คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : lllC.3lll~ งานเข้า
“Don’t give it to him!”
พลันแสงสีขาวก็พุ่งเข้ามาโดนตัวไอ้สีดำๆนั้นแตกกระจุยเป็นหยดน้ำ เรียกได้ว่า สร้างความเสียหายเป็นวงกว้างและสร้างความตกใจได้มากทีเดียว
“มิสเตอคอนนาลี่!!!”
แต่ผู้ที่มาเยือนนั้นน่าตกใจมากกว่า มิสเตอร์คอนนาลี่ในชุดสีคลุมสีขาวลากพื้น มีปีกสีขาว วงแหวนสีทองบนหัว และถือไม้เท้าที่ยาวกว่าตัวมาก
“so, you must not give it to him”
“ทำไม่อ่ะ วาย?”
“แล้วคอนมันแต่งคอสเพลย์ทำไมวะ”
ตู้ม!
แสงสีขาวพุ่งตรงเฉียดหัวคิวไป 0.4528 มิลลิเมตร และสร้างความเสียหายให้กับกำแพง
“Now listen”
[ จากนี้ไปเพื่อความสะดวกในการอ่าน เราจะทำการพากย์เสียงในส่วนของบทมิสเตอร์คอนนาลี่ พูดง่ายๆคือ ‘กุขี้เกียจคิดบทอังกฤษ’ นั่นเอง
*ให้เสียงภาษาไทยโดย : พันธมิตร]
“มันเป็นกรรมของพวกยู ที่หาเรื่องใส่ตัวกัน!”
“อะไรๆ”
“เอิ้ววววววววววว”
พวกฉันเริ่มโวยวาย มิสเตอคอนในชุดรุ่มร่ามร้องเฮ้ยเสียงดังและนั่นทำให้เรากลับมาเงียบฟังกันอีกครั้ง
“ ไม่มีเวลาอธิบายมาก ไอ้ตัวพวกนั้นจะมาที่นี้อีกเรื่อยๆเพื่อเอาอมยิ้มนั้น”
“โอ้ วายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!? เทลอัสนาว”
โจฝาแฝดผู้พี่ของโจ้เริ่มร้องเสียงหลงและโวยวาย และพวกเราก็ส่งเสียงห้ามมันก่อน เพื่อให้มิสเตอคอนอธิบาย
“อมยิ้มนั้นน่ะ เป็นอมยิ้มต้องคำสาปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีความแค้น”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอมยิ้มอ่ะครับ”
“เขาถูกผู้ใหญ่แย่งอมยิ้มไป เสียใจมากเลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย”
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!”
มันบ้ามากเลยนะนั่น แค่อมยิ้มอันเดียวถึงกับต้องฆ่าตัวตายเนี่ย - - สังเกตดูสีหน้าของแต่ละคนนั้นค่อนข้างเครียด โดยเฉพาะแก๊บที่เอาเสื้อกันหนาวตัวเองห่ออมยิ้มไว้
“คอนโฟ่เปล่าเนี่ย ถ้าอมยิ้มนั้นผ่านมาร้อยปีคงละลายไปแล้ว”
“เพราะมันถูกสาบ มันเลยไม่ละลายไง พวกยูนี่ไม่เคยคิดอะไรเอง”
มิสเตอคอนยอกย้อนพวกฉัน เอาเถอะ ตอนนี่มาที่อีกเรื่องคือชุดประหลาดๆของคอน
“แล้วทำไมใส่ชุดนั้นอ่ะครับ”
มิสเตอคอนนาลี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะขยายปีที่อยู่ด้านหลังออกและบินขึ้นไป เพื่ออวดพวกเรา พวกฉันตื่นเต้นมาก แต่โชคร้ายที่มิสเตอคอนนาลี่กระพือปีกมาไปหน่อย หัวเลยไปชนกับเพดาน
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
บร๊ะเจ้า เชื่อมั๊ยว่ามันร้าวด้วย หัวมิสเตอคอนนี้แข็งใช่เล่น
“เด๋วแ_งแจกเอฟหมดเลยนี่”
“เฮ้ยยยย!!”
เพียงแค่พวกเราหัวเราะ มิสเตอคอนก็ขู่จะให้เอฟอังกฤษเสียแล้ว โฮ่ ว่าแต่ตกลงคอนใส่ชุดนี้เพื่อ?
“ไอได้รับคำสั่งจากสำนักงานใหญ่ที่แคนนาดาให้มาเอาอมยิ้มกลับคืนน่ะ!”
“แล้วมิสเตอคอนบินได้ไงฮะ”
“เพราะไอไม่ใช่คนธรรมดาไงล่ะ”
มิสเตอคอนติดจะภูมิใจมากเมื่อพูดคำว่า ‘ไม่ใช่คนธรรมดา’
“นักมายากลหรอ??”
“ไอบอกพวกยู พวกยูก็ไม่เชื่อ เอาเป็นว่าไอเทพกว่าพวกยูมาก”
- -
“แล้วก็ ถ้ามันต้องคำสาปแล้วทำไมต้องตามหามันด้วยล่ะ”
เฟิร์นยิงคำถามไป และมิสเตอคอนก็ตอบทันที
“เพราะว่า ตอนนี้มันมีมูลค่ากว่า 76000 ล้านน่ะสิ!”
ถึงตัวเลขมันจะคุ้นๆ แต่ว่า นั้นเป็นมูลค่าที่มหาศาลมากทีเดียว! พวกฉันเฮฮากันเมื่อได้ยินเงินที่มากขนาดนั้น
“มันอยู่กับไอ แต่ว่าไอทำหล่นหายไปตอนเดินไปกินร้านลุงตู่”
ที่แท้อมยิ้มที่ฉันคิดว่า เป็นของเด็กอนุบาล มันก็เป็นของมิสเตอคอน (แถมราคาตั้ง 76000 ล้าน)
“แล้วตอนนี้..”
พลันมิสเตอคอนนาลี่ก็ทรุดลงไปกองที่พื้นพร้อมกับกุมหัว พวกเรารีบเข้าไปช่วย
“มิสเตอคอนนาลี่!!”
“ไอปวดหัวมาก คงทำไม่ได้แล้วล่ะพวกยูต้องทำหน้าที่นี้แทนไอ”
งานเข้า
“อย่ามาตลกกกกกกกกก!!!”
แก๊บตะโกนร้องลั่น จริงอย่างที่พูด ถ้าอมยิ้มนั้นมีคำสาปจริง พวกเราไม่ควรจะไปยุ่งกับมัน
“ไอจะให้ A อังกฤษทุกคน”
“โอเค ผมจะทำให้ดีที่สุด ใช่มั๊ยพวกเรา”
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
และสุดท้าย พวกเราก็ตอบรับข้อเสนอ และเอาตัวไปพัวพันกับอมยิ้มต้องสาปนั้นง่ายๆ เพียงเพราะเกรดวิชาภาษาอังกฤษที่มันได้ยากได้เย็นที่สุด
“โอเค งั้นตอนนี้ พวกยูต้องฆ่าไอ้น้ำฝนสีดำนั้นให้หมด”
พวกฉันหันออกไปมองด้านนอก ตัวยาวๆสูงๆอ้วนๆสีดำ กำลังจะมาถึงห้องพวกฉันแล้ว
“เฮ้ยมันแค่น้ำฝนเว้ย เอาอะไรทุบก็จบแล้ว”
อิคคิวพูดอย่างครึกครื้นแต่ก็ถูกกล่องเบรกเอาไว้
“มันอาจจะมีสารพิษอันตรายนะ”
“ช่างแมร่ง”
ว่าแล้วอิคคิวก็เปิดประตูออกไปและขว้างเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้าไปโดนตัวน้ำดำ โอเค ฉันจะเรียกมันว่าตัวน้ำดำนะตอนนี้ ตัวน้ำดำนั้นแตกกระจายออกไปเหลือเพียงหยดน้ำที่เปียกแฉะไปหมด และมันก็เปื้อนเสื้ออิคด้วย พี่ ม.5 และ ม.6 เริ่มออกมาจากห้อง ดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ตัวบ้าอะไรวะนั่น!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงโวยวายของพี่ๆ ทำให้อิคเริ่มมีไฟในการทำลายล้าง และทำให้คนในห้องช่วยกันยกเก้าอี้คนละตัวออกตีตัวน้ำดำกัน
เผละ
“เพื่อ A อังกฤษว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เพื่อพี่ๆว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
!?
เอาเถอะ ยังไงทุกคนก็ต้องช่วยกันตีไอ้พวกนี้ อย่างกะเล่นแร็คเลยวุ้ย ฮ่าๆๆๆๆ น่าจะมีสกิลด้วย จะได้ยิงกันแหลก
“เอ้า ตีกันเข้าไป ตีแล้วทำความสะอาดด้วย”
ดูเหมือนเราจะลืมคุณครูประจำชั้นของเราไปแล้ว ตอนนี้ครูหนุ่ยยืนพึมพำที่มุมห้องอยู่คนเดียว เหมือนจะรู้สึกแย่ที่ถูกแย่งซีน และไม่ยอมช่วยเลย
“มิสเตอครับ แล้วไอ้ตัวดำๆพวกนี่มันคืออะไร มันจะเอาอมยิ้มทำไม!!”
มิสเตอคอนที่นอนอยู่ที่พื้น ค่อยๆอธิบาย
“มะ.. มัน เป็น.. พะ... พวก”
“อย่าสำออย พูดดีๆ - -”
ฟ้าตะโกนเข้ามาจากข้างนอกอย่างโจ่งแจ้ง มิสเตอคอนนาลี่ลุกขึ้นชี้หน้า
“ฟา! ยูจะไม่ได้เอ”
“เออ ไม่สน!”
“ฟ้า! =[]=”
กวางวิ่งเข้าไปต่อว่าถึงความไม่ฉลาด แต่ฟ้าหาได้สนใจไม่ เอาเก้าอี้ฟาดตัวน้ำดำต่ออย่างสนุกสนาน ทางด้านมิสเตอคอนนั่งลงที่พื้น และเริ่มเล่า
“ไอบอกยูก็คงไม่เชื่อ มันไม่น่าเชื่อพอๆกะที่ไอบินได้นั่นล่ะ”
“แล้วยังไงล่ะคะ”
“มีคนมากมายที่ต้องการจะเอาอมยิ้มนี้ไป ทั้งบนโลก เหนือโลก ใต้โลก ก็คือทั้งนายก ประธานาธิบดี นักวิทยาศาสตร์ มาเฟีย วิญญาณ รวมถึงเทพเจ้าที่พวกเธอคาดไม่ถึงด้วย อย่างน้ำฝนสีดำนี้ก็เป็นฤทธิ์ของพระพิรุณ”
“แล้วไมเขาต้องแย่งกันด้วยอ่ะครับ ก็มันจะนำหายนะมาให้”
“เพราะบนโลกนี้ มันมีมูลค่ามากถึง 76000 ล้านน่ะสิ ส่วนนอกนั้น ไอคิดว่ามันก็คงมีเหตุผลของมัน”
- -
เพราะไอ้เด็กเวรขี้น้อยใจนั้นคนเดียว
แต่ว่า เรื่องพวกนี้มันเวอร์ไปมั๊ยนะ? (เวอร์ว่ะ 555+)
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ใครบางคนด้านนอกร้องเฮ้ยเสียงดังมาก ฉันวิ่งออกไปดู ก็ค้นพบว่า ตรงประตูระเบียงที่เปิดกว้าง มีกลุ่มน้ำสีดำขนาดใหญ่มหึมากำลังเคลื่อนมา นึกสภาพไอ้ตัวโพริ่งในแรคที่มันใหญ่มากๆแล้วเป็นสีดำก็ละกัน ถ้าลูน่าก็ตัวโยโย่ ถ้าเป็นอีโค่ก็ปูรูรู ฮ่าๆๆๆ อธิบายไม่เป็น
และตอนนี้มันกำลังเคลื่อนมาเรื่อยๆ คงเป็นบอสมัน
“ย้ากกกกกกกก”
ตองวิ่งไปขว้างเก้าอี้เข้าไป แต่มันก็กลืนหายไปเลย และนั่นทำให้มันรีบวิ่งแจ้นกลับมา
พวกฉันที่ยืนอออยู่หน้าห้องไม่สามารถทำอะไรมันได้ ด้วยเหตุนี้..
“ทุกคน! เข้าห้องงงงงงงงงงง”
ไม่ถึง 1 วินาทีพวกฉันก้วิ่งเข้าห้องและปิดประตูกันหมด ส่วนๆพี่ๆและคุณครูที่เหลือวิ่งลงจากชั้นสี่ไปแล้ว
เออว่ะ ทำไมไม่วิ่งหนีลงไปทางบันไดอีกข้างเหมือนคนอื่น
แบบนี้มันปิดประตูฆ่าตัวตายชัดๆ
“ใครโง่คิดฟระเนี่ย ได้ตายหมู่แน่”
“อะ.. อมยิ้ม”
มิสเตอคอนนาลี่พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง พวกฉันเงียบเพื่อฟัง
“รักษามันไว้ให้ดี เฮือก”
“มิสเตอคอนนาลี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มิสเตอคอนค่อยๆโปร่งแสง แล้วก็หายไปเลย ฉันงงมาก ว่าการที่หัวชนเพดานเมื่อกี้มันทำให้เจ็บหนักขนาดนี้เลยหรอ
แต่ฉันเชื่อว่าคอนนาลี่ยังไม่ตาย -*-
“อย่าหนีดิวะ!”
และฉันก็แน่ใจว่าคนอื่นๆก็ไม่เชื่อ
ตัวบอสมันเคลื่อนมาข้างหน้าห้อง และน้ำมันก็ทะลักเข้ามาทางรูลูกบิดประตูที่โหว่ แจซังและเซ่าหยีรีบหาของไปอุดรูนั้นไว้ เพื่อไม่ให้น้ำมันรั่วเข้ามามากกว่านี้
...
ตัวสีดำหยุดการเคลื่อนไหว นิ่งสนิทอยู่ด้านนอก เหมือนพวกฉันกำลังอยู่ในอควาเรี่ยมที่น้ำสกปรกแล้วก็มีเก้าอี้เป็นปลาลอยอยู่เต็มเลยล่ะ
พวกฉันเงียบ รอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“แบล็คโซชิบุกแล้ว..”
ทัวร์พึมพำๆ มันไม่ค่อยได้สาระเท่าไร คงจะเกิดจากจิตที่เริ่มหวั่นๆของพวกเรา
“เฮ้ยแก๊บ ไปเอาอมยิ้มมาไว้กับตัว”
“ทำไม ทำไมเป็นเค้าล่ะ!!”
“เพราะแกเป็นหัวหน้าห้อง”
แค่คิดก็ไม่อยากจะแตะต้องแล้ว หลังจากที่รับรู้ว่า มันรับรู้ถึงความตายของคนที่ได้ครอบครองมาไม่รู้กี่คน แต่ว่า
เขาคือหัวหน้าห้อง
แก๊บเดินไปหยิบอมยิ้มออกมาจากใต้โต๊ะ มันส่องแสงเรืองๆด้วย
“โจ ฝากแกถือไว้ก่อนนะ”
“เฮ้ย! ไม่เอาาา”
“นะๆๆๆๆ”
แก๊บยัดเยียด อมยิ้มเข้ามือโจ และโจก็ปฏิเสธสุดฤทธิ์
“แกนั่นแหละถือไอ้แก๊บ”
“ไม่เอาาาอ่ะฟ้า ไอ้คิว เอาไป”
อมยิ้มลอยละลิ่วมาหน้าคิว และคิวก็รับไว้โดยสัญชาติญาณ และมองอย่างอึ้งๆ
“ไอ้ป้อง เอาไป”
“กุถือกีตาร์อยู่ว่ะ ไม่มีมือ ฮ่าๆๆๆ”
“เฟิร์นจ๋า ฝากถือหน่อยนะ”
คิวหันไปยื่นให้เฟิร์นที่มัวยืนคุยกับตอง และฟืนก็ถือมา เมื่อรู้ว่าเป็นอะไรก็มองอย่างอึ้งๆ
“ตองถือ”
“อ้าว - -”
พลันตองก็เห็นครูหนุ่ยที่ยืนอยู่มุมห้อง
“ครูหนุ่ยครับ ผมให้”
“เราให้ครูหรอ เฮ้ย ครูไม่กินอมยิ้ม”
ครูหนุ่ยยิ้มดีใจพวกฉันมองครูหนุ่ยอย่างงๆ แสดงว่าเมื่อกี้ไม่ยอมรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผิดปกติวิสัยครูหนุ่ยที่พยายามจะรู้และยุ่งทุกเรื่องเท่าที่จะทำได้
กร่อบ
ฉันเริ่มเห็นความบรรลัยบางๆ กระจกห้องที่ติดกับทางระเบียงเริ่มร้าว ฝนข้างนอกยังคงตกหนัก ตอนนี้อมยิ้มอยู่ในมือครูหนุ่ย พวกฉันโล่งใจที่ปัดภาระออกไปได้
ภาระ?
เกรดเออังกฤษ มันไม่ใช่ภาระซักหน่อย!
“เอามานี่”
ฟ้าเดินมากระชากอมยิ้มออกจากมือครูหนุ่ย ครูหนุ่ยช็อคมาก
“อะ.. เอาไปทำไม ตองให้ครูแล้ว”
“ไอ้เนี่ย 76000 ล้าน กุรักษาเอง”
ฟ้าพูด และนั่นทำให้พวกเราเริ่มคิดได้
แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรน่ะ..
เพล้งงงงงงงงง!!!!
กระจกทุกบานแตก พร้อมกับน้ำสีดำที่ทะลักเข้ามาอย่างรวดเร็วจนท่วมทั้งห้อง และพวกฉันก็จมน้ำ
“ไอ้ชีย่า!!!!!!! ถ้ากระจกห้องแตกหมดพวกเราก็ไหลตกตึกดิวะ!!!!”
บรรลัยแล้ว
ตอนนี้ทั้งโต๊ะเรียนทั้งหนังสือลอยอยู่เต็มห้องไปหมด พวกฉันรีบหาที่เกาะ เมื่อระดับน้ำมันสูงขึ้นเรื่อยๆและเท้าก็ยืนไม่ถึงพื้น จะจมน้ำตายบนตึกเนี่ยนะ? ชีวิตอะไรจะน่าอดสูขนาดนี้
“พ่อจ๋า!!!!!!!”
ใครก็ไม่รู้ร้องไห้พร้อมกับตะโกนเรียกพ่อ ฉันคิดว่าคนๆนั้นคือโจ แต่ก็ไม่เห็นอะไรมาก เพราะฉันก็กำลังอนาถอยู่เหมือนกัน
“ไอ้น่า! แกอยู่ไหน!!!”
“อยู่นี่”
ฉันตะโกนบอกตำแหน่งของฉันให้เฟิร์นที่ตะโกนร้องหา ตอนนี้ฉันเจอจินกับทัวร์ลอยอยู่ไม่ห่างกันนัก แล้วน้ำก็ค่อยๆลดลงไปอย่างรวดเร็ว
ฉันเชื่อว่าน้ำมันไหลลงทางบันไดทั้งสองข้าง
และมันก็พัดพวกฉันออกจากห้องไปด้วย
Talk : เย่~ ในที่สุดตอนนี้ก็เสร็จ ค่อนข้างยาวเลย ดองไว้นาน
จะเปิดซัมเมอร์นรกแล้ว ทุกคนโอเคมั๊ย?? เค้าไม่นะ ฮ่าๆๆ
จินอา! แก๊บ! ที่โน่นสบายดีใช่มั๊ย!? ตอนนี้ทางนี้ค่อนข้างแย่ X D
ใครมีอะไร อยากมีบทเพิ่ม อยากจะให้มันเป็นยังไง แก้ตรงไหน บอกนะ
ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านกะคอมเม้น!
ความคิดเห็น