คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [รับสมัครตัวละคร] Fallen Era ยุคสมัยแห่งจุดจบ
มีอะไรมักจะเก็บไว้ในใจเงียบๆคนเดียว ไม่พูดออกไป บางทีก็ขี้อ้อนโดยไม่รู้ตัว ถึงจะเฮฮาปาตี้ยังงั้นแต่ก็รักอิสระเป็นชีวิตจิตใจไม่ชอบให้ใครมาสั่งตัวเองสักเท่าไรถ้าถูกจำกัดพื้นที่จะเคลียดมากและอาจพังกรอบเพื่อออกมาสู่โลกภายนอก ชอบทำอะไรแปลกๆที่ชาวบ้านเค้าไม่ทำกัน เป็นของตัวเองเกินไปนิด(อินดี้ไปก็ผิด :( ชอบทำเรื่องผิดเป็นถูกได้หน้าตาเฉย เป็นพวกนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ชอบทำเรื่องเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ ถึงจะจนมุมแค่ไหนก็จะดิ้นหลุดออกมาจนได้ มึนตลอด จำคนผิดๆถูกๆ เวลาเจออะไรร้ายๆตื่นเช้ามาก็จะลืม แต่อย่าไปเปิดประเด็นหรอก เป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ค่อยแสดงออก แต่ก็ไม่ใช่พวกที่เห็นใครเดือดร้อนแล้วจะเข้าไปช่วย (ชอบพูดกวนๆ)
สิ่งที่หายากในตัวของเค้าคือความกระตือรือล้น(ในเรื่องที่ไม่สนใจจะไม่แครเท่าไร ประมาณว่า กำลังเจอสถานการณ์เลวร้าย อยู่ดีๆก็ เฮ้ ทุกคนพรุ่งนี้ไปกินพิซซ่ากันปะ)ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ดีได้อย่างตรงไปตรงมา โดยไม่มีออิจฉาใดๆทั้งสิ้น ชอบวางแผนชั่วร้ายและปฏิบัติคนเดียว สามารถยิ้ม หัวเราะ แสยะยิ้มไปพร้อมๆกันได้ เวลาตื่นนอนใครพูดอะไรจะรับๆไว้ก่อนแต่จริงๆแล้วไม่รู้เรื่อง
จะหงุดหงิดมากถ้าใครส่งเสียงดังอะไรในตอนเช้า ชอบฝืนตัวเองเหนื่อยแล้วยังจะทำต่อ โรคจิตเนอะ รู้สึกแย่หรือไม่ดีเมื่อไรจะเข้านอนเร็วเป็นพิเศษ ช่วงไหนที่เศร้าจะเศร้ามากทำเอาคนปลอบ ปลอบไม่ถุก คำว่าช่างมันเหอะ คือบอกปัดเปลี่ยนเรื่องเมื่อรุ้สึกว่าตัวเองเริ่มจะงงๆกับชีวิต
คนที่คิดอะไรลึกซึ้งและมักจะมองเห็นในบางจุดที่ใครก็คาดไม่ถึงเพียงแต่เพราะเจ้าดันชอบทำอะไรบ้าๆ ปล่อยมุขแป้กๆ(ที่แลดูจะไม่มีคนสนใจแถมประเคนฝ่าพระบาทให้อีกต่างหาก)เลยทำให้ใครก็คิดว่าเป็นพวกสมองทึบซะงั้น อ่านนิสัยคนออก มองทุกอย่างอย่างมีเหตผล เป็นพวกสร้างสถานการณ์เฮฮาได้เป็นอย่างดี แต่ก็ใสซื่อตามประสาเด็กๆบ้าง
เมื่อก่อนซากิเคยอยู่กับครบครัวที่สงบสุขมีพ่อ(อัยน์)แม่ และพี่สาว(ซาริ)แต่เวลาที่แสนสงบสุขนั้นไม่เคยอยู่กับเรานาน
ซ่า ซ่า
"ฮึก ฮึก ผมขอโทษ ไม่เอานะ อย่าทำผมเลย "
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากภายในห้องทึบท่ามกลางบรรยากาศขะมุกขะมัวและเสียงฟ้าร้อง และสายฟ้าแลบ
พายุกำลังเข้า โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
ภายในห้องได้มีร่างเล็กๆของเด็กชายขดตัวตัวสั่นอยู่ที่พื้น ณ มุมมุมนึง ตรงหน้าคือร่างของหญิงสาววัยกลางคนผมยาวปรกหน้าปกตา กำลังเงื้อมือที่ถือมีดขึ้นสูง
"เพราะแก เพราะแกซาริ ถึงต้องตาย เพราะแก อัยน์ ถึงจากฉันไป ถ้าแกไม่อยู่ ไม่เกิดมาเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ ไอ้ตัวอัปมงคล ฉันจะทำให้แกได้รู้ถึงความเจ็บที่ฉันเคยได้รับ"
สิ้นเสียงนั้นมีดก็แทงลงมาปักเข้าที่ขาข้างซ้ายของเด็กชายจนแทบมิดด้าม
ฉึก!
ท่ามกลางเสียงกรีดอย่างเจ็บปวดของเด็กชาย มือทั้งสองข้างที่ว่างแล้วของหญิงสาวก็เอื้อมมาบีบคอเด็กน้อยผมขาวอย่างแรงพลางตะโกนด่าสารพัด
"เจ็บ แม่ฮะ ผมขอโทษ ฮึก"
"หึ แกเจ็บเหรอ แล้วที่ชั้นเจอละ ทำไมคนอย่างแกซาริถึงได้เอาตัวเข้าปกป้องจากมีดนั้น! ทำไมอัยน์ สามีของฉันถึงกับช่วยแกจากกองเพลิงโดยที่ตัวเองต้องตาย! ทำไม!ทั้งที่แกก็เป็นแค่ไอ้เด็กอัปมงคล ไร้ค่า! ที่ทำไม่ได้เลยสักอย่าง! คำขอโทษของแกมันจะช่วยพาทั้งสองคนนั้นกลับมาได้มั้ยหะ! ไอ้ลูกเลว!"
ท่ามกลางความสับสนเสียงหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆของเด็กน้อย ความสิ้นหวังที่ผู้เป็นแม่หยิบยื่นให้
ปัง
"เร็วเข้า จับเธอออกมาแล้วช่วยเด็กเร็ว!"
ภาพสุดท้ายที่เด็กชายเห็นคือหน้าตาโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นแม่ ก่อนที่สติของเด็กชายจะดับวูบลง
เมื่อตื่นขึ้นเด็กน้อยจึงเริ่มออกเดินทางเร่ร่อนไปเรื่อยเพื่อตามหาที่อยู่ให้ตัวเอง
ความคิดเห็น