(sf/os) fellas ★ chanbaek

ลำดับตอนที่ #2 : - mouth to mouth -

  

           บยอน แบคฮยอนตระหนักอยู่เสมอว่าผู้คนในเมืองดอร์ลานากว่าหกสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์ไม่ต้องการให้เขาเกิดมา

มันเป็นเปอร์เซ็นต์ที่เด็กหนุ่มคาดไปเอง บางทีมันอาจจะเป็นเจ็ดสิบ แปดสิบห้าหรือเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เลยก็ได้...ใครจะไปรู้

แบคฮยอนยังจำได้ดีถึงหัวข้อข่าวประจำวันที่ 6 มิถุนายน ซึ่งมันก็คือสิบเดือนที่แล้ว เพียงแค่อักษรภาษาสวีเดนขนาดใหญ่ที่ถูกพาดไว้บนหนังสือพิมพ์แต่กลับดึงดูดความสนใจจากผู้คนกว่าค่อนสมอลันด์ได้ และเนื้อหาของข่าวนั้นก็คือจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขา ถ้าจะให้เล่าโดยละเอียดก็อาจจะต้องใช้เวลานานและใช่ แบคฮยอนไม่อยากที่จะรำลึกถึงเหตุการณ์นั้นอีก แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดที่จะเล่าเรื่องราวอย่างคร่าว ๆ ไม่ได้

ครอบครัวของเขา พ่อ แม่ รวมทั้งพี่ชายถูกฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยมในบ้าน ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นความโชคดีที่มีเขาเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว ข่าวของครอบครัวเขากลายเป็นข่าวเขย่าขวัญที่สุดในรอบหลายปีเพราะหมู่บ้านที่เขาอยู่เป็นหมู่บ้านศิลปะอันเงียบสงบ การตายของครอบครัวทำให้เขากลายเป็นเด็กกำพร้าและแน่นอนว่าเด็กไร้ญาติอย่างเขามีเพียงแค่สถานสงเคราะห์ที่เขาจะถูกส่งตัวไป

การใช้ชีวิตจากเมืองสมอลันด์สู่บ้านเด็กกำพร้าเป็นเรื่องที่ยากลำบากนักสำหรับแบคฮยอน แต่เพียงแค่สิบสองวันเขาก็ถูกรับเลี้ยงจากผู้อุปการะคนหนึ่ง

เรื่องเอกสารถูกจัดการอย่างรวดเร็วโดยที่เด็กหนุ่มยังคงรู้สึกสับสนไม่น้อย เขาสูญเสียครอบครัว เขาได้อาศัยอยู่ในสถานสงเคราะห์และกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งกับครอบครัวใหม่ แบคฮยอนรู้สึกว่าทุกอย่างมันรวดเร็วเสียจนจับต้นชนปลายไม่ถูก และกว่าจะรู้ตัวเขาก็มาถึงดอร์ลานาเสียแล้ว

“นี่”

เสียงเรียกและแรงสะกิดที่หัวไหล่หยุดการย้อนอดีตของแบคฮยอนรวมทั้งหยุดมือที่กำลังตวัดดินสอเป็นลายเส้นลงบนเฟรม ดวงตาเรียวหันกลับไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะพบว่าเป็นอีวา เด็กสาวลูกของหัวหน้าแม่บ้านที่เขาสนิทสนมด้วยในระดับหนึ่ง เธออยู่ในชุดกระโปรงที่พลิ้วไหวตามแรงลม เส้นผมสีทองและดวงตาสีเทาตามแบบฉบับคนสวีเดนทำให้เธอดูคล้ายตุ๊กตาเซรามิก

“คุณชายเรียกเธอแหน่ะ” สำเนียงสวีดิชเอ่ยบอกอย่างเนิบนาบ อีวามักพูดช้า ๆ เสมอเพราะกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่หารู้ไม่ว่าแบคฮยอนเก่งภาษาสวีเดนมากกว่าภาษาเกาหลีที่เป็นภาษาบ้านเกิดเสียอีก “อย่าช้าล่ะ รู้ ๆ กันอยู่ว่าเขาไม่ชอบรอนาน”

แบคฮยอนพยักหน้าเร็ว ๆ เป็นการตอบรับก่อนจะเก็บอุปกรณ์วาดเขียน อีวาหยิบกล่องสีที่วางอยู่บนพื้นหญ้าขึ้นมาก่อนที่จะตีมือเรียวของเด็กหนุ่มแรง ๆ เป็นการตำหนิ

“บอกว่าให้รีบไปไง ของพวกนี้เดี๋ยวฉันเก็บเองน่า”

แบคฮยอนยิ้มสดใสให้อีวาแทนการขอบคุณก่อนจะผละตัวออกไปจากมุมวาดรูปของตัวเองซึ่งเป็นมุมเล็ก ๆ ในสวนหลังบ้าน ผืนหญ้านุ่ม ๆ ยามที่เท้าเปล่าได้สัมผัสทำให้แบคฮยอนรู้สึกดีเสมอ การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาเคยกังวล กลับกัน มันดีเสียยิ่งกว่าที่จะจินตนาการได้เสียอีก

แม้ว่าจะมีคนถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ในดอร์ลานาที่ไม่ต้องการให้แบคฮยอนเกิดมา แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงยิ้มได้ เพราะยังคงมีหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ทำให้รู้สึกว่าตนเองนั้นมีคุณค่า ซึ่งก็คืออีวาและเขาคนนั้น คนที่ทุกคนเรียกว่าคุณชาย...

“มานี่”

เพียงแค่เปิดบานประตูเข้าไปเสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยก็เอ่ยสั่งอย่างที่เป็นมาโดยตลอด ร่างเล็กปิดประตูอย่างเบามือก่อนจะเดินไปยังตำแหน่งที่เขาต้องการให้ตนไป มันเป็นที่ที่แสนพิเศษเพราะมีแบคฮยอนเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง ณ ที่แห่งนี้

ที่ว่างบนเตียงฝั่งซ้าย คือพื้นที่ที่คุณชายยกมันให้กับแบคฮยอน

“วาดรูปอยู่หรือ?” แบคฮยอนแทรกตัวเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ คุณชายของเขาเป็นเจ้าของธุรกิจอะไรสักอย่างที่เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดอย่างเขาไม่เข้าใจ แต่แบคฮยอนรู้ว่าเป็นเพราะสิ่งนั้นจึงทำให้คุณชายมีอิทธิพลในดอร์ลานา

....รวมทั้งมีอิทธิพลต่อหัวใจดวงน้อยของตนเองด้วยเช่นกัน

“หิวหรือเปล่า?” ไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่สื่อสารกับเด็กหนุ่ม แต่มือใหญ่ที่ลูบอยู่ตรงเอวนั้นก็ดูคล้ายว่าต้องการที่จะสื่อสารกับเขาด้วย มันลูบผ่านเอวบาง ไล้วนอยู่ตรงแผ่นหลัง และเพียงแค่กะพริบตาสัมผัสอุ่นก็เข้ามาในเสื้อเสียแล้ว แบคฮยอนส่ายหัวตอบคำถามนั้นก่อนจะช้อนตาเรียวสบเข้ากับดวงตาคมของคนตรงหน้า

และเป็นตอนนั้นเองที่ชานยอล พาร์ค ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป

ร่างสูงโปร่งจับเด็กหนุ่มให้นอนราบไปกับผืนเตียงแล้วคร่อมร่างบางเอาไว้ ชานยอลรู้ดีว่าเขาเป็นพวกความอดทนต่ำแต่ความเอาแต่ใจสูง เขาประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากเล็กหนัก ๆ จนแบคฮยอนต้องใช้มือผลักอกแกร่งให้ออกจากกาย แต่มีหรือที่แรงของเด็กหนุ่มวัยกระเตาะจะสู้กับร่างสูงที่เป็นหนุ่มเต็มตัวได้

สิ่งที่ตามมาหลังจากริมฝีปากของทั้งสองผละออกจากกันก็คือเสียงหอบหายใจของคนตัวเล็ก คุณชายยิ้มมุมปาก เขาพอใจเสมอตรงที่แบคฮยอนไม่เคยร้องขัดขืนหรือเอะอะโวยวายให้เขาเกิดความรำคาญ

แน่ล่ะ เพราะแบคฮยอนพูดไม่ได้

 ข่าวลือมักถูกสร้างขึ้นโดยคนที่เกลียดชัง ถูกส่งต่อโดยคนไร้ความคิด และถูกเชื่อโดยคนหูเบา แบคฮยอนรู้สึกชื่นชมผู้ที่คิดคำกล่าวนี้ขึ้นมาเหลือเกิน เด็กหนุ่มคิดว่าชาวดอร์ลานาเกลียดเขาก็เพราะข่าวลือ เขาแค่เป็นเด็กกำพร้าและเป็นใบ้ แต่การที่จะมีคนดูถูกเขาจนนำไปสร้างเรื่องเลวทรามเสริมให้เขาดูเป็นคนร้ายกาจมันก็เกินกว่าที่เด็กหนุ่มจะไปห้ามใครได้ เขาไม่ได้เป็นตัวซวยที่ทำให้ครอบครัวต้องตายตามที่ชาวดอร์ลานาเชื่อและเขาก็ไม่ใช่เด็กที่มีความผิดปกติทางจิตที่จะฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง

            แต่ไม่ว่าผู้คนจะเกลียดเขามากแค่ไหนก็ตาม ถึงกระนั้น ชานยอล พาร์ค ก็ยังคงเป็นผู้ที่เชื่อใจและเอ็นดูเขาเสมอ

            “ทำหน้าแบบนั้นอยากได้อะไรหรือเด็กน้อย?” ข้อมือทั้งสองถูกคนเอาแต่ใจนำไปคล้องไว้ที่คอแกร่ง ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้ตอบคำถาม เสียงทุ้มก็เอ่ยออกมาเสียก่อน “ของขวัญใช่ไหม ฉันมีให้นายอยู่แล้วล่ะ”

            ชานยอลรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของบยอน แบคฮยอน มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มประทับใจในร่างสูงเหลือเกิน กล่องของขวัญที่อยู่ตรงข้างเตียงดึงความสนใจให้แบคฮยอนเบนสายตาออกจากใบหน้าคม แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีดวงตาเรียวก็กลับมาสบเข้ากับคุณชายอีกครั้ง

            “อย่าเพิ่งสนใจของขวัญตอนนี้”

            “…”

            “เพราะนายต้องสนใจฉันมากกว่า”

            การจูบเกิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนของคนตัวเล็กที่ถูกถอดออกไป ชานยอลจูบแบคฮยอนราวกับว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้ มันทั้งตะกรุมตะกรามและเต็มไปด้วยความรู้สึก แม้ไม่ต้องพูดออกมาแต่แบคฮยอนก็รู้ว่าคุณชายที่แสนน่าเกรงขามคนนี้รู้สึกอย่างไรต่อเขา

           ต่อให้คนทั้งดอร์ลานาหรือแม้แต่คนทั้งโลกจะไม่ต้องการให้แบคฮยอนเกิดมาก็ตาม แต่ประโยคที่ชานยอลกระซิบชิดริมฝีปากกลับทำให้หัวใจของคนตัวเล็กเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนคล้ายว่ามันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ

            “ขอบคุณที่เกิดมานะ...แบคฮยอน”

END

ขอบคุณที่เกิดมานะแบคฮยอน

สุขสันต์วันเกิด  ♥

Up: 06/05/2015 #fellascb

O W E N TM.