อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร

เนื้อเรื่อง

> > อ่านแล้วคุณรู้สึกอย่างไร
> > อ่านซะก่อนที่จะสายเกินไปกับคุณ
> >
> > ทุกวัน ฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง
วันนี้..ก็เหมือนเคย
> > แต่เมื่อคืนฉันทำงานจนดึก ตื่นสาย.. อารมณ์ตอนนั้น
> โมโหตัวเองมาก
> > ที่ลืมตั้งนาฟิกาปลุก ( โดนเจ้านายด่าแน่ๆ )
> >
> > แม่มาเคาะประตูห้อง ..."ตื่นหรือยังลูก หกโมงแล้ว"
> > ฉันหงุดหงิดมาก ...........โธ่ !!
> แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้
> > เนี่ย..หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว วันนี้..มีประชุมด้วย
> >
> > "แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึก
> อยากให้กินอะไรร้อนๆ หน่อย"
> > ........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่กง..ไม่กินมันแล้ว
> > ........ แม่จับแขนฉันเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง อาบน้ำ
> แต่งตัวเสร็จ
> > ลงมาข้างล่าง
> >
> > แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว "
> กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่
> > "
> > หนู.....ไม่กิน พูดโดยไม่มองหน้าแม่
> > เดินออกมาจากบ้านทันที
> >
> > .... ถึงที่ทำงาน "ไม่รู้หรืองัย ว่าวันนี้มีประชุม
> แล้วรายงานอยู่ไหน"
> > ยกมือไหว้ .. ขอโทษค่ะพี่
> รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
> > "พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะ
> เดี๋ยวช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ"
> > ... ได้ค่ะพี่ .....
> >
> > วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป รีบ รีบ รีบ
> เติมน้ำร้อน ....ว๊า
> > !!
> > น้ำร้อนลวกมือ
> > ... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆ เลยค่ะ....
> > ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง
> >
> > แม่โทรมาจากบ้าน " เมื่อเช้า..
> หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก
> > แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซักน่ะ "
> > .... หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก
> > หนู....จำไม่ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละ
> > เมื่อเช้าหนูรีบ ....... " ไม่เป็นไรลูก
> >
> > แล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง มากินข้าวกับแม่นะ"
> > ......ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่
> > ยังงัย.....แม่กินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ .....
> วางหูโทรศัพท์
> >
> > ...ก้มหน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย ......
> > "เอ!! พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่า
> > ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน
> > หาไม่เจอ
> > ... ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา
> > พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ
> > .. หา หา หา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา
> > ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา โอย !!
> > เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ
> > ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน
> >
> > ....พี่คะ เจอแล้วนะคะ พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ
> > " อ้าว..เหรอ " รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ
> > แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้
> > ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า
> > " ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ
> เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย
> > พี่กลับก่อนละ..
> > ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่า
> คงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้"
> >
> > ... ยิ้มรับ.. ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่
> เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ
> > โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม ...... พี่ขา หนูแก้ไข
> > และตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะนะคะ
> >
> > " กลับดึกจังลูก จะอาบน้ำก่อน หรือ กินข้าวก่อนล่ะ ?? "
> > .....เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีรอยยิ้ม
> > " มา มา แม่ช่วย " แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ
> > ... หนูเหนื่อยมากเลยแม่ หนูอยากพักผ่อน
> >
> > กำลังจะเดินขึ้นห้อง ..
> ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..เจ้านายเหรอคะมีอะไรรึเปล่าคะ
> > อ๋อ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เลยค่ะ กุลี กุจอ
> เปิดคอมพิวเตอร์ ..
> > เจ้านายคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ
> >
> > แม่..หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี
> แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงาๆ
> > คนเดียว....
> > แม่แอบร้องไห้ .. เพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้
> > แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต
> >
> > เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ
> แต่..ฉันตอบแทนได้สาสมเหลือเกิน
> > ฉันเริ่มทบทวน.. เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน กับ
> > แม่คนที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน
> >
> > เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย
> ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เลยหรือ
> > แม่!! หนูขอโทษ
> > ใคร?? เคยเป็นแบบฉันบ้าง ...........
> >
> > แม่มีเพียงคนเดียวครับ คนเดียวจริงๆ
> ทำดีกับท่านไว้เถอะครับ
> >
> >
>
สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุก
> วัน
> >
> > เราก็คิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
> >
> > ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
> >
> > เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
> >
> > คน ๆ นั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
> >
> > เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า
> น่ารำคาญ
> >
> > จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป
> >
> > เราก็อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
> >
> > เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
> >
> >
> หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
> >
> > แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง
> >
> > ความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ๆ เราทุกสิ่งทุกอย่าง
> >
> > บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
> >
> > แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
> >
> > เหมือนความรักของพ่อแม่
> >
> > เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ
> >
> > เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
> >
> > คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
> >
> > คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง
> >
> > คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคนหรือเปล่า
> >
> >
>
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับคุณหรือเป
> ล่า
> >
> >
>
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
>
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
> '''
> >
> > ''''''
> >
> > สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตาแต่ต้องมองด้วยหัวใจ
> >
> > แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง
> >
> > เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน
> >
> > เรามองดูความรวยความจนของคน ที่สิ่งของที่เขาใช้
> >
> > เรามองความดีของคน ตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น
> >
> >
> เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตาแล้วเราก็ตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน 5 นาที
> >
> > เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
> >
> > เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ
> >
> > เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
> >
> >
> แต่ถ้าลองมองย้อนดูทำไมเราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
> >
> > เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
> >
> > ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป
> >
> > กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
> >
> > อย่าปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีรอยร้าว
> >
> > เพราะเมื่อวันหนึ่งที่คนๆ นั้นต้องจากเราไป
> >
> > เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี
> >
> > เราจะได้ไม่รู้สึกผิดเพราะว่า
> >
> > เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ