คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“เจ้าหญิงเรย์จีน่าเจ้าชายชไนเดอร์ ทางวังหลวงส่งข่าวมาว่ากษัริย์แชนเนอร์และราชินีแองเจลิก้าสิ้นแล้วพะย่ะค่ะ”
“ไม่จริ๊ง ข้าไม่เชื่อ”เธอกรีดร้องอย่างตกใจกับข้อความที่เพิ่งได้รับก่อนล้มฟุบลงไปด้วยอาการช็อค ดีที่ผู้เป็นพี่รับไว้ทัน ดวงตาของเขาสั่นคลอนอย่างตกใจแต่ก็ยังมีสติพอ
“ฝีมือใคร”เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“เอ่อ ดยุค เบนิโต เลนิน พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าจะไปฆ่ามันไอ้คนทรยศ”ร่างในอ้อมกอดตวาดอย่างกราดเกี้ยวพยายามผละออกจากอ้อมกอดที่คอยประคองเอาไว้แล้ววิ่งออกไป แต่ยังช้ากว่าผู้เป็นพี่ชายที่คว้าตัวเธอไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“ปล่อยข้านะท่านพี่ข้าจะไปฆ่ามัน”เธอพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากการเกาะกุมของพี่ชายอย่างแรง
“มีสติหน่อยเรย์จีน่า”เขาตะคอกใส่จนเธอชะงัก กึก
“น้องคิดว่าน้องไปตอนนี้แล้วจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงงั้นหรือ แล้วพวกทหารล่ะน้องจะทิ้งพวกเขาหรือ น้องรู้ไหมตอนนี้น้องเป็นใคร...ฟังนะเรย์น้องก็ได้ยินที่ท่านพ่อพูดแล้วนิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงอย่าใช้โทสะเด็ดขาด จงตั้งสติแล้วใช้ปัญญา เพราะเราเป็นสายเลือดแห่งขัติยะ พี่เชื่อว่าท่านพ่ต้องอยากให้เรากู้บัลลังก์มากว่าการแก้แค้นเป็นแน่ เชื่อพี่สิ”
“ถ้างั้นจะเอาไงต่อไปล่ะท่านพี่”เธอถามขึ้นมาอย่างยากลำบากหลังพยายามสะกดอารมณ์ที่กำลังประทุออกมาอย่างยากเย็น แต่เขากลับหันไปสั่งการกับทหาร
“ไพร่พลของเราเหลือเท่าไหร่”
“สามพันพะย่ะค่ะ”
“สั่งพวกเราอพยพไปเนโครโปลิสซะ”เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“แต่ฝ่าบาท พระองค์จะยอมแพ้หรือพะย่ะค่ะ”
“เปล่า ข้าไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด และไม่เคยคิดด้วย ข้าแค่รอเวลา เวลาที่พวกเราชาวกิลแรคเซียจะกลับมากู้บัลลังก์ของท่านพ่อ เพียงแต่เวลานี้พวกเราอ่อนแอเกินไป เราจะต้องไปเตรียมพร้อมที่จะทำสงครามอีกครั้ง เพราะอย่างไรแคว้นกิลแรคเซียจะต้องกลับมาสงบสุขอีกครั้ง เจ้ารีบไปเถอะ”
หลังจากที่นายทหารออกไปแล้ว
“เรย์จีน่า”
“คะ? มีอะไรค่ะ”
“พี่จะส่งข่าวให้ลูแอลและเอเดนรู้ว่าเราจะไปโลกมนุษย์”
“เรางั้นหรือท่านพี่ ข้าไม่ไปหรอกข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อเตรียมกำลังให้พร้อม”
“เรย์น้องต้องไป รู้ไหม”ผู้เป็นพี่เอ่ยเรียบๆ
“ยังไงข้าก็ไม่ไปหรอก อย่างท่านพี่จะทำอะไรข้าได้”
“เรย์จีน่าน้องอย่าท้าพี่นะ แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน”เขาเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาฉายแววขู่บังคับ
“ข้าไม่ได้ท้าท่าน..ท่านพี่ ข้าจะอยู่กับทุกๆคนที่นี่ ข้าจะสู้เคียงข้างพวกเขา ”เธอเถียงอย่างดื่อรั้น โดยไม่สนสายตาน่ากลัวที่ผู้เป็นพี่ส่งมาเลยแม้แต่น้อย
“เสียใจเรย์น้องอยู่กับพวกเขาไม่ได้ มันอันตรายเกินไปที่จะอยู่ที่นี่”เขาร่ายมนต์ใส่เธออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ในไม่ช้าร่างบอบบางก็หลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วลอยมาอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพี่อย่างน่าอัศจรรย์
“ขอโทษนะเรย์จีน่าพี่จำเป็นต้องทำ”เขาเดินออกจากกระโจมทั้งที่ยังอุ้มเรย์จีน่าอยู่ด้วยท่าทางทะมัดทะแมงแล้วหันไปพูดกับทหารคนสนิท
“นำเดียโรลาสกับแชนเคลียสไปที่แคว้นจัสทิสไปหาลูเเอล พร้อมมอบนี่ให้กับเขา”เขาพูดพลางยื่นจดหมายให้ก่อนเอ่ยต่อ
“ข้าไว้ใจเจ้าคาร์ล รับสิ่งนี้ไว้ แล้วข้าจะกลับมาอีกไม่นาน”พูดแล้วยื้นตราสัญลักษณ์ประจำพระองค์ให้
“หม่อมฉันรับไม่ได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ”นายทหารบอกนายของตน แต่เขากลับหาฟังไม่ กลับตะโกนเสียงดังจนทุกคนที่อยู่แถวนั้นเดินเข้ามาใกล้เขาที่กำลังอุ้มน้องสาวที่หลับไหลไม่ได้สติอยู่
“ทุกคนจงฟังข้าในฐานะจอมทัพและในฐานะเจ้าชายชไนเดอร์ อาร์เวดาร์ค จะขอแต่งตั้งคาร์ล มาคเกอร์เป็นผู้ดูแลแทนข้าในทุกสิ่ง เนื่องจากข้ากับท่านแม่ทัพหรือ เจ้าหญิงเรย์จีน่า อาร์เวดาร์คจะไม่อยู่สักพักขอพวกเจ้าจงเชื่อฟังคาร์ล เสมือนกับที่เชื่อข้า”
“ขอพวกเจ้าจงโชคดี ลาก่อน..แล้วพบกัน”เขาเอ่ยสั้นๆอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังเดินไปทางป่าลึก เมื่อรู้ว่าพ้นจากผู้คนแล้วจึงเปิดล็อกเกตที่ห้อยคอทันที ภาพคำพูดสุดท้ายของมารดาก็แวบเข้ามาในสมองของเขา
‘จำไว้นะเชนเมื่อใดที่เวลานั้นมาถึงจงเปิดล็อกเกตนี่ออกแล้วมันจะพาเจ้าไปโลกมนุษย์ ดูแลน้องด้วยนะลูก ฝากบอกเรย์ด้วยว่าแม่รักน้องมาก แม่รักลูกจ๊ะ’นั้นคือประโยคสุดท้ายมารดาหันมาบอกกับเขา ก่อนที่เขาจะนำกองทัพออกมาพร้อมเรย์จีน่าน้องสาว บัดนี้เขาเปิดล็อกเกตที่กลายเป็นประตู
“ลาก่อน คาร์ไน สักวันข้าจะกลับมา”เขากล่าวเป็นประโยคสุดท้ายแล้วเดินเข้าประตูไป
ความคิดเห็น