[ SF FIC .+ ] Bigbang Rainseason TEMPG

ข้อมูลเบื้องต้น

Loma_p

เนื้อเรื่อง

ฝนที่ตกลงมาท่ามกลางความหนาวที่ทุกคนพึงหวังว่าจะมีคนมาสวมกอดให้ความหนาวนี้จบลง 
แต่ไม่เลย.... ทำไมไม่เกิดขึ้นกับฉัน ? ตั้งแต่นายจากไปฉันก็เพิ่งรู้ว่าความหนาวมันเป็นอย่างไร ...


29 วันก่อนหน้านี้ .....
@ ร้านกาแฟ
เอ่อออ ผมชื่อควอน จียงผมได้คบกับพี่ " ชเวซึงฮยอน , ท็อป , เทมโป " ได้สักเดือนกว่า ๆ แล้ว 
ผมดีใจมากอย่างที่ไม่เคยดีใจได้มากถึงขนาดนี้ 
"จียงคั้บ" เสียงทุ้ม ๆ ของคนตัวสูงทำผมสะดุ้งเล็กน้อย
"ห๊าา...คั้บ ? ^^" ผมตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
"พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ พี่รู้สึกหนาว ๆ ยังไงไม่รู้" ร่างสูงพูดพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้
"อ่า คั้บ ๆ พี่ไม่สบายหรอ ?" ผมถามพร้อมทำหน้าสงสัย
"คงงั้นมั้ง 5555" ร่างสูงหัวเราะแล้วก็เดินออกไปปล่อยผมให้งง ๆ 


20 นาทีผ่านไป ~
ตอนนี้พี่ฮยอนกับผมถึงคอนโดแล้ว
"จียง ! มานี่หน่อยสิ" พี่เทมป์เรียกผม
"คั้บ ^^" ผมขานรับพร้อมเดินไปหาพี่เทมป์ซึ่งยืนอยู่ที่หน้าต่าง
"พี่มีอะไรหรอออ ? ขวับบบ !!!" พอพูดจบพี่เค้าก็คว้าตัวผมไปกอด
"นายรักฉันมั้ย จียง ?" อ๊าาา ' ทำไมพี่เค้าถึงถามเราแบบนี้น้ะ ? >///<
"อ่า...อืม....ระ ระ รักสิคั้บ ^^" ผมตอบพี่เค้า แต่หน้าผมคงแดงมาก ๆ แน่เลย พี่เค้าถึงได้ขำผม
"จียงฟังพี่น่ะ ! พี่คง.....ต้องไปอยู่อังกฤษสักพักนึงน่ะ" ห๊าาาพี่ อย่าทิ้งผมไปอย่างนี้สิ่ ผมรู้สึกเหมือนว่าน้ำใส ๆ จะไหลจากดวงตาผม
"พะพะ พี่จะไปจริง ๆ หรอ ? ล้อผมเล่นใช่ไหม :(" ผมเริ่มตกใจ ก็คนมันรักนี่ อยู่ ๆ ก็จากไปใครล้ะจะทำใจได้ TT
"พี่ต้องไปจริง ๆ น่ะ ความจริงพี่ก็ไม่อยากไปหรอก" พี่เค้าบอกผม ผมก็รู้ว่าพี่เค้าเองก็เสียใจไม่น้อย
"ละ ละ...แล้วพี่จะไปวันไหนอ้ะคั้บ ? TT"ผมพูดไปสะอื้นไป 
"วันนี้อ่ะแหล้ะ เห้อออ ..." ห้ะพะ พะ...พี่ต้องไปวันนี้ด้วย โฮกกกกกกกกกกกก TOT ขณะนั้นผมปล่อนโฮออกมา
"อย่าร้องไห้ไปเลย"
"......."
"พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาให้เร็วที่สุด"
"......." ผมร้องไห้จนไม่รู้อะไรเลยว่าพี่เค้าพูดอะไรกับผมบ้าง

และแล้วครึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป พี่เค้าไปเก็บเสื้อผ้าแล้วก็เตรียมออกไปสนามบิน
เห้อออเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันนี้หลังจากที่พี่เค้าไปแล้ว
ผมนั่งร้องไห้ทั้งวัน เก็บตัวไม่ยอมกินอะไร TT เมื่อไหร่ล่้ะเมื่อไหร่ที่พี่จะกลับมา ?



หลังจากนั้น 1 เดือนกว่า ๆ ทรมานเน้อะกับการรอใครบางคนกลับมาหา TT
ตอนนี้ผมนั่งดูฝนที่ตกลงมาอ ปกติถ้าผมอยู่กับพี่เค้าพี่เค้าต้องสวมกอดผมจากข้างหลัง
เห้อออ ... พี่เค้าไม่อยู่แล้ว หนาว หนาวจังเลย TT
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เอ๊ะ ! ใครหว่าสงสัยป้ามาส่งผ้าแน่เลย
"สวัสดีคั้บปะ ปา" เห้ย ! ควอน จียงนายตื่นได้แล้ว ๆ ทำไมน้ะหรอก็คนที่ยืนอยู่ข้าวหน้าผมก็คือ "พี่ซึงฮยอน"
ผมรีบปิดประตู ! ไม่จริง ๆ ควอน จียงตื่น ๆ ผมเอามือตบหน้าตัวเองให้ตื่นแต่...ไม่ได้ผลนี่ไม่ใช่ความฝัน นี่คือความจริง !!!

"ก๊อก ๆๆ" เสียงเคราะประตูดังอีกรอบ
แอ๊ดดดดด ... ผมเปิดประตู 
"จียง ! พี่กลับมาแล้ว ^^" อ๊า ! พี่ซึงฮะฮยอน จริง ๆ ด้วย
"ผะผะ...ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยพี่ซึงฮยอน ?" TT ตอนนั้นผมรู้ว่าน้ำตาผมเริ่มไหล
"จียงนายไม่ได้ฝันไปหรอกน่ะ ! อ๊ะ" พี่เค้าคว้ามือผมไปกุมแล้วบรรจงจูบลงบนมือเพื่อให้ผมรุ้ว่านี่ไม่ใช่ฝัน !!!
"ควับ !" ผมเหตุที่ผมดีใจมากมาก ๆๆๆ ผมก็เลยกอดพี่เค้าแน่น ๆ TT
"อ่า...จียงเข้าห้องเห้อะ ^^" เออก็จริงของพี่เค้้านี่มันหน้าบ้านเลยน้ะ
"คั้บ ^^" ผมยิ้มทั้งน้ำตา
ทั้งผมและพี่ซึงฮยอนนั่งลงบนเตียง 
"พี่รู้มั้ยว่าผมรอพี่นานมาก"
"อ่า...ต่อไปนี้ไม่ต้องรอแล้ว พี่จะอยู่กับนายตลอดไป..."
"ผมรักพี่น้ะ พี่ซึงฮยอนที่รักของผม ^^"
"ค้าบบบบ พี่ก็รักจียงน้ะ ที่รักของพี่ ^^"

ท่ามกลางความหนาวที่ผมเคยรู็สึกเมื่อตอนที่พี่เค้าจากผมไป...ผมรู้สึกว่าตอนนี้และเวลานี้จะไม่มีความรู้สึกนั้นอีกแล้ว

& - THE END
................................................................................................................................................................................

TALKTALK ::'
เห้ออ ' แต่งแบบสั้นนี่ยากกว่าแบบเป็นตอนน้ะเนี่ย - -