เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #24 : Power Land ศึกมนตรามหาเวทย์ [รับสมัครตัวละคร]

ใบสมัคร (ลบวงเล็บด้วยนะคะ)

“(อย่าถามคำถามที่แหม่แต่ตัวคุณก็รู้สิ เจ้าพวกสมองทึบ)”

บท ::ผู้กลัาแห่งการเสียสละ

ผู้ถูกเลือกจากเมือง :: ก๊อต

ชื่อ-นามสกุล :: คลาซึกิ ไอร์ยาเนส (kazuki iyanast )

ชื่อเล่น :: ลาซ last

อายุ ::  13

เพศ :: ช

วีรบุรุษที่อยากจะปกป้อง :: ซากุระ วีรบุรุษแห่งการเสียสละ

นิสัย :: เอ๋อๆ มึนๆไปเรื่อย เป็นพวกหน้าตายมากจนเหมือนกับมีแต่หน้าเดียว(แล้วดันเป็นหน้ามึนกับชีวิตอีกนะ)  ติดนิสัยแทนตัวเองว่าผมเป็นประจำ และอย่าคิดว่าจะมีคำหยาบหลุดออกมากับเขาเด็ดขาดเลย แต่ก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษนะแค่มันชินปากที่พูดแบบนั้นเท่านั้นเอง แถมพูดแต่ละครั้งนี้ทำคนฟังปวดกระบาน ไมเกรนจะกำเริบได้ทุกเมื่อ(ก็มันเล่นพูดมึนๆ กวนโดยไม่รู้ตัวและบางครั้งคนที่ได้ยินนี้ถึงกับเจ็บจี๊ดเข้าตับไต ไส้พุง แทงทะลุม้ามลงไปดีดดิ้นในกระเพาะลามไปไต เดินในลำไส้เล็ก และออกในลำไส้ใหญ่ )  โกหกเนียนเพราะมันมีแค่หน้าเดียว จะแสยะยิ้มเมื่อเจอเรื่องที่โครตถูกใจ(ในการกลั่นแกล้งคนอื่น) ชวนให้คนมองผวาไปอีกหลายบรรทัด แต่เวลายิ้มจากใจก็ทำคนมองตาค้างไปเพราะความน่ารักที่บาดตับไตไส้พุงทะลุหัวใจได้เลย เป็นคนที่เฉื่อยชาเป็นอย่างมาก (แถมเกียจคร้านเข้าไปอีกนิด)ชนิดที่ถ้าไม่อยากทำอะไรจะนอนเล่นบนกิ่งไม้สูงลิบลิ่ว ใครถามก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างทำหน้ามึนใส่บ้างเมินบางแล้วแต่อารมณ์และสภาพอากาศนะตอนนั้น มีความสามารถในการหลับสูงส่งชนิดต่อให้โลกจะแตกน้ำจะท่วมอีกไม่กี่วิก็หลับได้ถ้าเกิดอยู่ดีๆง่วงขึ้นมาและไม่มีใครเดาออกด้วยว่ามันจะเกิดอยากนอนตอนไหนเพราะระบบความคิดในหัวมันดันแปลกกว่าชาวบ้านเค้า(อย่างคนอื่นเห็นแผนที่โลกไปรูปประเทศแต่เจ้าตัวดันบอกว่ามันเหมือนตั๊กแตนซะงั้น)  ถึงจะเห็นว่ามัน มึน อึน เอ๋อ เฉื่อย อย่างนี้ก็ไม่ชอบเอาเปรียบใครน่ะ(เฉพาะบางครั้ง) ตรรกะเหตผลเหมือนจะแปลกแต่ก็ไม่แปลก(เวลาจะเดินไปไหนแล้วหยุดดื้อๆไม่ใช่อะไรแค่ขี้เกียจ) แต่ถึงจะเห็นแบบนี้ก็ใจดี และรักเพื่อนน้า

ประวัติ :: เมื่อก่อนลาซอยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นแต่ตั้งแต่ที่พ่อช่วยเค้าออกมาจากกองเพลิงและพี่สาวที่ช่วยเค้าเอาไว้จากเหตการณ์ที่(โจร ขอโมย นักฆ่า เอิ่มเรียกไม่ถูกค่ะ) ได้แอบเข้าบ้านมา ทำให้ทั้งสองคนต้องเสียชีวิตลง นับแต่นั้นมาแม่ของเข้าเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน กินแต่เหล้าไปวันๆ ท่าทางเหมือนคนที่เสียสติขึ้นเรื่อยๆ และวันนั้นเองที่ลาซได้กลับบ้านมา เธอเดินเข้ามาหาเค้า อ้อมกอดอบอุ่นที่ไม่เคยได้ รอยยิ้มที่ไม่เคยมีให้ หรือแหม่แต่ถ้อยคำอบอุ่นของผู้เป็นแม่ วันนี้ ตอนนี้เธอได้กอดเค้าเอาไว้ปากสีคล้ำเอาแต่พูดพร่ำว่าขอโทษ ในระหว่างที่ลาซกำลังตกตะลึง ภายในอกที่เคยว่างเปล่า เริ่มใจชื้นขึ้นมา แต่ทว่าก่อนที่ลาซจะได้ยกมือขึ้นมากอดตอบนั้นเอง

ฉึก

มีดที่ถูกแอบอยู่ถูกหยิบขึ้นมาเสียบเข้ากลางอกของเค้าจนแทบจะมิดด้าม ร่างของเค้าถูกปล่อยล้มลงราวกับตุ๊กตาที่ไร้คนเชิด แม่ขึ้นมาคล่อมตัวเค้าเอาไว้ มีดถูกกดเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆพลางตะโกนกล่าวโทษเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่คนที่เธอรักล้วนตายจากไป แล้วเค้าละ เค้าไม่ใช่คนที่เธอรักงั้นเหรอ เค้าไม่ใช่ลูกของเธองั้นเหรอ หรือที่จริงแล้ว เค้าไม่อาจเป็นได้แหม่แต่คนที่เธอจะไว้ใจ ก่อนที่จะเกิดเหตการณ์เลวร้ายกว่านั้นขึ้น

ปัง

เสียงเปิดประตูอย่างแรงก็ดังขึ้นมาขัดทุกเหตการณ์

หน้าประตูปรากฏเงาลางๆของคนๆนึงขึ้นมา 

วีรบุรุษ ซากุระ 

แม่ครับ ผมขอโทษ

นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่คิดก่อนที่สติจะดับวูบไป

พอเค้าตื่นขึ้นมาแทนที่เรื่องราวทุกอย่างจะจบลง แต่แล้วกลับได้ยินสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ 

แม่ของเค้าตรอมใจตาย

ครอบครัวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่

คนสำคัญเพียงคนเดียวที่ยึดถือมาตลอด

คนที่เป็นสาเหตให้สามารถมีชีวิตอยู่ได้

งั้นก็สร้างมันขึ้นมาใหม่ซะสิ ความหมายของการมีชีวิตน่ะ

สร้างขึ้นมาอย่างนั้นเหรอครับ

ใช่ สร้างมันขึ้นมาเองเลย  เสียงหวานใสดังจากปากของเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีชมพู ดวงตาสีเหลืองของเธอดูดึงดูดเมื่อจ้องลงไป

แล้วบางที่นายอาจจะหาเจอก็ได้น่ะ สิ่งที่สำคัญที่สุดของนายน่ะ

พลังที่มี :: คำพูดมึนๆที่ทำคนอื่นไมเกรนขึ้น(มั้ย -0- )

                  สร้างภาพมายาและ สามารถทำให้ภามายาปรากฏขึ้นมาจริงๆได้แต่ถ้าถูกทำลายจะส่งผลกระทบกลับคืนไปยังตัวผู้ใช้(อย่างถ้าแค่สร้างมีดหรือดาบขึ้นมาอาจมีอาการเจ็บปวดๆตามตัวหรือมีรอยช้ำขึ้น แต่ถ้าสร้างพวกโล่ที่เอาไว้เพื่อปกป้องทุกคนคล้ายๆบาเรียอันใหญ่ๆจะกระอักเลือดเลย)

ชอบ :: การนอน เรื่องสนุกๆ(ที่เจ้าตัวจะดูอยู่ห่างๆอย่างไม่คิดจะช่วยแต่อย่างใด) ที่สงบร่มรื่นเหมาะแก่การงีบ อิสระ

เกลียด :: ผัก ความวุ่นวาย(ในแบบที่มีคนทะเลาะกันเสียงดังบรรยากาศเคลียดๆ)พวกลูกคุณหนูเอาแต่ใจ คนที่มาปลุกเค้า!!!(จ้องข้อนี้อย่างอาฆาต)

กลัว :: ผี(กระโจนเกาะคนข้างๆแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น แบบผมกลัวมันจนขี้ขึ้นสมองแล้วครับ)

            เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า (ถ้าได้ยินที่ครั้งสองครั้งจะแค่สะดุ้งตกใจ แต่ถ้ามาเป็นพายุนี้จะทรุดลงไปปิดหูหลับตาแน่นแบบผมไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น)

เพิ่มเติม :: มีรอยสักรูปผีเสื้อสีดำที่ไหล่ขวา

อยากมีคู่ไหม? :: อยากน่ะ (ชายได้มะค่ะ#โดนลูกถีบ)

มุมคุยกับออริ (บุคลากรไม่ต้องตอบค่ะ)

            ชายหนุ่มผู้เป็นตัวแทนของวีรบุรุษคนอื่นๆมองหน้า(ลาซ)อย่างพิจารณาก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาแล้วหยิบแฟ้มประวัติ(ลาซ)ขึ้นมาอ่าน

            “ข้าเป็นตัวแทนของท่านคุรุมิกับท่านเฟย์ย่า มาคุยกับเจ้าเพื่อเข้าโรงเรียนไฟนอล...ลองบอกชื่อของเจ้าและเหตุผลที่เข้าโรงเรียนแห่งนี้ให้ข้าฟังทีสิ”

(หือ คลาซึกิ ไอร์ยาเนส  ส่วนเหตผลมันคือเรื่องส่วนตัวแต่ถ้าคุณจำเป็นต้องรู้เรื่องคนอื่นละก็ ที่เข้ามาก็เพราะอยากแข็งแกร่งขึ้นน่ะสิจะได้เค้าคนนั้นกลับมาจากที่นั้นซะที ผมนะ ไม่อยากให้เค้าต้องอยู่อย่างเดียวดายเหมือนผมหรอก)

            “งั้นเหรอ...” ชายหนุ่มเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษ “งั้นคนที่เจ้าอยากปกป้องก็คือ?”

(วีรบุรุษแห่งการเสียสละ คุณซากุระ //รอยยิ้มบางเบาถูกเผยออกมาเพียงชั่วพริบตาก่อนจะกลับมาเป็นหน้าเบื่อหน้าโลกผสมมึนๆเหมือนเดิม)

            “โอเค คำถามสุดท้าย หากเจ้าได้เป็นผู้ถูกเลือกที่ได้อยู่เคียงข้างวีรบุรุษ ทุกสิ่งล้วนอยู่ในระหว่างเป็นกับตาย แต่ในกรณีที่ทั้งเพื่อนของเจ้าและวีรบุรุษที่เจ้ารัก ตกอยู่ในอันตราย เจ้าจะเลือกช่วยใครและเพราะอะไร?”

(ไม่ ผมจะไม่เลือกใครทั้งนั้นหากทุกคนคือคนสำคัญจริงๆละก็ผมจะพยายามพาพวกเค้ากลับมาแน่นอน ต่อให้ต้องใช่ชีวิตของผมทั้งชีวิตนี้แลกมาก็ตาม ผมจะไม่สาบานว่าจะปกป้องพวกเค้าจากทุกสิ่ง แต่ผมสาบานต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรผมจะพาพวกเค้ากลับมาต่อให้นั้นเป็นเพียงร่างเนื้อที่ไร้ชีวิตแล้วก็ตาม!!//คำมั่นสัญญาดังออกมาจากปากเล็กของเด็กชายอย่างหนักแน่น มือเรียวขาวกำแน่นเข้าหากัน ดวงตาสีม่วงใสฉายแววเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า เค้าช่วยทุกคนได้แน่นอนก็ตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนี้น่า)