ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lesson I : the intro
CHAPTER 1 ; the intro ?
' คุณรู้ไหมว่า.. ตำนานเริ่มจากอะไร ?? '
" นี่ๆ วันนี้ฉันไปสอบมหาลัยที่ว่านั้นด้วยล่ะ "
' เป็นการเริ่มจากปากต่อปาก คำต่อคำ ประโยคต่อประโยค เรียกว่า 'มุขปาฐะ' '
" จริงเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ? "
' จากปากสู่ปาก สิบปากสู่ร้อยปาก การเล่าเรื่องย่อมมีทั้งพูดจริงเเละใส่ไข่ '
"ฮู่.. สวยสุดๆอ่ะ ฉันน่ะทำข้อสอบสุดฝีมือเพื่อเข้าเลย "
' จากการใส่ไข่เพียงเล็กน้อย.. นำไปสู่การทำให้ความจริงบิดเบี้ยวจนกลายเป็นเรื่องโกหก '
" ตึกก็สวย.. อาจารย์ก็หล่อ เเต่น่าเสียดาย มหาลัยอะไรก็ไม่รู้มีตึกเดียว "
'เเละในที่สุดก็กลายเป็นตำนาน
ตำนานเเห่ง มหาวิทายาลัย VIPU Very Important People Unitied
' คุณรู้ไหมว่า.. ตำนานเริ่มจากอะไร ?? '
" นี่ๆ วันนี้ฉันไปสอบมหาลัยที่ว่านั้นด้วยล่ะ "
' เป็นการเริ่มจากปากต่อปาก คำต่อคำ ประโยคต่อประโยค เรียกว่า 'มุขปาฐะ' '
" จริงเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ? "
' จากปากสู่ปาก สิบปากสู่ร้อยปาก การเล่าเรื่องย่อมมีทั้งพูดจริงเเละใส่ไข่ '
"ฮู่.. สวยสุดๆอ่ะ ฉันน่ะทำข้อสอบสุดฝีมือเพื่อเข้าเลย "
' จากการใส่ไข่เพียงเล็กน้อย.. นำไปสู่การทำให้ความจริงบิดเบี้ยวจนกลายเป็นเรื่องโกหก '
" ตึกก็สวย.. อาจารย์ก็หล่อ เเต่น่าเสียดาย มหาลัยอะไรก็ไม่รู้มีตึกเดียว "
'เเละในที่สุดก็กลายเป็นตำนาน
ตำนานเเห่ง มหาวิทายาลัย VIPU Very Important People Unitied
"เอเมอรัล หนูคิดจะไปสอบที่ไหนบ้างรึยังเนี่ย หนูจบม.ปลายเเล้วนะ " ใบหน้าของผู้เป็นน้าของมุ่ยลงเล็กน้อย ดวงตาเหยี่ยวของเธอมองมาที่เพื่อหาคำตอบ ซึ่งก็รู้อยู่เเล้วว่า'เอเมอรัล'คนนี้ไม่ขยันขนาดวิ่งวุ่นเข้าออกมหาลัยชื่อดังให้ยุ่งยากหรอก ทำไมน่ะเหรอ? ก็ขี้เกียจไปสู้กับพวกหัวกะทิ เเละก็พวกเส้นใหญ่น่ะสิ มหาลัยเดี๋ยวมีน้อยมหาลัยที่ไม่รับเส้น(เเพงๆ) เห้อ อยู่บ้านช่วยน้าขายหนังสือดีกว่า ..
" ไปสอบก็ไม่ติดหรอกค่ะน้า มีเเต่พวกเก่งๆทั้งนั้น "
" งั้นช่วยบอกน้าหน่อยสิว่าคนที่ได้คะเเนน o-net เฉลี่ย 85% เนี่ย มันไม่เก่งตรงไหน "
" ก็เเค่มาตรฐานน่า น้านี่บ่นมากเดี๋ยวเเก่ไวนะค่ะ "
" เห้อ จะไปไหนก็ไปเลยไป น้าชักจะเป็นลมเเล้วนะอยู่กับเธอเนี่ย "
กริ๊ง !!
" มีจดหมายมาส่ง " ฉันเเหงนหน้ามองที่หน้ารั้ว คุณลุงส่งจดหมายผู้คุ้นเคยยืนรอให้รับจดหมาย เป็นไม่กี่บ้านหรอกที่คุณลุงมารอเเบบนี้
" หนูไปรับเองค่ะ " ฉันหันไปบอกน้าเเละคว้ากลอนลูกบิดประตูเปิด ทางด้านหน้าบ้านมีสวนดอกไม้ขนาบข้างตลอดทาง มีพุ่มไม้เล็กๆกั้นระหว่างสวนกับทางเดิน ที่บ้านฉันมีสวนอะไรเยอะเเยะก็เพราะบ้าน 3 ชั้นของฉัน ชั้นเเรกเป็นร้านหนังสือน่ะสิ เเต่เพราะวันนี้วันทำงานเลยไม่ค่อยมีคนเเวะมา
" ลองเปิดดูสิ เเล้วจะรู้ว่าหนูโชคดีเเค่ไหน " คุณลุงพูดยิ้มๆ
"โชคดี.. ยังไงค่ะลุง "
" อยากรู้ก็เปิดดูสิ " คุณลุงโบกมือเเล้วปั่นจักยานสีขาวของตัวเองไปตามถนนเพื่อส่งจดหมายต่อ อย่าได้สงสัยเลยฉันไม่ได้อยู่เมืองกรุงเทพหรอก ฉันอยู่เเถวชานเมืองต่างหาก
" อะไรของลุงเค้ากันนะ " ฉันมองกระดาษที่สะท้อนเเสงระยิบระยับผิวกระดาษที่มันทำให้รู้ว่าต้องเป็นบุคคลพิเศษส่งมาเเน่ ฉันเลยบรรจงเปิดกระดาษใบนั่นเท่าที่จะทำได้ เเต่เเล้วดวงตาของฉันก็เบิกกว้าง
" หนูไปรับเองค่ะ " ฉันหันไปบอกน้าเเละคว้ากลอนลูกบิดประตูเปิด ทางด้านหน้าบ้านมีสวนดอกไม้ขนาบข้างตลอดทาง มีพุ่มไม้เล็กๆกั้นระหว่างสวนกับทางเดิน ที่บ้านฉันมีสวนอะไรเยอะเเยะก็เพราะบ้าน 3 ชั้นของฉัน ชั้นเเรกเป็นร้านหนังสือน่ะสิ เเต่เพราะวันนี้วันทำงานเลยไม่ค่อยมีคนเเวะมา
" ลองเปิดดูสิ เเล้วจะรู้ว่าหนูโชคดีเเค่ไหน " คุณลุงพูดยิ้มๆ
"โชคดี.. ยังไงค่ะลุง "
" อยากรู้ก็เปิดดูสิ " คุณลุงโบกมือเเล้วปั่นจักยานสีขาวของตัวเองไปตามถนนเพื่อส่งจดหมายต่อ อย่าได้สงสัยเลยฉันไม่ได้อยู่เมืองกรุงเทพหรอก ฉันอยู่เเถวชานเมืองต่างหาก
" อะไรของลุงเค้ากันนะ " ฉันมองกระดาษที่สะท้อนเเสงระยิบระยับผิวกระดาษที่มันทำให้รู้ว่าต้องเป็นบุคคลพิเศษส่งมาเเน่ ฉันเลยบรรจงเปิดกระดาษใบนั่นเท่าที่จะทำได้ เเต่เเล้วดวงตาของฉันก็เบิกกว้าง
นี่มัน.... จดหมายเชิญไปเรียนนี่
' ถึงคุณ เอมเมอรัล
ณ บัดนี้คุณได้รับเลือกเป็น 1 ใน 100 คนที่เข้าเรียนคณะวิทยาศาสตร์ด้านการเวลา
มหาวิทยาลัย VIPU เมื่อได้รับจดหมายเเล้ว ภายใน 3 วันกรุณารายงานตัวด้วย
ป.ล. นำมาเเค่ใบจบการศึกษามัธยมปลายก่อน เเล้วมหาลัยจะส่งจดหมายมาอีกที '
นี่มัน.... มัดมือชกกันนี่หว่า.. - -
" ใครส่งจดหมายมาจ้ะ " น้าของฉันโผล่ใบหน้าของเธอออกมาจากประตูเเล้วทำตาเป็นประกายกับซองจดหมายสะท้อนเเสงในมือฉัน พอดีว่าน้าฉันชอบอ่านตัวอักษร หนังสือไรงี้ เลยพยายามส่องสิ่งที่อยู่ในมือฉัน
" มหาลัยส่งมาค่ะ "
" เอ๋? ส่งมาทำไมอ่ะ "
" ส่งให้ไปเรียนค่ะ "
" เอเมอรัลลล !!!! " ' พี่ยี่หร่า ' เพื่อนบ้านคนสวยของฉันกระโดดกอดจากด้านหลัง ใบหน้า
สวยยิ้มเเล้วโบกมือทักทายน้าฉัน
" ทำไรอยู่เอ่ย ?? "
" พี่ยี่หร่าคะ บ้านพี่คอมเจ๊งเหรอ ถึงได้มาหาฉันเนี่ย = = " ร้อยวันพันปีหายจ๋อมอยู่เเต่ในบ้านต้องให้คอยลากออกมา
" เปล่าหรอก พ่อกำลังลงwindowรุ่นใหม่อยู่ ^ ^ "
"..."
" ว่าเเต่ว่า.. เธอทำไรอยู่อ่ะ "
" เรื่อยๆ น่ะ พี่รู้จักมหาลัย VIPU รึเปล่า? " ฉันตัดสินใจถามพี่ยี่หร่า เธอเบิกตาโพลงเข้าเขย่าตัวฉัน
" ตายจริง ! เเกไม่รู้จักVIPU เหรอ? ดังมากนะ "
" เเอ๊ก ! พอเถอะพี่ ฉันหายใจไม่ออก "
" อุ๊ยโทดที " พี่ยี่หร่าปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ เเล้วยังคงมองด้วยสายตาไม่เชื่อ
" จริงๆนะ ฉันไม่ได้สนใจการ่อมหาลัยมากมาย เลยไม่รู้มั้ง "
" มหาลัยนี่สร้างมา 2 ปี ปีที่เเล้วพี่ก็ไปสอบเเต่ไม่ติด "
" อ๊ะ ! " เเล้วทำไมถึงส่งจดหมายนั่นมาหาฉัน ? ได้ข่าวว่าฉันยังไม่มีความคิดจะสอบที่ไหนเลยนะ อะไรกันเนี่ย
" ซึ่งสอบ admission ก็ไม่ได้ ไม่ดูเกรดเฉลี่ย แถมตอนไปก็ยัง... "
" คะ? "
" มีตึกเดียว มีเนื้อที่เป็นพันไร่ แต่ส่วนใหญ่เป็นคอนกรีตอย่างเดียว กลางเนื้อที่มีเพียงตึกใหญ่ตระหง่านอยู่ เป็นตึกที่ไม่มีคณะอะไรเลยด้วย มีคนเค้าบอกกันต่อๆมานะว่าถ้าสอบติด จะต้องไปเรียนต่างประเทศตามสาขานั้นๆ "
" นี่พี่ยี่หร่า... " ฉันพูดพลางยื่นกระดาษใบระยิบระยับนั่นให้พี่เค้า พี่ยี่หร่ามองด้วยสายตาตะลึง
" เฮ้ยยย!!!!! ไม่จริงง่ะ เธอได้รับเชิญไปเรียนงั้นเหรอ? "
" ใช่ และฉันจะไปถามเค้าให้รู้เรื่อง "
" พี่ไปด้วย ! "
" พี่ยี่หร่า... "
" พี่เคยไปสอบมหาลัยนั้นน่ะ โอเค้? เพราะฉะนั้นพี่จะไปด้วย! "
" ค่ะ " ฉันพยักหน้าแล้วถอนหายใจ พี่ยี่หร่านี่ชอบดูเราเหมือนเด็กจริงๆเลย -*-
" เฮ้อ พี่ว่ามันใหญ่กว่าปีที่แล้วนะเนี่ย " พี่ยี่หร่ามองรอบๆ ปรับสายตามองไปตามชั้นข้างบน ใบหน้าสวย ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากันอย่างสับสน
" อ้อนี่ พวกเธอเป็นใครกันเหรอ " สาวเสียงใสยืดตัวขึ้นถามฉัน ใบหน้าสวยกับผมเหยียดตรงปล่อยสลวยกลางหลัง ใบหน้านวลที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่น่ารักเหมือนเด็กม.ปลาย กับส่วนสูงที่ตั้งใจแกล้งเธอ
" ฉันซันนี่ ฉันเพิ่งได้จดหมายให้มาติดต่อกับอาจารย์ที่นี่ "
" ฉัน เอเมอรัล และนี่พี่ฉันชื่อพี่ยี่หร่า ฉันก็ได้จดหมายมาเหมือนกัน แต่เดินทั่วแล้วก็ไม่รู้จะติดต่อใคร "
" ตายแล้วๆๆ พวกเธอน่ะ หนึ่งในนักศึกษาภาคใหม่ใช่มั้ย ตายจริงฉันจับผิดมาสิบคนต่อวันแล้วนะ พวกเธอนี่มาช้าไม่ตรงต่อเวลาเอาซะเลย " อาจารย์หญิงคนหนึ่ง อายุประมาณสามสิบปลายๆยืนมองฉัน ซันนี่ และพี่ยี่หร่าอยู่ ให้ตายสิ อาจารย์ที่นี่ดุจัง ฉันพยักหน้าเบาๆและไหว้อาจารย์หญิง
" ขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้อาจารย์เดือดร้อน "
" ช่างมันเถอะ แล้วเธอน่ะ " อาจารย์จ้องไปที่พี่ยี่หร่า
" คะ ? "
" รออยู่นี่ ฉันจะพาสองคนนี้ไปหาอธิการเอง " อาจารย์พูดและเดินนำหน้าไปทางลิฟต์แก้วทันที ฉันพยักหน้ากับซันนี่แล้วเดินตามอาจารย์ไป
" เอเมอรัล เธอเรียนอยู่โรงเรียนอะไรเหรอ "
" ฟาคริสเตียนจ้ะ เธอล่ะซันนี่ "
" พระแม่ฟารียา " ซันนี่พูดพลางยิ้ม ดูยังไงเธอก็เหมือนเด็กม.4 อยู่ดี ทำไมถึงน่ารักแบบนี้เนี่ย
" จะคุยกันอีกนานมั้ยว่าที่นักศึกษา " อาจารย์หันมามองในระหว่างที่ลิฟต์แก้วมาแล้ว พนันได้ว่าถ้าฉันกับซันนี่ไม่เลิกคุยกันภายในหนึ่งนาที อาจารย์นี้คงกระแทกประตูลิฟต์ใส่ฉันแน่ แต่ซันนี่ก็ยังคงยิ้มให้อาจารย์แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลิฟต์ขึ้นจนมาถึงชั้นสิบ
ตึ๊ง!
ลิฟต์ประตูแก้วเปิดออก อาจารย์คนเดิมเดินเชิดคอถือแฟ้มที่แบกมาตลอดทาง ฉันเพิ่งสังเกตว่ากระโปรงอาจารย์น่ะ สั้นพอๆกับนักศึกษาสมัยนี้เลย กับรองเท้าสูงห้านิ้ว ซึ่งฉันที่ใส่รองเท้ารัดส้นที่สั้นครึ่งนิ้วทำให้ฉันดูเตี้ยกว่าอาจารย์ที่สูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเป็นไหนๆ แต่ซันนี่ที่กางเกงสั้นสองคืบกับรองเท้ารัดส้นสูงสองนิ้ว แต่สัดส่วนยังคงอยู่ที่คอฉันเอง
อาจารย์คนสวยเดินนำมาถึงประตูสีดำบานใหญ่ที่สะดุดตามากกว่าประตูอื่น
" เข้าไปสิ ฉันจะรออยู่ข้างนอก ขอให้โชคดี " อาจารย์คนสวยก็เดินจากไป
" มหาลัยส่งมาค่ะ "
" เอ๋? ส่งมาทำไมอ่ะ "
" ส่งให้ไปเรียนค่ะ "
" เอเมอรัลลล !!!! " ' พี่ยี่หร่า ' เพื่อนบ้านคนสวยของฉันกระโดดกอดจากด้านหลัง ใบหน้า
สวยยิ้มเเล้วโบกมือทักทายน้าฉัน
" ทำไรอยู่เอ่ย ?? "
" พี่ยี่หร่าคะ บ้านพี่คอมเจ๊งเหรอ ถึงได้มาหาฉันเนี่ย = = " ร้อยวันพันปีหายจ๋อมอยู่เเต่ในบ้านต้องให้คอยลากออกมา
" เปล่าหรอก พ่อกำลังลงwindowรุ่นใหม่อยู่ ^ ^ "
"..."
" ว่าเเต่ว่า.. เธอทำไรอยู่อ่ะ "
" เรื่อยๆ น่ะ พี่รู้จักมหาลัย VIPU รึเปล่า? " ฉันตัดสินใจถามพี่ยี่หร่า เธอเบิกตาโพลงเข้าเขย่าตัวฉัน
" ตายจริง ! เเกไม่รู้จักVIPU เหรอ? ดังมากนะ "
" เเอ๊ก ! พอเถอะพี่ ฉันหายใจไม่ออก "
" อุ๊ยโทดที " พี่ยี่หร่าปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ เเล้วยังคงมองด้วยสายตาไม่เชื่อ
" จริงๆนะ ฉันไม่ได้สนใจการ่อมหาลัยมากมาย เลยไม่รู้มั้ง "
" มหาลัยนี่สร้างมา 2 ปี ปีที่เเล้วพี่ก็ไปสอบเเต่ไม่ติด "
" อ๊ะ ! " เเล้วทำไมถึงส่งจดหมายนั่นมาหาฉัน ? ได้ข่าวว่าฉันยังไม่มีความคิดจะสอบที่ไหนเลยนะ อะไรกันเนี่ย
" ซึ่งสอบ admission ก็ไม่ได้ ไม่ดูเกรดเฉลี่ย แถมตอนไปก็ยัง... "
" คะ? "
" มีตึกเดียว มีเนื้อที่เป็นพันไร่ แต่ส่วนใหญ่เป็นคอนกรีตอย่างเดียว กลางเนื้อที่มีเพียงตึกใหญ่ตระหง่านอยู่ เป็นตึกที่ไม่มีคณะอะไรเลยด้วย มีคนเค้าบอกกันต่อๆมานะว่าถ้าสอบติด จะต้องไปเรียนต่างประเทศตามสาขานั้นๆ "
" นี่พี่ยี่หร่า... " ฉันพูดพลางยื่นกระดาษใบระยิบระยับนั่นให้พี่เค้า พี่ยี่หร่ามองด้วยสายตาตะลึง
" เฮ้ยยย!!!!! ไม่จริงง่ะ เธอได้รับเชิญไปเรียนงั้นเหรอ? "
" ใช่ และฉันจะไปถามเค้าให้รู้เรื่อง "
" พี่ไปด้วย ! "
" พี่ยี่หร่า... "
" พี่เคยไปสอบมหาลัยนั้นน่ะ โอเค้? เพราะฉะนั้นพี่จะไปด้วย! "
" ค่ะ " ฉันพยักหน้าแล้วถอนหายใจ พี่ยี่หร่านี่ชอบดูเราเหมือนเด็กจริงๆเลย -*-
" เฮ้อ พี่ว่ามันใหญ่กว่าปีที่แล้วนะเนี่ย " พี่ยี่หร่ามองรอบๆ ปรับสายตามองไปตามชั้นข้างบน ใบหน้าสวย ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากันอย่างสับสน
" อ้อนี่ พวกเธอเป็นใครกันเหรอ " สาวเสียงใสยืดตัวขึ้นถามฉัน ใบหน้าสวยกับผมเหยียดตรงปล่อยสลวยกลางหลัง ใบหน้านวลที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่น่ารักเหมือนเด็กม.ปลาย กับส่วนสูงที่ตั้งใจแกล้งเธอ
" ฉันซันนี่ ฉันเพิ่งได้จดหมายให้มาติดต่อกับอาจารย์ที่นี่ "
" ฉัน เอเมอรัล และนี่พี่ฉันชื่อพี่ยี่หร่า ฉันก็ได้จดหมายมาเหมือนกัน แต่เดินทั่วแล้วก็ไม่รู้จะติดต่อใคร "
" ตายแล้วๆๆ พวกเธอน่ะ หนึ่งในนักศึกษาภาคใหม่ใช่มั้ย ตายจริงฉันจับผิดมาสิบคนต่อวันแล้วนะ พวกเธอนี่มาช้าไม่ตรงต่อเวลาเอาซะเลย " อาจารย์หญิงคนหนึ่ง อายุประมาณสามสิบปลายๆยืนมองฉัน ซันนี่ และพี่ยี่หร่าอยู่ ให้ตายสิ อาจารย์ที่นี่ดุจัง ฉันพยักหน้าเบาๆและไหว้อาจารย์หญิง
" ขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้อาจารย์เดือดร้อน "
" ช่างมันเถอะ แล้วเธอน่ะ " อาจารย์จ้องไปที่พี่ยี่หร่า
" คะ ? "
" รออยู่นี่ ฉันจะพาสองคนนี้ไปหาอธิการเอง " อาจารย์พูดและเดินนำหน้าไปทางลิฟต์แก้วทันที ฉันพยักหน้ากับซันนี่แล้วเดินตามอาจารย์ไป
" เอเมอรัล เธอเรียนอยู่โรงเรียนอะไรเหรอ "
" ฟาคริสเตียนจ้ะ เธอล่ะซันนี่ "
" พระแม่ฟารียา " ซันนี่พูดพลางยิ้ม ดูยังไงเธอก็เหมือนเด็กม.4 อยู่ดี ทำไมถึงน่ารักแบบนี้เนี่ย
" จะคุยกันอีกนานมั้ยว่าที่นักศึกษา " อาจารย์หันมามองในระหว่างที่ลิฟต์แก้วมาแล้ว พนันได้ว่าถ้าฉันกับซันนี่ไม่เลิกคุยกันภายในหนึ่งนาที อาจารย์นี้คงกระแทกประตูลิฟต์ใส่ฉันแน่ แต่ซันนี่ก็ยังคงยิ้มให้อาจารย์แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลิฟต์ขึ้นจนมาถึงชั้นสิบ
ตึ๊ง!
ลิฟต์ประตูแก้วเปิดออก อาจารย์คนเดิมเดินเชิดคอถือแฟ้มที่แบกมาตลอดทาง ฉันเพิ่งสังเกตว่ากระโปรงอาจารย์น่ะ สั้นพอๆกับนักศึกษาสมัยนี้เลย กับรองเท้าสูงห้านิ้ว ซึ่งฉันที่ใส่รองเท้ารัดส้นที่สั้นครึ่งนิ้วทำให้ฉันดูเตี้ยกว่าอาจารย์ที่สูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเป็นไหนๆ แต่ซันนี่ที่กางเกงสั้นสองคืบกับรองเท้ารัดส้นสูงสองนิ้ว แต่สัดส่วนยังคงอยู่ที่คอฉันเอง
อาจารย์คนสวยเดินนำมาถึงประตูสีดำบานใหญ่ที่สะดุดตามากกว่าประตูอื่น
" เข้าไปสิ ฉันจะรออยู่ข้างนอก ขอให้โชคดี " อาจารย์คนสวยก็เดินจากไป
ฉันกลืนน้ำลายเล็กน้อย การพบอธิการจะมีเรื่องโดนดุหรือเปล่านะ ไหนจะคำขู่สารพัดให้ตั้งใจเรียน บรื๋ออออ...
" เอาน่า พบอธิการไม่แย่เท่าพบอาจารย์ฝ่ายปกครองตอนม.ปลายหรอก "
มันก็จริงอ่ะนะ ฉันพยักหน้าแล้วผลักประตูบานใหญ่ออก พื้นที่มีหินอ่อนทั้งห้อง กับเพดานสีดำที่มีรูปตึกของมหาลัยแต่ต่างจากปัจจุบันตรงที่มีหอคอยสี่หอประหลาดๆตั้งอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นสีขาวโพลนหมด เหมาะกับคนถือศีลนะว่ามั้ย - -
" มองไว้นะ เธออาจจะอีกนานกว่าจะได้เข้าห้องนี้อีกครั้ง " เสียงทุ้มดังมาจากโต๊ะทำงาน สายตาฉันไปอยู่ที่ร่างสูงวัยสี่สิบต้นๆ เจ้าตัวเต๊ะท่านั่งขรึมมองฉันและซันนี่ที่เข้าห้องมาใหม่
" สวัสดีค่ะ ท่านอธิการบดี " ฉันไหว้พนมมือเบาๆ ท่านยิ้มรับแล้วมองหัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะเสียงทุ้ม
" เสื้อยืด กางเกงขายาว ถ้าอยู่มหาลัยฉันต้องใส่เสื้อสีขาวกับกระโปรงนะ
ว่าที่นักศึกษาเอเมอรัล "
" ... "
"เธอก็เหมือนกันว่าที่นักศึกษาซันนี่ คราวหน้าใส่ให้ถูกนะ ไม่งั้นอาจจะมีเรื่องเศร้า "
" ค่ะ "
" ดีมาก " เขาพูดพลางฉีกยิ้ม
" ก่อนที่เธอจะเรียนที่นี่ ฉันไม่มีอะไรมากนอกจากนี่ "
อธิการยื่นการ์ดทั้งสองใบมาให้ฉันกับซันนี่ ฉันพลิกไปมา มันก็แค่การ์ดนักศึกษาสีเงินแพลตตินัม มีโลโก้มหาลัย แต่เป็นบัตรนักศึกษาที่ไม่มีรูปถ่าย แต่เป็นการ์ดแนวตั้ง และมีรอยนิ้วมือของฉันแทน!
" พรุ่งนี้มามหาลัยแต่เช้า สักเจ็ดโมงครึ่ง เธอ เอเมอรัล เธออยู่คณะวิทยาศาสตร์สาขากาลเวลา ส่วนเธอ ซันนี่ เธออยู่คณะวิทยาศาสตร์สาขาการสร้างสรรค์ พวกเธอต้องมาหน้ามหาลัยตรงเวลา เนื่องจากเธอเป็นสองผู้โชคดีสุดท้ายที่ได้มาเรียน ฉันจึงมีของขวัญมาให้... "
" เอ่อ ค่ะ... "
" ไปได้แล้ว "
" ค่ะ สวัสดีค่ะ "
ฉันกับซันนี่พนมมือแล้วเดินจากไปอย่างงงๆ
" ว้า อธิการบดีนี่โหดจริงๆ " ซันนี่หน้ามุ่ยมองประตู
" ช่างมันเถอะ เจอกันพรุ่งนี้นะเอเมอรัล ฉันมั่นใจว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดี "
"เอ๋ ? "
" เชื่อฉันสิ พล็อตแบบนี้ฉันอ่านมาเยอะละ บายยย " ซันนี่พูดและเดินจากไป ร่างบางหายเข้ากลีบเมฆ แล้วฉันจะต้องทำอะไรต่อเนี่ย
สาขาด้านการเวลา มันคืออะไร ??
มหาลัยที่นี่ ทำไมมีตึกเดียว ??
อาจารย์ที่นี่ ทำไมโหดจัง ??
สุดท้าย ฉันต้องอยู่หอใช่ไหม ??
โอ้วววว ชีวิตเด็กบ้านของฉันจบแล้ว TT
- - - - - - - - - ++++++++ - - - - - - - - - - ++++++++ - - - - - - - - - - - - - -
" เอาน่า พบอธิการไม่แย่เท่าพบอาจารย์ฝ่ายปกครองตอนม.ปลายหรอก "
มันก็จริงอ่ะนะ ฉันพยักหน้าแล้วผลักประตูบานใหญ่ออก พื้นที่มีหินอ่อนทั้งห้อง กับเพดานสีดำที่มีรูปตึกของมหาลัยแต่ต่างจากปัจจุบันตรงที่มีหอคอยสี่หอประหลาดๆตั้งอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นสีขาวโพลนหมด เหมาะกับคนถือศีลนะว่ามั้ย - -
" มองไว้นะ เธออาจจะอีกนานกว่าจะได้เข้าห้องนี้อีกครั้ง " เสียงทุ้มดังมาจากโต๊ะทำงาน สายตาฉันไปอยู่ที่ร่างสูงวัยสี่สิบต้นๆ เจ้าตัวเต๊ะท่านั่งขรึมมองฉันและซันนี่ที่เข้าห้องมาใหม่
" สวัสดีค่ะ ท่านอธิการบดี " ฉันไหว้พนมมือเบาๆ ท่านยิ้มรับแล้วมองหัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะเสียงทุ้ม
" เสื้อยืด กางเกงขายาว ถ้าอยู่มหาลัยฉันต้องใส่เสื้อสีขาวกับกระโปรงนะ
ว่าที่นักศึกษาเอเมอรัล "
" ... "
"เธอก็เหมือนกันว่าที่นักศึกษาซันนี่ คราวหน้าใส่ให้ถูกนะ ไม่งั้นอาจจะมีเรื่องเศร้า "
" ค่ะ "
" ดีมาก " เขาพูดพลางฉีกยิ้ม
" ก่อนที่เธอจะเรียนที่นี่ ฉันไม่มีอะไรมากนอกจากนี่ "
อธิการยื่นการ์ดทั้งสองใบมาให้ฉันกับซันนี่ ฉันพลิกไปมา มันก็แค่การ์ดนักศึกษาสีเงินแพลตตินัม มีโลโก้มหาลัย แต่เป็นบัตรนักศึกษาที่ไม่มีรูปถ่าย แต่เป็นการ์ดแนวตั้ง และมีรอยนิ้วมือของฉันแทน!
" พรุ่งนี้มามหาลัยแต่เช้า สักเจ็ดโมงครึ่ง เธอ เอเมอรัล เธออยู่คณะวิทยาศาสตร์สาขากาลเวลา ส่วนเธอ ซันนี่ เธออยู่คณะวิทยาศาสตร์สาขาการสร้างสรรค์ พวกเธอต้องมาหน้ามหาลัยตรงเวลา เนื่องจากเธอเป็นสองผู้โชคดีสุดท้ายที่ได้มาเรียน ฉันจึงมีของขวัญมาให้... "
" เอ่อ ค่ะ... "
" ไปได้แล้ว "
" ค่ะ สวัสดีค่ะ "
ฉันกับซันนี่พนมมือแล้วเดินจากไปอย่างงงๆ
" ว้า อธิการบดีนี่โหดจริงๆ " ซันนี่หน้ามุ่ยมองประตู
" ช่างมันเถอะ เจอกันพรุ่งนี้นะเอเมอรัล ฉันมั่นใจว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดี "
"เอ๋ ? "
" เชื่อฉันสิ พล็อตแบบนี้ฉันอ่านมาเยอะละ บายยย " ซันนี่พูดและเดินจากไป ร่างบางหายเข้ากลีบเมฆ แล้วฉันจะต้องทำอะไรต่อเนี่ย
สาขาด้านการเวลา มันคืออะไร ??
มหาลัยที่นี่ ทำไมมีตึกเดียว ??
อาจารย์ที่นี่ ทำไมโหดจัง ??
สุดท้าย ฉันต้องอยู่หอใช่ไหม ??
โอ้วววว ชีวิตเด็กบ้านของฉันจบแล้ว TT
- - - - - - - - - ++++++++ - - - - - - - - - - ++++++++ - - - - - - - - - - - - - -
+
naru
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น