ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เรื่องบ้าๆของศึกเมฆา
พระเอกของชิซูมิหน่ะ ต้องหล่อ! ขรึม! มีอำนาจ! เดาไม่ถูกหรอก ชิชิชิ ไรท์ไม่เฉลยนะคร่าาา~
4:30
หลังเลิกเรียนฉันก็ทดลองประกบประกอบอาวุธของตัวเองเสร็จ ก็เดินกลับบ้านพร้อมเคียวโกะจังฮารุฮานะ
"เอ่อ ชิซูมิจังเธอหายไปไหนหรอไม่เห็นในห้องเลย"ฮานะถาม
"แหม่ ก็คณิตมันน่าเบื่อ"ฉันตอบบ่ายเบี่ยง
"เอ๊ะ คุณชิซูมิโดดเรียนหรอค่ะ"ฮารุทำหน้าช็อก อย่านะ หนูน้อยฉันไม่ได้โดดครั้งแรกสักหน่อย
"ป่าวๆ ฉันไปช่วยฮิบาริทำงานมาหน่ะ"ฉันตอบเลี่ยง ขอเอานายมาอ้างหน่อยนะ หน้าพวกเธอดูผ่อนคลายลง เอ๊ะ และสายตาผิดหวังและน้ำตาซึมๆของพวกเธอเมื่อกี้คืออะไรกัน
"อ๋อ งั้นหรอ ดีแล้วจ๊ะ"เคียวโกะสีหน้าดูดีขึ้นแต่เธอก็ยังหน้าเคลียดเหมือนเดิม
"เป็นอะไรไปหรอเคียวโกะ"ฉันหันไปถามเคียวโกะ
"เอ่อ"
"เดียวนี้พวกสึนะกับพี่ชายเคียวโกะแปลกไปไงละ ไม่ค่อยมาโรงเรียนกันเท่าไหร่นิ"ฮานะตอบแทน
"ฮาฮิ คุณพี่ชายเคียวโกะจังด้วยหรอค่ะ นึกว่าเป็นแค่พวกคุณสึนะ"ฮารุพูดและเก็บหนังสือกาตูนในกระเป๋า
"เอ่อ ไม่ขนาดนั้นมั้ง"ฉันพยายามพูดให้ ให้ตายสิถ้าพวกนี้รู้เรื่องก็แย่แน่ อย่าสงสัยเลยพวกเธอเรื่องที่พวกนั้นเจอตอนนี้ถ้าพวกเธอตามสืบอีกพวกนั้นสมองบวมแน่
"ก็อย่างเช่นคุณโกคุเดระโดนระเบิดใส่ก็ไม่เยอะมากหรอกค่ะ ก็แค่ทุกครั้งที่เจอ คุณสึนะก็เหมือนอารมรุนแรงขึ้น"ไดนาไมกับไฮเปอโหมด เดียวเธอเจอไฮเปอโหมดเวอร์ชั่นนี้จะรู้สึก หล่อเลือดพุ่ง-.,-
"ไม่หรอกๆ ฉันเจอทุกวันก็ปกติอยู่นะ เรียวเฮก็ด้วย อย่าคิดมากเลย ไปร้านเค้กกันดีกว่า"ฉันเบี่ยงประเด็นทุกคนไปที่ร้านเค้กไกล้ๆ เติมพลังก่อนออกศึกดีกว่า
ร้านเค้ก
"ชิซูมิจังซื้อเยอะไปไหมจ๊ะ"เคียวโกะถามหลังจากที่เค้กทั้งหมด30ชิ้นได้ที่ฉันหอบกลับบ้าน
"เอ่อ เอาไปฝากหลายคนหน่ะ ว่าไปแล้วฉันต้องรีบกลับบ้านหน่ะ"ฉันตอบและวิ่งกลับบ้าน
"ชิซูมิจังกลับมาแล้วหรอ อ่าว โหซื้ออะไรมาเยอะแยะละจ๊ะ"มะม๊ะทักฉันและมองเค้กแบบสงสัย
"คือวันนี้ชิซูมิจะไปหาแรมโบ้หน่ะค่ะ"ฉันไปไม่ได้หรอก แต่ถ้าให้เดาพรุ่งนี้อาจจะไปนอนเหมือนแรมโบ้=_= เหตุผลที่ซื้อมาเยอะหน่ะหรอ กลัวพรุ่งนี้จะไม่ได้มีชีวิตมากิน- -
"อ่อหรอจ๊ะ^^"มะม๊ะพูดและเดินหนีไปทำอาหารต่อ มะม๊ะค่ะหนูอยากจจะบอกว่าวันนี้สึนะมันไม่กลับหรอกค่ะ มันคงลุ้นกับศึกนี้ตัวเกร็ง
"มะม๊ะค่ะ ชิซูมิไปก่อนนะค่ะ"ฉันเอาเค้กไปแอบบนห้องสึนะและวิ่งออกจากบ้านตรงไปที่โรงเรียนทันที เห้อ จะมีสักที่ที่ไม่เกี่ยวกับโรงเรียนไหมนะ
"เห้!!!! เรียวเฮ โกคุเดระ ยามาโมโตะ"ฉันตะโกนเรียกเพราะเจ้าพวกนั้นมันทะเราะกันอีกแล้ว แต่เพราะฮิบาริมายืนรออยู่แล้วทำให้ศึกนี้คือศึกที่รอคอยเวลาเริ่มเท่านั้นเพราะทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาฉันที่ตอนเที่ยงเตรียมอาวุธมากมายแต่ตอนนี้กลับมาแค่ตัวปล่าว"ชอบแหะแข่งกันกลางสนามเนี่ย"
"เธอชอบทำไมละ เธอไม่ได้แข่งด้วยนิ"เรียวเฮถาม
"แข่งสิ"
"เย้ย!!!!!!"ทุกคนช็อกค้างไป3วิ
"อะไรของหล่อนอย่ามาโมเมแถวนี้นะเฟ้ย!!!!! รุ่นที่10อุส่าให้ฉันดูแล"โกคุเดระโวยวาย
"เชลแบล็กโลพูด"ฉันหันไปสั่งเชลแบล็กโล ขนาดวินดีเช่ยังสั่งได้และภาษาอะไรกับองกรค์ขี้ข้าซันซัสฉันจะสั่งไม่ได้
"ทางเราได้อนุญาติแล้วค่ะ- -;"หล่อนพูดอย่างเหงื่อแตก แน่นอนว่าองค์กรเชลแบล็กโลก็ไม่กล้าขัดฉัน
"อ๊อก"โกคุเดระวิณญานออกจากร่างไปแล้ว
"เอ่อเห่ โกคุเดระ"ยามาโมโตะพยุงโกคุเดระไว้
"นายเป็นอะไรอะ"เรียวเฮถามแบบไม่เข้าใจชีวิต
"แล้วไหนละอาวุธ"ฮิบาริหันมาถามฉันแค่หางตาพลางยิ้มเยาะเย้ย
"ชิ! เดียวรู้เรื่อง แข่งกันไหมละไอโกร่ามอสก้าโง่ๆตัวนั้นใครจะเก็บได้ก่อน"ฉันท้าฮิบาริรู้อยู่แล้วละว่ามันเก่ง แต่ฉันก็ไม่น่าจะแพ้ฮิบารินะ
"ศึกเมฆาเริ่มได้"
ฮิบาริบุกโกร่ามอสก้าหน้าโง่ตัวนั้นโดยไม่สนใจระเบิดหรือวิถีกระสุน ฉันยืนอยู่ในสนามกับระเบิดไม่ทำงานกับฉันเพราะฉันยืนบนมีดกระดาษวิถีกระสุนต่างๆยังไงก็ยิงไม่โดน ฮิบาริซัดแขนมอสก้าขาดมันลงไปนอนที่พื้นแต่นางก็ไม่หยุดพุ่งเข้าใส่ฮิบาริทีเผลอ
ปั้ง
ฉันรับแรงปะทะของมอสก่าด้วยมือปล่าวกระดูดมือขวาแตกร้าวทันที มีดทุกทิศทางปักมอสก้าทันที
ปั้ง
"โทดที สงสัยไปโดนสายอะไรเข้า"ฉันวิ่งคว้าทรายที่พื้นและเขวี้ยงใส่มอสก้าเข้าที่แขน ปั้ง!!!!!!!!!! และแขนมอสก้าก็ระเบิดขึ้น
"หืม ไดนาไม"โกคุเดระหลังจากได้สติก็รู้ทันทีว่าที่ฉันใช้คือไดนาไม (ก็ไปขอเขามานี่นา)
"คุณสมบัติของแวมไพร์นะ ไม่ใช่กะจอกย่ะ"ฉันเชิดหน้าใส่ฮิบาริและวิ่งพ้านไปทั้งสนามกักระเบิดติดไม่ติดก็ระเบิดไม่ทันฉันวิ่งและฉันก็ขว้างทรายใส่มอสก้าจนมันระเบิดยับ ฉันไม่ทันสังเกตุว่าฮิบาริกับซันซัสทะเราะกันเชลแบล็กโรลพยายามห้ามแต่ก็ ห้ามคนอย่างฮิบาริกับซันซัสนี่นะ ฝันไปเถอะ
"เชลแบล็กโรลฉันไม่ได้ ทำอะไรเลย"ซันซัสที่ไม่สู้เอาแต่หลบท่อนฝาฮิบาริพูด
"เฮ้ นี่ลืมฉันหรอย่ะ!"ฉันเขวี้ยงทรายฟุ้งทั่วบริเวณซันซัสกับฮิบาริ 2คนนั้นเลยแยกกันแต่ มันไม่ระเบิด "ฮิฮิ หนีกันทำไมอะ ก็แค่ทราย"
"- -*,- -*"สีหน้าสองคนเหมือนกันเลย
ฟิ้ว ฟ้าว ปั้ง ปึ้ง ชึบ ชับ(เริ่มไม่ใช่)
"เว้อะ อะไรเนี่ย"เจ้ามอสก้าเริ่มอาราวาดยิ่งไปทั่วแต่เป้าก็คือฉันกับฮิบาริ แต่มิสไซจิ๋วๆก็ไปหาทุกคนเต็มรัก(ไม่น่าใช่) การหลบมิสไซมันง่ายนะแต่ยากตรงที่เยอะ
แสงไฟสีส้ม ไฟนภาของสึนะ ซัดมอสก้าไปหลายที อ่าว สึนะมาตอนไหน... การต่อสู้เป็นไปโดยที่สึนะเป็นเป้าแทนพวกฉัน ฉันเลยนั่งชิวขอบสนาม
"หึ ใครกันละที่ชกตาแก่แบบไม่เกรงใจ ใครกันละที่เผาร่างตาแก่ที่อยู่ในนั้น ฉันนี้ละที่จะเป็นคนแก้แค้นให้พ่อของฉันซึ่งเป็นรุ่นที่9"ซันซัสประกาศ บุคคลที่มีตาหามีแววไม่พูด ไม่เห็นรึไงมอสก้าลูกน้องนายย่ะซันซัส และที่ฉันเตะต่อยแกล้งเอาน้ำปล่าวไปใส่ท่อน้ำมันมอสก้านี้ฉันแกล้งรุ่นที่9รึนี่
"โถ่ๆๆ โถ่ถิถัง พุทโธกระมังสังโค ซันซัสนายตาบอดอ่อ"ฉันด่าซันซัสข้างสนามและมันคงไม่ได้ยินเหมือนที่ฉันไม่ได้ยินว่ารุ่นที่9คุยอะไรกับสึนะ
"ซันซัสแหวนนั้นฉันขอคืนด้วย ฉันจะไม่ให้นายสานต่อลอยเท้าของรุ่นที่9"สึนะยืนหล่อพูดเท่ แต่เสียใจนายไม่ได้อยู่โหมดไฮเปอ- -
ฉันเมินศึกเมฆาที่อุส่าลงแรงเสียเลือดเยอะแยะแต่ดันไม่นับ!เชอะ ฉันหอบขนมที่แอบไว้ห้องสึนะขึ้นมานั่งกินบนดาดฟ้าแต่ดันเจอคนไม่คาดคิดนอนอยู่ก่อน
"เอาไหม"ฉันยื่นเค้กให้ฮิบาริ หมอนั้นเมินเค้กสตอเบอรี่แต่เดินไปรื้อถุงเค้กข้างๆฉันและหยิบเค้กรสช็อกโกแลตมานั่งกิน "นายนี่ก็เก่งเนอะ"ฉันนอนมองท้องฟ้าและชมเขา
"ใช่"หมอนี่พูดและกินเค้กช็อกโกแลตของฉันแบบจริงจัง
"- -"ไม่มีถ่อมตัว
หมับ
ฉันฉกเค้กจากฮิบาริ
"ฉันเก่งไหม^^"
"ไม่"
"ไม่ต้องกิน!"
"รู้" แถ!
"เค้กช็อกโกแลตอร่อยนะ"
"อืม"
"หือ ขอชัดๆ"
"เก่ง"หมอนั้นพูดและฉกเค้กกลับไปนั่งกิน
"ชอบช็อกโกแลตอ่อ"
"และเธออะ ชอบเลือดหรอ"หมอนั้นพูดและชูยาเม็ดของฉันขึ้น
"หือ เอาไปได้ไง เอามานี่"ฉันพยายามหยิบตลับเม็ดยาในกระเป๋ากางเกงของฮิบาริ
หมับ
ฮิบาริคว้ามือฉันไว้ ตอนนี้เหมือนฉันคล่อมหมอนี่ในท่านั่งยังไงอย่างงั้น หน้าไกล้กันไม่ถึงคืบ
"รู้ไหม ฉันไม่ชอบศึกเมฆา"จู่ๆ ฮิบาริก็พูดถึงศึกวันนี้
"ทำไม"
"หึ ศึกของผู้ชาย ให้ผู้หญิงมาช่วย ไม่เท่"เขาพูดและเมินฉัน
"อ่าว เกี่ยวไรอะ"ฉันงง ทีตอนนี้ละมาพูดเยอะ
"..."
"อ่าว"
"..."
"เห้"
"..."
"Hellooooo"
"..."
"โอเค ฉันขอโทด"ฉันพยายามหยิบตลับยาอีกรอบ และฮิบาริก็คว้าเอาไว้
"ไม่ให้อภัย"
"นายรู้ไหม"
"?"
"ยิ่งอยู่ไกล้กัน พวกกินอาหารเม็ดจนเบื่อแบบฉันจะทนไม่ไหวเอาหน่ะ ^^"ฉันพูดฉันปล่อยมือข้างที่ยึดหลังคาไว้ทำให้ฮิบาริคว้าเอวฉันไว้ไม่งั้นคงได้ตกลงไปจากชั้น2ให้มะม๊ะหัวใจวายเล่น มือข้างขวาถูกฮิบาริคว้ากันขโมยยาคืน มือข้างซ้ายแตะที่เส้นเลือดบนคอฮิบาริ
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ"ฮิบาริพูดและรั้งเอวฉันเข้าไปไกล้ๆตัว
กึก เคยมีฟิลแบบอดอาหารและได้มากินอาหารอันโอชะปะ อย่างงั้นเลย
ฮิบาริวางหัวลงบนไหล่ฉัน แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยมือจากเอวฉัน
"ไหวไหมละ เดียวก็ตายหรอก"ฉันพูดและผลักออกจากคอเขา
"ไม่ได้ให้ฟรีๆ"ฮิบาริปล่อยมือฉันและรั้งท้ายทอยไว้
"อุ๊ป"ฮิบาริประกบริมฝีปากลงมาไม่ทันตั้งตัว ทำฉันสะดุ้งผลักเขาจนตัวเองเกือบตกถ้าเขาไม่รั้งเอาไว้ เลือดที่มุมปากที่เลอะฮิบาริก็ไม่เหลือไว้อีกแล้ว ความละเมียดละไมที่ไม่คิดว่าจะได้จากผู้ชายตรงหน้า เขารุกอย่างรวดเร็วและมันเซ็กซี่สุดๆ ไม่ว่าจะเป็นเลือดจากคอของเขาที่ไหลออกมา สัมผัสจากจูบที่ไม่เคยได้รับ...มันกำลังทำฉันจะบ้าตาย
"..."
"..."
"ชิ"ฉันสะดุ้งและผลักตัวออกจากเขาทันที
"หึ ไปและ"เขาก้มลงมากระซิบข้างๆหู"ฝันดี"
"///////"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น