คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ช่วยเหลือ
บทที่ 3
ในตอนนั้นเองโซเล็มก็โผล่มาจากที่ไหนไม่รู้แล้วใช้ดาบเล่มใหญ่ยาวสีเงินเหวี่ยงขึ้นไปรับกรงเล็บอันแหลมคมของเจ้าปีศาจนั่นทำให้ฉันรอดมาได้อีกครั้ง
“ไม่เป็นไรนะ” โซเล็มหันมาถามฉันทั้งๆที่ดาบของเขายังต้องยันกับเจ้าปีศาจนั่นอยู่
“ฉันไม่.........โซเล็ม!!ระวัง” ฉันตะโกนขึ้นเมื่อเจ้าปีศาจเหวี่ยงมือที่มีกรงเล็บอีกข้างมาที่โซเล็มอย่างรวดเร็ว
โซเล็มหันกลับไปแต่ไม่ทันแล้วเจ้าปีศาจนั่นใช้เล็บฟันลงไปที่ไหล่ขวาของโซเล็มทำให้มันอาบไปด้วยเลือด โซเล็มล้มลงด้วยความเจ็บปวดดาบสีเงินในมือร่วงลงพื้น
“โซเล็ม!!!” ฉันร้องออกมา
“แกเองก็มีพลังไม่ใช่ย่อยนี่นา” เจ้าปีศาจนั้นพูด “ถ้าอย่างนั้นกินแกก่อนก็ได้”พูดเสร็จเจ้าปีศาจนั่นก็ก้าวเข้าหาโซเล็มอย่างช้าๆ
หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นรู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับภาพเหตุการณ์แบบนี้ สักพักก็มีภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
มันเป็นภาพที่เลือนรางฉันเห็นหญิงสาวในชุดขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดมีปีกสีขาวโบกสะบัดที่กลางหลังในมือของเธอจับดาบสีขาวที่ด้ามเป็นสีทองยืนอยู่ท่ามกลางปีศาจนับร้อยนับพัน แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวที่ข้างๆตัวเธอมีนักรบหนุ่มผมสีทองในมือถือดาบสีเงินที่ยืนหยัดอยู่เคียงข้างกันภาพที่เห็นนั้นช่างพร่ามัวเหลือเกิน
“เธอหนีไปเถอะ ถ้ายังฝืนสู้ต่อไปรังแต่เราจะตายกันทั้งคู่” หญิงสาวกล่าว “ฉันจะล่อพวกมันไว้เอง”
“ไม่มีทางฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องต่อสู้โดยลำพังเด็ดขาด” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยวพลางใช้ดาบฟันเจ้าปีศาจตัวหนึ่งที่เหวี่ยงกรงเล็บใส่
“ถึงเราจะพากันตายอยู่ที่นี่ทั้งคู่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” เธอกล่าว “ต้องมีคนหนึ่งที่อยู่รอด”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะล่อมันไว้เอง” ชายหนุ่มกล่าว “เธอไปเสียเถอะ”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็กระโดดเข้าไปในฝูงของเจ้าปีศาจหวังที่จะเบี่ยงเบนความสนใจมันอย่างเต็มที่แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าตัวเองลอยค้างอยู่กลางอากาศ
“เธอจะทำอะไรน่ะ”ชายหนุ่มตะโกนถาม
“ฉันจะใช้พลังของฉันส่งเธอออกไปจากที่นี่ มันอาจจะรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยแต่ไม่มีผลมากไปกว่านั้นหรอกนะ” เธอกล่าวแล้วยิ้มออกมา “ดูแลตนเองให้ดีล่ะ”
พูดเสร็จเธอก็ร่ายคาถาบังเกิดแสงสีทองขึ้นรอบตัวของชายหนุ่มตามมาด้วยเสียงระเบิดอย่างกึกก้อง
“เดี๋ยว!!!” ชายหนุ่มตะโกนพร้อมกับหายตัวไป
“รักษาตัวเองให้ดีนะ” เธอเว้นคำพูดนิดหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับเสียงกระซิบพร้อมกับที่นัยน์ตาสีเงินของเธอมีหยาดน้ำตาไหลลงมา “โซเล็ม ริทชาโด้”
“เมย์!!!” เสียงร้องเรียกของสตีฟทำให้ฉันได้สติกลับมา
โซเล็มลุกขึ้นมาได้แล้วและใช้ดาบสีเงินกวัดแกว่งใส่ปีศาจตรงหน้าแต่ก็ไม่ถูกมันเลยเหตุเพราะเขาใช้แขนข้างซ้ายเพียงข้างเดียวนั่นเอง แขนข้างขวาของเขานั้นในตอนนี้ตกอยู่ข้างลำตัวและมีเลือดไหลอาบ
“ใช้แขนได้ข้างเดียวอย่างนี้จะทนไปได้ซักกี่น้ำ” ปีศาจนั่นถากถางแล้วก็ปัดดาบของโซเล็มออกไปปักกับต้นไม้ข้างๆตัวฉันทำให้ตอนนี้โซเล็มหมดทางป้องกันตัวทันที
“ทีนี้ก็....ตายซะเถอะ!!” เจ้าปีศาจนั่นร้องอย่างมีชัยพลางตะปบเล็บทั้งสองมือลงไปทันที
ฉันมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับภาพช้าที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า ฉับพลันก่อนที่ฉันจะทันได้คิดฉันก็วิ่งเข้าไปหาเจ้าปีศาจนั่นซะแล้ว
“โซเล็ม!!!!” ฉันตะโกนขึ้นอย่างลืมตัว
“เมย์!!!” สตีฟร้องขึ้น
ในตอนนั้นก็เกิดแสงสีขาวสว่างจ้าไปหมดออกมาจากตัวฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าสติของฉันกำลังดับวูบลง โลกที่เห็นรอบๆตัวก็มืดลง
มืดลง...........จนมองไม่เห็นอะไรอีก
ความคิดเห็น