คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คลายปริศนา
บทที่ 4
ตาของฉันนั้นลืมขึ้นอย่างช้าๆฉันยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วอาการปวดหัวก็ตามมาอย่างรวดเร็ว โอ๊ย!! ปวดหัวเป็นบ้าเลย
ฉันค่อยๆกวาดตามองห้องที่ฉันอยู่อย่างช้าๆ ไม่ยักกะรู้ว่าในโรงเรียนมีห้องแบบนี้ด้วยแฮะ
ในตอนนั้นก็มีเสียงเปิดประตูต่อจากนั้นก็มีร่างของเด็กหนุ่มร่างสูงที่มีผมและดวงตาเป็นสีน้ำตาลเข้มก้าวเข้ามาในห้อง สตีฟนั่นเอง
"เมย์.....ไม่เป็นไรใช่ไหม" สตีฟถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่นี่" ฉันตอบ "มีอะไรเหรอ??"
"ก็เมื่อกี้เธอ.........ช่างเถอะไม่มีอะไรหรอก" สตีฟตัดบท "เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
"ทำไมไม่บอกความจริงเธอไปล่ะ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากทางด้านหลังของสตีฟ
โซเล็มนั่นเอง
"ความจริงอะไรเหรอ??" ฉันถาม
"ไม่มีอะไรหรอก" สตีฟตอบ
"บอกความจริงเธอไปจะดีกว่า" โซเล็มว่า "เพราะยังไงเธอก็ต้องรู้เรื่องทั้งหมดอยู่ดีนั่นแหละ"
"เรื่องอะไร ความจริงที่ไหน" ฉันถาม "โซเล็มแขนนาย!!!"
ฉันตะโกนขึ้นเมื่อเห็นแขนขวาของโซเล็มมันเป็นแผลยาวใหญ่พาดลงมาตั้งแต่ต้นแขนถึงข้อศอก แผลนั้นดูเหมือนกรงเล็บของสัตว์ไม่มีผิดเพียงแต่ใหญ่กว่ามากเท่านั้น
"อ๋อ!เนี่ยเหรอก็ที่เมื่อกี้ไง" โซเล็มเอ่ยและพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน "เธอ.........จำไม่ได้เหรอ"
"เมื่อกี้......เมื่อกี้อะไร???" ฉันถามรู้สึกว่าคิ้วของตัวเองขมวดเข้าหากันและมันคงจะมัดกันเป็นปมแน่ๆถ้ายังไม่มีใครอธิบายอะไร
"เอาล่ะเมย์ฟังนะเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา" โซเล็มพูด
"ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้วไงล่ะ" ฉันย้อนถามอย่างหงุดหงิด "ฉันรู้ว่าฉันหัวไม่ดีกว่าคนอื่นๆเขา แต่........."
"ไม่ใช่ๆ" โซเล็มรีบอธิบายแทรกขึ้นมา "ที่ว่าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาน่ะหมายความว่าเธอเป็นเทพต่างหาก"
"เทพ!!?" ฉันทวนคำพลางคิดในใจว่าถ้าไม่มีอะไรมากระแทกหัวจนเพี้ยนไปก็ต้องบ้ามาแต่กำเนิดแน่ๆ
"ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ" โซเล็มเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน "เธอเป็นเจ้าแห่งแสงสว่างไม่เชื่อถามน้องชายเธอสิ เมื่อกี้เขาก็เห็น"
ฉันหันไปมองสตีฟที่ยังคงนิ่งเฉยไม่เอ่ยคำใดๆ ในตอนนี้ดูเขาเฉยชากว่าปกติ
"เมื่อกี้นี้มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ที่ว่าเห็นน่ะเห็นอะไร??" ฉันหันกลับไปถามโซเล็ม
"อธิบายด้วยคำพูดนี้พูดยากแฮะ เอางี้เมย์เธอมองตาฉันนะ" โซเล็มว่า
"ตานาย?? ฉันจะมองไปทำไม??" ฉันย้อนถาม
"เอาน่า ก็เธอบอกว่าอยากจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น" เด็กหนุ่มผู้มีดวงตาสีฟ้าเอ่ย
ฉันมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของโซเล็ม ฉับพลันภาพที่สะท้อนจากตาของโซเล็มก็
เปลี่ยนไป กลายเป็นภาพเหตุการณ์ๆหนึ่ง
ภาพของโซเล็มที่ล้มลงอยู่ที่พื้น ภาพของฉันที่วิ่งเข้าไปหาอย่างไม่คิดชีวิต และภาพของสตีฟที่ร้องเรียก.........ฉัน
ทันใดนั้นก็บังเกิดแสงสีขาวสว่างจ้าออกมาจากตัวฉัน พร้อมกับปีกสีขาวที่งอกออกมาจากกลางหลังมันกำลังโบกสะบัดตามแรงลม ในมือของฉันที่ถือดาบเล่มใหญ่สีขาวที่ด้ามเป็นสีทอง และดวงตาสีเงินที่กำลังส่องประกายออกมาจากนัยน์ตาของฉัน
นี่ฉันกลายเป็นอะไร!!!
ตัวฉันไม่รอช้าพุ่งทะยานเข้าไปหาเจ้าปีศาจนั่นในทันที พริบตาเดียวก็เข้าประชิดตัวเจ้าปีศาจนั่นได้แล้ว ฉันเงื้อดาบขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับฟันลงมาอย่างแรงตัดแขนของเจ้าปีศาจนั่นออกไปข้างหนึ่ง
"อ๊าก!!!" เจ้าปีศาจร้องโหยหวน "นี่แก........."
ตัวฉันพุ่งทะยานออกไปอีกครั้งพลางเหวี่ยงดาบเข้าใส่อย่างไม่ปราณีทำให้เจ้าปีศาจต้องก้มหลบลงทันที
"ฝากเอาไว้ก่อน!!!!" เจ้าปีศาจพูดเสียงลอดไรฟัน "ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้คอยดูเถอะ" พูดเสร็จเจ้าปีศาจนั่นก็หายตัวไป
ฉับพลันโลกรอบๆตัวก็มืดลงอีกครั้ง
"เมย์.......เมย์" เสียงหนึ่งเรียกฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ฉันมองไปรอบๆเห็นสตีฟนั่งอยู่บนเตียงข้างๆฉันพลางจับมือฉันไว้เหมือนกับจะปลอบโยนสายตาที่มองฉันนั้นดูอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ ส่วนโซเล็มนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงอีกด้านกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาเป็นห่วงเช่นกัน
"ทำไมฉัน......." ฉันพูดไม่ออก
"นั่นเป็นร่างจริงของเธอ" โซเล็มพูด "ร่างที่แท้จริงของเจ้าแห่งแสงสว่าง"
ฉับพลันก็เกิดแสงสว่างจ้าออกมาจากตัวของโซเล็ม ฉันมองเด็กหนุ่มข้างหน้าอย่างตกตะลึงเมื่อแสงนั้นค่อยๆจางลง
ผมสีทองที่เคยยาวแค่ประบ่าแต่ตอนนี้มันกลับยาวสยายลงมาถึงกลางหลัง ใบหน้าที่หล่อเหลาตอนนี้ยิ่งดูงดงามราวกับผู้หญิง นัยน์ตาสีฟ้ากำลังส่องประกายดูสวยงามกว่าครั้งไหนๆที่เคยเห็น ที่ข้างตัวของเขามีดาบใหญ่สีเงินทอแสงอยู่
"โซเล็มนาย!!!" ฉันอึ้งไปพูดไม่ออกไม่ใช่เพราะความอัศจรรย์ของภาพที่ได้เห็นแต่เพราะความงามที่ได้เห็นตอนนี้มันสะกดฉันไว้จนแทบจะลืมทุกสิ่ง
"นี่ก็คือร่างจริงของฉัน" โซเล็มกล่าวแล้วยิ้มออกมาทำให้ฉันยิ่งใจเต้น(ก็หล่อซะขนาดนั้นจะไม่ใจเต้นไงไหว)แต่ก็พยายามที่จะพูดออกไปทำให้เสียงที่ออกมานั้นสั่นน้อยๆ
"นี่มัน........อะไรกัน"
"ฉันจะอธิบายให้ฟัง" พูดแล้วก็เริ่มต้นอธิบาย
"ปีศาจที่เธอเห็นเมื่อกี้มันเป็นปีศาจที่หนีออกมาจากนรกมันคงมาที่นี่เพราะจับคลื่นพลังของเราสองคนได้ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะปีศาจพวกนี้จะกินพลังของมนุษย์เป็นอาหาร ยิ่งมีพลังสูงก็จะยิ่งดึงดูดพวกมัน" โซเล็มพูด
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" ฉันถามขึ้นพยายามจะทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
"ก็เพราะเธอเป็นเจ้าแห่งแสงสว่างยังไงล่ะ พลังของเธอนั้นมีสูงกว่ามนุษย์ปกติมากแม้ว่าในตอนนี้มันจะถูกปิดอยู่ก็เถอะ"
"แล้วมันขึ้นมาจากนรกทำไม" ฉันถามด้วยเสียงสั่นๆ
"เป็นเพราะถึงเวลาที่นายของพวกมันจะตื่นแล้วน่ะสิ"โซเล็มพูด
"แล้วนายของพวกมันเป็นใครกันล่ะ.........เกี่ยวอะไรกับฉัน..........แล้วพวกมันมีจุดประสงค์อะไรกันแน่??" ฉันรัวคำถามออกมาเป็นชุด
โซเล็มมองตาฉันแล้วอธิบายว่า
"มันเป็นสงครามน่ะ..........สงครามระหว่างเจ้าแห่งแสงสว่างกับเจ้าแห่งเงา"
"เจ้าแห่ง.........อะไรนะ???" ฉันทวนคำตั้งแต่ฟังมาฉันทวนคำมากี่รอบแล้วเนี่ยจะซักกี่ทีก็เข้าใจยากชะมัด
"เธอลองคิดตามนะเมื่อมีแสงสว่างเกิดขึ้นก็เป็นธรรมดาที่จะมีเงาเกิดขึ้นเช่นกันสองสิ่งนี้จะอยู่คู่กัน เหมือนกับเธอที่เป็นเจ้าแห่งแสงสว่างก็ย่อมจะมีเจ้าแห่งเงาใช่ไหม" โซเล็มอธิบายอย่างรวดเร็ว
"สงครามนี้เกิดขึ้นมานานแล้วกำเนิดขึ้นจากคำพยากรณ์ของชายผู้ทรงพลังผู้หนึ่งที่มีพลังที่จะมองไปในอนาคตได้ ในตอนนั้นทั้งความดีและความชั่วกระจัดกระจายไปทั่วปนเปกัน เขากล่าวว่าจะมีคนสองคนมาจุติเป็นคนที่จะตัดความดีและความชั่วให้ขาดออกจากกันและทั้งสองจะเข้าทำสงครามกันเพื่อให้ในโลกเหลือเพียงความดีหรือความชั่วแต่เพียงอย่างเดียวบนโลก" โซเล็มอธิบาย
"ต่อจากนั้นไม่นานก็มีเด็กทารกสองคนถือกำเนิดขึ้น ณ สถานที่เดียวกัน เวลาเดียวกัน และกำเนิดขึ้นพร้อมกัน เด็กคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับปีกขนนกสีดำ อีกคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับปีกขนนกสีขาว" โซเล็มอธิบายไปเรื่อยๆส่วนฉันที่ได้ฟังเริ่มรู้สึกว่ามันเหมือนในเกมเข้าไปทุกที
"เมื่อสองคนนั้นเติบโตขึ้นพวกเขาก็เข้าสู่สงครามและห้ำหั่นกันมาตลอด" โซเล็มว่า "เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ"
"อะไรกัน.......ทำสงครามกันแค่เพราะคำพยากรณ์งี่เง่าๆนั่นเนี่ยนะ" ฉันร้องขึ้น "สาเหตุก็ไม่มี ทะเลาะกันรึก็เปล่า"
"คำพยากรณ์ของคนๆนั้นไม่เคยผิดพลาด" โซเล็มบอก "เรื่องทุกอย่างเป็นไปตามคำพยากรณ์นั้นส่วนสาเหตุของสงคราม..........ไม่มีใครรู้หรอก"
ฉันทำเสียง"ฮึ"อย่างไม่พอใจ
"เอาล่ะนี่ก็เย็นแล้วกลับบ้านกันเถอะ" โซเล็มพูดขึ้นแล้วจึงลุกขึ้นแล้วฉุดให้ฉันลุกขึ้นด้วย
"จริงสิ........เมย์" โซเล็มหันมาหน้ามาหาฉันแล้วพูดว่า
"อีก 3 วันมาหาฉันนะที่บ้านนะต้องรอให้แผลหายก่อน" เขาว่าพลางชี้ไปที่แขนที่ถูกเจ้าปีศาจนั่นทำร้าย
"ให้ไปที่บ้านนายเหรอ?? ไปทำอะไร??" ฉันถามคำพูดแปลกๆของโซเล็มทำให้ฉันชะงัก
"ฉันจะฝึกให้เธอมีพลังแข็งแกร่งขึ้นเพราะพลังที่เธอมีในตอนนี้เธอไม่รู้วิธีที่จะใช้มัน" โซเล็มพูด
"แล้วฉันจะฝึกมันไปเพื่ออะไร" ฉันถามรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด
"เพราะสงครามในครั้งนี้ เธอจะต้องสานมันต่อจนจบน่ะสิ"
สิ้นคำพูดของโซเล็มที่กล่าวออกมาฉันรู้สึกเมือนมีโซ่ที่มองไม่เห็นพันธนาการฉันเอาไว้ให้ต้องเผชิญหน้ากับสงครามอย่างไม่มีทางเลือก แต่ในตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าสงครามครั้งนี้เป็นสงครามที่จะพรากสิ่งสำคัญทุกสิ่งของฉันไป.........................ตลอดกาล
ฟิคอันที่แล้วเอามาอ่านใหม่แล้วเห็น(แบบไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า)ว่ามันแม่งๆก็เลยลองเขียนขึ้นใหม่จะได้รับกับปริศนาที่จะมีเพิ่มขึ้นด้วย
ต้องขอโทษคนที่เข้ามาอ่านก่อนหน้านี้ด้วยนะครับ แล้วจะฟิคตอนต่อดีๆจะได้อ่านสนุกๆกันนะครับ
ฝากติดตามผลงาน โพสความคิดเห็น และโหวตคะแนนให้ดวยนะครับ
ความคิดเห็น