คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“กลิ่นหอมจังเลยคนคนนั้น”
“เป็นกลิ่นที่เซ็กซี่ดีจัง”
“หอมจนเคลิ้มเลย”
เสียงซุบซิบจากคนรอบตัวลอยมาเข้าหู ขวัญแก้ว โรซามันด์ เด็กหนุ่มลูกครึ่งผู้วมแว่นตาและแต่งตัวสุดเชยด้วยเสื้อลายการ์ตูนหลวมโพรกและกางเกงยีนสีซีดๆ
รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเชยๆนี้ทำให้เหล่าคนที่พึมพำถึงกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาต้องขมวดคิ้วแล้วเบ้ปากด้วยความเสียดาย
“กลิ่นหอมแท้ๆแต่แต่งตัวได้แย่มาก”
“กลิ่นผิดกับรูปลักษณ์เลยนะ”
“ไม่น่าเคลิ้มไปกัลป์กลิ่นเลยว่ะ”
เมื่อรูปลักษณ์ที่ควรจะต้องตาทำให้ผิดหวังเหล่าคนรอบตัวที่ยังเคลิ้มกับกลิ่นหอมอยู่บ้างก็พากันเมินหน้าหนี
อาการผิดหวังของคนรอบข้างแสดงออกชัดเจนจนขวัญแก้วต้องลอบถอนหายใจ
รู้สึกหดหู่ที่คนรอบข้างมองด้วยายตาผิดหวังแต่ก็ยังดีกว่ามองมาด้วยสายตาหื่นกระหายเหมือนเมื่อสองปีก่อน
คิดถูกจริงๆที่เลือกแต่งตัวเชยๆและสวมแว่นทั้งๆที่ไม่ได้มีปัญหาทางสายตา
ทั่งที่รูปลักษณ์ที่แท้จริงของขวัญแก้วนั้นเป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกันที่มีใบหน้าโดดเด่นชวนมองอย่างที่สุด
ใบหน้าของขวัญแก้วนั้นดูดีจนแม้แต่เจ้าตัวยังรู้ตัว คนรอบข้างมักจะออกปากชมเขาอยู่ตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีเพื่อนหญิงและชายเข้ามาตีสนิทด้วยไม่ได้ขาดจนเขารู้สึกว่าการที่มีคนคอยห้อมล้อมอยู่รอบตัวเป็นเรื่องปกติ
จวบจนวันนั้นเมื่อวันเกิดอายุได้สิบสี่สิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา
เจ้าสิ่งผิดปกติที่เรียกว่ากลิ่นหอม กลิ่นหอมนั้นทำให้ผู้คนหลงใหลเคลิบเคลิ้มจนถึงขั้นเกิดอารมณ์ใคร่กับเขาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
บางคนยังพอยับยั้งชั่งใจได้ แต่ส่วนใหญ่กลับจู่โจมเขาอย่างสัตว์ป่า ในวันที่อายุสิบสี่เต็มขวัญแก้วเกือบถูกข่มขืนโดยเพื่อนร่วมห้องที่เป็นเวรทำความสะอาดทั้งชายและหญิงจำนวนห้าคนทว่าตอนที่ถูกรุมทึ้งด้วยความื่นกระหายนั้น
ขวัญแก้วที่รู้สึกหวาดกลัวก็ร้องตะโกนออกมาบอกให้หยุด น่าแปลกเพียงคำพูดเดียวทุกคนกลับหยุดชะงักการกระทำด้วยใบหน้าเคลิ้มฝันและเลื่อนลอย ขวัญแก้วฉวยโอกาสวิ่งหนีกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น
หลังจากนั้นเหตุการณ์ล่อแหลมก็เกิดขึ้นหลายครั้งเด็กหนุ่มรู้ชัดว่าเป็นเพราะกลิ่นหอมของเขายั่วยุให้คนรอบข้างเกิดอารมณ์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรูปร่างหน้าตาของเขาที่อาจจะไปกระตุ้นราคะของใครต่อใคร
แต่โชคร้ายก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง ขวัญแก้วรู้ว่าคนที่มัวเมาในกลิ่นหอมของเขาจะตกอยู่ในอำนาจและทำตามคำสั่งของตนอย่างเคร่งคัดจนน่าอัศจรรย์
ยิ่งนานวันเข้าจากกลิ่นที่จางๆก็ยิ่งเพิ่มระดับความหอมฟุ้งมากขึ้นและเกิดปัญหาไม่ได้หยุดหย่อน
ในที่สุดขวัญแก้วก็ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงบุคลิกเสียใหม่ทุกวันนี้ถึงแม้จะมีกลิ่นหอมแต่พอคนรอบตัวปะเข้ากับการแต่งตัวแสนเฉิ่ม แว่นตาหนาเตอะ และท่าทางอึมครึมเก็บตัว ถึงกลิ่นหอมจะเย้ายวนแค่ไหนก็ทำให้คนรอบข้างคร้านที่จะเข้ามายุ่งด้วย
น่ายินดีอะไรอย่างนี้
ถึงแม้จะต้องถูกมองด้วยสายตาดูแคลนประมาณว่าใช้น้ำหอมไม่เข้ากับตัว ก็ยังดีวะกว่าถูกโจมตีอย่างกระหายใคร่และไร้สติ
ทุกวันนี้ก็ถือว่าดีมากแล้วเพราะถึงแม้ว่าบุคลิกจะดูย่ำแย่แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับชีวิตประจำวัน เขามีเพื่อนสนิทสองสามคนในห้องเรียนและผลการเรียนยังเป็นที่พึงพอใจ
ไม่ต้องโดดเด่นหรือถูกพะเน้าพะนออย่างแต่ก่อนก็ได้ขอแค่ไม่ถูกขืนใจอย่างป่าเถื่อนก็พอแล้ว
ขวัญแก้วสรุปความคิดของตนอย่างพึงพอใจ ก่อนจะร้องอุทานดังอ๊ะเนื่องจากถูกกระชากข้อมือจนเซไปปะทะกับแผ่นอกกว้าง ขณะที่กำลังมึนอยู่นั้นจู่ๆแว่นตาหนาเตอะก็ถูกถอดออกไป
“เห….สวยดีนี้”
ฝรั่งตาน้ำข้าวตัวสูงใหญ่ที่คว้าข้อมือเขาไว้แสยะยิ้ม
“กลิ่นหอมยั่วยวนซะด้วย”
ไม่พูดเปล่ายังยื่นหน้าเข้ามาซูดกลิ่นหอมตามตัวเขาอย่างย่ามใจ
“ปล่อยนะ”
ขวัญแก้วเอ่ยเสียงแข็ง ดวงตากลมโตมองไปรอบๆตัวอย่างตระหนกเมื่อคนรอบข้างเริ่มจะมองด้วยความสนใจ
“อย่ากลัวไปเลยน่าไปนั่งคุยเงียบๆในห้องรับรองลูกค้าของสนามบินดีกว่าฉันอยากรู้จักนาย”
หนุ่มฝรั่งพูดภาษาอังกฤษรัวเร็วและยื่นหน้าเข้ามาสูดกลิ่นหอมจากร่างกายขวัญแก้วอีกรั้ง ชายหนุ่มทำสีหน้าเคลิ้มฝันก่อนจะสะบักหัวไปมาเรียกสติ
“กลิ่นนายหอมจนฉันเคลิ้มเอาอย่างนี้ดีกว่าเราไปหาที่เงียบๆสองต่สองกนเถอะ”
หนุ่มฝรั่งดึงมือให้ขวัญแก้วเดินตามพร้อมทั้งฉวยเอากระดินทางของเด็กหนุ่มไปรวดเร็วเสียจนเขาไม่ทันตั้งตัว
“นายคือขวัญแก้ว โรซามันด์สินะ”
“ครับ”
ขวัญแก้วตอบรับเสียงที่ดังจากด้านหลังเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาสะบัดมือหลุดจากหนุ่มฝรั่งได้ เด็กหนุ่มมองดูเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อตนเองได้อย่างถูกต้อง
“ฉันเป็นญาติที่จะมารับนาย”
เจ้าของร่างเล็กกว่าผู้มีใบหน้างดงามเอ่ย
“ฉันโดมินิกยินดีที่ได้รู้จัก”
พูดพลางเสยผมหน้าม้าสีทองที่ปรกบนใบหน้าอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
ขวัญแก้วรู้สึกยินดีสุดขีดที่ได้เจอหน้าญาติอย่างโดมินิก เด็กหนุ่มหันไปประจันหน้ากับหนุ่มฝรั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ขอกระเป๋าคืนด้วยครับ”
“ถ้าหากบอกว่าไม่คืนล่ะ”
หนุ่มฝรั่งยิ้มยียวนก่อนกระซิบที่ข้างหูขวัญแก้วบอกให้อีกฝ่ายไปดื่มกาแฟด้วยกันก่อนแล้วจะปล่อยไป
“แต่ญาติผมมาแล้ว”
ขวัญแก้วเอ่ยอย่างฉุนๆ หากกหนุ่มทว่ามือเแต่หนุ่มฝรั่งกลับบอกว่าเขาไม่สนใจและออกแรงฉุดเด็กหนุ่ม
ทว่ามือเรียวของโดมินิกกลับรั้งข้อมือของชายหนุ่มเอาไว้ก่อนที่ขวัญแก้วจะโดนลากให้เดินตามไป
“อะไรสาวน้อยจะไปด้วยกันก็ได้นะ”
หนุ่มฝรั่งมองขู่ก่อนจะเปลี่ยนท่าที ชายหนุ่มเลียริมฝีปากหลังจากมองดูโดมินิกด้วยสายตาเพ่งพินิจ
ผมสีทองซอยสั้นถึงแม้ว่าจะไว้ทรงเดียวกับเด็กผู้ชายแต่มันก็รับกันดีกับใบหน้างดงามของคนตรงหน้า
หนุ่มฝรั่งมองดูเรียวขาสวยที่ถูกทับด้วยกางเกงยีนขายาวเข้ารูปอย่างพอใจ
“ว่าไงไปด้วยกันไหมแม่สาวทอมบอย”
“ปล่อยมือจากหมอนี่ซะ”
โดมินิกเอ่ยเสียงเย็นมือเรียวยังคงจับที่ข้อมือชายหนุ่ม
“อะไรนะ”
หนุ่มฝรั่งเอ่ยเสียงห้วนขวัญแก้วรู้สึกได้เลยว่าชายหนุ่มกำลังโกรธแต่จู่ๆหนุ่มฝรั่งก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยมือจากหมอนี่ซะ”
โดมินิกพูดซ้ำอีกครั้ง
ขวัญแก้วมองดูหนุ่มฝรั่งร้องโอดโอยและปล่อยมือจากเขาอย่างงงๆ
พอชายหนุ่มปล่อยมือจากขวัญแก้วโดมินิกก้ปล่อยมือจากหนุ่มฝรั่งเช่นกัน พอถูกปล่อยมือหนุ่มฝรั่งก้ก่นด่าและผลุนผลันจากไปปล่อยให้ขวัญแก้วยืนมองตากับโดมินิกด้วยความสนเท่ส์
“ขอบใจนะโดมินิกฉันขวัญแก้วนะ”
ขวัญแก้วแนะนำตัวกับร่างเล็กกว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นอีกครั้งที่โดมินิกเสยผมด้วยความหงุดหงิด
“ชื่อเรียกยากขอเรียกสั้นๆว่าเกลได้ไหม”
ขวัญแก้วฉีกยิ้มเขามองดุคนที่ทำสีหน้าหงุดหงิดแล้วรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เรียกว่าเกลก็ได้แล้วแต่เธอเถอะ”
ความคิดเห็น