เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #25 : [Desperado's Series I] Sefiros Knight [Yaoi + รับสมัคร!]

ใบสมัคร

[ความทรงจำของคนที่จากไปนะ มักจะถูกเก็บไว้สวยงามและอยู่กับเจ้าไปชั่วชีวิต]

[ ทั้งข้าและเจ้าก็สามารถรักใครได้ง่ายดายแค่นั้นเองหรอกรึ 

ถ้างั้นแล้ว ก็คงเกลียดกันได้อย่างมากมายเพียงแค่สบตา ]

ชื่อ – นามสกุล : คาซุกิ (กระจายแสง รวมเป็นหนึ่ง) มิซุกิ (ดวงจันทร์) kazuki  mizuki

ชื่อเล่น : มิซ mist (หมอก)

เพศ : ช

เผ่าพันธุ์ : ผีเสื้อราตรี

สัญชาติ :  ญี่ปุ่น 

รูปพรรณสัณฐาน : สูง166 w. ไม่บอกค่ะแต่ขอบอกว่าโครตเบา เด็กชายร่างผอม ผิวขาวซีดอย่างคนไม่ออกแดด ผมสีขาวแซมดำ(ที่ขาวเพราะแก่ //แอ้ก!) ดวงตาสีม่วงแซฟไฟร์กึ่งหลับกึ่งตื่น       มักชอบทำหน้าตามึนๆเบลอๆไปเรื่อยแถมยังเดินเอ้อระเหยลอยชายมากๆจนบางคนทนไม่ไหวจับโยนไปให้ถึงที่หมายซะเลย(หะ-0-) รอยสักผีเสื้อสีดำที่ไหล่ขวา 

นิสัย : มึน อึนและเอ๋อ สามคำจำกัดความจริงๆค่ะ เพราะมิซเป็นคนที่เรียกได้ว่ามึนมากๆชอบทำหน้ามึนๆไปเรื่อย ใครถามอะไรก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างบางทีขี้เกียจก็เมินซะเฉยๆเลย! แถมยังเดินหนีไปนอนบนกิ่งไม้สูงลิบโลกอีกต่างหาก(ซึ่งไม่เข้าใจว่าพี่แกขึ้นไปทำไม) แถมยังซุ่มซ่ามไปที่หนึ่งชนิดแค่เดินออกจากห้องก็สะดุดอากาศ(?)หัวทิ่มคะมำไปชนขอบประตู ไปหายาทาดันทำขวดยาตกแตกใส่เท้า พอผันแผลก็ดันหยิบผิดไปหยิบเอกสารขึ้นมาพันซะงั้น ซึ่งบางครั้งมิซก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไปชนอะไรมาจนข้ามวันแล้วรู้สึกเจ็บนั้นและถึงพึ่งรู้ตัวว่ามีแผล หน้านิ่งมากเรียกได้ว่าหัวคิ้วไม่กระตุกมุมปากไม่ขยับ แต่อย่าให้นางยิ้มนะแทบจะเห็นออร่าดอกไม้บานพร้อมเอฟเฟควิ้งๆข้างหลัง เป็นคนที่เฉื่อยชามากจนถึงมากที่สุด ต่อให้โลกถล่มดินทลายพี่แกก็ไม่รีบ!!  ทำอะไรไม่สนใจโลก(ก็บอกแล้วว่ามันมึน อึนและเอ๋อ) พูดน้อยมาก ซึ่งทุกคนลงความเห็นว่าอย่าให้มันพูดเลยดีกว่าพูดแต่ละช่างทำคนฟังปวดเศียรเวียนเกล้า เลือดลมไม่เดิน กระเพราะไม่ย่อย ม้ามไม่ทำงาน ปอดไม่ขยับเลย (แบบมันพูดอะไรของมันปวดหัวจริงๆโว้ย ใครก็ได้เอาไอ้มึนนี้ไปเก็บที ประมาณนี้แหละค่ะ)  นอกจากทำให้ปวดหัวได้แล้วยังทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ดจนอยากฆ่าตัวตายเลยด้วย ตรรกะเหตผลที่บางครั้งก็แปลกบางครั้งก็ปกติ(?) ความคิดสร้างสรร ในเรื่องไม่เป็นเรื่องสุดๆใครอ่านความคิดพี่ท่านเข้าไปคงเสียศูลย์ทันทีที่ได้ยิน

ประวัติ : (เป็นนักพเนจรที่เร่ร่อนมา //แอ๊บ ม้ายช่ายยย)

โอเค เอาจริงๆละ

เผ่าพันของมิซนับว่าหายากมากเพราะความเชื่อผิดๆที่ผู้คนส่วนใหญ่เชื่อกันมา ว่า ปีกของเผ่าผีเสื้อราตรีสามารถนำมาทำยาแก้โรคทุกชนิด ใครเป็นอะไรก็หายหมด หรือแหม่กระทั่งนำมาทำเป็นยาอายุวัฒนะ ซึ่งเกือบทุกข่าวนั้นไม่จริง ใช่ เพียงเกือบทุกข่าว ละอองจากปีกของเผ่านี้สามารถนำมาทำเป็นยาสกัดสารพิษออกจาตัวได้ เพียงแต่ก็มีแค่นั้น แต่ผู้คนกลับบ้าคลั่งไล่เข่นฒ่าเผ่าพันของเค้ามากมายเพียงเพื่อจะเด็ดปีกมาขายสู่ตลาดมืด โดยที่ผู้ที่รู้วิธีใช้งานจริงๆนั้นก็จับพวกเค้าไว้และบังคับให้ผลิตละอองให้ 

จนพวกเค้าทนไม่ไหวพากันอพยบย้ายที่อยู่หนีไปไกล ให้ห่างจากผู้คนมากที่สุด ในป่าลึก และสร้างอาณาเขตม่านลวงตาขึ้นมาเอง

พ่อและแม่ของเค้าก็อยู่ที่นั้น

พ่อและแม่ของมิซคือผีเสื้อราตรีที่ปกติ พวกท่านเคยให้กำเนิดลูกสาวขึ้นมาก่อนมิซ นั้นคือไมน์ และต่อมามิซก็ได้ลืมตาดูโลก เหมือนจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ไม่ใช่เลย แม่ได้เสียชีวิตทันทีที่มิซเกิดมา และด้วยที่ตัวท่านเองก็สุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว ทำให้ทั้งมิซและไมน์ เป็นผีเสื้อราตรีที่บกพร่อง(ติดโรค)ในสายตาคนอื่น ไมน์นั้นเมื่อเกิดมากลับผ่าเล่าผ่ากออกไป ปีกของเธอเป็นสีซีดนอกจากนั้นยังเป็นสีเหลืองอร่ามแทนที่จะเป็นสีทึบแบบของผู้อื่น ตามตัวมีแต่รอยสีม่วงเข้มแต้มเอาไว้ ส่วนมิซนั้นภายนอกเหมือนไม่มีอะไรแต่ว่ามิซเกิดมาพร้อมพลังที่มากเกิดไปและเหนือสิ่งอื่นใด เค้ามีพลังที่ทุกคนเชื่อว่าต้องสาป มายาที่สามารถปรากฎขึ้นจริง พวกเค้าเรียกมันว่า มายาที่เป็นจริง หรือจิตนิรันดร์  มิซถูกจับล่ามโซ่เอาไว้อยู่คุกใต้ดินลึกสุดในหมู่บ้าน คุกที่ขึ้นชื่อว่าไม่มีวันได้ออกมา 

พ่อไม่เคยมาหาเค้า ไม่เคยเลียวแลตั้งแต่รู้ว่ามิซคือตัวอะไร มีแต่ไมน์ที่มาเยี่ยมเค้าประจำถึงจะคุยกันได้เพียงอีกฝากของประตู แต่นั้นก็คือสิ่งยึดเหนี่ยวเค้าเอาไว้ให้ยังมีชีวิตอยู่ต่อ  แต่ความสุขของเค้าที่มีน้อยนิดก็เลือนหายไป ไมน์แอบเข้ามาที่คุก เธอบอกจะช่วยเค้าออกไป 

"มากับข้าเร็วมิซ เราจะหนีไปด้วยกัน!"

"เดี่ยวพี่ไมน์ นี้มันอะไรกัน พี่ไปเอากุญแจมาจากไหน!"

"ไม่มีเวลาแล้ว! มา !เร็ว!"

"แล้วพ่อละ พี่ไมน์เดี่ยวช้าลงหน่อย "

"จะไปสนทำไมคนแบบนั้นมิซ เค้าไม่เคยมาดูดำดูดีเจ้าเลยนะ วันๆเอาแต่เมาสุราสังสรรค์กับนารี ไม่มีความละอายสักนิด เค้าเคยรักแม่เราด้วยหรือ ข้าถามเจ้าจริงๆเถอะ!"

"ขะ ข้า ข้า "

"มันอยู่นั้น ไปตามจับมันมา!" 

เสียงกระพือปีกและเสียงฝีเท้ามากมายกำลังมาทางนี้ ทำไมไมน์ต้องรีบลากแขนน้องชายเธอไปโดยเร็ว ไม่งั้น พวกเธอทั้งคู่ไม่รอดแน่!

แฮ่ก แฮ่ก

เสียงหอบหายใจดังถี่ ตามด้วยเสียงไล่ตามไม่ลดละในป่าใหญ่

"พี่ไมน์ นั้น! เขนมนตรา เราไปต่อไม่ได้แล้ว!"

"ได้ ได้สิ ข้าพาเจ้ามาไม่ใช่เพื่อมาตาย แต่เพื่อให้เจ้ารอด"

มิซมองหน้าไมน์อย่างไม่เข้าใจ แต่แล้ว กำแพงมนตราข้างหลังกับค่อยๆเปิดออกเป็นรูเล็กๆเพียงพอให้ร่างเด็กชายมุดออกไป แต่พี่ละ!

ชั่วขณะที่มิซกำลังตกตะลึงนั้นเอียงก็มีแรงผลักเข้าจากข้างหลังให้กระเด็นออกไปจากกำแพงมนตรา มิซหันไปหาเจ้าของแรงนั้นทันที พี่ไมน์!!

"ขอให้มีความสุขกับอิสระนะ พี่ขอโทษที่ทำอะไรไม่ปรึกษาก่อนมิซ น้องชายที่น่ารักของพี่"

ข้าพยายามกระโจนเข้าไปหาไมน์ แต่รูนั้นได้ปิดไปแล้ว มือขาวซีดปานซากศพพยายามทุบตีกำแพงใสที่มองไม่เห็นนั้น เสียงร้องไห้ปานใจจะขาดดังไปทั่วป่า ร่างเล็กๆของเด็กชายทรุดลงไปกองกับพื้น ไหล่ทั้งสองข้างสั่นไหวอย่างรุนแรง

"พี่ พี่ไมน์ ฮึก ข้าขอโทษ ฮึก กลับมาหาข้า ไม่เอา ฮึก ม้ายยยยยย!!"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฮือก 

อ่า ข้าฝันถึงเรื่องตอนนั้นอีกแล้วรึ 

พี่ไมน์พี่จะมองข้าอยู่บนนั้นรึเปล่า ตอนนี้ข้าสบายดี  พี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกน่ะ

 มีเพื่อนพ้องมากมายที่เคียงข้างข้า ถึงจะโหวกเหวกหนวกหูไปบ้างแต่นี้ก็คือสีสรร ของชีวิตนี้เนอะ 

เอาเถอะ ข้าคิดว่า  เจ้าพวกนั้นก็คงคิดแบบเดียวกันนั้นแหละ

ชีวิตนี้มีเรื่องราวมากมายที่วนเวียนไปไม่รู้จบ ผ่านเข้ามาและผ่านไป บ้างดีแสนดี บ้างก็เลวร้ายจะสุดจะทานทน แต่จงเชื่อมั่นวันข้างหน้ายังมีเสมอ หากเจ้าจะลองลุกขึ้นมาและทำอะไรสักอย่างเพื่อเปปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง มีคนบอกข้าว่าคนเราถูกกำหนดไว้ด้วยด้ายแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็น ซึ่งข้าไม่เถียง เพราะข้า  ก็เชื่อเช่นนั้น แต่ไม่ทุกเรื่องเสมอไปหรอกน่ะเพราะโชคชะตานะคือสิ่งที่พวกเจ้าต้องกำหนดเอาเองไงละ

อาวุธ / พลังที่ได้รับ : มีดแส้   ( WIRED LANCE ) มีระยะการโจมตีแบบกึ่งประชิดด้วยเส้นลวดที่ยาวและแข็งแกร่ง ซึ่งมาพร้อมใบมีดที่แหลมคมก่อให้เกิดการโจมตีในระยะกว้างอันร้ายกาจที่สุดจะคาดเดาได้สร้างความเสียหายให้แก่ศัตรูด้วยการขว้างเข้าใส่เป็นหลักและสะบัดออกเป็นวงเพื่อโจมตีศัตรูอื่นๆที่ยืนอยู่วงนอก (ถึงเจ้าตัวจะใช้ในการสะบัดไปพันกิ่งไม้เพื่อดึงตัวเองขึ้นไปอยู่บนนั้นก็เถอะ ซึ่งอยากเรียนถามทำไมเอ็งไม่บิน) เวลาปกติจะเก็บไว้ข้างหลังนะค่ะจะมีช่องให้คาดเก็บไว้อยู่เวลาถือจะถือในท่าสบายๆ มีดนั้นสามารถเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่มีลักษณะคล้ายๆกัน ลวดจะถูกเก็บอยู่ในถุงมือสีม่วงดำ ส่วนมีดจะเก็บอย่างที่บอกค่ะ ถ้าเวลาจวนตัวจริงๆก็สามารถสะลวดให้มีดมันถูกขว้างออกไปได้

 

พลัง // สร้างภาพมายาและ สามารถทำให้ภามายาปรากฏขึ้นมาจริงๆได้แต่ถ้าถูกทำลายจะส่งผลกระทบกลับคืนไปยังตัวผู้ใช้(อย่างถ้าแค่สร้างมีดหรือดาบขึ้นมาอาจมีอาการเจ็บปวดๆตามตัวหรือมีรอยช้ำขึ้น แต่ถ้าสร้างพวกโล่ที่เอาไว้เพื่อปกป้องทุกคนคล้ายๆบาเรียอันใหญ่ๆจะกระอักเลือดเลย)

คิดยังไงกับการเป็นอัศวิน : อืม............ไม่รู้สิ ก็แค่พวกบ้ามาจับกลุ่มกันละมั้ง

เพิ่มเติม : มิซมีปีกนะ เป็นปีกผีเสื้อขนาดใหญ่สีม่วงดำ แต่เจ้าตัวบอกเกะกะ เลยเก็บเอาไว้(คล้ายๆสลายมัoเป็นละอองไปพอจะใช้ค่อยให้มันปรากฏ)