(sf/os) fellas ★ chanbaek

ลำดับตอนที่ #5 : - gift, give, you -

? cactus

            ปาร์คชานยอลกำลังครุ่นคิดถึงเด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีคาราเมล

            ทั้งสองไม่ได้สนิทกันในลักษณะที่มองตาก็รู้ใจ แล้วก็ไม่ได้รู้เรื่องราวของอีกฝ่ายมากเท่าไหร่นัก แต่พวกเขาก็คุ้นเคยจนสามารถกินข้าวช้อนเดียวกันได้ นอนร่วมเตียงกันได้หรือแม้กระทั่งอาบน้ำด้วยกันก็เคยทำมาแล้ว

            มันเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อสามอาทิตย์ก่อนที่แบคฮยอนสารภาพรักกับเขา

            ไม่มีคำไหนที่อธิบายความรู้สึกของชานยอลได้ดีมากไปกว่าคำว่าช็อค ประโยคสั้น ๆ อย่าง “ผมชอบพี่” ยังคงกระเด้งกระดอนอยู่ในสมองของชานยอลอย่างที่สลัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้แบคฮยอนชอบเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ได้ฟังนั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่นหรือไม่ เพราะการรู้จักกับบยอน แบคฮยอนถือเป็นเรื่องแปลกอย่างหนึ่งในชีวิตของชานยอลเลยก็ว่าได้ เขาและเด็กตี๋มีทุกอย่างที่ตรงข้ามกันชนิดที่เรียกได้ว่าแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว ความแตกต่างที่ว่านี้เริ่มตั้งแต่ลักษณะภายนอกของทั้งสอง รวมไปถึงวิธีในการดำเนินชีวิต วิธีคิดและนิสัย

ชานยอลเป็นผู้ชายที่ไม่มีอะไรโดดเด่นนอกไปจากความสูง เขาซ่อนดวงตากลมโตไว้ใต้แว่นสายตาหนาเตอะและไม่ชอบสุงสิงกับใคร ชายหนุ่มใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านตำราเรียนและหนังสือดาราศาสตร์ เขาคิดว่าจักรวาล เอกภพและดวงดาวให้ความบันเทิงใจแก่เขาได้มากกว่าสื่อบันเทิงชนิดไหน ๆ ชานยอลเป็นผู้ชายประเภทที่สามารถท่องชื่อดาวบริวารของดาวเสาร์โดยเรียงลำดับจากใหญ่ไปเล็กได้ทั้ง 62 ดวงแต่กลับไม่รู้จักชื่อของสมาชิกวงเกิร์ลเจเนเรชั่นแม้แต่คนเดียว นอกจากการหลงรักในดาราศาสตร์แล้ว ชานยอลยังสนใจในงานศิลปะ อย่างเช่นการวาดรูป การพับกระดาษและการแกะสลัก ด้วยเหตุผลนี้ เขาจึงถูกขนานนามว่าเป็นไอ้จืดชืดประจำชั้นเรียนและไม่ได้รับความสนใจจากคนรอบข้างเท่าไรนัก

ในขณะเดียวกันนั้น แบคฮยอนเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่เคยแต่งชุดนักเรียนถูกระเบียบและหลงรักการดูฟุตบอลมากกว่ากิจกรรมใด ๆ บนโลก เขาง่วงทุกครั้งที่แตะหนังสือเรียนและหลับสนิทเมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์ แต่เขากลับมีความสุขเสมอที่ได้สูบบุหรี่และเข้าร้านสัก แบคฮยอนสักที่ไหล่ขวา กระดูกเชิงกราน เอวข้างซ้าย และมีแผนที่จะไปสักเพิ่มอีกในเร็ว ๆ นี้ ชื่อของบยอน แบคฮยอน เป็นที่รู้จักดีในนามของตัวร้าย เขาติดอันดับเด็กเกเรที่ถูกทางโรงเรียนทำทัณฑ์บนเอาไว้และมีโอกาสถูกไล่ออกทันทีหากเขาก่อเรื่องอีกเพียงแค่ครั้งเดียว

ทำไมเด็กนั่นถึงชอบเขากันนะ?

เป็นอีกวันที่แบคฮยอนมาใช้เวลาอยู่กับเขา ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนที่นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างสะท้อนอยู่ในเลนส์แว่นของคนตัวสูง รอยสักแปลกตาตรงท้ายทอยขาวทำให้ชานยอลรู้ว่าแบคฮยอนไปสักมาเพิ่มอีกแล้ว ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงพลางทอดสายตามองไปยังร่างเล็ก ๆ ของคนตรงหน้า และเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ ดวงตารีเรียวคู่นั้นก็หันมาประสานสายตา

            “วันนี้ไม่ไปหาฮโยจองหรอกเหรอ?

ร่างสูงโปร่งไม่ละสายตาออกจากร่างขาว ๆ สักวินาทีเดียวตอนที่เอ่ยถามออกไป คิ้วของเด็กเกเรเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามอย่างไม่ทุกข์ร้อน

 “พี่ก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม”

ชานยอลชินเสียแล้วกับความนิ่งเฉยของแบคฮยอน มือเรียวยกบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจในขณะที่ภายในหัวของชานยอลมีแต่คำถาม แบคฮยอนชอบเขาอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมถึงชอบเขา แล้วถ้าชอบจริง ๆ ทำไมแบคฮยอนถึงไม่แสดงท่าทีเขินอายกับเขาบ้างเลยล่ะ หรือเรื่องที่เจ้าเด็กนี่สารภาพในวันนั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่นใช่ไหม?

ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าบยอน แบคฮยอนมีเสน่ห์มากแค่ไหน  จอมแสบนั่นเป็นที่หมายปองของใครหลาย ๆ คน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องหรือเพื่อนในชั้นเรียนก็อยากครอบครองแบคฮยอนทั้งนั้นและนั่นรวมไปถึงชเว ฮโยจอง หญิงสาวเจ้าของใบหน้าน่ารักคนที่แบคฮยอนดูจะให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ แบคฮยอนพาฮโยจองไปเที่ยวบ่อยครั้ง บางวันทั้งสองก็หายไปด้วยกันหลายชั่วโมงและกว่าที่แบคฮยอนจะกลับมาถึงห้องก็เป็นเวลาที่ชานยอลหลับไปแล้ว เขามักจะรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกเพราะร่างหอม ๆ ของเจ้าเด็กดื้อที่แทรกตัวเข้ามาในอ้อมแขน

ความไม่ชัดเจนดำเนินมาเป็นเวลาหลายเดือน บ่อยครั้งที่แบคฮยอนทำเหมือนว่าสนใจแต่สุดท้ายก็ทิ้งเขาไว้ข้างหลังแล้วออกไปกับเด็กสาว และเพราะแบบนั้น ชานยอลจึงไม่เคยมั่นใจเลยสักวินาทีเดียวว่าคำสารภาพของแบคฮยอนที่มอบให้แก่เขานั้นจะเป็นของจริง

“วันเกิดแล้วทำไมเหรอ? นายไม่อยากใช้เวลาร่วมกับเธอในวันสำคัญรึไง?”

“แล้วทำไมผมต้องอยากใช้เวลาร่วมกับฮโยจองด้วยล่ะ ในเมื่อผมอยากใช้มันกับพี่” น้ำเสียงเรียบเฉยก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งของแบคฮยอนที่ทำให้ชานยอลเดาอะไรไม่ได้เลย  เขามองเด็กหนุ่มที่กำลังพ่นควันสีขาวขุ่นออกทางจมูก เด็กแสบดับแท่งนิโคตินก่อนจะกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่างแล้วก้าวเท้าเข้ามาหา ผืนเตียงยวบลงไปทันทีเมื่อแบคฮยอนทิ้งตัวลงมานั่งข้าง ๆ ร่างเพรียวเอนลงมาซบที่ไหล่กว้างก่อนจะส่งมือเรียวมาสอดประสานกับมือใหญ่ ชานยอลนั่งนิ่งและปล่อยให้แบคฮยอนทำทุกอย่างที่ต้องการ เขาไม่เคยห้ามหรือขัดขืนเพราะไม่อาจปฏิเสธว่ารู้สึกดีกับสิ่งที่แบคฮยอนทำกับตัวเอง

“อย่าบอกนะว่าพี่ก็คิดว่าผมชอบฮโยจองเหมือนกัน?” เด็กหนุ่มพูดอย่างนิ่งเฉยเช่นเดิมแต่มันกลับกระแทกใจของชานยอลได้อย่างตรงเป้า แบคฮยอนเผยอยิ้มอย่างที่ชานยอลจะต้องใจสั่นหากได้เห็น และเพียงแค่กะพริบตาแบคฮยอนก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างกายผอมแห้งของชานยอลเสียแล้ว คนตัวสูงไม่แน่ใจว่าที่แผ่นหลังของเขาราบไปกับแผ่นเตียงนั้นเกิดจากแรงโน้มถ่วงของโลกหรือเกิดจากเด็กหนุ่มกันแน่ แว่นสายตาของเขาถูกมือขาวถอดออกไปก่อนที่หน้าอกเปล่าเปลือยของแบคฮยอนจะทำให้ชานยอลหายใจติดขัด เขาเผลอส่งมือออกไปจับไว้ที่เอวขาว ๆ และนั่นทำให้แบคฮยอนยิ้มบางเบาด้วยความพอใจ “ผมชอบให้พี่หึงผมนะ”

“ฉันไม่ได้หึง”

“เหรอครับ?” ชานยอลนึกอยากจะตีปากเล็ก ๆ นั่นให้เลิกซักถามเขาเสียที แต่สิ่งที่เขาทำกลับเป็นแค่การไล้มือไปตามแนวกระดูกสันหลังของแบคฮยอนเท่านั้น “ถ้าไม่ได้หึง แล้วทำไมพี่ถึงหน้าบึ้งทุกครั้งเวลาที่ผมออกไปกับฮโยจองล่ะ?”

สาบานว่าชายหนุ่มไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองแสดงท่าทีอย่างไรเวลาที่เห็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นมาหาแบคฮยอนที่ห้องแล้วออกไปด้วยกัน เขาแค่รู้สึกไม่ชอบใจและหงุดหงิดทุกครั้งที่แบคฮยอนเลือกจะไปกับฮโยจองแทนที่จะใช้เวลาอยู่กับเขา

ชานยอลกำลังท่องชื่อดาวบริวารของดาวเสาร์ทั้ง 62 ดวงเมื่อใบหน้าของแบคฮยอนเลื่อนเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้สติของชานยอลลอยล่องเหมือนหมู่ดาวในอวกาศและเขาพร้อมที่จะระเบิดความรู้สึกออกมาเหมือนกับอุกกาบาตที่ร่วงลงมากระทบกับพื้นผิวโลก

“ฉันไม่ได้หึงอะไรทั้งนั้น ก็แค่คิดว่าฮโยจองคงจะเตรียมของขวัญไว้ให้นายแล้ว เธอคงจะเสียใจมากถ้านายไม่ไป”

“พี่รู้ไหม...ว่าพี่นั่นแหละ คือของขวัญที่ผมอยากได้ที่สุดแล้ว”

“…”

“ผมรู้ว่าพี่คงไม่ชอบที่ผมออกไปกับฮโยจองบ่อย ๆ แต่พี่เชื่อผมเถอะว่าที่ผมบอกว่าผมชอบพี่...ก็เพราะว่าผมชอบพี่จริง ๆ”

          อุกกาบาตแตะสัมผัสเข้ากับพื้นดินแล้ว...

สิ้นประโยคของแบคฮยอนเป็นวินาทีเดียวกับที่ชานยอลพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเด็กแสบเอาไว้แทน เราไม่เคยอยู่ในท่าทางล่อแหลมแบบนี้มาก่อนจึงทำให้ก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นแข่งกันเต้นแรงอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร และวินาทีต่อมาก็คือวินาทีแรกในชีวิตของชานยอลที่ได้รู้จักกับรสชาติของนิโคติน มันฝืดเฝื่อนแต่กลับหวานล้ำเพราะเป็นนิโคตินที่อยู่ในโพรงปากของแบคฮยอน

ดวงตารีเบิกกว้างอย่างตกใจตอนที่ชานยอลประทับจูบลงมา แบคฮยอนไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่สนใจแต่ตำราเรียนอย่างชานยอลจะจูบเก่งถึงขนาดนี้ ริมฝีปากหยักนั่นทั้งบดเบียด ดูดดึงและหยอกเย้าให้จอมเกเรถึงกับแข้งขาอ่อน

แบคฮยอนคิดว่ามีบางอย่างติดไปกับชานยอลยามเมื่อคนตัวสูงถอนจูบออกไปและสิ่งที่ว่านั้นก็คือหัวใจของเขานั่นเอง

            “พ...พี่จูบผมทำไมวะ”

            “นี่ไม่ใช่จูบ”

            “…”

          “แต่นี่คือของขวัญ”

            ชานยอลเพิ่งเคยเห็นแก้มอวบ ๆ ของเด็กดื้อเวลาที่ขึ้นเป็นสีแดงจัด มันน่าหมั่นเขี้ยวจนเขาต้องก้มลงไปฟัดแรง ๆ  ให้สมกับความต้องการ ชายหนุ่มเคลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูขาวก่อนที่จะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ลมอุ่น ๆ ที่กระทบกับจุดอ่อนไหวกลับทำให้บางอย่างในตัวของแบคฮยอนกำลังตื่น

“เป็นของขวัญที่ไม่ต้องห่อ ไม่ต้องแกะแล้วก็ไม่ต้องซื้อเหมือนของขวัญชิ้นไหนด้วย ถ้าอยากได้อีก ให้บอก”

            “ใครจะไปอยากได้วะ”

            “แน่ใจ?”

ถึงแม้จะเขินอายจนแดงก่ำไปทั้งตัวแต่เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ ชานยอลกระตุกยิ้มชอบใจที่ทำให้จอมแสบอย่างแบคฮยอนกลายเป็นแมวน้อยได้ และคนตัวเล็กเองก็คงต้องยอมรับว่าเขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของชานยอลมาก่อน มันเป็นมุมที่อันตรายและทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจนน่ากลัว

ชานยอลเพิ่งได้ค้นพบสิ่งที่น่าสนใจกว่าเอกภพ ในขณะที่แบคฮยอนนั้นได้ค้นเจอสิ่งที่ชอบมากกว่าการสัก

            มือใหญ่ของชานยอลไต่ลงไปที่ขอบบ๊อกเซอร์สีน้ำเงินของคนใต้ร่าง เขาจ้องไปที่ยอดอกสีหวานที่ล่อตาล่อใจมาได้พักใหญ่แล้ว แต่ถึงกระนั้นจุดมุ่งหมายแรกที่ชานยอลเลือกไปก็ยังคงเป็นริมฝีปากบางแสนนุ่มนิ่มที่เขาเพิ่งได้ลิ้มรสไปเมื่อครู่  ชานยอลลืมไปแล้วว่าจุดกำเนิดของจักรวาลนั้นคืออะไร เช่นเดียวกับแบคฮยอนที่จำทางไปร้านสักเจ้าประจำไม่ได้แล้วเพียงเพราะถูกจูบที่แสนดุเดือดนี้เข้ามาล่วงล้ำ เสียงลมหายใจในห้องที่เงียบเชียบค่อย ๆ หลอมเหลวให้เลือดของคนทั้งสองใกล้ถึงจุดเดือด แบคฮยอนหอบหายใจถี่ไปพร้อม ๆ กับเผยอริมฝีปากจูบตอบวายร้าย หากต่อไปนี้มีใครมาเรียกชานยอลว่าไอ้จืดชืดอีกเขาคงจะต้องเถียงขาดใจว่าชานยอลไม่ได้เป็นแบบนั้น มือเรียวคล้องเอาไว้ที่ลำคอแกร่งก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นขยุ้มเส้นผมสีดำสนิทเมื่อความหวามหวิวรุกรานในความรู้สึกจนแทบทนไม่ไหว

            กางเกงขายาวของชานยอลและบ็อกเซอร์ของแบคฮยอนถูกถอดออกอย่างรีบร้อนตามแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง  แต่ก่อนที่ยานอวกาศจะถูกปลดปล่อยให้สำรวจดวงจันทร์ ตอนนั้นเองที่ชานยอลเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยเสียงแหบเครือ

“รู้ความหมายของดอกกุหลาบแดงไหม?”

แบคฮยอนทำหน้าไม่เข้าใจพลางช้อนสายตาหวานเชื่อมขึ้นมองชานยอลด้วยความสงสัย อวัยวะบางส่วนของเขาเรียกร้องให้ถูกสัมผัสและคงมีแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่จะทำให้เขาหายทรมานได้

“ไม่รู้”

“เออ ไม่รู้เหมือนกัน”

สำหรับชานยอล การให้ดอกไม้ไม่ได้สำคัญที่ความหมายแต่สำคัญที่เจตนา และเจตนาของเขาก็มีเพียงแค่ความต้องการให้ ผู้ที่ชื่นชอบศิลปะอย่างชานยอลใช้เวลาทั้งคืนในการพับกระดาษเป็นดอกกุหลาบสีแดงเพื่อมอบมันเป็นของขวัญให้แก่แบคฮยอน เขาพับมันเป็นจำนวนเท่าอายุของคนตัวเล็กและเตรียมเซอร์ไพรส์เด็กเกเรหลังจากนี้

ความจริงแล้วชานยอลรู้ดีว่าความหมายของดอกกุหลาบแดงคืออะไร ซึ่งมันก็เป็นความหมายที่สุดแสนเรียบง่ายแต่ทว่าลึกซึ้งยิ่งกว่าคำพูดไหน ๆ เพราะกุหลาบแดงนั้นมีความหมายแทนคำว่า...ฉันรักเธอ

แต่สาบานเถอะว่าชานยอลไม่พูดคำนั้นออกมาให้เด็กแสบฟังแน่ๆ  หากเขาต้องการพูดอะไรแทนคำว่ารักก็คงจะเป็นประโยคนี้ และเขาเชื่อว่ามันสามารถทำให้แบคฮยอนใจสั่นได้มากกว่าดื่มอเมริกาโน่วันช็อตเสียอีก

“ขอบคุณที่เกิดมานะ...แบคฮยอน”

END

สุขสันต์วันเกิดนะแบคฮยอนนนนน

ขอบคุณที่พี่เกิดมานะ J

Up: 08/05/2016 (อยากอัพวันเกิดพี่แบคมาก แต่ไม่ทัน โว้ยยยยยยยยย เกรี้ยวกราด 5555555555555555)