นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[SF. KNB] : AkaKuro :: Karakuri Pierott [Yaoi]
ทั้งที่ผมเป็นคนไปหลอกใช้เขา แล้วทำไมตอนที่เขาจะจากไป ผมกลับเสียใจ น่าสมเพชจริงๆ!!
ผู้เข้าชมรวม
4,701
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
4.7K
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 31 พ.ค. 57 / 21:41 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
โอ้ล่า!! สวัสดีคะทุกคนนนนน
ไรท์เตอร์อีกแล้วนะคะ
เรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่ลองแต่งและเอามาลง (ปกติแต่งวายธรรมดา =w=)
เรื่องนี้ชายรักชายนะคะ ไม่ชอบกดออกคะ
ฟิคเรื่องนี้มาจากการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง Kuroko no basket(ปัจจุบันมีสองภาคแล้วและภาคสามกำลังจะมาคะ =w=)
อันที่จริงเมนไรท์มัน คากาคุโระคะ!! แต่มีคนขอมา เลยแต่งสักหน่อย
แนวจริงๆของคู่นี้คือแนวSM(พวกชอบความรุนแรง) แต่ไรท์ไม่ช่ายแนวน้านนนน
เรื่องนี้เลยมุ้งมิ้งครุ้งคริ้งฟรุ้งฟริ้งนะคะ อันที่จริงออกแนวดราม่าน้ำตาตกในมากกว่าอ่ะนะ =___=
(จะบอกว่าแต่งเสร็จตั้งแต่ตีเที่ยงคืนเมื่อวาน จะลงแล้วแต่เด็กดีมัน...นะ
=__________=)
ใครที่ตามมาจากเรื่อง No Name Now รักนี้...ไม่มีชื่อ ขอโทษนะคะ ดองเรื่องนั่นมาอัพเรื่องนี้
เอาเป็นว่าเอามาให้อ่านฆ่าเวลาแล้วกัน กร๊ากกกกกกกก
แนะนำตัวละครกันดีกว่า!!
หัวสีฟ้า คือ คุโรโกะ เท็ตสึยะ นายเอกของเราค้า มีนิสัยเงียบๆเรียบร้อยนะคะ
หัวสีแดง คือ อาคาชิ เซย์จูโร่ พระเอกนะจะ *ไอเทมส่วนตัวของเฮียแกคือกรรไกรและมีตาสองสีนะแจ๊ะ*
ฝากติดตามสองหนุ่มสุดหล่อด้วยนะค้า
ปล. ชื่อเรื่องเป็นชื่อเพลงญี่ปุ่นนะจะ ลองไปฟังกันได้
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
AkaKuro
Karakuri Pierott
ทำไมละ...
ในเมื่อผมเอ เป็นนที่หลอใ้เา...
แล้วทำไมละ...ทำไมอนที่...
อนที่เห็นแผ่นหลัอเาเินห่าออไป...
หัวใอผมถึไ้...เ็บ...
เ็บนานี้...
หรือว่าผม...เาเ้าแล้ว (โปรเิมำใน่อว่า)
Loading…
วันนี้็ยัเป็นเหมือนเิม ผมยัทำหน้าที่เป็นัปันทีมสุโหเหมือนเย แม้ทุนในทีมะไม่เยทำให้ผมผิหวั แ่ผม็ไม่อยาประมาท
“สวัสีรับ อาาิุ” เสียหวานเรียผม
เาือุโรโะ เท็สึยะ แฟนอผมเอรับ...
“สวัสี เท็สึ” ผมยิ้มอ่อนโยนและลูบหัวเาเหมือนเ่นเย เายิ้มบาๆอบลับมาเ่นทุวัน ่อนเินเ้าไปรวมลุ่มับนอื่นๆ
รอยยิ้มอผมหุบลทันที แววาอ่อนโยนที่เยใ้มอเา บันี้เปลี่ยนเป็นเหยียหยามอีเ่นเย
เพื่อัยนะอทีม ผม้อทำทุอย่า...เพราะเพื่อัยนะ ไม่ว่าะ้อทำอย่าไรผม็ยอม...
่อให้้อหลอใรสันให้รัสุหัวใ...
ผม็ยอม...
“เหนื่อยไหม เท็สึ” ผมยิ้มอ่อนโยนให้เา...ในวันนั้น
“นิหน่อยรับ” เายิ้มบาๆลับมา ผมรู้สึเหมือนว่าหัวใระุน้อยๆ...แ่ผมิว่าเป็นเพราะผมเหนื่อย เลยเลิสนใ
“เอ้า!!” ผมโยนวน้ำให้เา เารับมันไว้แล้วมอผมๆ “ื่มะ เผื่อะีึ้น...ันไม่่อยทำแบบนี้ับใรนัหรอนะ” เาหน้าแน้อยๆามที่ผม้อาร เายอมื่มน้ำที่ผมให้แ่โยี ผมทรุัวลนั่้าๆเา เราุยันอยู่สัพัหนึ่และสนิทันอย่ารวเร็ว
เร็วนผมใเลยละ...
ผมยัหลอลวเา่อไป อยทำีและอยูแลเสมอมา แม้ะสะอิสะเอียนมา็าม...แ่็เพื่อัยนะ...
“โอ๊ะ!!” ผมร้อลั่น เมื่อเห็นร่าบาล้มลไปอับพื้น ใบหน้าเหยเเพราะวามเ็บปว หัวใผมหล่นวูบนหน้าลัว...ะเหนื่อยอีสินะ...
“เป็นอะไรมาไหม เท็สึ” ผมรีบเ้าไปประอร่าบาและถามเา้วยน้ำเสียเป็นห่ว...น้ำเสียที่เป็นห่วมาเินไป
“มะ ไม่รับ โอ๊ย!!” ผมยิ้มน้อยๆให้ับท่าทาื้อันนั้น แล้ว่อยๆพยุร่าบาไปนั่พัที่อบสนาม
“ให้ัน...”
“ไม่้อ!!” ผมห้ามโมโมอิไว้ เพราะนี่เป็นโอาสีที่ะไ้ใล้ิเาให้มาึ้น
ผม่อยๆนวเบาๆให้เา...
“ะ อบุรับ อาาิุ” เสียหวานอบอ้อมแอ้มเสียน่ารั นผมเผลอยิ้มออมาให้ับวามไร้เียสานั้น
“ไม่เป็นไร ัน้อูแลนายอยู่แล้ว” ผมใแฝบาอย่าไว้ในประโยธรรมาๆนั้น เา้มหน้าไม่ยอมสบาผม แ้มาวึ้นสีแัอย่าเห็นไ้ั
แผนอผมเริ่มยับบ้าแล้วสินะ...
แผนอผมยัำเนิน่อไปเรื่อยๆ ผมเริ่มเปลี่ยนาแ่พูุยเป็นแะเนื้อ้อัว หรือส่นพูแฝนัยแปลๆไปให้เาบ้า เาเริ่มหวั่นไหวบ้าแล้วละ
นถึวันนั้น...วันที่ผมเริ่มสับสน...
“เฮ้!! เท็สึ” อาโอมิเนะเินรเ้ามาหาผมับเาที่ยืนุยันอยู่ “ุยอะไรันอยู่นะ” อาโอมิเนะเอ่ยถาม ่อนยแนึ้นล้ออเาอย่าสนิทสนม ึ่เาเอ็ไม่ไ้ัืน
“เรื่อยเปื่อยนะรับ” เายิ้มอย่าร่าเริให้อาโอมิเนะ ่อนทั้สอนะทิ้ให้ผมยืนมอภาพนั้น้วยใที่เ็บแปลบๆ เป็นเพราะผมโรธที่แผนนี้มีัวัวา...แ่อาารเ็บน้าวไม่ออ ทำอะไรไม่ถูนี่ละ?? เพราะโรธ้วยหรือเปล่า??
แผนารอผมเริ่มแย่ล เมื่อมีเ้าอาโอมิเนะเ้ามายุ่ เวลาอผมับเาลน้อยล วามสนิมสนมเริ่มลายเป็นวามห่าเหิน ในที่สุเรา็เลิุยันไป...ผมไ้แ่มอภาพสอนนั้นพูุยหยอล้อัน้วยหัวใที่...ยัเ็บแปลบๆอยู่
“โอ๊ย!!” เาร้อลั่นเมื่อผมันเานำแพอย่าแร
“นายอบไอ้ำนั่นเหรอ!?” ผมถามเา้วยอารม์โมโห
“ปะ เปล่านะ” ร่าบาส่ายหน้าปิเสธ เบิามอผมเหมือนลัว
“แล้วไปยุ่ับมันทำไมนัหนา!!” ผมรู้สึว่าวามโรธเพิ่มมาึ้นเรื่อยๆ ยิ่เห็นร่าบามอผม้วยสายาหวาลัวแบบนั้นแล้ว..ผม็ยิ่...เ็บปว...ั้นเหรอ??
“แ่...แ่อยารู้ว่า...” เาอ้ำอึ้
“แ่อะไร” ผมปรับเสียให้อ่อนล แ่ยัห้วนอยู่มา
“แ่อยารู้ว่าอาาิุะทำยัไ” เาเยหน้าึ้นสบาผมอย่าแน่วแน่ ้อเ้าไปในวาสอสีอผมเหมือน้อารสื่อบาอย่า ่อนยิ้มบาๆออมา “หึไหมรับ” เาเอ่ยถาม
“ใ่!!” ผมอบออไปแบบไม่ทันิ...ไม่ทันิถึเรื่อแผนเลย้วย้ำ เหมือนว่าใผมรู้สึแบบนั้นริๆ
“มะ หมายวามว่าไ??” เาทำหน้าใเล็น้อยับำอบอผม ่อนถามะุะั แ้มาวึ้นสีเรื่อน้อยๆ
ผม้ำเนินารามแผนที่วาไว้...ผมับมือเรียวบานุ่มๆอเาึ้นมาทาบที่อ้าย...ยิ้มอ่อนโยนเหมือนที่ยิ้มให้เาทุรั้ที่อยู่้วยัน เอามือวาลูบเรือนผมสีฟ้าอเาแผ่วเบา
“หมายวามว่า ันรันายไ ุโรโะ เท็สึยะ” ผมยิ้มว้าปนบันเมื่อเาเยหน้ามอผมและเบิาว้าอย่ารวเร็ว แ้มาวลายเป็นสีแัไปเสียแล้ว
ผมเลื่อนหน้าไปใล้เาเรื่อยๆ มอใบหน้าเาัๆ...วาสีฟ้าสใส แ้มาวึ้นสีเรื่อ และริมฝีปาเรียวบาอเา...เหมือนะรึผมไว้ับที่
ผมโน้มหน้าลไปใล้นัวเล็ แล้วบรรมอบูบแผ่วเบาให้เา เมื่อเห็นว่าร่าบาไม่ไ้ัืน ผม็รุหนัึ้น...บเบียริมฝีปาเาหาอีฝ่าย ลอิมรสหวานาริมฝีปาบาไปเรื่อยๆอย่าเพลิเพลิน มือ้ายยัับมือเาแนบอ สัมผัสวาบหวามที่ริมฝีปา ทำให้ผมอยาเ้าใล้เ้ามาึ้น
มือวาึเปลี่ยนมารั้เอวบาอเาให้เ้ามาใล้ ร่าายอเราสอนแนบิันอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน เาหายใหอบเมื่อผมถอนริมฝีปาออ ริมฝีปาบาอเาึ้นสีแเรื่อ เพิ่มวามน่าูบมาึ้น...ึ่ผม็ไม่รอ้า ประทับูบร้อนแรว่าเ่าให้เา
เหมือนบาอย่าในัวผม ทำให้ผมรู้สึอยารอบรอเาเหลือเิน...
ผมสอเรียวลิ้นเ้าไปลัเลาะเลียบิมรสหวานในโพรปาอร่าบา ที่่อยๆเอื้อมมือ้าที่ว่าึ้นับท้ายทอยอผมแนบลไปอี ริมฝีปาอเราบเบียแนบิัน ร่าายบเบียเ้าหาันเหมือนแรแม่เหล็
เท่านี้เป็นำอบไ้แล้วสินะ หึๆ...นายรัันเ้าแล้วสิน้า...
เราูบันอยู่เนิ่นนาน เหมือนว่าาลเวลาหยุลรนี้ นานทีเียวว่าผมะยอมถอนริมฝีปาและมอวหน้าหวานที่หายใหอบาารูบิ่อันเป็นเวลานาน เห็นแล้ว็พาลให้ิ...
ถ้าทำหนัว่านี้ะไหวไหมเนี่ย...
เราลบันนับั้แ่นั้น...แผนอผมสำเร็เร็วว่าที่ิไว้มา...้ออบุวาม...หึ??...อผม??...เหรอ...
ผมใ้ำว่ารัหลอให้เาทำสิ่ที่ผม้อารไม่ว่าะเป็นเรื่อใ็าม ทั้เรื่อเวลา้อมหรือารโน้มน้าวในในทีม...ระทั้เรื่อบนเีย...
ารบับเา...บารั้็ทำให้ผมสับสนและไว้เว อยู่ับเาทำให้ผมมีวามสุและสบายใ ไม่ไ้ทำให้รู้สึว่าัวเอือัปันทีมที่้อรับผิอบทั้ทีมให้อยู่รอ รู้สึเหมือนเป็นแ่นๆหนึ่...ที่อยาูแลอีนมาเหลือเิน
“นี่ๆ อาาิุ อุย้วยหน่อยสิ” มุราาิเรียผม ่อนลาอเสื้อผมออไปนอโรยิม แววาอเาู...โรธๆนะ
“มีอะไร็รีบๆพู” ผมออมอเาอย่าเหนือว่า...ามนิสัยนะ
“นาย...ไม่ไ้รัเท็สึใ่ไหม” เาเอ่ยถามำถามที่ผมเอ็ยั้าาอยู่ แ่ผม็อบไปว่า...
“ใ่!! ันแ่หลอใ้เาเท่านั้นแหละ...นายไม่้อมาโรธันเลยนะ ูผลที่ามมาสิ เราไ้ัยนะมามามายเลยนะ!!” ผมเถียึ้นทันวัน เมื่อเห็นแววาอเาวาวโรน์
“นายมัน...” เาไม่พู่อ แ่หันลับมา่อยผมอย่าแรนเ
“นายมา่อยันทำไม!?” ผมร้อถาม รสเลือบปาอย่า่วยไม่ไ้
“นายมันเลวมา!!” เสียหวานะอมาามุมึ
เาเินออมาาที่่อน วหน้าหวานที่อบยิ้มบา...แม้ะแ่ยิ้มบาๆ็เถอะ...อนนี้มันเปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำาและวามโศเศร้าผิหวั แววาที่เยสใสอนเราอยู่้วยันหมอหม่นและโรธเรี้ยว
“ทำไม้อมาหลอัน้วย...” เาระิบแผ่วเบา “เล่นับหัวในอื่นสนุมาใ่ไหม!!” น้ำาใสๆไหลเป็นสายอาบแ้มาวที่อบึ้นสีเรื่อยามผมหยอล้อ...
อนนั้นเอที่ผมเพิ่ระหนัว่า...นี่เป็นรั้แรที่ผมเห็นเาร้อไห้...
เาร้อไห้เพราะผมั้นเหรอ??...
ผมถามัวเอ...เพราะผมสินะ แ่นั่นือสิ่ที่ผมั้ใะทำไม่ใ่เหรอ แล้วทำไมหัวใถึเ็บปวเหมือนโนทิ่มแท้วยรรไรหลายพันเล่ม ทั้ร่าาวาบไม่รู้สึอะไร ที่เห็นอนนี้มีเพียภาพใบหน้าเปื้อนน้ำาอเาและแผ่นหลับาที่เริ่มห่าออไป
ห่าออไป...
ห่าออไป...
ห่าไลออไปเรื่อยๆ...
ห่าไลนสัมผัสไ้ว่า...
ไม่อาเอื้อมถึอีแล้ว...
เพล้!!
เหมือนเสียอหัวใแออเป็นเสี่ยๆ ร่าายอผมยับไม่ไ้เ้าริเสียแล้ว เมื่อิไ้ว่า้อเสียเาไป ทำไมถึไ้เ็บปวนานี้ ทั้ๆที่เป็นนหลอเาเอแท้ๆ...
ทำไมละ...
ในเมื่อผมเอ เป็นนที่หลอใ้เา...
แล้วทำไมละ...ทำไมอนที่...
อนที่เห็นแผ่นหลัอเาเินห่าออไป...
หัวใอผมถึไ้...เ็บ...
เ็บนานี้...
หรือว่าผมรัเาเ้าแล้ว...
“ถ้ารั็ามไปเถอะ” มุาราิบบ่าผมเบาๆ ผิับนที่่อยผมเมื่อี้อย่าสิ้นเิ เายิ้มบาๆ่อนเินลับเ้าโรยิมไป
ผมไม่รอ้า รีบวิ่ามเาไปทันที ผมวิ่รไปามทิศทาที่เ้าวิ่ไป และแล้ว็เอ!! เาอยู่รนั้น ไม่ไลาผมมานั...
เอี๊ย ปั!!
แ่ผม็ไม่อาเอื้อมไปถึเา...ไม่ว่าะพยายามแ่ไหน...็ไม่มีวันไปถึอีแล้ว...
เาหายไป...่อหน้า่อาผม...
รถันนั้นเสียหลั พุ่นเาเ้าอย่าั...
...ฮึ...ทำไมละ...ฮึ...ทำไมไม่รอให้ันไ้บอนาย...
ผมไ้แ่อร่าไร้ีวิโเลืออเา...
...นายยัโรธันอยู่...นายยัไม่ไ้รู้วามริเลย...
ผมประทับูบอ่อนโยน ถ่ายทอทุวามรู้สึที่มีไปให้เา...
...ันรันาย...
หลายปีผ่านไปแล้วหลัาที่เาา...เี๋ยวๆๆๆๆๆ
มันะราม่าไปหรือเปล่าฟร้ะ!!
บีบั้นหัวใเินปายแล้ววววววววว
ไรท์เอรับไม่ไ้ถ้ารุะาย!!
เอาี้ๆ
ถ้ารัันริ
้ออทน
เลื่อนลไปเรื่อยๆนะ
โอเไหม??
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
ไลไปไหมน้า...ยัไม่พอ ถ้ารั้อเลื่อน่อไป
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
ถึแล้วีไหมน้า...ออีนิแล้วัน
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
“ถ้ารั็ามไปเถอะ” มุาราิบบ่าผมเบาๆ ผิับนที่่อยผมเมื่อี้อย่าสิ้นเิ เายิ้มบาๆ่อนเินลับเ้าโรยิมไป
ผมไม่รอ้า รีบวิ่ามเาไปทันที ผมวิ่รไปามทิศทาที่เ้าวิ่ไป และแล้ว็เอ!! เาอยู่รนั้น ไม่ไลาผมมานั...
ผมรีบเร่ฝีเท้าามเาไปอย่าไม่รอ้า หัวอผมไม่ิอะไรทั้นั้น ิเพียแ่ว่า้อเอาร่าบาลับมาให้ไ้ ผมวิ่ไปประิร่าบาแล้วว้าเอวเาลาเ้าอึ หลบรถที่แล่นมา้วยวามเร็วไ้อย่าิวเีย
“ปล่อยนะ!!” เาิ้นลุลัอยู่ในอ้อมอ แ่ในเวลานี้ ผมไม่ยอมปล่อยเาแน่ๆ
“ไม่!! ไม่ปล่อยอีแล้ว...อโทษนะ เท็สึยะ” ผมเอ่ยำอโทษแผ่วเบา้วยเสียที่สั่นเรือ น้ำาหยหนึ่ไหลลบนบ่าอเา
นี่ผมร้อไห้ั้นเหรอ...
“นะ นายร้อไห้??” ร่าบาหันมาแทบะทันที ผมยมือ้าหนึ่ึ้นปาน้ำาที่ไหลเป็นสายออมาโยที่ผมไม่รู้ัว
“ะ ั้น...” ผมอบแผ่วเบา มอร่ารหน้า้วยวามรั...ที่เ็มเปี่ยมาหัวใอผม “อโทษ...ัน...มันเลวมา...”
เพี้ยะ!!
ยัไม่ทันาำ วามาวาบ็ปะทะเ้าที่ใบหน้า
เพี้ยะ!!
ุโรโะบผมาให่อีรั้หนึ่เป็นอแถมสำหรับนเลวที่หลอเาอย่าผม
“อโทษ...”
เพี๊ยะ!!
“อโทษริๆ...”
เพี๊ยะ!!
“ันผิเอ...”
เพี๊ยะ!!
“ันมันเลวมาที่หลอนาย...”
เพี๊ยะ!!
“ันรันาย...”
ผมหลับารอรับวามาวาบ แ่เาลับยมือึ้น้าไว้ แ้มใสอาบ้วยน้ำาอีรั้ เามอผมอย่าเ็บปว...่อยๆลมือล้าๆ แะแ้มผมอย่าแผ่วเบา ประทับูบอ่อนโยนลที่แ้มทั้สอ้า แล้วอผมแน่น
“อโทษนะ...อโทษที่ทำให้นายเ็บ...” ุโรโะระิบทั้น้ำา ผมอเาแนบแน่นึ้น
“แ่ันว่าันสมวรโนนะ” ผมว่า ลูบผมอุโรโะเหมือนปลอบประโลม วามเ็บที่แ้มเหมือนะหายไปในพริบา้วยอ้อมออเา
“ผม...ทำร้ายนายไปมาว่านี้ไม่ไ้อีแล้ว...” เาระิบ ืนัวออาอ้อมออผม เย่ปลายเท้าึ้นเล็น้อย แล้วูบผมเบาๆที่ริมฝีปา
“แ่นี้เอ??” ผมเลิิ้วถาม ไม่รอใหุ้โรโะอบ ็ูบหนัๆลไปบนริมฝีปาบา
เป็นรั้แรที่ผมยอมรับวามรู้สึอัวเอริๆัๆ รสูบอุโรโะยัหวาน่านเหมือนเิม แ่รั้นี้...มันเ็มไป้วยวามรัและเสียหัวใอเราสอน...ที่เ้นรันเสียที...
ูเหมือนหัวใอผมะสะุไปหลายรอบ...
ผมส่ลิ้นเรียวร้อนเ้าไปในโพรปาอุโรโะเหมือนเ่นทุที ิมรสหวานอริมฝีปานั้นเหมือนไม่มีวันพอ เราูบันเนิ่นนาน เหมือนวันนั้น...
วันที่ผมเริ่มรัเา...
เราสอนลับมาบันไ้ปีว่าแล้ว...อนนี้เรา็เรียมัวเ้ามหาลัยันแล้ว...ุโรโะำลันั่อ่านหนัสืออยู่ที่มุมห้อ ส่วนผมนอนเล่นอยู่บนเีย
“อ้ะ!!” ผมอุ้มุโรโะลอยลิ่วึ้นมาบนเีย เพราะทนมอแ่แผ่นหลัอเาไม่ไหวแล้ว...เรื่อวันนั้นนั่นแหละัวี!!
“หันมาหาหน่อยไม่ไ้เหรอ” ผมใ้น้ำเสียเว้าวอน ับเานั่บนัแล้วอเอวบาไว้
“้ออ่านหนัสือนะรับ” เาุน้อยๆ
“เราไ้โว้านัีฬาไม่ใ่เหรอ” ผมว่า
“ถึะ...อ้ะ!!”
ไม่เอา...ไม่อยาฟั...อยา...
“ผมะไปอ่านหนัสือ มานอนทับผมทำมะ...อุ๊บ!!”
ผมูบร่าบาที่นอนทับอยู่ ส่เรียวลิ้นเ้าไปลิ้มรสหวานเ่นทุรั้ ุโรโะอบสนอามแรอารม์(ที่ผมิว่าเริ่มพลุ่พล่าน)แทบะทันที ผมมัวเมาับรสูบอยู่ั้นาน ว่าะไ้สิ ็อนที่โนร่าบาทุบเอานี่แหละ...
แบบนี้เาเรียว่า...รันถอนัวไม่ึ้นหรือเปล่านะ J...
Happy End =w=
เย้ๆ บแล้วๆ ออบุทุนที่อ่านมานถึหน้านี้นะะ เม้นสันิให้ีวิแ่มใสนะะ
อาะๆไปบ้า อย่าไ้สสัย เพราะไรท์เอ็เหมือนัน(อะไรอุรับไรท์ =____=)
ไรท์อาะมีารแ่ short fic เรื่ออื่นเพิ่มเิมอี้วยนะะ >< ะมีใรรออ่านไหม่า
ผลงานอื่นๆ ของ Enete ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Enete
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น