คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๓ : เพียงหัวใจที่ตรงกัน
๓
เพียหัวใที่รัน
าพื้นที่โล่แ้ที่มีแ่วาเียบสบ ลับลายเป็นสถานที่สำหรับารั้เ้นท์อเหล่าแพทย์อาสาที่มาารมทหาร าวบ้านนับสิบนนั่รอรับารรวาบุลารทาารแพทย์ที่มิใ่เพียแ่หมอ แววาเป็นประายเป็นเสมือนระสะท้อนวามหวัที่อยาะหายาาโรภัย ยิ่ทำให้แพทย์หิิาภัทรรีบ้าวายาวอาสาอ่วยานโยเร็ว
ร่าระหหย่อนัวลบนเ้าอี้พลาสิหลัโ๊ะ อุปร์แพทย์หลายิ้นวาอย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย นไ้นแรนั้นเป็นายสูอายุ ใบหน้าอเาีเียวบอถึอาารป่วย เสียไอัึ้นอย่า่อเนื่อ
“สวัสี่ะุลุ” เธอยมือไหว้นไ้อย่านอบน้อม “ุลุเป็นอะไรมาหรือะ”
“ลุรู้สึเพลียๆ.. ไอ.. น้ำมูไหล.. แล้ว็หายใไม่่อยออ” น้ำเสียอู้อี้อายผมสีอเลานั้นฟัไม่่อยไ้ศัพท์ แ่หิสาวมีทัษะในารอ่านปานไ้ ประอบับารูลัษะภายนออเา็พอทราบอาารบ้าแล้ว
“ุลุเหนื่อย่ายว่าปิและแน่นหน้าอบ้าไหมะ” ิาภัทรมวิ้ว
นไ้พยัหน้าเป็นารให้ำอบ
“หมออฟัเสียหายใอลุหน่อยนะะ”
หูฟัแพทย์ถูวาลบนแผ่นหลัที่มีั้นไมันสะสมหนาาวามอ้วน เสียหายใที่ผ่านเ้ามาในโสประสานั้นิั ไม่ใ่เสียหายใอนปิทั่วไป อาเป็นเพราะว่าำนวนรั้ในารหายในั้นถี่ึ้นว่าปิ
“หมอสสัยว่าุลุเป็นหอบหืนะะ เพราะว่าุลุยัหอบอยู่เลย” แพทย์สาววินิัย “ุลุเยใ้ยาพ่นมา่อนหรือเปล่าะ”
ายราส่ายหน้าเบาๆ ิาภัทรึเินไปที่โ๊ะ่ายยาเพื่อนำยาพ่นมาให้นไ้
“ุลุที่้นอหลอรนี้นะะ” เธออธิบาย้าๆ “พอุลุพ่นปุ๊บ.. หายใแล้วนับหนึ่ถึห้าในใ่อน แล้ว่อยหายใามปินะะ”
หลัาอธิบายวิธีารใ้านเสร็สิ้น ิาภัทรลอให้ายราลอทำามที่เธอสอนพร้อมับอยแนะนำแ่ละึ้นอนประอบไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าเาพอที่ะใ้ยาเป็นแล้วึรีบเียนใบสั่ยาให้ับพยาบาลทา้านหลัอย่ารวเร็ว
โ๊ะ้าๆเป็นที่ทำานอนายแพทย์อัศุวาลที่รวนไ้ัวเล็ๆในุนัเรียน ใบหน้าลมอเ็น้อยูะุะมอมาเล่นนนินเปื้อนเ็มัว เาแอบลอบถอนหายใเบาๆ่อนที่ะสัเเห็นว่ารอบัวอนไ้นั้นมีุ่มแเ็มไปหม
“น้อเป็นอะไรมาหรือรับ..”
“น้อเป็นุ่มแ แล้วมัน็รู้สึันๆ้วย้ะหมอ” ป้าอเ็เริ่มบอเล่าอาารให้ฟั
“อนแรมันเป็นผื่น่อนใ่ไหม”
ผู้ปรออเ็โลศีรษะเบาๆ
“น้อเป็นอีสุอีใสรับ.. โรนี้มันหายเอไ้รับ ุป้า้อให้น้อพัผ่อนแล้ว็ินน้ำเยอะๆ อาบน้ำให้สะอา ถ้าันมาๆเี๋ยวหมอะให้ยาแ้ันไปนะรับ”
ว่าะถึเวลาพัเที่ย็เล่นเอาิาภัทรเหนื่อยนแอบลอบถอนหายใในะที่ยืน่อแถวรอรับอาหาร ถาหลุมใบโในมือเรียวนั้นถูวาใ้โน้นมะม่วที่อยให้ร่มเา เหมาะสำหรับเป็นสถานที่ในารรับประทานอาหารลาวัน เสียั้อแ้มาาโ๊ะไม้เยื้อไปทา้านวามือที่มีนนั่นเ็ม รวมทั้วามสบที่หิสาว้อารเป็นเหุผลที่ทำให้เธอัสินในั่รนี้
้าวผัหมูำแรเ้าปา้วยวามหิว ร่าให่รีบนั่ัสมาธิบนท่อนุแล้วั้าวใส่ปาาม วาเรียวเล็วัาึ้นมามออัศุวาล ริมฝีปาหนาอเาลี่ยิ้มให้่อนที่ะั้าวำ่อไป
“ท่านายไม่เสวยอาหารบนโ๊ะหรือเพะ” ิาภัทรหรี่า้วยวามสสัย
“ันน่าะถามเธอมาว่านะ” เาพึมพำ “ันเห็นว่าโ๊ะมันเ็มหมแล้ว แ็ส่อไปทานั้น ร้อนะายไป..”
“หม่อมันเห็นว่ารนี้เียบสบ บรรยาาศร่มรื่น.. ถึมานั่ทาน้าวอยู่รนี้” หิสาวให้เหุผล
“ถ้าเธอเห็นว่าันมารบวนวามสบอเธอ ันไป็ไ้นะ” อัศุวาลแสร้ัพ้อ่อนที่ะลุึ้นยืน
“เปล่าเพะ” ิาภัทรปิเสธ “ท่านายะประทับที่นี่ับหม่อมัน็ไ้เพะ ือว่า.. หม่อมันไม่ไ้ิแบบนั้น”
“ถ้าอย่านั้นให้ันนั่ับเธอนะ” วเนรประายระยิบระยับ ทำให้หิสาวใอ่อน
“หม่อมันรีบทานแล้ว็ะรีบไปรวนไ้่อ..”
“ไม่นั่พั่อสัหน่อยหรือ” อัศุวาลมอแพทย์หลายนที่ยืนสูอาาศบริสุทธิ์เ้าไปเ็มปอเป็นารพัผ่อนหย่อนใ ในะที่ิาภัทรยั้าวเ้าปาอย่ารวเร็ว
“ไม่เพะ นไ้อีเป็นสิบนรอารรวาหมออย่าเรา หม่อมันะไม่ปล่อยให้พวเาทุ์ทรมานาอาารเ็บป่วย เพียเพื่อให้หมออย่าพวเราไ้พัผ่อนหรอเพะ เพราะว่าเวลาพัผ่อนมีอีเยอะแยะไป”
อัศุวาลพยัหน้าอย่าเ้าใในวามิอหิสาว
“ถ้าอย่านั้น.. ให้ันไป่วยเธอรวนไ้่อนแล้วัน”
“แล้วท่านายะไม่ทรพัผ่อนหรือเพะ” ิาภัทรย้อนถาม “วันนี้ท่านายรวนไ้มาประมาสามสิบนเห็นะไ้”
“เวลาพัผ่อนมีอีเยอะแยะไป..” แพทย์หนุ่มทวนำพูอิาภัทรอีรั้้วยรอยยิ้ม
พยาบาลอาสานำถาหลุมไปเ็บให้ับแพทย์ทั้สอที่ำลัพับผ้าห่มบนเียอนไ้ให้เรียบร้อย พร้อมับัถามและรวอาารนไ้อย่าเหน็เหนื่อย หลายรั้ที่เินออไปยัโ๊ะ่ายยาเพื่อนำยาลับมาป้อนให้ับผู้ป่วยที่นอนอยู่ หาเป็นเพราะบุลเหล่านี้้อารารูแลอย่าใล้ิาแพทย์
อัศุวาลแอบเปรยามอิาภัทรเป็นระยะ อาเป็นเพราะวามเป็นทหาร วามล่อัวในารทำานในพื้นที่นบทึมีมาว่าแพทย์ในเมือรุอย่าเา ใบหน้าลมอหิสาวูมีวามสุว่าอยู่ในเมือ้วย้ำไป ยิ่ทำให้เามั่นใไ้ว่าเธอนั้น้อออ่ายอาสาเป็นประำ และเธอะ้ออบารใ้ีวิอยู่ามานเมือเหมือนเาแน่นอน
ไม่รู้ว่าู่หมั้นอเาอย่าิารีย์ะอบารใ้ีวิแบบนี้หรือเปล่า โรแรมนั้นเป็นสถานที่อวามหรูหราและวามวุ่นวายอนมีระับ ึ่่าาีวิสบสุแบบนี้พอสมวร ไ้แ่บอัวเอว่าอย่าเพิ่ิไปเอ ิารีย์เป็นน้อสาวอิาภัทร เธออาไ้แนววามิหลายอย่ามาาพี่สาว็ไ้
ในยามรารีนั้นอาาศ่าเหน็บหนาวนิาภัทร้อเินามแสสีส้มออมาพึ่ไออุ่น วันาลเผยใบหน้ามเ้มอย่าายไทยให้เธอเห็น หัวใเริ่มเ้นไม่เป็นัหวะอย่าไม่มีสาเหุอีรั้
อัศุวาลรินาแฟาาสีเทาที่แวนอยู่บนอนไม้นาให่เพื่อให้วามอบอุ่น เาิบเพียเล็น้อย มืออี้าหนึ่พลาเียนบันทึไป้วย
“หม่อมันมารบวนเวลาส่วนพระอ์หรือเปล่าเพะ”
“เปล่าเลย.. ถ้าเธอหนาว็นั่อาศัยวามอุ่นาอไฟรนี้่อนสิ” เาผายมือไปทาอนไม้ร้ามัน
“อบพระทัยเพะ” ิาภัทรโ้ศีรษะหนึ่รั้่อนที่ะนั่ลบนอไม้ “อาาศบนเา่วลาืนมัะหนาวเป็นเรื่อปิ..”
“ใ่สิ” อัศุวาลเห็น้วย “แ่ันไปปีนเาับเพื่อนที่แนาาเป็นประำ อาาศที่เมือไทยถือว่าไม่หนาวเท่าไหร่นะ”
ายหนุ่มแหนหน้าึ้นมามอิาภัทร
“ันไ้ยินุายนฤเบศวร์บ่นว่าเธอไม่่อยอยู่ิบ้านเท่าไหร่ แสว่าเธอออ่ายอาสาบ่อยใ่ไหม”
“เพะ” แพทย์ทหารอาาศอบรับ “หม่อมันออ่ายับที่รมแพทย์ทหารอาาศามหน้าที่อยู่บ่อยรั้ ถ้ามีเวลาว่าในวันหยุ็ะออ่ายับโรารแพทย์อาสาเป็นประำ..”
“เธอไม่ิะพัผ่อนาารรวนไ้บ้าเลยหรือ” พระนทรสามเหลี่ยมยับมาิัน
“หม่อมันแบ่เวลาพัผ่อนเอาไว้แล้วเพะ” ิาภัทรอบ “หม่อมันเลือที่ะเป็นหมอเพราะมีวามสุับานที่ไ้ทำ ใรๆ็อยามีวามสุับสิ่ที่ทำไม่ใ่หรือเพะ นไ้ทำให้หม่อมันมีวามสุทุรั้ที่ไ้มีส่วนร่วมในาร่วยเยียวยาวามทุ์อพวเา หม่อมันถึออ่ายอาสาอยู่บ่อยๆนุพ่อบ่นเป็นประำ”
“ประเทศไทยอเราโีที่มีนิแบบนี้..” อัศุวาลยิ้มว้า “อนนี้เธอไปนอน่อนะีว่าไหม พรุ่นี้เ้าุหมอเวพิสิธะให้เ้าไปรวอาารอนัเรียนที่โรเรียนไม่ใ่หรือ”
“แล้วท่านาย..”
“ไม่้อเป็นห่วันหรอ ันยัไม่่วเท่าไหร่” เารินาแฟใส่แ้วอีรั้หนึ่
“หม่อมันอัว่อน รารีสวัสิ์เพะ”
ความคิดเห็น