รักแท้ของอานนท์

เนื้อเรื่อง

       สวัสดีครับผมชื่ออานนท์  ตอนนี้ผมอายุ18ปีแล้วความใฝ่ฝันของผมก็คือผมอยากจะมีความรักที่แท้จริงสักครั้ง     รักที่แท้จริงงั้นหรือ?
หึ...ไม่ใช่ว่าผมไปรักหลอกๆกับใครหรอกครับแต่เป็นเพราะคนอื่นหลอกให้ผมรักต่างหาก    หลายๆคนมักจะเรียกผมว่าอานนท์คนซื่อแต่ผมมันก็ซื่ออย่างที่เขาบอกจริงๆนั่นแหละครับนอกจากซื่อแล้วยังเซ่อๆซ่าๆหน้าตาก็ใช่ว่าจะดีแล้วอย่างนี้ใครที่ไหนเขาจะมารักผมจริงกันล่ะครับนอกจากจะมาปั่นหัวผมเล่นแล้วเห็นเป็นเรื่องสนุกก็เท่านั้นเอง
       ผมน่ะหรือโดนหลอกมาครั้งแล้วครั้งเล่าดูเหมือนว่าผมจะเข็ดใช่มั้ยครับกับเรื่องของความรักแต่เปล่าเลย
ผมยังไม่เคยที่จะหยุดค้นหารักแท้ของนายอานนท์
คนซื่อคนนี้   ผมอยากจะทำความฝันของผมให้เป็นจริงก็เท่านั้นเอง    ผมอยากรู้ว่าจะมีผู้หญิงซักคนไหมที่รักในตัวตนของผมไม่ใช่เรื่องรูปร่างหน้าตาหรือฐานะชาติตระกูลรักในสิ่งที่ผมเป็นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหล่อนต้องการให้ผมเป็น    เฮ้อ!มันจะมีมั้ยน้อ.........................
อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ที่รู้ๆคือผมกำลังตามหาเธอคนนั้นอยู่ยังไงล่ะครับ
       เคยได้ยินมั้ยครับเรื่องบุพเพนำพา  โชคชะตากำหนด  หรือวาสนาเกี่ยวพันธ์อะไรทำนองนี้   เรื่องพวกนี้ผมไม่ค่อยจะเชื่อซักเท่าไหร่หรอกครับเห็นเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำ    แต่สิ่งที่ผมไม่เคยศรัทธากลับมาเกิดขึ้นกับตัวเองนี่สิครับแปลกสุดๆเลย
      เวลาว่างของผมนอกจากการเพ้อฝันถึงรักแท้แล้วผมก็จะมาร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เป็นประจำแต่ส่วนมากผมจะมาเล่นเกมมากกว่านะก็นั่นมันส่วนหนึ่งของชีวิตผมเลยนี่นา   ถึงผมไม่ว่างผมก็จะมาก็แรงบันดาลใจ
มันสูงนี่ครับ  ผมมาร้านนี้ทุกวันแต่ก็ไม่อยู่นานหรอกครับแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงก็กลับแล้วไม่ใช่อะไรคุณยายที่บ้านจะได้บ่นจนหูชาน่ะสิครับขืนกลับช้าน่ะ    ชีวิตของผมก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  จำเจและซ้ำซากจนน่าเบื่อ
       จนวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเล่นเกมอยู่อย่างเมามันส์มีผู้หญิงสามคนเข้ามาในร้านซึงเป็นธรรมดาที่ผมจะต้องหันไปมองอยู่แล้ว    คนแรกที่เดินเข้ามาตัวสูงๆหน่อย
หน้าบอกบุญไม่รับมาเลยครับท่าทางไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่ดูๆแล้วผมว่าน่าจะเป็นพวกเบี่ยงเบนคนนี้ต้องห่างๆไว้เดี๋ยวพูดจาไมถูกใจเธอเข้า  เธอหันมาเตะก้านคอเข้าให้ผมก็ซวยน่ะสิครับ     ส่วนอีกคนที่เดินเข้ามาตัวเตี้ยหน่อยหน้าตาก็ธรรมดารูปร่างอวบนิดหนอยมองดูเหมือนเด็กแล้วผมก็เหลือบไปเห็นคนสุดท้ายที่เข้ามา
หน้าตาคล้ายคนตัวเตี้ยมากอ้อสงสัยคงจะเป็นฝาแฝดกัน    เธอตัวผอมมากแต่ผมว่ากำลังดีนะหน้าเข้มทีเดียวโดยเฉพาะคิ้วนี่เข้มกว่าผมซะอีก  (เอ่อ...ผมลืมบอกไปว่าผมคิ้วบงน่ะครับ)   ท่าทางจะเรียบร้อยที่สุดแล้ว
ในตอนนั้นผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะรู้สึกหวิวๆ  หนาวๆร้อนๆ  ขนาดแค่เห็นหน้าเฉยๆนะครับเนี่ยะยังไม่ทันได้พูดคุยกับเธอเลย    ผมก็เกิดอาการประหม่าซะแล้ว   ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งๆที่เธอคนนั้นก็ไม่ได้สวยหยาดฟ้ามาจากไหน  หน้าตาก็ธรรมดาๆหุ่นก็ใช่ว่าจะดีอะไรนักหนาแต่ทำไมทำให้ผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้   รู้สึกว่าผมคงจะชอบเธอเข้าให้แล้วล่ะครับ   หลังจากที่ได้เห็นเธอแล้วผมไม่เป็นอันเล่นเกมเลยครับเพราะไม่มีสมาธิเอาซะเลย   ผมก็เลยต้องเสียค่าชั่วโมงฟรีๆให้แก่พี่เจ้าของร้าน เฮ้อเวรกรรมอะไรอย่างนี้   ยังซวยไม่พอนอกจากเสียเงินฟรีแล้วผมยังโดนคุณยายที่บ้านบ่นว่ากลับบ้านช้าอีก   คุณยายถามว่าทำไมผมถึงกลับช้าจะให้ผมบอกได้ยังไงล่ะว่ารอมอลหน้าเธอคนนั้นรอจนกว่าเธอคนนั้นจะกลับบ้านแล้วผมจึงค่อยกลับ   ขืนบอกมีหวังโดนตัดเงินค่าขนมแน่ๆเลย
และแล้วผมก็ยังไม่รู้จักชื่อเธอคนนั้นอยู่ดี........