ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro:
ศักราชเจินกวนปีที่ 11
แสงแดดที่ค่อยๆสาดส่องไปทั่วบริเวณหมู่บ้านเล็กๆใกล้หุบเขาและลำธาร ผู้คนมากมายที่ตื่นเช้ารีบทำมาหากินตามประสาคนนอกเมือง
เสียงเรียกลูกค้าดังอยู่เนื่องๆของพ่อค้าปลา บ้านหลังใหญ่ในตลาดที่เปิดเป็นร้านขายเครื่องหอมและกระดาษของเศรษฐีผู้มั่งคั่งที่สุดตอนนี้ก็ว่าได้
ผู้หญิงร่างเล็กที่กำลังจัดเตรียมสินค้าออกขายในยามเช้านี้มองดูการค้าขายอาหารสดหน้าร้าน 'วันนี้ชั่งดูครึกครื้น'
ระบายยิ้มบางๆ วันนี้ทั้งวันข้าจะได้เล่นอะไรบ้างน้าา แค่คิดก็มีความสุขเสียแล้ว
"จิงชวู่" เสียงเรียกของท่านพ่อดังมาจากหลังบ้าน ทำให้ร่างเล็กที่กำลังเพลิดเพลินกับความคิดสะดุ้งเล็กน้อย วิ่งไปหาผู้เป็นพ่อ
"เจ้าคะ ท่านพ่อ" สีหน้าของพ่อเคร่งเครียด ประหนึ่งว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ
"แขกจากในวังจะมาบ้านเรา ทั้งราชการชั้นผู้ใหญ่ เจ้าทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย แล้วอยู่ในบ้านรอต้อนรับเสียก่อนล่ะ" ในเรื่องทำความสะอาดเป็นเรื่องที่จิงชวู่ผู้นี้ทำอยู่แล้วทุกวัน แต่ห้ามกันออกไปเล่นแบบในๆเช่นนี้มีหรือว่าหน้าตาจะยังสละสลวยอยู่ได้ ใบหน้าหวานหน้างอเป็นปลาทู
ป๊อก!
เสียงดีดเข้าเหม่งกลมๆ ใบหน้าเล็กยู่ลงเล็กน้อย
"อย่าแม้จะคิดหนีออกไปเล่นเชียว" การกระทำเช่นนี้ มิใช่ท่านพ่อ แต่เป็นผู้เป็นแม่นั้นเอง
"ท่านแม่ชั่งรู้ทัน เสมอ" มือเล็กรวบกอดเอวท่านแม่ไว้อย่างออดอ้อน ก่อนจะเอ่ยถาม
"ท่านแม่ข้า งานอันใดกันจึงสำคัญขนาดลูกต้องมาต้อนรับด้วยเล่า ทีเมื่อก่อนไล่กันไปเสียไกลๆ" ใบหน้าซุกอ้อนกับแขนผู้เป็นแม่
"เจ้าค่อยดูเอาแล้วกัน ไปทำความสะอาดบ้านแล้วอาบน้ำเสียให้หอมๆ" มือที่เริ่มย่นหน่อยๆตามอายุลูบลงตรงผมนุ่มนั้นอย่างเบาๆ
"ทานแม่ข้า จิงชวู่ทำงานบ้านนั้นเสร็จเสียนานแล้ว อาบน้ำนั้นขอพักอีกหน่อย ยังเช้าอยู่เลย.." เสียงหวานบ่นอุบอิบเบาๆของคนเป็นแม่
"ไปอาบน้ำบัดเดี๋ยวนี้ อย่าช้าเชียว" ท่านพ่อชึ่งฟังอยู่นาน มือย่นดึงจมูกเล็กๆของลูกสาวตัวเล็ก ที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเสียแล้ว นึกใจหายหน่อยๆ คนแก่สองคนคนมองร่างเล็กๆของลูกที่ค่อยๆหายเข้าห้อง 'พระราชสาส์น' ส่งมาเพื่อขอลูกสาวเข้าวังในฐานะไฉเหริน เนื่องด้วยความงามอันไม่เป็นสองรองใครพร้อมทั้งความสามารถในการแต่งกวีดังออกไปทั่วทิศซึ่งเป็นที่หมายของขุนนางชั้นผู้ใหญ่เพื่อจะมาสู่ขอให้ลูกและให้ตนเองบ้าง แต่ไม่เคยคิดจะไปถึงในพระราชวัง อีกไม่กี่เพลาข้างหน้านี้ทหารซึ่งนำขบวนมารับถึงที่บ้าน
ถึงกระนั้นก็ไม่รู้จะบอกลูกอย่างไร....
กลิ่นดอกไม้นานาพรรณพร้อมทั้งสมุนไพรหอมช่วยในเรื่องผิวพรรณตีฟุ้งเข้ากับน้ำ ร่างเล็กลูบไล้ผิวเนียนเบาๆ ชอบเหลือเกินเวลาอาบน้ำนี้กลิ่นหอมสมุนไพรที่ตนและท่านแม่เป็นคนเลือกช่วยกัน เคลื่อนตัวออกจากสระ หยิบผ้าฝ้ายซับเอาหยดน้ำที่เกาะบนตัว ยิ้มให้กับตัวเองในกระจก อยู่ๆกลับรู้สึกใจหาย แปลกจัง.... พลางส่ายหน้าเบาๆ หยิบชุดผ้าไหมที่ท่านพ่อซื้อให้เป็นของขวัญสีขาวลวนมาสวมใส่ ประดับผมด้วยปิ่นเงินรูปดอกเหมยสีเขียวอ่อนที่ท่านแม่ซื้อให้ตอนเข้าไปในเมือง เมื่อก่อนไม่ค่อยอยากใส่ปิ่นนี้สักเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับอยากใส่เสียอย่างนั้น ส่งยิ้มบางๆให้กับตัวเอง อยากออกไปเดินเล่นที่ตลาดจังเลย... เดินไปชะเง้อมองขอบหน้าต่าง เห็นขบวนเกี้ยวสีทองและเกี้ยวไม้ซึ่งก็ค่อนข้างยิ่งใหญ่นักชั่งดูแปลกตา ปกติขุนนางผู้ใหญ่มาขบวนก็ไม่ใช่จะใหญ่เช่นนี้ อย่างกับจะมาสู่ขอใคร วิ่งออกจากห้องมาดูหน้าบ้านเสียให้เต็มตา ลูกใครกันได้เศรษฐีชั่งมีบุญเหลือเกิน แต่พลันแปลกใจขบวนเกี้ยวกลับหยุดอยู่หน้าตน ท่านพ่อและท่านแม่มายืนข้างๆ แล้วคุกเข่าลง นี่เรื่องอะไรกันหรือ....
"จิงชวู่ คุกเข่าสิลูก... " ท่านแม่กล่าว ร่างเล็กคุกเข่าลงกับพื้น สมองทั้งงงและสับสนไปหมด พอมองไปยังเกี้ยวทองนั้น มีดาบทองสักลวนลายมังกรสวยงามวางอยูบนแท่น
"แม่นางจิงชวู่ขอรับ มอบฉันมีหน้ามารับเข้าพระราชวัง เพื่อไปรับตำแหน่งไฉเหรินตามพระราชสาส์นที่ส่งมอบให้ตามพระราชองค์การ" ขันทีที่ดูเสมือนเป็นขันทีชั้นผู้ใหญ่กล่าว
"เหตุใด ข้าไม่รู้เรื่องเลยเล่าท่านแม่...." น้ำตาคลอหน่วงตากลมโตสั่นระริกกำชุดผ้าไหมนั้นแน่น สับสนไปหมด กลัวเหลือเกินถ้าจะจากคนที่เป็นที่รักทั้งสองคน
"เจ้าต้องได้เข้าวังหลวงนั้นเป็นเรื่องจริง ไปตามราชองค์การ แล้วใช้ชีวิตในรั้วในวังหลวง ดูแลตนเองด้วย...." มือของขันทีชั้นผู้ใหญ่ยื่นมาเชิญให้ลุกขึ้น มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปจับมือ พยุงตัวเองขึ้นนั้นแสนลำบาก ตั้งแต่เกิดมา จริงว่าข้าชอบเที่ยวเล่น แต่มิเคยห่างจากท่านแม่และท่านพ่อเลยสักครั้งเดียว มันแน่นไปทั่วอก เพราะเป็นราชองค์การเลยมิสามารถขัดได้
"ท่านพ่อและท่านแม่ ข้า...." กะจะก้าวขาหันหลังกลับ น้ำตาที่คลอไว้นั้นก็ไหล
"ไปเถอะ จากกันแค่นี้ ไม่นานก็จะได้เจอกัน ห่างคิดถึงก็เขียนจดหมายมา " มือหนายุนลูบลงเส้นผมนุ่มเบาๆ ปลอบขวัญ
ร่างเล็กพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นเกี้ยวไม้นั่น
"ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี" เสียงน้อมส่งพระราชองค์การ ทหารนายแบกเกี้ยวยกเกี้ยวขึ้น ร่างเล็กหันไปมองบ้านที่อยู่ตั้งแต่แต่เกิด พลันมองหน้าผู้ให้กำเนิดทั้งสองท่านนั้น กักข่มความเจ็บปวดไว้ให้มากที่สุด ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงข้า หากจะรู้ได้ไม่ ว่าการข้างหน้าจะเป็นเช่นไร จะร้ายจะดีต่อจากนี้คงเป็นตามกรรม ที่ถูกพระองค์ผู้สั่งชะตาชีวิตให้เดินไปทางใด
เดินทางมาห้าวัน กว่าจะถึงวังหลวงนั้นเล่นเอาเหนื่อยไปหมด ระหว่างทางขันทีผู้อาวุโสเล่าให้ฟังว่า " แท้จริงท่านนั้นใช่ลูกพ่อค้าไม่ แต่ท่านนั้นเป็นถึงลูกเสนาบดีกลมการคลังและมีแม่เป็นถึงเชื้อพระวงค์เลยที่เดียว แต่ด้วยเหตุอันใดไม่ทราบทำให้ท่านทั้งสองเบื่อใช้ชีวิดในวังหลวง แล้วออกไปค้าขายที่นอกเมือง เรื่องความฉลาดของท่านก็ดังไปทั่วทิศไม่แพ้ท่านพ่อเลยทีเดียว" จะว่าอีกก็ใช่ เพราะท่านพ่อและท่านแม่ไม่ค่อยบอกเรื่องราวชีวิตในวังหลวงเลยแม้แต่น้อย ส่วนเรื่องความฉลาดในแต่ละด้านโดนอบรมจากท่านทั้งสอง ที่ทรงฝึกฝนให้แต่ยังเล็กเช่นนี้ แต่ยังไม่สามารถเทียบเท่าท่านทั้งสองได้เลยแม้แต่น้อย
ก้าวเท้าลงจากเกี้ยวไม้ พระราชวังพร้อมทั้งพระตำหนัก ส่วนดอกไม้ชั่งดูแปลกกว้างขว้างทำให้ลืมความเหนื่อยที่ผ่านมาเสียหมด ยืดร่างเล็กน้อยคลายความปวดเมื่อย
"ท่านต้องไปตำหนักไฉเหรินใหม่ทางทิศตะวันตก เพื่อไปตรวจร่างกาย" ขันทีผู้อาวุโสกล่าวแนะนำ ใบหน้าเล็กพยักหน้าเล็กน้อยมองไปตามทิศที่ขันทีบอก สองขาค่อยๆก้าวเดินไปตามทาง เสียงหญิงสาวมากมายคุยกันดูสนุกสนาน ชะเง้อคอมอง มีขันทีตรวจและวัดร่างกาย เฮ้ออ ผู้คนมากมายดูวุ่นวายเสียจริง ร่างเล็กยืนพิงประตูไม่อยากจะก้าวเข้าไปแม้แต่น้อย
"ท่านคือไฉเหรินคนใหม่ใช่หรือไม่!"
talk:
อัพแล้ว^///^ การเข้าเมืองครั้งแรกของคุณหนู จะเป็นยังไงติดตามด้วยน้อออ
ผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ
เม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ จุ๊บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น