คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนแปลกหน้า
ณ โรงเรียนหลังสอบ “มาคิโกะจัง เสร็จจากนี่แล้วไปไหนต่อ ไปต่อกับพวกฉันไหม” เสียงหนึ่งเอ่ยดังขึ้นมาหลังจากสอบเสร็จ นี่คือเพื่อนสาวของฉัน
“จะไปไหนกันล่ะ ฉันว่าจะชวนไปกินขนมเค้กที่ร้านที่เปิดใหม่ แถวสถานีรถไฟน่ะไปด้วยกันไหม” ฉันเอ่ยพร้อมหันหน้าไปยิ่มให้^^ “เทอนี่ยังบ้าเค้กไม่เปลี่ยนเลยนะ ไอ้ฉันนี่ก้อบ้าตามเทอ อ่ะเครๆวันนี้ฉันยอมไปกะเทอก้อได้แค่วันนี้หลังจากวันนี้เทอต้องตามใจฉันนะ” ฮานะเอ่ยตามใจเพื่อน
ณ ร้านเค้กชิฟรองตรู “โอ้โห้^-^ ดูสิฮานะเค้กน่ากินทั้งนั้นเลยเลือกไม่ถูกเลย” ฉันเอ่ยพลางจ้องหน้าตู้กระจกที่เต็มไปด้วยเค้กน่าตาน่ากิน “นี่มาคิ ทำยังกับไม่เคยเห็นอย่างนั้นและ เค็กพวกนี้ก้อน่าตาเหมือนๆกันทั้งนั้นจะอะไรขนาดนั้น” ฮานะเอ่ยเมื่อเห็นฉันมองตู้กระจกที่เต็มไปด้วยเค้กน่าตาน่ากิน
“วันนี้รับเหมือนเดิมไหมมาคิจัง”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากหลังตู้ “รุ่นพี่ชูตะ มาทำอะไรที่ร้านเค้กนี่ค่ะ”เสียงฉันเอ่ยพลางส่งยิ้มให้ “นี่ร้านพี่เองครับ คุณแม่กะคุณพ่อพี่เพิ่งมาเปิดร้านเมื่อไวๆนี่เอง”ชูตะเอ่ย “นี่ฮานะเอาไหมน่ากินนะ”ฉันเอ่ย “เอาเค้กเมล่อนค่ะ 1 ชิ้น” ฮานะเอ่ยเมื่อเห็นว่าขัดฉันไม่ได้
“คอยดูนะเดี๋ยวก้อจะบ่นว่า อ้วน น้ำหนักขึ้น โอ้ยอีสารพัดที่เทอจะบ่นกะฉันนะมาคิโกะ” ฮานะบ่นฉัน ก้อฉันชอบกินนี่นา เดี๋ยวจะกลับซื้อเพื่อแม่ดีกว่า เพราะแม่ชอบกินเหมือนกัน
“อ่ะนี่ของมาคิจัง 1 กล่องจร้า” ชูตะเอ่ยพลางส่งกล่องเค้กสีสันน่ารักให้ “กลับก่อนนะค่ะรุ่นพี่ชูตะแล้ววันหลังจะมาใหม่ค่ะ” ฉันเอ่ยพร้อมรับกล่องเค้กมาอย่างระมัดระวัง “งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะมาคิโกะฉันไปซื้อของต่ออีกสักหน่อยน่ะกว่าจะกลับก้อน่าจะค่ำๆไม่ต้องรอเป็นเพื่อนหรอกเดี๋ยวแม่เทอจะเป่งห่วง”ฮานะหยุดยืนบอกกับฉัน “โอเครจ๊ะแล้วโทรหาบ้างนะฮานะ”ฉันพูดพร้อมจับมือฮานะเหมือนกับว่าวันเวลามันผ่านไปเร็วมากเลยต้องแยกจากเพื่อนที่เรียนด้วนกันมาตลอด “นี่ยัยขี้แย คิดถึงก้อโทรมาสิไม่ได้จากกันไปไหนนิ ร้องไห้เหมือนจะจากกันไปไหนไกลๆงั้นและ” ฮานะพูดปลอบพลางดึงฉันเข้าไปกอด “จร้าๆๆไม่ร้องๆ เดินทางกลับบ้านดีๆนะ บายจร้า”ฉันพูดบอกลาฮานะ แล้วเดินกลับบ้านอย่างรู้สึกเหงาๆ เริ่มมืดแล้วสินะทำไมมันมืดเร็วอย่างนี้นะ “เฮ้ยอย่าปล่อยให้มันหนีไปได้”เสียงหนึ่งดังมาจากทางข้างหน้า เอ๊ะแต่มันมืดขนาดนี้ฉันจะมองเห็นได้ไง พลัก!!เดินชนไรหว่าโอ้ยยัยซุ่มซ่ามมาคิเอ้ยเดินชนแม้กระทั้งเสาร์ไฟ “นี่ เทอ ช่วย ฉัน ด้วย สิ” เสียงดังมาจากทางไหน เฮ้ย หรือว่าจะเป็นคนโรคจิต “อย่าเข้ามานะเทอเป็นอะไรฉันไม่มีอะไรให้ดูหรอก มันเล็กๆแบนๆอย่ามาสนใจเลย”ฉันพูดพร้อมจะเดินหนี “ฉัน ไม่ ได้ อยาก ดู อะไร ของ เทอ พา ฉัน ไป จาก ที่ นี่ หน่อย” เสียงเดิมเอ่ยขึ้นอีก เฮ้ย!!คนนี่นาทำไมมันโชกไปด้วยเลือดอย่างนี้ “นี่นายไปทำอะไรมาน่ะ” ฉันเอ่ยอย่างตกใจ “อย่า พูด มาก ได้ ไหม เด๋ยว พวก มัน ก้อ ย้อน กลับ มา หรอก ยัย บ้า ช่วย ฉัน ก่อน ได้ ไหม” เสียงชายแปลกหน้าเอ่ย “แล้วจะให้ฉันยังไง ฉันทำไรเป็นที่ไหนไม่ใช่พยาบาล” ฉันพูดพลางสำรวจดูบาดแผล เดิมแค่ตกใจก้อจะเป่งลมอยู่แล้วนี่เห็นเลือดด้วยแล้วยิ่งไปใหญ่
“มัว ยืน อยู่ ได้ คน จะ ตาย แล้ว นะ รีบ พยุง ฉัน ขึ้น สิ ยัย นี่” นายแปลกหน้าพยายามลุกขึ้นโดยมีฉันที่คอยพยุงแต่เหมือนว่านายนี่จะพยุงฉันมากว่า คนอะไรสูงมากเลยฉันดูเตี๊ยะไปเลย “อีก ไกล ไหม น่ะ กว่า จะ ถึง” นายแปลกหน้าเอ่ย “ถึงไหนล่ะโรงพยาบาลน่ะอีกไกลเลยและ” ฉันเอ่ย “บ้าน เทอ ต่างหาก ขอ ผ้า ก็อซ กับ ยา ล้างแผลก็พอแล้ว”นายคนนี้เอ่ย “บ้านฉันหรอ นายจะไปทำอะไรบ้านฉัน”ฉันเอ่ย “ก้อไปทำแผลไงยัยบื้อ แผลแค่นี้จะไปไหนเล่า” นายคนแปลกหน้าเอ่ย “จะบ้าหรอนายเป่งใครก้อไม่รุ จะให้ฉันพาเข้าบ้านได้ไง”ฉันพูดอย่างหงุดหงิดคนบ้าอะไรจู่ๆก้อจะให้พาเข้าบ้าน “เทอจะพาฉันไปบ้านเทอหรือว่าจะให้ฉันจูบเทอตรงนี้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าอาจจะมากกว่าจูบก้อได้” นายคนแปลกหน้าเอ่ยพลางก้มหน้าลงมาต่ำลง “ จูบ!!! หรอ นี่ฉันยังไม่รุจักนายแล้วจะมาจูบกันแบบนี้ได้ไง” ฉันเอ่ยพลางจะปล่อยนายคนแปลกหน้า “จะพาไปทำแผลไหมนิ คนจะตายแล้วนะ” นายคนนี้ยังไงกันแน่ ห๊า!!! “ก้อได้ๆ บ้านฉันก้อได้” ฉันเอ่ยตัดคำพูด ฮึ้ยถ้านายคิดจะทำอะไรฉันล่ะก้อ คอยดูแม่จะตบให้คว่ำเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่บ้านเทอหรอ เล็กน่ารักดีนะ” อีตาคนแปลกหน้าเอ่ยเปิดประโยค “ถอดเสื้อสิ จะได้ทำความสะอาดแผล”ฉันเอ่ยพลางเดินเข้าไปหยิบกล่องพยาบาลมา โอ้แม่เจ้า!!! นายคนนี้พอมองในที่สว่างแล้วน่าตาดีเหลือเชื่อ ดูซิกแพ็คนั่นสิ แต่เลือดยังไหลยุเลย “นี่เทอจะมองอีกนานไหม ยืนมองยุนั่นจะได้ไหมก็อซกับยาล้างแผลน่ะ” นายคนนี้หันมาพูดฉันเลยตืนจากภวังค์ “ได้แล้วน่าพูดมากจิงนายนี่ แล้วไปทำอะไรมาทำไมถึงเป่งแบบนี้” ฉันเอ่ยถามพลางใช้สำลีชุบยามาล้างแผล “เฮ้ย เบาๆสิเจ็บนะยัยบ้านี่มือหนักชะมัด” คนแปลกร้องเสียงหลง “ขอโทดทีพอดีไม่ค่อยได้ทำแผลน่ะ” ฉันเอ่ยพลางลดแรงมือลง คิดในใจสมน้ำหน้า ชิ!!!! “แผลเทอทำไมมันเหมือนจะตื้นแล้วนะ แต่เมื่อกี้ฉันยังเห็นมันลึกยุเลยนิ”ฉันเอ่ยพลางใช้มือลูบๆบาดแผล “มาคิ เทอนี่จะรุอะไรมันแค่ถลอกเท่านั้นและ” นายนี่เอ่ยชื่อฉันนิ “นี่นายรุจักชื่อฉันได้ไง แล้วเมื่อตอนนั้นฉันเห็นนายจะเป็นจะตายยุเลย ดูตอนนี้สิยังกับเป่งปกติแล้วยังงั้นและ”ฉันเอ่ย “เทอน่ะชื่อฮิโรโกะ มาคิโกะ อยู่โรงเรียนมาคินจู ใช่ไหมล่ะ ที่สำคัญยัง เวอร์จิ้นยุ ใช่ไหมล่ะ” นายคนแปลกหน้าเอ่ย “นี่นาย ฉัน..... นายจะพูดมากไปแล้วนะ ไปใส่เสื้อได้แล้วนู่นเสื้อมันเป็นของพี่ฉันแต่เค้าไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกฉันให้นายยืม” บังอาจมาบอกว่ายังจิ้นยุได้ไง อีตาบ้านี่ “เทอนี่ก้อทำแผลดีนะ ฉันรบกวนเทอมานานและ ขอตัวกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้เจอกันฉันจะมารับเทอไปโรงเรียนนะ”นายคนนี้พูดพลางส่งยิ้มมา “นี่นายชื่ออะไรฉันยังไม่รุจักนายเลยแล้วจะมารับฉันทำไมฉันไปของฉันเองได้น่า” ฉันเอ่ยพลางส่งเสื้อให้ “ฉันชื่อ ราฟาเอล ฮิโคโร่ รุแค่นี้พอแล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้านะ ที่รัก” พูดเสร็จแล้วยิ้มหวานให้ จุ๊บ!!!!”นี่นาย”ฉันถูกนายแปลกหน้าขโมยเอาจูบแรกไปแล้ว โอ้มายน่า T^T “นี่นายรีบไปเลยเดี๋ยวไม่งั้นฉันจะฆ่านาย อีตาบ้า” ฉันพูดพลางใช้มือลูบปากตัวเอง
อีตานี่อยู่ๆก้อมาจูบกันได้ไง นี่ฉันโดนใครก้อไม่รุมาขโมยจูบแรกไป รู้ถึงไหนอายถึงนั้นโอ้ยฉันอยากฆ่านายจิงอย่าให้เจออีกนะไอ้บ้านี่
“แม่ค่ะนู๋นอนก่อนนะค่ะ” ฉันเอ่ยแล้วเดินเข้าห้องนอน เอ๊ะแวบๆๆเหมือนฉันจะเห็นอีตานั่นอีกแล้ว จะตามหลอกหลอนกันไปถึงไหนนะ สงสัยจะตาฝาดเหมือนเห่งหมอนั่นยืนยุเลย คิดมากน่ามาคิเอ้ย นานดีก่า
“มาคิ มาคิ” เสียงหนึ่งดังขึ้น “ใครน่ะ ใครเรียกฉัน”ฉันเอ่ยขึ้น “ฉันรอเทอมานานหลายศตวรรต เจ้าสาวของฉัน” เสียงเดิมดังขึ้นอีก “ใครรอฉันเทอเป่งใคร”ฉันเอ่ยถาม “ฉันคือคนที่รอเทอมาทั้งชีวิต แล้วเทอก้อรอฉันมานานเช่นกัน เทอคือคนที่ฉันจะอยู่ด้วย ได้โปรดเถอะมาคิอย่าหนีฉันไปได้โปรด”เสียงเดิมเอ่ยขึ้น “น่ะ..นาย...นาย
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“มาคิ มาคิโกะ เป่งอะไรไปลูกร้องลั่นบ้านเลย มาคิโกะ”แม่เขย่าตัวฉัน “แม่!!!! นี่นู๋เป่งไรไปค่ะนู๋ยังไม่ตายใช่ไหมค่ะ แม่” ฉันลืมตาพลางดึงแม่เข้ามากอด “ฝันร้ายสิเรา แม่ก้อตกใจหมด”แม่ฉันเอ่ยพลางกอด “นอนซะลูก เดี๋ยวก้อเช้าแล้ว”แม่บอกพลางหยิบผ้ามาห่มให้ “ค่ะแม่” ฉันเอ่ยพลางหลับตาลง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
แบร๊น!!! “นี่ยัยบื้อ ยืนขวางมางยุนั้นและเด๋ยวโดนรถชนตายหรอก” เสียงคุ้นๆ นี่นาย “นายมาทำอะไรที่นี่”ฉันหันไปมอง นายคนนี้แต่งชุดนักเรียนเหมือนเราเลยแต่คนล่ะที่เท่านั้นเอง “ก้อฉันบอกเทอแล้วว่าวันนี้จะมารับไปโรงเรียน นี่ไงมารับแล้ว”ฮิโกโร่เอ่ย “มะ...เมื่อคืนฉัน....เอ่ย...ฉัน”ฉันอ้ำๆอึ้งๆ “อะไรของเทอ เป่งอะไรพูดกุกกักอย่างกับเห็นฉันเป่งผีมาหลอกอย่างนั้นและ”ฮิโคโร่เอ่ยพลางเดินเข้ามาใกล้ “นายไม่มีฟันแหลมๆนี่ แต่ในฝันฉันเห็นนายมี แล้วก้อทำท่าจะกัดคอฉันด้วย”ฉันเอ่ยพลางแหกปากฮิโคโร่ “โอ้ยๆๆยัยนี่เล่นอะไรของแบบนั้นใครจะไปมีเล่าฉันเป็นคนนะไม่ใช่แวมไพร์”ฮิโคโร่เอ่ยพลางจับมือฉัน “มือนายเย็นเฉียบเลย นายเป่งอะไรหรือเปล่า”ฉันตกใจ “เปล่าๆๆน่ะไม่มีไรหรอกไปเถอะ”ฮิโคโร่เอ่ยพลางเดินนำ “แล้วแผลนายล่ะเป่งไงบ้าง” ฉันเอ่ยถามอีก “ก้อหายปกติแล้วไม่เป็นไรมากหรอกน่า”ฮิโคโร่เอ่ยพลางเดินนำหน้า นายนี่ตัวสูงชะมัดเลยอ่ะ ฉันดูเตี๊ยะไปเลยเอ๊ะหรือว่าฉันเตี๊ยะยุแล้วนะ "มาคิโกะถึงโรงเรียนเทอแล้วนะ ฉันส่งเทอแค่นี้และแล้วตอนเย็นเจอกันนะรออยู่ที่นี่แล้วจะมารับ"ฮิโคโร่บอกพลางหันมายิ้มให้ "แล้วนี่นาย....ทำไมฉันต้องรอนายด้วยล่ะเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"ฉันเอ่ย "ใครบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เทอหันไปดูสายตาที่ทุกคนมองเทอสิ "ฮิโคโร่เอ่ยพลางหันหน้าไปทางโรงเรียนเหมือนจะบอกว่าหันไปมองสิอะไรงี้และ "เราเป็นแฟนกันไง จุฟฟฟฟ"ฮิโคโรกระซิบข้างหูฉัน ห๊า!!!!!"นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ ฮึ้ยยยยยยยยยยยย"ฉันเอ่ยอย่างอารมย์เสีย ชิ!!!!ฉันนี่อยากจะบ้าตาย เป่งฟงเป่งแฟนกันอะไรฉันยังโสดย่ะ!!!!-*- "มาคิ แหมๆมีคนมาส่งด้วยน่าอิจฉาจังนะน่ารักจริงๆคู่นี้"เสียงหนึ่งดังขึ้น"นั่นสิมาคิแฟนเทอนี่รักน่ารักมากเลยนะดูสิ ยังยืนดูไม่ยอมเดินไปสักทีคนอะไรโรแมนติดชะมัด ฉันล่ะอยากมีแฟนแบบนี้จัง"อีกเสียงหนึ่งสนับสนุน "แฟนบ้าอะไรฉันยังโสดอยู่นะ ยังโสดอยู่ได้ยินไหม!!!!!!"ฉันตะโกนออกมาอย่างลืมตัว "นี่แกดังไปและเค้ามองกันเต็มเลย ฉันมีเพือนเป็นคนบ้าไปแล้วโอ้ยยัยมาคิ"เสียงดังอีกรอบ ก้อฉันยังไม่มีแฟนนิแล้วมาบอกว่าฉันมีได้ไงเล่า ฮึ้ย!!!!!อีตาฮิโคโร่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น