ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เรียวเฮบ้าบอ
หลังจากที่ฉันประกาศตัวออกจากวาเรียฉัน ก็เดินสะบัดผมยาวๆของฉันใส่หน้าซันซัสและกระแทกเท้า เปลี่ยนชุดและเดินออกจากประสาทวาเรียทันที โดยที่ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหนฉันหยุดอยู่หน้าบ้านสึนะ ที่เสียงดังสนั่นเสียงปืนของรีบอนและระเบิดของโกคุเดระ
"อ่าว เห้ ซูชินิไม่เข้าไปหรอ"เรียวเฮที่วิ่งมาแต่ไกลมาหยุดอยู่ข้างๆและก็ถาม
"ไม่อะ พวกนั้นกำลังสนุก"
"แล้วเธอแต่งตัวแบบนี้ไม่หนาวหรอ นามิโมริตอนกลางคืนหนาวสุดขั้วววววววววววว เลยนะ"เรียวเฮพูดหลังจากกวาดสายตามองชุดของฉัน ฉันใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อแขนสั้นแบบสไตล์คนไทยใส่ มันก็ปกตินิหว่า(แต่นี่นามิโมริ)
"นิดหน่อยอะ"เรียวเฮก็ถอดเสื้อตัวนอกออกและยื่นให้ฉัน
"เอ่า ใส่ซะสิ เดียวเธอก็ไม่สบายหรอก"เรียวเฮพูด
"เอ้ะ แล้วนายละ"
"ฉันเป็นลูกผู้ชายยยยยย เรื่องแต่นี้ กึกๆๆๆๆๆ"ทำปากดี แต่หนาวจนปากสั่นละ
"อ่าว ชิซูมิจัง เรียวเฮคุง มาหาสึนะหรอจ๊ะ พวกนั้นอยู่บนห้องหน่ะเข้ามาก่อนสิ ข้างนอกหนาวนะ"มะม๊ะสึนะเปิดประตูมาเจอเราพอดี
"ค้าบ!!!!!T^T กึกๆๆๆ"เรียวเฮตอบอย่างไวสงสัยจะหนาว
"ค่ะ ^^"
หน้าห้องสึนะ
"เรียวเฮเปิดสิ"ฉันผลักเรียวเฮไปข้างหน้าเพื่อให้เขาเป็นคนเปิด
"เธอเปิดสิซูชิ ฉันขยับมือไม่ได้แล้วนะ"เรียวเฮดันฉันให้เป็นคนเปิด
"ไม่เอานายเปิด"
"ไม่ไหวอะ เธออะเปิด"
"เปิดเดียวนี้!"
"เธอก็เปิดซิ อุส่าให้เสื้อนะ"
"สุภาพบุรุษอะเรียวเฮ เปิด!!"
"ไม่ๆ เธอเก่งกว่าฉันตั้งเยอะเธอเป็นแวมไพร์นะ"
"แวมไพร์และไงย่ะ นายมันว่าที่ผู้พิทักอรุณนะเฟ้ย"
"แต่เธอไปอยู่วาเรียมา"
"นายก็อยู่กับรีบอนไง"
"เธอนั้นแหละ เปิด"
"ไม่เปิด นายแหละเปิด"
ปั้ง!
"ฉันเปิดให้ จบไหม"รีบอนยิงทะลุประตูออกมาแต่ประเด็นคือเหมือนเล็งฉันคนเดียวเลย- - เสียใจ หลบได้ย่ะ
".........ประตูฉ้านนนนน"
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้"ฉันเล่าเรื่องที่ฉันประกาศตัวออกจากวาเรีย ให้พวกสึนะฟัง
"หึ่ม ฉันว่า ทุกอย่างอาจจะไม่ได้เป็นไปแบบที่เธอคิดก็ได้"รีบอร์นจากที่เปิดประตูให้พวกฉันก็ไปหลับและตื่นมาตอบมะกี้
"เอ่ะ หรอ"
"เอาเป็นว่าเธออยู่บ้านฉันก่อนก็ได้เดียวไปขอคุณแม่ให้"สึนะวิ่งลงไปหามะม๊ะเพื่อขอให้ฉันค้างที่นี่
"อืม โหดเนอะ เจ้าซันซัสเนี่ย"โกคุเดระพูด
"นั้นสิ!!! เห็นด้วยแบบสุดขั้วววววว"เรียวเฮตะโกนลั่นห้อง
"ยามาโมโตะนายโอเคไหม"ปกติยามาโมโตะต้องมาปลอบใจฉันนิแต่วันนี้เขากลับเป็นคนที่ควรโดนปลอบ
"หือ ไม่หรอกหน่ะ ไม่ได้เป็นไร"ดูมันตอบ
โคลม!
"โอ้ย ตึกๆๆๆๆๆๆ"สึนะที่วิ่งขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า
"อ่าวนายเป็นไรป่าวสึนะ"ยามาโมโตะหันไปถาม
"เอ้ะ เจ้าบ้าเบสบอล!"โกคุเดระควักระเบิดจะปาใส่ยามาโมโตะโทษฐานโดนตัดหน้า
"เอ่อป่าวละ ชิซูมิ แม่บอกได้อยู่แล้ว ทำตัวตามสบายเลย แต่ห้องที่บ้านเต็มอะดิ"สึนะหน้าเคลียดมาก
"เอ่อไม่ถ้ามันลำบากขนาดนั้น"ฉันเกรงใจ
"ก็นอนนี่ทุกคนไปเลยสิ :)"รีบอนตื่นมาให้ข้อสรุป"เสื้อผ้าก็ไปยืมเบียงกี้ ส่วนพวกนายก็ยืมสึนะ ไม่มีห้องนอนก็นอนห้องสึนะนี่ละ ฉันเป็นผู้ใหญ่ ไว้ใจได้ คร่อกฟี้..ครอกฟี้"และมันก็หลับไป
"ไว้ใจได้ตรงไหนฟร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ทุกคนประสานเสียง
หลังจากที่ทุกคนโดนบังคับให้ค้างที่นี่ และอาบน้ำเตรียมนอนกันเรียบร้อยแล้ว
"นอนยังไงละทีนี้"ฉันถาม
"เธอเป็นผู้หญิงนอนบนเตียงละกัน"ยามาโมโตะพูดและชี้ไปที่เตียงสึนะ
"เดียวเถอะแก มาออกคำสั่งแทนรุ่นที่10แบบนี้ได้ยังไง"โกคุเดระพูดพร้อมจุดระเบิด สงสัยต้องมีอาบน้ำใหม่
"เอาหน่ะๆโกคุเดระ เก็บระเบิดก่อน เอ่อ งั้นก็เอาตามที่ยามาโมโตะบอกละกันเธอนอนเตียงเถอะ"
"รุ่นพี่ครับ เอ่ออาบน้ำแล้วนะครับ"ยามาโมโตะหันไปหาเรียวเฮที่กำลังวิดพื้นมือเดียวอยู่
"327... 359........500 โอเค เรียบร้อย นอนกันแบบสุดขั้ว!!!!!!!!!"เรียวเฮหลังจากวิดพื้น ก็ล้มตัวนอนทันที และทุกคนก็หลับตามๆกันไป
"ฝันดีนะทุกคน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น