เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #80 : Pocket Watch นาฬิกาเรือนนั้นที่โหยหา [Yaoi,Yuri,Normal] [รับสมัครตัวละคร]

ใบสมัคร

"[ ต่อให้หลบหนียังไง แต่คุณก็รู้ดี สิ่งนั้น ไม่มีวันหายไปไหน ]"

ชื่อ : อารัญ มาลาริน ( Arlan maralyn ) (คำสัญญา , ดวงดาวแห่งท้องทะเล )( อเมริกัน , อังกฤษ )

ชื่อเล่น : อารัญ หรือรัญก็ได้ค่ะ ( Ar , lan )

อายุ : 17

เพศ : ชาย(เกย์)(รับ)(ซึนด้วย)(ปากร้ายอีก)

ลักษณะภายนอกของเจ้าตัว : เด็กหนุ่มผิวขาวซีด ตัดกับดวงตาสีแดงดั่งเลือด เรือนผมสีเหลืองอ่อน รูปร่างดูออกจะผอมไปสักหน่อยสำหรับวัยนี้ ดวงหน้าหวาน ตัดกับดวงตาคมที่มักจะฉายแววเยื่อหน่ายกับโลกนี้

นิสัย : รัญเป็นพวกปากร้ายไม่ใช่พูดมากจนหาสาระไม่ได้ แต่พูดได้จี้ใจดำคนจนน่าถีบ ตรงจนน่าจับไปบูรณะ พูดแต่ละครั้งจี๊ดไปถึงทรวง ภายนอกดูเป็นพวกไม่แยแส อะไรทั้งนั้นกับชีวิตนี้ไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับใคร ใครจะเป็นตายร้ายดียังไงก็แล้วแต่ทั้งนั้น ขอแค่ได้สิ่งที่ต้องการก็เพียงพอหยิ่งผยองจนดูน่าหมั่นไส้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสิ่งที่พูดออกมาคือความจริง อีกอย่างคือมันฉลาดเลยเถียงวิธีมันไม่ได้ รู้จักหลบหลีกเอาตัวรอดดีจนน่าโมโห ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูราวลูกคุณหนูแสนเอาแต่ใจ ที่เข้มแข็งที่สุด ยอมรับกับทุกสิ่งแต่ไม่เคยยอมลดตัวลง ปรับตัวกับบรรยากาศได้รวดเร็วจนบางครั้งก็ตามไม่ทัน ลูกคุณหนุผู้เอาแต่ใจ เก่งกาจจนน่าหมั่นไส้ อ่า แต่ใครจะรู้ ว่าลูกคุณหนูคนนี้ เจ็บปวดกว่าผู้ใด เหนื่อยเสมอยามต้องหาหนทางที่ทุกคนต้องปลอดภัยอยู่เพียงลำพังเพราะรู้ถึงผลลัพธ์ดีทุกอย่าง ทุกโลกที่ผ่านตา ทุกสิ่งที่พานพบ การจากลาที่แสนเศร้า ภายในของอารัญ คือเด็กน้อย ที่ห่วงหาทุกคน คอยแอบมองอยู่เสมอว่าใครเป็นอย่างไร คอยช่วยเหลืออยู่เงียบๆโดยไม่มีใครรู้ เก็บทุกสิ่งไว้แต่เพียงคนเดียว น้อยใจคนเดียว เสียใจคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว อารัญเก่งเรื่องการโกหกและจับโกหก ไม่ได้เก่งเพราะอยากเก่ง แต่เพราะอดีตที่ผ่านมาที่หล่อหลอมให้เค้าเป็นคนแบบนี้ ถ้าจะให้สรุปๆรวมแล้วก็แค่พวกปากร้ายใจดี ถึงภายนอกจะเฉยชาไม่แยแสคนอื่นยังไง แต่ก็รักและห่วงใยพวกเ้คามากกว่าใคร เมตตาและใจดี ต่อทุกอย่าง แต่ไม่เคยมีใครได้เห็นด้านนี้ก็เท่านั้นเอง 

อารัญเป็นคนอ่อนโยน และเอาใจใส่ผู้อื่นอยู่เสมอ เค้าจำได้ดี วันเกิด อาหารที่ชอบ ท่าทางที่ทำประจำ แต่เพราะการแสดงออกแบบนั้น เลยทำให้ หลายๆคนตีตัวออกห่างจากรัญ ซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยได้สนใจเรื่องนั้นเท่าไรนัก เพราะคิดว่าดีแล้ว ที่จะให้คนอื่นถอยห่างจากตัวสกปรกแบบตนเอง อารัญไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไรนัก ไม่ว่าจะเจ็บเท่าไรก็เงียบไว้ ขัดกับภายนอกที่ดูน่าจะเห็นแก่ตัว

ประวัติ : อารัญเกิดในบ้านที่ไม่ถึงกับใหญ่โตมาก แต่ก็ร่ำรวยพอสมควร  แต่ถึงเค้าจะเกิดในบ้านนั้น แต่ก็ไม่เคยใช่คนในบ้าน เค้าเป็นเพียงลูกของชายคนนึงที่ไม่เคยเห็นหน้า  ผู้ชายที่แม่รักมาก แต่สุดท้ายก็ทิ้งไปอย่างไม่ใยดีเมื่อเจอคนที่ดีกว่า เค้ารู้แม่เศร้า เค้ารู้แม่เสียใจ เค้ารู้ว่าทุกอย่างที่แม่ทำเป็นเพราะเรื่องราวในอดีต ทุกบาดแผลที่เค้าได้รับ ทุกความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีใครมองเห็น ทุกความเดียวดายยามต้องอยู่ลำพัง ทุกความหนาวเหน็บในทุกคืนที่ได้สัมผัส เค้าไม่เคยโกรธ เกลียดแม่หรือพ่อของตัวเองเลยแหม่แต่น้อย เค้าเข้าใจดี เพราะแม่เจ็บปวดแม่ถึงทำ เพราะแม่ถูกทิ้งแม่จึงเป็นอย่างนี้  แต่เพียงส่วนเล็กๆในจิตใจ ก็ยังคงเฝ้าหวัง หวังถึงความรักที่ไม่เคยได้พบพานตลอดมาจนถึงตอนนี้และคงไม่มีวันได้รับอีกต่อไป

หลังจากนั้นเนิ่นนาน แม่ก็แต่งงานใหม่กับผู้ชายอีกคน ผู้ชายที่เข้ามาเพื่อหวังในทรัพย์สิน เค้าเตือนแล้ว พยายามบอกแม่ทุกหนทาง แต่สุดท้าย ก็เป็นเหมือนอย่างเคยที่แม่ไม่เลียวแลหันมามองหรือหยุดรับฟังเพียงสักนิด 

ต่อมาครอบครัวในบ้านนี้ก็มีสามาชิกเพิ่มอีกคน น้องชายต่างพ่อของเค้า วินาทีแรกที่รับรู้ความยินดี ล้นปรี่ขึ้นมาในอก เค้าอาจมีผู้ที่สามารถเล่าในเรื่องต่างๆได้แล้วก็ได้ 

แต่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ความหวังที่มีถูกพลังทลายไม่เหลือชิ้นดี น้องชายที่รังแกเค้าทุกทาง น้องชายที่ไม่เคยมีพี่ชายคนนี้ในสายตา น้องชาย...ที่เค้ารักเกินกว่าพี่น้อง ความรักที่มอบให้ ถูกขว้างทิ้งอย่างไม่ใยดี

ทุกวันที่พบเจอแต่ความเจ็บปวด พ่อที่เมื่อโมโหอะไรก็ทุบตีเค้าประจำ แม่ที่มักด่าทอและขับไสไล่ส่งเสมอ แม่ที่ว่าว่าเค้าคือเด็กนอกคอกประกาศอย่างชัดเจนว่าตนเองนั้นมีลูกเพียงคนเดียว ตัวน่าขยะแขยง เศษขยะที่ไม่ควรมีแหม่แต่ชีวิตหรือลมหายใจ น้องที่เค้ารัก น้องที่เหยียบย่ำหัวใจอันบอบช้ำจนแหลกเหลว สลักรอยแผลบาดลึกเข้าไปในจิตใจ ว่าอย่างคนเค้า...มันไม่ควรเกิดมา

ถ้างั้นเค้าหายไปคงดีสิน่ะ

ถ้าหากชีวิตที่ไร้ค่านี้ได้จากไปคงดีแล้วใช้ไหม

ถ้าหาก..เค้าตายไป คงไม่มีใครเสียใจใช่ไหม

ไม่มีใครคิดถึง เพราะเค้านั้นไร้ตัวตน

ไม่มีใครโหยหา เพราะเค้านั้นแสนไร้ค่า

ไม่มีใครเสียใจ เพราะเค้าเป็นเพียงเศษขยะ 

ถ้านั้นคือสิ่งที่ทุกคนต้องการ เค้าจะไป จะไปให้ไกลจากที่นี้ แต่ขอเพียงสักนิดได้ไหม ขอให้เค้าได้เฝ้ามองทุกคนอยู่ตรงนี้ ที่ที่ไกลแสนไกล ในความมืดของแสงสว่างที่จะไม่มีใครพบเห็น ไม่ปราถนาจะให้ใครมาพบพาน ขอเพียงได้เฝ้ามองห่างๆ เพียงแค่นั้น แค่ความหวังจากหัวใจแสนบอบช้ำ ในพื้นที่แห่งความเดียวดาย

สีที่ชอบ : ดำแดง

ลำดับของเลขบนนาฬิกาที่อยากได้ : 7

ความสามารถพิเศษเกี่ยวกับกาลเวลา :

นักข้ามเวลา การเดินทางข้ามเวลาไปมาระหว่างมิติกาลเวลาต่างๆ อดีต ปัจจุบัน อนาคต โลกคู่ขนาน หรือการเดินทางข้ามเวลาที่หยุดนิ่ง แต่การทำแบบนี้ก็ส่งผลเสียต่อตัวผู้ใช้เอง อาจทำให้หลงอยู่ในมิติที่ไม่รู้จักตลอดกาล นอกจากนี้ ยังทำให้ร่างกายอ่อนแอลง หากใช้มากๆ หรือเพิ่มจำนวนผู้ที่พาไปด้วย บางครั้งข้ามไปมา ก็ไปสลบแถวๆนั้นแหละ ฟื้นเมื่อไรเดี่ยวกลับเอง

อาศัยอยู่กับใคร อาศัยที่ไหน : ปัจจุบัน ยังไร้ที่อยู่เป็นหลักแหล่ง เงินติดตัวก็มีน้อยนิดจนแถบจะคุ้ยอาหารในถังขยะกินเพราะงั้นอย่าหาที่ซุกหัวนอนเลย เจอที่ไหนก็หลับที่นั้นแหละ สิ่งที่ดูดีสุดคงเป็นเสื้อผ้าที่ติดตัวมาตั้งแต่หนีออกจากบ้าน

ความปราถนาในสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีตที่อยากแก้ไข หรือความปราถนาที่ต้องการมากที่สุด : 

ความปราถนาและความต้องการคือการเฝ้ามองแม่และน้องชายของตน อีกอย่างคือการซ่อนตัวเองจากทุกสิ่ง หลบหนีจากทุกอย่าง

จุดอ่อน :  แรงน้อย คิดมากในบางเรื่อง ชอบเก็บทุกเรื่องไว้คนเดียว ปากร้ายไม่ไว้หน้าอินหน้าพรม

จุดแข็ง : รอบคอบและปรับตัวได้ดี 

ลักษณะการพูด : 

รัญเป็นพวกพูดตรงๆ แบบ ไม่แครอะไรทั้งสิ้น จนหลายๆคนไม่ชอบใจ 

"แล้วทำไม ถ้าอยากตายนักก็ไปทางนั้นเถอะเจ้าพวกงี่เง่า"

"หน้าตาเฉยๆแบบนี้ ยังกล้ามาชมว่าตัวเองสวยได้อีกน่ะ"

"เข้าไปตรงๆแบบนั้น ก็สมกับพวกนายดี พวกปัญญาน้อย ทำอะไรไม่รู้จักคิดอะน่ะ"

เพิ่มเติม : 

จำลองการโต้ตอบกันของตัวละคร

ตึก....ตึก....ตึก.....เสียงก้าวเท้าของอารัญ เขากำลังเดินไปที่ไหนสักทีในหอนาฬิกาบิ๊กแบนแห่งนี้   "เจ้าคิดว่า....จะหนีข้าพ้นหรอ? อารัญ เจ้าต้องชนะเกมของข้าก่อนสิ..."   เสียงอันเย็นเยือกของใครบ้างคนดังขึ้นข้างหลังของอารัญ

"ผมไม่คิดจะหนี เพราะรู้ดี ว่าหนียังไงก็คงไม่พ้น แต่ผมต้องชนะ"

เสียงทุ้มที่ออกหวาน เอ่ยตอบอย่างเรียบนิ่ง ดวงตาสีแดงเลือดมองไปยังทิศทางของเสียงด้วยใบหน้าเรียบสนิทราวกับคาดเดาไว้ซึ่งบางอย่างอยู่แล้ว

"เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าจะทำมันสำเร็จ" เสียงนั้นตอบด้วยท่าทีดูถูก

"แน่สิ เพราะสิ่งที่ผมทำ คือการเอาชนะเกมส์นี้ เพื่อให้ทุกคนรอด ไม่ใช่เพื่อเดินตามเกมส์อันแสนงี่เง่าของคุณ"

รอยยิ้มแสนเศร้าถูกยกขึ้นยามหวนไปถึงอดีตอันเลวร้าย เขาทำใจไว้แล้วไม่ว่าจะต้องเจออะไร ขอเพียงมีใครสักคนได้รอดออกไปเท่านั้นก็เพียงพอ เพราะเขาถึงไม่รอด ถึงต้องหายไป ก็ไม่มีใครสนใจหรือเลียวแลอยู่ดี

"ไม่เป็นไรๆหนูน้อยข้าให้อภัย เพราะยังไงซะเจ้าก็ไม่มีทางได้ออกไปแน่นอน 5555 " เสียงหัวเรอะของชายปริศนาดังลั่นหอนาฬิกาแห่งนี้ เอาหล่ะ ผู้โชคดีที่ได้รับนาฬิกาทั้งหลายจะทำอะไรต่อไปดีแหละ ว่ะฮาๆ

" ไม่หรอก ต้องมีคนได้ออกไปแน่ๆ ขอเพียงแค่สักคนรอดออกไปจากการเล่นตลกอันเลวร้าย "

ร่างโปร่งบางออกเดินไปตามทางข้างหน้า ตรงไปยังจุดหมายที่ตั้งใจไว้อีกครั้ง หน้ากากแสนจอมปลอมถูกยกขึ้นมาใส่อีกครา ท่าทางแสนหยิ่งผยองกลับมาให้ผู้มอง มองอย่างนึกรำคาญ แต่ใครเล่าจะรู้ถึงตัวจริงภายใต้หน้ากาก 

การละเล่นงเริ่มขึ้นแล้ว และมันยังคงไม่จบตราบที่ยังมีผู้เหลือรอดในเกมส์นี้

Talk with Aki

"สวัสดีค่าาา~~ เราชื่ออากินะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ผปค.ชื่ออะไรเอ่ยย"

- เยอะแยะจนจำไม่ได้ค่ะ แต่เรียกเรารินเนอะ

"ว้าววว ชื่อเพราะจางงงง บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ตลค.ตายไปครึ่งนึงเลยนะ ถ้าลูกของตัวเองตายจะเป็นอะไรไหมค่ะ หรือว่าจะยังคงติดตามอยู่ไหม?"

- ขอศพสวยๆได้ไหมค่ะ

"555 เรื่องนี้ไม่เน้นเรื่องของความรักนะคะ เน้นเอาตัวรอดไว้ก่อน"

- รับทราบ!

"เรื่องนี้อาจมีผช.หรือผญ.ได้กันเองนะคะ จะรับได้หรือเปล่า?"

- ได้ค่ะ หนูสาววาย (กุมจมูกเลือดกำเดาไหล)

"เรื่องนี้ค่อนข้างสั้นนะคะ ว่าพล็อตเรื่องไว้สั้นมากกกกก ยี่สิบตอนก็จบแล้ว 555"

- ได้คร้าาาา สั้นๆกะได้ 

"อาจจะอัพช้าหรือไม่ก็ด้างนะคะ อากิได้เวลาเล่นเเค่ไม่กี่ชม.เอง"

- อัพช้าดีกว่าไม่อัพค่ะ บางคนพอสมัครเสร็จก็หายเลย เข้าใจถึงจิตใจคนอ่านไหมมม ฮือ 

"ถ้าไม่ติดจะเป็นอะไรไหมค่ะ แต่อากิคิดว่าน่าจะติดทุกคน 555 เพราะดูแล้วคิดว่าคนที่มาสมัครค่อนข้างน้อย 555"

- ไม่น้อยแล้วน่ะค่ะหนูว่า 

"ถ้าเกิดปรับเปลื่ยนอะไรนิดหน่อยจะได้ไหมค่ะ แต่ว่าบอกก่อนแน่นอนนะ 555"

- ปรับได้หมดเลย ยกเว้น เรื่องเป็นเกย์ค่ะ! (หน้าโครตจริงจัง)

"ถ้าหากลูกๆของท่านติดแล้วกรุณาแสดงตัวตนนิดนึงเนอะ เพราะหากหายไปมันก็ไม่มีใครอ่านนิยายเรื่องนี้อ่ะ 555"

- เค้าไม่เคยหายน้า มีแต่ไรๆ อะหายประจำเลย

"ขอให้โชคดีนะคะ ขอบคุณที่มาสมัครค่าาาา~~~"