คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มหันตภัยครั้งแรก
บทที่ 2
โซเล็มเดินพาฉันมาส่งที่บ้านทำให้ฉันรู้ว่าที่จริงแล้วเขาก็อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกับฉันเพียงแต่อยู่ถัดไปอีกซอยเท่านั้นเอง
"กลับช้าจังลูก" แม่ทักเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในบ้าน "แล้วนี่ใครกันล่ะ"
"แม่คะนี่คือโซเล็มเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนเขาช่วยหนูทำความสะอาดห้องเรียนน่ะค่ะแล้วก็เลยมาส่งหนูที่บ้านด้วย" ฉันพูด
"งั้นเหรอจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะจ๊ะ" แม่ชวน
"เกรงใจจังครับ" โซเล็มตอบ
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก เข้ามาข้างในสิ"
ในโต๊ะอาหารมื้อนั้นมีเพียงสตีฟที่ดูไม่สบอารมณ์ที่สุด มองดูแล้วเหมือนกับว่าสตีฟไม่ชอบหน้าโซเล็มเอาซะเลย ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันเกิดจากที่พ่อกับแม่หันไปเอาใจโซเล็มมากจนออกนอกหน้าหรือว่าเห็นฉันที่สนิทสนมกับโซเล็มกันแน่
หลังจากคุยกันอยู่สักพักโซเล็มก็ขอตัวกลับอย่างสุภาพ
"เมย์ ไปส่งเพื่อนสิลูก" แม่ว่า
"ครอบครัวเธอน่ารักดีนะ" โซเล็มว่า "ฉันชอบ"
"ถ้าอย่างนั้นก็แวะมาเที่ยวบ่อยสิๆ"ฉันเสนอ
"แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ" ฉันบอกลาโซเล็ม แล้วยืนมองโซเล็มเดินไปจนกระทั่งลับสายตา
"จะยืนมองอีกนานไหมเนี่ย" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังอย่างไม่สบอารมณ์
"สตีฟ!!" ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ "นี่มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย"
"รู้สึกว่าเธอจะสนใจไอ้หมอนั่นเหลือเกินนะ" สตีฟพูดไม่สนใจคำถามของฉัน
"ฉันรู้สึกแปลกๆทุกครั้งเวลาที่ได้สบตากับเขา" ฉันพูด "รู้สึกยังกับว่าฉันกับเขาเรารู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ"
สตีฟมองดูฉันที่ดูทำท่าราวกับกำลังเพ้อฝันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินออกไปด้วยสีหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
วันรุ่งขึ้นฉันไปโรงเรียนพร้อมกับสตีฟก็เจอโซเล็มนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน กำลังคุยอยู่กับเลียร์อยู่
"ไงเมย์ วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ" โซเล็มกล่าวทักพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน
"ฉันจะมาเช้าบ้างไม่ได้หรือไงกัน" ฉันว่าพลางยิ้มออกมา
"อ๊ะ!!" ฉันร้องออกมาเนื่องจากแขนของฉันถูกกระชากจากทางด้านหลัง สตีฟดึงฉันเข้าไปหา จนหน้าฉันเกือบจะชนกับหน้าอกของเขา
"อะไรของนาย" ฉันถามอย่างโกรธๆ
"ไอ้หมอนี่เข้ามาไม่ทันไรก็ไปกระดี๊กระด๊ากับมันซะแล้ว" สตีฟพูดอย่างไม่พอใจ
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย" ฉันว่า
ก่อนที่สตีฟจะพูดอะไร ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงพื้นที่ตัวเองยืนสั่นไหว พื้นดินแตกแยกเป็นรอยยาว ท้องฟ้าเปลี่ยนจากท้องฟ้าที่สว่างกลับกลายเป็นดำมืดจนน่ากลัว
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!!" เลียร์ร้องขึ้นอย่างตกใจ
"แผ่นดินไหว!" ฉันร้องขึ้น"หลบกันก่อนเถอะ"
พวกเราวิ่งเข้าไปหลบที่ข้างใต้ตัวตึก จะมีก็แต่โซเล็มที่วิ่งออกไปคนเดียว
"เดี๋ยว!โซเล็มเธอจะไปไหนน่ะ" เลียร์ตะโกนถาม
"พวกเธอหลบอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมา" โซเล็มตะโกนตอบแล้ววิ่งหายไป
ทำไมไม่รู้ฉันรู้สึกเป็นห่วงโซเล็มอย่างประหลาดจึงตัดสินใจจะวิ่งตามไปก็พอดีสตีฟคว้าแขนของฉันไว้
"จะทำอะไรน่ะ" สตีฟถาม
"ฉันจะไปตามโซเล็ม วิ่งออกไปแบบนั้นฉันเป็นห่วง" ฉันตอบ
"จะบ้าเหรอ! เธอก็เห็นนี่นาว่ามันอันตราย" สตีฟตะโกนขึ้นอย่างลืมตัว "ฉันไม่ให้เธอไปหรอก"
ฉันมองสตีฟก็รู้น่ะนะว่าเป็นห่วงแต่ว่า......
"ขอโทษนะสตีฟ" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดแขนของสตีฟออกแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว วิ่งตามโซเล็มไปในทันที
"เมย์!!" ฉันได้ยินเสียงของสตีฟที่ร้องเรียกชื่อฉันแต่ฉันไม่สนใจ ต้องหาโซเล็มให้เจอก่อน
แรงลมที่มาปะทะหน้าเกือบทำให้ฉันเกือบล้ม ฉันหยีตาอยู่ท่ามกลางแรงลมสักพักหนึ่งก็เห็นเงาลางๆห่างออกไปอีกสองสามเมตรทำให้ฉันวิ่งตรงเข้าไปทันที
"โซเล็ม!!" ฉันร้องเรียก
ปรากฏว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่โซเล็มแต่กลับกลายเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่มีความเหมือนมนุษย์เลยซักนิดเดียวเท่านั้น มันมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าสามเมตร ผิวหนังสีม่วง นัยน์ตาสีแดง เขี้ยวและกรงเล็บที่ยาวราวกับสามารถฉีกทุกอย่างได้เป็นชิ้นๆ ดวงตาสีแดงนั้นจับจ้องอยู่ที่ฉันพร้อมกับเดินเข้ามาหา
"มนุษย์ แถมยังมีพลังสูงอีกด้วย" เจ้าปีศาจนั่นกล่าวช้าๆ "จะกินส่วนไหนก่อนดีนะ"
ฉันล้มลงรู้สึกว่าขามันหมดแรงแต่ก่อนที่เจ้าปีศาจนั่นจะตวัดกรงเล็บลงมาก็มีมือหนึ่งมาจับแขนฉันเอาไว้และดึงออกมาทำให้ฉันสามารถหลบรอดจากกรงเล็บนั่นได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น
"เป็นอะไรหรือเปล่าเมย์!!!" สตีฟถามฉันด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
"ฉัน...ไม่เป็นไร" เสียงของฉันที่พูดออกไปสั่นๆ "นี่มันตัวอะไรกัน"
"เราไม่มีเวลามาคิดถึงมันหรอกนะ" สตีฟกล่าว "หนีเถอะ!!"
ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไปฉับพลันเจ้าปีศาจนั่นก็ใช้แขนเหวี่ยงสตีฟ ออกไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ข้างๆทันที
"เอาล่ะ หมดตัวยุ่งแล้ว" เจ้าปีศาจพูดพร้อมกับแย้มรอยยิ้มอย่างวิกลจริต "ทีนี้ก็จะได้กินซักที"
"เมย์!!วิ่งสิ วิ่งหนีไป" สตีฟตะโกนพลางหายใจหอบ
แต่มันเหมือนกับว่าขาฉันมันไม่ยอมขยับตามที่สั่ง ตัวฉันสั่นด้วยความหวาดกลัว ฉันหลับตาร้องไห้ราวกับคนเสียสติ
"ไม่.....…..ไม่" ฉันร้องออกมา
"ตายซะเถอะ" เจ้าปีศาจพูดพร้อมกับยกมือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บนั้นขึ้นแล้วตวัดลงมาอย่างรวดเร็ว
"เมย์!!!!!!!!!!!!!!"
ว่างจัดเลยเอาที่แต่งไว้มาแปะเพิ่ม เอ้า!!!!!!ให้คะแนนกันหน่อย
ความคิดเห็น