ห้องสมัครตัวละครต่างๆ

ลำดับตอนที่ #182 : สมัครเรื่อง [ Fic KHR : Detective Companion ]

Application.

“หืม? นี่มันหมายความว่าอะไรกันนะ?”

คู่ร่วมคดี : โกคุเดระ ฮายาโตะ

ชื่อ : โคอารุ ฮิคาริ [Koaru Hikari]

ฉายา : เจ้าหนูจำไม (เพราะเป็นคนที่เมื่อเห็นอะไรก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยไปหมด ตั้งแต่รายละเอียดเล็กๆ ไปจนถึงสิ่งที่คนอื่นมองข้าม และไม่น่าเชื่อว่าสามารถช่วยใขคดีได้มาแล้วมากมาย)

อายุ : 21 ปี

สัญชาติ : ญี่ปุ่น – อังกฤษ

เกิดวันที่ : 18 / 12

กรุ๊ปเลือด : O

ลักษณะรูปร่าง : เป็นสาวน้อยรูปร่างกะทัดรัดด้วยความสูง 158 ซม. แฃะน้ำหนัก 47 กก. ทำให้ดูบอบบาง น่าถะนุถนอม และน่าปกป้อง เจ้าตัวโดดเด่นด้วยเรือนผมสีบลอนด์ทองตัดสั้นเป็นผมทรงบ๊อบดึงดูดสายตา ซึ่งทำให้เธอดูเด็กมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม แถมยังดูดีมากขึ้นอีกด้วย ทำให้คนอื่นมักจะสงสัยว่าทำไมเธอตัดทรงนี้แล้วไม่ดูเด๋อ นอกจากนี้ฮิคาริยังโดดเด่นด้วยดวงตากลมโตสีม่วงเข้มที่มักจะฉายแววร่าเริง สดใส และแสดงถึงความสงสัยออกมา รับกับขนตาที่ยาวเป็นงอนสวยได้เป็นอย่างดี จมูกโด่งเล็กน้อยอย่างลูกครึ่งทั่วๆไป ริมฝีปากเล็กดูสุขภาพดีถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทาลิปสติกก็ตาม นอกจากนี้เจ้าตัวยังมีผิวขาวเหลืองอย่างชาวเอเชียทั่วๆไป

นิสัย : ฮิคารินั้นเป็นเด็กสาวที่มักจะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าอยู่เสมอ จะเรียกว่าเป็นเครื่องหมายการค้า(?)เลยก็ได้ค่ะ ฮิคาริเป็นคนที่มักจะยิ้มอยู่เสมอเพราะอะไรตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนที่มักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอก็ได้ล่ะมั้งคะ นอกจากนี้เจ้าตัวยังมักจะหัวเราะได้อย่างง่ายๆ ถึงแม้ว่าในบางครั้งมันจะไม่มีอะไรที่น่าขำเลยก็ตาม การยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้เจ้าตัวดูเด็กและน่ารักมากยิ่งขึ้นไปอีก

         ไม่ใช่แค่ภายนอกเท่านั้นที่ฮิคาริจะดูสดใส แต่มันก็รวมไปถึงภายในอีกด้วย ฮิคาริเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีคนหนึ่ง จนในบางครั้งก็โดนด่าว่าโลกสวย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้ปรับปรุงนิสัยในส่วนนี้ของเธอ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ใช่คนที่จะหน้ามืดตามัวมองว่าคนอื่นเป็นคนดีไปเสมอ หรือมองว่าทุกอย่างไปเสียหมด นอกจากนี้เจ้าตัวยังเป็นคนที่ไม่ค่อยเก็บอะไรมาใส่ใจให้ตัวเองเครียด หรือไม่สบายใจที่ไร้สาระ มาทำให้คนอื่นมักจะมองว่าเธอเป็นพวกชิวๆ ไม่ค่อยขยันหรือรีบร้อนมากสักเท่าไหร่ ในขณะที่ถ้าเป็นในเรื่องของงาน หรือเป็นสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบฮิคาริก็จะจริงจังในเรื่องงาน และรับผิดชอบให้ถึงที่สุดค่ะ

          ฮิคาริเป็นคนที่มักจะร่าเริงสดใสอยู่เสมอ และยังยิ้มอยู่ตลอดเวลาแลดูเป็นมิตรต่อผู้คนและสิ่งแวดล้อม(?) จึงไม่แปลกที่คนอื่นจะเข้าหาเธอก่อนเพราะดูน่าจะเป็นมิตร และเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ไม่เพียงแค่นั้นแต่เจ้าตัวเองก็เป็นคนที่กล้าเข้าหาคนอื่นก่อนอยู่แล้ว จึงไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นเธอเดินเข้าไปคุยกับคนที่พึ่งจะเห็นหน้ากัน แถมถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเงียบยังไง หรือแสดงออกให้เห็นว่าไม่อยากคุยเธอก็จะพยายามคุยด้วยจนกว่าจะเป็นเพื่อนกันได้นั่นแหล่ะค่ะ อีกหนึ่งจุดเด่นเลยก็คือเธอเป็นคนที่พูดเก่ง มีน้ำเสียงที่น่าฟัง และรู้วิธีที่จะทำให้ตนเองเป็นผู้พูดที่ดีได้ ทำให้ฮิคาริเป็นคนที่คนอื่นมักจะชอบฟังเวลาที่เธอพูด นอกจากนี้ยังมีเรื่องให้เล่าเยอะ มีการใช้น้ำเสียงและมีแอกชัน(?)ในการเล่าเรื่องทำให้ยิ่งน่าฟัง และฟังสนุกมากยิ่งขึ้นไปอีก นอกจากนี้เจ้าตัวยังเป็นผู้ฟังที่ดีได้อีกด้วย แถมยังสามารถต่อบทสนทนาได้อย่างไหลลื่นจึ่งไม่แปลกที่จะมีคนแวะเวียนเข้ามาพูดคุยกับเธออยู่บ่อยๆ

          อีกหนึ่งเอกลักษณ์ของฮิคาริก็คือเจ้าตัวนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะซุ่มซ่าม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าไม่ได้สังเกต หรือเป็นเพราะว่าดวงซวยติดตัวก็ไม่รู้ แต่แม้แต่พื้นต่างระดับที่เห็นไก้อย่างชัดเจนแม่นางก็ยังสามารถสะดุดหกล้มได้ หรือในบางทีแม้จะไม่มีอะไรที่พื้นแม่นางก็ยังสามารถสะดุดขา(?)ตัวเองล้มได้ค่ะ ด้วยเหตุนี้ฮิคาริจึงต้องมีปลาสเตอร์ยาติดกระเป๋าเอาไว้เสมอ ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็มักจะลืมหรือหาไม่เจอ(?)อยู่เสมอๆ อีกหนึ่งสถานการณ์ที่มักจะเกิดกับฮิคาริอยู่บ่อยๆก็คือการที่หัวโขกกับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นหัวเตียง หลังคารถ หรือแม้แต่ตู้เย็น(?) นอกจากนี้ยังสามารถโดนมีดบาดได้ง่ายๆถึงแม้ว่าจะระวังตัวเองแล้วก็ตาม และอื่นๆอีกมากมาย แต่ถึงกระนั้นฮิคาริก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามมากเกินไปจนน่ารำคาญ แต่ออกจะซุ่มซ่ามแบบน่ารักๆ พอให้ดูน่ารัก น่าถะนุถนอม ด้วยความที่เป็นคนที่ค่อนข้างซุ่มซ่ามเช่นนี้จึงทำให้เพื่อนๆ และคนรอบข้างเป็นห่วง และต้องคอยสอดส่องมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นอันตราย(?)ให้เธออยู่เสมอๆ ซึ่งฮิคาริก็มักจะตอบกลับไปว่า ‘ไม่เป็นไรฉันไม่หกล้มง่ายๆหรอก’ แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีก็จะหกล้มแบบงงๆ

          นอกจากที่ฮิคาริจะเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแล้ว ฮิคาริยังเป็นคนที่ตกใจได้ง่าย คือแค่มีเสียงดังนิดๆหน่อยๆเจ้าตัวก็จะสะดุ้งได้อย่างง่ายๆ หรือในบางทีแค่มีคนโผล่ออกมาจากด้านหลัง หรืออยู่ๆก็พูดอะไรสักอย่างขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอก็สามารถตกใจได้แล้ว ถึงแม้ว่านั่นจะไม่ได้ดูน่าตกใจเลย ทำให้เจ้าตัวมักจะโดนคนอื่นแกล้งให้ตกใจอยู่เสมอๆ ซึ่งตัวฮิคาริเองก็ไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไหร่ เพราะเวลาที่ตกใจทีไรเธอจะรู้สึกเหมือนใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเสมอ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เธอไม่ชอบเลยล่ะค่ะ เวลาที่โดนคนอื่นแกล้งฮิคาริทำได้เพียงแค่หันไปทำท่าโกรธ โวยวาย และพูดขู่ด้วยท่าทางที่ดูน่ากลัว และจริงจังมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หารู้ไม่เลยว่าเหมือนลูกแมวกำลังขู่ในสายตาของคนอื่นเสียมากกว่า นอกจากจะดูไม่น่ากลัวในสายตาของคนอื่นแล้ว ยังเป็นตัวกระตุ้นที่ทำให้คนอื่นรู้สึกอยากแกล้งเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก และมักจะหาเรื่องแกล้งเธอหรือกวนเธออยู่ย่อยๆค่ะ

          ถึงแม้ว่าฮิคาริจะมีรูปร่างหน้าตาที่น่ารักน่าชัง และดูบอบบางราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ(?)มาสักเพียงไร เจ้าตัวกลับเป็นคนที่ค่อนข้างจะโกรธง่าย แบบอยู่ๆอารมณ์ก็เปลี่ยนได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีการบอกกล่าว หรือมีสัญญาณใดๆทั้งสิ้นทำให้คนอื่นมักจะตามอารมณ์ของเธอได้ไม่ทันสักเท่าไหร่ แน่นอนว่าฮิคาริเป็นคนที่โกรธง่ายในบางครั้งที่เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆฮิคาริก็สามารถอารมณ์ขึ้นและโกรธได้แล้วเช่น การโดนแย่งของโปรด การที่เพื่อนพูดอะไรไม่เข้าหูเล็กๆน้อยๆ หรือแม้แต่การเถียงกับเพื่อนว่าใครจะเป็นคนออกไปนำเสนองานก็ตามที(?) ทำให้เพื่อนๆมักจะปลงกับเธออยู่บ่อยๆ แต่โดยปกติแล้วถ้าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้ว ฮิคาริจะสามารถลืมเรื่องราวได้อย่างรวดเร็วเพียงแค่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็จะกลับมาคุยดีๆด้วย และร่าเริงสดใสอย่างเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะเรียกว่าเป็นคนที่โกรธง่ายหายเร็วก็ได้ค่ะ แต่ในทางกลับกันถ้าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ฮิคาริจะกลายเป็นคนที่โกรธแบบหายยากมากค่ะ ถ้าเป็นเรื่องใหญ่จริงๆแล้ว ฮิคาริจะตัดสินใจที่จะตัดความสัมพันธ์ไปเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะการดูถูกเธอนี่เธอจะไม่ชอบมากเลยล่ะค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เธอโกรธมากก็แล้วกันนะคะ

          ฮิคาริออกจะเป็นพวกที่ตัดสินใจได้ช้า ประมาณว่าถ้าเธอไปเดินเลือกซื้อของแล้วเกิดอยากได้ของสองอย่างขึ้นมาแล้วต้องเลือก ฮิคาริจะเป็นคนที่ใช้เวลามากในการตัดสินใจประมาณว่าอันนี้จำเป็น อันนี้ก็น่ารัก อันนี้ก็อยากได้ กว่าจะตัดสินใจได้ก็กินเวลาไปหลายสิบนาที แน่นอนว่าฮิคาริยังทำการถามคนอื่นอีกด้วยว่าเธอควรจะตัดสินใจเลือกอย่างไรดี แต่ถึงกระนั้นก็ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดี จุดจบของคนโลเลก็คือการต้องซื้อของทั้งหมดที่อยากได้ ไม่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรกลับบ้านเลย แต่เมื่อฮิคาริตัดสินใจอะไรไปแล้วกลับจะเป็นคนที่หัวดื้อไม่ยอมเปลี่ยนใจอีกเลย แบบมั่นใจสุดๆว่าตนเองพอใจกับสิ่งที่เลือกแล้ว และสิ่งที่ตนเองเลือกก็ดีที่สุด การจะโน้มน้าวใจฮิคารินั้นค่อนข้างยาก แต่ถ้าค่อยๆพูดอย่างใจเย็น ไม่อารมณ์เสีย และทะเลาะกับเธอแล้วพูดด้วยเหตุผลแล้ว เธอก็จะค่อยๆเปิดใจรับฟังเหตุผล และอาจจะยอมเปลี่ยนใจในที่สุดค่ะ

          ถึงแม้ว่าฮิคาริจะมีรูปลักษณ์ที่ดูเป็นสาวน้อยน่ารักน่าชัง แต่ถึงกระนั้นเธอเองก็เป็นพี่สาวคนโตของครอบครัวที่ต้องดูแลน้องชายอีกสอง จึงไม่น่าแปลกใจที่เธอจะมีความจู้จี้จุกจิกคนอืนเล็กน้อย(?)ตามประสาของคนเป็นพี่สาว ฮิคาริต้องเป็นคนที่คอยเตือนน้องๆว่าให้ทำความสะอาดสิ ทำการบ้านสิอยู่เสมอ จนสุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ไปจู้จี้จุกจิกกับคนอื่นบ้างเล็กน้อย เช่นถ้าเพื่อนไม่เริ่มทำการบ้านทั้งๆที่ใกล้จะส่ง เธอจะเข้าไปเตือนเพื่อนว่าให้รีบทำ แถมถ้าทำออกไม่ดีก็จะพยายามพูดให้เพื่อนพยายามมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ด้วยนิสัยนี้จึงทำให้เธอมักจะโดนเพื่อนบ่นว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่เอาจริงๆแล้วที่ฮิคาริจู้จี้จุกจิกนั้นก็เป็นแค่เพียงเพราะเธอเป็นห่วงพวกเขา และอยากให้ทำออกมาอย่างเต็มที่ที่สุด และเมื่อเวลาผ่านไปฮิคาริก็เรียนรู้ที่จะปรับปรุงตนเองโดยการพยายามจู้จี้เพื่อนให้น้อยลง พูดเตือนอย่างพอเป็นพิธีให้รู้สึกว่าตนเอเตือนไปแล้ว ถ้าเขาไม่ทำตามก็ถือเสียว่าเป็นเรื่องของเขา แต่นิสัยนี้ก็ยังไม่ได้หมดไปหรอกนะคะ แค่พยายามสงบปากสงบคำให้จู้จี้น้อยลงแค่นั้นเอง

          ฮิคารินั้นถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเก็บอะไรมาใส่หัวสักเท่าไหร่แต่นั้นมันก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นในชีวิตก็เท่านั้นแหล่ะค่ะเช่นการกังวลว่าปิดไฟห้องหรือยัง หรือกลางวันนี้จะกินอะไรดี(?) ซึ่งฮิคาริจะบอกกับตัวเองว่าช่างแม่ง(?) แต่โดยส่วนตัวแล้วฮิคาริเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนไหวและเซนต์ซิทีฟกับคำพูดของคนอื่นมาก เมื่อโดนว่าอะไรเธอก็จะนำกลับมานั่งคิดเสมอว่าตัวเองทำอะไรผิด โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองอาจจะไม่ได้ผิดอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ ทำให้เธอมักจะแอบร้องไห้กับตัวเองอยู่บ่อยๆ นอกจากนี้เธอยังเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวง่าย และมีอารมณ์ร่วมกับคนอื่นเขาไปเสียทุกอย่างไม่ว่าญาติจะเรียนจบก็ดีใจตามเขา เวลาคนมีปัญหาก็จะกังวลไปกับเขา เวลาอ่านหนังสือรักโรแมนติกก็จะเขินตามนางเอก หรือเวลาดูหนังเศร้าก็จะร้องไห้ตามไปด้วย ฮิคาริเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้แงเพราะเวลามีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจก็จะร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ปากบอกว่าไม่เป็นไร เวลาโกรธก็ร้องไห้ประมาณว่าโกรธจนร้องไห้ ตอนกลัวก็ร้องไห้ ตอนตกใจก็แทบจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะค่ะ

        ถึงแม้ว่าฮิคาริจะเป็นลูกสาวคนโต เธอก็ยังมีนิสัยที่เด็กๆคือ เอาแต่ใจอยู่บ้าง เพราะด้วยความผู้หญิงคนเดียวจึงไม่ได้ทะเลาะแย่งของกับน้องชายทั้งสองมากสักเท่าไหร่ ทำให้เธอมักจะได้ของที่เธอชอบอยู่เสมอๆจนติดเป็นนิสัย เมื่อฮิคาริเห็นของที่ชอบเธอจะอยากได้และจะซื้อทันทีโดยไม่ปรึกษาผู้อื่น หรือในบางครั้งเธอก็มักจะชอบบอกให้คนอื่นทำแบบนู้นแบบนี้ตามที่เธอบอกตามประสาคนที่มีนิสัยจู้จี้จุกจิก เมื่อคนอื่นไม่ทำตามแม่นางจะออกแนวงอนนิดๆเหวี่ยงหน่อยๆว่าทำไมไม่ทำตาม แต่สักพักหนึ่งเธอจะสามารถปล่อยวางได้เอง แล้วทำตัวเป็นปกติค่ะ นอกจากนี้เจ้าตัวยังมีนิสัยแบบเด็กๆอีกอย่างหนึ่งคือเธอนั้นเป็นคนที่ขี้อ้อนมาก อาจจะเป็นเพราะเป็นลูกสาวคนเดียวอีกนั่นแหล่ะค่ะ เนื่องจากน้องชายทั้งสองนี่ก็แมนเสียเหลือเกิน แมนจนไม่เคยอ้อนพ่อแม่ เมื่อฮิคาริอ้อนอะไรนิดๆหน่อยๆคุณพ่อคุณแม่ก็จะเริ่มใจอ่อนแล้ว แต่ฮิคาริก็ไม่ได้เป็นคนที่อ้อนเฉพาะเวลาที่อยากได้ของหรอกนะคะ แต่เวลาว่างๆเธอก็จะนั่งอ้อนคนที่เธอรักประมาณว่าสนใจฉันหน่อยเถอะ เช่นเวลานอนอยู่บ้านว่างๆเธอก็จะอ้อนคุณแม่เล่นๆให้คุณแม่ลูบหัวหรือห้อมเธอ เป็นต้นค่ะ

        ถ้าจะให้กล่าวถึงนิสัยที่แสดงถึงความเป็นนักสิบของเธอล่ะก็จะต้องบอกเลยค่ะว่าเป็นนิสัยที่แม่นางเองก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนมากค่ะ นั่นคือความช่างสังเกต และความขี้สงสัยของแม่นางค่ะ ฮิคาริเป็นคนที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนเธอจะต้องมองไปทั่วๆเสมอทั้งด้วยความสงสัยของเธอ และความกลัวอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น ฮิคาริจะมองตั้งแต่เพดานยันพื้น มองแม้แต่ตามซอกต่างๆ ด้วยความที่เธอมักจะมองสาดส่องไปทั่วแบบนี้ยิ่งทำให้เธอเกิดความสงสัยมากยิ่งขึ้น แถมยังเป็นคนจำพวกที่มีความคิดอยู่ในหัวของตัวเองเสมอเมื่อเกิดคำถามขึ้นมาก ก็จะเอ่ยถามออกมาทันที ทำให้หลายๆคนถามเธอว่าทำไมอยู่ๆถึงถามขึ้นมา เพราะบางทีทั้งห้อเงียบอยู่ดีๆเธอก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หรือคนอื่นเขาคุยกันเรื่องอื่นอยู่เธอก็ถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับบทสนทนาขึ้นมาซะงั้น

ประวัติ : ฮิคาริเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน โดยที่เธอมีน้องชายอีกสองคน คุณพ่อนั้นเป็นวิศวกรอยู่ในบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ส่วนคุณแม่เป็นนักเขียนนิยายแฟนตาซีชื่อดังทำให้สามารถทำงานอยู่กับบ้านได้ ทำให้ลูกๆได้รับความรักจากคุณแม่อย่างเต็มที่ค่ะ ปัจจุบันฮิคาริเรียนอยู่ปี3 คณะบัญชี น้องชายคนรองเรียนอยู่ปี2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ตามรอยคุณพ่อ และน้องชายคนเล็กกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปี3

           ฮิคาริโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะให้อิสระในการทำสิ่งต่างๆ รวมถึงการตัดสินใจในการทำสิ่งต่างๆ แต่ก็มีกฎในครอบครัวที่ไม่สามารถทำผิดกฎได้ เช่นห้ามกลับบ้านหลังสี่ทุ่ม หรือห้ามใช้คำหยาบคายในบ้าน ถ้าหากทำผิดกฎจะมีบทลงโทษตามที่พ่อแม่เห็นสมควรเช่นทำงานบ้าน หรืองดเล่นโทรศัพท์ เป็นต้น

              ตั้งแต่จำความได้ฮิคาริก็เป็นคนที่ชอบในเรื่องเกี่ยวกับปริศนา หรือคดีต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีต เพราะคุณแม่เองก็เป็นคนที่ชอบเรื่องสไตล์นี้เหมือนกัน แค่ดันถนัดแต่งนิยายแนวแฟนตาซีมากกว่า ว่างๆก็จะอ่านนิยายสืบสวนสอบสวน

               เมื่ออายุได้14ปี ฮิคาริได้เข้าไปพวนพันกับคดีขโมยของในร้านขายของแห่งหนึ่ง ในขณะที่เธอกำลังอยู่ในร้านนั้นพอดี ด้วยความช่างสังเกตของฮิคาริทำให้ไขคดีนั้นได้ด้วยดี หลังจากนั้นฮิคาริจึงได้มีโอกาสใช้ความสามารถของตนเองในการช่วยไขคดีอีกหลายครั้งค่ะ

ลักษณะการพูด : เป็นคนที่มักจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงสดใสอยู่เสมอ มักจะแทนตัวเองด้วยคำว่าฉัน แต่ถ้าคุยกับคนที่แก่กว่าหรืออาวุโสกว่าจะแทนตัวเองว่าหนู และมักจะแทนคนอื่นด้วยนามสกุล ชื่อ และชื่อเล่นตามลำดับความสนิท

            “ เอ๋… หมายความว่ายังไงหรอ? ” สงสัย

            “ อ๊าย น้องแมวน่ารักจังเลย อยากได้จังเลยนะ “ เวลาเจอของน่ารักๆ

            “ ฉันไม่ได้เสียใจสักหน่อย ไม่ต้องคิดมากหรอก ” เวลาที่เสียใจแล้วเก็บความรู้สึกเอาไว้

            “ ทำไมถึงไม่ปิดไฟก่อนออกจากบ้านล่ะ เห็นไหมว่าต้องกลับไปใหม่เลยเนี่ย “ เวลาที่เหวี่ยงคนอื่นจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ

             “ฉันขอโทษนะ หันมายิ้มหน่อยสิ “ เมื่อเหวี่ยงเสร็จแล้วอารมณ์เริ่มเย็นลง ก็จะมาอ้อนเพื่อขอคืนดี

สิ่งที่ชอบ : ของน่ารักๆ (เพราะเห็นแล้วจะรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น)

                แมว (ชอบความขี้อ้อนของแมว)

                ขนมหวาน (กินแล้วจะอารมณ์ดี)

                เรื่องลึกลับ สืบสวนสอบสวน (รู้สึกสนุก และตื่นเต้นเสมอ)

                ที่นอนนุ่มๆ (รู้สึกสบายจนไม่อยากจะลุกเลยล่ะ(?))

                ทะเล (รู้สึกเย็นสบาย คลายเครียดได้เป็นอย่างดี)

สิ่งที่ไม่ชอบ : ของน่ากลัวๆ (เห็นแล้วจะรู้สึกกลัวทันที)

                    มะเขือเทศ (ไม่ชอบสัมผัสแหยะๆ(?)ของมะเขือเทศ)

                    คนที่ชอบบังคับ (เป็นตัวของตัวเองไม่เต็มที่ และรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่โดนบังคับ)

                    คนที่ชอบขัดใจ (เพราะอะไรก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ(?))

สิ่งที่กลัว : ความมืด (เพราะรู้สึกว่าไม่เห็นสิ่งรอบๆตัว และไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง)

                แมลง (ดูหยุบหยับ(?)น่าขยะแขยง)

งานอดิเรก : อ่านหนังสือสอบสวนสืบสวน , กินขนม(?) , นอน(?) , ดูหนัง

เพิ่มเติม : -

---------------------------------------------

Talk with character.

ห้องสี่เหลี่ยมคุมโทนสีขาวในตึกสูงระฟ้าที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมือง เก้าอี้หนึ่งตัวหันหลังให้กับหญิงสาวเจ้าหน้าที่นักสืบคนหนึ่งที่ยืนรอฟังคำสั่งของบุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น เสียงเรียบหวานของบุคคลที่มี ' ตำแหน่งสูงที่สุด ' (บอส)เอ่ยขึ้นกับสาวนักสืบที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

- พวกสกอตแลนด์ยาร์ดกำลังหัวปั่นกับปริศนา ' ความตาย ' ที่เกิดขึ้นมากมาย คุณคิดจะทำยังไงต่อดีล่ะ คุณนักสืบ?

: “ จะทำยังไงได้ล่ะคะ ก็ต้องช่วยพวกสกอตแลนด์ยาร์ดอยู่แล้ว ถ้ามีฉันทุกอย่างก็คงจะง่ายขึ้นใช่ไหมคะ “ ฮิคาริพูดตอบอย่างขี้เล่นอย่างเช่นปกติ พร้อมกับยิ้มให้อย่างร่าเริง

- งั้นเหรอ ฉันกำลังคิดว่าแค่ตัวคุณตามลำพังคงไม่อาจไขคดีนี้ได้สำเร็จแน่ คุณคิดว่าบนโลกใบนี้ ยังมีคนพิเศษที่มีความสามารถแตกต่างจากคนทั่วไปอยู่หรือไม่?

: “ ก็คงจะมีล่ะมั้งคะ ใครจะไปรู้ล่ะ ”

- ปริศนาครั้งนี้อาจต้องแลกด้วยการเสียสละ คุณจะยอมเสี่ยงเพื่อค้นหาความจริงของปริศนานี้ไหม?

: “ฉันทุ่มสุดตัวให้กับการสืบสวนอยู่แล้วล่ะค่ะ”

- แล้วถ้าเกิด คุณรู้สึกมี ' ความรัก ' ให้กับคู่หูของคุณล่ะ คุณกับเขายังจะร่วมงานด้วยกันอยู่ใช่มั้ย?

: “ ฉันบอกแล้วว่าฉันทุ่มสุดตัวให้กับการสืบสวนอยู่แล้ว ยังไงฉันก็ต้องแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ”

- ฉันคงหมดคำถามแล้วล่ะ ขอให้คุณโชคดีกับคู่หูนักสืบของคุณก็แล้วกันนะ

: “ ขอบคุณ และพบกันใหม่นะคะ “ ยิ้มให้หนึ่งทีอย่างเป็นมิตร

---------------------------------------------

Talk with parent.

- ดีงับ คุณผู้ปกครองของลูกสาวที่น่ารักทั้งหลาย ชื่ออะไรกันเหรองับ?

: เพิลค่ะ

- ทำไมถึงส่งลูกสาวเข้าสมัครเรื่องนี้เหรองับ มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่างับ?

: ชอบเรื่องแนวนี้อยู่แล้วน่ะค่ะ

- อ่อ เป็นงี้นี่เอง คิดว่าลูกสาวมีสิ่งที่พิเศษตรงไหนไหมงับ?

: ความขี้สงสัยล่ะมั้งคะ

- พอดีไรท์รับจำนวนจำกัดจริงๆ หากสมมุติว่าลูกสาวไม่ติดจะ ' รับกลับ ' หรือเปล่างับ?

: ขอรับกลับค่ะ

- คำถามสุดท้าย มีอะไรจะบอกกับไรท์พัพเพ็ตก่อนจากกันไหมงับ?

: ฝากพิจารณาลูกสาวด้วยนะคะ