คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Begin
2 ปีที่แล้ว
ความโศกเศร้าครอบคลุมไปทั้วสถานที่ที่ผู้คนต่างสวมเสื้อสีดำเพื่อแสดงความเคารพให้กับผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ บยอน ฮันจา เด็กสาวที่เต็มไปด้วยความสดใสร่าเริงสร้างความสุขให้กับคนรอบข้างด้วยรอบยิ้มของเธอและความที่เป็นคนจิตใจดีอ่อนโยนทำให้น้องชายอย่าง บยอน แบคฮยอน ติดพี่สาวคนนี้เป็นอย่างมาก แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อต้องเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น...
"มันเป็นความผิดของนาย จำเอาไว้ซะด้วย จาง อี้ชิง!" เด็กหนุ่มร่างโตกว่าตวาดใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโห แววตาสั่นระรัวด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจอยู่แล้วของคนตัวเล็กไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของคนตัวโตเย็นลงเลยสักนิด
"ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ฮันจาจะบินไปหาฉันที่จีน" อี้ชิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
"ก็ไม่ใช่เพราะความอ่อนแอของนายหรอกหรอที่ทำให้พี่สาวฉันจะต้องบินไปหา กับอีแค่วันเกิดไม่เห็นพี่สาวฉันจะต้องบินไปเซอร์ไพร์นายถึงที่ คนอย่างนายไม่มีค่ามากพอจะให้ทำแบบนั้นด้วยซ้ำ" น้ำเสียงดูถูกดูแคนดูชัดถ้อยชัดคำในความคิดของจาง อี้ชิง คนตัวเล็กไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตากับคนตรงหน้าเลยได้แต่ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาของความเสียใจมันพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ผมแค่พูดเล่น ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่แกล้งพูดว่าถ้าพี่ฮันจาไม่มาผมจะงอน... ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันจะทำให้ผมและคนรอบข้างพี่ฮันจาต้องสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ขนาดนี้... ผมสมควรโดนแบคฮยอนตำหนิ ผมสมควรโดนเขาเกลียด... คนที่อยู่บนเครื่องบินลำนั้นควรที่จะเป็นผม... ผมสมควรได้รับมันแทนที่จะเป็นพี่ฮันจา พี่สาวที่ผมรักและนับถือเขามากถึงแม้ว่าพี่ฮันจาจะไม่ใช่พี่แท้ๆของผม ผมขอโทษครับพี่ฮันจา ผมจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเอง...
ปัจุบัน
"ทำไมผมต้องดูแลคนที่ทำให้พี่สาวผม...จากไปด้วยละครับ" แบคฮยอนที่พยายามหลีกเลี่ยงความทรงจำไม่ดีของเขามานานกว่า 2 ปี ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างกำลังจะรีกลับมาเมื่อจาง อี้ชิง คนที่เขาเกลียดมากที่สุดจะต้องย้ายมาอยู่ที่เกาหลีเนื่องจากว่าเขาต้องมาเรียนมหาลัยที่เดียวกับแบคฮยอนเพราะแม่ของอี้ชิงต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆเลยตัดสินใจปรึกษากับแม่ของแบคฮยอนเพื่อนสนิทที่จะเรียกว่าเป็นพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ว่าอยากจะฝากให้ดูแลลูกชายคนเดียวของเขาหน่อย แม่ของแบคฮยอนที่นับว่ารักอิ้ชิงมากจนเหมือนลูกแท้ๆจึงไม่ปฎิเสธ ทำให้แบคฮยอนไม่พอใจกับการตัดสินใจของผู้เป็นแม่
"เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วตั้ง2ปีนะลูก แล้วอีกอย่างอี้ชิงก็ไม่ใช่คนผิด อุบัติเหตุมันจะเกิดเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้หรอก อย่าทำให้พี่ฮันจาต้องเสียใจเลยนะแบคฮยอน ลูกก็รู้ว่าพี่ฮันจารักอี้ชิงมากแค่ไหน"
"รักมาก แล้วเป็นยังไงละครับ"
"แบคฮยอน!" ผู้เป็นแม่ร้องเสียงปราบขึ้นมา แบคฮยอนได้แต่ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
"ยังไงซะแม่ก็รับปากไว้แล้ว เย็นนี้อี้ชิงคงจะมาถึงฝากลูกไปรับที่สนามบินด้วยก็แล้วกัน"
"ให้เขามาเองสิครับ"
"แบคฮยอน ฟังแม่นะ อดีตก็คืออดีต ไม่มีใครกำหนดชะตาชีวิตตัวเองได้หรอก ถ้าลูกยอมเปิดใจสักหน่อย ลูกจะรู้ว่าอี้ชิงเขาไม่ได้มีเจตนาจะให้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้น อี้ชิงเขาก็เจ็บไม่ได้น้อยไปกว่าเราหรอกนะลูก"
"..." ผมเลือกที่จะเงียบ ผมเลือกที่จะไม่ตอบโต้เพราะยิ่งพูดไปแม่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมพูดอยู่ดี แล้วสิ่งที่แม่พูดก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีกับนายนั่นเลยสักนิด
"แม่ต้องไปทำงานแล้ว ถือว่าแม่ขอนะ ไปรับแล้วก็ทำตัวดีๆกับอี้ชิงหน่อย เข้าใจมั้ยลูก" ผู้เป็นแม่จับหน้าลูกชายตัวดีของตัวเองให้สบตากับตนเพื่อที่จะบอกว่าสิ่งที่พูดนั้นแม่จริงจังแค่ไหน
"จะพยายามครับ" แบคฮยอนสะบัดหน้าหนีๆเบาก่อนจะโดนหญิงสาวแสนดีที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่แบคฮยอนรักมากที่สุดไม่ต่างจากพี่สาวของตัวเองหอมแก้มหนึ่งทีแล้วเธอก็เดินออกไปทำงานตามปกติ
นี่...ผมจะต้องดูแลคนที่ทำให้พี่สาวผมต้องจากไปจริงๆหรอเนี่ย แม่คิดอะไรของแม่อยู่นะ... จาง อี้ชิง กล้ามากนะที่มานี่คนเดียว แล้วจะได้เห็นดีกัน
ผมก้าวเท้าเข้าสนามบินปั้บผมก็เห็นเจ้าตัวดีนั่งกอดกระเป๋าอยู่ที่เก้าอี้ สีหน้าตื่นสถานที่ของอี้ชิงทำให้ผมอยากจะทิ้งเขาไว้ตรงงั้นแล้วขับรถกลับบ้านเสียจริงๆ แต่ติดตรงที่แม่ผมขอร้องไว้นะเนี่ย ไม่งั้นผมทำจริงๆไปแล้วหละ เด็กหนุ่มตัวโตกว่าเดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่กวาดสายตาไปทั่วสนามบินด้วยความเบื่อหน่ายเนื่องจากเขามานั่งรอตั้งแต่ 5 โมงเย็นแล้วตอนนี้ก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าแล้วก็ไม่มีใครโทรมาหาเขาหรือโผล่มาสักที เห็นคุณป้าบอกจะให้ลูกชายมารับไอเราก็ไม่มีเบอร์ของแบคฮยอนจะโทรไปหาคุณป้าก็เกรงใจเลยได้แต่นั่งนับแกะรออยู่ที่สนามบินอย่างหมดหวัง
"นี่.." แบคฮยอนใช้เท้าสะกิดขาของอี้ชิงทันทีเมื่อเดินเข้าไปถึง คนตัวเล็กเงยหน้ามองอย่างตื่นๆก่อนจะเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ในที่สุดก็มีคนมารับแต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อคนตรงหน้าทำหน้านิ่งใส่ เห็นแบบนั้นทำให้อี้ชิงอยากจะกลับจีนซะตอนนั้นแต่ก็ทำไม่ได้
"นายมารับฉันไวเชียว" อี้ชิงที่รีบลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าของตัวเองด้วยอารมณ์ที่อยากจะกลับบ้านไปพักผ่อนจะแย่พูดขึ้นเชิงประชดนิดๆ
"ฉันมารับก็เป็นบุญของนายแล้ว"
"นี่นายยังเกลียดฉันอยู่อีกหรอ" น้ำเสียงผิดหวังที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้หลุดออกมาจนเห็นได้ชัด ผ่านไป 2 ปี อี้ชิงได้แต่นั่งภาวนาให้แบคฮยอนให้อภัยเขา แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล แต่มันก็สมควรอยู่แล้ว ผมยังไม่อยากให้อภัยตัวเองเลย...
"ฉันไม่เคยชอบนายด้วยซ้ำ" คำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับหน้าร้อนผ่าวคอตีบตันกลั้นความเจ็บปวดไว้ไม่ให้แสดงออกมา
"ฉันขอโทษ..."
"เบื่อจะฟังประโยคพวกนี้แล้ว รีบกลับกันเถอะ ฉันเบื่อที่นี่จะแย่และ" แบคฮยอนพูดจบก็เดินนำหน้าออกไป เบื่อที่นี่จะแย่งั้นหรอ! ได้ข่าวว่านายเพิ่งจะเดินเข้ามาไม่ถึง 10 นาที ฉันนั่งรอตั้ง 3 ชั่วโมงกว่า จะรู้หมดแล้วเนี่ยว่าโครงสร้างสนามบินมันเป็นยังไง ย๊า! โมโหชะมัด คนตัวเล็กได้แต่บ่นในใจก่อนจะรีบลากกระเป๋าเดินตามคนตัวโตกว่าออกไปอย่างไม่สบอารมณ์
"นี่นายจะให้ฉันเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่ไหน?" อี้ชิงที่เดินทั้งลากทั้งถูกระเป๋าของตัวเองเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยเมื่อสมัยที่เขายังเด็กๆคุณแม่ชอบพามาหาป้าบยอนอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยได้ค้างคืนสักที วันนี้สินะที่จะเป็นวันแรก...
"ตรงไหนก็ได้" แบคฮยอนพูดปัดๆก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม
"แล้วห้องฉันหละ?" น้ำเสียงแปลกใจผุดขึ้นมาจากคนตัวเล็ก เจ้าตัวที่โดนตั้งคำถามที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกับวางแก้วก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าของอี้ชิง
"ไม่มี นายต้องนอนที่โซฟานี่แหละ ไม่พอใจก็ไปหาคอนโดหรือที่ไหนนอนก็ได้นะ" แบคฮยอนยิ้มเยาะออกมา อี้ชิงได้แต่ยืนข่มอารมณ์ของตัวเองอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ทันไรเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นมาด้านหลังของอี้ชิง
"ไปนอนห้องแบคฮยอนก่อนก็ได้ลูก วันนี้แม่ไปดูคอนโดใกล้ๆมหาลัยให้แบคมาพอดี เดี๋ยวอีก 2-3 วันก็ค่อยย้ายไปอยู่กับแบคที่นู้นเลย แม่ต้องขอโทษด้วยนะพอดีแม่ไม่ว่างเตรียมห้องให้เลยหนะ" เสียงหวานของคุณนายบยอนดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามากอดอี้ชิงด้วยความคิดถึงพรางลูบหัวไปด้วยด้วยความรักและเอ็นดู แต่เจ้าของห้องดูเหมือนจะไม่พอใจ
"แล้วผมจะนอนไหนละครับแม่!" อี้ชิงเหลิบมองคนตรงหน้าก่อนจะหลบสายตาเมื่อแบคฮยอนละสายตาจากแม่มาจ้องเขาแทน
"ก็นอนด้วยกันไปก่อน เพราะยังไงไปนอนคอนโดก็ต้องนอนด้วยกัน นี่แบคฮยอนอย่าเพิ่งโวยวายตอนนี้เลยแม่เพิ่งกลับมาบ้าน แม่เหนื่อย แม่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ" พูดจบผู้เป็นแม่ก็หอมแก้มอี้ชิงแต่ก็ไม่ลืมที่จะเดินไปหอมแก้มลูกชายตัวดีของตัวเองด้วยความเอ็นดูแล้วเดินเข้าห้องไปทิ้งให้ความเงียบครอบงำเด็กหนุ่มทั้งสอง
"ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันขอตัวเองกระเป๋าไปไว้ห้องนายนะ" อี้ชิงชี้ที่กระเป๋าตัวเองขาเตรียมก้าวออกตัวเองข้าวของไปเก็บแต่ก็ต้องชะงัก
"ว่า! นั้นห้องของฉัน"
"ก็คุณป้าให้ฉันนอนห้องนายได้หนิ"
"แต่มันเป็นห้องของฉันนะ"
"ฉันรู้แล้วว่านั้นห้องของนายไม่ต้องบอกแล้ว แต่คุณป้าอนุญาต งั้นฉันขอตัวนะแบคฮยอน" พูดจบคนตัวเล็กก็รีบลากกระเป๋าเข้าไปในห้องของแบคฮยอนทันที ผมรู้ว่าเขาต้องหัวเสียเอามากๆแต่ผมเหนื่อยที่จะมายืนต่อล้อต่อเถียงกัน ผมอยากพักผ่อนหนิ!
ย๊า!! ผมเป็นเจ้าของห้องแท้ๆแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย แม่ผมดันเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านนี้เสียด้วยสิ คอยดูนะ ให้ผมอยู่กับอี้ชิงที่คอนโดหรอ... หึๆ ผมมีของเล่นเสียแล้วหละสิ
ผมเดินเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงคนกำลังอาบน้ำอยู่ หึ ทำตัวตามสบายเกินไปแล้วนะจาง อี้ชิง เห็นแบบนั้นผมก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ผมต้องหาไรทำเสียและ คนเจ้าแผนการเดินตรงปรี่เข้าไปที่สวิชต์ไฟก่อนจะกดปิดมันแล้วเดินไปนั่งนอนตงานอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ
"ไฟดับหรอ!?" เสียงตื่นตกใจดังออกมาจากห้องน้ำเล่นเอาคนที่นอนอยู่บนเตียงแอบหลุดขำออกมาอย่างซะใจ
"คิกๆ.. ฮาๆๆ" คนตัวโตกว่าฝืนกลั้นหัวเราะอยู่บนเตียงแต่ก็ต้องหลุดเสียงดังออกมาเมื่อได้ยินเสียงกรุกกรักๆในห้องน้ำ
"แบคฮยอน! ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างนอก เปิดไฟเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงหวานโวยวายออกมาแต่คนตัวโตกว่าก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร
"เปิดเองสิ ฉันนอนอยู่" รอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยจะปล่อยมันออกมานานกว่า 2 ปี เริ่มผุดขึ้นมา นิสัยขี้แกล้งของเขาแสดงออกมาอีกครั้งเมื่อเขาเจอคนที่หน้าแกล้ง
"ฉันจริงจังนะแบคฮยอน เปิดไฟเดี๋ยวนี้! ย๊า!" เสียงคนในห้องน้ำเริ่มสั่นเทาเหมือนจะร้องไห้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทนไม่ไหวเลยรีบพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมที่จะนุกผ้าออกมาด้วย เนื้อตัวขาวเนียนที่ตอนนี้เปียกไปทั่ว เส้นผมที่ตกลงมาปิดตาเพราะเปียกน้ำบวกกับสีหน้าที่ตื่นตระหนกของคนตัวเล็กทำให้เจ้าคนขี้แกล้งอย่างแบคฮยอนถึงกับหยุดหัวเราะก่อนจะไล่สายตาไปทั่วร่างกายของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ... ไม่หนา...ผมคงไม่คิดว่านายนี่ดูน่ารักเวลา...เปียกหรอกนะ...
"นายนี่มันแย่จริงๆเลยนะแบคฮยอน!" อี้ชิงรีบเดินไปเปิดไฟแล้วรีบเดินไปเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมหันมาแหวใส่แบคฮยอนที่นอนสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียง
หยุดนะแบคฮยอน... เราเกลียดนายนั่นจนเข้าไส้ จะมาคิดบ้าบออะไรแบบนี้ไม่ได้ พี่ฮันจา พี่ไม่ต้องพยายามทำให้ผมชอบนายนั่นเลยนะ ไม่มีทางหรอก... แบคฮยอนได้ไล่ความคิดทุกอย่างออกจากสมองของเขาก่อนจะพยายามข่มตาลงเผื่อสติของเขาจะกลับคืนมาบ้าง
"นี่แบคฮยอน..." ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจิ้มอยู่ที่แก้มของผมอยู่หลายครั้งจนผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็นว่าเป็นนิ้วของอี้ชิงนั่นเองที่พยายามจะปลุกผมให้ตื่น เอ้ย นี่ผมเผลอหลับไปหรอเนี่ย...
"ฉันอาบน้ำนานขนาดนั้นเลยหรอ นายถึงได้หลับไปเนี่ย" อี้ชิงพูดพร้อมกับขยี้หัวตัวเองไปมาเพื่อไล่น้ำที่อยู่บนเส้นผมของเขาออกแล้วมันก็กระเด็นใส่หน้าผมด้วย มันจะมากไปแล้วนะ
"ถ้าค่าน้ำขึ้นฉันจะให้แม่เก็บตังที่นาย" แบคฮยอนยันตัวเองขึ้นมานั่ง
"อย่ามาเวอร์หน่อยเลย นายรีบไปอาบน้ำได้แล้วปะ ดึกแล้วฉันง่วง" อี้ชิงพูดไปก็หาวไป คนตัวโตกว่าเห็นแบบนั้นก็อดเผลอยิ้มบางๆออกมาไม่ได้แต่ก็ต้องข่มหน้านิ่งอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กหยุดหาวแล้วเปลี่ยนมาจ้องหน้าเขาแทน
"ยิ้มอะไร"
"แก่แล้วสายตาฟ่าฟางปะเนี่ย ยิ้มบ้าบออะไรของนาย"
"- -"
"อย่ามาจ้องหน้าฉันแบบนั้นนะ"
"ก็ฉันเห็นว่านายยิ้ม"
"พูดมากเกินไปแล้วนะอี้ชิง"
"นี่ฉันเป็นพี่นายนะ จะเรียก 'พี่' อี้ชิงไม่ได้หรือไง มันยากมากเลยหรอ" อี้ชิงดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์กับการกระทำและคำพูดของคนตัวโตกว่ามานานแล้ว ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาดูเหมือนจะนับฉันว่าเป็นพี่เลย...
"ฉันจะเรียกกับคนที่ฉันเคารพเท่านั้น ฉันไปอาบน้ำและ" แบคฮยอนพูดจบก็ดีดตัวออกจากเตียงแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
...เวลาฉันเห็นหน้านายฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้วนะแบคฮยอน ยังจะทำตัวเหมือนฉันเป็นตัวหน้ารังเกียจอีก... พี่ฮันจา ผมคิดถึงพี่จัง...
...ผมจะต้องทนอยู่กับอี้ชิงอีกนานแค่ไหนกัน นี่พี่กำลังเล่นอะไรอยู่กันนะ พี่ฮันจา...
---------------------------------------------
สวีดัดสวัสดีเจ้าค่ะทุกคน fic exo เรื่องแรงของไรท์เลยนะเนี่ย จริงๆแล้วไรท์ชอบ Hunlay, Hanlay แต่ลึกๆไรท์แอบเคื่องคู่นี้ แบคกับเลย์ดูไม่ค่อยเสวนากัน ไรท์เลยอยากจะดึกจุดจิ้นของสองคนนี้ออกมา แอร้ย >< ติได้นะ ไรท์ไม่รู้ว่าจะถูกใจใครบ้างหรือเปล่า แต่ก็ภาวนาให้มีคนจิ้นคู่นี่บ้าง ไรท์ว่าน่ารักนะ ฮาๆ ถ้าเรตติ้งดี ไรท์จะแฮปปี้ตาสีตาสามาก รักผู้อ่านที่สุดบอกเลย จ๊วบ!
ฝาก Baeklay ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้ออออ
ความคิดเห็น