คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จากไป
อนนี้็ผ่านไป3วันแล้วนะ าวันที่แม็หายไป ันเฝ้าเป็นห่วเ้าทุวัน ยัรออยให้เ้าลับมา ันไปแ้วามทิ้ไว้แล้ว แ่็ไม่มีอะไรืบหน้าเลย และวันนี้็เป็นอีหนึ่วันที่ันนั่รอเ้านเผลอหลับไป
ันหลับไปนานเท่าไหร่็ไม่รู้ นระทั่ไ้ยินเสียเปิประูบ้านอย่าแผ่วเบา ันลืมาึ้นทันที ็พบว่าเป็นนที่ันอยาะเอมาที่สุในอนนี้ แ่ัน็ยัแล้หลับ่อไป เพื่อูว่าเ้าะทำยัไ่อ
Max say :
ผมัสินใลับมาเ็บอที่บ้านอแน หลัาที่ผมไม่ไ้ลับมา3วันแล้ว ริๆแล้ว็ไม่ถึ3วันหรอรับ เพราะวันนั้น วันที่เธอออไป็อปปิ้ับเพื่อนๆ และิว่าผมหายไป ริๆแล้ววันนั้นผม็ลับมาบ้าน
ผมลับมาเพื่อูว่าเธอลับบ้านอย่าปลอภัยี แ่เมื่อผมลับมาถึบ้าน ผม็พบว่าเธอนั่รอผมอยู่้านล่าอบ้านนเผลอหลับไป ผมึอุ้มเธอึ้นไปนอนบนห้ออเธอ ผมนั่เฝ้าเธออยู่เือบถึเ้า ึัสินใออาบ้านไป เพราะลัวว่าถ้า้าว่านี้ เธออาะื่นึ้นมา ผมยัไม่อยาให้เธอพบผมอนนี้ ผมึัสินใออาบ้านไปอนเ้ามือวันนั้น โยที่ยัไม่ไ้เ็บอสัิ้น และวันนี้ ็เป็นืนสุท้ายอผมแล้วที่ะไ้อยู่ที่ประเทศไทย เป็นืนสุท้ายที่ผมะไ้พบเอับเธอ … ผู้หิที่ผมรันหมใ ผมึัสินใที่ะลับมาเ็บอ และมาเพื่อเห็นหน้าเธอที่รัอผม
“เอาอีแล้วนะยัยหมู นอนายุรอันอีแล้วนะ”ผมพูเบาๆับัวเอ เมื่อเินเ้ามาถึในบ้านและพบว่าเธอยันอนรอผมอยู่เหมือนเ่นืนนั้น
“ันรัเธอมานะแน ันรัเธอ ันอยาะอยู่ับเธอลอไป อยาปป้อูแลเธอไปลอีวิ ันรัเธอ”
ผม้มลไประิบ้าหูเธออย่าแผ่วเบา โยหวัว่าเธอะรับรู้ในสิ่ที่ผมพูและะยัไม่ื่นึ้นมาอนนี้
ผม้อนร่าอเธอึ้นมาในอ้อมแน ่อนะพาัวเธอึ้นไปยัห้อนอนอเธอ ผม่อยๆวาที่ลบนที่นอนอย่าเบามือที่สุ และ่อยๆบรรประทับริมฝีปาลบนหน้าผาอเธออย่าแผ่วเบา ่อนที่ผมะแยัวออไป เพื่อเ็บอในห้ออผม โยที่ไม่ลืมะหันมามอเธอที่รัอผมเป็นรั้สุท้าย
ผมปิประูห้ออเธอ ่อนะเินไปเ็บอในห้ออัวเอ ผมเ็บทุสิ่ทุอย่าลระเป๋า และสิ่สุท้ายที่ผมไม่ลืมที่ะเ็บไป้วย ือสมุบันทึเล่มนั้นอเธอ ผมอเ็บไว้เป็นที่ระลึในยามที่ผมิถึเธอ เมื่อรวเ็ว่าเ็บทุสิ่ทุอย่าเรียบร้อยแล้ว ผมึหันหลัเปิประูห้อและเินออมา แ่ผม็้อใ เมื่อพบว่าเธอผู้หิที่ผมรั ำลัยืนออมอผมอยู่ที่หน้าบันไ
“นายะไปไหน!” เธอถามทันทีที่สายาอเราสอนสบัน ให้ายเหอะ ผมะทำใไ้มั๊ยเนี่ยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้
“ันะลับี่ปุ่่ืนนี้!”ผมอบลับไป้วยน้ำเสียที่ิว่าเย็นาสุๆ ึ่มันทำไ้ยามา ทั้ที่ริๆแล้ว ผมอยาะึัวเธอมาอให้หายิถึ
“ทำไมลับอนนี้หล่ะ มีเรื่ออะไรหรือป่าว ไหนบอว่าะอยู่เือนนึไ” น้ำเสียอเธอสั่นมาริๆ มันทำให้ผมลั้นน้ำาแทบไม่อยู่ ผมรัเธอั ผมไม่อยาาเธอไปแบบนี้เลย
“ทำไมนายไม่อบันหล่ะแม็” เธอเินมาับแนผมและเย่าเบาๆ เมื่อเห็นว่าผมไม่อบำถามเธอ
“ัน้อลับไปทำธุระอัน่อให้เสร็ ันไม่รู้ว่าะลับมาเมื่อไหร่ ันไม่อให้เธอรอันหรอนะ”ผมอบลับไปโยที่ไม่มอหน้าเธอ และพยายามแะมืออเธอออไป
“นายไม่รัันแล้วหรอแม็ อยู่ีๆนาย็หายไป พอนายลับมา นาย็บอว่าะับไปี่ปุ่ นายไม่ิะลาันสัำ นายไม่รู้เลยหรอว่าันเป็นห่วนายมาแ่ไหน ฮือๆ ๆๆ Y^Y” เธอโผลเ้าอผมแน่นมา เหมือนลัวว่าผมะาเธอไปริๆ หยน้ำาอเธออนนี้มันรินไหลนเปื้อนเสื้ออผมแะไปหมแล้ว ผมยอมให้เธอออยู่อย่านั้น ผมอยาะออบเธอริๆ อยาะบอว่าผมรัเธอ ผมรัเธอมาแ่ไหน แ่ถ้าผมทำอย่านั้น เธอ็ะัใาผมไม่ไ้ ผมไม่อยาทำให้เธอ้อเ็บปวเพราะผม อนนี้ผมลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่แล้วริๆ ผมึันัวเธออไป และเินลบันไมาทันที โยที่ไม่ให้เธอเห็นน้ำาอผม
ผมไม่รู้ว่าอนนี้เธอเป็นอย่าไร แ่ผมไ้ยินเสียสะอื้นอเธอัามหลัผมมาเรื่อยๆ ผมไม่ล้าหันหลัลับไปมอเธอ เพราะผมลัว ลัวว่าะใอ่อน ผมึเินออาบ้านอเธอไปทันที
ความคิดเห็น