เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #17 : อะไรนะ!?ปีศาจจิ้งจอกอย่างข้าโดนจับเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร!! สมัคร

อิมเมจชั่น(?)ของตัวละคร:

ชื่อ-นามสกุล: ซากิ ออลมารีน (saki allmarin) { ชื่อจริงคือ ซากิ เวลล์ เอนเดอร์ลาส )

ชื่อเล่น: ซากิ

เพศ:ชาย(รับ#มั้ยย)

อายุ: 15

ยศ:ชาวบ้าน (เซอร์มั้ง เค้าเรียกเซอร์ ชิมิ -0- )

ฉายา: seer(ผู้ทำนาย) illusion(มายา)

วันเกิด: วันเสาร์ 7 สิงหา

ส่วนสูง:  156

น้ำหนัก: 44

หมู่เลือด: AB

สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ: ชอบ คอมพิวเตอร์ เรื่องสนุกๆ ดอกไม้ หนังสือ เพื่อน การนอน ที่สงบๆ

      ไม่ชอบ ผี ตะขาบ ผัก คนที่ประเมิณคนอื่นแต่ภายนอก

สิ่งที่เกลียด/กลัว/โรคหรืออาการแพ้ต่างๆ:เกลียด ผัก คนน่ารำคาญ - กลัว ผี ตะขาบ แพ้ ตะขาบ (เวลาโดนต่อย ทิ่ม แทง อะไรสักอย่างอะ - - จะปวดแสบปวดร้อนตรงนั้นมาก บวมแดง ต่อมาจะเริ่มหายใจ ติดขัด และตายค่ะ//โดนลูกถีบ  ถ้าอยากหายต้องไปหาหมอเหมือนที่คนเราแพ้ๆกันนี้ละค่ะ//ลากสังขารกลับมา)

สีผม/สีผิว/สีตา/รอยหรือตำหนิต่างๆบนร่างกาย: ผมหงอก เอ้ย ขาว มันมีกระจุกดำๆอะ//ชี้ๆรูป สีผิว ขาวซีด สีตา แซฟไฟร์สีม่วง (เรียกยากทำไมม่วงก็จบละ!//โดยเสย) รอย  กับดักฝันที่ไหล่ขวา [รอยประจำตระกูลเจ้าตัวเลยมักพันผ้าพันแผลปิดเอาไว้ ]

ความสามารถพิเศษ:

สามารถรู้ถึงอนาคตอดีตหรือแม้กระทั่งความคิดด้วยการสัมผัส(เมื่อไปรับรู้ความคิดด้านลบเข้าจะรับเอาความรู้สึกของคนคนนั้นมาด้วยทำให้บางครั้งถึงขั้นสลบไปเลย)  สร้างภาพมายา(นึกไม่ออกจงนึกถึงมุคุโร่!)

ปล.เค้ามักจะใส่ถุงมือเอาไว้

อุปนิสัย:

มีอะไรมักจะเก็บไว้ในใจเงียบๆคนเดียว ไม่พูดออกไป   บางทีก็ขี้อ้อนโดยไม่รู้ตัว ถึงจะเฮฮาปาตี้ยังงั้นแต่ก็รักอิสระเป็นชีวิตจิตใจไม่ชอบให้ใครมาสั่งตัวเองสักเท่าไรถ้าถูกจำกัดพื้นที่จะเคลียดมากและอาจพังกรอบเพื่อออกมาสู่โลกภายนอก ชอบทำอะไรแปลกๆที่ชาวบ้านเค้าไม่ทำกัน  เป็นของตัวเองเกินไปนิด(อินดี้ไปก็ผิด :(  ชอบทำเรื่องผิดเป็นถูกได้หน้าตาเฉย เป็นพวกนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ชอบทำเรื่องเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ ถึงจะจนมุมแค่ไหนก็จะดิ้นหลุดออกมาจนได้ มึนตลอด จำคนผิดๆถูกๆ เวลาเจออะไรร้ายๆตื่นเช้ามาก็จะลืม แต่อย่าไปเปิดประเด็นหรอก เป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ค่อยแสดงออก แต่ก็ไม่ใช่พวกที่เห็นใครเดือดร้อนแล้วจะเข้าไปช่วย  (ชอบพูดกวนๆ)

สิ่งที่หายากในตัวของเค้าคือความกระตือรือล้น(ในเรื่องที่ไม่สนใจจะไม่แครเท่าไร ประมาณว่า กำลังเจอสถานการณ์เลวร้าย อยู่ดีๆก็ เฮ้ ทุกคนพรุ่งนี้ไปกินพิซซ่ากันปะ)ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ดีได้อย่างตรงไปตรงมา โดยไม่มีออิจฉาใดๆทั้งสิ้น  ชอบวางแผนชั่วร้ายและปฏิบัติคนเดียว สามารถยิ้ม หัวเราะ แสยะยิ้มไปพร้อมๆกันได้ เวลาตื่นนอนใครพูดอะไรจะรับๆไว้ก่อนแต่จริงๆแล้วไม่รู้เรื่อง

จะหงุดหงิดมากถ้าใครส่งเสียงดังอะไรในตอนเช้า ชอบฝืนตัวเองเหนื่อยแล้วยังจะทำต่อ โรคจิตเนอะ รู้สึกแย่หรือไม่ดีเมื่อไรจะเข้านอนเร็วเป็นพิเศษ ช่วงไหนที่เศร้าจะเศร้ามากทำเอาคนปลอบ ปลอบไม่ถุก คำว่าช่างมันเหอะ คือบอกปัดเปลี่ยนเรื่องเมื่อรุ้สึกว่าตัวเองเริ่มจะงงๆกับชีวิต

คนที่คิดอะไรลึกซึ้งและมักจะมองเห็นในบางจุดที่ใครก็คาดไม่ถึงเพียงแต่เพราะเจ้าดันชอบทำอะไรบ้าๆ ปล่อยมุขแป้กๆ(ที่แลดูจะไม่มีคนสนใจแถมประเคนฝ่าพระบาทให้อีกต่างหาก)เลยทำให้ใครก็คิดว่าเป็นพวกสมองทึบซะงั้น อ่านนิสัยคนออก มองทุกอย่างอย่างมีเหตผล เป็นพวกสร้างสถานการณ์เฮฮาได้เป็นอย่างดี แต่ก็ใสซื่อตามประสาเด็กๆบ้าง

ประวัติ:

มาจากตระกูลเอนเดอร์ลาส(ฝั่งแม่)ที่เป็นมหาเศรษฐี เมื่อก่อนซากิเคยมีพี่สาวอยู่คนเพียงแต่ว่าเสียไปตอนเหตการณ์ที่โจรขึ้นบ้านเมื่อตอนที่เขายังเด็กๆตอนนั้นเป็นวันที่พายุเข้ามีฝนตก ฟ้าร้องอย่างหนัก  ซากิกำลังเล่นกับพี่ที่ห้องของเค้า แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาจากข้างนอก ตอนที่เขากับพี่สาวกำลังกอดกันด้วยความกลัว ก็ได้ยินเสียงกระจกแตก มีพวกโจรคนหนึ่งพังกระจกห้องนั้นเข้ามา มันยกปืนขึ้นเล็งมาทางพวกเราสองพี่น้อง

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังขึ้นสามนัดพร้อมๆกับร่างพี่ที่เอาตัวเข้ามาบังน้องตัวเองเอาไว้แต่ถึงอย่างนั้นก็บังไม่มิดมีลูกกระสุนหลุดลอดเข้าไปโดนเด็กน้อยที่ขาซ้าย ก่อนที่โจรจะได้ยิงซ้ำอีก พวกบอดี้กาด ที่อยู่ข้างนอกก็เข้ามาจัดการมันอย่างทันท่วงที หมอพยายามช่วยสองพี่น้องแล้ว คนพี่ถ้าเปลี่ยนปอด และผ่าเอากระสุนออกก็จะมีชีวิตอยู่ได้ แต่คนน้องถึงจะโดนขาแต่ทว่ากระสุนนั้นฝังอยู่ข้างในที่เส้นเลือดใหญ่(และเหมือนจะไปโดนพวกเส้นประสาทด้วยมั้ง) หากผ่าออกอาจเสียเลือดจนถึงขั้นเสียชีวิตในตอนนั้นเลือดมีพอเพียงแค่ช่วยได้คนเดียวเท่านั้น "ได้โปรดเอาไปเท่าไรก็ได้ ได้โปรดช่วยน้องฉันด้วย" 

หลายปีต่อมาเหตการณ์นั้นทำให้ครอบครัวเสียใจเป็นอย่างยิ่ง พ่อเอาแต่บ้างานทำทุกอย่างเพื่อให้มีเงินให้ครอบครัวใช้ แม่ก็เอาแต่โทษเด็กชายที่ทำให้ลูกสาวของเธอต้องเสียชีวิตไป

ส่วนเด็กน้อยถึงอาการจะดีขึ้นแต่ขาของเค้าก็ยังไม่ดีนักบางทีมันก็เจ็บและปวดแต่เวลาปกติเขาก็สามารถเดินให้ใกล้เคียงกับคนปกติได้(ต้องสังเกตถึงจะรู้)

ในวันหนึ่งเขาได้เดินเข้าไปในห้องของพ่อและแม่และทิ้งจดหมายเอาไว้เพื่อออกเดินทางในแบบของเค้าและได้เปลี่ยนชื่อเป็นทางฝั่งแม่เรียบร้อย

"ผมจะไปในทางที่ได้เลือก นี้คือชีวิตอิสระที่ผมตัดสินใจเอง ขอโทษที่คิดอะไรโดยพละการ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะหะ" เขาปราถนาจะใช้ชีวิตอย่างอิสะ(ถึงแม้ว่าพ่อและแม่จะสืบจนพบเขาแล้วแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากนักนอกจากคอยส่งเงินจำนวนมากมาให้และมีของขวัญมาในวันเกิดเสมอเพื่อให้ชดใช้ในสิ่งที่ได้ทำไป และให้รู้ว่าพ่อกับแม่ยังอยู่เคียงข้างและรักเสมอมา)

ทำไมถึงอยากเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร: อืม  ผมเดินมึนๆ สักพักก็มีคนลากเข้าไปเลยอะ ก็เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ไหม? ถ้าได้ถนัดเวทย์ธาตุไหน: ลม(เป็นไปได้ก็ขอ มายา ค่ะ -w-)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ T A L K T H R E E ]

สวัสดีค่า นี้หยาดฝนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่า: งืมๆ เรารินน้า

ถ้าเราแต่งลูกไม่ค่อยดี ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ จะว่าอะไรไหมคะTT : ไม่อะ เชิญตามสบายเลย

 

แล้วก็เราขอปรับแต่งนิดหน่อยให้เข้ากับเนื้อเรื่องนะคะ: เชิญเลยค่ะ จะเอาไปต้มยำทำแกง หมูเห็ดเป็ดไก่อะไรก็ตามบายคร้า

อาจจะหายไปนานบ้างอะไรบ้างแต่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ ไม่เป็นไรนะคะ?: แค่ไม่ทิ้งก็โอ เจ้าค่ะ

อย่าลืมแวะมาส่องบ้างนะคะ เราแต่งผิดตรงไหนก็ช่วยมาแนะนำด้วยนะคะ: รับแซ่บ เราจะส่องทุกบรรทัดทุกคำทุกที่เลย และจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น//มั้ยยย

ขอบคุณที่มาร่วมสมัครนะคะ ไปรอลุ้นว่าจะติดรึเปล่านะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ // กราบ: เช่นกันคร้า//ถอนสายบัว