คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : วันที่ 13 สิงหาคม ค.ศ. xxxx
วันที่ 13 สิหาม .ศ. xxxx
ผมพลิหน้าหนัสือพิมพ์ูประาศหานหายใน่วสิบว่าวันที่ผ่านมา แ่ไม่มีเลยไม่มีใรประาศหาเธอ ผมร้อนใริ ๆ นะรับ ถ้าหานที่สร้าเธอึ้นมาออประาศหาผม็ยินีะพาเธอไปหาเา เพราะอย่าน้อยเาะ่วยให้เธอมีีวิผมหมายถึอายุารใ้านไ้ยาวนานึ้น
“ุียาแฟ่ะ”
เธอวาแ้วาแฟบนโ๊ะหน้าทีวีแล้วมานั่้า ๆ ผม มอหนัสือพิมพ์ที่เปิ้าอยู่อย่าสนใ เธอเลียนแบบผมโยารเปิหน้าสือพิมพ์ทั้ ๆ ที่ไม่ไ้้อารหาอะไรในนั้น ผมยื่นมือไปเหน็บปอยผมที่หล่นมา้า ๆ แ้มนวลนั้นออ เพื่อะไ้มอหน้าเธอั ๆ
“อบในะ เอ่อ..บอมโทริ เธอำไม่ไ้เหรอว่าเธอมาาไหน”
“ไม่่ะ ั้นำไม่ไ้”
“แล้วนอาผม เธอำใรไ้มั้ย”
“ุท็อป ุไอยูมิ ุ...”
เธอร่ายรายื่อนแถวนี้และที่ทำานอผมไ้รบทุนที่ไ้ไปพบเอมา แ่ไม่มีใรเลยที่น่าะใ่นที่สร้าเธอึ้นมา วามร้อนรนในใ่อัวึ้นอีรั้
“อบในะ ผมแ่อยาะหานที่สร้าเธอเท่านั้นเอ”
“ทำไมะ ?”
“เพราะว่าสัวันแบเอร์รี่เธอ็ะหม”
“็เอาั้นไปทิ้สิะ ั้นไม่เ็บหรอ่ะ”
ผมมอหน้าเรียบเยอเธอ้วยวามหวั่นไหว เธอไม่รู้หรอว่าผมสะเทือนใแ่ไหนับำพูนั้น ถึเธอะไม่ใ่นแ่ผม็ไม่เยมอเธอแ่าไปานเลย ผมเินเ้าไปับไหล่บาให้หันมามอผมร ๆ เธอยิ้มให้ผมอีแล้ว มันน่าโมโหะมั..เธอะรู้บ้ามั้ยนะ ว่าผมน่ะ...
“ไม่ไ้หรอ เพราะเธอเป็นรอบรัวเียวับผม”
“แ่ั้นไม่ใ่มนุษย์นี่ะ ุียไม่้อัวลหรอ่ะ”
“ผมะไม่ัวลไ้ยัไ ผมน่ะแทบะ...”
..ผมน่ะแทบะลั่ายอยู่แล้ว.. ผมหยุพูแล้วล้ำลืนำพูนั้นลอไป้วยวามยาเย็น ผมเป็นนผิปิรึไนะที่มาหลรัหุ่นยน์อย่าเธอ
“เธอไม่ใ่ยะนะ ผมะเอาเธอไปทิ้ไ้ไ”
“แ่เมื่อไหร่ที่แบเอร์รี่ั้นหม ั้น็ไม่มีประโยน์แล้ว”
“มีสิ...สมมิว่า ผมหมสิไปแล้วสมอผมไม่ทำาน ผมหมายถึผมอาะลายเป็นเ้าายนิทรา”
“ั้นเยอ่าน่ะ ผู้ป่วยที่ลายเป็นเ้าายนิทราเพราะสมอเาไม่สามารถทำานไ้เป็นปิ”
“ใ่นั่นแหละ แล้วทีนี้ผม็ยัมีีวิอยู่ เพราะหัวใผมยัเ้นอยู่”
“หัวใมีล้ามเนื้อพิเศษ สามารถปล่อยระแสไฟฟ้าเอไ้าเลล์พิเศษ”
“ใ่ ๆ แล้วทีนี้ถ้าหามีใรเอาหัวใผมไปแล้วผม็ะาย”
“ใ่่ะ”
“เพราะะนั้น แม้สมอผมะไม่ทำานแ่ผม็ะยัมีีวิ่อไปเพราะหัวใผมทำานอยู่ มัน็เหมือนับเธอ”
“เหมือนรไหนะ ?”
ิ้วเธอมวมุ่นเ้าหาันเ่นทุรั้ที่เธอเิวามสสัย ผมเสยปอยผมที่พริ้วมาบัหน้าเธอออ สอมือผมประอใบหน้าเล็นั้นไว้
“เหมือนรที่หัวใผมมันยัเ้นอยู่มันึเป็นไปไม่ไ้ที่ผมะลืมเธอ ผมะทำเป็นว่าไม่มีเยมีเธอแล้วเอาร่าายเธอไปทิ้ไ้ยัไ”
“บอมโทริมีแ่หน่วยวามำที่เปรียบเหมือนสมอ่ะ หาแบเอร์รี่หม็ะำุียไม่ไ้ เพราะบอมโทริไม่มีหัวใ”
นั่นแหละวามปวร้าวที่ผมะ้อรอรับ หาผมไม่สามารถหาผู้สร้าเธอไ้ วามเ็บปว็ะยัอยู่ับผมลอไปราบเท่าที่หัวใผมยัเ้นอยู่
“หยุพูเรื่อนี้เถอะ”
“แ่ว่า...”
ผมไม่สามารถ่มลั้นอารม์เสียใเอาไว้ไ้อีแล้ว มันเหมือนโนมีแหลมมแทเ้าที่หัวในปวหนึบ ผมเบือนหน้าที่บิเบี้ยววนเียนะร้อไห้ออมาไม่ให้เธอเห็น มือที่ำแน่นเมื่อรู่ฟาลบนโ๊ะนมือแเลือไหลิบ แ่วามเ็บปวที่มือมันเทียบไม่ไ้ับหัวใอผมเลยสันิเียว
“โธ่โว้ย..ทำไม ๆ..”
ผม้มร้อไห้อย่าไม่อับอาย แม้ริ ๆ ผมไม่้อารแสวามอ่อนแอให้เธอเห็น แ่ในอนนี้ผมไม่สามารถสะลั้นอะไรไ้อีแล้ว
“ุียะไม่เป็นอะไร่ะ”
เธอสวมอา้านหลัะที่ผมำลั้มหน้าร้อไห้ปล่อยให้น้ำาไหลผ่านร่อนิ้วละลายไปับเลือบนมือ ผมรู้สึไ้ถึแรสั่นะเธอพูผ่านแ้มเย็นเียบที่แนบสัมผัสับออผม ผมหันลับไปรั้ร่าแ็ทื่อไร้วามรู้สึอเธอเ้ามาอไว้แน่นพยายามลั้นน้ำาเอาไว้นไหล่สั่นไหว มือทั้สอำเสื้อเธอไว้แน่น้วยลัวว่าร่าบานั้นะหายไปารนี้ ผมเป็นเพียมนุษย์นหนึ่ที่ไม่ใ่ผู้วิเศษาไหน ที่ะสามารถเสทุอย่าไ้อย่าใปรารถนา ผมไม่สามารถุบีวิให้เธอไ้ ผมมอภาพใบหน้าเหยเอัวเอที่สะท้อนในระเาเบื้อหน้า น้ำาผมหยลบนแ้มเป็นรั้แร หัวใผมำลัแสลายออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
...หัวใผมมันะทนรับไม่ไหวอยู่แล้ว แ่เธอ็ไม่เยรู้...
ความคิดเห็น