I am Robot

 

Intro

        วันที่ 24 เดือนมีนาคม ค.ศ.xxxx

        ฝนปลายฤดูร้อนตกปรอย ๆ  ได้เกือบชั่วโมงทำให้พื้นถนนเจิ่งนองไปด้วยน้ำ หญิงสาวเหม่อมองไปนอกหน้าต่างขนาดเล็กหน้าร้านขายของขวัญขณะที่รอเพื่อน  ผู้คนที่เดินขวักไขว่ด้วยความรีบเร่งเพราะสายฝนที่โปรยลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย  ชายหนุ่มที่หยุดยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนอีกฟากไม่ได้ดูแปลกไปกว่าคนอื่น  แต่สิ่งที่สะกดสายตาเธอให้หยุดตรงนั้นคือเขาไม่มีร่มนั่นเอง

เธอแปลกใจกับพฤติกรรมประหลาดนั้น  เพราะนอกจากเขาจะไม่อารมณ์เสียไปกับสายฝนแบบคนอื่นแล้วยังไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวเองไปทางใด  ราวกับว่าเขาชื่นชอบความเย็นของสายฝนเป็นพิเศษ  แรงสะกิดบางเบาจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยหันกลับมามองเพื่อนที่ยิ้มให้  เธอหยิบร่มสีเขียวคันโปรดขึ้นกางแล้วออกเดินไปตามทางเท้าเลิกสนใจชายหนุ่มเมื่อครู่  ในสมองผุดเรื่องของวันพรุ่งนี้ที่จะได้กลับไปเยี่ยมคนสำคัญที่สุดในรอบปี  เมื่อหวนคิดถึงมือเล็กก็กระชับช่อดอกไม้สีขาวในมือ 

นี่ ชั้นว่าเราข้ามถนนเถอะ เลยตรงนี้ไปจะเป็นแยกไฟแดง มีทางลัดเข้ามหาวิทยาลัย รับรองแป๊บเดียวถึงแน่

        ไปสิ

        เร็ว ๆ เข้า

        ด้วยความรีบเร่งตามเพื่อนให้ทันเธอจึงทำช่อดอกไม้ในมือล่วงลงพื้นถนนขณะที่จะกำลังข้ามทางม้าลาย  แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในตอนนั้น

เอี๊ยด ! โครม

เพียงเสี้ยววินาทีเนิ่นช้าราวกับเวลาได้หยุดหมุน  เธอมองเห็นเพียงแสงไฟจ้าพร้อมกับเสียงเหยียบเบรกดังสนั่น   เรียกผู้คนรอบข้างให้หันมามอง  จู่ ๆ รถจากอีกฟากก็วิ่งเข้าชนเธอ แม้จะไม่ได้วิ่งมาเร็วแต่ก็ทำให้ร่างบางนั้นกระเด็นออกไปแล้วกลิ้งไปหยุดตรงแอ่งน้ำบนพื้นถนน

กรี๊ด !

เพื่อนเธอหันกลับมามองเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึงทรุดนั่งลงกับพื้นเปียกแฉะ  รถคันนั้นหยุดห่างออกไปเล็กน้อยแต่ดูเหมือนคนขับก็ยังตกตะลึงจนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี  เลือดละลายรวมกับสายฝนทำให้ร่างบางที่นอนฟุบบนพื้นมีสายสีแดงแผ่กว้างออกมารอบกาย  ราวกับรากไม้แห่งความตายกำลังชอนไชออกมาอย่างรวดเร็ว

ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที

ชายหนุ่มที่เห็นเหตุการณ์ร้องเรียกเตือนสติ  เขาวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนแน่นิ่งเพื่อตรวจดูว่าเธอเพียงได้รับบาดเจ็บหรืออาจจะเป็นมากกว่านั้น  มือเล็กพยายามกำมือเขาสุดกำลังแต่ทำได้เพียงแรงบีบสั่นเทา  แม้ลมหายใจจะแผ่วเบาขาดห้วงด้วยความเจ็บปวด  แต่เธอยังพยายามจะบอกบางอย่างเสียงนั้นเบามากนเขาต้องเอียงหูเข้าใกล้

ดอก..ไม้..แม่

เขาไม่เข้าใจว่าหญิงสาวต้องการบอกอะไรกันแน่  อาจเป็นเพราะสติที่พร่าเลือนนั้นกระมังทำให้เธอพูดกระท่อนกระแท่นฟังอย่างไรก็ไม่เป็นประโยคเดียวกัน  เสียงไซเรนรถพยาบาลดังเข้ามาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตรงเข้ามาหาทั้งสองและให้การช่วยเหลือทันทีที่เปลถูกวางลงพื้น 

มีผู้บาดเจ็บหนึ่งราย มีบาดแผลขนาดเล็กแต่เลือดออกมากบริเวณศีรษะ คลำชีพจรได้ ม่านตาขยายไม่เท่ากัน อาจจะมีเลือดออกในสมอง แจ้งศูนย์เพื่อเตรียมโออาร์ใหญ่"

เธอเลือดกรุ๊ปอะไรครับ?

เจ้าหน้าที่เงยหน้ามองเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น  เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะไม่รู้จะตอบได้อย่างไร  จนเพื่อนเธอที่ยังอยู่ริมฟุตบาทตั้งสติได้จึงวิ่งเข้ามาหา ขณะที่เจ้าหน้าที่หามร่างไร้สตินั้นขึ้นบนรถพยาบาล

กรุ๊ปเอบีค่ะ อาร์เอชเนคกาทีฟ

เอบี อาร์เอชเนคกาทีฟ หายากซะด้วยสิ ความดันเลือดยังปกติ เปิดเส้นให้ไอวี คุณเป็นอะไรกับคนเจ็บ

เพื่อนค่ะ

มีเบอร์ติดต่อญาติเธอมั้ย

มีค่ะ..มี

ดีครับ  เราต้องการเลือดด่วน

เจ้าของรถยังยืนหน้าซีดและเริ่มร้องไห้เดินวนไปมารอบบริเวณนั้นระล่ำระลักคำขอโทษไม่ขาดปาก  ชายหนุ่มให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับรูปคดีและทิ้งเบอร์โทรศัพท์ติดต่อกลับ  เมื่อเธออยู่ในความดูแลของผู้เชี่ยวชาญแล้วจึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะต้องตามไปดูอาการ  และก็ไม่มีความสนใจว่าเธอจะรอดจากเคราะห์ร้ายครั้งนี้หรือเปล่า

ดอกไม้ แม่

เขาทบทวนข้อความสุดท้ายที่เธอบอกก่อนจะหมดสติ  หลังจากยืนเหม่อมองแสงแดงวาบวับบนหลังคารถฉุกเฉินได้สักพัก  เขาก็เห็นควรว่าตนต้องกลับไปตามทางของตัวเองสักที  ขณะก้มหน้าเดินนั้นสายตาพลันเหลือบไปเห็นช่อดอกไม้สีขาวที่วางอยู่บนฟุตบาทข้าง ๆ กันเป็นการ์ดอวยพรสีเขียวสดใส

..อาจจะหมายถึงดอกไม้ช่อนี้ก็ได้.. แล้วคนที่กำลังจะไปหาก็คงจะเป็นแม่ของเธอ ดูท่าทางเธอจะเป็นห่วงเรื่องนี้มากขนาดที่สติสุดท้ายยังพยายามบอกคนแปลกหน้าอย่างเขา

ผมคงทำได้แค่นี้ ขอโทษนะ

เขาหยิบดอกไม้ช่อนั้นไปวางไว้ที่พุ่มไม้ริมถนน  เลือดสีแดงกระจายตัวบนกลีบดอกสีขาวมันเด่นชัดราวกับมีคนจงใจแต่งแต้มลงบนนั้น เขาดึงฮูดขึ้นเพื่อช่วยป้องกันความหนาวเย็นของฝนหลงฤดู  ในใจกลับมีรอยเลือดสีแดงดอกไม้สีขาวและคนสำคัญของเธอวิ่งวนไปมาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง

สายลมพัดวูบผ่านมาพร้อมกับละอองฝนบางเบา เขาชะลอฝีเท้าลงเมื่อสายลมพัดการ์ดสีเขียวใบนั้นเปิดขึ้น  ส่งให้เสียงดนตรีสังเคราะห์ดังแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน  เมื่อหยุดฟังจังหวะของดนตรีกลับถูกเม็ดฝนที่โปรยสายหนักขึ้นกลบสิ้น  ท่วงทำนองนั้นเป็นเพลงที่ใคร ๆ ต้องเคยได้ยินมันสักครั้งในชีวิต เพลงที่ในหนึ่งปีจะต้องฟังมัน

แปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ...

คงจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ยินยอมยืนตากฝนเพื่อฟังเสียงแผ่วเบา  ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องกลับมายืนก้มมองการ์ดบนพื้นนั่น  เขาเอื้อมหยิบมันขึ้นมาเช็ดด้วยแขนเสื้อที่เปียกปอน  ก่อนจะตัดสินใจซุกการ์ดแผ่นนั้นไว้ด้านในสุดของอกเสื้อ  ความคิดแปลกประหลาดบางอย่างผุดเข้ามาในหัว

...ทำไมฝนตกในฤดูร้อนได้นะ...