นาย..คือคนที่ฉัน รักมากที่สุด

ลำดับตอนที่ #1 : ภาพวันเก่าๆ..ที่วนเวียนอยู่ในความทรงจำ

*@N R!$*สะระแน่ 

11 ธันวา 2547

ฉันกับพลัสเราคบกันได้สองปีแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบเป็นปีที่สองที่เราเป็นแฟนกัน คนส่วนใหญ่บอกกันว่า หลังจากที่คู่รักที่ได้เป็นแฟนกัน เมื่อย่างเข้าปีที่สองจะมีเรื่องที่ทำให้ทั้งพลัดจากกัน บ้างก็เลิกรา ถึงแม้คนว่าทั้งคู่จะรักกันเหนียวแน่นขนาดไหนก็ตาม แต่ฉันว่ามันงมงายเกินไปหรือถึงมันน่าจะเชื่อบ้าง แต่ฉันรู้ว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก เพราะพลังของความรักระหว่างคนสองคนมันมากเกินกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมาขวางกั้นได้ และฉันก็เชื่ออีกว่าพรมลิขิตมีอยู่ทุกแห่งหน ดั่งพรมลิขิตนำพาคนสองคนได้พบกัน เกิดปาฎิหาริย์ขึ้นกับความรัก และปล่อยให้โชคชะตาดำเนินต่อไป

วันนี้พลัสนัดฉันมาที่ร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ถัดจากตัวโรงเรียนเพียงซอยเดียว มีเพียงถนนเส้นนึงกั้นแบ่ง ถนนสายเล็กๆ ถนนสายนี้เคยรวบรวมเรื่องราวความทรงจำของฉันไว้  จำได้ว่า ตอนนั้นหน้าร้านอาหารตรงนั้น ที่ๆฉันกำลังจะไป มันเคยเกิดเรื่องราวที่เชื่อว่าเป็นเรื่องราวของโชคชะตา มันทำให้ฉันพบกับพลัส สายลมของโชคชะตาที่พัดพาพลัสให้ฉันได้เจอ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดูสวยงาม มีความรู้สึกที่เรียกว่าห้วงเวลาของความสุขที่มันช่างยาวนาน

แสงไฟจากไฟถนนที่เปิดตอนพลบค่ำกระทบเข้าใส่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาหกโมงครึ่ง เพราะช่วงนี้คือหน้าหนาว พระอาทิตย์เลยดูตกดินเร็วกว่าฤดูอื่น พลัสยังไม่มา สายลมพัดโชยเพิ่มความเย็น ฉันจึงหลบความเย็นเข้าไปรอข้างในร้าน ภายในของร้านยังคงมีบรรยากาศแบบเดิมๆ การตกแต่งดูมีสไตน์ น่าพักผ่อน แสงไฟสีส้มของร้านยิ่งชวนให้หลงใหล พร้อมกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่ขึ้นชื่อของร้านนี้อีกด้วย

ฉันเลือกที่จะดื่มกาแฟรสที่ฉันชอบและเลือกนั่งประจำที่โต๊ะริมสุด ติดหน้าต่าง ที่สามารถดูบรรยากาศของภายนอกได้

“ติ๊ดๆ ๆๆๆ”เสียงมือถือปลุกฉันจากภวังค์ คงเป็นพลัส อย่างนี้ต้องปล่อยให้รอนานหน่อยดีกว่า

“ติ๊ดๆ ๆๆๆ ๆๆ”เสียงมือถือดังเป็นรอบที่สาม ฉันตัดสินใจรับมัน โดยที่พูดก่อนที่ปลายสายจะพูด

“ฮัลโหล~นายพลัส นี่มันกี่โมงแล้วค่ะ ไม่ต้องแกล้งแล้ว รู้หน่าว่าจะปล่อยให้รอ ถ้าไม่มาภายในสิบนาที ฉันกลับแล้วน้า”

‘พี่พาว นี่พายเอง น้องพี่ ไม่ใช่พี่พลัสนะ เอ รอพี่พลัสอยู่หรอ เน้ เค้าจะปล่อยให้ตัวเองรอนานได้ยังไงกันดาลิงค์’

“พาย พี่ไม่ขำเลย นี่มันเลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ แต่พลัสไม่รู้ไปทำอะไรอยู่ พี่ชักจะรอไม่ไหวแล้ว”

‘โถ่ พี่พาย ทำเป็นความอดทนต่ำไปได้ เอ๊ยอดทนไม่ได้ แฟนพี่นะไม่ใช่คนอื่นที่ไหน อีกอย่างยิ่งมืดแถวนั้นยิ่งบรรยากาศดีไม่ใช่หรอ สองข้างทาง ไฟระยิบระยับ ร้านอาหารที่มีที่นั่งริมบ่อน้ำในตัว อาหารอันโอชะ กับคู่รัก ว๊าว หาไม่ได้ที่ไหนเลยนะพี่พาว’

ก็จริง หรือว่า นายพลัสอยากให้ฉันซึมซับบรรยากาศก่อนน้า

“แล้วนี่พายโทรหาพี่มีเรื่องอะไรรึป่าว”

‘ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่พาว เพียงแต่ พายรู้สึกมีเซ้นบางอย่าง คิดว่าพี่พาวตอนนี้คงกำลังเหงา’

“พี่คงไม่เหงาแน่หละ ก็มีพายน้องสาวพี่ พูดจ้าไม่หยุดตั้งแต่โทรมา”

‘แหม พี่พาว อย่ามาพูดความจิงดีกว่า พี่พาวที่นั่นบรรยากาศดีมั้ย คงจะโรแมนติกสุดๆเลยเนอะ’

โรแมนติกหรอ แต่ทำไมมันถึงมีหยดน้ำเกาะกระจกร้านหละ หรือว่าฝนตก ฝนตกหนักซะด้วย

“พี่ว่ามันดูโรแมนติกมากๆเลยเคียงคู่ในวันที่สายฝนพัดกระหน่ำ”

‘ที่นั่นฝนตกหรอ แปลกนะพี่พาว ที่บ้านไม่มีซักหยด ทั้งที่บ้านเรากับโรงเรียนห่างเพียงสองกิโลเอง   พี่พาว พายต้องไปและ แม่เรียกใช้อ่า บ๊ะบาย’

“จ๊ะ ไว้เจอกันนะ บอกแม่ด้วยพี่คงกลับค่ำๆ”ตุ๊ดๆๆๆ อ้าว วางไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกทีเลยน้องคนนี้

แปลก นี่หน้าหนาวดันมาฝนตก แปลกอย่างที่พายพูดจริงๆ ตกหนักขนาดนี้ ไฟต้องขาดเป็นแน่

พรึ่บ!!

นั่นไง จู่ๆไฟก็ดับลง คนในร้านต่างพากันตื่นตระหนก บรรยากาศเข้าสู่ความอลหน พนักงานก็วิ่งวุ่นกันหาต้นสายปลายเหตุ ความมืดทำให้ไม่เห็นอะไรเลยยิ่งตอนฝนตก แสงไฟจากข้างถนนคงส่องมาไม่ถึง ภายนอกร้านสายฝนยังคงเทกระหน่ำไปเรื่อยไม่มีท่าที่จาหยุดแต่มันกลับยิ่งเพิ่มทวีความแรง แม้ฝนจะตกหนักเพียงไรแต่บนท้องถนนรถก็ยังสัญจรไปมาเหมือนกับว่าความลื่นบนท้องถนนไม่ได้ช่วยชะลอความเร็วรถบนถนนได้เลย พอดูไปบรรยากาแบบนี้ ฝนที่มาพร้อมกับความหนาวเป็นอะไรที่น่ากลัว มันมืดหม่น เดียวดาย เพียงลำพัง และบางทีก็โศกเศร้า เสียใจ นึกคร่ำครวญ

ป่านนี้แล้ว พลัสทำไมยังไม่มาอีก ฝนตกหนักแบบนี้ คงจะไม่หลงทางหรอกนะ ไปรอหน้าร้านดีกว่า เผื่อพลัสจะไม่เห็นร้านเพราะไฟขาด

“เอ๊ะ น้องคะ จะออกไปไหนค่ะ ข้างนอกฝนตกหนัก น้องนั่งรอในร้านดีกว่านะค่ะ”พี่พนักงานใจดีถามฉัน แต่ฉันแค่อยากไปรอนายพลัสแค่นั้นเอง

“พอดีหนูจะไปรอเพื่อนข้างนอกหนะค่ะ ไฟมันดับเผื่อเพื่อนหนูเค้าหาร้านไม่เจอ อ้อพี่พอจะมีร่มซักคันมั้ยค่ะ”

“จ๊ะ งั้นอา นี่ ระวังฝนด้วยหละ”

พอฉันได้ร่มฉันก็มายืนรอที่หน้าร้าน ถึงแม้ฉันจะมีร่มและยืนอยู่ใต้รางสาด แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันไม่เปียกเลย

ที่จริง ฉันลืมนึกไป มือถือโทรหานายพลัสไง ทำไมต้องมายืนตากฝนด้วยนะ

‘(เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขนาดนี้)’แปลว่าพลัสปิดเครื่อง

ตอนนี้เขามัวทำอะไรอยุ ใจไม่ดีเลย

ฉันมองไปยังอีกฟากของถนน ไกลสุดลูกหูลูกตา มีเงาของชายร่างสูงคนหนึ่ง ถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ ส่งยิ้มให้ฉัน เขาคนนั้น...พลัส พระเจ้า!! พลัสเดินมาฝ่าสายฝนมาทางฉัน  เขาส่งยิ้มให้ฉันและยื่นดอกไม้มา ฉันไม่รับมันไว้แต่วิ่งเข้าโผกอดแทน

จะว่าโกรธพลัสเพราะให้รอนานก็ไม่ใช่ จะว่าดีใจที่พลัสให้ดอกไม้ก็คงมี แต่ตอนนี้ฉันดีใจที่นายพลัสไม่เป็นอะไร นายทำให้ฉันห่วงรู้มั้ย ฝนมันตกหนัก ฉันกลัว กลัวเหมือนสิ่งที่ฉันกำลังกลัว กลัวว่าเหตุการณ์นั้นจะซ้ำสอง ฉันปลดปล่อยความกลัวทุกอย่างด้วยน้ำตาออกมา ความโกรธเคืองทั้งหมดฉันทิ้งไปหมดแล้ว มีแต่เพียงวินาทีนี้เท่านั้นที่ฉันมีนายคนเดียว...

จู่ๆฉันก็ตื่นจากภวังค์ แสงไฟสว่างจ้ามาที่เรา มันสว่างมากมากเกินกว่า และมันคือแสงไฟจากรถ!!!รถกำลังพุ่งมาชนเรา ฉันตกใจมาก ตอนนี้เหมือนโลกหยุดหมุน ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วและไม่รับรู้ รู้แต่ว่าพลัสผลักฉันไปคนละทาง มันไกลมาก นายจะทำอะไร!

‘โครมมมมมมม!!!!!!’

ฉันรู้เพียงแค่นั้นและสติก็ดับวูบ....

... ‘พาว.. ฉัน.. ฉันขอโทษ’

‘ไม่!! พลัส ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ พลัส..นายรู้แก่ใจดี ฉันไม่เคยต้องการให้มันจบลงแบบนี้เลย’

‘ฉันขอโทษพาว...ฉันคงทำเพียงได้แค่นี้ ฉันรักเทอนะ...อย่าร้องไห้เพื่อฉัน ฉันไม่อยากเห็นเทอร้องไห้ ฉันจะคอยมองเทอจากบนฟ้าแล้วจะคอยปกป้องเทอเอง...’

‘ไม่ พลัส นายพูดแต่ว่าจะปกป้องแต่นายไม่มาปกป้องฉัน นายไม่อยากเห็นฉันร้องไห้ แต่ตอนนี้ฉันร้องไห้เพราะนาย..แล้วทำไม...ตอบฉันมาสิ ตอบฉันมาว่า  ทำไม

...พลัส ได้โปรด นายจะต้องมาดูแลฉัน นายต้องอยู่เคียงข้างฉัน นายเท่านั้นที่ปกป้องฉันได้ พลัส นายๆอย่าพึ่งตายนะ’

‘เวลาของฉันหมดลงแล้วพาว ฉันต้องไปแล้ว ฉันไม่สามารถปกป้องเทอได้อีก’

‘พลัส นายต้องทำได้ นายต้องไม่เปนไร นายต้องไม่ตาย นายจะต้องอยู่กับฉัน ขอร้องหล่ะ’

‘ดูแลตัวเองดีๆนะ  ลาก่อนพาว’

‘ไม่! พลัส นายอย่าพึ่งไป พลัส!!!’

“ไม่!!!!!!!!!!”...

ฝัน อีกแล้วสินะ ภาพของเรื่องราว ทุกคำพูดของพลัสวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนฉายหนังซ้ำๆ จากเหตุการ์ณวันนั้น ที่เกิดเหตุถึงห้องฉุกเฉิน ฉันจำมันได้ดี

ผิดมั้ยนะ ผิดมั้ยที่ฉันรักพลัสมาก ผิดมั้ยที่อยากเห็นหน้า อยากอยู่เคียงข้าง ไม่มีอีกแล้วนะ ทุกๆอย่าง มันจบแล้ว...

...วันนี้เป็นวันครบรอบสามปีการจากไปของพลัส ฉันสูญเสียคนรักไปอย่างไม่มีวันได้หวนกลับ การสูญเสียครั้งนี้ทำให้ทุกคนได้รับผลกระทบไปตามๆกัน ทั้งพ่อแม่ครอบครัวของพลัส เพื่อนๆทุกคน และฉัน

จากอุบัติเหตุครั้งนั้นมันทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงไป รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสดใสร่าเริงและหัวใจถูกปิดตาย  ความทุกข์ที่ฉันได้รับมันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน พลัสบอกให้ฉันอย่าร้องให้ บอกให้ฉันเข้มแข็ง แต่ฉันทำไม่ได้พลัส ไม่มีนายอยู่ ฉันอ้างว้างเหลือเกิน ตอนนี้พลัสคงมองลงมาที่ฉัน นายคงอยู่บนนั้น นายมีความสุขมั้ย นายเหงาบ้างมั้ยนะ

วันนี้ฉันตั้งใจที่จะออกไปซื้อดอกไม้ให้นายพลัส ฉันให้ดอกไม้นายพลัสทุกปี ดอกกุหลาบสีขาวคือการแทนความรักของฉันที่มีให้กับพลัส รักที่จริงใจ รักที่จากลา การพลัดพราก ไม่สามารถบรรจบกันแม้จะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดี...

ขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวไปหาพลัส เห็นพายกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน ตั้งแต่วันนั้นที่พลัสประสบอุบัติเหตุ ฉันโทษว่าเป็นความผิดของฉันที่ทำให้พลัสตาย เพราะฉัน พลัสยอมเอาตัวเข้าแลก พลัสยอมเสี่ยงชีวิตของตนเองเพื่อปกป้องฉัน ถ้าวันนั้น ฉันไม่วิ่งออกไปกลางถนนแบบนั้น เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิด และฉันก็คงไม่มาจมปรักแบบนี้ยกเป็นความผิดของฉันแบบนี้ ฉันก็คงไม่เสียใจ

ที่พลัสจากไปเพราะปกป้องฉัน พลัสทำทุกอย่างเพื่อฉัน แต่ฉันไม่เคยทำให้เขาได้เลย แค่เขาขอร้องว่าฉันอย่าร้องไห้ แต่ฉันก็ไม่สามารถทำได้ ฉันเกลียดตัวเองจริงๆ

ตลอดเวลา ฉันก็มีแค่พายที่อยู่เคียงข้าง เมื่อทุกข์ใจก็คงมีแต่พายน้องสาวสุดที่รักคนนี้คอยเป็นกำลังใจเสมอ ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะอยู่กับฉันก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากให้ท่านกลุ้มใจและเครียดเรื่องฉัน แค่เรื่องงานของพ่อกับแม่ก็มากมายพอแล้ว ฉันไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลใจอีก

“พี่พาว  พี่พาวตื่นเช้าจัง วันนี้พี่พาวจะออกไปไหนหรือ”

“พาย พี่ พี่จะไปหาพลัส ไปเป็นเพื่อนพี่นะ”

“พี่พาว.. ได้เลย เด๋วรอพายไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

“พี่พาว พายแต่งตัวเสร็จแล้ว ไปค่ะ วันนี้พายขับรถให้เองนะ”

“พาย พี่ขอบใจมาก ขอบใจสำหรับทุกสิ่ง ที่ผ่านมา ที่ทำเพื่อพี่”

“พี่พาว มันเป็นหน้าที่ของพายอยู่แล้วหละ และพายยินดีด้วย อีกอย่าง พี่พลัสก็ขอร้องให้พายปกป้องดูแลพี่พาวแทน พายถึงต้องทำให้ดีที่สุดไงหละ พี่พาวอย่าห่วงเลย พี่พาวจะต้องกลับมาเหมือนเดิม เชื่อพายสิ พี่พาวต้องทำได้แน่ๆ เพื่อพี่พลัส”

“...”คำพูดของพาย ทำให้ฉันพูดไม่ออก ฉันคงทำไม่ได้หรอก การจากไปของพลัสมันเร็ว เร็วเกินจนฉันไม่สามารถยอมรับมัน และกลับมามีความสุขเหมือนเดิมได้

“พี่ คงทำไม่ได้หรอกพาย พายคงเข้าใจพี่นะ”

“พี่พาวทำได้ แต่ต้องใช้เวลา เวลาเป็นสิ่งเยียวยาพี่พาวได้ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว”

“พาย...”

“แค่พี่พาวเปิดใจยอมรับโลกแห่งความจริงก็เป็นพอ นะพี่พาว”

“พี่จะพยายาม เพื่อคนที่พี่รัก เพื่อพลัส”

“...พายเปิดเพลงให้นะ”

...ดนตรีเพลงเศร้าๆ ดังรอดออกมาจากลำโพง ทำนองที่เคยได้ยิน เพลงประกอบละครหนังเกาหลี เพลงๆนี้ ฉันเคยไม่อยากได้ยินไม่อยากฟัง มันตอกย้ำความรู้สึกฉันมาก ฉันรับและทำใจไม่ได้ แต่ตอนนี้ เพราะพายบอกให้ฉันเปิดรับ ฉันก็จะเปิดรับ ฉันจะได้หลุดออกจากห้วงแห่งความเสียใจสักที ฉันต้องยอมรับมันว่าฉันได้สูญเสียพลัสไปแล้วจริงๆ

วันแต่ละ วันเนิ่นนานเหลือเกิน คืนแต่ละคืนช่างดูเชี่องช้า สำหรับฉัน
และไม่รู้ว่าทุกวันนั้นสิ้นสุดเมื่อไร เมื่อใจมันสับสนอย่างนี้
มองไปทางไหนก็ดูว่างเปล่า ราวกับชีวิตจะต้องปวดร้าวตลอดไป
เมื่อวันนี้ฟ้ามืดลง น้ำตาก็รินไหล นี่ใช่ไหมคือการพลัดพรากที่ฉันต้องเจอ

พายมองมาทางฉันแวบนึง “พี่พาว...” ฉันกำลังร้องไห้ ใช่ฉันกำลังร้องไห้ ฉันยอมรับมันไม่ได้จริงๆ เสียใจแสนสุด เจ็บปวดที่พลัสตายต่อหน้าต่อตาไป

พายเอื้อมมือไปปิดวิทยุ แต่ฉันห้ามไว้

“พี่พาว..ทำไมหละ แต่ว่าพี่กำลังร้องไห้นะ..”

“ไม่เปนไรพาย พี่ไม่เปนไร ฟังต่อเถอะ พี่ อยากฟัง”

จะมีชีวิตอย่างไร จะมีพรุ่งนี้เพื่ออะไร เมื่อคนที่เป็นที่รักจะจากฉันไป
นี่คือวันของการจากลา ด้วยหัวใจที่แตกสลาย ต้องมองภาพเธอจากไป มันปวดร้าวเหลือเกิน
ลมที่มันพัดผ่านตัวฉันไป เธอจะได้รับ ได้รู้สึกเหมือนฉันบ้างไหม อยากบอกเธอ ฉันเสียใจ เสียใจมากแค่ไหน
ที่ไม่สามารถที่จะดูแลเธอได้เลย

จะมีชีวิตอย่างไร จะมีพรุ่งนี้เพื่ออะไร เมื่อคนที่เป็นที่รักจะจากฉันไป
นี่คือวันของการจากลา ถึงเวลาต้องจากกันไกล เจ็บแค่ไหน ปวดแค่ไหนเธอคงไม่รู้
ภาพเธอเหล่านั้นมันตอกย้ำ ภาพความทรงจำมันยิ่งย้ำเตือน เหมือนมีใครมาเชือดมากรีดอยู่ในหัวใจ
ขอเวลาอีกนิดได้ไหม ฉันมีถ้อยคำอีกตั้งมากมาย หันมามองอีกทีได้ไหม นี่คือฉันคือคนที่รักเธอ

นี่คือวันของการจากลา ถึงเวลาต้องจากกันไกล เจ็บแค่ไหน ปวดแค่ไหนเธอคงไม่รู้
ภาพเธอคราวนั้นมันตอกย้ำ ภาพความทรงจำมันยิ่งย้ำเตือน เหมือนมีใครมาเชือดกรีดอยู่ในหัวใจ
และมันคงจะเป็นอย่างนี้ ไปนานเท่านาน ตราบจนสิ้นใจ ขอแค่เพียงให้เธอรู้ไหม
ฉันรักเธอเหลือเกิน

พลัส...ฉันคิดถึงนายและอยากให้นายรับรู้ เพลงนี้กับความรู้สึกของฉันมันช่างเหมือนกันจริงๆ  พลัส ฉันรักนายนะและนายอยู่ในใจฉันไม่มีวันลบเลือน  ความเสียใจกับความสูญเสียมันหนักหนาสาหัสมาก แต่ฉันจะเปิดใจยอมรับ.. สิ่งที่เกิดขึ้นมันย้อนมาไม่ได้ ถึงนายจากไปก็มีเพียงแค่ความทรงจำและภาพเก่าๆที่หลงเหลืออยู่กับฉัน ฉันจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ ถึงแม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม แต่มันคือสิ่งที่ฉันทำได้ ฉันทำได้เพียงแค่นี้จริงๆ ฉันยังลืมนายไม่ได้

เพราะฉันรักนาย รักมาก รักเหลือเกิน...

..ฉันกับพาย ยืนอยู่ที่หน้าหลุมศพพลัส ฉันก้มลงวางช่อดอกกุหลาบสีขาวที่แวะซื้อระหว่างทาง ฉันเอามือไปแตะบนหลุมศพ หวังเพียงว่าจะได้แตะหน้าพลัส ฉันเอามือไปแตะที่ดินรอบๆ เผื่อว่าจะได้จับมือนายนะ นายรู้มั้ยพลัส นายคือรักครั้งแรกของฉัน ฉันอาจต้องใช้เวลามากสักหน่อยในการทำใจ ว่าต่อจากนี้จะไม่มีนายอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว ไม่มีคนที่เข้าใจและคอยห่วงใยตลอดมา แต่ฉันรู้เสมอว่านายจะคอยจ้องมองฉันอยู่ห่างๆเหมือนอย่างเคย เพราะนั่นคือสิ่งที่นายคงเรียกมันว่าความสุข และนายจะรอฉันอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ตรงที่ๆเป็นความทรงจำของเราสองคน…สักวันฉันจะไปหานาย…หลับให้สบายนะ…พลัส…หลับตาเถอะนะ…แล้วเราก็จะพบกัน อาจเป็นเพียงแค่ฝันฉันก็พอใจแล้ว หลับตาเถอะนะ…ถึงตัวเราจะแสนไกลห่างกันเพียงไหน  ชีวิตที่ถูกขีดเส้นทางไว้ให้เราเจอกันขีดทางที่ผกผันให้มีวันห่างไกล หลับตานานนาน…คิดถึงวันเก่าๆความทรงจำเก่าๆ ที่ยังมีเราสองคน…หลับตาเถอะนะ พลัส...

...หลังจากวันนั้น วันที่ฉันไปหลุมศพพลัส และฉันบอกกับพายว่า ฉันจะพยายามเลิกคิดถึงพลัสเสียที แม้ว่าพลัสจากฉันไปก็จริง แต่ฉันก็ไม่ควรมาปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ถึงแม้มันจะทรมานที่จะลืมพลัสไป แต่ฉันก็ควรทำและจะฝืนใจตัวเอง แม้ฉันจะต้องเจ็บปวดเสียใจและร้องไห้ แต่ที่ฉันทำไปพลัสก็คงไม่กลับมาหาฉัน พลัสลาจากฉันแบบไม่มีวันหวนกลับคืน..

ฉันเคยกลัวกับการลาจาก ฉันยิ่งกลัวกับการพลัดพราก แต่ฉันก็เคยเชื่อว่าโชคชะตามีจริง โชคชะตาที่มีสิ่งหนึ่งคือปาฏิหาริย์ ถึงแม้ว่าปาฏิหาริย์จะไม่ได้เกิดขึ้นกับพลัสและโชคชะตาไม่เอื้ออำนวยต่อความรักของเรา แต่ว่าสิ่งที่สูญเสียไป ฉันกลับมาได้บทเรียน บทเรียนของอดีตที่มีค่ากับฉัน สิ่งที่ได้มาคือทำให้ฉันรักพลัสมากขึ้น พลัสอยู่ในความทรงจำของฉัน อยู่ในจิตใจของฉัน อดีตและความทรงจำเรื่องราวระหว่างฉันกับพลัสที่เคยเกิดขึ้น ตั้งแต่เรารู้จักกัน รักกัน คบกัน ทะเลาะกัน ฉันจะไม่มีวันลืม เรื่องราวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ แม้อดีตมันจะเคยเลวร้าย แต่คงไม่ใช่ที่ว่า อดีตมีไว้จำความทรงจำมีไว้เจ็บหรอก แต่อดีตของฉันมีไว้เก็บและถูกจำจดในหัวใจ

v c v

c