เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #105 : WEAPONIA ศาสตราวุธพิฆาตมาร (รับสมัครตัวละคร) 2

ใบสมัคร

 

ชื่อนามสกุล: เคย์ลิน เนริสซ่า [ Kaylynn Nerissa ]

 

อายุ: 25

 

เพศ: หญิง 

 

รูปร่างลักษณะ: หญิงสาวร่างโปร่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง ประกอบกับดวงตากลมโตสีม่วงอ่อน สีเดียวกับเส้นผมยาวจรดแผ่นหลัง เบื้องหน้าตัดหน้าม้า โดยถักเปียเล็กๆไว้ทั้งสองข้างผูกด้วยโบว์สีดำสนิท ขมตาเป็นงอนทำให้ดวงตาของเธอดูคมขึ้นเล็กน้อย  ผิวกายขาวสว่าง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูปน่าสัมผัส

 

นิสัย:  เคย์ลินเป็นหญิงสาวนิ่งขรึม พูดน้อย เธอมักจะพยักหน้าหรือส่ายหน้าแทนคำตอบเสมอ ซึ่งจริงๆแล้วเธอเพียงแค่ขี้เกียจจะพูดอะไรยาวๆหรืออธิบายสิ่งต่างๆให้ใครเข้าใจ เธอมักคิดเสมอว่าไม่จำเป็นหรอกที่ใครต้องมาเข้าใจเธอ เธอมีโลกของเธอ และคุณก็มีโลกของคุณ เธอไม่ได้ปิดกั้น แต่ก็ไม่ได้บังคับให้เข้ามาในโลกใบนี้ เธอจะทำทุกสิ่งในแบบของเธอเท่าที่เธอทำได้ 

เคย์ลินเป็นพวกเปิดใจยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น แต่จะทำหรือไม่นั้นอีกเรื่อง เพราะเธอจะมองและวิเคราะห์สิ่งต่างๆเสียก่อนจึงลงมือทำ ซึ่งสิ่งที่เคย์ลิน พูด โดยการใช้สมองวิเคราะห์ออกมานั้นค่อนข้างแม่นยำ เพียงแต่ เธอดันมีความเอ๋อและมึนเป็นที่ตั้งอันแสนจะมั่นคง ดูภายนอกเป็นหญิงสาวเย็นชานิ่งประดุจหุ่นยนต์ ใครจะไปรู้ แค่เดินธรรมดาเธอยังสะดุดไรฝุ่นแถวนั้นล้มได้ หรือให้ไปหาแม่ค้าขายปลาเธอดันไปหาช่างซ่อมนาฬิกา! ด้วยเหตการณ์แบบนี้คุณจึงอาจต้องประกบเธอเพือความปลอดภัยของผู้อยู่ใกล้เล็กน้อย 

เคย์ลินมักมักตีหน้าตายด้านเสมอ ไม่ใช่เธอยิ้มไม่เป็นเพียงแต่เธอไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องยิ้ม 

ด้วยความที่เธอมักคิดในแง่ลบ จึงคิดว่ารอยยิ้มเป็นสิ่งไม่ดี เพราะเมื่อก่อนเมื่อเธอยิ้มลูกพี่ลูกน้องไม่ยอมมองหน้าเธอเลย ถึงจริงๆแล้วมันจะสวยมากก็ตาม 

เคย์ลินเป็นพวกทำตามกฎ แต่ก็พร้อมแหกทันทีหากเธอเห็นว่าไม่ถูกต้อง(ซึ่งนั้นก็ซะส่วนใหญ่)

โดยบางทีก็มีข้อยกเว้นอย่างเรื่องการกลั่นแกล้งคนอื่นเพื่อความสนุกส่วนบุคคล

เธอเป็นพวกชอบความสงบ แต่ในบสงครั้งเธอก็เป็นคนสร้างความวุ่นวายขึ้นมาเสียเอง ด้วยเหตผลง่ายๆคือเบื่อหน่ายความสงบที่มี

เคย์ลินเป็นพวกโกรธยากหายเร็ว นานๆทีจึงจะโกรธแบบจริงจัง เธอเป็นพวกให้อภัยคนง่ายๆ ด้วยความขี้เกียจเอาเรื่องให้มากความ เป็นพวกไม่ช่วยเหลือคนอื่นต่อให้เอ่ยปากขอก็ตาม แต่หากคนคนนั้นได้ลองทำเองจนสุดความสามารถแล้วเธอจึงจะยอมช่วย ในเมื่อก่อนหน้านั้นทำได้ แล้วทำไมต้องให้เธอช่วยละจริงไหม?

เคย์ลินเป็นพวกมองโลกตามหลักความเป็นจริงมีเกิดก็ต้องมีตาย ความตายไม่ใช่จุดจบแต่เป็นการเริ่มต้นใหม่ต่างหาก มนุษย์เราเกิดมามีหลากหลายอารมณ์เธอไม่สามารถไปบังคับใครต่อใครให้คิดเห็นแบบเดียวกับเธอ ขนาดเธอเองยังบังคับตัวเองให้หายมึนจนถึงทุกวันนี้ไม่ได้เลย!?

เธอเป็นพวกรักเพื่อนพ้องสัญญาย่อมเป็นสัญญา เธอจะทำตามที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่นานๆทีเธอจะยอมสัญญาสักหนนึง

 

เอเลเมนท์: หมอก

 

ศาสตราวุธ: เคียวขนาดใหญ่

 

ชื่อของศาสตราวุธ: มิสท์

 

คำร่าย: บิดเบือนซ่อนเร้นซึ่งความจริง

 

ความสามารถพิเศษ: อาณาเขตสายหมอก เธอสามารถบิดเบือนทุกสิ่งกระทั่งความเป็นจริงที่อยู่ภายใน

 

ประวัติก่อนสร้างศาสตราวุธ: เคย์ลินเกิดมาในครอบครัวระดับกลาง มีพ่อและแม่ผู้เห็นเธอเป็นเพียงเครื่องมือหาเงินเพียงเท่านั้น เธอต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำทุกวันตั้งแต่เช้ายันดึกดื่น เวลานอนเพียงน้อยนิดที่เหลืออยู่คือเวลาพักผ่อนของเธอ  แต่สิ่งที่มอบกำลังใจให้เธอคือคำชมของผู้เป็นผู้ให้กำเนิด เธอทำงานอย่างหนักเพียงหวังคำชมเพียงน้อยนิดจากบิดามารดร ไม่จำเป็นต้องเล่นกับเธออย่างผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องให้เธอกินข้าวดีๆอย่างพวกเขา ขอเพียงรอยยิ้มและคำชมเพียงเล็กน้อยที่เธอต้องการ 

ผู้ให้กำเนิดคือสิ่งสำคัญ นั้นคือคำสอนของคุณย่าก่อนนางจะสิ้นใจ ทำให้เคย์ลินยึดถือเป็นแบบอย่างจนถึงทุกวันนี้ เธอรักครอบครัวมาก ต่อให้จะทุบตีต่อว่าเธอแค่ไหนก็ตาม

ในวันที่เธอออกไปทำงานดั่งเช่นวันปกติ เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็พบเพียงร่างของผู้เป็นบิดามารดานอนจมกองเลือดอยู่เพียงเท่านั้น สภาพศพดูน่าสยดสยอง ดวงตาโบกโพล่งราวผ่านกับผ่านเรื่องที่แสนน่ากลัว

พลันหูของเธอแว่วได้ยินเสียงเดินข้างนอกประตู เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆอย่างระทึกขวัญ

เมื่อมันโผล่เข้ามาภายในบ้าน มัน เป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดเท่าที่เธอเคยเห็น เธอมองมันผ่านประตูตู้ที่แง้มออกไป จนกระทั่งมันออกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะออกไปจากภายในตู้อยู่ดี

 

เหตุการณ์ที่ทำให้ได้พลังมา: หลังจากเหตการณ์นั้น เคย์ลินถูกพบและถูกนำตัวไปส่งสถานเด็กกำพร้า

ที่แห่งนั้นราวสรวงสวรรค์ที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอ ถึงจะมีเพียงข้าววันละสองมื้ออันแสนน้อยนิด หรือข้าวของเครื่องใช้ต้องใช้ของเก่าๆขาดวิ่น แต่ที่แห่งนั้นมีเสียงหัวเราะ มีความสุขมอบให้เธออย่างที่เธอไม่เคยได้รับนับตั้งแต่คุณย่าจากไป สิ่งเหล่านั้นได้ช่วยเธอไว้จากความเศร้าที่ต้องสูญเสียครอบครัวทัเงหมดที่มีอยู่ 

หากแต่วันเวลาแสนสุขอยู่ได้ไม่นาน พวกมันที่เธอเคยเห็นโผล่มาอีกครั้ง คราวนี้มันไล่ฆ่าทุกคนในบ้านหลังนั้นอย่างโหดร้าย พี่เลี้ยงพาพวกเธอมาซ่อนภายในห้องห้องนึง แต่พวกมันก็ตามมาพบ พี่สาวคนนั้นพยายามปกป้องพวกเธอจนลมหายใจสุดท้ายต่อให้ต้องคลานไปดึงขาเจ้าพวกนั้นเอาไว้เธอก็ทำ เธอบอกให้เคย์ลินพาพวกน้องๆหนีไปซะ ไปให้ไกลจากที่แห่งนี้

ในตอนนั้นความหวาดกลัวได้เข้ามาแทรกภายในจิตใจ เคย์ลินได้เพียงดึงแขนพวกน้องๆและเพื่อนออกวิ่งให้สุดฝีเท้า แต่พวกของเราก็ล้มตายตลอดทางราวใบไม้ร่วงจนกระทั่งเหลือเพียงเธอและน้องชายคนเล็กของบ้าน ประตูรั้วทางออกอยู่ไม่ไกล เคย์ลินผลักน้องไปทางประตูอย่างรวดเร็ว

' เธอต้องรอด ' 

เธอเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้มแสนหายากที่นานครั้งจะถูกแต่งเติมบนใบหน้า น้องชายของเธอส่ายหัว เขาไม่ยอมไปหากไม่มีเธอ 

' ไปสิ ไปซะ! ไปให้ไกลๆ! '

เธอตวาดออกไปแล้ววิ่งเข้าไปหามัน ในใจหวังเพียงยื้อเวลาสักนิดเพื่อให้น้องของเธอได้ออกไปห่างไกลอีกสักน้อยก็ยังดี

ฉึก 

ของแหลมคมรทวกับใบมีดเสียบทะลุช่องท้องของเธอทะลุไปจนมิดด้าม 

อย่างน้อยๆเธอก็ช่วยน้องของเธอไว้ได--

มันควรเป็นอย่างนั้น หากภาพที่เธอเห็นไม่ใช่ร่างไร้ชีวิตของน้องชายที่ถูกฟันจนขาดครึ่งด้วยฝีมืดของพวกมันอีกตัวนึง

อะ

ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เลือดไหลผ่านริมฝีปากราวน้ำรั่ว ร่างของเธอล้มลงเมื่อมันกระฉากใบมีดออกไป ของเหลวสีแดงไหลย้อมทั่วบริเวณเป็นแอ่งเลือดสีข้น

เธอยังไม่ตาย 

เธอฟื้นขึ้นมาอีกทีบนเตียงภายในห้องสีขาว มีคนพบเห็นเธอและช่วยเธอไว้ทัน เพียงแต่ไม่มีใครรอดนอกจากเธออีกเลย...

ทำไมถึงเป็นเธอที่มีชีวิตอยู่  ทำไมถึงพรากทุกสิ่งที่เธอรักไปจากเธอ

ทำไม

ทำไมกัน

 

ขีดจำกัด: หากใช้พลังมากๆเคย์ลินจะไข้ขึ้นสูงทันทีอย่างเฉียบพลัน หนักๆเข้าจะมีอาการตาพร่ากระอักไอออกมาเป็นเลือด

 

ชอบ:  เคย์ลินชอบการอ่านหนังสือ มันเหมือนเธอได้ออกไปท่องโลกกว้างและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ

เธอชอบดวงดาว มันคือเพืือนยามเหงาเพียงหนึ่งเดียว และ คนเราเมื่อตายไปจะขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้ากลายเป็นดารานำทางให้แก่ผู้ที่ยังอยู่บนพื้นดิน

 

เกลียด: เธอเกลียดพวกทำเป็นเข้าใจผู้อื่นหรือฟูมฟายในโชคชะตา หากไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า โชคชะตาไม่ได้รังสรรค์ทุกสรรพสิ่งแต่เป็นตัวเราเองที่สร้างสรรค์ทุกสิ่งอย่าง

นอกเหนือสิ่งใดเธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถช่วยใครได้เลย

 

กลัว: เคย์ลินกลัวการสูญเสีย ชีวิตของเธอพบเจอกับการพบพานและลาจากนับครั้งไม่ถ้วน หากต้องสูญเสียอีก ขอเป็นเธอที่ลาจากไป

เธอกลัวตุ๊กตาหมีมากด้วยเมื่อก่อนเคยขอแม่ซื้อแต่ถูกหลอกมาว่ามันคือที่สิงของวิญญาณตกดึกมาจะลุกมาหลอกหลอนเรา แต่จริงๆแล้วแม่ของเธอแค่เห็นว่ามันสิ้นเปลือง แค่เพียงตุ๊กตาหมีให้ลูกเพียงตัวเดียว

 

สนใจใครเป็นพิเศษในองค์กรไพรออริตี้ วันหรือเปล่า?: ไม่มีเป็นพิเศษหรอกนะ ไม่สิพลังของชิบากิค่อนข้างน่าสนใจเลยละ