พาร์ตรีไดส์ : ดิน น้ำ ฟ้า และเรา

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : HAPPY BIRTHDAY

1    :    HAPPY  BIRTHDAY

                “ระวัง!  หลีกไป………..”

                เสียงตะโกนอย่างตื่นตระหนก  ทำให้เด็กหนุ่ม ซึ่งกำลังนอนหนุนแขนตนเอง เหม่อมองท้องฟ้าอันสดใส ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที  วินาทีนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่ามีแรงลมปะทะวูบผ่านตัวไป

                “นี่กะจะฆ่ากันเลยเหรอ  แซนด์”  เด็กหนุ่มตะโกนถามออกไป  เมื่อเห็นว่าสาเหตุของแรงลมนั่นคือ  เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง กำลังฉุดรั้งไม่ให้เกวียนบรรทุกไม้ขนาดไม่ใหญ่นัก ซึ่งบรรทุกไม้ฟืนมาจนเกือบเต็ม ไม่ให้ไถลลงเนินไป

                “เฮ้ย!  อย่ามัวแต่พูดมากน่า ไม่คิดจะมาช่วยกันเลยหรือไง มาช่วยกันหน่อย…เร็วซิ”   เสียงตะโกนตอบกลับมายังเจือด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกไม่หาย เขาเลยรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปช่วยฉุดเกวียนให้ชะลอความเร็ว ไม่ให้ไถลลงจากเนินเขา  จนกระทั่งมันหยุดนิ่งบนที่ราบช่วงหนึ่งของเนินเขาลูกย่อม ๆ แห่งนี้

                “โอ๊ย! ….เกือบ…ไป…แล้ว…เฮ้อ…เหนื่อยชะมัด”  เสียงพูดตะกุกตะกัก ปนเสียงหอบเอ่ยออกมา  “ขอบใจน่ะ  เจย์  ที่มาช่วยอ่ะ”

                “ไม่เป็นไรหรอก  ว่าแต่นายเหอะ  เล่นอะไรพิเรนทร์ ๆ อีกละ” 

                “  จะบ้าเหรอ ! “    เสียงตอบกลับเกือบจะทันที ที่เด็กหนุ่มเจย์พูดจบ    “นายเห็นชั้นกำลังเล่นอะไรสนุก ๆ จนต้องมายืนเป็นหมาหอบแดดอยู่อย่างนี้เหรอ”

                “ โธ่!  อย่าโมโหน่า แซนด์ “  เจย์ยังคงพูดต่อไปอย่างอารมณ์ดี   “คนที่น่าจะอารมณ์เสียน่ะ  น่าจะเป็นชั้นมากกว่านะ  เกวียนนายเกือบจะทับหัวชั้นไปแล้วนะ   โชคดีที่ยังหลบทัน”

                “แล้วใครใช้ให้นายมานอนเอ้อระเหยอยู่บนนี้หล่ะ”  แซนด์ตอบกลับด้วยเสียงที่เป็นปกติ

                “นายกำลังทำให้บรรยากาศในการพักผ่อนวันนี้ของชั้นเสียหมดเลย   น่าเสียดายชะมัด  นายดูซิวันนี้ท้องฟ้าสวยจะตายไป  เป็นวันแรกในรอบสัปดาห์เลยน่ะเนี่ย ที่ท้องฟ้าไม่มืดครึ้ม  ฝนไม่ตก”

                “ชั้นไม่มีเวลามานั่งซึมซับบรรยากาศแบบนายหรอก”  เด็กหนุ่มเจ้าของนัยต์ตาสีเขียวมรกต  ซึ่งขุ่นมัวเมื่ออยู่ในอาการที่หงุดหงิดเช่นนี้ ยังคงยืนหายใจหนัก ๆ  แสดงอาการเหนื่อยจากการที่ต้องออกแรงเมื่อสักครู่     “เหนื่อยจะแย่  ร้อนก็ร้อน  เฮ้อ!  ชั้นต้องแพ้ยัยนั่นอีกแน่ ๆ เลย  
บ้าชะมัด  ….”

                “แล้วเที่ยวนี้ นายไปท้าแข่งอะไรกับน้องอีกล่ะ”  เจย์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ  อย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ

                “  ก็ .. ก็..  ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ  นายอย่าสนใจเลย”  แซนด์รีบตัดบท  “แล้วตกลงนายมาทำอะไรอยู่บนนี้ล่ะ”

                “ก็บอกแล้วไง  ว่าขึ้นมาพักผ่อน  ชมวิว  บรรยากาศดีอย่างนี้  มัวอยู่แต่ในบ้านเสียดายตายเลย “  เจย์ตอบคำถามขณะที่แหงนหน้ามองท้องฟ้า  พร้อมกับยิ้มสดใส  นั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มผู้นี้ ดูน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก

                แซนด์ มองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า  ถึงเค้าจะเป็นรุ่นพี่ แต่ก็อายุมากกว่าแซนด์แค่ปีเดียว  ทั้งสองจึงสนิทกันเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน  ทั้งคู่ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ  และมักจะได้รับคำชมอยู่บ่อย ๆ ว่า เป็นเด็กหนุ่มที่น่าตาดีทั้งคู่  เจย์เป็นเจ้าของร่างสูงโปร่ง  ตาสีน้ำตาลเข้มรับกับผมสีดำขลับ  คิ้ว  จมูก  ปาก ช่างประกอบกันอย่างลงตัวบนใบหน้าที่คมเข้มนั้น  ส่วนแซนด์ ถึงจะไม่สูงเท่าเจย์  แต่ก็ไม่ได้เตี้ยไปกว่ากันสักเท่าไหร่  แต่ด้วยผมสีม่วงอ่อน ๆ และนัตย์ตาสีเขียวมรกต  ซึ่งถือเป็นจุดเด่นที่ทำให้ แซนด์ดูแตกต่างจากเด็ก ๆ รุ่นราวคราวเดียวกันในหมู่บ้าน

                “เฮ้…  ว่าไง”   เสียงเจย์ดังขึ้น   ทำให้แซนด์สะดุ้ง หลุดจากภวังค์

                “หา…  นายว่าอะไรนะ”

                “ชั้นถามนายว่า  นายจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า  ชั้นจะได้ช่วยนายเข็นเกวียนลงเขาไปไง”

                “อืม…  ก็ดีซิ  มีนายช่วยอีกแรง จะได้ไม่ไถลวืดไปแบบเมื่อกี้นี้อีก”

                ว่าแล้วทั้งคู่ก็เริ่มออกแรงเข็นเกวียนบรรทุกไม้ฟืนลงเขาไปตามทางที่ขรุขระอย่างทุลักทุเล    โดยจุดหมายปลายทางอยู่ที่กระท่อมขนาดย่อม ๆ  ที่ตีนเขา

                “จะว่าไปแล้ว  นายก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่บ้านชั้นนานแล้วนะเนี่ย  แม่ยังบ่นถึงนายอยู่เลย”  แซนด์พูดพลาง ขณะที่ต้องก้มหัวหลบกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาจากข้างทาง

                “ก็ช่วงนี้ ฝกตกทุกวันเลย  นายก็เห็น  อย่างที่ชั้นบอกไง วันนี้อากาศดีจริง ๆ เลย”  เจย์ตอบพลางทำท่าสูดอากาศหายใจฟอดใหญ่  “นี่ถามจริงเหอะ  ทำไมนายถึงคิดกลับบ้านทางนี้ล่ะ  ทางดี ๆ มี ไม่ยอมใช้  นายก็รู้ทางสายนี้ ธรรมดาแล้วไม่มีใครเค้าใช้แล้วนะ  มันทั้งรก ทั้งขรุขระขนาดนี้”

                “ชั้นคิดว่าทางนี้น่าจะกลับบ้านได้เร็วกว่าทางข้ามแม่น้ำในหมู่บ้าน  ก็เลยจะลองดู  ไม่นึกว่ามันจะชันขนาดนี้”

                “แล้วผลที่ออกมา ดันช้ากว่าเก่า แถมเกือบทำชั้นซวยไปด้วย  คิดแบบนี้ซิน๊า… ถึงได้มีเรื่องปวดหัวแทบทุกวัน”

                “อย่ามัวบ่นเลยน่า  นายน่ะรู้ตัวมั๊ย ทำตัวเป็นคนแก่ขึ้นทุกวันแล้ว  รีบ ๆ เข็นเข้าเถอะ จะได้ถึงบ้านเร็ว ๆ วันนี้แม่ทำขนมไว้ด้วยนะ”

                “จริงเหรอ  ลาภปากอีกแล้ว  กำลังคิดถึงขนมฝีมือคุณป้าอยู่พอดี  โชคดีจริง ๆ เล้ย…..”

                “เอ้า..  ก็รีบ ๆ  เข้าสิ เจย์ วิ่ง… เร็ว  นึกถึงขนมเข้าไว้  ขนม…..ขนม….ขนม…..”  แซนด์เร่ง พร้อมกับเข็นเกวียนวิ่งเร็วขึ้น

**********************************

                “มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะลูก”

                “คอยพี่ค่ะแม่  น่าจะถึงได้แล้ว ไม่รู้มัวแต่ไปเถลไถลที่ไหน  สงสัยรู้ตัวว่าแพ้ เลยไม่กล้ากลับมา  สมน้ำหน้า” 

                “ จริง ๆ เลย  พี่น้องคู่นี้  คราวนี้แข่งอะไรกันอีกล่ะ  หืม…” 

                “ก็แข่งกันว่า  ใครจะกลับถึงบ้านก่อนค่ะ”

                “อ้าว!  พี่เค้าไปตัดไม้ที่ด้านโน้นของป่าไม่ใช่เหรอ ทางก็ต้องไกลกว่าลูกที่ไปตักน้ำที่แม่น้ำอยู่แล้ว  ยังไง ๆ พี่เค้าก็ต้องแพ้หนูอยู่ดี  ทำไมถึงรับคำท้ากันล่ะ”

                “อ๋อ..  ก็หนูต่อให้นี่คะ  หนูขนน้ำ 2  เที่ยว ให้พี่ขนไม้ฟืนแค่เที่ยวเดียว  อันที่จริงหนูเสียเปรียบกว่าด้วยนะคะเนี่ย  ยังเสร็จก่อนพี่เค้าเลย  กลับมาคราวนี้จะทำโทษอะไรคนที่แพ้ดีน๊า….  แม่ช่วยหนูคิดหน่อยซิคะ  นะคะแม่  นะคะ”

                “ไม่ต้องมาอ้อนแม่หรอก  ไม่ยุ่งด้วยแล้ว  พี่น้องคู่นี้ มีเรื่องกันได้ทุกวี่ทุกวัน  หนูน่ะจะคอยพี่ก็เข้ามาคอยในบ้านดีกว่า มาเร็ว อย่ามัวยืนตากแดดอยู่ เดี๋ยวไม่สบาย  พานีย์เข้ามาด้วยนะ”

                “ค่ะ  แม่   …   ไป นีย์ เข้าบ้าน “  เด็กสาวตอบแม่  พร้อมกับหันไปลากสุนัขตัวใหญ่  สีดำเป็นมันที่กำลังจ้องมองมาเหมือนกับรู้ว่าแม่พูดให้พามันเข้าบ้านไปด้วย

***********************

                “โฮ่ง…..โฮ่ง…..”

                “แม่คะ  เสียงนีย์ สงสัยพี่จะกลับมาแล้ว หนูไปดูนะคะ”  เด็กสาวร่างโปร่งบาง พูดจบพร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้องครัวไปในทันที

                “ว่าไง คนขี้แพ้  กลับมาแล้วเหรอ  อ้าว…..”  เสียงเด็กสาวชะงักไป  เมื่อเห็นคนตรงหน้า

                “หวัดดี ซายน์”   เจย์ทัก

                “พี่เจย์ มาไงอ่ะ  นึกว่าแซนด์ซะอีก”

                “ซายน์”  เสียงแม่ดุมาจากในครัว

                “ค่ะแม่  …  พี่แซนด์ก็ได้”  ซายน์ตอบกลับเบา ๆ  แล้วหันหน้ากลับมาทางเจย์ด้วยสีหน้าเบื่อ ๆ

                “อยู่นี่ “  เสียงแซนด์ตะโกนมาจากด้านข้างของบ้าน  “เอาไม้ฟืนไปเก็บมา”

                “ทำไมช้าอย่างนี้หล่ะ  เค้ากลับมาตั้งนานแล้วนะ “  ซายน์รีบเยาะทันทีที่เห็นหน้าแซนด์ พร้อมด้วยท่าทางยืนกอดอก ยิ้มมุมปาก ซึ่งเป็นท่าที่ซายน์คิดว่าคงจะกวนอารมณ์แซนด์ได้ดีที่สุด

                “สวัสดีครับ คุณป้า”  เจย์รีบเดินเข้าไปทักแม่ของซายน์และแซนด์ทันทีเมื่อเห็นท่านเดินออกมาจากห้องครัว  พร้อมกับยกถาดใส่ขนมออกมาด้วย

                “อ้าว  เจย์  ไม่ได้เจอซะตั้งนาน..  พอดีเลย มา มาทานขนมด้วยกัน”

                “ขอบคุณครับ”  เจย์ตอบ พร้อมกับรีบเข้าไปช่วยถือถาดใส่ขนมไปวางไว้บนโต๊ะ

                “เอ้า  ….  สองคนนั่น จะเถียงกันอีกนานมั๊ย”  แม่พูดพลางหันไปถามแซนด์กับซายน์ ที่กำลังยืนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายที่ประตูบ้าน

                “แม่คะ  ก็พี่เค้าไม่ยอมรับว่าแพ้นี่คะ  บอกว่าครั้งนี้ให้ถือเป็นโมฆะ เพราะพี่เค้าไปเจอพี่เจย์ระหว่างทาง เลยแวะคุยกัน ทำให้กลับมาช้า 
ขี้โกงชะมัดเลย”   ซายน์พูดด้วยน้ำเสียงงอน ๆ  แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ เอื้อมมือหยิบขนมเข้าปากทันที

                “นี่นายโกงน้อง โดยเอาชั้นเป็นข้ออ้างเหรอ”   เจย์แอบกระซิบกับแซนด์ ขณะที่แซนด์เดินมานั่งข้าง ๆ พร้อมกับหยิบขนมเข้าปาก

                “ นายอย่าเสียงดังซิ  ดีนะที่ชั้นหัวไว คิดข้อแก้ตัวนี้ได้สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อกี้นี้เอง รอดตัวไป ไม่งั้นโดนยัยนั่นหาวิธีแปลก ๆ มาทำโทษอีก
แน่ ๆ”   แซนด์กระซิบกลับพร้อมกับเคี้ยวขนมไปด้วย

                “คุณป้า ไม่มาทานขนมด้วยกันเหรอครับ”  เจย์หันกลับไปทักแม่ของเพื่อน เมื่อเห็นว่าท่านนั่งเหม่อลอยมองมาโต๊ะ ด้วยสีหน้าเศร้า ๆ

                “ไม่ล่ะจ๊ะ  ตามสบายน่ะ  ลูก ๆ ทานกันเถอะ”  พูดจบ  นางก็หันกลับไปมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยสีหน้าเศร้า ๆ ตามเคย

**************************************

                “เอาอาหารให้นีย์  แล้วเหรอลูก”  แม่เอ่ยถาม ขณะที่แซนด์กำลังล้างมือ เพื่อจะเตรียมตัวรับประทานอาหารเช้าพร้อมกัน

                “ครับแม่  วันนี้นีย์ไม่รู้เป็นอะไรฮ่ะ  วิ่งไปวิ่งมา ไม่ยอมให้จับเลย  กว่าจะจับตัวไปผูกกับที่ได้ เล่นเอาเหนื่อยแทบแย่”  แซนด์ตอบขณะเดินมานั่งที่โต๊ะ

                “อย่าโกรธนีย์เลยน่ะลูก  มันอยู่กับเรามานานแล้ว  ต่อไปนีย์อาจจะช่วยลูก ๆ  ได้มาก  โดยที่ลูกนึกไม่ถึงเลยก็ได้”

                “ช่วยอะไรคะแม่”  ซายน์ถามพลางเริ่มต้นกันแซนด์วิชในมือ

                “เอาเถอะ  อย่าถามเลย รีบ ๆ ทานอาหารเช้ากันเร็วเข้า  กลับจากโรงเรียนวันนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับลูก ๆ ด้วยนะ ”

                แซนด์กับซายน์มองหน้ากันอย่าง งง ๆ  กับพฤติกรรมของแม่ในวันนี้  แม่ดูเลื่อนลอย และมีสีหน้าที่ดูวิตกกังวล อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ทั้งคู่จึงรีบกินแซนด์วิชในจานของตนเอง  และดื่มนมจนหมดแก้ว          

                ตอนเย็น เมื่อทั้งคู่กลับจากโรงเรียนในหมู่บ้าน หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เดินออกมาตามหาแม่ซึ่งไม่อยู่ในบ้าน  จนกระทั่งพบแม่นั่งอยู่บนตอไม้ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาเป็นบริเวณกว้าง นีย์นอนหมอบอยู่แทบเท้า  แม่เหม่อมองไปในทุ่งหญ้าเบื้องหน้า  ซายน์เพิ่งจะเห็นว่ามองแม่จากมุมนี้ แม่ดูบอบบาง และดูแก่ลงไปมาก  วันนี้แม่ดูแปลก ๆ ไปจริง ๆ  แม่ดูห่อเหี่ยว   ไร้ชีวิตชีวา  และดูเศร้าหมอง ท้อแท้ สิ้นหวัง

                “แม่คะ “  ซายน์เรียกแม่เบา ๆ ขณะเดินเข้าไปใกล้แม่ ก้มลงกอดแม่ไว้ เหมือนจะปลอบประโลม 

                “นั่งลงสิ  ทั้งสองคน  แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย  แม่อยากให้ทั้งคู่ตั้งใจฟังสิ่งที่แม่จะพูดนี้ให้ดี เข้าใจมั๊ย”  แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นเช่นเคย

                “ค่ะ”   “ครับ”  ทั้งคู่ตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

                “วันพรุ่งนี้ ลูก ๆ  ก็จะมีอายุครบ  15  ปีกันแล้วซินะ”

                “เออ….ใช่  จริง  ๆ ด้วย พรุ่งนี้วันเกิดพวกเรานี่นา  ลืมซะสนิทเลยเน๊อะซายน์”  แซนด์ตะโกนทะลุกลางปล้องขึ้นมา  แต่ก็รีบเงียบเสียงลงทันที เมื่อเห็นสายตาของแม่ที่มองปรามมา

                “อายุ  15  กันแล้วซินะ  เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ “  แม่เหม่อมองไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นเบาๆ  อย่างไม่ได้มีเจตนาจะพูดกับแซนด์และซายน์  

                “แม่คะ”  ซายน์เรียกแม่เบา ๆ  ด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ  เมื่อเห็นแม่พูดไปพร้อม ๆ กับน้ำตาที่คลอหน่วย

                “มันเร็วจริง ๆ  แม่ยังไม่ทันจะคิดเลยว่าจะเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ลูกฟังอย่างไร  ลูก ๆ ถึงจะเข้าใจในสิ่งที่แม่จะเล่าให้ฟัง แม่จะเริ่มต้นตรงไหนดีนะ  แม่มัวแต่คิดว่ายังมีเวลา แล้วค่อย ๆ อธิบายให้ลูกฟังไปเรื่อย ๆ  แต่เผลอแป๊บเดียว ก็ถึงวันพรุ่งนี้แล้ว  มันเร็วจริงๆ “

                “แม่กำลังจะบอกอะไรกับเราน่ะ  เธอรู้เรื่องรึเปล่าซายน์”  แซนด์กระซิบถามซายน์อย่าง งง ๆ  ทั้ง ๆ ที่สายตายังคงจ้องไปที่แม่ ซึ่งตอนนี้นั่งเหม่อมองออกไปแสนไกล  ซายน์ได้แต่ส่ายหัวไปมา โดยที่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าของแม่ตรงหน้า

                “แม่จำได้ว่าเมื่อตอนเล็ก ๆ ลูก ๆ เคยสงสัยและถามแม่เสมอว่าทำไมเราถึงไม่ไปอยู่ในหมู่บ้านเหมือนคนอื่น ๆ  ทำไมชาวบ้านถึงชอบมองลูกแปลก ๆ ทำไมแม่ไม่เคยเข้าไปในหมู่บ้านเลย  แต่แม่ก็ไม่เคยตอบคำถามเหล่านั้น บอกแต่ว่าสักวันหนึ่งลูก ๆ จะรู้เอง”  แม่ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

                “อุโมงค์กินคน”   อยู่ ๆ แม่ก็พูดโพล่งขึ้นมา

                “ค๊ะ”  “อะ..อะไรครับ”   ทั้งซายน์และแซนด์สะดุ้งโหยง พร้อมกับปล่อยเสียงออกมา

                “อุโมงค์ที่อยู่หลังป่าด้านโน้น  ที่ชาวบ้านเรียกกันว่าอุโมงค์กินคน  ลูก ๆ รู้จักใช่มั๊ย ลูกรู้มั๊ยทำไมชาวบ้านจึงเรียกมันว่าอุโมงค์กินคน”  แม่เงียบไปอึดใจ เมื่อเห็นว่าเด็ก  ๆ ต่างนั่งนิ่งจ้องมองมายังตนเป็นตาเดียว โดยไม่เอ่ยปากอะไรออกมา   จึงเริ่มต้นพูดต่อโดยสายตายังทอดมองออกไปแสนไกล

                “นั่นเป็นเพราะไม่ว่าใครที่เข้าไปในอุโมงค์นั่นแล้ว  ไม่เคยจะกลับออกมา  ชาวบ้านกลัวอุโมงค์นั่นมาก ว่ากันว่าเป็นที่อยู่ของปีศาจที่ต้องกินคนเป็นอาหาร”

                “พ่อด้วยใช่มั๊ยค่ะแม่  พ่อก็หายไปในอุโมงค์นั่น”  อยู่ ๆ ซายน์ก็พูดขึ้นมา

                แม่ชะงักคำพูดที่กำลังจะพูดต่อ  ตวัดสายตากลับมามองหน้าซายน์ที่กำลังจ้องมองมา และเมื่อเบนสายตาไปมองอีกคนหนึ่งก็เห็นแซนด์กำลังจ้องมองแบบรอคอยคำตอบเช่นกัน

                “จ๊ะ  ลูก”  แม่ตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมา   “ฟังแม่ดี ๆ น่ะลูก  ทุก ๆ อย่างมันเริ่มจากแม่ไม่ใช่คนที่นี่  แม่จากอุโมงค์นั่น” แม่พูดพร้อม ๆ กับหันหน้ามองไปทางชายป่า ซึ่งลึกเข้าไปคือที่ตั้งของอุโมงค์นั่น  อุโมงค์ที่ชาวบ้านขนานนามให้ว่า อุโมงค์กินคน

                “พ่อมาเจอแม่สลบอยู่หน้าอุโมงค์ แล้วพ่อก็พาแม่กลับมาอยู่ในหมู่บ้าน แต่พอชาวบ้านรู้ว่าพ่อเจอแม่ที่ไหน  ทุก ๆ คนก็รังเกียจแม่ พากันว่าแม่คือปีศาจ จะนำภัยพิบัติมาสู่หมู่บ้าน ไม่มีใครต้อนรับแม่ พากันขับไล่  พ่อจึงต้องพาแม่มาสร้างบ้านอยู่กันที่นี่  นี่คือสาเหตุต่าง ๆ ที่ลูกเฝ้าถามกันมาตลอด”

                “แม่…  คือว่า….   แล้วแม่คือใครครับ”  แซนด์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว  แทบจะเป็นเสียงกระซิบ

                “ต่อมาไม่นาน  แม่ก็ตั้งท้อง”  แม่ยังคงเล่าต่อ โดยมีสายตาอับอบอุ่น แต่ดูปวดร้าวจ้องมองมายังทั้ง  2  คน ซึ่งตอนนี้มีแต่สีหน้าที่ดู
งุนงงปรากฏอยู่บนใบหน้า  “แต่ตอนแม่ใกล้จะคลอด  แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไร แม่เหมือนคนไม่สบายมาก  มีไข้สูง และมักจะเพ้อแต่ว่าจะกลับบ้าน   จนทำให้พ่อพลอยเป็นกังวลไปด้วย  พ่อพยายามหาวิธีรักษาแม่ทุกทางแต่ไม่สำเร็จ   อาการแม่หนักมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งพ่อทนไม่ไหวกลัวว่าจะเสียทั้งแม่และลูกไป  พ่อจึงตัดสินใจเข้าไปในอุโมงค์  เพราะคิดว่าน่าจะมีอะไรในอุโมงค์ หรือมีวิธีใดที่จะรักษาแม่ได้  แต่นับตั้งแต่นั้น พ่อก็ไม่กลับมาอีกเลย  ถ้าแม่มีแรงมากพอ แม่จะห้ามพ่อ  ห้ามไม่ให้พ่อเข้าไปที่นั่น”  แม่กล่าวจบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

                “แล้วเกิดอะไรขึ้นค่ะ แม่หายได้ยังไง  แล้ว …  แล้วตกลง แม่เป็นใครค่ะ”  เสียงซายน์ถามขึ้น

                “จนกระทั่งวันหนึ่ง  แม่คิดว่าคงเป็นวันที่แม่ต้องตายแน่แล้ว  แม่เจ็บปวดไปทั่วร่าง  รู้สึกเหมือนตัวแม่จะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ  และแล้วแม่ก็คลอดลูกทั้ง  2  ออกมา  และนั่นก็ทำให้อาการทุกอย่างของแม่หายเป็นปกติ  แม่ไม่รู้ว่าทำไม  เกิดอะไรขึ้นกับแม่  แต่แม่คิดว่าคงเป็นเพราะที่นี่  ในโลกนี้    ทำให้แม่มีอาการผิดปกติตอนจะคลอด   เมื่อคลอดลูกแล้วแม่จึงกลับเป็นปกติ เหมือนไม่ได้เป็นอะไรเลย  แต่แม่ห้ามพ่อทัน  พ่อก็คงไม่จากเราไป”   เสียงแม่เริ่มสะอื้น

                “แม่ค่ะ …. “   “แม่ครับ….”   ทั้ง  2  ลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดแม่พร้อม ๆ กัน

                “พ่อเป็นมนุษย์ธรรมดา  พ่อจึงไม่ได้กลับออกมา  แม่ก็ไม่รู้ว่าพ่อเข้าไปที่นั่นแล้ว พ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง  เพราะฉะนั้น หนูทั้ง  2  เป็นเสมือนตัวแทนความรักที่พ่อมีให้แม่เสมอมา  เพราะไม่ว่าแม่จะเป็นใครมาจากไหน  พ่อก็ไม่เคยคิดจะถามแม่เลย  พ่อมีแต่ความรักให้แม่ตลอดจนกระทั่งวันสุดท้ายที่พ่อจากไป  พ่อก็จากไปเพราะความรักที่พ่อมีให้กับแม่    แม่รักหนูทั้ง  2  มากนะลูก”  แม่กล่าวต่อพร้อมกับลูบหัวแซนด์และซายน์ไปด้วย

                “แม่ครับ  ผมมีเรื่องจะถามหน่อยได้มั๊ยครับ”  แซนด์ถามขึ้น และเมื่อเห็นว่าแม่มองกลับมาเหมือนจะรอฟังอยู่  แซนด์ก็ถามต่อว่า  “แล้วตกลงแม่มาจากไหนครับ ในอุโมงค์นั่นมีอะไรกันแน่”

                “อุโมงค์นั่นเป็นทางเชื่อมต่อระหว่างโลกนี้กับโลกที่แม่มา  โลกนั้นชื่อว่า   พาร์ตรีไดส์  “

                “พาร์ตรีไดส์”   ทั้งคู่ประสานเสียงออกมาพร้อม ๆ กัน แบบงง ๆ

                “ใช่จ๊ะ  พาร์ตรีไดส์  และแม่คิดว่าลูก ๆ คงจะได้รู้จักมันเร็ว ๆ นี้” 

                “ทำไมค่ะแม่  แม่จะพาเราไปที่นั่นเหรอค่ะ”  ซายน์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

                “มันขึ้นอยู่กับลูกจ๊ะ  อยู่ที่การตัดสินใจของลูกทั้ง  2  ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไป หรืออยากจะรู้จัก พาร์ตรีไดส์”  แม่ตอบด้วยสายตาเลื่อนลอย

                “แล้วทำไม แม่ไม่พาพวกเราไปตั้งแต่ที่พ่อหายไปละครับ  ที่จริงแม่ไม่ต้องทนอยู่ที่นี่ให้คนในหมู่บ้านทำอย่างนี้กับแม่  เรากลับไปอยู่บ้านของแม่กันก็ได้ เน๊อะซายน์”  แซนด์ถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น อย่างเห็นเป็นเรื่องสนุกที่จะได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ

                “ไม่ได้หรอกลูก  มันยังไม่ถึงเวลา  พาร์ตรีไดส์ ไม่ใช่สถานที่ ที่ใครอยากจะมา หรืออยากจะไปตามใจชอบได้  ทุกอย่างมีข้อกำหนดและแม่ก็คิดว่านี่คงถึงเวลาของลูก ๆ แล้ว  ซายน์ เข้ามาใกล้ ๆ แม่ซิลูก”   แม่พูดพลางก้มลงหยิบของที่อยู่ในกล่องเล็ก ๆ ข้าง ๆ ตัว

                “ของขวัญวันเกิด ปีที่  15  ของลูกจ๊ะ ลูกต้องสวมมันไว้ตลอดเวลาน่ะ ห้ามถอดมันออกจากตัวเด็ดขาด”  แม่พูดพลางสวมสร้อยสีเงินเส้นเล็ก ๆ ให้ซายน์

                “ขอบคุณค่ะแม่”  ซายน์ก้มดูสร้อยที่อยู่บนคอตนเอง  เป็นสร้อยที่สวยมาก ซายน์ได้แต่นึกในใจ  สวยจนบอกไม่ถูก ซายน์รู้เพียงแต่ว่าชอบมันมาก  มันเป็นสร้อยสีเงินเส้นเล็ก ๆ ดูบอบบาง เหมือนกับจะขาดได้ง่าย ๆ  มันส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับ  ซายน์จับจี้ที่ห้อยอยู่กับสร้อยขึ้นมาดู  มันเป็นคริสตันใสสีม่วงอ่อน ๆ  รูปแมลงปอกางปีก    แต่ที่สะดุดตาที่สุดคือส่วนหางของแมลงปอ กลับกลายเป็นโลหะสีเงิน ซึ่งเป็นสี่เหลี่ยมมีปุ่มแหลมที่ไม่เท่ากันยื่นออกมา  3  ปุ่ม

                “แซนด์  นี่ของลูกจ๊ะ”  เสียงแม่ดังขึ้น เรียกให้ซานย์เงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้า  แม่กำลังสวมสร้อยข้อมือให้แซนด์  มันเป็นสร้อยแบบเดียวกันกับที่ซานย์ได้  แต่มีขนาดใหญ่กว่า สร้อยข้อมือของแซนด์เมื่อนำตะขอมาเกี่ยวกันแล้วจะกลายเป็นรูปแมลงปอเหมือนของซายน์เพียงแต่มีลักษณะที่เล็กกว่า และไม่มีปุ่มโลหะที่เงินที่หาง

                “ขอบคุณครับแม่”  แซนด์ตอบขณะที่ตายังจ้องมองที่อยู่สร้องข้อมือของตนเอง

                “ลูกทั้ง  2   คน ต้องดูแลกันดี ๆ น่ะ  อย่าทิ้งกัน  รักกันมาก ๆ แซนด์ เป็นพี่ต้องดูแลน้องด้วยน่ะลูก  แม่รักลูกทั้ง  2  คนมากน่ะ”  แม่พูดเป็นครั้งสุดท้าย 

**************************************

                “ซายน์   ตื่นเร็ว  วันนี้วันเกิดเรานะ  ไปดูดีกว่าว่าแม่เตรียมอะไรให้เรากินบ้าง   เร็ว  ๆ  ซิ”  เสียงแซนด์ตะโกนปลุกแต่เช้า

                “โห …  พี่แซนด์ ไม่ค่อยบ้าเห่อเลยนะ  ปกตินอนตื่นซะสาย  วันนี้ทำไมเป็นฝ่ายมาปลุกได้ล่ะเนี่ย”   ซายน์งัวเงียตอบ แต่ก็ลุกขึ้นเก็บที่นอนให้เป็นระเบียบ เหมือนเช่นที่ทำทุกวัน

                “แหม วันนี้วันพิเศษทั้งที  ก็ต้องมีอะไรพิเศษ ๆ หน่อย  เร็ว ๆ เข้าสิ ยายอืดอาด  ไม่งั้นไม่รอแล้วน่ะ เดี๋ยวถ้าออกไปก่อนเจออะไรอร่อย ๆ จะกินให้หมด ไม่เหลือให้เลย”  แซนด์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

                “รอด้วย  แป๊บเดียว  นะ”  

**************

                “แม่คะ”   “แม่ครับ”   ทั้งคู่ประสานเสียงเรียกแม่ เมื่อเห็นว่าในห้องครัวไม่มีใครอยู่

                “แม่หายไปไหนล่ะเนี่ย  หรือจะเซอร์ไพส์อะไรเรารึเปล่าน๊า”  เสียงแซนด์ดูตื่นเต้นกับเรื่องแปลกของวันนี้

                “ไม่น่าจะใช่น่ะพี่แซนด์  ตามปกติแล้วป่านนี้แม่ต้องอยู่ในครัวแล้วนี่น่า  แยกกันหาแม่ดีกว่านะ  พี่ไปดูข้างนอกล่ะกัน  เดี๋ยวซายน์จะเข้าไปดูแม่ที่ห้อง  เผื่อว่าแม่จะไม่สบาย”  ซายน์พูดด้วยสีหน้าวิตก 

                “อืม  ก็ได้”  แซนด์ตอบ  แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปตามทางที่ตกลงกันไว้

                “แม่…..   แม่คะ”  

**********************