ลำดับตอนที่ #109
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #109 : ⑩ H I M L E N ’s ¦ รับสมัครตัวละคร (normal&yaoi)
B CR.SQW
APPLICATION
“ ( ฉันไม่ต้องการของพรรณ์นั้นหรอกนะ) ”
บท :: NO. 3 | สมาชิกลำดับที่3ของกลุ่ม⑩ HIMLEN ’s | NORMAL
ชื่อ - นามสกุล :: มิวเรียล ทริสทีน่า [ Muriel Tristina ] [ อัญมณีแห่งความเศร้า ]
โค้ดเนม :: เกวนนิเฟอร์ [ ปีศาจสีขาว ] [ gwenifer ]
เพศ :: หญิง
ลักษณะตัวละคร :: เด็กสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เรือนผมสีเงินยาวถูกถักเปียอย่างหลวมๆไว้ข้างหลัง ดวงตาสีแดงฉานดั่งสีโลหิตฉายแววเย็นชาให้กับผู้พบเห็น ใบหน้าน่ารักดูเรียบนิ่งตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม เรือนร่างเล็กบอบบางไม่เข้ากับอายุของเธอเลยสักนิด ถึงเห็นแบบนี้แต่เธออายุมากที่สุดในกลุ่มเลยนะ เธอมักจะสวมชุดแนวโกธิกโลลิ้าสีขาวฟ้าอยู่เสมอ มันไม่ได้ดูแปลกตา แต่ดูเขากับเธอได้อย่างน่าประหลาด ส่วนสูงของเธอค่อนข้างน่ารันทดพอสมควร จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งที่เธอทำทุกอย่างแล้วก็ยังคงสูงแค่ 148 เท่านั้น แถมน้ำหนัก ยังไม่เคยกระดิกเพิ่มหรือลดไปจาก 42 เลยสักนิดเดียว จนตอนนี้เธอได้แต่ถอดใจ
พลัง/ความสามารถพิเศษ :: หุ่นเชิด :: สามารถควบคุมเเละออกคำสั่งกับคนที่ถูกสัมผัสตัวได้ เป็นพลังที่น่ากลัวมากๆเลยทีเดียว เเต่มีข้อเเม้ว่าต้องถูกสัมผัสเท่านั้น
เธอสามารถควบคุมคนได้ทีละหลายๆคน แต่ถึงอย่างนั้นก็มีจำนวนจำกัดอยู่เช่นกัน ยิ่งฝืนควบคุมเยอะเท่าไรก็ยิ่งทำให้เธอต้องเพ่งสมาธิมากขึ้นเท่านั้น ในบางครั้งเธออาจไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวไปเลย และมันก็ทำให้เธอเหนื่อยมากด้วย เธอจึงพยายามไม่ฝืนลิมิตของตัวเอง
ลักษณะนิสัย ::
มิวเรียลมีนิสัยหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีเป็นอย่างมากเธอจะไม่ยอมทำอะไรที่ขัดกับหลักการที่ได้ตั้งเป้าไว้อย่างเด็ดขาด ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ไม่ยอมละทิ้งสิ่งที่เธอปราถนาจะทำ นอกจากนี้แล้วสำหรับเธอ ศักดิ์ศรีเป็นสิ่งที่เธอต้องแบกรับ เป็นเกียรติ เป็นสิ่งที่เธอคิดว่าสามารถยึดเหนี่ยวจิตใจเธอได้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
เพื่อไม่ให้เธอเป็นอะไรก็ตามที่เธอไม่อยากเป็น
นิสัยที่เป็นข้อเสียของมิวเรียลนั้นมีอยู่มากมายหนึ่งในนั้นคือความเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งที่ใครได้เห็นเป็นต้องหนาวยะเยือกทุกครั้ง เธอมีใบหน้าที่นิ่งมากหากไม่กระพริบตาคงมีคนเข้าใจผิดว่าเธอเป็นเพียงตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเฉยๆเป็นแน่ เธอไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรเลย ไม่ว่าจะทุกข์สุข หรือเศร้า เธอจะทำเพียงแค่ปรายตามองอย่างเย็นชาแค่นั้น การช่วยเหลือคนที่ไม่เกี่ยวข้องนะเหรอ สำหรับเธอฝันไปเถอะ ถ้าไม่ใช่ภารกิจ เธอจะไม่ทำอะไรเด็ดขาด นอกจากนั่งจิบชาเงียบๆภายในห้อง
มิวเรียลไม่ค่อยพูด แต่ทุกคำที่ได้เปร่งออกมาจากริมฝีปากเล็กอวบอิ่มกลับเจ็บปวดเสียเหลือเกิน เรียกได้ว่าเธอพูดได้ตรงจุดทุกคำ และเธอยังมีวิธีในการจัดการอารมณ์ได้อย่างน่าทึ่ง( แต่บางทีคงจะน่าทึ่งไปหน่อยในเมื่อเธอทำตัวราวกับก้อนน้ำแข็งเดินได้อยู่แบบนี้)
การที่เธอควบคุมอารมณ์ได้ดีทำให้เธอมองสถานการณ์ต่างๆได้ดีเช่นเดียวกัน
จะบอกว่าเธอปฏิเสธและพยายามปลีกวิเวทก็คงใช่ เธอไม่ปราถนาที่จะเข้าหาใครหรือให้ใครเข้าหาเธอทั้งนั้น
เพราะเธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยไปมากกว่าคนรู้จักในการทำงาน เธอคงทำใจรับไม่ได้หากต้องเห็นคนที่รักตายไปต่อหน้าต่อตาอีกครา เธอทนไม่ได้ถ้าสองมือคู่นี้ไม่สามารถช่วยใครได้เลย
มิวเรียลเป็นคนที่รักพวกพ้องมาก แต่กระนั้นจนถึงตอนนี้ก็เธอก็ยังไม่มีสิ่งนั้นและปฏิเสธที่จะมี เธอเชื่อว่าความสัมพันธ์มีแต่จะทำให้คนเราเจ็บปวดยิ่งขึ้น ถึงได้พยาบามหลีกหนีมาโดยตลอด
สำหรับคนที่เธอไม่สนใจ เธอจะเมินอย่างไม่ไยดี
เธอไม่ค่อยชอบให้ใครมาเป็นห่วงเท่าไรนัก เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอจึงมักฝืนตัวเองอยู่เพียงลำพังโดยไม่บอกใคร และยังยึดถือคำสัญญาเป็นที่สุด นอกจากนี้ยังเป็นพวกเก็บความลับเก่ง ต่อให้ตายก็ไม่มีวันพูดออกมา
เธอไม่ค่อยกลัวอะไรอย่างที่เด็กผู้หญิงทั่วไปควรจะกลัวนัก แมลงสาปเอย ตะขาบเอย หนอนเอย กล้ามาเสนอหน้ามีฟาดเรียบหมด แถมยังฟาดด้วยใบหน้านิ่งสนิทหัวคิ้วไม่กระตุกสักนิด ( ถ้าอารมณ์ดีเธอคงแค่จับแล้วเขวี้ยงออกไปนอกหน้าต่าง)
มิวเรียลเป็นพวกแค้นฝังหุ่น และจะรอเวลาแก้แค้นแน่ๆต่อให้ผ่านมายาวนานแล้วก็ตาม ใครที่มีนทำร้ายเธอหรือคนที่เธอรัก มันต้องได้รับการเอาคืนเป็นเท่าตัว
ประวัติ :: มิวเรียลเกิดและเติบโตในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยมากนักแต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่แต่อย่างใดเรียกว่าอยู่กึ่งกลางก็คงได้ เธอมีพ่อและแม่ที่รักเธอยิ่งนัก แต่แล้วก็เกิดเหตการณ์น่าสลดที่เธอต้องสูญเสียพ่อและแม่ต่อหน้าต่อตาของเธอเอง
หากในวันนั้นเธอเพียงกล้าหาญได้อีกเพียงนิด หากในวันนั้นเธอไม่มัวแต่หวาดกลัว เธอคงไม่ต้องสูญเสียคนที่เธอรักไป
กลางดึกคืนนั้น มีชายคนนึงบุกเข้าบ้านของเธอ เธอไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร เธอไม่รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร
แม่พาเธอมาหลบอยู่ใต้เตียง เธอได้ยินเสียงของพ่อกรีดร้อง ได้ยินเสียงแม่รีบไปเปิดประตู และเสียงมีดที่แทงลงไปยังหน้าอกของผู้เป็นมารดา ร่างของแม่ทรุดลงไปกองอยู่หน้าประตู ชายอีกคนลากร่างของพ่อเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล ลมหายใจที่รวยรินของพ่อทำให้ดวงตาของเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส
ในตอนนั้นเองที่เท้าเธอเผลอเตะไปโดนอะไรอย่างใต้เตียงเข้า ทำให้พวกมันได้ยินเสียงและคงเดินเข้ามาหาเธอหากไม่ติดมือของพ่อและแม่ที่พยายามจับขาของพวกมันเอาไว้
ภาพการฆาตกรรมละเลงเลือดเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ หยาดหยดสีแดงฉานกระเด็นลงบนพื้นเบื้องหน้าของเธอ มือเล็กพยายามปิดปากของตนแน่นกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวโยน
พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูขอโทษ หนูขอโทษที่ขี้ขลาด หนูขอโทษที่ทำอะไรไม่ได้เลย หากหนูเข้มแข็งมากกว่า ถ้าหากว่าหนูไม่เห็นแก่ตัว เอาแต่กลัวตาย พ่อกับแม่ก็อาจไม่ต้องมาตายแบบนี้
เรื่องราวจบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกมันหนีไปหลังจากได้ยินเสียงรถตำรวจ เธอถูกช่วยเอาไว้ได้ แต่สภาพจิตใจนั้นคงใช้เวลายาวนานกว่าจะรักษาบาดแผลให้หายไป จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้ข่วคราวของคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของเธออย่างโหดร้าย เธอต้องพยายามหาหนทางในการมีชีวิตรอดในแต่ละวันอย่างยากลำบากเมื่อปราศจากคนเลี้ยงดู เธอโกรธเกลียดพวกตำรวจ เมื่อคดีของเธอไม่ได้รับความสนใจอีกแต่อย่างใดหลังจากผ่านไปถึง 5 ปี ก็ยังคงไร้เบาะแส ไร้วี่แววพวกมัน
ภาพในวันนั้นยังคงตาตรึงจนถึงทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงทีไรก็พาให้หยดน้ำไหลรินจากตา เสียงร้องไห้ยังคงดังอย่างแผ่วเบาในห้องของหญิงสาวเพียงลำพัง
พวกท่านจากไปแล้ว ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้พบพานกันอีกแล้ว ต่อให้อยากกลั้นเสียงสะอื้นที่น่ารำคาญนี้เพียงไร แต่ถ้อยคำมากมายที่ท่วมท้นจนล้นหัวใจดวงนี้ก็ผลักดันให้ความเจ็บช้ำกลั่นเป็นน้ำตาไหลรินอย่างไม่อาจหยุดยั้ง
เฝ้าภาวนาให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทุกคืนวัน แต่กระนั้นก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันไม่มีวันเป็นจริง
ภาพอดีตอันแสนสุขเป็นเพียงเงาอันเลือนลาง ไม่ทันไรก็เลือนหายไป
ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง
สิ่งที่ชอบ :: การเขียนไดอารี่ , จิบชาเงียบๆในห้อง , อ่านหนังสือ
สิ่งที่เกลียด :: พวกน่ารำคาญ , คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง , คนที่ดูถูกเธอ( โดยเฉพาะเรื่องหาว่าเธอเป็นเด็ก)
เเพ้ :: --
ลักษณะคำพูด :: ส่วนใหญ่เธอมักจะพูดเรียบๆนิ่งๆไร้อารมณ์ แต่เจ็บลึก และออกแนวกีดกันไม่ให้ใครมายุ่งกับตัวเองแถมด้วยความหยิ่งผยองแบบมีดีค่ะรู้ตัว เธอไม่ค่อยชอบพูดอะไรซ้ำซากน่าเบื่อ เธอจะพูดเพียงแค่รอบเดียว จะทำได้หรือไม่นั้นก็เรื่องของอีกฝ่าย
" เกะกะ เจ้าพวกชั้นต่ำ "
" ใครสั่งให้แกพูด "
" แกมีสิทธิ์อะไรถึงมาตั้งคำถามกับฉัน"
" เด็กงั้นเหรอ ฉันอายุมากกว่าพวกแกอีก จำใส่หัวไว้ด้วย "
เพิ่มเติม ::
TALK
Q :: สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อ ชูกะ นะคะ ผู้ปกครองชื่ออะไรหรอคะ?
A :: รินค่ะยินดีที่ได้รู้จักน้า
Q :: ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอคะ?
A :: แนวเรื่องน่าสนใจดีนะคะ
Q :: ถ้าไรท์เคร่งไปหรือคอมเม้นต์พูดเเรงไป ไรท์ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
A :: ไม่เป็นไรหรอกค่ะรับได้
Q :: เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ! นะคะ
A :: ขอให้ติด นโม 3 จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น