คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Vocal couple - 2
VOCAL COUPLE #2
ใครๆต่างก็พูดว่ายองแจเป็นเด็กสี่มิติ..
เขาได้ยินครั้งแรกจากแฟนคลับจนเหล่าเมมเบอร์หยิบเอามาเรียกแบบนั้นด้วย มันเป็นเรื่องที่ยองแจเองก็ไม่อยากปฏิเสธ จริงๆเขาค่อนข้างเอาแต่ใจซะมากกว่าถึงได้ฉายาแบบนั้น ถ้ายองแจไม่มีอารมณ์จะยิ้มต่อให้อยู่หน้ากล้องหรือสื่อมวลชนเยอะแค่ไหนเขาก็ไม่ทำ แต่เพราะภาพพจน์ใสซื่อเลยถูกมองเป็นแบบนั้นไป
เหมือนตอนนี้ที่ยองแจกำลังงอแงให้มาร์คหรือพี่ใหญ่ของวงช่วยไปนั่งด้านหลังแทนเขาโดยการยึดที่นั่งติดประตูไว้เพราะยองแจไม่อยากเวียนหัวเวลารถเหวี่ยง
แก้มกลมนั่งอยู่ที่เดิมโดยที่พี่ใหญ่ต้องยอมแพ้พ้ายต่อสกิลการอ้อนของยองแจด้วยการพาตัวเองไปนั่งด้านหลังเรียบร้อย ไม่เว้นแม้แต่แจ็คสันก็เช่นกัน ทั้งๆที่มีกฏว่าคนมาก่อนต้องเข้าไปนั่งด้านหลังให้เต็มก่อนแต่ยองแจก็ยังยืนยันจะนั่งที่เดิม
กระทั้งหัวหน้าวงเดินตามมาเป็นคนที่สาม แจบอมหรี่ตามองเจ้าของผมสีสว่างก่อนจะออกแรงสกิดให้ยองแจขยับเข้าไป แต่เจ้าตัวกลับเงยหน้าขึ้นมองแล้วออกปากยืนยันคำเดิม
“ผมอยากนั่งตรงนี้”
“เข้าไปข้างใน”
“นะ...”
นะ...
ประกายวิบวับในตาตี่ๆนั่นเหมือนเสกขึ้นมาได้อย่างใจนึก แจบอมถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
เขาเป็นถึงหัวหน้าวงจะไม่ยอมให้กฏเกณฑ์ส่วนรวมละหลวมเด็ดขาด
“เข้าไปข้างใน เดี๋ยวคนอื่นมาก็จะเสียเวลาข้ามไปมันลำบาก”
“ผมไม่อยากนั่งข้างหลังนี่ มันเวียนหัว”
“ยองแจ ขยับเข้าไป”
หัวกลมส่ายรัวพร้อมกับยึดที่นั่งเดิมไม่กระดิกไปไหน เขารู้ว่าไม่ควรจะดื้อกับแจบอมแต่เพราะไม่อยากเผชิญกับอาการหน่วงๆเวลารถเหวี่ยง อีกอย่างเพราะอยากจะแสดงอาการต่อต้านที่เมื่อเย็นที่อิมแจบอมเมินเขาตอนโดนแฟนๆแซวด้วยแหละ
“เดี๋ยวนี้ดื้อหรอ?”
“…ผมไม่อยากเมารถนี่”
สายตาใสซื่อถูกใช้อีกครั้งหลังจากที่ได้ผลกับฮยองทั้งสอง แต่ว่ากับอิมแจบอมอาจจะยากหน่อย
“……..”
ร่างสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับท่าทีดุๆ แน่นอนว่ายองแจก็ไม่ลดละ แก้มกลมพองออกเล็กน้อย สายตามองตรงไปด้านหน้าทำทีไม่สนใจลีดเดอร์ที่ยืนกดดันอยู่
ชเวยองแจกำลังเมินคำสั่งหัวหน้าวงอย่างเต็มรูปแบบโดยการใช้สายตาใสซื่อกับปากบางงอง้ำพร้อมที่จะเบะงอแงได้ตลอดเวลา
“…นายนี่นะ”
สุดท้ายก็ยอมพาตัวเองเดินไปนั่งข้างหลังตามเกมส์
ยองแจยิ้มคลี่ด้วยความพอใจ..
——————————-
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ตารางงานแน่นเป็นพิเศษ รถตู้เคลื่อนตัวออกจากหอพักเมื่อสมาชิกทุกคนนั่งครบทุกคนแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีใครคนไหนแสดงท่าทีง่วงนอนเมื่อเคยอีกต่างหากเพราะวันนี้พวกเขามีโชว์เคสที่ญี่ปุ่น คนที่ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นแบมแบมและยูคยอมที่ตื่นแต่เช้ามาแต่งตัวเตรียมพร้อมเสร็จสรรพ จริงๆยองแจก็ตื่นเต้นไม่น้อยกว่ามังเน่เลยเพียงแค่เก็บอาการไว้ก็เท่านั้น
ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่สนามบินอินชอน ยองแจลงจากรถคนแรกก็ต้องเจอกับเหล่าแฟนคลับพร้อมกล้องรัวชัตเตอร์จนเขาเองตั้งตัวไม่ทัน เมเนเจอร์ประจำวงเดินมาสะกิดให้เดินนำหน้าไป ตามมาด้วยยูคยอม แบมแบม และคนอื่นๆ
ถึงแฟนจะไม่ได้เยอะมากนักแต่เขาก็ไม่ชินกับการถูกจับจ้องตลอดเวลาซักที แต่จู่ๆก็รู้สึกถึงแรงแตะเบาๆที่ข้อมือทำเอา ยองแจต้องหันไปมองต้นเหตุที่เดินขึ้นมานำหน้าเขาแทน ท่าทางเป็นธรรมชาติของหัวหน้าวงเป็นตัวอย่างให้เขาเดินผ่านตรงนี้ได้สบายขึ้นไม่เคอะเขิน แจบอมมักจะทำแบบนี้เสมอๆเวลาเห็นเขาประม่า
จริงๆแจบอมก็ดีแหละ..
ถ้าไม่ติดว่าชอบติสทำตัวให้น่าหงุดหงิดในบางครั้งละนะ
.
.
.
.
“มานั่งนี่”
ตุบ..!
ยองแจถูกลากให้ทรุดตัวลงนั่งข้างหน้าต่างด้วยอารมณ์งงๆขณะที่กำลังคิดว่าจะนั่งตรงไหนดี เจอแบบนี้ก็เลยได้แต่ทำหน้างงๆให้ลีดเดอร์ไป
“เดี๋ยวก็ไปแย่งที่คนอื่นนั่งอีกอะ”
แจบอมพูดเสียงเรียบพลางปลดกระเป๋าลงนั่งข้างยองแจ คนตัวเล็กพยักหน้ารับส่งๆเข้าใจว่าคงไม่อยากให้เขาไปงอแงใส่ใครเหมือนตอนเช้าละมั้งเลยยอมให้นั่งข้างหน้าต่างคู่กันเลย
“จริงๆผมไม่ได้นิสัยแบบนั้นซะหน่อย ทำเป็นเหมือนกลัวผมไปอันธพาลใส่ใครไปได้”
“หรออ แล้วทะเลาะกับไอ่แจ็คบ่อยๆนี่เรียกอะไร”
“ก็แจ็คสันฮยองกวนก่อน”
“พอกันทั้งคู่นั้นแหละ”
ร่างสูงตัดบทด้วยการหยิบหมอนรองคอขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าเขาไม่ต้องการให้ยองแจเถียงอะไรต่อทั้งนั้น คนตัวเล็กเลยได้แต่ทำหน้างอเล็กน้อยก่อนจะขยับที่ท่าเตรียมพักผ่อนบ้าง อย่างที่รู้ๆกันว่าเหล่าไอดอลมักจะใช้เวลาเดินทางเป็นเวลาพักผ่อนถึงแม้จะช้าจะเร็วแค่ไหนก็ตามมันก็คือเวลาพักผ่อน ยิ่งช่วงเวลาที่ทำงานติดต่อกันหลายๆวันยิ่งสำคัญ
อิมแจบอมใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็นิ่งราวกับหุ่น ดวงตาเรียวลอบมองคนข้างตัวที่หลับตาด้วยความสงสัย ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนทั้งๆที่ก็นอนพอๆกันตลอด หรืออาจจะเหนื่อย..
แน่ละ.. สมาชิกแต่ละคนซนน้อยกว่าลิงที่ไหน
ขนาดยองแจเป็นพี่คนกลางยังรู้สึกปวดหัวเวลาได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของมังเน่ทั้งสองหรือเวลาที่ต้องทะเลาะกับแจ็คสัน และไหนจะเสียงจินยองที่คอยแวดๆยูคยอมจอมแกล้งอีกไม่แปลกที่มาร์คคึดูเงียบๆเพราะคงพูดไม่ทันคนอื่นมากกว่า นับประสาอะไรกับหัวหน้าวงอย่างอิมแจบอมคงหนักกว่าเขาหลายเท่าตัว
ถึงยังไงก็เถอะ ยองแจก็ขอนอนบ้างละ..
คนตัวเล็กขยับตัวไปมาหามุมสบายตัว แต่ติดที่ว่าวันนี้เขาไม่ได้เอาหมอนรองคอมาด้วย ในกระเป๋าก็ไม่มีอะไรที่พอจะหนุนนอนได้เลย ครั้นจะขอนอนกับแจบอมก็คงแปลกๆเพราะยังงอนๆเจ้าตัวอยู่ นิดเดียวเท่านั้นแหละ..
หันไปมองคนอื่นๆก็ตั้งท่าจะนอนกันแล้วเลยไม่อยากรบกวน
งั้น..
“ฮยอง..”
“……”
“แจบอมฮยอง..”
“..ห หือ”
คนเป็นพี่ปรือตาขึ้นมองตาแรงสะกิด ยองแจเหล่มองหมอนรองคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพูดเบาๆ
“..ขอนอนด้วสิ ไม่ได้เอาหมอนมา”
“ก่อนออกห้องก็ถามแล้วว่าลืมอะไรไหม”
“ก็คนลืม จะรู้ได้ไงว่าลืมอะไรไหม..”
สายตาใสซื่อถูกใช้ให้แจบอมเห็นอีกครั้ง จากที่เอนตัวไปอีกฝั่งเขาเลยต้องยอมขยับตัวเข้าไปหายองแจแทน ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างพลางวางหัวกลมลงไปบนหมอนนั้น คนอย่างอิมแจบอมขอให้ได้ดุก่อนแค่นั้นแหละนอกนั้นก็ยอมซะหมดหรือเพราะเขาอยากพักเต็มทีเลยยอมไปง่ายๆ
“คราวหลังอย่าลืมอีกแล้วกัน..”
“อื้ออ”
———————————
“โหห.. สวยชะมัด..”
“ชอบจัง ชอบจัง”
สองมังเน่เงยหน้ามมองตึกราบ้านช่องด้วยความตื่นเต้นจนกลัวว่าจะสะดุดเพราะไม่ได้มองทางซะก่อน แจบอมรีบดึงให้สมาชิกทุกคนเดินเข้าไปในสตู
หลังจากเครื่องบินลำโตจอดสนิทพวกเขาก็ต้องรีบตรงดิ่งไปสตูที่ใช้ถ่ายการแถลงข่าวทันที สัมภาระข้าวของแยกไปเก็บไว้ที่โรงแรมก่อน เพราะงานที่ติดกันและไฟลท์บินที่กระทันหันเลยต้องทำงานกันตัวเป็นเกลียว เป็นถึง GOT7 ไอดอลหน้าใหม่ไฟแรง ใครๆก็อยากจะทำความรู้จักเป็นธรรมดา
“แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสืื้อเลยเด็กๆ ใครเสร็จก่อนออกมาแต่งหน้าเลย”
สิ้นคำสั่งแต่ละคนต่างก็แยกย้ายไปจัดการตัวเอง ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เริ่มทะยอยออกมานั่งแต่งหน้า ในระหว่างที่นั่งนิ่งๆให้นูน่ากลบอาการไม่ได้นอนด้วยเครื่องสำอางค์ไปเรื่อยๆก็เลือกที่จะเช็คโซเชียลรอไปพลาง
เสียงพูดคุยหัวเราะดังอื้ออึงไปทั่วเพราะในห้องนี้มีคนอยู่ไม่ต่ำกว่า 30 คน ส่วนมากจะมาจากลิงๆของค่ายมากกว่า โดยเฉพาะแบมแบม เหมือนเจ้าตัวจะแต่งหน้าเสร็จแล้ว วิ่งเล่นไปทั่ว แถมยังแอบไปแกล้งคนอื่นๆที่ยังแต่งหน้าไม่เสร็จอีก
“ยูคๆ ดูนี่ดิๆๆ”
“เห้ยย แอบไปถ่ายตอนไหนมา ฮ่าๆๆ”
“น่ารักอะดิ้”
“โหยย โคตรเด็ดอะ”
ถ้าให้เดาจากไดอะล็อคของแบมแบมกับยูคยอมคงไปทำอะไรแผงๆอีกแน่ เด็กแสบยังคงป้วนเปี้ยนไปทั่วห้อง อิมแจบอมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ต่อเมื่อยังไม่มีอะไรเสียหายจากการเล่นซนเขาก็จะไม่ดุ
“แบมร้ายวะ ฮ่าๆๆ”
“พี่ยองแจดูนี่ดิ”
“เห้ยยย แบมแบม!”
“เอาไปให้พี่แจบอมดูดีกว่า”
“ไม่ได้! อย่านะ!”
“จะโพสให้อากาเซ่ดูด้วย ฮ่าๆๆๆ”
“บอกว่าไม่ได้ไงเล่าา”
แต่ถ้าเสียงดังและวุ่นวายแบบนี้คงไม่ทน..
“แบมแบม เล่นอะไรเอามาดู”
ใบหน้าคมจ้องสมาชิกในวงที่กำลังชุลมุนรุมมือถืออยู่ แบมแบมชะงักพลางหุบยิ้มอัตโนมัตสงสัยมาจะเสียงดังเกินไปแจบอมทำเสียงดุจนเขาไม่กล้าเล่นต่อ มือหนายื่นมาด้านหน้าพร้อมกับสายตาแห่งอำนาจของลีดเดอร์ทำเอาคนอื่นต้องถอยไปทำอย่างอื่นแทน
“โถ่ฮยองอะ แค่นี้ต้องทำดุ~ งั้นผมฝากก่อนแล้วกันน~ ไปละะ~~”
รองมังเน่แกล้งพูดเสียงใส วางมือถือลงบนฝ่ามือใหญ่นั่นเรียบร้อยก่อนจะเนียนสบัดตัวหายไปแทบทันทีเพื่อหนีความผิด จะเหลือก็แต่ยองแจที่ยืนมึนอยู่แบบงงๆ
ใจจริงเขาอยากจะเอื้อมไปเอามือถือนั่นมาไว้เองแต่เพราะนิ้วเรียวของคนตัวโตกำลังเลื่อนรูปเจ้าปัญหาดูนิ่งๆทำให้ยองแจได้แต่ชะงักมือค้างไว้อย่างนั้น มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้ารูปนั่นมันไม่ใช่รูปที่เขากับลีดเดอร์อิมนอนเอาหัวชนกันบนเครื่องบิน หากไม่สังเกตดีๆเหมือนว่าเขากำลังหนุนไหล่แจบอมเลยด้วยซ้ำ
ร่างสูงไม่มีท่าทีอะไรนอกจากจ้องรูปนิ่งจนยองแจอดที่จะรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาไม่ได้ จริงอยู่ที่เขากับแจบอมนอนกอดกันบ่อยไอ่แค่นอนอิงกันมันเรื่องปกติ แต่ว่าเขาไม่เคยพูดเรื่องนี้ได้อย่างเป็นปกติกับแจบอมเลยซักครั้ง มันคงแปลกที่จะโชว์รูปแบบนี้ให้กันดูโดยไม่รู้สึกอะไร
แต่แจบอมอาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้ เห็นเมมเบอร์คนอื่นทำแบบนี้ออกสื่อเยอะแยะไป
“แบมอยู่ไหน”
“เอ่อ.. ไปเตรียมตัวแล้วมั้งครับ”
“ฝากบอกแบม ว่าฮยองลบนะ”
“เห้ย ลบทำไมอะฮยอง”
ช้าเกินกว่าจะห้าม แจบอมส่งรูปลงถังขยะไปแล้วเรียบร้อย ยองแจค้างนิ่ง.. นึกเสียดายรูปถ่ายพวกนั้นขึ้นมา
ก็รูปถ่ายมันก็น่ารักดีออก..
จะลบทำไมไม่มีใครเห็นซักหน่อย
“เผื่อแบมโพสเล่นไปเรื่อย”
แจบอมว่าพร้อมกับยื่นมือถือให้เขา คำพูดนั้นราวกับรู้ว่ายองแจกำลังคิดอะไรอยู่
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรนอกจากรับมือถือมาเก็บไว้
ใจจริงแล้วยองแจอยากจะขอรูปพวกนั้นจากแบมแบมในตอนแรกด้วยซ้ำ
เขาคิดว่ามันน่ารักดี..
แต่ก็ช่างมันเถอะ...
—————————-
เป็นประจำหลังจบกิจกรรมที่พวกเขามักให้เวลากับแฟนคลับถ่ายรูปหรือหยอกล้อกันในเวลาสั้นๆ มึงแม้ว่ายองแจอยากจะกลับที่พักมากแค่ไหนก็ตามแต่ยังไงเขาก็ต้องฉีกยิ้มให้แฟนๆและนักข่าวที่กำลังรัวชัตเตอร์ใส่
แต่เขาไม่ชอบแสงแฟลช..
เจ้าของปากงอง้ำพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติ แต่มันคงไม่มีอะไรดีขึ้นเขารู้ว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ไม่ได้ยิ้มแย้มเหมือนคนอื่นแน่ละ
ครั้งนี้นักข่าวเยอะยองแจก็ยังพยายามเป็นมิตรด้วยการฉีกยิ้มให้น้อยๆก่อนจะแยกตัวไปหาแฟนคลับที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้นักข่าวกำลังให้ความสนใจกับแจ็คสันและเมมเบอร์คนอื่นต่างก็หันไปเล่นกับแฟนที่มายืนดูยองแจเลยเดินไปสมทบด้วย
“ยองแจโอปป้า~”
ปลีกตัวออกจากนักข่าวไม่เท่าไรแฟนๆจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทาย น่าแปลกที่เด็กผู้หญิงสองคนยังเรียกเขาว่าพี่ชายได้อยู่ ไม่บ่อยหนักที่ยองแจจะเจอแฟนคลับที่อายุอ่อนกว่าเขา
“เน~”
“โอปป้าไม่สบายรึเปล่าค่ะ”
“พูดเกาหลีได้ด้วยหรอครับ?”
ตาตี่ๆนั้นโตขึ้นเล็กน้อย นอกจากจะเจอแฟนที่อายุน้อยกว่าแล้ว ยังสามารถพูดเกาหลีได้ทั้งๆที่เป็นคนญี่ปุ่นอีกต่างหาก เด็กสาวสองคนทำท่าเขินๆพลางพยักหน้าตอบรับ ทำเอาเขาหลุดขำเพราะท่าทางแบบนั้นตามไปด้วย
“ผมสบายดีครับ”
“พวกเราเห็นยองแจไม่ยิ้มเลย”
“อ่ออ.. ผมไม่ค่อยชอบแสงแฟลชน่ะครับ”
“อ่าา แย่เลยสินะคะ”
“ก็ไม่เท่าไรหรอกครับ ฮะๆๆ”
การพูดคุยเป็นไปอย่างผ่อนคลายในขณะที่นักข่าวผลัดกันสัมภาษณ์เมมเบอร์ทีละคน ยองแจเดินไปคุยกับคนนู้นคนนี้เรื่อยๆอย่างน้อยก็ทำให้หายเบื่อไปได้ชั่วขณะ
.
.
.
“ตอนอยู่ที่หอยองแจนอนกอดกับแจบอมจริงรึเปล่าค่ะ?”
“ก็.. ครับ ไม่ได้ทุกวันหรอกครับ”
กะแล้วว่าต้องโดนถามเรื่องนี้เพราะเคยให้สัมภาษณ์แบบนี้ออกรายการทีีวีไป เขาตอบไปเรียบๆตอนนี้เหลือแค่ยูคยอมคนเดียวที่กำลังให้สัมภาษณ์อยู่ อีกไม่นานก็จะได้กลับแล้ว
“น่าอิจฉาจังง~”
ยองแจยิ้มแห้งๆให้คำตัดเพ้อนั้น มันไม่ได้น่าอิจฉาสำหรับเขาและก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายซักเท่าไร ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆแฟนๆถึงจิ้นเขากับแจบอม อาจจะเพราะเป็นรูมเมทกันหรืออาจจะเพราะแจบอมต้องดูแลเขา
‘แจบอมโอปป้าใจดีรึเปล่าค่ะ’
‘แจบอมโอปป้านอนดึกรึเปล่าค่ะ’
‘เจบอมโอปป้านอนดิ้นรึเปล่าค่ะ’
“ทำไมต้องถามถึงแจบอยมฮยองด้วยละครับ ผมน้อยใจนะ”
ยองแจตัดบทด้วยการแกล้งทำท่างอนๆเพรามีแต่ะคำถามสารพัดที่เกี่ยวกับแจบอมไม่หยยุด อีกอย่างเขาเห็นแจบอมกำลังเดินมาทางนี้พอดี
“แจบอมโอปป้า~”
แฟนๆเรียกคนตัวโตที่อยู่ห่างกันไม่ถึงสองเมตรเพราะเห็นมาแจบอมกำลังเดินมาทางนี้ ถ้าเดาไม่ผิดแจบอมคงมาเรียกให้ขึ้นรถ เขาเห็นเจ้าตัวไล่สะกิดเมมเบอร์ทุกคนให้เดินออกมาตั้งแต่เมื่อกี้ เหมือนว่างานวันนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยดีแล้ว
ทว่าแจบอมกลับเดินผ่านเขาไปหาแบมๆ แทน คนตัวโตคุยเล่นกับแฟนกลุ่มนั้นซักพักก่อนจะชวนให้แบมบอกลาแฟนก่อนขึ้นรถ แต่กับเขาแจบอมแค่ตะโกนเรียกให้เดินตามไปแค่นั้น..
.
.
.
ตั้งแต่ลบรูปแล้วนะ..
จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมละอิมแจบอม
ได้เดี๋ยวยองแจจัดให้เลย!!
“ทำอะไรน่ะยองแจ”
คนโดนเรียกหันควับกำปั้นเล็กลอยเคว้งอยู่บนอากาศหลังจากตั้งใจจะอัดลงไปบนตุ๊กตา GOT CARTOON ที่แจบอมพกมาด้วยให้หายโมโห ยองแจลดมือลงก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ เก็บตุ๊กตานั้นวางบนหัวเตียงให้เรียบร้อย ตีสีหน้าเรียบนิ่งมองคนมาใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็เห็นอยู่ อยู่ดีๆมาตีตุ๊กตาฮยองทำไม”
“แค่เล่นเอง ฮยองพกตุ๊กตาด้วยหรอไม่ยักจะรู้”
“จะเอามาให้ลูกของเพื่อนฮยองที่นี่ต่างหาก”
“…ไม่รู้นี่”
ร่างสูงว่าก่อนจะเดินมาหยิบตุ๊กตาไปวางให้พ้นมือยองแจ ถอดเสื้อนอกออกพลางหันมาคาดคั้นเด็กขี้เหวี่ยงบนเตียง
“ไง แล้วเป็นอะไร”
“เปล่านี่ครับ”
“คนปกติที่ไหนเขาทำร้ายข้าวของคนอื่นแบบนี้”
“ฮยองว่าผมไม่ปกติรึไง”
ดวงตาเรียวตะหวัดมองค้อนพลางพลิกตัวนอนเล่นมือถือหนีสายตาจับผิด ยองแจไม่อยากคุยเรื่องนี้ ถึงจะโมโหอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ นเรื่องเล็กน้อยที่ยองแจไม่อยากให้แจบอมปวดหัว และเขาจะทำให้มันเป็นเรื่องปกติ ไหนๆแจบอมก็ไม่อยากจะให้แฟนๆคิดเรื่องจิ้นจริงจังแล้ว ยองแจเลือกที่จะทำให้มันหายไปเองโดยที่แจบอมไม่ทันสังเกตเลยละ
“หันมาคุยกันดีๆยองแจ”
แต่คงไม่พ้นความช่างสังเกตของแจบอม เขารู้ว่าสมาชิคแต่ละคนนิสัยยังไง เขารู้ว่ายองแจกำลังปิดอะไรบางอย่างอยู่ เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ว่าอะไรบางอย่างที่ว่ามันคืออะไร
“ผมจะนอนแล้ว ง่วงง..”
“ชเวยองแจ”
“หืมม”
“เป็นอะไรบอกสิ เห็นฉันเป็นพี่นายอยู่รึเปล่า”
“ผมสบายดีครับ ฮยองไม่ต้องเป็นหวง เมมเบอร์คนนี้ไม่มีอะไรลำบากใจ ไม่ทำให้ลีดเดอร์เหนื่อยหรือส่งผลกระทบต่อวงแน่นอนค-- อ้ะ!”
ร่างเล็กงึมงัมยาวเหยียดแต่ยังไม่ทันจบประโยคก็รับรู้ได้ถึงน้ำหนักมหาศาลของอิมแจบอมพุ่งเข้ามาทับดื้อๆ
“นายกำลังคิดว่าฉันพูดอยู่กับนายในฐานะลีดเดอร์กับเมมเบอร์รึไง ฮึ?”
อิมแจบอมแกล้งล็อคคอยองแจจากด้านหลัง กดให้จมลงไปในเตียงนุ่ม ในเมื่อถามดีๆไม่ตอบคงต้องใช้กำลังกันบ้างแล้วแหละ
“ย๊าา ฮยองปล่อยนะ ทำไมชอบรุนแรงกันอยู่เรื่อยเลยย”
“ก็อยากคิดแบบนั้นก่อนทำไม หันมานี่เลย”
แก้มกลมถูกมือหนาพยายามรั้งให้หันมาคุยกันดีๆ แต่ด้วยความที่ถูกแจบอมใช้วิธีเรียกร้องแบบนี้บ่อยยองแจเลยพอจะจับทางหนีทีไล่ได้ ทำเอาแจบอมต้องใช้กำลังด้วยอยู่นานสองนาน เสียงหวานทั้งโวยวายทั้งหัวเราะเพราะโดนแกล้งไปในเวลาเดียวกัน
“อะไรของฮยองอะ ปล่อยผมนะะ”
“บอกมาก่อนดิ”
“ฮยองไม่เหนื่อยรึไงเล่า”
คนตัวเล็กพยายามมุดตัวออกจากวงแขนที่รัดเขาแน่นซะยิ่งกว่าปลาหมึก ลีดเดอร์อิมเลยปล่อยให้ยองแจเป็นอิสระเหราะเห็นว่าเจ้าตัวทั้งหัวเราะทั้งใช้แรงจนเหนื่อย
“อะปล่อยแล้ว เล่ามา”
“เล่าอะไรไม่มี! ผมจะนอนแล้วว”
“หรออ”
“แน่ดิ ฮยองอะคิดไปเอง”
ยองแจว่าก่อนจะคว้าเอาหมอนมากอด ปั้นหน้างอใส่ร่างสูงเพื่อที่ว่าแจบอมจะเชื่อเขาและปล่อยให้เขานอนซักที
“…ไม่เชื่อ”
“ฮยองไม่เคยเชื่อผมหรอก”
“ฉันเนี่ยนะ?”
“ไม่รู้แหละ..”
ตามจริงแล้วแจบอมไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดหรอก เพียงแต่หาเรื่องให้เลิกเซ้าซี้เท่านั้นเอง
“โอเค้ๆ จะไม่ถามตอนนี้ก็ได้ แต่ฉันจะรอวันที่นายยอมเล่านะยองแจ”
คนตัวโตตัดบท ใช้สายตาคาดโทษก่อนจะลุกไปนั่งบนโซฟาสนใจมือถือแทน ยองแจมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นพร้อมกับเบะปากใส่
คิดว่าเป็นหัวหน้าวงแล้วจะต้องรู้ทุกเรื่องหรือไง
ให้ตายก็ไม่เล่าให้ฟังหรอก
ขืนเล่าไปคนที่แย่จะคือเขาแน่นอน
คนอย่างอิมแจบอมไม่แคร์เรื่องเล็กๆไร้สาระแบบนี้แน่ๆ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
รอนานไหม~ #นาน 555555 งานกองโตเท่าภูเขา
อาจจะสั้นไปหน่อยเพราะถ้าวยาวกว่านี้คงรอกันอีกนาน
จะพยายามเขียนตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะ 5555
ส่วนตอนนี้เป็นยังไง ติชมแรงๆมาเลย 555555
#GOT2JAE
ความคิดเห็น