คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd teaser
/ทาร์ต... อยู่ไหนอะ/ เสียงอู้อี้อย่างไม่มั่นใจนักจากปลายสายแทบฟังไม่ได้ยินเพราะถูกกลบด้วยเสียงฝน
"บ้าน ทำไม อยู่ไหนเนี่ย??" ตอบแล้วถามต่อพลางหยิบรีโมทเบาเสียงทีวี
/หน้าบ้านทาร์ต เปิดประตูที/
"เห้ย! จริงดิ" ปิดทีวีแล้วรีบพุ่งไปที่ประตูจนเกือบลืมทั้งร่มทั้งกุญแจบ้าน นึกบ่นเจ้าตัวต้นเรื่องในใจ มาซะดึก ฝนก็ตกหนักขนาดนี้จะเปียกรึเปล่าก็ไม่รู้
กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาหน้าบ้าน ร่างโปร่งบางเปียกซ่กยืนหลบฝนอยู่ในซุ้มเล็กๆข้างประตูรั้ว เขียนเรียวที่ถูกยกขึ้นกอดอกสั่นน้อยๆด้วยความหนาว ปากที่เคยเป็นสีชมพูอมส้มบัดนี้ซีดจนเกือบเทา
"กันย์"
ปล่อยให้คนตัวเปียกยืนรอหน้าประตูกระจก กันย์ถอดรองเท้าวางไว้มุมหนึ่ง มองดูน้ำหยดจากขากางเกงไม่ถึงอึดใจเจ้าเพื่อนคนเดิมก็กลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวสองผืน มือซีดๆรับผืนใหญ่มาคลุมตัวไว้ ให้อีกคนวางผืนเล็กลงบนศีรษะแล้วเดินตามร่างสูงเข้าไปในบ้าน
ร่างขาวๆนั่งแหมะลงบนโซฟา พิงศีรษะลงกับหน้าท้องของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ต่อเมื่อเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะขยับร่างสูงจึงลงมือเช็ดให้ มือใหญ่จับผ้าขนหนูวางบนกลุ่มผมสีดำสนิทที่เปียกชื้น กดนิ้วโป้งลงบนตีนผมตรงหน้าผากก่อนจะนวดวนไปจนถึงท้ายทอย ไม่นานนักก็แห้งเกือบสนิท ทาร์ตอนุมานจากน้ำหนักที่พิงลงมาได้ว่าคงจะหลับไปแล้ว
"ลุกไหวมั้ย อาบน้ำเถอะเดี๋ยวเป็นหวัด" คงจะช้าไป รู้เมื่อหลังมือแตะหน้าผากมนแล้วมันร้อนกว่าปกติจนน่าใจหาย
"เวรละ... ไข้ขึ้น กันย์" เขย่าไหล่เบาๆจนใบหน้าหวานนั้นเงยขึ้นมาสบตาเขา เรียวปากสีเทาเมื่อครู่กลายเป็นสีชมพูอมส้มดังเคย แต่มันไม่น่าดีใจแม้แต่น้อยเพราะมันเกิดจากพิษไข้!!
หิ้วปีกร่างเล็กขึ้นบันไดไปโยนแหมะไว้หน้าห้องน้ำ ค้นตู้แล้วคว้าเอาเสื้อผ้าของเจ้าตัวที่มาซะบ่อยจนมีตู้เป็นของตัวเอง ยัดชุดนอนใส่มือบางของคนที่ยืนโงนเงนอยู่ราวกับไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ
"ไปอาบน้ำ"
"ต้องอาบด้วยเหรอ ตัวเพิ่งแห้งเองนะ"
"เออ อาบๆไปเหอะน่า น้ำอุ่นล่ะ" พูดจบก็ผลักร่างขาวๆนั่นเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูไล่หลัง วิ่งลงบันไดอีกรอบไปค้นยาลดไข้ พอขึ้นมาก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะออกจากห้องน้ำ
"กันย์... เสร็จยัง??" นึกห่วงอยู่ลึกๆเมื่อไม่มีเสียงตอบจากหลังประตู
"กันย์" มือแกร่งเคาะประตูห้องน้ำด้วยแรงไม่เบานัก "อย่าเงียบดิ"
"กันย์ กันย์! เห้ย ไอ้เตี้ย!! เราเข้าไปนะ" ลนจนคอยอยู่ข้างนอกไม่ไหว คว้ากุญแจที่แขวนอยู่ข้างประตูไขเข้าไปก็พบเจ้าเพื่อนร่างเล็กนั่งหลับอยู่บนชักโครกทั้งที่ใส่ชุดนอนเต็มยศ ท่าจะง่วงมาก สะกิดไปกลั้นขำไปแล้วไล่ไปกินยา
"ยาอีกแล้ว กินทำไม ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย"
"ตัวร้อนจี๋ละ ไม่เป็นไรได้ไง กินแล้วนอนไปเลย เดี๋ยวตีสองปลุกมากินอีกรอบ"
ใบหน้าขาวเบ้ออก ไม่รู้ด้วยรสยาหรือเพราะไม่อยากตื่นมากลางดึก
เคยมีรุ่นน้องผู้หญิงมาเพ้อให้ฟังว่าโลกทั้งโลกสว่างขึ้นเจ็ดเท่าตอนกันย์ยิ้ม
...ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันจริง...
ตาหวานสีน้ำตาลใสคู่นั้นเป็นประกายระยับเมื่อแก้มปลั่งถูกยกขึ้น เรียวปากสีอมส้มแย้มออกเป็นรอยยิ้มที่แทบจะหยุดโลกไว้ทั้งใบ
มือแกร่งชะงักนิ่งราวถูกสะกดไปชั่วขณะ
"ขอบคุณนะ..." เสียงแผ่วลอดมาจากริมฝีปากสีสวยนั่นฉุดเขาออกจากภวังค์
ความคิดเห็น