คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : "IM JAE BEOM" - 1/5
" IM JAE BEOM "
part 1
ท้าวคาวมตอนที่แล้ว..
เสียงหวานฮัมเพลงเบาๆดังไปทั่วบ้านหลังเล็ก ยองแจเดินออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับความสดชื่นยามเช้า มือบางเช็ดผมลวกๆเดินลงบันไดตามกลิ่นอาหารหอมๆไป
หอมจังนะ.. ดีจังสมกับเป็นเช้าที่สดใส
เอ้ะ..
ขาเรียวหยุดกึก.. เมื่อตระหนักได้ว่ากลิ่นอาหารที่โชยไปทั่วทั้งบ้านตอนนี้มันต้องมีคนทำขึ้นมา แล้วมาจากไหน.. วางผ้าขนหนูผืนเล็กไว้กับราวแขวนแล้วค่อยๆย่องไปที่ห้องครัวของตัวเอง กลิ่นโชยมาชัดเจนยิ่งขึ้น ยองแจเม้มปากแน่น พลางเบียดตัวเข้ากับกำแพงและค่อยๆชะโงกหน้าผ่านบานประตูห้องครัวทีละน้อย
ชายหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีเทาเป็นคนทำอาหารด้วยท่าทางขมักเขม่น ปากหยักยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ผ้ากันเปื้อนสีเข้มของเขาก็ไปอยู่บนตัวหมอนั้นด้วย..
"นายเป็นใคร..." ไม่รอช้าโพล่งถามออกไปทันที และไม่ลืมที่จะหยิบไม้กวาดข้างตัวขึ้นมาถือไว้ อาวุธหนึ่งเดียวที่คว้ามาได้ ใบหน้าคมหันมามองยองแจช้าๆ เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยปากตอบ
“แจบอมไง..”
“แจบอม.. แจบอมไหน?”
“เล่นตลกอะไรเนี่ยยองแจ.. ลืมแฟนตัวเองได้ยังไง”
แฟน!? แฟนอะไรบ้าไปแล้ว! จู่ๆคนเราตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งแล้วมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา.. มั้ง.. มาเป็นแฟนได้ยังไงกัน!
แต่เอ้ะ..
ยองแจเบิกตากว้างมองคนตัวโตข้างหน้าอึ้งๆ แจบอมงั้นหรอ.. ไม่น่า.. ความทรงจำค่อยๆไหลย้อนเข้ามา แจบอมควรจะอยู่ในหนังสือ ควรจะเป็นแค่ตัวหนังสือ...
คนตัวเล็กถอยหลังช้าๆ สายตาจดจ้องบุคคลแปลกหน้านิ่งก่อนจะวิ่งไปที่ห้องทำงาน หันไปคว้าสะเปะสะปะบนชั้นหนังสือของตัวเอง อยู่ไหนนะ.. สมุดเล่มนั้น.. นิ้วเรียวลากผ่านสันหนังสือทีละเล่มด้วยความร้อนใจ รื้อค้นไปเรื่อยๆจนชั้นหนังสือเริ่มกระจัดกระจาย
"มีอะไรให้ช่วยไหม"
"ยะ..อย่าเข้ามานะ! เอ่อ..อยู่ตรงนั้นก่อน"
แจบอมพยักหน้ารับช้าๆ พลางกอดอกยืนมองดูเจ้าของเรือนผมสีเข้มตรงหน้า ก่อนที่ปากหยักจะคลี่ยิ้มออกมา รีบร้อนอะไรของเขา..
"อะ.. เจอแล้ว!"
เปิดสมุดของตัวเองไปเรื่อยๆทีละหน้า จนเจอเนื้อความหน้าหนึ่งที่เคยเขียนไว้
‘ แจบอม ชายหนุ่มร่างสูง ดวงตาเรียวเจ้าสเน่ห์ แววตาขี้เล่น จมูกโด่งสวยได้รูป เจ้าของรอยยิ้มตรึงใจ เสียงทุ้มชวนหลงใหล ’
หัวใจดวงเล็กเต้นรัวอยู่ในอก เพราะเมื่อทุกอย่างที่เขาเขียนมากลายเป็นคนจริงๆ และกำลังยืนอยู่ตรงหน้า!
เขาแค่เขียนมันเล่นๆ สร้างคนในจินตนาการขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังเขียนบรรยายได้ไม่ดีเท่าทีควร เขาแค่ลองเขียนเพื่อฝึกมือตัวเองก็เท่านั้น
"มีอะไรรึป่าว?"
"ไม่ๆ ไม่มีๆๆ"
มือบางหยิบดินสอบนโต้ะขึ้นมา ลอบมองแจบอมเล็กน้อยก่อนจะจรดปลายดินสอลงไปช้าๆ แจบอมเองก็จดจ้องอยู่กับการกระทำของยองแจนิ่งๆ
ถ้าทั้งหมดนี่มันคือความจริงแล้วละก็.. ทุกอย่างที่เขียนลงไปมันจะเกิดขึ้นจริงๆใช่ไหม..
' แจบอมล้ม '
ตึงง~!!
เสียงของหนักกระแทกพื้นทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ยองแจยกสมุดขึ้นมาชิดอกพลางถอยไปด้านหลัง เสียงร้องโอดโอยดังออกมาทำเอาขมวดคิ้วแน่น..
บ้าไปแน่ๆ.. เรื่องแบบนี้ มันจะเกิดขึ้นได้ยังไง..
"โอ้ยย.. อะไรเนี่ย.."
"เอ่อ.. นายเป็นไรไหม.."
"ไม่ เจ็บนิดหน่อย"
"อ่าา.."
คนตัวโตพยุงตัวเองขึ้นช้าๆ ในขณะที่ร่างบางพยายามตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเพิ่มข้อความลงไปในสมุดเล่มเดิม
' แจบอมพูดว่า มนุษย์ต่างดาวบุกบ้านแหนะ '
"มนุษย์ต่างดาวบุกบ้านแหนะ"
เสียงทุ้มดึงขึ้นมา ใบหน้าหวานค่อยๆเงยหน้าออกจากสมุดทั้งๆที่พึ่งเขียนเสร็จ ชัดเลย.. จู่ๆคนเราจะพูดออกมาว่ามนุษย์ต่างดาวบุกบ้านโดยไม่มีสาเหตุไม่ได้แน่ๆ แจบอมควบคุมได้ด้วยการเขียนหนังสือ..
ยองแจกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ลอบมองแจบอมด้วยความระแวง
“นายว่า..เราเป็นอะไรกันนะ..”
“แฟนไง..”
ควันสีขาวหอมฉุยลอยขึ้นมาเล็กน้อย มือหนายกอาหารที่ทำเอาไว้มาวางบนโต้ะอย่างขมักเขม่น ยองแจนั่งมองคนตัวโตอยู่ห่างๆ ใจหนึ่งยังไม่ปักใจเชื่อว่าตัวหนังสือที่เขาเขียนมันจะกลับกลายมาเป็นคนจริงๆ
หรือบางที่มันอาจจะบังเอิญ..
บังเอิญล้ม บังเอิญบอกว่ามนุษย์ต่างดาวบุกบ้าน..
ไม่น่า.. คนเราจู่ๆจะพูดประโยคประหลาดๆแบบนั้นได้ยังไงกัน
แล้วแบบนี้จะใช่คนรึป่าวนะ..
ในขณะที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ คนตรงหน้าก็ละสายตาออกจากอาหารขึ้นมามอง ยองแจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตีเนียนเบือนหน้าไปทางอื่น
"มองอะไรยองแจ มากินข้าวสิ"
"อ..อ่ออ.. อืมๆ"
เก้ๆกังๆเดินไปหาแจบอมที่นั่งฉีกยิ้มกว้าง ชีวิตนักเขียนของเขาต้องไม่ปกติแล้วแน่ๆ การที่ตัวหนังสือในการดาษกลายเป็นคนมีชีวิตแบบนี้ มันใช่เรื่องปกติที่ไหนกัน
"เป็นอะไร ทำไมมองฉันเป็นเหมือนตัวประหลาดแบบนั้น ฉันหล่อขึ้นหรอ?"
แจบอมพูดยิ้มๆยืนเอามือเท้าโต้ะกินข้าวพลางมองจ้องไปที่ร่างเล็ก ให้ตายเถอะ.. เท่าที่จำได้เขาไม่ได้เขียนให้หมอนี่หลงตัวเองขนาดนี้นะ
"อ.อ่อ.. เปล่า..ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม.."
"..ถามมาสิ"
"นายเกิดวันที่เท่าไรเดือนไหนปีอะไร บ้านเกิดอยู่ไหนแล้วพ่อแม่ชื่ออะไร โรงเรียนที่อยู่ตอนเด็กๆ แล้.."
"ยองแจ.."
เสียงทุ้มพูดขัดในขณะที่ยองแจเอาแต่พ่นคำถามออกมาไม่หยุด แจบอมคิ้วขมวด ก่อนจะเดินไปหาเจ้าของใบหน้าหวานช้าๆ โน้มตัวเข้ามาชิดจนยองแจต้องถอยหลังหนี ปากหยักใกล้เข้ามาหมายจะกดจูบกับเรียวปากอิ่ม
"อึ้ยย~! ทำอะไรอะ!!"
รีบยกมือดันหน้าอกคนตรงหน้าออก จู่ๆมาทำท่าทางแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย!
"อ่าว..ก็มอนิ่งคิสปลุกนายไง เอาแต่ถามอะไรเพี้ยนๆแปลกๆ เมื่อคืนนอนไม่อิ่มหรอ?"
เป็นตุเป็นตะกันไปใหญ่แล้วมอนิ่งคิสบ้าอะไร ยองแจเดินหนีออกห่าง คนตัวโตทำหน้ายุ่งแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ตอนนี้เริ่มสับสนแล้วละ ตกลงเขาหรือแจบอมกันแน่ที่แปลก ทำไมไอ่คนหน้าหล่อปริศนาต้องทำท่าเหมือนเขาแปลกมากๆ
"แจบอมฉันไม่เคยมีแฟนนะ.."
ตัดสินใจพูดออกไป แม้แต่จูบยังไม่เคยด้วยซ้ำ
"พูดอะไรของนาย.."
ดูท่าทางแจบอมจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร รอยยิ้มเจ้าสเน่ห์หายไปกลับกลายมาเป็นท่าทางดุๆเข้ามาแทนที่
"เอ่อ..คือ.."
ควรจะบอกเจ้าตัวดีไหมนะเรื่องสมุดเล่มนั้น.. เล่มที่มีเรื่องราวของอิมแจบอมอยู่..
แล้วถ้าพูดไปจะเชื่อไหม ไม่รู้ว่ารู้ตัวรึเปล่า เรื่องที่ถูกควบคุมได้ด้วยการเขียน..
แกร่ก..
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจจากทั้งคู่เป็นอย่างดี คนมาใหม่เดินเข้ามาก้มหน้าก้มตาถอดรองเท้าพร้อมกับถุงขนมพรุงพรังเต็มสองมือ
"ยองแจ ฉันซื้อข..เห้ยย..ใครอะ!!"
ข้าวของที่ถือติดมือมาร่วงลงไปกองอยู่บนพื้นเพราะความตกใจ ปกติยองแจไม่ยอมให้้ใครเข้าบ้านเขาง่ายๆ นอกเสียจากว่าจะเป็นเพื่อนสนิทมากๆเท่านั้น
และเท่าที่เพื่อนสนิทมาตั้งแต่เด็กๆอย่างหวังแจ็คสันรู้จักยองแจมาตลอดเกือบสิบปี ไอ่หัวเทาที่ยืนทำหน้างงไม่ใช่เพื่อนยองแจแน่ๆ
"อ๋อ..ที่บอกว่าไม่มีแฟนเพราะไอ่หมอนี่สินะ.."
แจบอมพูดเสียงเข้มท่าทีงอนๆทำเอายองแจแทบกุมขมับ
"แกเป็นใครเนี่ยไอ่หัวเทา"
"แกนั้นแหละเป็นใคร ไอ่เตี้ย.."
!!!
ไอ่เตี้ย..
แจ็คสันพุ่งตัวเข้าไปหาแจบอม หมายจะฝากรอยช้ำจากหมัดหนักๆซักรอบ เช่นเดียวร่างสูงเมื่อเห็นท่าทางของอีกคนก็ถลาเข้าไปไม่ต่างกัน
เป็นหน้าที่ของยองแจที่ต้องรีบวิ่งเข้าไปแทรกกลางของทั้งคู่ทันที
"เห้ยๆๆ หยุดนะ!!"
หันหน้าเข้าหาแจบอมออกแรงดันไหล่เอาไว้พร้อมๆกับขืนตัวบังแจ็คสันไว้อีกทาง
"ยองแจ บอกฉันมาไอ่หมอนี่ใคร"
"แจ็คสัน..เพื่อนฉันชื่อแจ็คสัน นายใจเย็นๆสิ"
เพราะแจบอมทำท่าทางน่ากลัว จ้องเพื่อนสนิทเขาเขม็ง เกิดถลาเข้ามาต่อยกันจริงๆคงไม่ดีแน่
"นายไปรอฉันอยู่บนห้องนะๆ เดี๋ยวขอคุยกับแจ็คสันแปปเดียว"
แจบอมหรี่ตามองเพราะไม่ไว้ใจ แจ็คสันน่าตาน่าไว้ใจซะที่ไหน
"น่านะๆ เดี๋ยวขึ้นไปหานะๆ"
ออกปากอ้อนเผื่อว่าจะยอมใจอ่อนลงพลางสะกิดเพื่อนตัวดีให้ถอยออกห่าง เจ้าตัวก็ยอมถอยแต่โดยดีไม่ไม่วายยังจ้องแจบอมไม่วางตา เห็นแบบนั้นคนตัวโตจึงยอมลดอารมณ์ลงถอนหายใจทิ้งเบาๆ
"ก็ได้.."
จุ้บบ..
สิ้นประโยคแจบอมโน้มตัวลงกดริมฝีปากร้อนทาบลงกับเรียวปากหวานเบาๆก่อนผละออก
ยองแจยืนนิ่งราวกับโดนสาบกลายเป็นหิน ร่างสูงถอดผ้ากันเปื้อนออกพาดไว้บนต้ะแล้วเดินขึ้นบันไดไป
สัมผัสแผ่วเบวอุ่นๆที่ทาบลงมาเมื่อกี้..
เขาพึ่งถูกคนในจินตนาการจูบอย่างงั้นหรอ..
นั้นมันจูบแรกของฉันนะ ไอ่..ไอ่งั่งเอ้ยย!!!!
แจ็คสันเอี้ยวตัวมองตามแผ่นหลังกว้างจนแจบอมหายเข้าไปในห้อง พลางหันกลับมาใบหน้าหวาน ยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้า
เพราะตอนนี้ยองแจก็ยังนิ่ง..
"ฮัลโหล.."
"....."
"เฮ้ๆ ฮัลโหลยองแจๆ"
"อะ..เออๆ"
ได้สติหลังจากมีหน้าตากวนตีนๆส่ายไปมาอยู่ตรงหน้า
"นี่มันเรื่องอะไรบอกฉันที.."
--------
"นี่มันงานเขียนกากๆของแกนิ"
สมุดเจ้าปัญหาเล่มเดิมถูกแจ็คสันพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจหาความผิดปกติ เปิดอ่านลายมือยุกยิกที่ยองแจจดไอเดียเอาไว้กันลืม
"ไอ่หมอนั่นมันจูบฉัน.."
"สัญตญาณกับศีลธรมม.. ปัญหาความเหลือมล้ำทางสังคม.. คุณค่ากับการจัดลำดับ.. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ่หัวเทานั้นว่ะ"
ยื่นสมุดยืนเจ้าของก่อนจะทำหน้ายุ่งคิ้วขมวด ไม่สนใจเสียงหวานที่เอาแต่บ่นงุ้งงิ้งเรื่องโดนจูบ เพราะไม่เข้าใจว่าสมุดจดงานธรรมดาๆจะเกี่ยวอะไรกับคนแปลกหน้าซักนิด
"มันจูบฉัน!!"
"เออรู้แล้วน่าเห็นแล้ว อย่าโวยวายไปหน่อยเลย"
"นั้นมันจูบแรกของฉันนะ!!"
"แกควรจะเสียมันไปตั้งแต่อายุสิบกว่าๆแล้วด้วยซ้ำ ดีใจซะเถอะที่หมอนั่นมันยอมสละมาเปิดซิงปากแกน่ะ"
"นี่.. อ่านนี่.."
ลากแจ็คสันให้นั่งลงข้างๆพลางเปิดสมุดไปหน้าท้ายๆ นิ้วเรียวขี้ตำแหน่งรอยดินสอเก่าๆที่เขาเขียนไว้ให้ดู
"อิมแจบอม.."
บนสุดของหัวสมุดเขียนตัวโตชัดเจน แจ็คสันไล้สายตาอ่านช้าๆ ตัวหนังสือถูกร้อยเรียงเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่งทว่ามันยังไม่สมบูรณ์มากนัก
"หมอนั่นบอกว่ามันชื่อแจบอมหรอ"
"อืม.."
"บ้าน่า..คนชื่อนี้ในเกาหลีมีเยอะแยะ บังเอิญมากกว่ามั้ง"
"แต่หน้าตาแบบนั้น ตรงกับที่ฉันจิตนาการไว้ตอนเขียนหมดเลยนะ"
"....."
บรรยกาศเงียบลง คนตัวโตกว่ากำลังใช้ความคิด ความเป็นไปได้ที่จะบังเอิญมีชายในจิินตนาการโผล่ออกมาอาจจะมีอยู่ แต่การที่จากตัวหนังสือแล้วกลายมาเป็นคนจริงๆนั้นมันเป็นไปได้ยาก
"ถ้ามันบังเอิญฉันก็ว่าอาจจะเป็นไปได้นะ แต่ไอ่ที่บอกว่ามันมาจากตัวหนังสือนี่ไม่น่าใช่นะ แกคิดว่าแกมีสมุดเดตโน้ตไว้ครอบครองหรืออยู่ในเมืองเวทมนต์รึไง"
"เดตโน๊ตนั้นมันเขียนแล้วตายเว่ย! ถ้าไม่เชื่อดูนี่"
คนตัวเล็กหยิบดินสอขึ้นมา สูดอากาศเข้าปอดลึกๆก่อนจะจรดปลายดินสอลงไปขีดเขียนช้าๆ
' เจบอมจาม '
ฮัทชิ่ว~~!!
ไวกว่าความคิด เสียงจามของร่างสูงที่อยู่ในห้องก็ดังลั่นขึ้นมาทันที แจ็คสันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองหน้ายองแจด้วยสายตาอึ้งๆ
ยองแจเขียนลงไปอีกครั้งถ้าเผื่อว่ามันอาจจะบังเอิญจริงๆ
' แจบอมพูดว่ามนุษย์ต่างดาวบุกบ้านอีกแล้ว '
"มนุษย์ต่างดาวบุกบ้านอีกแล้วว"
เสียงของใครบางคนดังแว่วลงมาจากชั้นบน ยองแจมองหน้าแจ็คสั้นที่กำลังอ้าปากพะงาบๆเหมือนคนเจอผี
"คงไม่มีใครบ้าจี้พูดว่ามนุษย์ต่างดาวบุกบ้านหรอกใข่ไหม"
"...บ้านแกอาจจะมีมนุษย์ต่างดาวก็ได้นะ "
ป้อก~!
จัดการเอาดินสอเคาะหัวคนข้างๆไปหนึ่งทีโทษฐานพูดจาเพ้อเจ้อในเวลาซีเรียสๆแบบนี้
"บ้าแล้ว"
"แล้วไอ่การที่มีคนคนหนึ่งควบคุมได้ด้วยการเขียนแบบนี้มันไม่บ้ากว่าหรอว่ะ ถ้าบอกว่ามีมนุษย์ต่างดาวมาบุกบ้านยังน่าเชื่อได้มากกว่่าเลย"
บ่นงึมงัมคลำหัวตัวเองป้อยๆ เกิดมายังไม่เคยเจอเรื่องประหลาดๆแบบนี้มาก่อนเลย
"ฉันควรทำไงดีว่ะ.."
"ทำอะไรละ มึนไปหมดแล้วเนี่ย แล้วเรื่องอื่นที่เขียนมันไม่เป็นจริงบ้างหรอ"
"ฮึ..ไม่อะ.."
ส่ายหัวน้อยๆ เพราะเห็นว่ามีแค่อิมแจบอมนี่แหละที่เกิดขึ้นให้เห็นจังๆ
"ไหนลองเขียนให้ฉันทำอะไรก็ได้ดิ้"
ยองแจหรี่ตามองเพื่อนสนิทตัวเอง เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แน่ใจนะว่าจะให้เขียน? และแจ็คสันก็พยักหน้ารับเลยจัดการเขียนลายมือยุกยิกของตัวเองลงไป
'แจ็คสันพูดว่าแจ็คสันน่าเกลียดที่สุดในโลก '
"เฮ้~ ทำไมให้ฉันพูดแบบนั้นล่ะ"
"ไม่เห็นพูดแบบที่ฉันเขียนเลยนี่.."
"เออ..จริงว่ะ.."
แสดงว่ามันมีผลแค่แจบอมคนเดียว..
"คุยอะไรกัน ทำไมนานจัง?"
นอกจากจะควบคุมได้ด้วยการเขียนแล้วยังตายยากอีกต่างหาก ยองแจรีบยัดสมุดลงใต้ลิ้นชักทันที เพราะดูเหมือนว่าแจบอมจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับสมุดเล่มนี้ รีบเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะไม่ให้อีกคนเห็นความผิดปกติ แต่ก็ต้องเบิกตาตี๋ๆของตัวเองกว้าง
ทะ..ทำไม.. นุ้งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว..
ร่างกายเต็มไปด้วยหยดน้ำ แจบอมพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ กล้ามเนื้อท้องเป็นลอนน้อยๆเฉกเช่นคนสุขภาพดี ภาพตรงหน้าทำเอานองแจอ้าปากค้าง ส่วนแจ็คสันทำได้แค่มองคนตรงหน้าแล้วเบะปากออกด้วยความหมั่นไส้ โถ่..ไอ่หุ่นดี..
“เสื้อผ้าฉันหายไปไหนหมด?”
ประโยคคำถามเรียกสติยองแจกลับมา คนตัวเล็กอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบว่าอะไร เสื้อผ้าอะไรเล่า.. จะเอาเสื้อผ้ามาจากไหนละ มันไม่เคยมีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
"มีมนุษย์ต่างดาวอยู่ข้างบนหรอ"
แจ็คสันแกล้งโพล่งถามกวนประสาทออกไปเพราะเห็นยองแจเอาแต่อ้าปากพะงาบๆ
"..มนุษย์ต่างดาว? ปัญญาอ่อนรึไงนายน่ะ.."
และคำตอบที่ได้กลับมาทำเอาแจ็คสันหน้าเสีย อยู่ดีๆก็โดนด่าว่าปัญญาอ่อนซะงั้น
"อะไรว่ะ ก็เมื่อกี้แม่งพูดเองแท้ๆ ไม่รู้ตัวเลยหรอว่ะ.."
บ่นเสียงเบาอยู่กับตัวเองก่อนจะทรุดตัวไปนั่งลงกับโซฟาปล่อยให้ยองแจจัดการเองแล้วกัน แล้วตอนมาวาร์ปมารึไง ทำไมไม่เอาเสื้อผ้ามาด้วย..
“เสื้อผ้านาย..ก..ก็..”
“ช่างเถอะ ไปซื้อใหม่ก็ได้ ป่ะ..”
“หะ..?”
————————————————
“ตัวนี้เป็นไง..”
มือหนาหยิบเอาเสื้อแขนยาวสีเข้มขึ้นมาทาบกับตัวพลางถามความคิดเห็น กลายเป็นว่าเขาต้องออกมาซื้อเสื้อผ้ากับแจบอมโดนปริยาย แจ็คสันเลยจำเป็นต้องเก็บข้าวของขนมนมเนยที่อุส่าจะหอบมานั่งเล่นบ้านยองแจกลับไปก่อน
“อืมม..”
ตอบลวกๆ สายตาจดจ้องอยู่ที่มือถือนิ้วเรียวถูไถหน้าจอไปมาแก้เซ็ง
“ยองแจ นายไม่สนใจฉัน”
“ตัวไหนก็เอาไปเถอะน่า..”
“นายไม่เลือกเสื้อผ้าให้ฉันตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้นะ..”
เขาควรมอบโล่มโนให้อิมแจบอมรึเปล่า.. เมื่อก่อนอะไรอีกเนี่ย ยอมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าพลางไล้สายตามองคนตรงหน้า แจบอมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีที่เห็นยองแจยอมสนใจซักที
“สีดำมันเข้มไปอะ เอาสีน้ำเงินดีกว่า”
ที่ยอมทำแบบนี้เพราะขี้เกียจเถียงหรอกนะ เดี๋ยวจะสวนกลับมาว่าเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนู้นแบบนี้อีกแล้วไม่รู้จะตอบยังไง
แจบอมหยิบตัวสีน้ำเงินออกมาส่งให้พนักงานก่อนจะรื้อเสื้อตัวอื่นไปเรื่อยๆ ยองแจลอบมองคนตัวโตเล็กน้อย เท่าที่จำได้ เขาเขียนแจบอมขึ้นมาจากจินตนาการ ความจริงแล้วอิมแจบอมคือสเปคยองแจเลยด้วยซ้ำทั้งรูปร่างหน้าตา ภาพวาดที่ร่างไว้ในหัว ตอนนี้มันมายืนอยู่ตรงหน้า.. ได้ยังไงกันนะ..
“ยองแจมองอะไร เหม่อบ่อยนะเรา”
“อ้ะ..!”
วงแขนแกร่งตรงเข้ามารั้งคอเรียวเข้าไปชิดจนแก้มแทบจะติดกัน คนตัวเล็กตกใจหลุดโวยวายออกมาเบาๆพยายามขืนตัวออก มายืนเบียดกันกลางห้างแบบนี้ไม่คิดอายคนอื่นบ้างรึไง
“ตัวนี้โอเคไหม”
“ปล่อยแจบอมม..อายเขา..”
กระซิบบอก จะโวยวายก็ไม่กล้า ที่สำคัญจู่ๆก็รู้สึกหน้าร้อนๆเข้ามาดื้อๆ
“บอกมาก่อน..”
“โอเคๆ เหมาะกับนายมากกกก”
“โกหก..”
“พูดจริงๆ แจบอมปล่อย..”
เริ่มจะอายพนักงานในร้านแล้วนะ.. ยองแจทำหน้าเจื่อนๆยิ้มแห้งๆให้กับสายตานับสิบคู่ที่มองมา มันไม่รู้จะทำตัวยังไง.. แจบอมยิ้มกว้างด้วยความอารมณ์ดี ได้เห็นคนตัวเล็กหน้าแดงหูแดงยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนตุ๊กตาหมีตัวขาวๆ น่ารักน่าฟัด..
“ไปดูหนังกันดีกว่า นายคงเบื่อ”
ร่างสูงตัดสินใจเอาคนเดียวพลางยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานก่อนจะปล่อยให้ยองแจเป็นอิสระ มือเรียวเลยออกแรงฟาดแรงๆไปที่ต้นแขนแจบอมหนึ่งทีแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้แจบอมสำนึกผิดได้เลย เอาแต่หัวเราะชอบใจทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องสนุกซะงั้น
.
.
.
“ถ้าดูหนังได้ไม่นานก็ไม่เห็นต้องมาเลยนี่..”
เสียงหวานบ่นอุบอิบ เพราะไอ่คนหัวเทาตอนนี้กลับนอนหลับซบไหล่เขาเหมือนเด็กๆ แจบอมหลับตั้งแต่หนังฉายไปได้ยี่สิบนาที ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำเอายองแจยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว..
เหมือนเด็กชะมัด..
เรือนผมนิ่มคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ฝ่ามือหนากุมมือเขาเอาไว้หลวมๆ ทั้งๆที่ตัวโตกว่าแท้ๆแจบอมควรจะหันไปนอนอิงเก้าอี้ดีๆแต่นี่กลับโน้มตัวลงมานอนซบไหล่เล็ก เดี๋ยวได้ปวดคอแย่..
หนังที่ยองแจชอบดูตอนนี้มันไม่ได้สามารถดึงดูดความสนใจได้เลย ปกติเขาชอบดูหนังแต่วันนี้.. ทำไมมันรู้สึกไม่เหมือนเดิม..
สัมผัสอุ่นๆที่แจบอมมอบให้ทำให้คนตัวเล็กไม่หนาวเวลาเข้าโรงหนังเหมือนทุกครั้ง น่าแปลกที่มันอุ่นไปทั้งตัว รวมไปถึงข้างใน..
เป็นไปได้ไหมที่แจบอมคนนี้จะเกิดมาจากความรู้สึกลึกๆของตัวเอง.. คงเพราะเขียนออกมาจากความต้องการ ความรู้สึกโหยหา.. ใครบางคน..
แล้วคนคนนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน...
จะหายไปไหม..
—————
ตอนหนึ่งผ่านไป~ 555555 เรื่องนี้อาจจะมีซักสามสี่ตอนเหมือนเดิม
ยังไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะค้าาา อัพตามพลังเม้นและกำลังใจ 555
หรือถ้าไม่สะดวกก็ติดแท็ก #ficJB ในทวิตเตอร์ก็ได้ค่า เค้าอยากรู้ฟีตแบค ><
ปล.แจ็คแจที่เขียนไปเขียนล่วงหน้าไว้นานแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าโมเม้นนางสองคนจะมีให้เห็นเยอะมาก 55555
ความคิดเห็น