-b g- + +
บทที่ 16 - Godric's Hollow
รอนจากไปแล้ว แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ยังคงเดินทางต่อไปด้วยกัน แฮร์รี่พยายามไม่พูดถึงรอนเพื่อไม่ให้เฮอร์ไมโอนี่คิดมาก แต่เขารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังคงเศร้าซึมอยู่ แฮร์รี่ครุ่นคิดว่าดาบจะไปอยู่ที่ไหน และคิดถึงดัมเบิลดอร์ นึกโกรธที่เขาไม่เคยถามอะไรดัมเบิลดอร์เลย ความคิดย้อนกลับไปที่ Godric's Hollow และเขาปรึกษาเฮอร์ไมโอนี่ว่าเขาอยากกลับไปที่นั่น ใจจริงคือเขาอยากกลับไปยังหลุมศพของพ่อแม่ คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย และยกเรื่องดาบมาพูดว่า ก๊อกดริก กริฟฟินดอร์เองก็เกิดที่นี่ และยกหนังสือ History of Magic เขียนโดย Bathilda Bagshot ขึ้นมายืนยัน และบอกว่าพ่อแม่หลายคนเคยอาศัยอยู่ที่นี่ แฮร์รี่เชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกันกับ Godric's Hollow ทั้งดาบกริฟฟินดอร์ ครอบครัวของเขา Bathilda Bagshot ที่อาศัยอยู่ที่นั้น และครอบครัวของดัมเบิลดอร์
พวกเขาฝึกหายตัวใต้ผ้าคลุมล่องหน และปลอมตัวเป็นมักเกิ้ลไปยัง Godric's Hollow เวลานั้นเป็นช่วงคริสตมาสพอดี ซึ่งทำให้แฮร์รี่คิดถึงตัวเอง ว่าถ้าไม่มีโวลดี้ เขาคงมีชีวิตที่เป็นสุข ... ที่ Godric's Hollow มีอนุสรณ์สถานสงครามอยู่ พอแฮร์รี่เดินผ่าน มันก็เปลี่ยนเป็นรูปปั้นคนสามคน คือพ่อแม่ และตัวเขา ... พวกเขาเดินเข้าไปในส่วนที่ฝังศพ และพบป้ายหลุมศพของคนที่นามสกุลคุ้นเคยมาก ๆ เช่น Abbott .. หลุมศพของแม่และน้องสาวดัมเบิลดอร์มีคำจารึกว่า "Where your treasure is, there will be your heart also." และหลุมศพของเจมส์กับลิลลี่ จารึกไว้ว่า "The last enemy that shall be destroyed to death." ซึ่งแฮร์รี่ก็ยังไม่แน่ใจว่าคำจารึกพวกนี้หมายถึงอะไร และเขานึกโกรธที่ไม่ได้ติดดอกไม้หรือเอาอะไรมาเคารพหลุมศพพ่อแม่ตัวเองเลย เฮอร์ไมโอนี่เสกพวงหรีดคริสตมาสดอกกุหลาบออกมาให้แฮร์รี่ วางบนหลุมศพ
"แฮรี่ หยุดก่อน"
"มีอะไรผิดปกติหรือ" พวกเขาเพิ่งเดินมาถึงหลุมฝังศพของพวกสกุลแอบบ๊อทคนหนึ่ง
"มีใครบางคนอยู่ที่นั่น ชั้นบอกได้เลยว่าใครบางคนกำลังดูเราอยู่ อยู่บนแท่นที่นั่น"
พวกเขายืนนิ่งกันอยู่ จับมือกันและกัน มองไปในความมืดของสนามหญ้าที่เป็นหลุมฝังศพ แฮรี่ไม่เห็นอะไรผิดปกติ "เธอแน่ใจหรือ"
"ชั้นเห็นบางอย่างเคลื่อนไหว สาบานได้ ชั้นเห็นจริงๆ"
เธอปล่อยมือจากเขาเพื่อให้มีมือว่างที่จะใช้ไม้กายสิทธิได้
"แต่พวกเราก็ดูเหมือนพวกมักเกิ้ลไม่ใช่หรือ" แฮรี่ถาม
"อ้อ พวกมักเกิ้ลที่เพิ่งวางดอกไม้บนหลุมศพของพ่อแม่ของเธออย่างนั้นนะหรือ ชั้นแน่ใจว่ามีใครอยู่ตรงนั้น"
แฮรี่คิดถึงหนังสือประวัติศาสตร์เวทมนต์ที่กล่าวว่าสนามหญ้าที่เป็นหลุมฝังศพเป็นสถานที่ค่อนข้างน่ากลัวและหลอกหลอน ถ้าหากเพียงแต่ว่า...แต่ในนาทีนั้นเขาได้ยินเสียงใบไม้กรอบแกรบ และเห็นร่องรอยของหิมะบนแท่นที่เฮอร์ไมโอนี่พูดถึง แน่นอนว่าผีไม่สามารถที่จะทำให้หิมะเคลื่อนที่หรือมีร่องรอยได้
"ก็แค่แมว" แฮรี่พูด "หรืออาจจะเป็นนก ถ้ามันเป็นพวกผู้เสพความตาย เราคงตายไปแล้ว แต่ออกไปจากนี่กันเถอะ เราใช้ผ้าคลุมล่องหนได้ " พวกเขาเหลือบมองกลับไปทางที่จะออกจากสนามหญ้า แฮรี่ไม่ได้รู้สึกสบายใจเหมือนกับที่เค้าได้แสดงออกให้เฮอร์ไมโอนี่เห็น .. ทั้งสองเดินออกจากตรงนั้นเงียบ ๆ แฮร์รี่โอบไหล่เฮอร์ไมโอนี่ และเธอก็โอบเอวเขา และเดินจากไป
Note : - ช่วงที่กำลังคิด ๆ กันอยู่ เฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือนิทานที่ดัมเบิลดอร์ให้ไว้ และพบสัญลักษณ์ของ Grindelvald ในหนังสือ
- Grindelvald คือพ่อมดชั่วร้ายที่เคยประลองกับดัมเบิลดอร์ คนเดียวกับที่ครัมสังเกตเห็นพ่อของ
ลูน่าห้อยสัญลักษณ์นี้
บทที่ 17 - Bathilda's Secret
แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากที่ฝังศพใต้ผ้าคลุมล่องหน พยายามคิดหาบ้านของ Bathilda
"เราจะหาบ้านของบาทิลด้าเจอได้อย่างไร"เฮอร์ไมโอนี่ถามและเหลียวหลังไปมอง
"แฮรี่ เธอคิดว่างัยหือ แฮรี่"หล่อนกระตุกแขนเขา แต่แฮรี่ไม่ได้สนใจ เขามองฝ่าความมืดไปยัง
บ้านหลังสุดท้ายของแถวนั้น เขาเร่งความเร็วขึ้นและลากเฮอร์ไมโอนี่ไปกับเขา หล่อนลื่นเล็กน้อยบนน้ำแข็ง
"แฮรี่ "
"มอง... มองดูซิ เฮอร์ไมโอนี่."
"ชั้นไม่เห็น . . . โอ้"
พวกเขาเห็นมัน รั้วต้นไม้สูงขึ้นนับตั้งแต่ 16ปีหลังจากที่แฮกริดเอาแฮรี่ไป กระท่อมส่วนใหญ่ยังคงอยู่แต่ถูกปกคลุมด้วยเถาไอวี่และหิมะ.แต่ทางขวาของชั้นบนสุดถูกระเบิดออกไป แฮรี่แน่ใจเลยทีเดียวว่านี่เกิดจากไฟที่เกิดจากคำสาบ เขาและเฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่ประตู และมองไปที่กระท่อม
"น่าประหลาดใจว่าทำไมไม่มีใครคิดจะซ่อมมันเนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
"บางทีพวกเขาอาจจะซ่อมมันไม่ได้ แฮรี่ตอบ "เพราะมันพังเนื่องจากคำสาบด้านมืด จึงไม่สามารถซ่อมได้” แฮรี่ปล่อยมือจากผ้าคลุมล่องหน และเดินไปที่ประตู ไม่ได้คิดจะเปิดมันออก แต่ก็ทาบมือลงกับส่วนหนึ่งของบ้าน
"เธอไม่ได้คิดจะเข้าไปข้างในใช่ไหม มันมองดูไม่ปลอดภัยเลย มันอาจจะ ...แฮรี่..ดูซิ"
ดูเหมือนว่ามือเขาที่ทาบบนประตูเป็นตัวทำให้เกิดขึ้น มีเครื่องหมายแผ่นป้ายผุดขึ้นตรงพื้นหน้าพวกเขา ผ่านกลุ่มต้นไม้ตรงนั้น มันดูประหลาด อักษรสีทองบนแผ่นไม้เขียนไว้ว่า ที่จุดนี้ คืนวันที่ 31 ตุลาคม 1981 ลิลลี่และเจมส์เสียชีวิต ลูกชายของพวกเขา เด็กชายคนเดียวที่เหลืออยู่จากคำสาบ Killing Curse. บ้านหลังนี้พวกมักเกิ้ลไม่สามารถมองเห็นได้ มันเก็บไว้ในสถานะที่เหมือนกับตอนมันถูกทำลาย มันเป็นเหมือนอนุสาวรีสำหรับพวกพอตเตอร์ เพื่อเตือนให้ระลุกถึงความรุนแรงที่ได้เกิดขึ้นกับครอบครัวเขา และรอบๆ ก็มีคำพูดอื่นๆ ที่เขียนโดยพ่อมดหรือแม่มดที่มายังที่แห่งนี้ ที่ซึ่งเด็กชายที่รอดชีวิตได้หนีไป บางคนได้เซ็นชื่อไว้ด้วย บางคนก็ได้ทิ้งข้อความไว้ ส่วนใหญ่จะเป็นข้อความในลักษณะที่คล้ายๆกันคือ ขอให้แฮรี่โชคดีไม่ว่าแฮรี่จะอยู่ที่ใดก็ตาม ถ้าเธอได้อ่านนี่ แฮรี่ รู้ไว้ว่าพวกเราอยู่ข้างเธอ ขอให้แฮรี่อายุยืน หรืออะไรทำนองนั้น
"พวกเขาไม่ควรเขียนอะไรไว้อย่างนี้" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างขุ่นเคือง
แต่แฮรี่ก็ไม่ได้หันไปมองเธอ
"มันดูดี ชั้นดีใจที่พวกเขาทำ ชั้น.."
หลังจากนั้นก็มีหญิงชราเดินมาหาพวกเขา หล่อนเป็นแม่มดแน่นอน เพราะมักเกิ้ลไม่สามารถมองเห็นซากบ้านได้ พวกเขาสงสัยว่าหล่อนจะเป็นบาทิลด้า พวกเขาถามว่าหล่อนคือบาทิลด้ามั้ย หล่อนไม่ตอบ หล่อนเปิดประตู และทำท่าทางให้พวกเขาตามหล่อนเข้าไป พวกเขาตามไปโดยคิดว่าหล่อนเป็นบาทิลด้า ภายในบ้านแฮรี่เห็นรูปถ่ายชายผมทอง เขาจึงพยายามถามหล่อนเกี่ยวกับชายผมทองคนที่ขโมยของในร้าน แต่หล่อนไม่ตอบอะไร หล่อนทำท่าทางต้องการให้ขึ้นไปชั้นบน เมื่อพวกเขาจะตามหล่อนขึ้นไปข้างบน หล่อนก็ไม่ยอมให้เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไป หล่อนต้องการให้แฮรี่ขึ้นไปเพียงคนเดียว บาทิลด้านำแฮรี่ไปชั้นบน และที่นั่นในห้องแฮรี่ใช้ไม้กายสิทธิ์จุดไฟ และสอบถามหล่อนว่า ดัมเบิลดอร์ฝากอะไรไว้ให้เค้ามั้ย แต่หล่อนไม่สนใจ
พอขึ้นไปชั้นสอง อยู่กันเพียงลำพัง เธอถามแฮร์รี่ว่าใช่แฮร์รี่จริง ๆ หรือเปล่า ซึ่งแฮร์รี่ยืนยันว่าตนเองคือแฮร์รี่ (สังเกตว่าก่อนหน้านี้หล่อนไม่พูดอะไรเลย ไม่ว่าพวกแฮรี่จะถามว่าหล่อนใช่บาทิลด้ามั้ย หรือ ใครคือขโมยคนนั้น) เมื่อหล่อนแน่ในว่าคือแฮรี่ หล่อนทำปากขมุบขมิบปากพึมพำ แฮรี่ได้ยินประมาณว่า รั้งตัวไว้ เขาถามซ้ำว่าดัมเบิลดอร์ฝากอะไรไว้ให้เค้ามั้ย เขาเหมือนรู้สึกถึงความยินดีและได้ยินน้ำเสียงเย็นชาบอกว่าให้จับเขาไว้
Bathilda ชี้ไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง แฮร์รี่เหมือนจะเห็นด้ามดาบ ทันใดนั้น เขาก็เหลือบเห็น Bathilda ล้มลงไป มีงูโผล่ออกมาจากลำคอเธอ แฮร์รี่ถูกงูกัดจนไม้กายสิทธิ์หลุดจากมือ เขาคิดว่าเขาคงต้องตาย และรู้สึกถึงโวลเดอมอร์กำลังจะบินมา แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ คว้าไม้กายสิทธิ์ของตน จับเฮอร์ไมโอนี่ งูพุ่งโจมตีอีกครั้งขณะที่พวกเขากำลังจะหนี เฮอร์ไมโอนี่ใช้คาถา ซึ่งมันระเบิดรอบห้องและสะท้อนกระจกกลับมาหาพวกเขา แฮร์รี่รู้สึกเจ็บมาก เขาคว้าเฮอร์ไมโอนี่ พุ่งออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเขาก็รู้สึกว่าตนเองกลายเป็นโวลเดอมอร์ที่โกรธจัด มองผ่านหน้าต่างเห็นมักเกิ้ลสองคนหายตัวไป
แฮร์รี่รู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นแล้ว เขาเห็นความทรงจำของโวลเดอมอร์ เดินมาที่ถนนไปยังบ้านของพอตเตอร์เมื่อคาถาฟิเดลิดัสสลายไปแล้ว เขาเข้ามาที่บ้าน เจมส์แทบไม่ทันหยิบไม้กายสิทธิ์และบอกให้ลิลลี่พาแฮร์รี่หนีไป เขาฆ่าเจมส์ ขึ้นไปหาลิลลี่บอกให้เธอหลีกไป แต่เขาคิดว่ามันคงรอบคอบกว่าที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด เขาฆ่าลิลลี่ และจะหันมาฆ่าแฮร์รี่ แต่แล้ว เขาก็เจ็บปวดและตกใจมาก และรู้สึกว่าเขาต้องหลบซ่อนตัวในที่ห่างไกลที่สุด
เมื่อแฮ์รี่รู้สึกตัวอีกที เขาก็อยู่ในเต็นท์แล้ว เฮอร์ไมโอนี่ทำแผลให้เขา บอกว่าพวกเขาหนีออกมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ใกล้รุ่งแล้วเฮอร์ไมโอนี่เล่าเกี่ยวกับที่แฮรีเป็นตอนเขาละเมอว่าเขาครางและออกเสียงเหมือนเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์ และอีกทีที่ร้องไห้ทำตัวเหมือนเด็ก(เป็นช่วงที่เค้าฝันถึงพ่อกับแม่ถูกฆ่า)เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าหล่อนเอาฮอร์ครักมาจากตัวแฮรี่ไม่ได้ และใช้คาถาปลดล็อคเก็ตออก มันติดกับหน้าอกเค้า มันทำให้เค้ามีรอยตรงหน้าอก(ฮอร์ครักร้อนและมีปฏิกริยาเมื่อตอนเจอบาทิลด้า และเจองูในห้องนั้น) แฮร์รี่โดนงูฉกที่แขนด้วยแต่ไม่เป็นไรมาก แฮรี่ขอโทษที่เค้าพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่นั่นและทำให้พวกเขาโดนทำร้าย เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าเป็นเพราะหล่อนอยากไป หล่อนถามแฮรี่ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่พวกเขาขึ้นไปข้างบนหล่อนให้งูซ่อนอยู่หรือ แฮรี่บอกว่าไม่ใช่ จริงๆ แล้ว Bathilda คืองู Bathilda ตัวจริงคงตายมาสักพักแล้ว และที่เธออยากอยู่กับแฮร์รี่ตามลำพังเพราะเธอคืองูปลอมตัวมา จึงพูดได้แต่ภาษาพาร์เซล และแฮร์รี่คนเดียวเข้าใจภาษานี้ เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ อะไรนะ แฮรี่บอกว่าบาทิลด้าจะต้องตายแล้วแน่ๆ แล้วลอร์ดโวลเดอร์มอร์ก็ทิ้งงูไว้ในตัวหล่อน เพื่อรอแฮรี่ ซึ่งลอร์ดโวลเดอร์มอร์รู้แน่ว่าแฮรี่จะต้องกลับมาที่นี่เฮอร์ไมโอนี่ตกใจที่มีเวทมนต์อย่างนั้นด้วย แฮรี่บอกว่าก็อย่างที่ลูปินบอกว่าเวทมนต์ทำได้ในสิ่งที่เรานึกไม่ถึง บาทิลด้าไม่ต้องการพูดอะไรเมื่อพวกเราซักถามหล่อนทีแรก หล่อนแค่พยักหน้าหรือผงกหัวหรือส่ายหัว ก็เพราะมันเป็นพาเซลเม้า ซึ่งถ้าพูดแฮรี่ก็ต้องรู้ว่าเป็น Parseltongue, ตอนนั้นแฮรี่บอกว่าเขาไม่ได้นึกถึง แต่เขาเข้าใจที่หล่อนพูด เมื่อขึ้นไปข้างบน หล่อนส่งข่าวไปยังคนที่ก็รู้ว่าใครว่าแฮรี่อยู่ที่นั่น คนที่คุณรู้ว่าใครบอกให้รั้งตัวเขาไว้ที่นั่นและลอร์ดโวลเดอร์มอร์กำลังมา เขาบอกเฮอร์ไมโอนี่ว่างูออกมาจากส่วนที่เคยเป็นคอของบาทิลด้า ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่บอกว่าเธอไม่ต้องการรู้รายะเอียดขนาดนั้น แฮรี่เลยเล่าแค่บาทิลด้าเปลี่ยนเป็นงูและโจมตีเขา แน่นอนว่าไม่ได้ต้องการจะฆ่าเขา แค่รั้งตัวเขาไว้จนคนที่คุณรู้ว่าใครมาถึง เฮอร์ไมโอนี่บอกให้แฮรี่หยุดเล่าและพักผ่อน แฮรี่ถามถึงไม้กายสิทธิ์ของเขา(ซึ่งเขาจำได้ว่ามันหล่นตอนเขากำลังสู้กับงู)เฮอร์ไมโอนี่ดึงไม้กายสิทธิ์จากใต้เตียงส่งให้
แฮรี่ มันดูเหมือนเกือบจะแยกเป็นสองเสี่ยง (โดนแฮรี่เหยียบตอนสู้กับงู)เฮอร์ไมโอนี่ขอโทษที่มันหัก แฮรี่ขอให้หล่อนซ่อมให้เขา เขาทดลองใช้และพบว่าไม้กายสิทธิมีบางสิ่งผิดปกติ ไม่ทำงานอย่างที่เขาสั่ง แฮร์รี่บอกว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ และขอยืมไม้กายสิทธิ์ของเฮอร์ไมโอนี่ขณะเฝ้ายามให้
บทที่ 18 - The Life and Lies of Albus Dumbledore
แฮร์รี่พุ่งความโกรธไปลงที่ดัมเบิลดอร์อีกครั้ง เขารู้สึกอ่อนแอมากเมื่อสูญเสียไม้กายสิทธิ์ไป เพราะไม้นี้พิเศษกว่าไม้อื่นๆ และเขาไม่คิดว่าเฮอไมนี่จะเข้าใจ เขาเสียการคุ้มครองระหว่างไม้กายสิทธิ์ทั้งสองไปแล้ว (น่าจะหมายถึงการที่ไม้ของเขาและโวลดี้ทำอะไรกันไม่ได้) และรู้ตัวว่าเขาหวังพึ่งพามันมากแค่ไหน แฮรี่เก็บไม้กายสิทธิ์ที่เหลือใส่กระเป๋า และแตะโดนลูกสนิชที่ดัมเบิลดอร์ให้มา เขารู้สึกอยากหยิบมันโยนทิ้ง ของไร้ค่าที่ดัมเบิลดอร์ทิ้งไว้ให้ แฮรี่รู้สึกโกรธดัมเบิลดอร์มาก เขาค่อนข้างมั่นใจว่า Godric’s Hollow มีคำตอบที่ต้องการ และเขาต้องกลับมาที่นี่ เพราะเป็นส่วนหนึ่งของความลับของดัมเบิลดอร์ แต่ไม่มีอะไรเลย เขาไม่มีดาบ ไม่มีไม้กายสิทธิ์ เขาทิ้งรูปหัวขโมย (ผมทอง) คนนั้นไว้ โวลดี้คงได้ข้อมูลทุกอย่างและหาตัวหัวขโมยคนนั้นได้แน่
เฮอร์ไมโอนี่เรียกแฮร์รี่มาอ่านหนังสือของริต้าชื่อ The Life and Lies of Albus Dumbledore ที่เธอหยิบติดมือมาจากบ้านของ Bathilda พวกเขาเดาว่าริต้าคงได้ข้อมูลมาจาก Bathilda ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ และหนังสือคงส่งมาหลังเธอตายแล้ว มันจึงยังไม่เคยถูกเปิดอ่าน เขาเห็นภาพดัมเบิลดอร์ตอนหนุ่มกับ Grindelwald ที่ถ่ายหลังจากแม่ของดัมเบิลดอร์ตาย ริต้าเขียนใต้รูปว่า Albus Dumbledore ไม่นานหลังมารดาตายและเพื่อนของเขา Gellert Grindelwald แฮรี่พยายามเปิดหาข้อมูลเกี่ยวกับ Grindelwald เพิ่มและเจอบท The Greater Good (ไม่กล้าแปลอ่ะ กลัวผิด) พูดถึงตอนดัมเบิลดอร์ตอนอายุ 18 ปี จบการศึกษาอย่างภาคภูมิ ได้เป็นทั้ง Head Boy, Prefect, Prefect, Winner of the Barnabus Finkley Prize for Exceptional Spell-Casting, British Youth Representative to the Wizengamot, Gold Medal-Winner for Ground-Breaking Contribution to the International Alchemical Conference in Cairo จากนั้นดัมเบิลดอร์จะออกเดินทางไปกับ Elphias Doge ทั้งสองพักที่ร้านหม้อใหญ่รั่วกำลังเตรียมตัวเดินทางไปกรีซ ก่อนจะได้รับจดหมายจากนกฮูกเรื่องการตายของแม่ของดัมเบิลดอร์ ทำให้ดัมเบิลดอร์ยกเลิกการเดินทาง และกลับไป Godric's Hollow เพื่อ "ดูแล" น้องชายและน้องสาว (ตรงนี้หนังสือเน้นมา) แต่ริต้ายกข้อคิดของเธอว่า ดัมเบิลดอร์ห่วงน้อง ๆ จริงหรือเปล่า จนเมื่อ Grindelwald มากลับมาอยู่กับ Bathilda ที่เป็นญาติ หากไม่ใช่โวลเดอมอร์ในรุ่นต่อมาที่สร้างความกลัวมากมายให้สังคมพ่อมด Grindelwald คงเป็นที่หนึ่งในเรื่องศาสตร์มืด แต่เขาก็ไม่ได้ขยายอำนาจมาที่เกาะบริเทน Grindelwald เรียนที่เดิร์มสแตรง เก่งเทียบเท่าดัมเบิลดอร์ และว่าหมกมุ่นกับศาสตร์มืดและการทดลองชั่วร้ายจนถูกไล่ออกจากโรงเรียน เขาเลยออกเดินทาง และไปที่นั้น ท้ายที่สุด ก็สนิทสนมกับดัมเบิลดอร์ และส่งจดหมายหากันบ่อย ๆ จดหมายฉบับหนึ่งที่ลงไว้ ริต้าตีความในเชิงว่าดัมเบิลดอร์เห็นด้วยเรื่องการที่พ่อมดอยู่เหนือกว่ามักเกิ้ล ... Grindelwald อยู่ด้วยในวันที่น้องสาวของดัมเบิลดอร์ตาย และเขาก็รีบกลับมาบอก Bathilda ว่าต้องการจะกลับบ้านในวันรุ่งขึ้นทันที และเขาก็ไม่ได้พบกับดัมเบิลดอร์อีกเลยจนกระทั่งวันประลอง ความสัมพันธ์ของพี่น้องที่เหลือกันแค่สองคนไม่ได้ดีขึ้นเลย เพราะ Aberforth โทษดัมเบิลดอร์ ถึงกับทำร้ายดัมเบิลดอร์ในงานศพ ริต้ายกข้อสงสัยว่าทำไม Aberforth โทษดัมเบิลดอร์ Grindelwald เกี่ยวอะไรกับการตายของน้องสาวดัมเบิลดอร์ และดัมเบิลดอร์เลี่ยงไม่พบ Grindelwald จนกระทั่งโลกของพ่อมดต้องขอร้องให้เขาหยุด Grindelwald ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงเลี่ยง เป็นเพราะความกลัวว่าพวกเขาเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนจะถูกเปิดเผยหรือเปล่า แล้วน้องสาวของดัมเบิลดอร์ตายได้อย่างไง
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับตอนที่รอนจากไป ทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อ ไม่มีอะไรเหลืออีก แล้วเขาต้องเสียอะไรไปอีกมากมาย เฮอร์ไมโอนี่บอกว่านี่คืองานเขียนของริต้า แต่แฮร์รี่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ เขาพยายามเถียงว่าดัมเบิลดอร์ควรจะดูแลน้อง ๆ ไม่ใช่หมกมุ่นกับการแสวงหาอำนาจเพื่อเหนือกว่ามักเกิ้ล เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าดัมเบิลดอร์เปลี่ยนไปแล้ว เขาทุ่มเทต่อสู้กับศาสตร์มืด ปกป้องและสนับสนุนมักเกิ้ล ต่อสู้กับโวลเดอมอร์มาตั้งแต่ต้น และเสียชีวิตจากการพยายามล้มโวลเดอมอร์ ... เฮอร์ไมโอนี่ทนไม่ไหวจึงบอกว่าที่แฮรี่รู้สึกโกรธแค้นอย่างมากอาจเป็นเพราะเขาคิดว่าทำไมดัมเบิลดอร์จึงไม่บอกเรื่องเหล่านี้ให้เขารู้ด้วยตนเอง เฮอร์ไมโอนี่ย้ำว่าดัมเบิลดอร์รักและห่วงใยแฮรี่อย่างแน่นอน ซึ่งแฮร์รี่ก็ยอมรับว่าเขาอาจจะโกรธ ที่เขาเสี่ยงชีวิตหลายต่อหลายครั้ง โดยที่ไม่รู้อะไรเลย แต่เฮอร์ไมโอนี่บอกว่า เธอรู้ว่าดัมเบิลดอร์รักแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่าดัมเบิลดอร์รักใครกันแน่ แต่คงไม่ใช่เขา เพราะคงไม่ใช่ความรักแน่ที่ดัมเบิลดอร์ทิ้งความวุ่นวายทั้งหมดนี้ให้แฮร์รี่ ดัมเบิลดอร์ยังแบ่งปันวิสัยทัศน์กับ Grindelwald มากกว่าที่เขาแบ่งกับแฮร์รี่เสียอีก แฮรี่บอกให้เฮอร์ไมโอนี่กลับเข้าเต้นท์ไปอยู่ในที่อุ่นๆ เฮอร์ไมโอนี่หันหลังเดินกลับไปและยกมือแตะที่หลังศีรษะแฮรี่อย่างแผ่วเบา แฮรี่หลับตาลงแวบหนึ่งและภาวนาให้สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่คิดเป็นจริง ที่ว่าดัมเบิลดอร์รักและห่วงใยเขา
Note: ในส่วนจดหมายที่ดัมเบิลดอร์เขียนถึงกรินเดลวอลด์ แปลคร่าวๆว่า ดัมเบิลดอร์เห็นด้วยกับกรินเดลวอลด์ ว่า พ่อมดสมควรจะปกครองมนุษย์ "เพื่อตัวมนุษย์เอง" (เพราะมนุษย์โง่เขลา สกปรก และชอบกัดกันเอง) FOR THE GREATER GOOD จึงแปลได้ประมาณว่า ในสายตาของทั้งสองคนนั้น (ในขณะที่เขียนจดหมาย) มองว่าพวกพ่อมด เหมือนพระผู้สูงส่งมาโปรด มนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์ชั้นต่ำ นั่นแหละ ส่วนของบาทิลด้า นั้น บอกว่า ตอนที่ครอบครัวของดัมเบิลดอร์ย้ายไปหมู่บ้านใหม่ๆ แม่ของดัมเบิลดอร์ก็บอกปัดไมตรีของบาทิลด้าที่พยายามจะญาติดีกับครอบครัวของตนเอง (แต่ตอนหลังก็ใจอ่อนว่างั้นเหอะ) สุดท้าย กลายเป็นว่า บาทิลด้าเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่แม่ดัมเบิลดอร์ยอมคุยด้วย
บทที่ 19 - The Silver Doe
พักพลังพวกเขาเหมือนได้ยินเสียงแปลก ๆ ด้านนอก พวกเขาเลยย้ายที่พักโดยการหายตัวใต้ผ้าคลุมล่องหน ครั้งนี้ พวกเขาไปที่ Forest of Dean ที่เฮอร์ไมโอนี่เคยมาตั้งแคมป์กับพ่อแม่ ... ระหว่างที่แฮร์รี่เฝ้ายาม รอบด้านคลุมด้วยหิมะ และเงียบสงบ แฮร์รี่ครุ่นคิดเรื่องดัมเบิลดอร์ เรื่องที่เกิดขึ้นที่ Godric's Hollow และท้ายที่สุด เขาเป็นห่วงและคิดถึงจินนี่มาก ๆ ทันใดนั้น เขาก็เห็นแสงสีเงิน ที่ประหลาดมาก เขาเลยเดินออกไปนอกเขตที่พัก แสงสีเงินนั่นคือผู้พิทักษ์ที่เป็นร่างกวางสาวสีเงินที่งดงามมาก ๆ มันวิ่งหนี แฮร์รี่ตามมันไปจนถึงสระน้ำแข็ง แฮร์รี่รู้สึกเหมือนมีคนวิ่งตามมา แล้วเขาก็เห็นดาบของกริฟฟินดอร์อยู่ใต้สระนั่น
แฮร์รี่มองรอบ ๆ คิดว่าถ้าเป็นผู้เสพความตายตามมา เขาคงถูกทำร้ายแล้ว เขาคิดถึงดัมเบิลดอร์ แปลกใจว่าทำไมดาบมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วเขาก็ทำลายน้ำแข็ง ถอดเสื้อผ้า วางของต่าง ๆ ไว้ แล้วกระโดดลงไปเอาดาบในสระ ... น้ำในนั้นเย็นเฉียบ และสร้างความลำบากให้แฮร์รี่มาก เมื่อเขาเข้าใกล้ดาบ สร้อยคอล็อกเก็ตที่ใส่อยู่ก็รัดคอแฮร์รี่จนหายใจไม่ออก เขาคิดว่าเขาต้องตายแล้วแน่ ๆ แต่ทันใดนั้น ก็มีคนมาช่วย เหมือนกับครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่มาช่วยเขาจากงู
ขึ้นมาจากน้ำ แฮร์รี่เห็นรอนเปียกโชกไปทั้งตัว มือหนึ่งถือดาบกริฟฟินดอร์ อีกมือถือ Horcrux ที่สร้อยขาดแล้ว แฮร์รี่ทั้งตกใจ ดีใจและแปลกใจที่เห็นรอนที่นี่ รอนบอกว่าเขาไม่ได้เป็นคนเสก
กวางสีเงินนั้นเพราะคิดว่าเป็นผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่ ซึ่งแฮร์รี่ก็แย้งว่าผู้พิทักษ์ของตัวเองคือกวางตัวผู้ (Stag) แต่ก่อนที่พูดถึงความสงสัยอื่น แฮร์รี่เรียกรอนมา และขอให้เขาเป็นคนทำลาย Horcrux ด้วยดาบ เพราะรอนเป็นคนเอาดาบขึ้นมา และแฮร์รี่คิดว่ามันควรจะเป็นรอน แม้รอนจะดึงดันว่าเขาไม่เหมาะ แต่สุดท้าย รอนก็ยอม .. แฮร์รี่เปิดล๊อกเก็ตด้วยภาษาพาร์เซล ร่างของทอม ริดเดิ้ลก็ปรากฏขึ้น พูดจาถากถางว่ารอนเป็นแค่คนที่อยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่เท่านั้น ไม่มีใครสนใจรอน แล้วก็ปลอมเป็นแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่และดูถูก เยาะเย้ยรอนแถมยังจูบกันต่อหน้ารอนด้วย ทำให้รอนเจ็บปวดมาก รอนเงื้อดาบอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ฟันร่างนั้นเสียที จนทอมสร้างภาพต่าง ๆ นานา ๆ ที่ทำร้าย
จิตใจรอนมากขึ้น แต่สุดท้าย รอนก็ฟันร่างทอม ริดเดิ้ลได้
พวกเขากลับมาหาเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งทั้งดีใจ ทั้งโกรธที่รอนไม่ยอมกลับมาเสียที จึงโผเข้าไปทุบ ๆ รอนจนเจ็บตัวไปหมด แล้วรอนก็บอกว่าเขาตามเพื่อน ๆ เจอเพราะ Deluminator ที่ดัมเบิลดอร์ให้มา เขาเล่าว่าที่กลับมาเลยไม่ได้เพราะตอนนั้นที่โกรธและหายตัวไป รอนไปเจอกับพวก Snatchers เป็นกลุ่มที่ไล่ตามจับพวกที่เกิดจากมักเกิ้ลและพวกทรยศแล้วไปเอารางวัลจากกระทรวง รอนบอกพวกนั้นว่าเขาคือ Stan ภายหลังก็หนีออกมาได้ แล้วเขาก็มีไม้กายสิทธิ์สำรองด้วย
Note : - เฮอร์ไมโอนี่เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมากค่ะ ...
- แฮร์รี่บอกรอนว่า เขาคิดกับเฮอร์ไมโอนี่เหมือนพี่น้องและแน่ใจว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดเหมือนกัน
- เผื่อมีใครยังไม่รู้ ... แฮร์รี่มีค่าหัวหนึ่งหมื่นเกลเลียนค่ะ
- จบบทนี้ พวกเขายังไม่รู้ว่าใครเสกผู้พิทักษ์มานำทางค่ะ
- มีประโยคนึงที่เราว่าซึ้งมาก รอนพูดกับแฮรี่ ถึงเหตุผลที่ดัมเบิลดอร์มอบของให้ตัวเอง
"ดัมเบิลดอร์ต้องรู้แน่ๆเลยว่าฉันจะทิ้งพวกนายไป"
"ไม่หรอก" แฮรี่ค้าน "ดัมเบิลดอร์คงรู้ว่านายต้องอยากกลับมาอีกแน่ๆเลยต่างหาก"
บทที่ 20 - Xenophilius Lovegood
แม้เฮอร์ไมโอนี่ยังดูงอน ๆ อยู่บ้าง แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกดีมากกว่าเดิมเยอะที่พวกเขาทั้งสามกลับมาอยู่ด้วยกันอีก พวกเขาปรึกษากันว่าจะเอาไงต่อ รอนที่ได้อยู่ข้างนอกมาสักพักเอาข่าวมาอัพเดทเพื่อน ๆ เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านโพรงกระต่าย แต่ไปอยู่ที่บ้านของบิลกับเฟลอร์แทน แล้วรอนก็บอกว่า ที่พวกกระทรวงและผู้เสพความตายตามพวกเขาเจอได้ก็เพราะพวกเขาเอ่ยชื่อ โวลเดอมอร์ ดังนั้น พวกเขาจึงต้องหยุดเรียกชื่อนั้นและตอนนี้บิลเองก็กำลังหลบหนีอยู่เหมือนกัน .. พวกเขาคุยกันเรื่องผู้พิทักษ์กวางสาว ซึ่งก็ยังสรุปไม่ได้ว่าใครเป็นคนเสก
แฮร์รี่พยายามฝึกใช้ไม้กายสิทธิ์อันใหม่ แต่ก็พบว่ามันมีพลังน้อยกว่าไม้ของตัวเอง ...
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาหาแฮร์รี่ และบอกว่าเธอต้องการไปพบ Xenophilius Lovegood พ่อของลูน่า และชี้ให้แฮร์รี่ดูในหนังสือประวัติดัมเบิลดอร์ที่ริต้า สคีเตอร์เขียนขึ้น มันมีลายเซ็นต์ของดัมเบิลดอร์ในจดหมายที่เขียนถึง Grindelwald ซึ่งตัว A ในลายเซ็นต์นั้นถูกแทนตัวสัญลักษณ์เล็ก ๆ ที่เหมือนกับสัญลักษณ์ที่พวกเขาเจอในหนังสือนิทานที่ดัมเบิลดอร์ให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่สงสัยเกี่ยวกับสัญลักษณ์นี้ซึ่งโผล่มาหลายครั้งแล้ว ทั้งในหนังสือ หลุมศพหนึ่งใน Godric's Hollow และเหมือนพ่อของลูน่าจะมีข้อมูลเรื่องสัญลักษณ์นี้
พวกเขาเดินทางไปที่บ้านลูน่า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านโพรงกระต่าย ... Xenophilius ต้อนรับพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ แฮร์รี่ขอให้เขาช่วย ซึ่งเขาก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี เลยออกไปตามลูน่า ในบ้านนั้นมีแต่ของเวทมนต์ที่แปลกและอันตรายมาก ๆ เมื่อ Xenophilius กลับมา บอกว่าเดี๋ยวลูน่าจะตามมา แฮร์รี่ก็ถามเขาเรื่องสัญลักษณ์ที่ Xenophilius ห้อยอยู่ แต่ Xenophilius เลิกคิ้ว และถามกลับว่า แฮร์รี่กำลังหมายถึงสัญลักษณ์ของ Deathly Hallows อยู่เหรอ
note - รู้แล้วค่ะ ว่าสเนปเป็นคนเสกผู้พิทักษ์ค่ะ (บทหลัง ๆ ค่ะ ตอนที่แฮร์รี่ดูความทรงจำของสเนปใน Pensive)
- ที่บอกว่าเฮอร์ไมโอนี่น่ากลัว ..... ก็ตอนที่เฮอไมโอนี่เห็นรอนนะครับ เธอแสดงท่าทางโกรธมากออกมา แบบว่าแทบจะฆ่ารอนทิ้งเลยแหละ โทษฐานที่รอนทิ้งเธอไปตั้งหลายอาทิตย์ จนแฮรี่ต้องเสกคาถาเกราะป้องกันออกมากั้นระหว่างทั้งสองคนไว้ และรอนก็ต้องเมื่อยปากอธิบายตั้งนานกว่าแฮอไมโอนี่จะอารมณ์เย็นลงได้ ....
ความคิดเห็น