ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อุทยานสวนริมน้ำ 100%
#อุทยานสวนริมน้ำ
100%
ยังไม่ตรวจคำผิด
อุทยานสวนริมน้ำ ศาลาเล็กๆมีโต๊ะจิบน้ำชา คนตัวสูงนั่งมองหน้าคนตัวเล็ก นึกอยากถามคำถามมากมาย แต่ใจกลับสั่งห้าม นางกำนัลรินน้ำชาไว้สองถ้วย มือเล็กยกหนึ่งถ้วยมาเป่าพลางล่ะความเขินนี้
"มีความสามารถอะไรหรือ ถึงได้เข้ามา ในตำแหน่งนี้ได้ " คนร่างสูงมองลึกเข้าดวงตาใส ดวงตาเจ้าช่างสวย.....
"หม่อมชั้น ไม่แน่ใจ ว่าอะไรดลใจให้ฮองเฮานั้นประทับใจได้เพคะ แต่ความสามารถของหม่อมชั้นคือแต่งบทกวี หม่อมชั้นชื่นชอบบทกวีเพคะ" ร่างเล็กยิ้มกว้าง คนตัวสูงจึงเผลอยิ้มตามใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆของทั้งสอง
"พระองค์ล่ะเพคะ ชื่นชอบอะไร" ตัวเล็กถามกลับ
"ข้าเหรอ.... ชื่นชอบบทกระกวี เพลงดาบ แล้วก็ขลุ่ย" พล่ำพูดตอบ
"พระองค์ชั่งมีความสามารถ รอบด้านยิ่งนักเพคะ " ร่างสูงหยิบขลุ่ยประจำกาย พลางออกมาเป่าผิวบรรเลง เป็นทำนอง ให้คนร่างเล็กหวนคิดถึงบ้าน
เสียงขลุ่ยผิวพลิ้วกังวานจากบ้านไหน
แล้วเงียบไปกับสายลมที่พัดโหม
ณ ราตรีที่เสียงหลิวหักโค่นโครม
จู่โจมใจให้คำนึงถึงถิ่นลำเนา
มือเล็กเขียนบทกวีลงในกระดาษ พร้อมฟังเพลงบรรเลงจากองค์รัชทายาท เขียนเสร็จ ก็เอาหัวซบเสาศาลา หลับตาพริ้ม รอยยิ้มเล็กๆ พุดด้วยความชอบใจ เพียงไม่กี่เพลา คนตัวเล็กก็ผลอยหลับไป
"องค์รัชทายาทเพค่ะ คุณหนูผลอยหลับเสียแล้วล่ะเพคะ" นางกำนัลของจิงชวู่กล่าว คนตัวสูงจึงหยุดเป่าแล้วหัดมองคนตัวเล็ก นกน้อย ทำไมเจ้าจึงหลับง่ายหนักล่ะ
"เจ้าไปเตรียมห้องบรรทม ข้าจะอุ้มนางตามไป" กล่าวตอบนางกำนัล นางจึงรีบวิ่งเข้าพระตำหนัก
"ให้หม่อมชั้นอุ้มจะดีกว่าพะยะคะ" ขันทีของนางกล่าว
"ไม่ได้ นางไม่ใช่คนสามัญ ที่ใครจะสามารถแตะต้องได้ ข้าผู้ยศสูงจะดีกว่า นางจะได้ไม่โดนคำประหม่า" คนตัวสูงช้อนคนตัวเล็กขึ้นสู่อ้อมอก
"อืม.." คนตัวเล็กครางเบาๆ หน้ากับซบลงอกแกร่ง ตึกตัก หัวใจข้า มันเต้นแปลกๆ ประหนึ่งจะกระเด็นออกมา พลันมองใบหน้าเล็ก เจ้านี่ขี้เซาเสียจริงนะแม่นกน้อย ขายาวก้าวเดินตามถนนกลับตำหนักของคนตัวเล็กอย่างนุ่มนวน กลัวคนตัวเล็กจะตื่น ความอบอุ่น เหมือนอยู่กับพ่อ ทำให้คนตัวเล็วมุดซบกับอก
"....." เจ้าทำให้ข้าเขินนะ นกน้อย ขันทีเปิดประตูพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด เดินเข้าหลังม่านที่ปิดกลั้นในส่วนของห้องบรรทม นางกำนัลเลิกผ้าห่มขึ้น องค์รัชทายาท วางคนตัวเล็กลงบนแท่น ดึงผ้าห่ม มาคลุมร่างให้คนตัวเล็ก
"เจ้าถอดเครื่องทองออกให้นางด้วยนะ เปลี่ยนชุดให้นางได้หลับสบาย จะได้บรรทมยาวเลย" ร่าสูงก้าวออกจากห้องบรรทมหากคนอื่นมาเห็นนั้น จะเป็นเรื่องไม่ดี
"ข้าจะกลับไปหอหนังสือ" อยากอ่าน และกวีความงามของพระนางเอาไว้ ว่าชาตินี้ จะไม่สามารถมีความรักได้อีกเป็นแน่ นางสมกับตำแหน่งนั้นแล้ว ทั้งเรื่องความงาม ความสามารถ ติดแต่เพียง อาจจะไม่ทันคนในวังหลังนั้นได้ แต่ถ้าหากนางรักข้าตอบ ข้าขึ้นเป็นฮองเต้ จะมอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับนางแน่ ก็เพียงได้แต่คิด
นางกำนัลคนสนิทของจิงชวู่ ถอดเครื่องทองอย่างช้าๆ ปล่อยผมที่ยาวสวยให้เป็นอิสระ เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้าสวยราวกับภาพวาด กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ นางกำนัลค่อยๆบรรจงถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก
เสียงเท้าคนก้าวเดินเข้ามาอยู่ตรงท้องพระะโรง แม่กำนัลจึงรีบออกมาดู เห็นเป็นฮองเฮาและพระสนมทั้งสอง
"คาราวะ ฮองเฮาและพระสนมเพคะ"
"โจ่วเสียนเฟยเล่า" ฮองเฮากล่าวถามนางกำนัล
"ทรงบรรทมเพคะ ฮ่องเฮา"
"ไม่ต้องปลุกนางหรอก ข้าเพียงเอาสมบัติเล็กน้อย มีมาจากข้าและฮองเต้ ทั้งของนางก่อนเข้าวังนั้นด้วย" หีบไม้ถูกส่งมาให้ขันทีประจำตัวของจิงชวู่
"นางหลับตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" หลี่เต๋อเฟยกล่าว
"ตอนอยู่ศาลาเพคะ"
"เจ้าให้ขันทีอุ้มพระนางหรือ" ตาของหยางกุ้ยเฟยเบิกกว้าง
"เปล่าเพคะ องค์รัชทายาททรงอุ้มมาที่ห้องบรรทมเพคะ" ตานั้นเบิกกว้างไปอีก สายตาส่งชิบหากันของพระนางทั้งสาม ไม่ผิดแน่ คิดไว้แล้วไม่ผิด รอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของฮองเฮา
"เจ้าไปไหนนั้น หากนางหลับต้องปลุกให้บรรทมในห้อง หากไม่กล้าก็ให้นางบรรทมแล้วเฝ้านาง คนอื่นจะมองนางว่าไม่ดี ยกเว้นเสียตอนนางไม่สบายเท่านั้น " ฮองเฮากล่าวบอกนางกำนัล
"ถ้านางตื่น ไปบอกคนครัว ทำสำรับให้พระนางเสวยเสียนะ " หยางกุ้ยเฟยบอก เกรงคนตัวเล็กดื่มเพียงเหล้าไม่เสวยข้าว จะต้องป่วยเป็นแน่
"เจ้าต้องรักนางเสมือนพี่น้องของตน อย่าทอดทิ้งนาง" หลี่เต๋อเฟยกล่าว
"ข้าจะกลับแล้วล่ะ" พระนางทั้งสามหันหลังก้าวเดินกลับออกไป หีบไม้สองสามหีบถูกขนด้วยขันที มาไว้ในห้องพระสำอาง จัดเรียงเครื่องทองให้เลือกได้ง่ายตรงหน้ากระจกเงา กรอบไม้ลายดอกโบตั๋น จัดของของพระนางให้เป็นระเบียงพร้อมที่จะใช้ให้พร้อม
--------------------------------
อื้ออ ร่ายเล็กพลิกตัวไปมา แล้วค่อยๆลืมตา กลิ่นหอมของสำรับอาหาร ชวนให้ลุกลอยไปตามกลิ่น
"คุณหนูตื่นแล้วหรือเพคะ หม่อมชั้นเตรียมสำรับคาวหวานเตรียมไว้ให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ" รอยยิ้มจากนางกำนัล ดูจากใบหน้าแล้วนั้นอายุไม่ได้ห่างจากข้าสักเท่าไหร่
"ท่านพี่หนิงฮวา ท่านลำบากเพราะข้ามากไปหรือไม่" คนตัวเล็กยิ้ม พร้อมกับนั่งตรงที่ถูกจัดเตรียมไว้
"ไม่เลยเจ้าค่ะ คุณหนู"
"ชื่อของท่านนั้นมีความหมายที่ดียิ่งนัก ท่านพี่" คนเล็กมองไปที่ใบหน้าของนางกำนัล ที่เสมอเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง
"มีความหมายว่าอันใดหรือเจ้าคะ คุณหนู" ใบหน้าตื่นเต้นให้ความสนใจ เพราะเป็นเพียงนางกำนัลปลายแถว เพราะพึ่งเข้ามาใหม่ ยังไม่มีความรู้ความสามารถ ในแต่ล่ะด้าน
"มีความหมายว่า บุปผาแห่งความสงบ ชื่อนั้นมงคลด้วยนะเจ้าคะ" ใบหน้าเล็กยิ้มแย้ม
"ท่านพี่ ท่านทานอาหารแล้วหรือ" ใบหน้าเล็กหันมองนางกำนัล
"ยังหรอกเจ้าค่ะ รอให้คุณหนูทานเสร็จ จะดีกว่า"
"ท่านพี่ ข้าเหงานะ มาทานเป็นเพื่อนข้าเถอะนะท่านพี่"
"มันจะไม่ดี นะเจ้าค่ะ"
"น้องเป็นคนชวนเองนะเจ้าคะ ไม่ว่าหรอกเจ้าค่ะ ไม่มีใครรู้" รอยยิ้มหวาน ส่งสายตาความจริงจากใจ
"ก็ได้เจ้าค่ะ รอสักครู่นะเจ้าคะ" พระนางอ่อนโยนจนทำให้เกรงใจ จึงก้าวเดินจะไปเอาสำรับมาท่านร่วมกับคุณหนู
"ท่านพี่ชวนเฉิงเกา ด้วยนะเจ้าค่ะ " เฉิงเกาคงทำงานทั้งวันเป็นแน่ เพราะมีหน้าที่ เป็นขันทีประจำตัวข้า คอยรับข่าวสารมากมาย ภายในวัง มาเล่าให้ศึกษา พร้อมทั้ง ขนบทกวีมากมายจากหอสมุดนั้นลงมาให้ข้าอ่าน
ทั้งสองท่านเดินมาพร้อมกันยกสำรับประจำตำแหน่ง แม้กระทั้งเหล้าอีกสามไหเลยทีเดียว
"คุณหนู เฉิงเกาเอาเหล้ามาด้วนนะขอรับ ที่คงขาดเพียงแค่ดนตรีกับนางนารีเท่านั้น" น้ำเสียงตื่นเต้นไม่หายของเฉิงเกา
"ก็จิงชวู่กับหนิงฮวาเป็นนารี ส่วนดนตรี ให้คิดทำนองในใจเองนะเจ้าค่ะ" โจ่วจิงชวู่กล่าว
ใบหน้าเล็กเชิงมีอารมณ์ขันเรียกเสียกหัวเราะจากทั้งสองคนรับใช้นั้นได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะเข้าการรับใช้ได้ไม่นาน คุณหนูมีความโอบอ้อมอารีเป็นที่หนึ่ง คนจะทำงานร่วมกันต้องมีทั้งความเห็นใจ ซื่อสัตว์เป็นที่หนึ่ง เหล้าถูกรินใส่จอกแล้วยกดื่ม หลายครั้งก็ไม่ได้ทำให้เมาแม้แต่น้อย กลับทำให้มีอารมณ์ขันเพิ่มขึ้น เรื่องเล่ามากมายถูกเล่าให้เป็นเรื่องรื่นเริง นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ดี ความโชคดีในหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้น จิงชวู่จึงลืมเรื่องราวที่ไม่ดีไปเสียหมด แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าจุดเริ่มต้น หาใช้ตอนเดินเข้าวังหลวงไม่ เสียงหัวเราะคลื่นเคลง ยามค่ำคืนที่ชั่งเงียบสงบ
ดื่มสุราพึงเมามาย
วาจาหลังเมามาย
เป็นวาจาจากใจจริง
Talk:
นกน้อยคล้อยบินมาเดียวดาย คิดคิดมิวายกังวลให้หม่นฤทัยหมอง
คนอ่านไรท์หายยย อึ่กกฮืออออ ลืมกันแล้วหรืออเจ้าหญิงของไรท์
ไรท์โดนดอง 5555 ร้องไห้แปบนะคะ เค้าหายป่วยแล้วนะ
อีกสักหน่อยจะเปิดเทอมล่ะ
ไรท์แต่งนิยายให้งงไหม ถ้างงบอกได้นะคะ
อัพสั้นๆนะคะ เนื่องจากไม่ค่อยว่าง ตอนแรกเหมือนจะว่างแล้ว แต่ก็ไม่ว่าง(?)
ฝากติดตามต่อๆไปนะคะ ติชมได้
#เม้นไว้ให้กำลังใจด้วยนะ
#เม้นถามได้นะถ้าไม่เข้าใจอันไหน ไรท์จะเม้นตอบอิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น