[FIC EXO] Realize {Baeklay}

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องย้ายเข้าคอนโดที่แม่ผมได้จัดหาไว้ให้แล้ว แต่แทนที่ผมจะมีความสุขกับการได้ออกมาอยู่คนเดียว ทุกอย่างต้องเสียแผนหมดเมื่ออี้ชิงบุคคลอันตรายหรือตัวโชคร้ายต้องติดสอยห้อยตามมาด้วยนั่นเอง อี้ชิงที่ต้องมาเริ่มปี1ใหม่ต้องไปเรียนพร้อมกับแบคฮยอนแต่คนละคณะ อี้ชิงอยู่คณะบริหารธุรกิจส่วนแบคฮยอนอยู่คณะนิเทศฯซึ่งเป็นอะไรที่เหมาะกับเขาเอามากๆ และอีกเพียง 3 วันมหาลัยก็จะเปิด
"มีห้องนอนห้องเดียว?" อี้ชิงเดินทั่วห้องเพื่อตรวจดูห้องนอนที่เขาสามารถจะนอนแยกห้องกับแบคฮยอนได้แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อห้องนอนนั้นมีแค่ห้องเดียว แบคฮยอนที่กำลังย้ายของเข้ามาในห้องได้ยินแบบนั้นถึงกับปล่อยกล่องหนังสือ(การ์ตูน)ลงกับพื้นอย่างขัดใจ
ปัง!
"ไม่จริง" พูดจบเจ้าตัวก็รีบเดินทั่วห้องทำเหมือนกับที่อี้ชิงได้ทำตอนแรกอย่างกับก๊อปปี้กันกันมาแล้วก็ต้องมาจบที่การทำหน้าผิดหวังอีกเช่นกัน
"งั้นนายนอนโซฟาแล้วกัน" แบคฮยอนที่อารมณ์เริ่มไม่พอใจพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหงุดหงิด อี้ชิงที่พยายามลากของที่เหลือเข้ามาในห้องปิดประตูเรียบร้อยก่อนจะหันไปจ้องหน้าแบคฮยอนอย่างไม่พอใจ
"ชีวิตนายเคยคิดจะเสียสละอะไรให้คนอื่นบ้างมั้ยเนี่ย"
"ฉันเสียสละชีวิตพี่สาวฉันให้นายอย่างไม่ได้ตั้งใจไง อี้ชิง.." สีหน้าจริงจังของคนตัวโตกว่าถูกส่งไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า อี้ชิงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า
"ก็ได้ ฉันนอนโซฟาก็ได้"
"ว่าง่ายแบบนี้สิดี ลากกระเป๋าฉันไปเก็บไว้ที่ห้องทีสิ" แบคฮยอนยกขาวางบนโต๊ะตรงหน้าพรางเอ่ยปากสั่งอี้ชิงที่ยังคงยืนจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่
"แล้วทำไมฉันต้องทำให้นายด้วย" 
"ไถ่โทษในสิ่งที่นายทำไง"
"ฉันทำอะไร"
"จะให้ฉันพูดอีกงั้นหรอ" 
"...." อะไรยอมได้ก็ยอมไปอี้ชิง... ร่างบางบ่นกับตัวเองในใจ
"ฉันสั่งอะไรนายก็ต้องทำ เพราะถ้าหากไม่ทำแสดงว่านายไม่ได้มีความรู้สึกผิดจริงๆ..." แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบแต่ก็ฟังออกว่ามีความเกลียดชังอยู่บ้างในท้วงทำนองของโทนเสียงที่เขาชอบใช้กับอี้ชิง 
...ผมจะยอมทำเพื่อพี่นะครับพี่ฮันจา ที่ผมทำที่ผมยอมน้องชายพี่ เพราะผมรู้สึกผิดจริงๆ ผมหวังว่าพี่จะรับรู้นะครับ... ร่างเล็กกล้ำกลืนฝืนทนกับการกระทำของคนตรงหน้าบวกกับความรู้สึกผิดที่เขาพร้อมที่จะยอมรับมันแต่โดยดี เขาจึงไม่ได้พูดขัดอะไรขึ้นมาได้แต่ลากของใช้ส่วนตัวของแบค
ฮยอนเข้าไปไว้ในห้อง

ถ้าพี่ฮันจาฟังอยู่... ผมหวังว่าพี่จะพอใจกับสิ่งที่ผมทำนะ

หลังจากจัดข้าวจัดของในห้องเรียบร้อยแล้ว ร่างบางที่เริ่มรู้สึกหิวแล้วอยากจะกินของหวานก็มีอาการอยากจะลงไปหาอะไรกิน
"นี่แบคฮยอน ฉันจะลงไปหาไรกิน นายจะเอาไรมั้ย?" ร่างเล็กตะโกนถามคนที่อยู่ในห้องนอนเพื่อเป็นมารยาทแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับมา พอเห็นว่าเป็นแบบนั้นอี้ชิงเลยตัดสินใจเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจคนในห้องอีกต่อไป
อยากจะกินอะไรก็ลงไปหาซื้อเองก็แล้วกัน...

ร่างบางเดินลงมาเพื่อหาขนมกินก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอร้านเค้กร้านนึงที่ไม่ไกลจากคอนโดมาก ... ร้านดูน่ารักจังเลย เค้กก็ดูหน้ากิน ไม่เข้าไม่ได้แล้วหละ... อี้ชิงคิดในใจเสร็จก็รีบข้ามถนนตรงปรี่เข้าไปในร้านเค้กที่ว่าอย่างดีใจ
"สวัสดีครับ ผมชานยอลยินดีต้อนรับครับ" ร่างบางรีบโค้งรับทันทีเมื่อเปิดประตูเข้าไปผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าเคาร์เตอร์ก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มสดใจจนทำให้ร่างบางเห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มกลับไม่ได้
"สวัสดีครับ"ร่างบางพูดจบก็รีบเดินตรงเข้าไปหาตู้เค้กทันที
"เพิ่งย้ายมาใหม่หรือเปล่า ผมไม่คุ้นหน้าเลย" ร่างสูงที่เอ่ยทักเมื่อกี้พูดขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเจ้าของร้านนะเนี่ย อี้ชิงละสายตาจากเค้กหน้ากินทั้งหลายไปสบตากับร่างสูงก่อนจะพยักหน้ารับ
"ใช่ครับ พอดีผมเพิ่งย้ายของเข้าคอนโดวันนี้เอง"
"งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมว่าเราคงต้องเจอกันบ่อยขึ้นแล้วละ ฮาๆ" ร่างสูงชวนร่างบางคุยอย่างเป็นมิตร อี้ชิงที่ดูเหมือนจะถูกอกถูกใจก็ยิ้มตอบกลับไป ทั้งร้านที่ดูน่ารักเค้กก็ดูหน้ากินแถมเจ้าของร้านที่นี่ก็ดูเป็นมิตรขนาดนี้ อี้ชิงจะไม่มาบ่อยๆได้ยังไงกัน...
"ผมก็ว่าแบบนั้นแหละครับ ฮาๆ งั้นผมขอเค้กช๊อคโกแลต 1 ชิ้นครับ อืมมม.. 2 ชิ้นละกันครับ" อี้ชิงที่เพิ่งนึกได้ว่ายังมีอีก 1 ชีวิตสิ่งสถิตอยู่ข้างบนเลยติดเค้กไปสักชิ้นดีกว่า 
"ได้ครับ ว่าแต่ชื่ออะไรหรอครับ ผมจะได้เขียนไว้ใน membership เผื่อมาซื้ออีกจะได้มีส่วนลด" ร่างสูงพูดพรางหยิบเค้กใส่กล่องไปด้วย
"ชื่ออี้ชิงครับ" 
"ยินดีที่ได้รู้จักอีกรอบนะครับ อี้ชิง" ร่างสูงหยุดการกระทำของเขาแปบนึงก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มนั้นเล่นเอาร่างบางถึงกับหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
"เช่นกันครับ ชานยอล" อี้ชิงตอบกลับอย่างสดใส
"อา นี่ครับ ได้แล้ว ไว้เจอกันใหม่นะครับ" ร่างสูงพูดพรางยื่นถุงเค้กให้ ร่างบางรีบคว้ามาแล้วจ่ายตังอย่างรวดเร็ว ... ทำไมอยู่ในร้านนี้แล้วรู้สึกร้อนยังไงชอบกล รีบออกดีกว่า ...

... อี้ชิงหรอ นายนี่มันน่ารักดีนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก ... ชานยอลยังคงยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ถึงแม้ว่าร่างบางจะเดินออกไปจากร้านเรียบร้อยแล้ว


"ลงไปไหนมา" พอร่างบางเปิดประตูเข้ามาก็เห็นแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนที่นอนของตัวเอง (โซฟานั่นเอง) พูดขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้
"ฉันตะโดนเรียกนายแล้วนะ นายไม่ตอบ" อี้ชิงปิดประตูเสร็จก็เดินเอาถุงเค้กไปวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าแบคฮยอน
"อะ ซื้อมาเผื่อ ฉันไม่รู้ว่านายชอบกินรสอะไร เลยเอาช๊อคโกแลตมาให้" แบคฮยอนก้มมองเค้กก่อนจะเงยหน้ามองร่างบางตรงหน้า
"ฉันไม่ชอบกินเค้ก" คนตัวโตกว่าพูดออกมาอย่างไม่นึกถึงความรู้สึกของร่างบางที่อุตส่าห์นึกถึงแล้วซื้อมาฝากเอาเสียเลย
"ฉันกินเองก็ได้" อี้ชิงพูดจบก็คว้าเค้กไปก่อนจะเดินเอาไปแช่ไว้ในตู้เย็น หึ่ย! กะว่าจะนั่งกินสบายใจ หมดอารมณ์เลย ไว้ค่อยกินดึกๆก็ได้
"แต่ฉันหิวแล้วนายลงไปซื้ออะไรมาให้กินทีสิ" แบคฮยอนตะโกนบอกอี้ชิงที่เพิ่งจะปิดตู้เย็นลง
"แล้วเมื่อกี้ที่ฉันจะโกนถามทำไมไม่ตอบ" อี้ชิงที่ดูจะหมดความอดทนพูดขึ้น
"ก็ฉันไม่ได้ยิน นายก็ควรที่จะรอให้ฉันตอบก่อนนะแล้วค่อยลงไป"
มันชักจะมากเกินไปแล้วนะแบคฮยอน! อี้ชิงรวบรวมสติอีกครั้งแล้วเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าแบคฮยอน
"จะเอาไร เดี๋ยวฉันทำให้กินก็ได้"
"หื้ม? นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ" แบคฮยอนที่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับอี้ชิงเลยพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
"ฉันทำเป็นทุกอย่างนั้นแหละ จะกินไรก็พูดมา" อี้ชิงตอบปัดๆ
"ฉันอยากกินสปาเก๊ตตี้"
"โอ้ย วัตถุดิบมันเยอะ กินไข่อย่างเดียวก่อนได้มั้ยอะ" อี้ชิงทำหน้ามู่ยด้วยอารมณ์ขี้เกียจ แบคฮยอนเห็นแบบนั้นก็หลุดยิ้มออกมาเบาๆแต่ก็ต้องสะบัดอารมณ์นั้นออกไป
"ไหนบอกทำได้ทุกอย่างไง"
"ก็ทำได้ทุกอย่างไง"
"ก็จะกินสปาเก๊ตตี้อะ"
"ก็วัตถุดิบมันเยอะ เอาอย่างอื่น นายคิดใหม่เร็วเดี๋ยวทำให้" แบคฮยอนอ้าปากค้างอย่างไม่พอใจแต่ก็ต้องคิดเมนูใหม่อย่างช่วยไม่ได้
"งั้น...นายเป็นคนจีน ทำอาหารจีนให้กินที" ผมหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ยหวังว่าอี้ชิงจะตกลงสักทีเถอะ 
"อาหารจีน... เดี๋ยวฉันทำข้าวผัดไข่ให้กินแล้วกัน" พูดจบอี้ชิงก็เดินตรงปรี่เข้าครัวทันที ข้าวผัดไข่... ผลสุดท้ายก็มาลงที่ไข่ แล้วจะให้ผมคิดทำไม! ข้าวผัดไข่มันเป็นอาหารของทุกประเทศเลยนะหนะ ให้ตายเถอะ... 

ภายในไม่กี่นาทีข้าวผัดไข่อันหอมหวนก็มาวางอยู่ตรงหน้าของแบคฮยอน ส่วนเจ้าตัวที่ทำข้าวจานนี้กับถือแค่เค้กของตัวเองออกมาแทนที่จะเป็นข้าว
"แล้วนายไม่กินหรอ" แบคฮยอนถามขึ้นพร้อมกับตักข้าวเข้าปากด้วยความหิว รสชาติดีเหมือนกันนะเนี่ย...
"ฉันจะกินเค้กก่อน" อี้ชิงพูดพรางตักเค้กเข้าปาก เวลาร่างบางเมมปากรอยบุ๋มบนแก้มของเขาก็ปรากฏขึ้นชัดเจนทำให้แบคฮยอนส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความรำคาญ รำคาญตัวเองที่ชอบคิดว่าคนตรงหน้าน่ารัก...
"นายช่วยไปกินไกลๆหน่อยได้มั้ย"
"อะไร นี่มันเตียงฉันนะ" อี้ชิงถลึงตาใส่แบคฮยอน 
ยังกล้าพูดอีกว่าเป็นเตียง นี่มันโซฟาชัดๆ...
"ก็ฉันเห็นนายกินแล้วมันน่ารำคาญชะมัด" แบคฮยอนพูดอย่างไม่พอใจแล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตากินข้าวของตัวเองโดยพยายามที่จะไม่หันไปมองคนข้างๆ ...ให้ตายเถอะ เวลานายเคี้ยวฉันเห็นแล้วอยากจะบีบปากจริงๆเลย...
"ไม่หรอแล้วยังขี้รำคาญอีก คราวหลังฉันนั่งกินที่ร้านเค้กก็ได้ มีอะไรหน้ามองกว่าหน้านายเยอะ" อี้ชิงพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวแอบไปนั่งกินเค้กเงียบๆคนเดียวอย่างมีความสุขกับเค้กชิ้นนั้น แต่คำพูดของร่างบางทำให้แบคฮยอนอดคิดไม่ได้
มีอะไรหน้ามองกว่าหน้าฉันงั้นหรอ... แล้วเมื่อกี้บอกว่าฉันไม่หล่องั้นหรอ... จาง อี้ชิง!

เสียงทีวีดังไปทั่วห้องทำให้ร่างบางที่พยายามข่มตานอนอยู่ที่โซฟาต้องลืมตาขึ้นด้วยความหงุดหงิด 
...เสียมารยาทจริงๆเลย ฉันยอมนอนข้างนอกแล้วยังจะมาทำเสียงดังรบกวนอีก แบคฮยอน!
"นี่นายช่วยไปนอนสักทีได้มั้ย มันดึกแล้วนะ" ร่างบางเงยหน้ามองร่างหนาที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาเดี๋ยวอีกตัวอย่างบังเทิงใจ แบคฮยอนได้ยินแบบนั้นก็เร่งเสียงทีวีให้ดังขึ้นเพื่อที่จะกวนประสาทเจ้าชายน้อยที่พยายามจะข่มตานอนอย่างยากรำบาก
"เมื่อกี้นายว่าไงนะไม่ได้ยินเลย" แบคฮยอนแกล้งทำเป็นเอียงหูฟังอี้ชิง แต่จริงๆเขาได้ยินทุกคำพูดเลยด้วยซ้ำ
"ฉันบอกว่าให้นายไปนอนสักทีได้มั้ย!" อี้ชิงตะโกนอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด
"เสียงทีวีมันดังมากเลยอะ ไม่ค่อยได้ยิน โอ้ย!" พูดจบแบคฮยอนก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อหมอนใบน้อยของร่างบางลอยไปแปะที่หน้าของร่างหนาอย่างแม่นยำแล้วยังไม่พออี้ชิงยังรีบลุกเดินไปปิดทีวีก่อนจะตรงปรี่เข้าไปในห้องนอนที่แบคฮยอนเลือกจะนอนคนเดียวอย่างไม่รีรอเล่นเอาร่างหนานั่งหน้าเหวอทันที
"นี่เดี๋ยว นายจะไปไหน" แบคฮยอนรีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าแขนของอี้ชิงเอาไว้
"ฉันก็จะไปนอนไง อย่าดูทีวีไม่ใช่หรอ วันนี้ฉันอนุญาตให้นายนอนข้างนอกวันนึงก็ได้" อี้ชิงพยายามแกะมือของแบคฮยอนออกแต่ก็ไม่เป็นผล
...มือตุ๊กแกจริงๆเลย!...
"ไม่ได้นั่นมันห้องฉัน ใครอนุญาตกันหะ!" แบคฮยอนโวยวายด้วยความไม่พอใจ นี่เขาจะมาโดนแย่งห้องเป็นครั้งที่ 2 ไม่ได้แล้วนะ
"ฉันอนุญาตตัวเองเองแหละ ทีวีอยากดูมั้ย?" อี้ชิ้งที่ตาจะปิดอยู่แล้วเอ่ยถามแบคฮยอน
"อยาก..."
"งั้นก็ดูไปสิ เดี๋ยวฉันไปนอนให้แล้วกัน" อี้ชิงเห็นว่าแบคฮยอนไม่ยอมปล่อยแขนตัวเองง่ายๆเลยใช้วิธีลากตัวเองเข้าไปในห้องทั้งๆที่แบคฮยอนก็ยังจับแขนเขาอยู่ แต่ความง่วงทำให้ไม่ค่อยมีสติก็ทำให้เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นเมื่อแรงดึงของอี้ชิงทำให้ขาของเขาพันกันจนเซล้มลงไปกับพื้นโดยที่ร่างหนาที่ยังจับแขนร่างบางอยู่ก็ไม่สามารถจะทรงตัวได้เลยล้มทับร่างบางอย่างจัง จนทำให้หน้าของแบคฮยอนเผลอไปฟุบเข้ากับซอกคอของร่างบางอย่างไม่ทันตั้งตัว เกิดความเงียบปลกคุมขึ้นในระแวงนั้นไปจนถึงระแวกเพื่อนบ้าน - -
"ลุกไปได้แล้ว!" ในที่สุดอี้ชิงที่ได้สติก็พยายามดันร่างหนาให้ออกจากการนอนทับตัวเองอยู่แต่แบคฮยอนก็ไม่ยอมลุก
"อยากให้ฉันทำแบบนี้ก็ไม่บอก" แบคฮยอนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมาจนเห็นได้ชัด
"ทำบ้าอะไรของนาย ออกไป!" อี้ชิงพยายามดันหน้าอกแบคฮยอนออกอีกครั้งแต่ก็จบตรงที่แบคฮยอนขว้าแขนทั้งสองของร่างบางขึงแนบกับพื้นอย่างง่ายดาย
"คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธหรอไง" แบคฮยอนทำสีหน้าจริงจัง ร่างบางเม้มปากแน่นด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่ร่างหนากำลังจะสื่อกับเขา
"นายคิดอะไรของนายเนี่ยแบคฮยอน" อี้ชิงพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของแบคฮยอนแต่ก็ไร้ผล
"ต่อให้ฉันนอนกับนายนะ ก็อย่าคิดว่าฉันจะยอมใจอ่อนให้อภัยกับสิ่งที่นายทำหรอกอี้ชิง"
"ไปกันใหญ่แล้วแบคฮยอน โอเคฉันไปนอนข้างนอกแล้ว นายจะดูทีวีด้วยก็ได้ฉันไม่กวนแล้ว" อี้ชิงตอบปัดๆอย่างใจหายเมื่อเห็นว่าร่างหนาที่ทับตัวอยู่นั้นมีสีหน้าที่จริงจังจนเขาไม่กล้าที่จะสบตาเลยด้วยซ้ำ 
...นี่นายนี่คิดว่าฉันอ่อยหรอไงเนี่ย ดูละครมากไปแล้วรึยังไงกัน!...
"ฉันว่าฉันง่วงแล้วแหละ อยากจะนอน... กอดอะไรสักอย่าง" พูดจบแบคฮยอนก็ดึงอี้ชิงก็มาจากพื้นก็จะลากไปที่เตียง
"เดี๋ยวฉันไปทำหมอนข้างมาให้!" อี้ชิงรั้งตัวเองเอาไว้แต่ก็ต้องแพ้แรงของคนตรงหน้าจนเซลงไปนั่งข้างๆร่างหนาอย่างว่าง่าย
"ก็นายไงหมอนข้างของฉัน แค่นอนเฉยๆให้ฉันกอด ก็ไม่เสียหายอยู่แล้วนิ" แบคฮยอนกระซิบข้างๆหูของอี้ชิง ร่างบางถึงกับเอียงคอหนีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"ฉันไม่ใช่ของใช้ส่วนตัวของนายนะแบคฮยอน" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาแต่ก็ไม่กล้าที่จะสบตา อารมณ์โกรธเริ่มเพิ่มขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนรังแกมากเกินไปแล้ว
"ฉันให้นายเป็นของใช้ของฉันมันก็มากเกินพอแล้ว อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย"
"...."
"เงียบทำไม ไม่พอใจหรอ นายนี่มันหน้ารำคาญจริงๆเลยอี้ชิง" พูดจบร่างหนาก็ดันตัวร่างบางออกอย่างแรงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นแบบนั้นร่างบางก็ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปนอกห้องด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความโมโหทวีขึ้น ความรำคาญตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอม...
...ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะครับพี่ฮันจา...

...หรือบางที  ผมอาจจะทำเกินไป แต่มันก็คุ้มแล้วหนิกับสิ่งที่อี้ชิงจะต้องรับผิดชอบ เขาไม่สมควรจะอยู่ใกล้ผมด้วยซ้ำ แต่ทำไม...ผมต้องรู้สึกเจ็บที่หน้าอกเวลาผมเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนายนั่นด้วย... ผมต้องซะใจสิ แบคฮยอน นายต้องซะใจสิ...

-------------------------------------------------

แกพลาดนอนกอดอาอี่เลยเห็นมว้อยยยยย!! นี่ไรต์หัวรุนแรงไปรึเปล่า สงสารอี้จัง T^T 
อุ้ย แอบมี Chanlay ไรต์ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ไรต์แอบจิ้นนิดนึง ฮาๆ โด้ของเรากำลังจะมาแล้วน้าาา 
จะเป็นใครยังไงคอยติดตามนะค่ะ อย่าทิ้งไรต์หรือเบื่อไรต์นะ ... ไรต์อ่อนแอ ฮาๆ อยากด่าอะไรด่าได้นะ 5555