คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : วันที่ 14 สิงหาคม ค.ศ. xxxx
สิหาม .ศ. xxxx
“ว้าย! ระวั ๆ”
ผมเินผ่านมาพอีไ้ยินเสียาหิวัยลานที่ยืนอยู่บนถนนะโนร้อ้วยวามใ เมื่อมอไปามสายานั้นมันทำให้ผมใยิ่ว่าเธอะอี ร่ารึ่หนึ่อบอมโทริพาัวอยู่บนราวระเบียหลัห้ออย่าน่าหวาเสียวว่าะลมาแ่เพียลมพัมาเท่านั้น ในมือเธอำเสื้อผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมยาวห้อยลามแรโน้มถ่วพริ้วไหวไปามลม
“บอม ทะ..นั่นเธอทำอะไรน่ะ”
ผมะโนเสียสั่นเมื่อเห็นว่าท่าทาเธอไม่เปลี่ยนไปาเิมเลย ะว่าไปแล้ว่วนี้เธอ็ูแปลไป ทำอะไรเื่อ้าลและอยู่นิ่ ๆ รั้ละหลายั่วโม
“แฟนเธอเหรอ ? ป้าเห็นเธอห้อยลมาแบบนั้นเือบสิบนาทีไ้แล้วนะ”
“ผมับเธอไม่ใ่..”
“รีบ ๆ ไป่วยเธอสิ เร็วเ้า ป้าะเป็นลมอยู่แล้ว ใอไม่ีเลย”
“รับ ๆ”
ผมแทบะระโนออไปใผมมันไปอยู่รนั้นั้นานแล้ว เมื่อเปิประูห้อไ้ผม็วิ่พรวเียวออไปยัระเบีย ว้าเอวเธอไว้แล้วึลมาาราวระเบีย ะที่เราทั้สอล้มลบนพื้นมือเธอ็ยัำเสื้อผมไว้แน่น
“เสื้อผมน่ะ ถ้าลไป็ทิ้มันไปเถอะ ทำไม้อทำแบบนั้น้วย ผม..เป็นห่ว”
“ั้นยับไม่ไ้่ะ สสัยแบเอร์รี่ใล้หมแล้ว่ะ”
“ผม..ผมอโทษ”
“อโทษอะไระ ?”
“อโทษที่ไม่ถามเธอ่อน”
“ไม่เป็นไร่ะ อบุทีุ่ียเป็นห่ว”
ผมนั่โอบอเธอา้านหลั้มลนหน้าผาแะที่ไหล่บา้วยวามเศร้าใที่ำลัถาโถมมาอีรั้ ผมอยาอเธอไว้อย่านี้นาน ๆ ผมลัวเหลือเินสัวันะไม่ไ้อเธออย่านี้ ปลายนิ้วเรียวี้ึ้นไปบนท้อฟ้าที่มีาวฤษ์ส่อแสสว่าวิบวับอยู่บนนั้น
“ุียูนั่นสิะ มีาว้วย”
ผมเยหน้ามอามมือเธอและพยายามฝืนยิ้มอย่ายาเย็น อ้อมออผมระับแน่น้วยวามรู้สึมามายที่มี่อเรื่อัรลเ่นเธอ ผมเยสสัยว่าเพราะอะไรันที่ทำให้มนุษย์เราสามารถรัสิ่ไม่มีีวิไ้ ำอบนั้นผมเพิ่ะไ้รู้เมื่อไม่นานมานี้ นั่นือวามผูพันนี่เอที่ทำให้เป็นเ่นนั้น ผมเอาวามรู้สึอัวเอไปผูิับเธอไว้ พันเธอไว้ไม่ยินยอมให้หัวใผมลืมเลือนเธอไป
“เธออบาวเหรอ ?”
“มีนิทานเรื่อหนึ่เียนไว้ว่า เมื่อนนหนึ่ายไปะลายเป็นวาวบนท้อฟ้า”
“เธอรู้เหรอว่าายเป็นยัไ ?”
“ไม่รู้่ะ อาะหมายถึารที่ไม่มีัวนอยู่บนโลนี้”
ผมไม่รู้ว่าเธออ่านอะไราไหนมาบ้า แ่ที่เธอพูนั้นมันทิ่มแทเ้าทำร้ายวามรู้สึผมอีแล้ว ผมระับอ้อมแนราวับว่าร่าบานั้นะแสลายไปารนั้น ผมไม่อยาะสูเสียเธอไปแ่ผม็รู้ีว่ามันเป็นไปไม่ไ้ ารสูเสียที่ผมรู้ล่วหน้าแ่ลับยับยั้มันไม่ไ้เลยแม้แ่น้อย
“แบเอร์รี่บอมโทริำลัะหม และะไม่สามารถทำอะไรไ้อี่อไป แสว่าำลัะายและลายเป็นาวบนท้อฟ้า”
“ผมรู้ ๆ”
่วนี้ผมร้อไห้บ่อยเหลือเินมันูไม่เป็นผู้ายเอาะเลย ผมพยุให้เธอนั่พิอไว้และ็ยัอเธออยู่อย่านั้น ท้อฟ้ายามเย็นถูาบ้วยแสสีส้ม ผม้มลบหน้าับไหล่บาพยายามห้ามน้ำาไม่ให้ไหล ัวผมะสั่นนเธอรู้สึไ้ เธอึยมือเอื้อมมา้านหลัเพื่อลูบหัวผมเป็นารปลอบโยน
“ุียำลัลัวเหรอะ ?”
“ใ่ ผมลัว..ลัววามายเหลือเิน”
“ไม่้อลัวนะะ ุียะไม่เป็นอะไร”
เธอุมมือที่ำแน่นอผมไว้ มือเย็นนั้นยิ่อย้ำวามรู้สึ วามลัวเาะุมหัวใผมแทบะเ็มพื้นที่อยู่แล้ว แสสลัวาวไฟ้าทาส่อสว่าึ้น ผมมอไม่เห็นอะไรนอาภาพที่พร่าเลือน น้ำาผมมันไม่ยอมหยุไหลทั้ ๆ ที่ผมำลัยิ้ม
...ผมแ่อยาให้เธอเห็นว่าผมะสบายี ถ้าหาไม่มีเธออยู่้า ๆ ผม็ะไม่เป็นอะไร เท่านั้นเอ...
ความคิดเห็น