คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คำสารภาพรักของแม๊ก
Max say
อนนี้ผมอาบน้ำแ่ัวอยู่ เพื่อเรียมัวะลไปพบับเธอในเวลา1ทุ่มร ผมื่นเ้นมาเลย รอว่าเมื่อไหร่นาฬิาะหมุนไปที่เล7ะที หลัาแ่ัวเสร็เรียบร้อยแล้ว ผมใ้เวลาับารเินไปเินมาะเป็นส่วนให่ ็เพราะผมื่นเ้นน่ะสิั๊บ และแล้วเวลาที่ผมรออย็มาถึ ผมเินลไปที่ล็อบบี้ ็พบว่าเธอมารอผมอยู่แล้ว
อนนี้เธออยู่ในุเรสายหายาวสีฟ้าอ่อนผูอ ที่หูอเธอทั้วยอลีลาวีสีาว เธอูสวยมาในสายาอผม และผมิว่าใร็ามที่ไ้เห็นเธอในวันนี้ ะ้อหลรัเธอแน่ๆ ผมัะหวเธอะแล้วสิรับ เธอเป็นนผิวสีาว าลมัวอเธอถูแ่แ้ม้วยสีสันอ่อนๆาเรื่อสำอา แ้มใสๆอเธอ็ถูแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาอ่อนๆเ่นัน ส่วนริมฝีปาเรียวบาอมมพูอเธอนั้น ถูทา้วยลิบมันบาๆเท่านั้น เธอสวยมาริๆรับ ผมอยาะเอ่ยมเธอ แ่็้อแล้ฟอร์มเอาไว้่อน เี๋ยวเธอะรู้ัว
“มารอนานมั๊ย”ผมถามเธอ ้วยรอยยิ้มที่แ้มอยู่บนหน้า ผมเือบะเ็บอาารไว้ไม่อยู่ะแล้วสิรับ
“ไม่หรอ ันเบื่อ็เลยลมานั่อ่านหนัสือรอหน่ะ”เธออบผม
“ยัยหมูอย่าเธอใสุ่เ็ี่แบบนี้ไม่่อยเหมาะนะ” มันเป็นำพูที่รัน้ามสุๆเลยใ่มั๊ยหล่ะรับ
“แล้วิว่าลิอย่านายะเหมาะับุายหาแบบนี้หรอ!
”นั่นไ เธอเริ่มโมโหอีแล้ว ผมอบเวลาเธอโมโหมาเลย เธอูน่ารัี แล้วเรา็ูเหมือนู่รััน้วย เธอไม่ไ้เรียผมว่าลินานแล้วสินะ เธอบอว่าอนเ็ๆผมนเหมือนลิ เธอเลยเรียผมว่าลิ แ่ผม็อบนะ เพราะมีเธอนเียวเท่านั้นที่เรียผมแบบนี้
“็ไม่ไ้บอว่าเหมาะ ่ามันเหอะ ะไปไ้ยัหล่ะ”
“นาย็นำไปิ ันะไปรู้ทาไ้ยัไหล่ะ”
ผมพาเธอเินมาที่ๆนึ มันอยู่ไม่ไลาที่พัมาเท่าไหร่นั ที่นี่เป็นอีายหานึ เป็นหาส่วนัวอรอบรัวผมเอ ผมให้นมาัเรียมสถานที่เอาไว้่อนแล้ว เพื่อ้อนรับเธอ....นสำัอผม
และอนนี้ผม็พาเธอเินมาถึแล้วรับ ผมหันไปมอหน้าเธอ เธอูอึ้มาๆเลย เพราะที่ๆผมพาเธอมานี้ ือายหาที่แ่ไป้วยไฟสีเหลืออร่ามเป็นรูปวาววเล็ๆระยิบระยับอยู่บน้นไม้รอบๆหา รลาหามีไฟสีส้มประับอยู่บนไม้สีาวูสะอาา ที่เรียันเป็นรูปาวนาให่ รลาอวาวมีโ๊ะอาหารนาเล็สีาวั้อยู่ มีอาหารวาอยู่เ็มโ๊ะ
ุรู้มั๊ยรับว่าทำไมผมึทำทุอย่าให้เป็นรูปวาว ็เพราะว่า สำหรับนที่ผมรัแล้ว....เธอะเป็นเหมือนวาวที่อยส่อแสเปล่ประายให้ับผม และเธอะเป็นเพียวาววเียวอผมเท่านั้นรับ
“นี่นายทำอะไรเนี่ย!”เธอถามผม หลัาที่อึ้ไปนาน
“็ทำให้เธอไ......”ผมอบ นี่ือเสียที่อ่อนโยนที่สุเท่าที่ผมเยพูับเธอ แ่นี่...ือเสียที่ผมอยาใ้พูับเธอริๆ เธอเพียนเียวเท่านั้น เธอผู้เป็นรัแร และะเป็นรัรั้เียวอผมลอไป
“ให้ันเนี่ยนะ! ให้ันทำไม!”แปลั ทำไมเธอูโรธ ูเธอไม่ีใเลย ผมเริ่มใเสียะแล้วสิ
“็เพราะว่าันมีเรื่อสำัะบอเธอ”ผมรวบรวมำลัใทั้หมที่มีอยู่ เพื่อพูำที่ผมเ็บเอาไว้ว่า18ปี มันือวามทรมานมาที่สุ ที่เราไม่สามารถพูในสิ่ที่อยาพูไ้ เพราะผมลัว...ลัวว่าถ้าเธอไม่ิเหมือนผม ผมอาะ้อเสียเธอไป ผมไม่้อารแบบนั้น แ่วันนี้ผมพร้อมแล้ว พร้อมที่ะบอับเธอ
“เธอรู้มั๊ย ว่าทำไมันถึเลือทำไฟให้เป็นรูปาว...เพราะวาว....เปรียบไ้ับวามหวั ำลัใ วามสว่าไสว และวามสุ ที่ะมอบให้ับ.....นที่เรารัเท่านั้น และสำหรับัน...... ”ผมหยุพูไปประมา2วินาที เพื่อมอสีหน้าอเธอ เธอั้ใฟัำพูอผมมา ผมึพู่อ “และสำหรับัน...ือเธอ ันรัเธอ...แน” ผมึัวเธอเ้ามาอทันที อนนี้ผมไม่รู้้วย้ำว่าเธอรู้สึยัไ ผม็ไ้แ่หวัว่า.....ำอบอเธอะรับวามรู้สึอผม แ่ถ้ามันไม่ใ่ ผม็ะยอมรับมัน แล้วาไปทันที
ผมลายเธอออาอ้อมอ ่อนะหยิบสร้อยอที่ผมเรียมไว้ออมาาระเป๋าเสื้อ เป็นสร้อยอรูปาววเล็ รลา้านในอวาว มีัวอัษรMJนาเล็วาู่ันอยู่ ผมสวมสร้อยเส้นนั้นให้เธอ ่อนะบอวามหมายอมัน
“MJที่อยู่้านในวาว หมายถึ แม็และแนะอยู่้วยันในวาวแห่วามรัอเราสอนลอไป” เราสอนสบาันสัพั ่อนที่ผมะโน้มหน้าลไปเพื่อุมพิเธอ แ่.....เธอผลัผมออ! ผมอึ้สุๆ มันเิอะไรึ้น!!!
ความคิดเห็น