ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ถุงเครื่องหอม 100%
#ถุงเครื่องหอม
50%
ยังไม่ตรวจคำผิด
แสงอรุณสาดแสงผ่านเข้าเล็กน้อยปลุกคนที่หลับไหลผลันให้ตื่น ร่างกายหนักอึ้ง เมามายเสียจังเลยนะเรา ยิ้มขำเบาๆ ลุกขึ้นเดินออกไปดูวิถีของคนในวังหลวงยามเช้า ที่ตำหนักข้าไม่มีใครผ่านมาสักคน แว่วเสียงหัวเราะเล็กๆของเล่านางกำนัลที่อยู่ข้างตำหนัก ร่างเดินค่อยๆก้าวตามเสียง สะดุดเข้ากัลนางกำนัลประจำตำแหน่งของข้า กำลังรดน้ำดอกไม้สวยๆให้ได้รับอาหารจากคนที่ดูเเลรดน้ำ ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมเบาๆ ลอยเข้ามาติดจมูกของคนที่มาเชยชม ผิวขาวราวกับน้ำนมจับก้านดอกไม้แล้วเอาจมูกจรดกับกลีบดอกไม้สูดดมความหอม เป็นที่พึ่งพอใจยิ่งก่อนจะยกเอาถังน้ำมารดต้นไม้ เรียกให้นางกำนัลทั้งหมดหันมามอง
"คุณหนูเจ้าคะ งานของหม่อมชั้นนะเจ้าค่ะ" เจ้านายตัวเล็กกำลังรดน้ำต้นไม้แทนเขาเสียอย่างนั้น
"ท่านพี่ ข้ามาอยู่ในวังหลวงก็ใช่ว่าจะง้อมือง้อเท้านะเจ้าคะ ให้หม่อมชั้นทำเถอะ ที่บ้านหม่อมชั้นทำเยอะกว่านี้เสียอีก" สายตาอ้อนวอน ทุกครั้งที่มองพลันทำให้ใจอ่อน ค่อยมองการกระทำน่ารักของเจ้านายอย่างเป็นห่วง
สูดอากาศเข้าให้เต็มปอด อ่าาาา เช้าบรรยากาศตอนนี้แหล่ะทำให้ชอบ ใบหน้าเล็กนึกสนุก มือกวักน้ำใส่พี่สาวแล้วนางกำนัลคนอื่นๆ แต่ล่ะคนกลับกวักน้ำกลับไปเหมือนกัน เสียงหัวเราะใสแจ๋วคิกคัก เล่นกันในยามเช้าอย่างสนุกสนาน คนตัวเล็กวิ่งหลบบ้าง นางกำนัลก็เช่นกัน ก็อย่างว่าแม้แต่จะโตแต่ข้าพึงจะอายุ 16 ก็ต้องนึกสนุกเป็นธรรมดา
ในสายตาของใครอีกคนจองมอง เจ้ามีความสุขนักหรือ แต่ข้าไม่ ร่างกายของข้าแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เวลาโดนเครื่องนั้นรัดเข้ากับตัวมันแน่นจนหายใจไม่ออก เหมือนจะตายทุกๆครั้งที่ก้าวขา ในเมื่อข้ารอดมาได้ เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่จิงชวู่! ร่างงามที่หลบในมุมมืดนั้นยื่นถุงผ้าไหมสีฟ้าลายดอกเหมยสีทองเครื่องหอมผสมกับยาพิษหากโดนผสมกับน้ำ สัมผัสกับผิวกายนับว่าตายได้ทันที ส่งให้กับนางคนใช้ให้เอาไปไว้ในห้องสรงน้ำของจิงชวู่ หากเจ้าตาย ทุกอย่างก็จะจบสิ้นลง
ข้าจะได้ครองตำแหน่งแท่นเจ้า เข้ารับใช้องค์ฮองเต้สลัดทุกคนให้ตกต่ำ รอยยิ้มร้ายเดินหนีพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ข้าจะรอฟังข่าวดีของเจ้าจิงชวู่
คนที่เข้าไปในห้องสรงน้ำรีบนำผ้าถุงมาวางไว้กับกลุุ่มถุงผ้าต่างๆบนถาดทองเหลือง ข้าขอโทษด้วยนะเจ้าคะ หม่อมชั้นจำเป็นต้องทำ ครอบครัวข้านั้นลำบากมากจริงๆ ขอโทษคุณหนูด้วยนะเจ้าคะ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาแยกตัวหนี
"คิกๆ ฮ่าๆ คุณหนูเจ้าคะ ไปสรงน้ำเถอะเจ้าค่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่สะบายเอานะเจ้าคะ" นางกำนัลหอบหายใจเบาๆ มองคนตัวเล็กนั่งลงกับพื้นค่อยๆลงนอนกับพื้นหญ้า ชุดสวยเปือนน้ำดินติดกับผ้าให้ดูหม่อง
"รับทราบเจ้าค่ะ ท่านพี่หญิง" ร่างเล็กนอนลงกับพื้นหญ้าสักพักก็ลุกถอนสายบัว แล้วรีบวิ่งแจ้นเข้าตำหนักเป็นการแกล้งที่ได้ผลทุกครั้ง
"คุณหนู!" ยิ้มเอ็นดู แล้วเดินตามคุณหนูตัวเล็ก เพื่อไปเตรียมของเข้ารับใช้
ชุดนอนถูกถอดออกให้ด้วยฝีมือนางกำนัล ผมถูกรวบยกสูง ส่วนท่านพี่เข้าไปเติมน้ำในสระรอให้คุณหนูตัวเล็กเลือกกลิ่นของเครื่องหอม ผ้าฝ้ายหนึ่งผื่นพพันรอบอกยาวถึงหัวเข่า นั่งที่ริมสระ ถาดเครื่องหอม ถูกยกมาวางไว้ข้างสระใกล้กับคนตัวเล็ก ยกดมถุงเครื่องหอมสีมากมายแต่ล่ะถุงกลิ่นแตกต่างกันหยิบจับกลับไปกลับมา มือเล็กหยิบเข้ากับถุงผ้าสีฟ้าลายดอกเหมยสีทอง
------
ต่อ
จมูกเล็กจรดกับถุงค่อยๆปล่อยถุงผ้านั้นลงในน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นยืนขาเล็กค่อยๆหย่อนลงแต่ยังพลันไม่ถึงผิวน้ำ
ตู้มมม!!!!!.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
นางกำนัลคนหนึ่งเหมือนจะสะดุดข้อเท้าตัวเองตกลงสระน้ำเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างเบาๆ ตะเกียกตะกายสักพักก็สงบลง
ทำไมนางจึงนิ่ง ผิวของนางกำนัลเริ่มแดงจัด เริ่มเปื่อยยุ่ยจนน่ากลัว
"กรี๊ดดดดด" นางกำนัลที่พึงเข้ามาดูร้องเสียงดังแล้วสลบลง คนเล็กตัวสั้นระริก ตากลมโตมองมาที่ศพนั้นอย่างตกใจ แล้วไม่คาดฝัน
"ไปเรียกท่านขันที" พี่สาวพูดประคองร่างเล็กๆห้ามใครเข้าใกล้สระน้ำเด็ดขาด
"ท่านพี่....." เสียงเล็กเรียกแผ่วเบา
"ใจเย็นๆนะเจ้าคะ แค่ฝันร้าย..." ดึงคุณหนูเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ถ้าข้าตกลงไป ก็จะเป็นเช้นนั้นใช่หรือไม่ เคราะห์กรรมอันใดของข้าหรือนี้ สงสารนางเหลือเกินต้องมาตายแทนข้าไป
พี่หนิงฮวาค่อยๆประคองคุณหนูออกจากห้องบรรทม ผู้คนมากมายทั้งทหารและขันทีเต็มอยู่ทั่วห้องสรงเพื่อวิเคราะว่าเกิดเหตุการณ์นี้ว่าเป็นแบบนี้ได้เช่นไร ตรวจสอบอย่างระเอียด ทหารผู้หนึ่งเอานิ้วจิ้มลงไปในน้ำเบาๆ ยาพิษค่อยๆกัดจึงเช็ดออก หึ ยาพิษอย่างนั้นหรือ....
"ตักน้ำในสระออก! ท่านขันที เหตุการณ์เช่นนี้ ต้องระมัดระวัง พระนางกำลังเป็นเป้าหมาย" หน้าตาตื่นของทหารอู๋ซื่อชุนบอกกับหัวหน้าขันที
"มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเกิดขึ้น ต่อไปนี้ต้องมีคนมาคุ้มกัน พระนางพึงจะได้รับตำแหน่ง คนต้องอิจฉา สิ่งที่เราทำได้ก็คือ ป้องกันแล้วก็สืบหาต้นตอแล้วทำตามกฏ" นายทหารขั้นสูงกล่าวกลับซื่อชุน
"ผมจะปกป้องพระนางได้หรือไม่" ซื่อชุนกล่าว
"ได้แน่นอนอยู่แล้ว" มือของขันทีผุ็ใหญ่ตบไหล่เบาๆของทหารองค์รักษ์ของฮองเต้ ที่ดูจะชื่นชอบที่จะสืบสวนและดูแลซื่อตรงต่อหน้าที่ เป็นที่พึงพอแก่ผู้ใหญ่ เห็นจะได้เป็นใหญ่เป็นโต
นางกำนัลต่างพากันตักน้ำยาพิษนี้ออกอย่างระวัง แล้วเทน้ำเพิ่มเเพื่อให้ยาพิษนั้นจางลงจนไม่ให้เหลือ
คนตัวเล็กนอนบนเตียงใหญ่อย่างหวาดกลัว ในวังหลวงนั้นน่ากลัว ผู้คนต่างอิจฉาริษยากัน ทำกันได้ลงคอ ต่างกับชานเมืองผู้คนนั้นให้ความเอื้อเฟื้อมีน้ำใจต่อกัน แต่จะว่าไป คนดีในวังหลวงนั้นก็มากมายเช่นกัน คนเลวในชานเมืองนั้นก็มีเช่นกัน ข้าจะสมมติว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงฝันร้าย ร่างเล็กๆมุดลงใต้ผ้าห่มคลุ่มทั้งตัว แล้วข้าจะทำอย่างไรกับครอบครัวคนที่สูญเสีย
Talk:
โลกใบนี้แสนน่ากลัวนะเจ้าค่ะ
ไรท์แต่งนิยายให้งงไหม ถ้างงบอกได้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาให้กำลังใจนะคะ
เม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น