คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : กลับอดีต
ตัวเบาหวิวเลย ไม่รู้สึกถึงเสียงภายนอกเลยทั้งๆที่มีการต่อสู้รุนแรงขนาดไหนก็ตาม ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นใม้ข้างๆสนามรบ หลังจากอาการร้อนก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
ฮึบ
ฉันรุกขึ้นและเดินเข้าไปหาสึนะกับเบียคุรันที่ตอนนี้ปล่อยเปลวไฟสู้กันสุดๆ เปลวไฟทำไมเป็นวงกลมละ ขยายใหญ่ขึ้น
"ชิซูมิ!"สึนะร้องเสียงหลง
"ชิซูมิจัง"ฉันยืนอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งคู่
"ยูนิ!"
ตอนนี้ทุกคนกำลังตกใจหลายๆอย่างพร้อมกัน
พรึบ
"เดียวก็โดนบี้หรอกไปอยู่ตรงนั้นน่ะ"ซันซัสฉกฉันออกมาจากกลางวงได้ทันเวลา
"เอ๊ะ เห้ย ยูนิ!!!!!"ฉันที่พึ่งได้สติร้องเสียงหลง ก็ม่านพลังของนภามารวมกัน อย่างงั้นยูนิก็ไม่ปลอดภัยละสิ
'ชิซูมิ'
?เสียงอะไรนะ
'เธอมีพลังมากกว่าที่เธอคิดนะ'
เอ๊ะ อะไร ใครน่ะ
'ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร เธอเห็นม่านพลังที่ทุกคนพยายามจะทำลายนั้นไหม คิดว่าเธอทำอะไรกับมันได้บ้างละ'
ชิวๆวะ
'จัดการซะ'
ฉันเดินตรงไปที่ม่านพลังและทะลุผ่านมันเข้ามาอย่างง่ายดาย
"ชิซูมิ!"เสียงทุกคนข้างนอกดูตกใจสุดๆ
"ชิซูมิ"สึนะที่มองมาที่ฉันแบบตกใจ
"ว่าไง ชิซูมิจัง ฉันส่งซาคุโร่กับคิเคียวไปพาตัวเธอกลับมาด้วยนะ แต่เธอไม่มาอะ ก็คิดอยู่แล้วละ ก็อยากรู้อยู่ว่าเธอจะพีคขนาดไหน เพราะทุกพาราเรลเวิล เธอทำฉันผิดคาดทุกโลกเลยน่ะสิ"เบียคุรันพูดต่อ
ฉันวิ่งไปคว้ายูนิ และพาเธอไปอยู่ในที่ ที่คิดว่าไม่น่าโดนภัยอันตราย
"คุณชิซูมิ"ยูนิมองฉันแบบตกใจสุดๆ
"อะไรหรอ"
ฉันถามแต่ก็ไม่คิดจะรอคำตอบหรอก
"เบียคุรัน ทำไมต้องให้พวกนั้นตามตัวฉันด้วยละ"ฉันถามและเดินไปหาเบียคุรัน แต่ข้างนอกบาเรียทุกคนพูดว่า’อย่า’เต็มไปหมด
"อย่าไปนะชิซูมิ"สึนะพูด ทำให้ฉันชะงัก แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันหันไปยิ้มให้สึนะและเดินไปหาเบียคุรันต่อ
"ใช่ๆ เพราะคนที่ฉันต้องการตัวมาที่สุดคือเธอยังไงละ"เบียคุรันพูดและเดินมาโอบเอวฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ
"คืออะไร"ทุกคนคงกลัวฉันโดนแบบยูนิ แต่พอเห็นฉันเป็นปกติข้างนอกเลยดูโล่งใจไปเยอะ
"ยุคนี้เธอเป็นแฟนฉันนะ^^"
"!!!!! จริงหรอ" นิ่งไว้ชิซูมินิ่งไว้ๆๆๆๆ
"^^ ฉันชอบเธอตอนที่ผมบรอนที่สุดเลย"หะ!
"ฉันผมดำ=_="
"ต้องใช้กระจกไหมละชิซูมิจัง"เบียคุรันยื่นกระจกพกพาอันเล็กที่แตกแล้วเล็กน้อยมาให้ฉัน แกเอามาบีบสิวเลอะ!
ภาพที่ฉันเห็นคือผู้หญิงผมสีบรอนเทา ตาสีเทาแต่เคล้าโครงหน้าเดิมก็คือฉัน ชุดก็เปลี่ยนจากชุดวาเรียไป มันคือชุดเดรสสายเดี่ยวยาวสีขาวเรียบ ไม่ใส่รองเท้า ว้อท!!!!?
"ม่านพลังเปลี่ยนเธอไง เพราะเธอไม่เหมือนคนอื่น"เบียคุรันจับผมฉันมาหอม
"?"
"เธอคือแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ยังไงละ ถ้าเธอออกจากวองโกเล่มาอยู่กับฉันเธอจะได้สิ่งที่เธอต้องการคืนทุกอย่าง"ให้ไปอยู่มิวฟิโอเร่อะนะ- - ถุ้ย
"^^ สึนะ ฉันเลือกเบียคุรัน"ฉันพูด เบียคุรันพาฉันลอยขึ้นจากพื้น ฉันโอบรอบคอเบียคุรัน อย่าน้อยก็ต้องหาที่ยึดละวะ เกิดมันปล่อยขึ้นมาจะได้ดึงมันลงมาด้วยเลย
อุ้ป!
ริมฝีปากที่ตอนนี้ถูกครอบครองโดยไอเบียคุรัน ทำให้ฉันนิ่งไปพักใหญ่ รู้สึกได้ถึงรังสีอัมหิตจากภายนอกบาเรียแรงมาก
"นิ่งเชี่ยวนะ^^"ไอเบียคุรัน..!!!!!!!!!!! ไอชั่ว!!!!!
"^^"นี่คือสิ่งที่แสดงออกได้ ฉันที่ถูกหมอนี่โอบไว้ซุกเข้าที่ซอกคอเบียคุรันและ
กึก
"จะกินเท่าไหร่ก็ได้นะ ฉันไม่ว่าหรอก^^ ฉันเลี้ยงดี"จะกินให้หมดตัวเลย ไอ้อาหาร- -*
ผลัวะ!!!!!
"อึก ชิซูมิจัง"ฉันเตะเข้าที่หน้าท้องเบียคุรัน
"ตลกและไอมันม่วง! ใครจะไปเป็นแฟนแกมิทราบย่ะ! ยุคนี้ฉันเป็นแฟน ฮิบาริ เคียวยะเว้ย!!!!!!!!!!"ฉันที่ลอบทำร้ายเบียคุรันได้หลุดปากพูด
"!"ฮิบาริยืนนิ่งไม่ขยับ
"รู้แล้วหรอ"ซันซัสพูดและยิ้มแบบเอ็นดูลูกประมาณนั้นเลยละ
"รู้แล้วสินะครับ"มุคุโร่ยิ้มให้กับท่าทางฮิบาริ
"โอะ! ฮิบาริลืมๆ อย่าสนใจ"ฉันหันไปมองฮิบาริที่เหวออยู่
ผลัก ผลัวะตุบๆ
ฉันรัวลูกเตะต่อยทุกอย่างใส่เบียคุรัน
"อึก ชิซูมิจัง! เธอหลอกฉัน"เบียคุรันพูดแปลกที่การโจมตีของสึนะที่น่าจะแรงกว่าฉัน กลับไม่ทำให้เขาสะเทือนเลย แต่ฉันทำเขาเจ็บได้
"เออสิฟะ และไอชุดนี้มันอะไรฟะเนี่ย!"ฉันฉีกกระโปรงยาวออกให้มันสั้นลง และกระโดดไปฝั่งสึนะ
"สึนะโยชิคุง สุดท้ายความต่างของพลังระหว่างนายกับฉันมันก็เหมือนกับที่นายโดนโค้นเมื่อกี้"
"มันก็ไม่แน่หรอก"เสียงอะไรไม่รู้ออกมาจากแหวน
"เดชิโม่ ฉันเห็นด้วยกับความคิดของนาย"
"อยู่ที่ไหนเสียงของใครน่ะ"เบียคุรันรนขึ้นมาทันที
"ฉันก็อยากจะให้พลังโดยตรงกับผู้สืบทอดตัวจริงของฉัน แต่ฉันทำไม่ได้ จะปลดโซ่ตรวนให้นะ"
"เล่นอะไรอยู่น่ะ สึนะโยชิคุง บอกมานะและนั้นใครน่ะ"เบียคุรันยังคงไม่จบ
"บอสรุ่นแรกของวองโกเล่ วองโกเล่พรีโม่"ยูนิอธิบาย
"พรีโม่รุ่น1อย่างนั้นหรอ อย่ามาล้อเล่นกันดีกว่านะ ฉายภาพโฮโลแกรมของบรรพบุรุษเก่าแก่แบบนั้นน่ะ จะไร้รสนิยมก็ให้มันมีขอบเขตมั้ง"อะไรของมันนนนนนนฟะ
"ไม่ใช่โฮโลแกรมนะค่ะ คุณก็น่าจะรู้สึกนี่ ภายในทรูรินิเซ็ตเต้นี้ ไม่ว่ามาเรริงของคุณหรือจุกนมของฉันก็ทำไม่ได้ เป็นปฏิหารของการเวลาแนวดิ่งของวองโกเล่ริง ตั้งแต่เกิดมานั้น มีบทเพลงหนึ่งที่ฝั่งอยู่ในความทรงจำของฉัน ทะเลที่กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด หอยที่สืบทอดรุ่นต่อรุ่นสายรุ้งที่จะโผ่ลมาบางครั้งและก็หายไปมาเรคือทะเล วองโกเล่คือเปลือกหอย อัลโกบาเรโร่คือสายรุ้ง บทเพลงนี้แสดงถึงการดำรงอยู่ของนภาในทรูรินิเซ็ตเต้ มาเรคือแกนเวลาแนวนอน ซึ่งหมายถึงพาราเรลเวิล วองโกเล่คือการเวลาแนวดิ่ง ที่จะสืบทอดตำนานจากอดีตสู่อนาคต ส่วนอัลโกบาเรโน่นั้นไม่ได้อยู่ในเส้นของแนวทั้งสอง แต่จะอยู่ในฐานะของกาลเวลา ก็เหมือนคุณเบียคุรันที่สามารถรับตัวตัวตนจากพาราเรลเวิลและคุณซาวาดะที่รับสืบทอดจากกาลเวลาค่ะ"
"เวลา เพราะฉะนั้น"สึนะพูดขึ้น
"ยูนิจัง โทดนะแต่เรื่องนั้นมันไม่มีความน่าเชื่อถือ เพราะตอนที่ฉันรู้สึกตัวในพาราเรลเวิลได้นะ..."เบียคุรันยังคงเถียง
"นั้นก็เป็นเพราะว่าคุณเป็นผู้เหมาะสมและถูกแหวนเลือกเหมือนวองโกเล่พรีโม่นั้นแหละ"
"เอาละ เดชิโม่ ฉันจะปลดโซ่ตรวนให้ เดชิโม่ วองโกเล่ริงที่นายใช้อยู่ตอนนี้เป็นสิ่งสมมติ วองโกเล่ริงในช่วงเวลานึง ได้ถูกแบ่งเป็น2ส่วนเพื่อให้การสืบทอดเป็นไปอย่างเคร่งครัด และให้บอสกับที่ปรึกษานอกแก๊งเก็บไว้แต่ว่าเพราะต้องการคุมแรงจากการแบ่งแหวน จึงต้องคุมแรงไฟเอาไว้ พลังเลยด้อยว่าทรูรินิเซ็ตเต้อื่น แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นอีกแล้ว เพราะนายได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของแหวนความตั้งใจของพวกเราได้แล้ว"รุ่น1อธิบาย
ตูม!
"นี่คือต้นแบบของวองโกเล่ริงต้น ตำหรับ"สึนะที่ดูวองโกเล่เปลี่ยนไปพูดขึ้น
"เดชิโม่ซัดเจ้าแสบมาเร่ริงนั้นให้กระจุยเลย แล้วก็ เจ้าหญิงแวมไพร์"วองโกเล่ พรีโม่คุกเข่าอยู่ข้างหน้าฉัน และจับมือข้างที่มีแหวนใหม่ มือซ้ายทาบที่หน้าอก "ผมจะมอบของขวัญให้ท่านคงถูกใจ^^"โห่ ยิ้มหล่อขนาดนี้เอาใจไปเลยเหอะฉันมองไปที่ผู้พิทักษ์รุ่นแรกทุกธาตุ ทุกคนก็เอามือมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายแสดงความเคารพ
"เอ่อ ทำอะไรน่ะนายเป็นถึงรุ่นแรกของวองโกเล่เลยนะ"ฉันพูดและจะดึงมือออก แต่พรีโม่ก็จับไว้แน่น
"ไม่ต้องตกใจหรอก ท่านแม่ของเจ้าหญิงอยู่ถึงยุคผมเหมือนกัน แต่แวมไพร์บุริสุทธิ์นั้นหายาก พวกเราต้องปฏิบัติแบบนี้ตามธรรมเนียม เอาละนะ ผมของมอบของขวัญให้เจ้าหญิงเลยละกัน ลาก่อนวองโกเล่เดชิโม่ เจ้าหญิง"
วืบ!!!!!!! ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีดำเสื้อกล้ามและเสื้อคลุมตราวาเรีย แหวนที่ซันซัสให้มาเมื่อไม่นานมานี้เปลี่ยนสีเป็นสีเงินเงา เอาจริงๆฉันก็ไม่เคยใช้มันเลยสักครั้งเดียว ผมสีบรอนเงินก็ผู้มัดรวบขึ้น
'เธอรู้ดีนิชิซูมิ เธอสู้เบียคุรันไม่ได้'
เออรู้ หล่อนเป็นใครเนี่ย!
'ฉันคือเธอ อีกคนนึงยังไงละ'
อะไร- -?
'เปิดสัตว์กล่องด้วยแหวนใหม่ซะ'
ต้องทำตามช้ะ เออทำก็ได้
ฉันเปิดสัตว์กล่องทั้ง3กล่องของฉัน ปรากฏว่า!
"เห้ย ออดีน ปริ้น โอเว่น!"ทุกตัวที่ออกมาสภาพพร้อมสู้เหมือนกินยามา แต่ที่แปลกกว่านั้นคือทุกตัวสีขาว
"อะไรของเธอ"ปริ้นถาม
"งงอะไรคร้าบ"โอเว่นถามต่อ
"ทำไมสีนี่ละ"ถามแม่งเลย
"เธอกินเลือดครบทุกธาตุแล้วไง"ออดีนตอบและไปข้างสึนะกันอย่างว่องไว ฉันเหลือบไปเห็นแกรมม่าที่กระโดดเข้ามาจากลอยแตกเพียงเล็กน้อยและกอดยูนิที่เปลวไฟดับเครื่องชนคลุมทั่วตัว สิ่งกระทบจากการต่อสู้ของทั้งคู่ ก็ถูกกันโดยฉัน
"จะตายโดยที่ฉันไม่อนุญาติ ฉันไม่อนุญาติให้ทำตามใจชอบแบบนั้น"เบียคุรันพุ่งเข้าไปหายูนิ
ผลัก!ตู้ม!!!!!
สึนะเข้ามากันเบียคุรันฉันถีบเข้าที่ท้องเบียคุรันจนมันกระเด็นไป
"พอได้แล้วยูนิ หาทางอื่นเถอะนะ"สึนะกล่อม
ตึกๆ ตึกๆ พรึบ!
"!!"ท่ามกลางความตกใจของทุกคนฉันเดินเข้าไปแหวกระหว่างยูนิกับแกรมม่าที่ยืนกอดกันอยู่
"ยูนิ^^ อย่าทำแบบนี้เลยนะเชื่อสิ"ฉันเอื้อมมือไปจับมือทั้ง2ข้างของยูนิไว้ "ฉันจะช่วยเอง"แสงสีขาวสว่างวาบออกมาตรงจุกนมทั้งหมดเพราะฉันใส่ไฟดับเครื่องชนสีขาวที่ได้จากแหวนใหม่ของวองโกเล่พรีโม่เข้าไป และพลังงานชีวิตที่ได้จากทุกคนก่อนหน้านี้
"คุณชิซูมิ"ยูนิที่ยืนร้องไห้อยู่ตกใจ
"ตัวฉันมีพลังชีวิตมากกว่าใคร เพราะฉันสูบมันมาจากทุกคนเยอะแล้ว ให้ฉันช่วยเถอะนะ^^ แกรมม่ายืนดูอยู่ตรงนี้ละ"ฉันพูดและปล่อยพลังไฟเต็มแรงพร้อมกับยูนิ
"ชิซูมิ! ยูนิ!"สึนะร้องเสียงหลง
"ฉันไม่อนุญาติหรอกนะ!"เบียคุรันทำท่าจะมาห้ามฉันกับยูนิอีกรอบ แต่สึนะกับสัตว์กล่องทั้งหลายก็ต่างปกป้องเราทั้งคู่
"ไม่เอานะชิซูมิ ยูนิ ขอร้อง"สึนะพูดขึ้นอีกครั้ง ขอร้องก็ต้องทำเฟ้ย และแล้วไฟก็ดับลง
ไฟของฉันและยูนิหยุดนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว ยูนิล้มลงไปโดยที่แกรมม่ามารับไว้ได้ทัน
พรึบ
ฉันล้มลงนั่งกับพื้น
"เกือบตายแหน่ะ"ฉันนอนแพร่อยู่กับพื้นทรายและไม่สนใจการต่อสู้ที่ดุเดือดข้างหน้าเลย ง่วงจัง การคืนชีพให้อัลโกบาเร่โน่มันใช้พลังเยอะอย่างงี้นี่เอง... คร่ิอก
"ชิชิชิ เจ้าหญิงจะตายไหมนะ"ใครน่ะ เบลหรอ
"มีก็ไม่รู้เหมือนกันอะครับ"มี? ฟรานสินะ
"พวกนายอย่าไปมุงกันสิฟะ"ใครน่ะ
"พวกแกน่ะ!! หุปปากกันสักทีสิวะ!!!!!!!"สควอโล่
"หุปปากน่ะ ไอพวกสวะ"บอส...
"พะ พวกนาย"
"เห้ย ตื่นแล้ว!!!!"ทุกคนกรูกันเข้ามารอบเตียงฉัน
"มีอะไรกัน?"ฉันถามตาใส
"ไม่มีไรมากหรอกแค่เธอหลับไป7วันแล้ว"เบียงกี้ที่นั่งกินขนมกับฟูตะอยู่ห่างไกลจากพวกวาเรีย
"อ่อ"
"แค่อ่อหรอฟะ!!!! ทำคนอื่นเขาเป็นห่วงแทบตาย!"สควอโล่บ่น
"ห่วงเรา ก็พูดดีๆสิเตง"ฉันพูดล้อสควอโล่
"ปะ เปล่านะ!"ซึนจริงๆเลยพ่อ
"ตอนนี้เหลือแค่เธอที่ยังอยู่ยุคนี้ ทุกคนเขากลับกันไปหมดแล้ว"เบี้ยงกี้พูดเสริม
"หะ!!!!!!!!! กลับไป ทิ้งฉันกันเลยเนี่ยนะ"ฉันสะดุ้งขึ้นมาจากเตียงทันที
ครืน
"ดีจ้า"รีบอร์นเปิดประตูและเดินเข้ามาพร้อมกับกระโดดขึ้นมาที่ปลายเตียง
"อ่าว นี่ไงรีบอร์น"
":) ไปกันหมดแล้ว ฉันรีบอร์นในยุคนี้"รีบอร์นในยุคนี้พูด
"=[]= ทำไมทุกคนทิ้งฉัน!"
"ชิชิ ไม่ดีหรอตื่นมาเจอพวกฉัน"เบลถามต่อ
"ไม่อะ== รีบอร์น แล้วยูนิละ"ฉันถามเพราะดูท่ายูนิน่าจะอาการหนักกว่าฉัน
"ตื่นก่อนเธอ2วัน"
"-0-ทำไมฉันนอนเยอะกว่ายูนิอีกละ"ฉันถาม
"คุณชิซูมิ!"ยูนิวิ่งเข้ามาตามด้วยแกรมม่า
"ว่าไงยูนิ^^"ฉันถาม
"ปลอดภัยแล้วสินะคะ^^"ยูนิจับมือของฉันไว้แน่
"อื้ม"
"ฉันต้องขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณชิซูมิช่วยก็คง..."ตายพร้อมกับแกรมม่าไง- -
"ไม่ต้องคิดมากหรอก แต่ว่าฉันหิวแล้วอะ"ฉันบ่น
"ก่อนอื่นเธอไปอาบน้ำก่อน และเจอกันที่ห้องอาหาร พวกวาเรียก็ไปได้แล้ว"รีบอร์นพูดและเดินนำทุกคนออกไป ถึงแม้จะเสียงดังแต่วาเรียก็พยายามหรี่เสียงลงสำหรับคนป่วยแล้ว(ฉัน)
ฉันอาบน้ำและหยิบชุดตามแบบว่า...
"เห้ย!"ฉันเปิดตู้เสื้อผ้ามามีแต่ชุดกระโปรงสีสันบ้องแบ้ว เวรละ ฉันหยิบเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนสีดำคลาสสิกๆมา หมวกสีดำอีกใบรองเท้าผ้าใบสีขาว และเดินตรงไปที่ห้องอาหาร
"ใครลื้อตู้เสื้อผ้าฉัน!"ฉันเปิดประตูและตะโกนเสียงไปก่อนตัวอีก
"หะ อ่าวพี่ชิซูมิ"ฟูตะตัวโตที่คุ้นเคยพูดขึ้น
"ฉันเองละ เห็นสีมันมืดมนนะเลยจัดการเปลี่ยนให้สำหรับเธอในยุคนี้ไง"เบียงกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆรีบอร์นพูดขึ้น
"ดีนะที่เบียงกี้เหลือสีขาวดำให้เธอบ้างน่ะ"รีบอร์นพูด
"ไง เว้ยเห้ย!"โคโรเนโร่ที่นั่งอยู่ข้างรันทักขึ้น
"เห้ย!!!!!!! อัลโกบาเรโน่-0-"ฉันร้องเหมือนเจอผี
"ตกใจไรเว้ยเห้ย!"
"พวกเขาคืนชีพแล้วไงค่ะคุณชิซูมิ เพราะได้คุณชิซูมิช่วยไว้^^"ยูนิพูดขึ้นและยืนอยู่ข้างผู้หญิงอีก3คน
"ชิซูมิจังงงงงงง"ผู้หญิงหน้าเหมือนฮารุแต่ผมสั้นกระโดดเข้ามากอดฉัน
"ไงจ๊ะ ชิซูมิ นั่งก่อนสิจ๊ะ อีกแปบนึงอาหารก็จะเสร็จแล้วละจ๊ะ"เคียวโกะเวอร์ชั่นผมยาวและสูงขึ้นนิดหน่อยบอก
"คุณชิซูมิค่ะ คือท่านมุคุโร่"โคลมที่ผมยาวขึ้นและไม่ได้ใส่ผ้าปิดตาด้วย
"บอกมุคุโร่ว่าฉันไม่ว่างนะ ฉันหิว"ฉันบอกปัดและเดินไปนั่งต่อจากรีบอร์น
"หิวหน้ามืดจนไม่สนใจผมแล้วสิเนี่ย ผมแค่เอายาใหม่มาให้คุณ"มุคุโร่ที่โผล่มาข้างหลังเอามืดโอบไหล่ฉันอยู่
"เย้ย!!!"ฉันสะดุ้ง
"อ๊ะ จริงด้วยสิ"เคียวโกะเดียวมารับยาจากมุคุโร่และเอาไปชง
พรึบ!
"ปล่อย"อันนี้ฉันไม่ได้พูด ฮิบาริ เคียวยะ10ปีต่อมาปัดมือมุคุโร่ออกจากไหล่ฉัน
"หวงจังนะครับ แฟนคุณยังไม่มาสักหน่อย"มุคุโร่ตอบกวน
"นี่ละแฟนฉัน-*-"
"-//////- ฉ่าาาา~" ฉันก้มหน้าก้มตากินอาหารที่เคียวโกะจังเอามาให้เมื้อกี้พร้อมเลือด
"คุฟุฟุฟุ โอเคครับ"มุคุโร่ที่ยิ้มเจ้าเล่และหายไป
"โย่ว ฮิบาริ ชิซูมิด้วย"ยามาโมโตะที่ฉันเคยเจอแล้ว เดินเข้ามาพร้อมกับโกคุเดระที่ปลาหมึกเช่นเดิมเพิ่มเติมคือเท่ขึ้นมาหน่อย ยอมให้หน่อยก็ได้
"ไง ยามาโมโตะ"ฉันทักและกินต่อ
"นี่ เธอไม่คิดจะทักฉันหน่อยเลยหรอ!"โกคุเดระโวยวายขึ้นมาทันที
"ก็นายไม่ทักฉันก่อน!!!"ฉันเถียง
"ฉันแก่กว่าเธอ10ปีนะเว้ย!!!!!!!!"โกคุเดระเสียงดังขึ้นตามลำดับ
"คุณโกคุเดระคะ อย่าเสียงดังใส่ชิซูมิจังสิคะ"ฮารุเถียงคืนให้ฉัน
"ก็ยัยนี่ไม่ทักฉัน!"โกคุเดระที่ลดเสียงลงมาหน่อยเถียงต่อ และทั้ง2คนก็ไปเถียงกันต่อห่างออกไป
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ชิซูมิ^^"
"สะ สึนะหรอ"สึนะที่เหมือนวองโกเล่พรีโม่มากกกกกกกกกกกกกกแต่สีผมแบบเดิม หน้าตาดูอบอุ่นมาก หล่อมากเลยอะแกร๊
"ชะ ใช่5555 ไม่ต้องเกร็งหรอกนะ ก็รู้ว่าไม่เคยเจอกันตอนโตอะ คิดว่าเหมือน10ปีก่อนเถอะนะ"สึนะดูตื่นเต้นกว่าฉันอีกอะ= = ก็ยังคงเป็นสึนะที่มีออร่าบอสมากกว่าเดิมหน่อย
"สึนะคุงจ๊ะ อาหารพร้อมแล้วจ๊ะ ไปตามพี่ชายกับคนอื่นๆมาทีนะ^^"เคียวโกะหันมาใช้สึนะ
"อื้ม"สึนะ รับคำและเดินออกไปตามทุกคน นี่สินะที่มาของคำว่าทาสเมีย
"อ่าวและฮิบาริละ"ยามาโมโตะทักขึ้น
"ไปแล้วมั้ง หมอนั้นเกลียดการสุมหัว แต่เพราะชิซูมิอยู่มั้งเลยไม่ระเบิดลง คงกลับไปหงุดหงิดที่ฐานทัพฝั่งตัวเองและ"โกคุเดระตอบและหยิบแครอท มาชูขึ้นสูงให้ฮารุหยิบไม่ถึง
ครืน
"หิวแบบสุดขั้ววววววววววววววววววว อ่าว ชิซูมิ"เรียวเฮที่เปิดประตูนำเข้ามาก่อนเพื่อนทักฉัน
"สวัสดีครับพี่ชิซูมิ"
"แรมโบ้สินะ"ฉันมองเด็กหนุ่งชุดวัวและก็นึกออกเลยว่าแรมโบ้
"ไม่ตกใจเลยหรอครับ0.0"แรมโบ้หน้าตาดูประหลาดใจกว่าฉันอีก
"ไม่อะ นายตอนเด็กใช้บาซูก้าทศวรรษบ่อยมากกกกกกก"ฉันตอบ พอฉันตอบเสร็จแรมโบ้ก็ซึมไปเลย
"แรมโบ้เป็นอะไร สวัสดีค่ะคุณชิซูมิ"อี้ผิงใส่ชุดกี่เพ้าเดินผ่านมา "นายลืมหรอ เราเคยเจอคุณชิซูมิก่อนสลับตัวอีกนะ"นั้นสิ ฉันก็ลืมไปซะสนิทเลย
"อ่อ จริงด้วย"แรมโบ้เหมือนคืนสติ
"สวัสดีขอรับ ท่านชิซูมิ"บาจิลที่เดินมาทักฉันไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย ต่างแค่ส่วนสูงที่มากขึ้น มากกกกก
"ไง"ฉันตอบและลงมือกินแบบจริงจังสุด เพราะหิวมากกกกก
"อ่ะ รีบอร์น และวาเรียไปไหน"ฉันถามถึงพวกของฉัน
"พวกเรามีห้องสำหรับวาเรียแล้วละ อยู่ห้องรับแขกน่ะ"รีบอร์นบอก
"อ้อ งั้นฉันอิ่มแล้ว ไปหาวาเรียก่อนนะ"ฉันลุกและตรงไปห้องรับแขกทันที
'ห้องวาเรีย ห้ามเข้า!'และก็หน้าเบลแปะอยู่ข้างๆผสมด้วยหนวดของเลวี่และหัวกบของฟรานและพกดาบถือปืน ปัญญาอ่อน!
ครืน
ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นต่างวุ่นวาย
"ส่งเครื่องบินเจ็ทมาที่ญี่ปุ่น! ได้ยินไหมญี่ปุ่นน่ะ!!!!!!!!! อะไรนะส่งไปซานฟราน ไปทำบ้าไรซานฟรานฟร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"สควอโล่โวยวายตีนกาแทบระเบิด
"แกจะเอาหรอเจ้าปลาดุก"เบลที่เหมือนจะทะเราะกับเลวี่
"มาเส่ๆ"เดียวนี้นักเลงวะ
ตูม!!!!!!
"หุบปาก"ซันซันที่ยิงปืนไปทางเบลกับเลวี่จน
ครืน
".....!"
"ตกลงส่งเจ็ทมาญี่ปุ่นนะ! ไอบอสเวรตะไล!!!!!!!!!!!"ทุกคนหันไปมองสควอโลแบบงงๆ
"อะไร ไอสวะ"
"แกยิงใส่สายไฟห้องนี้เว้ย!!!!!"
พรึบ
และแล้วไฟก็ดับ โทรศัพท์ก็ดับเช่นกัน
ฉันที่นั่งโซฟายาวกับเบลกับฟรานนั่งอยู่ในห้องที่ไม่มีแอร์
"มันชักจะร้อนไปและนะเว้ย!"ฉันบ่น
"เจ้าชายโซฮ็อต"
"มีว่าเจ้าชายกระแดะนะครับ"ฟรานกวนตีนเบล
"นี่แก**"
"โอ้ยอย่าพูดมากดิ"ฉันบ่น
"หะ ฮือออออ"จางนินิที่มาดูที่เกิดเหตุถึงขั้นร้องไห้
"เดียวผมช่วยซ่อมเองครับ แต่ห้องนี้คงใช้ไม่ได้ไปอีกพักใหญ่ๆเลย"ฟูตะบอก
"ไม่อยู่และ ไปดีกว่า"ฉันสะบัดตูดและเดินออกจากห้องพังๆนั้นมา
ฉันเดินอยู่ในฐานทัพ
"ชิซูมิ เธอจะไม่กลับอดีตรึไง"รีบอร์นที่เดินมาหาฉันพูดขึ้น
"กลับสิ"
"เร็วเข้าไม่มีเวลาแล้ว สปาน่าบอกว่าเครื่องรวน ระบบขัดข้องอาจจะใช้เวลาซ่อมนาน และในโลกนั้นอาจจะผ่านไป1ปีเต็ม ไม่มีเวลาแล้ว"ฉันวิ่งติดสปีดสุดๆไปที่เครื่องของโชอิจิ
ในที่สุดก็ถึง
"ชิซูมิพร้อมและนะ"โชอิจิถาม
"อืม"
"ไปไม่มีลากันเลยนะ"ฮิบาริที่ยืนอยู่ข้างหลังเรียกขึ้น
"! นาย"
พรึบ ฮิบาริคว้าตัวไปกอดไว้แต่ร่างกายฉันเริ่มเรืองแสงแล้ว
จุ๊บ
=[]= โดนลวนลาม
'ฮิบาริ10ปีต่อมา'
ผมกอดยัยตัวเล็กและจุ๊บหน้าผากเธอก่อนที่เธอจะหายไปและกลายร่างเป็นยัยตัวเล็กที่โตขึ้นมานิดหน่อย
"อ่าวเคียวยะ"ยัยตัวเล็กที่พึ่งตื่นจากฝันคนสุดท้าย อยู่ในอ้อมแขนของผม
"กลับมาแล้วหรอ"ผมทัก
"ใช่สิ และนี่นายทำอะไรน่ะ-0- นายทำอนาจารฉันตอนเด็กหรอ=[]="ชิซูมิที่พึ่งรู้ตัวก็โวยวายขึ้นมาทันที
"ก็ใช่น่ะสิ"
"นายนี่มัน อุ๊บ"
กะแล้วสูงขึ้นหน่อยจะโอเคกว่า :)
10ปีก่อน
ตูม!!!!
"อ๊ะ"ฉันยืนอยู่ใจกลางเมืองนามิโมริที่คนเดินพลุกพลาน
"ไปไหนต่อดีนะ"ฉันเดินไปที่บ้านสึนะ
"อ่าว ชิซูมิจัง เข้ามาก่อนสิจ๊ะ"มะม๊ะสึนะที่เก็บผ้าอยู่หน้าบ้านพูดขึ้น
"ขอบคุณค่ะ แล้วสึนะละค่ะ"ฉันถาม
"ยังไม่กลับมาเลยจ๊ะ ตามสบายนะจ๊ะ"มะม๊ะพูดและเก็บผ้าต่อ
ฉันเข้ามานั่งในห้องของสึนะที่แสนคุ้นเคย
"กลับมาแล้วคร้าบ"เสียงสึนะจากชั้นล่างดังขึ้น
"รบกวนด้วยนะคร้าบ"และตามด้วยทุกคน
ครืน
"โอะ ชิซูมิ"สึนะที่เห็นฉันนั่งอยู่ในห้องก็ทักขึ้น
"ดีจ้า"รีบอร์นทัก
"ไง^^ เจอพวกนายอีก10ปีด้วย"ฉันพูดทำให้คนที่เหลือหน้าเหวอ
"จริงหรอ ฉันอีก10ปีข้างหน้าจะเป็นยังไงนะ แบบนี้รึป่าว"สึนะพูดและนึกภาพตาม ต้องโหดร้ายมากแน่ๆ
"ความจริงก็ไม่ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่หรอก แค่สูงกว่าเดิมนิดหน่อย"เอารูปวองโกเล่พรีโม่ไปเปลี่ยนสีผมก็คือนายเลยสึนะ=_=
"5555 และฉันละๆ"ยามาโมโตะถามมั้งเหมือนกลัวออกนอกบทสนทนา
"นายน่ะ เขาเคยเห็นหมดแล้วเฟ้ย"ใช่ เคยเจอตอนมาครั้งแรกแล้ว
"5555แหม่ ก็ฉันไม่รู้นี่หน่า นายอย่ามาเปิดกล่องแถวนี้สิ"ยามาโมโตะตอบ และห้ามไม่ให้โกคุเดระเปิดกล่อง ใช่ แค่เมื่อก่อนสู้กับแค่ระเบิดก็สนั่นนามิโมริละ ถ้าสู้ด้วยอาวุธกล่องในยุคนี้ละก็ เขาคงคิดว่าเกิดสงครามโลกครั้งที่3=_=
"เชอะ อย่างนายหน่ะอย่ามาบ้านรุ่นที่10ให้ขัดหูขัดตาเลย"โกคุเดระไล่
"เอาหน่าๆ อยู่กันเยอะๆสนุกออก"ยามาโมโตะก็ด้านซะ
"ทั้งสองคนอย่าทะเราะกันเลยนะ"สึนะเอ่ยปาก
"ครับ รุ่นที่10"นายโกคุก็ตอบรับอย่างเต็มใจทันที
"ชิซูมิ เธอจะเอายังไงต่อละ"รีบอร์นถามขึ้น
"ก็ไม่รู้สิ"ฉันตอบ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่หน่า
"ตอนนี้พวกนั้นที่อยู่ที่อิตาลีคงรู้เรื่องที่เราสู้กับเบียคุรันแล้ว แต่เธออย่าลืมสิ เธอยังเรียนไม่จบม.ปลายเลยนะ"รีบอร์นอธิบายต่อ
"นั้นสิ"ฉันนั่งเคี้ยวคุกกี้ที่โกคุเดระเอามา
"วองโกเล่น่ะ ไม่มีปัญหาหรอกนะถ้าเธอจะทำงานโดยที่ยังเรียนไม่จบ เพราะเธอคือแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ แถมยังความสามารถล้นเหลือ"รีบอร์นพูดต่อ
"ไม่"
"ใช่เธอต้องเรียนเพื่อจะได้เป็นสาขาหลักของเราได้ อำนาจและชื่อเสียง"รีบอร์นเหมือนจะพอใจในคำตอบ
"ไม่ได้!!!! ฉันจะโง่ที่สุดในวาเรียได้ไง!"ฉันโวยวายขึ้นมา
"- -"สีหน้าทุกคนแบบ 'นี่เธอคิดแค่นี้หรอ?'
"เอ้า ก็พวกนั้น ป.เอกกันหมดเลยนะ"ฉันพูดขึ้นแบบไม่แปลกใจ
"!!!"พวกสึนะเลยตกใจตามกันมา
"มันก็เรื่องปกติ นั้นมันหน่วยรอบสังหารวองโกเล่ที่ลือกันว่าเป็นอัจฉริยะ ถ้าเทียบกันแล้ว ผู้พิทักษ์หรือบอสนั้นด้อยกว่าเยอะ"รีบอร์นพูด มันเปรียบเทียบซะ รุ่นที่10ดูแย่ไปเลยสินะ
"มะ ไม่ใช่นะครับคุณรีบอร์น"โกคุเดระเถียง
"พวกนั้นนี่เก่งกันจริงๆเลยเนอะ"ยามาโมโตะพูดขึ้น
"แต่ยังไงฉันก็เก่งกว่าอยู่ดี :) เอายังไงละ เธอจะเรียนที่นามิโมริต่อไหม ถ้าเธอจะไปเรียนที่อิตาลีพวกเราก็ไม่ว่าอะไร หรือจะไม่เรียนก็ได้ แต่ทางเราได้ติดต่อฮอไว้ให้เธอไปอิตาลีแล้ว"รีบอนบอก
พรึบ พรึบๆๆ
เสียงใบพัดฮอดังขึ้น
"นี่ถามทำไมนิ ส่งฮอมาแล้วนิ- -;"ฉันบ่น
"ไม่ได้ไล่ แต่เธอสังกัดหน่วยวาเรียเธอควรไปรายงานซันซัสแล้วเธอจะตัดสินใจยังไง วองโกเล่จะจัดการให้อีกทียังไงละ"รีบอร์นพูด
ฉันเดินไปที่หน้าต่างและเดินขึ้นไปบนหลังคาเพื่อไปขึ้นฮอ
"เห็นกี่ทีก็ไม่ชินเนอะ"ยามาโมโตะพูดและเงยหน้ามองฉันผ่านหน้าต่าง
"อื้ม"สึนะตอบ
"นั้นสิครับรุ่นที่10"
"ไปก่อนนะพวกนาย ฝากลามะม๊ะกับทุกคนด้วย"ฉันพูด
หน้าประสาทวาเรีย
ผ่าง!!!!!
"ทุกคนนนนนน ฉันกลับมาแล้ว"ฉันเปิดประตูเข้าไปและเปิดตัวแรงมากกกกก
ทุกคนเงียบและหันมาทางฉัน
"อะไรหรอ"ฉันถาม
"ก็เจ้าชายตกใจ"เบลพูดและไม่ได้พูดไรต่อ
"เธอต้องทำห้องใหม่นะ บอสจัดการสร้างไว้แล้ว"มาม่อนพูดและนั่งม้วนกระดาษทิชชู่ต่อ
"กลับมาแล้วสินะ"สควอโล่ที่ยืนมองหน้าฉันอยู่เหมือนพูดขึ้น
"โอเคไหม"ซันซัสถามเสียงเรียบๆ
"หะ โอเคสิ^^ พวกนายก็รู้เรื่องอนาคตไม่ใช่หรอ แหม่ก็น่าจะรู้นะว่าฉันเก่ง"ฉันพูดและเดินเข้าไปนั่งข้างๆมาม่อนบนโซฟากลาง
"ไอสวะ"ซันซัสมองที่สควอโล่ และลุกหนีไปห้องทำงานของตัวเอง
"เอออออ!! ชิซูมิ บอสมีเรื่องจะคุยกับเธอ"สควอโล่พูดเหมือนพูดตามคำสั่งของซันซัสที่สั่งสควอโล่ทางสายตาอีกที
ฉันเดินไปที่ห้องทำงานของซันซัส
"ไง ซันซัส"ฉันเปิดประตูและทักเขาที่นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้อีกที
"ฉันจะให้คนทำห้องให้"
"อ๋อ มาม่อนบอกแล้วละ"ฉันตอบ
"เธอจะเรียนต่อไหม"ซันซัสถามจี้จุด ใช่ฉันลำบากใจนะ ฉันชอบวาเรีย แต่ฉันก็ชอบพวกสึนะนะ และเพื่อนๆอีก..ไหนจะ..เขา
"ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันต้องทำงานที่วาเรีย"ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของซันซัส
"อยากไปนามิโมริไหม"ซันซัสถามและลืมตาขึ้นมามองฉัน
"ก็ ไม่อยากเรียนที่อิตาลี นายก็รู้ว่าภาษาอิตาลีฉันไม่ค่อยแข็งแรง=_="ฉันตอบแบบต้องการสื่ออะไรสักอย่าง
"อืม"
"แต่ฉันต้องทำงานนะ"ฉันแย้งขึ้น
"..."เกิดความเงียบปรกคลุมห้องทันที และซันซัสก็ไม่ละสายตาจากฉันเลย
"ฉันจะให้เธอไปนามิโมริ ฉันจะฝากให้เธอเป็นกำลังของวองโกเล่รุ่นที่10แทนวาเรีย และให้เธอเป็นทูตภายใน"ซันซัสพูดและหยิบโทรศัพท์กดโทรหาใครสักคน "จัดการเรื่องฮอด้วย"
"นายจะให้ฉันเรียนที่นามิโมริหรอ! ตะ แต่งานที่วาเรียละ"ฉันดีใจปนกระอักกระอ่วนใจ
"เธอมีหน้าที่เรียนและเป็นทูตระหว่างวาเรียกับวองโกเล่รุ่นที่10 นั้นแหละงาน"ซันซัสพูดและหยิบปืนคู่ใจมาเช็ด
"อ่อ"
"ไปซะ ฮออยู่หน้าประสาทแล้ว"ซันซัสพูด
ฉันสวมกอดให้ซันซัสเบาๆ
"วาเรียคือครอบครัวของฉันนะ และฉันจะกลับมานะ^^"ฉันพูดและคลายอ้อมกอดออกและเดินออกมาจากห้องบอส
"หึ ยัยเด็กนี่นะ"
"ไปก่อนนะวาเรีย!!!!!! แล้วจะกลับมานะคะ"ฉันพูดหลังจากที่บอกลาทุกคนและขึ้นฮอเตรียมไปญี่ปุ่นแล้ว
ความคิดเห็น