คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GDAE 1
ตัวละคร
คังแดซองนักศึกษาเรียนดีจากคณะสถาปัตกรรมศาสตร์
ควอนจียงนักศึกษาหนุ่มจากคณะวิศวกรรมศาตร์
อีซึงฮยอนรุ่นน้องที่คณะและสนิกกับแดซอง
ทงยองเบหรือแทยังเพื่อนสนิทของจียง
ชเวซึงฮยอนหรือท็อปลูกพี่ลูกน้องของแดซอง
วันเปิดเทอมวันแรกของภาคการศึกษา
"พี่ท็อปไม่ต้องมาส่งผมก็ได้ ผมปี3 แล้วนะฮะไม่ใช่เด็กประถม" แดซองทำหน้าบูดก็เค้าอยากไปมหาลัยเองบ้าง แต่พี่ท็อปไปส่งเค้าตลอดเลย
"ไม่ได้หรอกน้องชายพี่น่ารัก เกิดมีใครมาลักพาตัวไปแล้วพี่จะทำยังไงล่ะ 555"ท็อปพูดพลางเอื้อมมือไปโยกหัวแดซองเล่น
"โท่วว ซึงรีก็น่ารัก มันยังไปได้เองเลย"
"อย่าบ่น อย่างอแง เอ้าาา ถึงแล้ว เลิกเรียนโทรหาพี่ด้วย อย่าลืมล่ะ"
"ครับๆ"แดซองตอบแบบส่งๆแล้วก็ลงจากรถไป
" แดซองฮยองงงง!!!" ซึงรีตะโกนเรียกแดซองที่เพิ่งเดินเข้ามาที่ตึกคณะ แดซองมองไปทางต้นเสียงพอเห็นว่าเป็นซึงรีก็เดินยิ้มตาหยีเข้าไปหาที่โต๊ะ
"ไงซึงรี งานเสร็จยัง ให้พี่ช่วยป่ะ"
"จริงหรอ พี่จะช่วยผมจริงหรอ"ซึงรีตาโต ยิ้มหน้าบานเพราะถ้าแดซองช่วยเค้าทำงานล่ะก็ ต้องได้คะแนนเยอะแน่ๆ ใครๆก็รู้ว่าแดซองฮยองน่ะว่าที่เกียรตินิยมอันดับ 1 ของคณะสถาปัตเลยน้าา ไงพี่ผมเก่งป่ะล่าา ฮิๆ
"อื้ออ เอาสิ ชั้นเคลียงานตัวเองหมดแล้ว ตอนนี้ว่าง สบายมาก"
"อิจฉาคนฝีมือดีจริงจริ๊งงง พี่สัญญาแล้วนะ ป่ะไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวผมเลี้ยงเองฮะ ถือว่าตอบแทนที่พี่จะช่วยงานผม " ซึงรีพูดพลางเก็บของลงกระเป๋า
"ไปสิ ตอนนี้หิวมาก จะกินให้พุงแตกเลย ฮ่าๆ " แดซองหัวเราะตาปิด
ว่าแล้วสองพี่น้องร่วมคณะก็เดินกอดคอกันไปยังโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย
"ฮยองนั่งจองโต๊ะนะ เดี๋ยวผมไปซื้อเอง ฮยองจะกินไรบอกมาเลย"
"อืมม เอาสเต็กแซลมอน ปลาดอลลี่นึ่งมะนาว ซูชิหอยเม่น..."
"ฮยองง! นี่มันโรงอาหารนะคร้าบ ไม่ใช่ฟูจิ"
"คิกๆ ล้อเล่น เอาอะไรมาก็ได้ กินได้หมดแหละ" "โอเค๊ครับ"ซึงรีตะเบ๊ะแบบทหารแล้วเดินไปซื้อข้าวทันที
"เฮ้ยย ไอ้จี นั่นใช่แดซองเด็กที่แกชอบป่ะวะ"แทยังว่าพร้อมทำปากจู๋ชี้ไปทางที่แดซองนั่งอยู่
"หืออ ไหนวะ" จียงเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาถาม
"นั่นไงนั่งโต๊ะที่พวกเรานั่งเป็นประจำน่ะ"
"อ๋อ ใช่ๆ" จียงยิ้มเจ้าเล่ห์ " ไปไอ้เบ้ ไปขายขนมจีบแดซองกัน"
"เห้ยย ไปจีบทำไมยิ้มแบบนั้นวะ"
"เออน่ะ ตามมาๆ"
แทยังส่ายหน้าเบาๆกับนิสัยของจียง จียงชอบแดซองมานานแล้วแต่ก็ไม่เคยเข้าไปคุยซักที ไม่รุว่าวันนี้นึกคึกอะไรของมัน
"อันยองครับ" จียงทักด้วยใบหน้ายิ้มหวาน
แดซองมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เลยเอานิ้วมาชี้ที่ตัวเอง "ผมหรอครับ"
"อื้ม นายนั่นแหละ"
" เอ่อ หวัดดีครับ " แดซองตอบกลับ
"นั่งด้วยได้มั้ยแดซอง" จียงทำหน้าแบ๊วพูดกับแดซอง
"พี่รู้จักผมด้วยหรอครับ " แดซองแปลกใจเพระาะเค้าไม่ได้เป็นที่รู้จักอะไรมากมาย ก็แค่เป็นที่รู้จักในคณะเท่านั้นเอง
"รู้จักสิ ตกลงนั่งด้วยได้มั้ยครับ"
"ได้ครับ ผมมากับน้องแค่2คนเอง" แดซองพยักหน้า
"พี่เอาเพื่อนมานั่งด้วยนะ ไอ้เตี้ยย มาดิวะ ยืนเตี้ยอยู่ได้"
"แป๊ะ !!" แทยังตบหัวจียงไปหนึ่งที "มึงไม่ได้สูงไปจากกูเท่าไหร่เลยไอ้จี หวัดดีครับ" พูดจบแทยังก็หันไปทักแดซอง
"สวัสดีครับ"แดซองตอบแทยังด้วยน้ำเสียงขำเพราะกำลังตลกกับบทสนทนาของเพื่อนสนิทคู่นี้
ซึงรีที่เดินกลับมาจากซื้อข้าวก็แปลกใจเมื่อเห็นผู้มาใหม่2 คน
"เพื่อนหรอคับ แดซองฮยอง"
"ไม่เชิงน่ะ ชั้นยังไม่รุจักชื่อเค้าเลย"แดซองกระซิบเบาๆ
"ชั้นชื่อ จียงนะ เรียกว่าพี่จีก็ได้ ส่วนไอ้เตี้ยนี่ เปี้ยยยย!!" แทยังตบจียงไปอีกหนึ่งที
"ไอ้เบ้ แม่ง เจ็บนะเว้ย" จียงเอามือลูบบริเวณที่ถูกตบ
"เรียกกูเตี้ยอีกก็ตบอีกอะ" แทยังยักคิ้วข้างนึง
"เออ ส่วนไอ้หัวแหลมๆนี่ ยองเบ เรียกมันว่าแทยังก็ได้" แทยังยิ้มให้แดซองและซึงรี "พวกพี่เรียนวิศวะปี4 นะ"
"ผมแดซองครับ สถาปัตย์ปี3 ส่วนนี่ซึงรี ปี2 ฮะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับพีๆ"ซึงรีก้มหัวทักทาย
"เช่นกัน"แทยังตอบซึงรี
"เข้าเรื่องเลยนะแดซอง" จียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ฮะ??"
"นาย2 คนเป็นแฟนกันหรือป่าว"
"ฮ๊าา ผมกับซึงรีน่ะนะ"แดซองตกใจกับคำถามของจียง
"งั้นแสดงว่าไม่ใช่สินะ กูว่ากูรุกต่อเลยดีกว่า" จียงหันไปกระซิบกับแทยัง
"ในเมื่อไม่ใช่ งั้นพี่จีบแดซองนะครับ" จียงบอกอย่างตรงประเด็น แทยังนึกในใจ "ไอ้จีมันกินวิตามินไม่เขย่าขวดรึป่าววะ ทำไมมันกล้าขนาดนี้"
"เอ่อ ผม ผม ผมไม่รู้ครับ ไปซึงรีเข้าเรียนกัน" แดซองลากซึงรีออกไปทันที ทั่้งๆที่ช้อนยังคาปากของซึงรีอยู่
"ออง ออง ไอ้อ๋มเอาอ้อนออกอ่อน"
"ว่าไงนะ"
ซึงรีดึงช้อนออกจากปาก"ผมบอกว่าให้ผมเอาช้อนออกก่อน โอเค ไปต่อได้ละ ฮยองจะตกใจทำไมน่ะ ทำยังกะไม่เคยมีผู้ชายมาขอจีบ"แดซองฮยองน่ะมีผู้ชายเข้ามาจีบตั้งหลายคน แต่ไม่เคยตกลงกับคนไหนหรอกนะ
"มันไม่ชินเข้าใจมั้ย หุบปากแล้วไปเข้าเรียนได้ละ พูดมากจะไม่ช่วยทำงานนะเว้ย"
ซึงรีพยักหน้าอย่างแข่งขัน พลางทำท่ารูดซิปปาก แล้วเดินแยกไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง
เห้อออ ผมจะบ้าทำไมผู้ชายชอบมาจีบผมนะ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
ทางด้านจียงกับแทยัง
"จี มึงมาหน้าด้านอะไรตอนนี้ฮะ เกิดมาเป็นคนไม่เคยจีบใคร ทำไมวันนี้ถึงกล้าล่ะ"
"ไม่รู้สิ กูอยากให้แดซองมาเป็นคนของกู กูว่ากูรักเค้า แล้วนี่กูก้ปี4 แล้วด้วย อีกไม่นานก็จบ ขืนชักช้าจะไมทันการ" จียงทบทวนมาหลายคืนว่าเค้าคิดยังไงกับแดซอง หลายครั้งที่เค้าแอบมองแดซองอยู่ห่างๆแต่ก็ไม่เคยเข้าไปคุยซักที พอวันนี้มีโอกาสก็เลยไม่รอช้า ทำตามเสียงของหัวใจตัวเองทันที
"ถึงขั้นรักเลยหรอวะ เออ กูเอาใจช่วย จีบให้ได้นะมึง"เสียงเพื่อนรักให้กำลังใจ
จียงพยายามเข้าไปคุยกับแดซองเรื่่อยๆทุกๆครั้งที่มีโอกาส จนตอนนี้พวกเค้าท้ัง4 คน แดซอง จียง ซึงรี แทยัง สนิทกันมาก ถึงแม้จะเรียนกันคนละคณะแต่เมื่อมีเวลาว่างก็จะเจอกันตลอด
"แดซอง เสาร์นี้ไปสวนสนุกกันนะ” จียงชวนแดซอง
"อึ๋ยย ไม่ไปไม่ได้หรอฮยอง ผมกลัวอะ กลัวเครื่องเล่นทุกอย่างเลย” แดซองขี้กลัว เค้าทั้งกลัวความสูงและกลัวผี
“ไปเถอะน้าา ไปกับพี่ไม่ต้องกลัวหรอก” จียงอ้อนแดซอง
“แต่ผมกลัวอ่าา” แดซองพยายามบ่ายเบี่ยง
“นะ นะ น้าาา” จียงเอาหน้าเข้าไปซบไหล่แดซอง แล้วถูๆๆ
“คิกๆ ก็ได้ครับ แต่พี่ต้องคอยดูผมนะ” แดซองหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของจียง
“แน่นอน ไม่ดูแลแฟน จะไปดูแลใครที่ไหนล่ะ”
“บะ....บ้า ... ใครเป็นแฟนพี่กัน”แดซองหันหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดงเอาไว้
“คนแถวนี้แหละ ฮ่าๆ” จียงยังคงป้อแดซองต่อไปเรื่อยๆ
ตกเย็น เมื่อแดซองขึ้นรถที่พี่ท็อปมารอรับเค้ากลับบ้าน
“พี่ท็อปฮะ ผมมีเรื่องมาขออนุญาติ”
“หืออ ว่าไงเราจะเอาอะไร”ท็อปถามแดซอง เค้ารักน้องชายคนนี้้้มาก จะเรียกว่าหวงเลยก็คงไม่แปลก เพราะน้องเค้าหน้าตาน่ารัก จิตใจงดงาม เรียนเก่ง มีความรับผิดชอบ โดยเฉพาะรอยยิ้มของแดซองนะ ใครเห็นเป็นต้องหลงทุกคน พี่ท็อปฟันเฟิร์ม !!
“เสาร์นี้ผมไปสวนสนุกนะครับ”
“ได้สิ ไปกับซึงรีหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” แน่นอนว่าท็อปก็ยังจะตามไปส่ง
“เอ่อ ไปกับพี่จียงน่ะครับ พี่ไม่ต้องไปส่งหรอก เดี๋ยวพี่จีไปรับที่บ้าน”
ท็อปขมวดคิ้ว ใครกันนะ จียง “จียงคือใคร เพื่อนใหม่หรอ”
“ไม่เชิงน่ะครับ เค้าเป็นรุ่นพี่ปี 4 คณะวิศวะ คือเค้าจีบผม”
เอี๊ยดดดดดด เสียงเบรครถกระทันหัน ตามด้วยเสียงบีบแตรและเสียงก่นด่าจากรถคันหลัง
“พี่ท็อป !! เดี๋ยวรถก็ชนหรอกครับ” แดซองตกใจที่ท็อปเบรครถกระทันหัน
“พี่ตกใจ เดี๋ยวอย่าเพื่งพูดต่อ นั่งเฉยๆเงียบๆ ถึงบ้านค่อยคุยกัน” ท็อปรีบขับรถกลับบ้านต่อทันที
ผมบอกไปรึยังฮะ ว่าผมกับพี่ท็อปอยู่บ้านเดียวกัน พ่อแม่ของพวกเราท่านอยู่ต่างจังหวัด เราก็เลยอยู่ด้วยกันจะได้ประหยัดค่าเช่าบ้าน ตอนนี้ผมโดนพี่ท็อปไล่มาอาบน้ำแล้วก็จะลงไปกินข้าว อีกซักพักผมต้องโดนพี่ท็อปสอบสวนแน่ๆเลยล่ะ
ที่ห้องนั่งเล่น แดซองนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ส่วนท็อปอยู่บนโซฟาสำหรับนั่งคนเดียว
“จียงคือใครหรอแดซอง”ท็อปเริ่มถามแดซองใหม่ตั้งแต่แรก
“พี่จียงคือรุ่นพี่วิศวะ พี่เค้ามาขอจีบผมครับ” แดซองตอบเสียงไม่ดังไม่เบาไปนัก ท็อปพยักหน้าแล้วถามต่อ "แล้วว่าเราเป็นแฟนกับเค้ารึยัง"
“ยังฮะ” แดซองก้มหน้าลงนิดหน่อย
“รู้จักกันมานานรึยัง ทำไมถึงไม่เล่าให้พี่ฟังก่อนหน้านี้” ท็อปยังคงถามต่อไป
“รู้จักกันประมาณ 3 เดือนแล้วครับ เจอกันที่โรงอาหาร พี่เค้าเดินเข้ามาที่โต๊ะที่ผมกับซึงรีนั่งอยู่แล้วก็เข้ามาทำความรู้จัก แล้วก็บอกว่าจะจีบผม ส่วนที่ผมไม่เล่าให้พี่ฟังเพราะไม่อยากให้พี่มาฟังเรื่องไร้สาระน่ะฮะ”
ท็อปส่ายหน้าเบาๆ แดซองนี่่น้า สนิทกันขนาดนี้แล้วยังจะมาคิดมากอยู่อีก เป็นพี่น้องกันทำไมต้องปิดบังกันด้วย แดซองมักเป็นแบบนี้เสมอ ชอบเก็บเรื่องต่างๆไว้คิดคนเดียว มีปัญหาอะไรก็ไม่เคยพูด ไม่เคยขอความช่วยเหลือ จนเค้าต้องเค้นให้เล่าออกมาอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ท็อปย้ายตัวเองไปนั้่งข้างๆแดซอง แล้วแขนพาดไปบนไหล่แดซอง
“แดซองอาา เราเป็นพี่น้องกัน เราก็มีกันอยู่แค่สองคน ทีหลังมีอะไรเล่าให้พี่ฟังรู้มั้ย เรื่องของแดซองก็เหมือนเรื่องของพี่ เข้าใจมั้ย” ท็อปยิ้มให้แดซอง
“ครับพี่ท็อป”แดซองยิ้มกลับ "เอ่อ แล้วเรื่องที่ผมขอ พี่ว่าไงฮะ”
“หือออ เรื่องเสาร์นี้น่ะหรอ เอาสิ พี่ก็อยากเห็นหน้าจียงเหมือนกัน ” แดซองยิ้มตาหยี ดีใจมากที่ท็อปอนุญาตให้ไปเที่ยวได้
“แล้วเราชอบจียงเค้ารึป่าวแดซอง” ท็อปถามแดซองที่ตอนนี้รอยยิ้มเริ่มหายไป
“ไม่รู้สิฮะพี่ ผมไม่แน่ใจ” แดซองก้มหน้าตอบเสียงเบา
“งั้นพี่ขอถามหน่อย เคยรู้สึกคิดถึงจียงบ้างรึป่าว”
“เคยครับ บ่อยเลยด้วยช่วงที่พวกเราเรียนหนักๆแล้วไม่ค่อยได้เจอกัน”
“โอเค คำถามต่อไปนะ ถ้าเกิดเห็นจียงไปเดินควงกับคนอื่นจะรู้สึกยังไง"
“ก็โกรธมั้งครับ”
“จะรู้สึกเหงามั้ยถ้าวันนึงจียงต้องหายไป”
“แน่นอนฮะพี่ พี่รู้มั้ยตั้งแต่ผมรู้จักกับพี่จี ผมยิ้มได้กว้างกว่าเดิมมากเลย ”
“คำถามสุดท้าย ใจเต้นบ้างมั้ยเวลาที่จียงเค้ามาอยู่ใกล้ๆ”
“อืมม ผมไม่รู้ว่านี่จะเรียกว่าใจเต้นรึป่าวนะฮะ มีอยู่ครั้งนึงผมเปียกหมดเลยตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมหนาวมาก วันที่ฝนตกนักๆน่ะฮะ พี่จีมาเห็นผมพอดี พี่เค้าเลยถอดเสื้อช็อปเอามาคลุมให้ผมแล้วจมูกพี่เค้าเฉียดแก้มผมไปนิดเดียวเอง ผมรู้สึกว่าอกข้างซ้ายของผมเนี่ยเหมือนจะอยากออกมาเต้นกังนัมสไตล์เลยล่ะฮะ”
“โป๊ะเช๊ะ” ท็อปตบหัวเข่าตัวเองฉาดใหญ่ "พี่ว่านายมีความรักแล้วล่ะแดซอง ว๊าาา ้น้องชายพี่จะไปเป็นของคนอื่นแล้วหรอเนี่ย " ท้อปพูดพลางทำเสียงเศร้าๆ
“ฮ่าๆ ไม่หรอกครับ ยังไงพี่ท็อปก็เป็นพี่ชายที่พบรักมากที่สุดเสมอ”แดซองกอดท็อป
“พี่เชือว่าจียงจะขอเราเป็นแฟนเสาร์นี้แหละ”ท็อปโยกหัวแดซองไปมา
“บ้า ไม่หรอกพี่ท็อปก็พูดไป”แดซองหน้าแดง
“น้องชายพี่น่ารักที่สุด” ท็อปยิ้มบางๆ
วันศุกร์ก่อนวันไปเที่ยว 1 วัน
แดซองกับจียงนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าตึกคณะวิศวะกำลังคุยกันกระหนุงกระหนิงตามประสาคนจีบกัน อิอิ
แทยังกับซึงรีเดินเข้าไปสมทบ ซึงรีนั่งตรงข้ามกับแดซอง แทยังนั่งตรงข้ามกับจียง
“ไอ้จี แดซอง เราสองคนมีอะไรจะบอกแหละ” แดซองวางป๊อกกี้ลง แล้วทำท่าตั้งใจฟัง
“คือเราสองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ”ซึงรีพูดเร็วมากเหมือนกลัวใครจะแย่งพูด แต่ที่จริงน่ะซึงรีเขิน
แดซองกับจียงตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ "ห๊าาาาาา” จียงแหกปาก "ไปจีบกันเมื่่อไหร่เนี่ย”
“ก็เมื่อเดือนก่อนมั้ง พอดีเราสองคนใจตรงกันน่ะ ใช่มั้ยซึงรี”แทยังเอื้อมมือไปกุมมือซึงรี
“ครับ”ซึงรีตอบรับหน้าแดงๆ
“ย๊าา ซึงรี ซุ่มเงียบเลย แต่ยังไงก็ดีใจด้วยนะ”แดซองยิ้มแป้น เค้ายินดีกับซึงรีด้วยจริงๆ แทยังกับซึงรีเหมาะสมกันมากๆ
“ส่วนคู่ของนายสองคนก็รีบๆนะ พวกชั้นไปล่ะ หิวไอติมชะมัด” แทยังขยิบตาให้จียงก่อนจูงมือซึงรีเดินออกไป
“คู่นั้นน่ารักดีเนอะแดซอง แล้วเราล่ะ” จียงถามแดซอง
“มะ ไม่รู้ครับ”แดซองก้มหน้างุดๆ
วันเสาร์ช่วงเวลาสายๆของวัน
จียงขับรถไปที่บ้านของแดซอง
ติ๊ง เสียงกริ่งหน้าบ้านแดซองดังขึ้น ท็อปเป็นคนเดินไปเปิดประตูบ้าน "สวัสดีครับพี่คงเป็นพี่ชายของแดซองใช่มั้ยครับ” จียงทักทายด้วยเสียงสุภาพ
“ใช่ นายคือจียงใช่มั้ย เข้ามาก่อนสิ” ท็อปตอบกลับด้วยเสียงสุภาพเช่นกัน
“ครับ” จียงเดินตามท็อปเข้าไปในส่วนของห้องนั่งเล่น
"แดซองอา จียงมารอรับแล้วนะ" ท้อปตะโกนบอกแดซองที่กำลังแต่งตัวอยู่ข้างบน
“ครับพี่ บอกพี่จีด้วยว่าผมขอเวลาอีก 5 นาที” แดซองตะโกนกลับมา
“นายชอบน้องชายชั้นจริงๆหรอ” ท้อปถามจียง
“ผมไม่ได้ชอบครับ แต่ผมรักน้องชายพี่” จียงตอบด้วยเสียงและแววตาหนักแน่น
“ฮู้วว ไอ้นี่ใช้ได้เว้ยย เอาเป็นว่าชั้นให้นายผ่านเลย ชั้นชอบ ที่เหลือก็แล้วแต่แดซองละกันนะ ขับรถดีๆแล้วอย่ากลับดึกนักล่ะ ” ท็อปถูกอกถูกใจจียงมาก ้้เพราะเค้าชอบคนที่พูดตรงๆ
“ครับพี่ท็อป ขอบคุณครับที่ให้โอกาสผม” จียงยิ้มพลางก้มหัวขอบคุณท็อป
“อืม ชั้นไปล่ะ มีงานต้องทำ ฝากแดซองด้วยนะ” ท็อปพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“พี่ท็อปครับ อ่าว พี่ท็อปไปไหนแล้วฮะพี่จี” แดซองสงสัยเมื่อไม่เห็นท็อปอยู่ในบ้าน
“พี่ท็อปไปทำงานต่อน่ะ ป่ะ เราไปกันเถอะ” จียงว่าพลางกวักมือเรียกแดซอง
สวนสนุก
จียงพยายามอ้อนให้แดซองเล่นทุกอย่าง แต่แดซองก็ปฏิเสธทุกอย่างเหมือนกัน เค้ากลัวมากจริงๆ คงหัวใจวายตายๆแน่ถ้าไปเล่นเครืองเล่นที่น่าหวาดเสียวพวกนั้น
"งั้นพี่ขอเล่นแค่ 2 อย่างตกลงมั้ย" จียงยื่นข้อเสนอให้แดซอง
“ก็ได้ฮะ ผมก็สงสารพี่เหมือนกัน แหะๆ มาสวนสนุกทั้งทีแต่ไม่ได้เล่นอะไรเลย” แดซองหัวเราะแห้งๆ
“งั้นไปบ้านผีสิง go go go” จียงยิ้มหน้าบาน คว้ามือแดซองแล้วออกวิ่งไปทางบ้านผีสิงทนที ไม่ได้รู้เลยว่าแดซองหน้าซีดขนาดไหน ก็แดซองน่ะกลัวผีขึ้นสมองเหมือนกันนะ
บ้านผีสิงนี้้มีข้อกฎว่าให้เข้าได้ทีละ 2 คน เท่านั้น เข้าทางจียงเลย ฮ่าๆ
แดซองตัวสั่นดิ๊กๆ "แดซองไม่ต้องกลัวนะ ผีปลอมทั้งนั้น ถ้ากลัวก็จับมือพี่สิ” จียงกระซิบบอกแดซอง
แดซองรีบคว้ามือจียงมาจับทันที จียงยิ้มแล้วกระชับมือให้แน่นขึ้น
ตลอดระยะเวลาร่วม 10 นาทีในบ้านผีสิงมันคือนรกสำหรับแดซอง แต่เป็นสวรรค์สำหรับจียง ทำไมน่ะหรอ ฮิๆ ก็จียงได้ทั้งกอด ทั้งหอมแดซองตลอดเลยน่ะสิ
แดซองเดินหน้าแดงออกมาจากบ้านผีสิง แต่มือยังคงจับกับจียงอยู่ "พี่จีบ้า คนฉวยโอกาส”
“ฮิๆ ก็นายน่ารักนี่นา ใครจะอดใจไหว” จียงยิ้มร่าอย่างมีความสุข "หายเหนื่อยยัง พร้อมจะเล่นอันสุดท้ายรึยัง”
“ฮื่ออออ ไม่เล่นแล้วไม่ได้หรอ” แดซองเบะปาก
“ไม่ได้ อันนี้เด็ดสุด รับรองไม่น่ากลัวหรอก ไปกันนะ” จียงจูงมือแดซองไปยังเครื่่องเล่นชิ้นต่อไป
เครื่องเล่นที่จียงพาแดซองมาเล่นชิ้นสุดท้ายคือ กระเช้าลอยฟ้า ฟู่ววว แดซองโล่งอก
" ไปกันเถอะถึงคิวเราละ " จียงพูด
แดซองนั่งตรงข้ามกับจียง กระเช้าค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ วิวรอบๆสวยมาก บวกกับแสงแดดยามเย็นและอากาศสบายๆทำให้ทั้งสองซึมซับบรรยากาศได้เต็มที่
“แดซอง” จียงเรียกเสียงเบา
“ครับพี่จี”
“ย้ายมานั่งกะพี่สิ”
“ไม่เอา กลัวตก” แดซองขี้กลัวไปซะทุกอย่าง จียงเลยรีบย้ายตัวเองไปนั่งด้านเดียวกับแดซอง กระเช้าโคลงเคลงเล็กน้อย
“หวาา พี่จีทำอะไรเนี่ย” แดซองใจหาย
เมื่อนั่งไปได้ซักพักจียงก็จับมือแดซองทั้งสองข้าง
“คบกับพี่นะ”จียงบอกเสียงเบา
“คือ....”
“นะครับคนดี” จียงอ้อนเสียงอ่อย
“ตกลงครับ” แดซองยิ้มกว้าง จียงเองก็ยิ้มกว้างเช่นกัน จียงรวบแดซองมากอดไว้ แดซองก็ไม่ได้ว่าอะไร "พี่ดีใจมากเลยนะแดซองในที่สุดเราก็เป็นแฟนกันซักที พี่รอนายมานานมากเลยรู้มั้ย”
“ผมก็ดีใจเหมือนกันฮะ” แดซองกอดจียงตอบ
"แดซอง..." จียงเรียกแดซอง
“ครับ" จียงค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แดซองมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากก็ชิดกัน มือของจียงประคองใบหน้าของแดซองไว้ จูบที่เนิ่นนานราวกับเวลาได้หายไป แดซองเริ่มอ่อนระทวยกับรสจูบที่จียงมอบให้ จนเค้าต้องเอามือไปคล้องคอจียงไว้ จียงผละออกมา แล้วก็จูบใหม่ ผละออกมาแล้วก็จูบใหม่ เพื่อให้คนน่ารักได้มีเวลาพักหายใจ จนในที่สุดท้ังคู่ก็ผละออกจากกัน
แดซองก้มหน้างุดๆอยู่กับอกของจียง
จียงกอดแดซองไว้หลวมๆ
“ผมรักพี่ฮะ พี่จียง”แดซองบอกอู้อี้กับอกจียง
จียงยิ้มกว้างที่สุดในชีวิต “พี่ก็รักเราเหมือนกันแดซอง ควอนจียงรักคังแดซองค้าบบบ!!” อยู่ๆ จียงก็ตะโกนออกไปนอกกระเช้า
“พี่จี !! ตะโกนทำไม อายเค้า” แดซองทุบอกจียงเบาๆ
“ไม่สนพี่หน้าด้านอยู่แล้วล่ะ ฮ่าๆ แดซองอาลองตะโกนมั้่งสิ” จียงบอกให้แดซองทำบ้าง
“จะดีหรอ ผมอายนะ”
“ลองดูสิ” จียงยิ้มให้แดซอง
ฮึบบบ แดซองสูดลมหายใจเข้า "ผมคังแดซองก็รักควอนจียงเหมือนกันค้าบบบ!!”
ไอ้เด็ก @$#%^% จะตะโกนอะไรนักหนาฮะ เสียงด่าจากกระเช้าอื่นๆลอยมา
"อุ๊ย ฮ่าๆ โดนด่าเลยเห็นมั้ยพี่จี" ทั้งแดซองและจียงหัวเราะคิกคักจนออกมาจากกระเช้าแล้วก็ยังหัวเราะกันไม่หยุด
ก็คนมันมีความสุขนี่ครับ จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไงเนอะ
จบบบบ บริบูรณ์
คือช่วงนี้ค่อนข้างว่างเลยรีบแต่งก่อนที่จะเข้าสู่ฤดูกาลสอบและคอนเสิร์ต !! วู้ๆๆๆ
ฝากไว้ด้วยนะคะ ติชมได้น้าา
เม้นซักนิดเพื่อเป็นกำลังใจแต่งต่อไป ^____^ ยิ้มหวาน รักคนอ่าน
ความคิดเห็น