คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนใหม่
บทที่ 1
เปิดเทอม ม.ปลาย กำลังเริ่มขึ้นอีกครั้ง ตึกเรียนที่ดูเป็นระเบียบ ระเบียงทางเดินที่ตกแต่งเป็นอย่างดี ต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณที่ได้รับการปลูกไว้ทั่วโรงเรียน สิ่งเหล่านี้ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ฉันเดินผ่านนักเรียนหลายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ตรงไปหาเพื่อนของฉันที่กำลังโบกไม้โบกมือเรียกอยู่
“ไง...เมย์” เลียร์เพื่อนของฉันกล่าวทัก “มาช้าจัง”
“ก็ไม่เห็นว่าจะต้องมาเช้าไปเพื่ออะไรนี่นา” ฉันกล่าวตอบแล้วยิ้มให้เพื่อนรัก
เราเดินกันไปที่โต๊ะ นั่งลง แล้วเริ่มต้นพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระระหว่างปิดเทอมโดยส่วนใหญ่ฉันจะเป็นคนฟังเสียมากกว่า
“จริงสิ...แล้วนี่น้องชายสุดหล่อของเธอไปไหนล่ะ”เลียร์พูดเหมือนกับเพิ่งนึกขึ้นได้
“คงไปหาเพื่อนเขาล่ะมั้ง...นี่เธอยังไม่เลิกสนใจสตีฟอีกเหรอเนี่ย”ฉันถาม
“แน่นอน หล่อขนาดนั้นจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไงกันล่ะ”เธอกล่าวตอบยิ้มๆ
ฉันเคยเตือนเลียร์ไปหลายครั้งแล้วว่าสตีฟเขาไม่สนใจหรอกอันที่จริงฉันไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำ แต่เลียร์ก็ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้แถมดูจะยิ่งเอาจริงเอาจังมากขึ้นอีก
ฉันก้มลงมองนาฬิกาเห็นว่าถึงเวลาที่จะต้องลุกไปเรียนแล้วจึงลุกขึ้นพร้อมบอกเลียร์ให้ไปได้แล้ว
ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ภายในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกจากการที่ไม่ได้เจอกันในช่วงปิดเทอมจนกว่าที่จะสงบลงได้ก็กินเวลากว่าสิบนาที ในตอนนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง
เขามีผมสีทองยาวประบ่า รูปร่างสูงโปร่งดูแข็งแรง ผิวขาวและดวงตาสีฟ้าสดใส
“ใครน่ะ” ฉันหันไปพูดกับเลียร์ที่นั่งข้างๆ
“ไม่รู้สิ เด็กเข้าใหม่ล่ะมั้ง หล่อดีเนอะ ถึงจะไม่เท่ากับสตีฟก็เถอะ” เธอให้ความเห็น
“นี่เป็นเพื่อนใหม่ที่จะมาเรียนกับเราชื่อโซเล็ม ริทชาโด้” อาจารย์บอก ฟังแค่ชื่อก็รู้ว่าเป็นคนต่างชาติ
“หาที่นั่งตามสบายนะ” อาจารย์บอกแล้วหันกลับไปเริ่มสอนวิชาแรกของวันนี้
โซเล็มเดินตรงมาทางฉัน เพราะด้านหลังฉันยังมีที่นั่งว่างอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่รู้สึกว่าเขาจะจ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นดูคุ้นเคยอย่างไรชอบกล
แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ฉันก็ยังไม่เคยคุยกับโซเล็มเลยสักครั้ง เขาเป็นคนเงียบๆแต่คงเพราะเขาเป็นคนหน้าตาดีเขาจึงเป็นที่สนใจของสาวๆในโรงเรียน ด้วยเหตุนี้ทำให้แม้ว่าเขาจะมาเข้าเรียนได้ไม่นานเขาก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของสาวๆภายในโรงเรียนเสียแล้ว
“ฟังครูอยู่หรือเปล่ามนัญญา” เสียงของครูที่ดังขึ้นทำให้ฉันหายจากอาการเหม่อลอยในทันที
“ข...ขอโทษค่ะอาจารย์” ฉันกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นขอโทษโดยเร็ว
“เฮ้อ เธอนี่อีกแล้วนะ” ครูถอนหายใจ “วันนี้เธอต้องทำความสะอาดห้องเรียนคนเดียวเป็นการลงโทษที่ไม่ฟังครู เข้าใจไหม”
“เข้าใจค่ะ” ฉันตอบเสียงอ่อยๆ ไอ้ที่ว่าเข้าใจน่ะพูดไปงั้นแหละความจริงอยากทำที่ไหนกันล่ะ
หลังเลิกเรียนแล้วฉันจึงยังไม่ได้กลับบ้าน ฉันนั่งรอให้ทุกคนในห้องกลับบ้านไปแล้วจึงเริ่มทำความสะอาด
ฉันกวาดพื้นไปเรื่อยๆ ทำไปสักพักเหงื่อก็เริ่มตก ขยะมันเยอะอะไรอย่างนี้นะ
ฉันนั่งลงที่เก้อี้กะจะนั่งพักสักครู่ก็มีเสียงมาจากด้านหลัง
“ให้ฉันช่วยไหม” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น
ฉันหันกลับไปมองทันทีแล้วก็เห็นเป็นโซเล็มที่ยืนอยู่ ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือมองดูฉันมานานแค่ไหนแต่สายตาที่เขามองมาที่ฉันนั้นช่างดูคุ้นเคยเหลือเกิน
คุ้นเคยราวกับว่าเราเคยพบหรือรู้จักกันมาก่อน
“ว่าไงล่ะ” โซเล็มถามย้ำขึ้นอีกครั้งเสียงนั้นปลุกฉันให้ออกจากภวังค์
“อ...อือ ขอบใจนะ” ฉันตอบไปทั้งที่เสียงสั่นๆ
โซเล็มหยิบไม้กวาดอีกอันมาแล้วก็เริ่มต้นกวาดพื้น เรากวาดกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งเสร็จ
“ขอบคุณมากนะที่ช่วย” ฉันกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ฉันจะต้องช่วยเธอ” โซเล็มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หมายความว่าไงน่ะ”ฉันถาม
“ไม่มีอะไรหรอก” โซเล็มตอบกลับมายิ้มๆ “กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
พูดเสร็จโซเล็มก็เดินนำหน้าไปปล่อยให้ฉันงงกับสิ่งที่เขาพูด ที่ถึงจะดูเหมือนว่าล้อเล่นแต่จากน้ำเสียงที่จริงจังนั้นทำให้ฉันรู้ได้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นแน่นอน
ความคิดเห็น