[exo] See through B's trick (chanbaek)

ลำดับตอนที่ #16 : - CH 12 : blade -

chapter 12

 

I wanna say I love you, but babe I'm terrified

ผมอยากพูดออกไปว่าผมรักคุณ แต่ที่รัก...ผมกลัวเหลือเกิน

.

.

.

.

‘หนูขอหอมน้องได้ไหมคะคุณน้า?’

เสียงเล็กๆของเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนเอ่ยถามหญิงสาวเจ้าของดวงตาเรียว ประกายความอ่อนโยนถูกส่งผ่านมาทางดวงตาเรียวรีคู่นั้น เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มให้เด็กหญิงเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะถักผ้าพันคอในมืออย่างตั้งใจ

‘แก้มน้องหอมจังเลยค่ะ หนูอยากให้น้องมาเป็นน้องแท้ๆจัง’

มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่หญิงสาวจะเอ็นดูเด็กหญิงคนนี้ไม่ต่างจากลูกของตัวเอง เธอทั้งช่างพูดช่างคุยแถมยังปากหวานและเอาใจผู้ใหญ่เก่ง

‘ถ้าอย่างนั้นก็มาเล่นกับน้องบ่อยๆสิจ๊ะยูรา น้องจะได้ไม่เหงา’

‘หนูมาบ่อยๆได้เหรอคะ?’ เด็กหญิงเจ้าของเปียสองข้างเอ่ยถามพร้อมทำตาโต คำพูดของคนที่เธอเรียกว่าคุณน้าทำให้ดีใจจนแทบกระโดดแต่แม่สอนเธอไว้ว่าเป็นผู้หญิงต้องสำรวมกิริยา

          ‘ได้แน่นอนจ้ะ  น้าดีใจซะอีกถ้าเรากับชานยอลจะมาบ่อยๆ บ้านก็อยู่ติดกันแค่นี้เอง นอนค้างก็ได้นะ น้ายินดีเสมอ’

          ความอ่อนโยนจากหญิงสาวทำให้เด็กน้อยยิ้มกว้าง เธอหันไปหาเด็กชายตัวเล็กที่ส่งเสียงอ้อแอ้อยู่ในรถหัดเดิน แก้มยุ้ยๆที่เธอเพิ่งได้สัมผัสไปนั้นทำให้น้องดูน่ารักจนเธออยากจะจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด ดวงตาเรียวรีใสแจ๋วของน้องมองเธออย่างไร้เดียงสา เธออยากให้ลูกของคุณน้าเกิดมาเป็นน้องแท้ๆของเธอ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเธอมีเด็กอ้วนเป็นน้องชายอยู่แล้วในตอนนี้

          และเด็กอ้วนคนนั้นก็กำลังมองเด็กชายตัวน้อยในรถหัดเดินตาไม่กะพริบ

          ‘อยากหอมน้องเหมือนกันล่ะสิ’

          เด็กอ้วนทำเพียงแค่ปรายตามองมาที่เธออย่างเฉยเมยนั่นทำให้เด็กหญิงแทบจะทึ้งหัวน้องชายตัวดีด้วยความหมั่นไส้แต่แม่สอนเธอไว้ว่าเป็นผู้หญิงไม่สมควรจะมีอารมณ์รุนแรง

          ‘พี่รู้ว่านายก็อยากหอม คุณน้าอนุญาตแล้ว หอมได้ แต่ห้ามแรงนะ เดี๋ยวแก้มน้องช้ำ’ เธอสั่งก่อนจะเขยิบตัวให้เด็กอ้วนเข้ามาใกล้น้องได้มากขึ้น  เป็นเพราะเธอรู้ว่าน้องน่ะน่ารัก ไม่ว่าจะเป็นเธอ เด็กอ้วนคนนี้ หรือจะใครหน้าไหนก็คงอยากหอมแก้มยุ้ยๆนี่ทั้งนั้นแหละ

          ‘แอ้’ เสียงเล็กๆจากริมฝีปากจิ๊ดริ๊ดทำให้เด็กชายตัวอ้วนสะดุ้งเล็กน้อย หญิงสาววางมือจากการถักผ้าพันคอก่อนจะยิ้มขำให้กับท่าทางของเด็กข้างบ้านที่เธอเอ็นดูทั้งสองคน

          ‘กลัวน้องเหรอจ๊ะชานยอล?’ หญิงสาวถามติดตลกเมื่อเห็นว่าเด็กชายได้แต่เงอะงะอยู่หน้ารถหัดเดินปล่อยให้เจ้าตัวน้อยยื่นมือมาหาพร้อมส่งเสียงอ้อแอ้อย่างน่ารักอยู่นานสองนาน

          ‘เปล่าครับคุณน้า’

          เด็กชายตอบคำถามอย่างฉะฉานก่อนจะหันมาสนใจกับใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า น้องน่ารักมาก ข้อนี้เขายอมรับ ดวงตาเรียวและจมูกเล็กๆเข้ากันได้ดีกับใบหน้า ทุกอย่างของน้องดูเล็กกระจิดริดและน่าทะนุถนอม ไหนจะแก้มกลมที่ขึ้นสีชมพูอ่อนตามผิวของเด็กยิ่งทำให้น้องดูน่าฟัดมากขึ้นไปอีก ในตอนนั้นเองที่เขาเลื่อนสายตาจากแก้มยุ้ยๆมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเล็กนั่น

          ‘แอ้..’

          ปากเล็กๆที่ดูชุ่มฉ่ำและเป็นสีสดอย่างเป็นธรรมชาติทำให้เขานึกถึงเยลลี่หยุ่นๆที่ชอบกิน ดวงตาเรียวใสแจ๋วมองเขาไม่วางตาแถมยังส่งมือเล็กๆนั่นมาปัดป่ายไปทั่วใบหน้าของเขาอีก วินาทีนี้เด็กอ้วนไม่ได้สนใจแก้มยุ้ยๆนั่นอีกต่อไปแล้ว

          เพราะเขา...

          จุ๊บ

          ถูกดึงดูดด้วยริมฝีปากเล็กจิ๊ดริ๊ดเข้าให้แล้ว

          ‘คุณน้าคะ ชานยอลจุ๊บแบคฮยอนค่ะ!!!!’

          และนั่นเป็นครั้งแรกที่ ‘เขา’ ได้รู้ว่าริมฝีปากของคนอื่นไม่ได้นุ่มหยุ่นเหมือนเยลลี่ ไม่ได้มีรสชาติหอมหวานเหมือนผลไม้ชนิดใดๆ

          แต่ริมฝีปากได้สร้างบางอย่างที่ทำให้ใจของเขาผูกเข้ากับเด็กน้อยตั้งแต่วันนั้น

          บางอย่างที่’เขา’ในตอนนั้นยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะรู้...ว่ามันคืออะไร

(chanyeol’s part)

คุณอาจจะเคยรู้สึกว่าโลกใบนี้มันไม่ได้กว้างอย่างที่คิด

ได้เจอกับคนแปลกหน้า แต่กลับมารู้ทีหลังว่าเคยเกี่ยวข้องกันมาก่อน

หรืออาจจะเป็นเพราะโชคชะตาผสมกับความตั้งใจของพระเจ้า เล่นตลกให้คนที่เราคิดว่าหายไปจากชีวิตกลับมาพบเจอกับเราอีกครั้ง

มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ที่เรียกว่าทฤษฎีหกองศา ได้อธิบายว่ามนุษย์ทุกคนบนโลกต่างมีสายใยเชื่อมโยงกันโดยผ่านบุคคลที่เป็นตัวกลาง ตัวอย่างเช่น แฟนของเพื่อนสนิทอาจจะเป็นญาติห่างๆทางฝ่ายพ่อ หรือคุณครูที่โรงเรียนอาจจะเป็นคนๆเดียวกันกับที่สอนแม่ของคุณมาก่อน

ทฤษฎีนี้ได้ตั้งชื่อไว้ให้เรียกอย่างง่ายๆโดยการเรียกตามชื่อของนักแสดงฮอลลีวู้ดคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเควิน เบคอน

ผมไม่ได้ต้องการให้คุณสนใจทฤษฎีน่าปวดหัวนั่น สิ่งที่ผมจะสื่อคือผมไม่เชื่อเกี่ยวกับโชคชะตาหรือพระเจ้าบ้าบอใดๆทั้งสิ้น ดังนั้น การที่ผมได้เจอกับเขามันสามารถอธิบายได้ด้วยหลักทางวิทยาศาสตร์อย่างที่ผมได้เอ่ยไปแล้วก่อนหน้านี้

ใช่ การที่ผมได้พบกับบยอนแบคฮยอนอีกครั้ง...มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

            ‘กูฝากแบคฮยอนไว้กับมึงด้วยนะ’

            คำพูดจากเพื่อนรักผมยังคงจำได้อย่างขึ้นใจ ผมรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอี้ฝานและแบคฮยอนนั้นเป็นเช่นไร ตลอดระยะเวลาที่ประจำการอยู่ในอเมริกา ผมติดต่อกับอี้ฝานบ่อยครั้ง ทั้งถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ แลกเปลี่ยนเรื่องภารกิจ และแน่นอนว่ารวมไปถึงเรื่องส่วนตัว

            ครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อบยอน แบคฮยอนจากอี้ฝานคือตอนที่เขาเป็นครูฝึกอยู่ในโรงฝึกพิเศษ  ในตอนนั้นผมไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะรู้ดีว่าชื่อของประชากรเกาหลีมีโอกาสซ้ำกันได้ ผมไม่ได้คิดว่าแบคฮยอนที่อี้ฝานเอ่ยถึงจะเป็นคนเดียวกับเด็กผู้ชายตัวเล็กจอมดื้อที่ผมเคยสนิทสนมด้วย ผมได้ซึมซับหลากหลายเรื่องราวของแบคฮยอนจากอี้ฟาน พวกเขารักกัน คบกัน และเลิกกัน ผมรับรู้ในทุกช่วงความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง อี้ฝานไม่เคยมีความลับต่อผมซึ่งสิ่งนี้เป็นนิสัยเพียงข้อเดียวที่ทำให้เราแตกต่าง

            อี้ฝานพร้อมจะเปิดเผยเรื่องของตัวเองต่อคนที่เขาสนิทใจด้วย แต่ผมมักปกปิดเอาไว้มากกว่าจะบอกกล่าวให้คนอื่นได้ฟัง

            ชื่อของบยอน แบคฮยอนหายไปจากชีวิตของผมตั้งแต่อี้ฝานตัดสินใจยุติความสัมพันธ์นั้นลง ผมเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอ่ยถึงชื่อคนรักเก่าของเพื่อนสนิท สิ่งที่ผมทำคือการตั้งใจทำงาน ใช้ชีวิตตามปกติจนกระทั่งวันที่ผมได้รับคำสั่งเรียกตัวจากทางเกาหลี

ผมได้รับมอบหมายภารกิจเกี่ยวกับการจับกุมกลุ่มอาชญากรที่มีชื่อว่าไนท์แมร์ ผมเคยได้ยินกิตติศัพท์ของคนกลุ่มนี้มาแล้วผ่านคำบอกเล่าจากอี้ฝาน ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดได้ ว่าการปฏิบัติภารกิจนี้ไม่สามารถทำได้ด้วยความรีบเร่งแต่มันจำเป็นต้องใช้เวลา ดังนั้น การแฝงตัวเข้าไปเป็นหนึ่งในกลุ่มของศัตรูจึงเป็นวิธีที่ผมคิดว่าดีที่สุด แม้ว่ามันจะมีทั้งความเสี่ยงและอันตราย แต่มันก็เป็นสิ่งควรค่าที่สุดที่จะทำ

ผมปกปิดตัวตนที่แท้จริงและปล่อยให้ทุกคนเข้าใจว่าผมคือปาร์ค ชานยอลแห่งไนท์แมร์ ไม่ใช่ทริซ เจ้าหน้าที่คนเก่งของสตาส คนที่รู้ว่าผมเป็นใครนั้นก็มีเพียงแค่คุณคิม อี้ฝานและบุคคลที่เกี่ยวข้องบางส่วนเท่านั้น ผมต้องการให้ตัวตนของผมเป็นความลับที่สุดเพื่อความปลอดภัยและความแนบเนียนในการทำภารกิจ ดังนั้นคนอื่นๆก็จะคิดว่าผมเป็นคนร้ายไม่เว้นแม้แต่หน่วยสตาสด้วยกัน

            การวางแผนทำทีเป็นไล่ล่าจับกุมผมประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้ พวกไนท์แมร์เชื่อใจว่าผมเป็นวายร้ายฝีมือดีและลบความคลางแคลงใจในตัวผมไปจนหมดสิ้น แต่เป็นเพราะแผนนี้นั่นเองที่ทำให้ผมได้รู้ถึงความจริงบางอย่าง

            เจ้าหน้าที่สตาสคนที่พยายามจับกุมผมด้วยตัวคนเดียว คนที่มีแววความมุ่งมั่นและฉายความอยากเอาชนะในดวงตาเรียวเล็ก คนที่ชื่อว่า บยอนแบคฮยอนคนนั้น

            วินาทีแรกที่ผมเห็นเขา ผมเพียงแค่คิดว่าเขาคือคนรักเก่าของเพื่อนสนิทและคงเป็นคนอวดดีที่ไม่ฟังใคร สังเกตได้จากการที่เขากล้าจะเผชิญหน้ากับผมเพียงลำพังโดยปราศจากเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ แต่เค้าโครงหน้าและเส้นโลหะที่ห้อยอยู่บนลำคอของคนตัวเล็กกลับเป็นสิ่งที่ทำให้ผมใจกระตุกและในตอนนั้นเองที่ความจริงบางอย่างพุ่งชนความทรงจำให้ผมตระหนักรู้

            ว่าแบคฮยอนที่ผมเคยรู้จักในอดีต คือคนเดียวกับแบคฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้า     

            เราต่อสู้กันจนแบคฮยอนได้แผลและรอยฟกช้ำ ผมไม่ได้อยากทำร้ายเขา แต่ผมจำเป็นจะต้องทำ  มันคงดูผิดสังเกตที่ไนท์แมร์จะไม่ต่อสู้ขัดขืนกับคนที่พยายามจะเข้ามาจับกุม

            ‘ตัวนาย...หอมดีนะ’

            ประโยคแรกที่ผมพูดกับเขามันช่างฟังดูไร้สาระสิ้นดี ใช่ มันฟังดูบ้ามาก แต่แบคฮยอนตัวหอมดังที่ผมกล่าวออกไป ผมเคยได้กลิ่นแป้งเด็กจากตัวเขาเมื่อนานมาแล้ว แต่ในตอนนี้เขาโตขึ้น แข็งแรงขึ้น กลิ่นของเขาแปรเปลี่ยนจากความไร้เดียงสาเป็นความทะนงตน  แต่กระนั้นมันก็ยังคงหอมดังเช่นในอดีต

            ผมไม่โกรธที่แบคฮยอนจำผมไม่ได้ ความทรงจำของเด็กอายุไม่ถึงห้าขวบที่สมองยังเจริญเติบโตได้ไม่เต็มที่กับความทรงจำของผมที่อยู่ในวัยประถมมันแตกต่างกันและผมเข้าใจข้อเท็จจริงนี้ดี

 คำว่า ‘ฝาก’ ของอี้ฝานไม่ได้หมายถึงการตามติดหรือการเฝ้าดูให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา ผมคิดว่าการฝากในที่นี้ อี้ฝานฝากผมด้วยหน้าที่มากกว่าจะเป็นเรื่องของความรู้สึก แบคฮยอนผลีผลามและใจร้อน สิ่งนี้อาจจะเป็นสาเหตุให้อี้ฝานเป็นกังวล  

ที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมทำตามคำฝากฝังนั้นได้เป็นอย่างดี แต่เพียงแค่เห็นรอยแผลจางๆบนใบหน้าของคนตัวเล็ก ผมก็ตระหนักได้ว่าผมยังบกพร่องต่อแบคฮยอนอีกมาก ทั้งๆที่ผมพยายามเข้าหาเขาด้วยการผูกมัดด้วยคำขู่หรือการตามติดไปในสถานที่ต่างๆ แต่เขาก็ยังถูกทำร้ายได้ซึ่งนั่นสร้างความไม่พอใจแก่ผม

ผมไม่พอใจ ที่ผมปกป้องแบคฮยอนไม่ดีพอ

ผมนอนนิ่งอยู่บนฟูกนอนมาร่วมชั่วโมงแล้ว แบคฮยอนที่นอนอยู่ข้างกายยังคงจมอยู่ในห้วงนิทรา เมื่อคืนนี้เราแยกกันนอนคนละฟูกแต่เพียงแค่ผมตื่นขึ้นมา ร่างเล็กๆของแบคฮยอนกลับบดเบียดอยู่บนฟูกเดียวกับผมแถมยังยื่นทั้งแขนและขาเข้ามากอดก่ายผมไว้อีก ผมไม่อยากจะยอมรับนักว่าเป็นเพราะเขาที่ทำให้ผมได้แต่นอนนิ่งอยู่แบบนี้

ตัวของแบคฮยอนเย็นชืดเพราะอากาศและเสื้อกล้ามที่สวมใส่ แต่ลมหายใจของเขากลับอุ่นร้อนรินรดอยู่ใกล้กับต้นคอของผม ผมไม่อยากรบกวนการนอนของแบคฮยอนแต่ป้านาบีได้กำชับไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าให้ปลุกไอ้ลูกหมาเพื่อให้ไปโรงพยาบาล ส่วนท่านเองจะออกไปตลาดอย่างที่ทำในทุกๆเช้า

‘จะไม่บอกน้องจริงๆเหรอลูก ว่าเราเป็นใครน่ะ?’

ป้านาบีทิ้งคำถามไว้หลังจากที่เราได้คุยกัน แน่นอนว่าท่านจำผมได้และดีใจที่ผมได้พบกับแบคฮยอนอีกครั้ง แต่ในตอนนี้แบคฮยอนไม่ได้คิดว่าผมเป็นมิตร สำหรับเขา ผมคือคนเจ้าเล่ห์ เป็นวายร้ายที่เขาคงคิดวิธีตลบหลังอยู่ทุกเวลา

ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมคือพี่ชายข้างบ้าน คือคนที่ให้สร้อยเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่สมควรรู้ว่าผมคือสตาส แม้แบคฮยอนจะไว้ใจได้แก่การบอกความจริง แต่สิ่งที่ผมไม่ไว้ใจคือคนรอบข้างของเขา ผมมั่นใจว่าต้องมีไนท์แมร์แฝงตัวอยู่ในสตาส หากตัวตนของผมถูกเปิดเผยนั่นก็เท่ากับว่าสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่าภายในพริบตา

“แบคฮยอน”

ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองเพราะรู้ว่าใบหน้าของแบคฮยอนอยู่ใกล้มากเพียงใด ตามจริงผมก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยที่มีผู้ชายมานอนกอดก่าย แน่นอน ว่าผมคงไม่เคยไปนอนกอดกับผู้ชายที่ไหนมาก่อน แต่การที่ผมยอมให้แบคฮยอนทำอยู่แบบนี้อาจจะเป็นเพราะสายใยอย่างหนึ่งที่ผมเคยมีต่อเขาในอดีตและมันยังคงส่งผลต่อเนื่องมาจนถึงเวลานี้

สายใยที่เรียกว่า...ความผูกพัน

“แบคฮยอน” ผมตัดสินใจหันใบหน้าไปเรียกเขาด้วยเสียงที่ดังขึ้น ผมชะงักไปเสี้ยววิเมื่อใบหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซ็น แพขนตายาวและแก้มขาวที่ชัดเจนต่อสายตาทำให้ผมเกิดความปั่นป่วนไปชั่วครู่ แบคฮยอนขยับก่อนจะเบียดร่างเข้ามาชิดผมมากขึ้น ตอนนั้นเองที่ผมตัดสินใจจะปลุกเขาให้ตื่นก่อนที่เราจะใกล้กันไปมากกว่านี้

“แบค...”

เสียงทุ้มของผมถูกกลืนลงคอเมื่อคนตัวเล็กขยับกายเพียงเล็กน้อยแต่มากพอที่จะทำให้ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน

มันเกิดขึ้นภายในไม่กี่วิแต่กลับกินเวลายาวนานในความรู้สึก ผมเด้งตัวออกจากอ้อมแขนของแบคฮยอนราวกับถูกกระแสไฟฟ้าผลัก หัวใจของผมเต้นรัวจนน่ากลัวว่ามันจะกระดอนออกจากแผ่นอก เหมือนกับว่าผมถูกไฟฟ้าแรงสูงช็อตเข้าตรงกลางหัวใจ มันเต้นเร็วจนทรมาน แต่ผมรู้..

ว่าการที่หัวใจเต้นแรงเช่นนี้ มันเป็นความทรมานที่แสนงดงาม

แบคฮยอนลืมตาหลังจากที่ผมเด้งตัวออกจากเขา เขายันกายลุกขึ้นก่อนจะปรือตามองผมอย่างคนที่ตื่นไม่เต็มตา ความนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากเล็กนั่นยังคงตราตรึงอยู่บนปากของผม และในวินาทีนี้เองที่ผมได้คำตอบว่าปากของแบคฮยอนนิ่มเหมือนตอนเด็กอย่างที่ผมเคยสัมผัสหรือไม่

คำตอบคือ...นิ่มเหมือนเดิม

ไม่สิ

นิ่มมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ทำไมลงไปนั่งอยู่ตรงนั้นล่ะ?”

แบคฮยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมนั่งอยู่บนพื้น ผมจัดท่าทางของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะหลีกเลี่ยงการตอบคำถาม

“ป้านายบอกว่านายต้องไปโรงพยาบาลตอนเจ็ดโมงไม่ใช่รึไง?”

แบคฮยอนหันไปมองนาฬิกาบนผนังก่อนจะพยักหน้าช้าๆแล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อไปอาบน้ำ เดาว่าเป็นเพราะเพิ่งตื่นจึงทำให้เขาไม่ต่อปากต่อคำหรือแสดงท่าทีต่อต้าน

ทั้งที่หัวใจของผมยังคงสั่นระรัวราวกับมีภูเขาไฟปะทุอยู่ใต้แผ่นอก แต่การเก็บสีหน้าของผมนั้นยังคงเป็นไปอย่างดีเยี่ยม คนตัวเล็กถอดเสื้อกล้ามต่อหน้าผมก่อนจะโยนไว้บนพื้น แผ่นอกขาวและติ่งไตเล็กๆสองจุดนั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมก็แค่คิด ว่าแบคฮยอนควรจะออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว

แบคฮยอนเอาผ้าเช็ดตัวคล้องคอก่อนจะเดินเข้ามาหาผมด้วยสายตาใคร่รู้ นิ้วชี้เรียวถูกส่งมาชี้ที่ใบหน้าของผมก่อนประโยคสั้นๆที่เขาเอ่ยออกมาจะทำให้ผมเบลอไปชั่วขณะ

“แก้มนายแดง”

เขาเอียงคอมองผมอย่างสงสัยก่อนจะเลิกสนใจผมแล้วออกจากห้องไป ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกประหลาดที่แล่นไปทั่วทั้งร่าง ผมหาข้ออ้างมาแก้ต่างความรู้สึกของตัวเองได้ แต่มันคงไม่เกิดประโยชน์ เพราะผมรู้ว่าอาการที่เป็นอยู่นั้นมันคืออะไรและมันเคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อตอนที่ผมเผลอไปสัมผัสริมฝีปากของเขาเป็นครั้งแรกในวัยเด็ก

แต่ในตอนนี้ผมไม่ได้ไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่ามี‘บางอย่าง’กำลังก่อตัวขึ้น มันค่อยๆแทรกซึมเข้ามาอย่างช้าๆแต่หนักแน่น มันเป็นบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกละมุนละไมและหวั่นใจไปในคราวเดียวกัน

เพราะมันเป็น‘บางอย่าง’ ที่แสนงี่เง่า...แต่กลับมีอานุภาพเหนือเหตุผล

45 %

อาคารสีขาวและกลิ่นแอลกอฮอล์อันเป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาลที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศส่งผลให้ผมอึดอัดไม่น้อย ผมไม่ชอบบรรยากาศของโรงพยาบาลซักเท่าไหร่ ซึ่งแตกต่างจากคนข้างกายที่ดูชินชาเสียแล้วกับบรรยากาศเหล่านี้

“นายไปหาร้านกาแฟนั่งรอก็ได้นะ เดี๋ยวเสร็จแล้วฉันค่อยโทรตามให้มารับ”

แบคฮยอนหันมาบอกผมก่อนที่นิ้วเรียวจะกดเรียกลิฟท์ ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลซึ่งเป็นสถานที่ตรวจโรคประจำตัวของเขา ผมไม่แน่ใจนักว่าเขาเป็นโรคอะไร แต่เดาว่าคงเกี่ยวกับอาการกลัวฟ้าร้องที่มากกว่าคนปกติ อี้ฟานเองก็เคยพูดถึงโรคของแบคฮยอนอยู่สองสามครั้ง แต่แน่นอนว่าในตอนนั้นผมไม่ได้ใส่ใจนัก

“ไม่เป็นไร ฉันจะขึ้นไปด้วย” ผมบอกเขาพลางมองตัวเลขที่ลดลงเรื่อยๆตามลำดับชั้น

“แต่นั่งรอฉันตรวจนานๆมันน่าเบื่อจะตาย”

“ฉันรอได้”

“แต่ว่ามัน...”

“ฉันรอได้”

“แต่ว่า..”

“ฉันรอได้ แล้วที่บอกว่าจะโทรตามน่ะ นายมีเบอร์ฉันแล้วรึไง?”

แบคฮยอนเม้มปากหลังจากที่ผมถามออกไป เขากลอกตาก่อนจะหันไปสนใจลิฟท์แทน ผมรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงแล้วเขาไม่ได้กลัวผมจะเบื่อที่ต้องนั่งรอเขาแต่เป็นเพราะแบคฮยอนไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องส่วนตัวของเขาไปมากกว่านี้ต่างหาก

ความจริงแล้วผมเข้าใจดี ว่าแบคฮยอนไม่อยากเปิดเผยเรื่องของเขาให้ผมได้รับรู้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโรค ครอบครัว ภารกิจหรือแม้กระทั่งความคิดของเขาก็ตาม

“งั้นก็เอาเบอร์นายมาสิ”

ติ๊ง!

เสียงลิฟท์เป็นดังสัญญาณตัดการสนทนา ผมเดินนำเข้าไปในลิฟท์เพื่อหลีกเลี่ยงคำขอจากแบคฮยอน ใช่ว่าจะมีแต่เขาที่ต้องการจะปกปิดชีวิตส่วนตัว ผมเองก็เช่นกัน ยิ่งแบคฮยอนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับผมน้อยเท่าไหร่ มันก็เป็นผลดีต่อเขามากเท่านั้น

“ชานยอล เอาเบอร์นายมาสิ ไว้ฉันตรวจเสร็จแล้วจะโทรตาม โอเคไหม?”

“ชั้นอะไร?” ประตูลิฟท์ปิดลงเมื่อแบคฮยอนก้าวเข้ามาแล้ว เขาพูดคล้ายกับประโยคเดิมซึ่งแน่นอนว่าผมยังคงหลีกเลี่ยงที่จะตอบและเปลี่ยนเป็นถามถึงชั้นที่เราจะต้องไปแทน

“แค่เบอร์เอง นายคิดว่าฉันจะเอาเบอร์นายไปทำอะไรได้?”

“ชั้นอะไร?”

“อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องได้ไหม นายมีเบอร์ฉันฝ่ายเดียวแบบนี้ฉันก็เสียเปรียบสิ”

“ชั้นอะไร?”

แบคฮยอนส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกจากริมฝีปากแล้วกดไปที่เลขแปดด้วยตัวเอง เขาถอนหายใจก่อนที่จะเลิกสนใจผม  ผมคิดว่าท่าทางเวลาที่เขาถูกขัดใจมันดูตลกดี อย่างเช่นตอนนี้ที่เขาขมวดคิ้วแล้วทำตาขวาง สีหน้าของแบคฮยอนซื่อตรงเสมอต่ออารมณ์ เขาไม่เคยปกปิดความรู้สึกของตัวเองได้เลยเพราะเขาแสดงออกอย่างชัดเจนผ่านใบหน้า นั่นทำให้ผมคิดว่าบางเวลาเขาก็ดูดื้อรั้นและไร้เหตุผล แต่บางเวลาผมคิดว่าเขาก็.. ไม่รู้สิ คงน่ารักดีล่ะมั้ง

ผมชอบเวลาที่แบคฮยอนทำหน้าตาบูดบึ้ง หรือแม้กระทั่งตอนที่เขาพยายามจะเถียงแต่กลับสู้ผมไม่ได้ เขาจะทำปากยื่นแล้วก็กลอกตาเหมือนเหนื่อยหน่าย บางทีแบคฮยอนก็ทำให้ผมนึกถึงเจ้ามาร์คัส สุนัขพันธุ์ดัลเมเชี่ยนที่ผมเลี้ยงไว้แก้เหงาที่อเมริกา เวลาที่มันหิวแต่ผมแกล้งไม่ให้มันกิน มันก็จะทำหน้าเหมือนดังที่แบคฮยอนทำอยู่ในตอนนี้

ผมเอาหัวเป็นประกันเลยว่าถ้าแบคฮยอนรู้ว่าถูกเปรียบเทียบกับสุนัขคงได้โวยวายไม่หยุดแน่

แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเขาเหมือนสุนัขจริงๆ อาจจะไม่เหมือนเจ้ามาร์คัสขนาดนั้นหรอก ผมมองว่าเขาเหมือนลูกหมามากกว่า

“มองไร?” แบคฮยอนตวัดเสียงถามเมื่อลิฟท์เคลื่อนตัวมาจนถึงชั้นห้า ผมยักไหล่ก่อนจะทำทีเป็นไม่สนใจ แต่พอเขาเผลอผมก็แอบลอบมองเขาอีกครั้ง

แบคฮยอนไม่ใช่คนยอมคน ข้อนี้ผมรู้ เขาออกจะไม่ฟังใครและผลีผลาม ถ้าคุณสั่งให้เขาไปทางซ้าย แน่นอนว่าเขาจะทำตาม แต่ทางขวาก็เป็นทางที่เขาจะกลับมาสำรวจเช่นกัน แบคฮยอนเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งและพยายามแก้ไขปัญหาเพียงลำพัง เขามีความเชื่อมั่นในทัศนคติของตัวเองว่าสิ่งที่กำลังจะทำนั้นถูกต้อง ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ในบางครั้งมันก็ส่งผลเสีย

นี่คือตัวตนของแบคฮยอนที่ผมเรียนรู้ได้ด้วยการสังเกต เขาไม่ใช่คนอ่านยาก แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนอย่างโจ่งแจ้ง ถ้าคุณอยากรู้ว่าแบคฮยอนมีนิสัยยังไง คุณต้องสังเกตเขา จดจำรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเขาแล้วคุณจะเข้าใจเขา...เหมือนที่ผมเป็น

“...”

เสียงที่ดังที่สุดภายในลิฟท์คือความเงียบระหว่างเราทั้งสอง แบคฮยอนมองตัวเลขที่ผนังทั้งๆที่ยังทำหน้าลูกหมาอยู่แบบนั้น แต่เพียงแค่เขาแลบลิ้นเพื่อเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ผมที่แอบมองอยู่ก็ถึงกับใจกระตุกโดยไม่อาจห้ามได้

และเป็นอีกครั้งที่ผมรู้ซึ้ง

ว่าเรื่องบ้าได้เกิดขึ้นกับใจของผมแล้ว

“พี่ว่าเราอ้วนขึ้นนะแบคฮยอน”

“โห ดูพี่หมอทักดิ”

แบคฮยอนทักทายคุณหมอที่ผมทราบจากป้ายชื่อว่า ‘นายแพทย์ปาร์ค จองซู’ อย่างสนิทสนม ภายในห้องสีขาวสะอาดตานั้นไม่มีอะไรมากนักนอกจากโต๊ะและเก้าอี้สำหรับหมอและคนไข้ รวมทั้งโซฟาขนาดเล็กที่มีไว้เพื่อให้ญาติผู้ป่วยนั่งรอ เดาว่าห้องนี้น่าจะเป็นเพียงแค่ห้องถามไถ่อาการไม่ใช่ห้องตรวจ

“วันนี้พาใครมาด้วยล่ะ?”

หมอจองซูถามแบคฮยอนแต่สายตาใจดีกลับมองมาที่ผมซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาเรียบร้อยแล้ว แบคฮยอนปรายตามองผมก่อนจะหันกลับไปตอบด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้าย

“เพื่อนน่ะครับ”

“ปาร์ค ชานยอลครับ” ผมแนะนำตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครถาม แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆ เดาว่าเขาคงไม่อยากให้คนในชีวิตรู้จักกับผมมากนัก คุณหมอถอดสเตธโธสโคปอออกจากหูแล้วยิ้มให้ผมเป็นเชิงตอบรับ

“ผมหมอปาร์ค จองซูนะครับ” คุณหมอแนะนำตัวเองสั้นๆ ผมจึงโค้งเพื่อเป็นการเคารพก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับแบคฮยอนซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “หลายปีเลยนะที่เราไม่พาใครมาด้วยน่ะ หือ?”

“แล้วพี่หมอจะมาจับผิดอะไรผมเนี่ย” แบคฮยอนว่าก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่าย ผมรู้ว่าเขากำลังไม่ชอบใจที่คล้ายว่าจะถูกหมอจองซูแซวเกี่ยวกับผม แต่แบคฮยอนเพียงแค่แสดงออกด้วยการทำหน้าบึ้งอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้

“เปล่า ใครจับผิดอะไรกัน” หมอจองซูยิ้มขำก่อนจะพูดกับผมอย่างสุภาพ “เชิญคุณชานยอลนั่งรอก่อนนะครับ หมอขอใช้เวลากับแบคฮยอนซักครู่”

“นานแค่ไหนเหรอครับ?” ผมถามออกไปก่อนที่เขาจะนำแบคฮยอนไปที่ห้องทางด้านหลังที่มีฉากกั้นอยู่ เดาว่าตรงนั้นคงจะเป็นห้องตรวจ

“ไม่รู้ แต่ถ้ารอไม่ไหวก็กลับไปก่อนเลย ฉันกลับเองได้” แบคฮยอนหันมาตอบแทนก่อนจะไม่สนใจผมอีก หมอจองซูยิ้มขำในท่าทางของแบคฮยอนก่อนที่จะพากันเดินไป ทิ้งให้ผมอยู่กับความเงียบเพียงลำพัง

ผมอยากจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเป็นการฆ่าเวลาแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะไม่เหมาะสมต่อสถานที่ ดังนั้นสิ่งที่ผมทำจึงเป็นเพียงแค่การมองตามแผ่นหลังเล็กๆของแบคฮยอนจนกระทั่งเขาหายเข้าไปในห้องตรวจแล้วหันมาสนใจกวาดสายตาสำรวจรอบห้องอย่างเบื่อหน่าย

ที่นี่ก็เป็นเหมือนโรงพยาบาลทั่วไป สีขาว กลิ่นของความสะอาดและบรรยากาศเย็นชืดทำให้จิตใจของผมสงบมากกว่าที่เคยเป็น หลากหลายเหตุการณ์และความคิดที่สั่งสมมาหลายวันได้ถูกจุดขึ้นในสมองและนั่นเองที่เป็นสาเหตุให้ผมขมวดคิ้วอย่างห้ามไม่อยู่

ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง มีข้อความจากอี้ฝานส่งมาเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว ผมรีบกดเข้าไปอ่านทันทีเพราะคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องฉุกเฉิน

-เริ่มภารกิจตามสืบจอง อึนจีแล้ว กูส่งลู่หานแฝงเข้าไปในห้องเรียนของเธอด้วย คิดว่าเธอน่าจะจำหน้าของลู่หานได้ พวกเราจะจับตาดูว่าเธอจะมีปฎิกิริยายังไงเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ในห้องเรียนของตัวเอง ระหว่างนี้ถ้าเอสมีความเคลื่อนไหวก็ให้รีบรายงานกูทันที-

ผมพ่นลมออกจากปากช้าๆคล้ายกับบรรเทาความเหนื่อยล้า แต่ละวันของผมไม่เคยได้นอนหลับอย่างเต็มที่เพราะมีเรื่องที่ต้องเป็นกังวลตลอดเวลา อี้ฝานยังไม่รู้ว่าผมพาแบคฮยอนกลับมาที่บ้านเกิดซึ่งนั่นอาจจะเป็นจุดบกพร่องที่ทำให้เขาเริ่มภารกิจโดยไม่บอกผมล่วงหน้า

-ตอนนี้กูอยู่บูชอน แต่กูติดตั้งระบบไว้ที่แหล่งกบดานของพวกมันแล้ว ถ้าเอสติดต่อมามึงก็จะเห็นวิดีโอนั้นทันที-

ตอบกลับไปเพียงเท่านั้นก่อนที่ความเครียดจะกัดกินจิตวิญญาณของผมอย่างช้าๆจนต้องหลับตาลง ผมได้แอบทำการติดตั้งระบบการเชื่อมต่อสัญญาณในคอนโดของพวกไนท์แมร์เรียบร้อยแล้ว เมื่อใดก็ตามที่เอสติดต่อมาผ่านทางจอแอลซีดี วิดีโอที่บันทึกภาพของเอสไว้ก็จะถูกฉายไปที่โทรศัพท์ของอี้ฝานและโทรศัพท์ของผมเช่นกัน

มันเป็นเรื่องยากที่จะทำทุกอย่างให้เป็นความลับ ความรอบคอบ ความไม่ประมาทและการทำตัวให้เป็นปกติ คือคุณสมบัติสำคัญที่ผมจะต้องมีเมื่ออยู่ต่อหน้าไนท์แมร์

ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ความคิดแล่นไปมาเพื่อตอกย้ำว่าสิ่งที่ผมกำลังเผชิญมันอันตรายและซับซ้อนมากแค่ไหน

อย่างที่คุณรู้ว่า เอส หัวหน้าของกลุ่มอาชญากรนั้นร้ายกาจและเจ้าเล่ห์มากเพียงใด แต่ตลอดระยะเวลาที่ผมแฝงอยู่ในไนท์แมร์ทำให้ผมได้รู้ข้อเท็จจริงบางอย่าง ถึงแม้ว่าเอสจะชอบการปั่นประสาทและสร้างความวุ่นวาย แต่กลับไม่เคยสั่งให้ไนท์แมร์ฆ่าใคร และน่าแปลกที่รายแรกที่เอสสั่งสังหารนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ของสตาส

คิม ฮโยยอน คือศพแรกที่ไนท์แมร์ลงมือฆ่าจนถึงตาย

หากยังจำได้ถึงการที่ผมลอบยิงคิม จีฮุนด้วยสไนเปอร์ คุณอาจจะคิดว่านั่นเป็นคำสั่งของเอส

แต่ไม่ใช่

การลอบยิงในคราวนั้นเป็นภารกิจของสตาส และคิมจีฮุนคือเอเย่นต์ค้ายาเสพติดที่ถูกคำสั่งวิสามัญฆาตกรรม เอสไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้แต่อย่างใด

ซึ่งการที่ผมได้รู้ข้อเท็จจริงที่ว่าไนท์แมร์ไม่ลงมือฆ่าใครก่อน  ทำให้ผมเกิดความสงสัยว่าเหตุใด เอสจึงได้เจาะจงไปที่หน่วยสตาสนัก โดยเฉพาะกับ...แบคฮยอน

ทุกครั้งที่เอสมอบหมายงานให้กับไนท์แมร์ แน่นอนว่าผมรับรู้ทุกคำสั่ง ซึ่งการปั่นประสาทครั้งใหม่ก็คือฆ่าเจ้าหน้าที่ของหน่วยสตาสทีละคน ผมไม่รู้ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุเปลี่ยนแปลงให้เอสสั่งฆ่า อีกทั้งพวกไนท์แมร์ก็ยังเห็นว่าเป็นเรื่องสนุกราวกับถูกล้างสมอง

ลู่หาน คือเจ้าหน้าที่คนแรกที่เป็นเหยื่อในการเล่นสนุก นับว่าเป็นโชคดีนักที่ผมสามารถช่วยไว้ได้แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บก็ตาม รายที่สองคือ คิม ฮโยยอน อาจจะเป็นเพราะความสะเพร่าหรือเป็นคำสั่งลับที่ทำให้ผมไม่รู้ว่าเธอถูกสั่งฆ่า และผมยังคงรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ที่ช่วยเธอเอาไว้ไม่ทัน

และรายที่สาม บยอน แบคฮยอน

เท่าที่ผมสังเกต คล้ายว่าเอสจะมีจุดประสงค์อื่นกับแบคฮยอน ราวกับว่าไม่ได้ต้องการฆ่าแต่ต้องการจับตัวแบคฮยอนด้วยเหตุผลบางอย่างซึ่งผมยังไม่อาจรู้ได้

ตอนที่เอสวางแผนที่จะวางระเบิดที่สนามเบสบอล ถึงแม้ว่าตอนนั้นผมได้ส่งปริศนาไปให้อี้ฟานก่อนหน้าแล้ว และมั่นใจว่าเขาคงแก้ปริศนาได้ก่อน แต่กลายเป็นว่าแบคฮยอน คนที่ผมส่งรหัสลับให้เพื่อซื้อความเชื่อใจกลับสามารถแก้ไขปริศนาเหล่านั้นได้ด้วยตนเอง

 แต่ที่สิ่งสำคัญที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น คือเอสได้ส่งไนท์แมร์มาจับตัวแบคฮยอนไปโดยไม่ได้ต้องการฆ่าเช่นเดิม

ผมคิดว่ามันมีบางอย่างที่แปลก

เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมได้เริ่มทำการส่งข้อมูลของไนท์แมร์ให้แก่อี้ฝาน ซึ่งประกอบไปด้วย จอง อึนจี ลูกสาวของท่านรัฐมนตรี ทั้งที่เป็นแค่เด็กมอปลายและยังเป็นลูกคนใหญ่คนโตแต่กลับเลือกเส้นทางที่ไม่เหมาะกับเธอเลยซักนิด และดูคล้ายว่าเธอจะไม่ชอบหน้าผมในระดับหนึ่ง

 คนที่สองคือ คิมอูบิน นักข่าวช่องกีฬาที่มีชื่อเสียงพอสมควร ด้วยหน้าตาและบุคลิกอันดูดี ทำให้เขาเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหลังของเขานั้นจะชอบการทรมานและความโกลาหล ทุกครั้งที่เอสสั่งงานใหม่ อูบินจะเป็นคนที่นิ่งที่สุดแต่กลับฉายแววความสนุกในดวงตามากกว่าคนอื่นเสมอ

 คนที่สามและสี่ อิม แจบอมและอี แทมิน เด็กมหาลัยสองคนที่ไม่ได้มีประวัติโดดเด่นมากนัก แจบอมเป็นดังคนฉลาดที่ไร้สมองเพราะยอมทำตามคำสั่งของเอสอย่างไม่มีข้อกังขา ส่วนแทมินก็แค่คนหัวอ่อนที่ไม่สามารถโต้แย้งกับใครได้

ทั้งๆที่ในรายงานบอกไว้ว่าไนท์แมร์มีเจ็ดคนซึ่งนั่นรวมผมกับเอสไปด้วย แต่เท่าที่รู้ตัวตนในตอนนี้มีเพียงหกคนเท่านั้น

ไนท์แมร์ไม่เคยเอ่ยปากถึงสมาชิกอีกคนเลย ผมจำได้ว่าตอนที่วางแผนเรื่องระเบิด แจบอมได้พูดว่ามีไนท์แมร์แฝงอยู่ในสนามเบสบอลด้วย แต่จากการสอบสวนคังมินฮยอกและคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องกลับไม่พบเบาะแสใดๆที่เป็นประโยชน์ได้เลย

 ผมรู้ดีว่าควรทำอย่างไรต่อไป ผมอาจถามข้อมูลได้จากแทมินเกี่ยวกับไนท์แมร์คนสุดท้าย หมอนี่ดูจะเป็นมิตรกับผมที่สุดแล้ว และคิดว่าเขาคงจะบอกสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้แก่ผมได้ ไม่มากก็น้อย

ตามความคิดของผม คาดว่าไนท์แมร์ที่ผมยังไม่รู้ตัวตนนั้นน่าจะเป็นคนชี้ทางที่ช่วยให้สมาชิกคนอื่นๆหลบหนีได้หลังจากก่อความปั่นป่วน ผมคิดว่าเขาคงเป็นคนที่มีหน้าที่สำคัญต่อไนท์แมร์ และมั่นใจว่าบุคคลนั้นจะต้องเป็นมีฝีมือและชั้นเชิงที่ร้ายกาจพอสมควร

ส่วนเอส

ทุกครั้งที่เอสต้องการติดต่อกับไนท์แมร์หรือมอบหมายคำสั่ง เขาจะติดต่อมาแค่ช่วงเวลาเดียวเท่านั้น คือหลังจากสี่โมงเย็นไปแล้ว ซึ่งเวลาก่อนหน้านี้อาจจะเป็นเวลาที่เอสมีบางอย่างที่จะต้องทำ นั่นหมายความว่าตัวตนของเอสอาจจะทำอาชีพเป็นพนักงาน ข้าราชการหรือนักศึกษาที่ต้องทำงานเป็นเวลา

หลังจากที่ผมได้นำไฟล์วิดีโอที่บันทึกไว้เมื่อครั้งที่เอสติดต่อมา สิ่งที่เห็นก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งใส่หน้ากากสีขาวอำพรางใบหน้า เขามีผมสีดำสนิทและไหล่กว้างเหมาะกับชายชาตรี เอสมักวางมือประสานกันไว้บนโต๊ะเพื่อให้มีลักษณะน่าเกรงขามและใส่เสื้อผ้าโทนสีเทาหรือดำเท่านั้น

ผมได้ลองซูมภาพเพื่อสังเกตรายละเอียดให้มากขึ้น ครั้งนั้นเองที่ได้พบว่าหลังมือของเอสไม่มีรอยเหี่ยวย่น รวมทั้งผิวพรรณก็ดูดีจนเกินกว่าที่จะมีอายุ จึงเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะมีอายุอยู่ในช่วงสิบแปดถึงสามสิบห้าปีโดยประมาณ

อีกหนึ่งข้อสำคัญที่ผมมั่นใจว่าอู๋ อี้ฝานก็คงสังเกตเห็นนั่นคือ...ทุกครั้งที่เอสติดต่อมา เขาจะนั่งอยู่บนเก้าอี้และวางมือไว้บนโต๊ะตัวเดิม ไม่เคยเปลี่ยนสถานที่และไม่เคยเปลี่ยนตำแหน่ง นั่นทำให้ผมเห็น

เห็น...ว่าฉากหลังในห้องของเอสมีชั้นวางหนังสือสีขาวเป็นระเบียบที่บรรจุหนังสือไว้อย่างอัดแน่น อีกทั้งภาพวาดประหลาดๆที่เสริมให้ห้องดูอึมครึมเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ไม่มีสิ่งใดสะดุดตาไปมากกว่ากรอบไม้สีน้ำตาลซึ่งห้อยอยู่บนผนัง กรอบไม้ที่บรรจุเหรียญเอาไว้ เหรียญที่เป็นรางวัลอันน่าภูมิใจซึ่งไม่สมควรจะไปอยู่ในห้องของเอสได้

คนอื่นอาจจะมองว่ามันก็เป็นเพียงแค่เหรียญธรรมดาๆ แต่เพราะว่าผมเป็นสตาส ผมจึงรู้ดีว่าเหรียญนั้นมันพิเศษขนาดไหน

‘เหรียญกล้าหาญสำหรับเจ้าหน้าที่ดีเด่นแห่งหน่วย S.T.A.S.’

เหรียญของสตาสห้อยอยู่ในห้องของไนท์แมร์...มันฟังดูเป็นเรื่องบ้าที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เอส สตาส และไนท์แมร์คนสุดท้ายที่ผมยังไม่ทราบตัวตน อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกัน ทั้งสามสิ่งนี้อาจเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดกระจ่าง และผมยังคงต้องดำเนินการค้นหาคำตอบต่อไปจนกว่าจะค้นพบความจริง

และแน่นอน ว่าผมไม่สามารถปล่อยแบคฮยอนให้หลุดไปถึงมือของเอสได้ ไม่ว่าเอสจะมีจุดประสงค์ใดอยู่ก็ตาม

“อย่าลืมที่แนะนำไปนะแบคฮยอน ฟังที่พี่บอกบ้างจะได้หายไวๆ”

เสียงบทสนทนาทำให้ผมหลุดออกจากเรื่องน่าปวดหัว ผมลืมตาขึ้นแล้วก้มดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะพบว่าผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แบคฮยอนและคุณหมอเดินออกมาจากห้องตรวจพลางพูดคุยกัน ผมเองที่นั่งรออยู่จึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวกลับหลังจากเห็นแบคฮยอนกำลังล่ำลาหมอจองซู

“คุณชานยอลครับ ขอหมอคุยด้วยซักครู่ได้ไหม?”

ผมชะงักหลังจากได้ยินประโยคนั้น ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามใส่แบคฮยอนที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งแบคฮยอนเองก็ดูจะสงสัยไม่ต่างไปกันเขาจึงได้หันไปถามหมอจองซูทันที

“คุยไรอ่ะพี่หมอ?”

“เอาหน่า เรื่องนี้พี่ต้องการคุยกับคุณชานยอล ไม่เกี่ยวกับเรา”

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อ...”

“รับรองนะแบคฮยอน ว่ามันจะเป็นผลดีต่อตัวเราเองนั่นแหละ”

แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะยอมแพ้และออกจากห้องไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะหันมามองผมตาขวาง

เขาจะทำหน้าลูกหมาไปถึงเมื่อไหร่กันนะ?

“นั่งลงก่อนสิครับ” คุณหมอเอ่ยอย่างสุภาพเรียกให้ผมเดินจากโซฟามานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามเขาแทน แม้ความใคร่รู้จะมีมากเพียงใดแต่ผมก็ยังเก็บมันไว้ได้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย “หมอขอไม่อ้อมค้อมนะครับคุณชานยอล คุณรู้เกี่ยวกับโรคของแบคฮยอนมากแค่ไหน พอจะบอกหมอได้ไหมครับ?”

ผมขมวดคิ้วหลังจากสิ้นคำถาม ดูท่าว่าหมอเองก็คงจะเป็นห่วงแบคฮยอนไม่น้อยเช่นกัน ผมคิดว่าเขาคงรักษาแบคฮยอนมาหลายปีแล้วถึงได้สนิทสนมกับคนตัวเล็กในระดับหนึ่ง

“ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นโรคอะไร แต่คิดว่าคงเกี่ยวกับการกลัวฟ้าร้อง”

ผมบอกคุณหมอไปตามตรง ซึ่งนั่นทำให้หมอจองซูยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเอ่ยช้าๆราวกับต้องการให้ผมจดจำรายละเอียด

“โรคของแบคฮยอนมีชื่อเรียกทางการแพทย์ว่าบรอนโทโฟเบีย ซึ่งมีสาเหตุเกิดมาจากเหตุการณ์บางอย่างที่ฝังใจ และความฝังใจนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นความกลัว”

หมอจองซูเอนตัวไปกับพนักพิงแต่ก็ยังรักษาความสุขุมเอาไว้ ผมเลิกคิ้วใส่คุณหมอเป็นการให้เขาอธิบายต่อ

“มนุษย์เรามีสมองส่วนที่เรียกว่าอมิกดาลา ซึ่งเป็นศูนย์กลางเกี่ยวกับประสบการณ์ทางอารมณ์ และเป็นตัวควบคุมความทรงจำของเราด้วย อาทิเช่นว่าหากเคยแสดงความหวาดกลัวต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างสุดขีด แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ถ้าเจอเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันก็จะแสดงความหวาดกลัวเช่นนั้นออกมาอีก ในกรณีนี้แบคฮยอนเคยหวาดกลัวต่อเสียงฟ้าร้องในวัยเด็ก  และอมิกดาลาได้ส่งผลให้ความกลัวนั้นต่อเนื่องมายังปัจจุบัน”

ผมวางแขนไว้บนโต๊ะแล้วโน้มตัวเข้าหาคุณหมอเล็กน้อย ความอยากรู้เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม ผมประจักษ์แล้วว่าหมอจองซูอยากคุยกับผมเกี่ยวกับแบคฮยอน แต่ผมกลับไม่เข้าใจซักนิดว่าเหตุใดเขาถึงอยากให้ผมรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้ ทั้งๆที่แบคฮยอนต้องการที่จะปกปิดผมเอาไว้

“แล้วทำไมเขาถึงกลัวฟ้าร้องขนาดนี้ล่ะครับ?”

“ความจริงเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของแบคฮยอน แต่หมอคิดว่าถ้าได้บอกคุณไปมันคงเป็นอีกหนึ่งหนทางในการรักษา” คุณหมอถอนหายใจอย่างช้าๆคล้ายคนที่กำลังตัดสินใจว่าจะพูดถึงเรื่องของแบคฮยอนดีไหม แต่สุดท้ายริมฝีปากหยักก็เปล่งเสียงออกมา

“พ่อของแบคฮยอนฆ่าแม่ของเขาก่อนจะฆ่าตัวตายตามในวันที่ฝนตกหนักและฟ้าร้องน่ะครับ และแบคฮยอนเองก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดด้วย คุณคงเข้าใจใช่ไหม?”

ผมชะงักค้างไปชั่วครู่ ความสงสัยที่ว่าคุณน้าทั้งสองคนหายไปไหนได้รับคำตอบในวินาทีนั้น ผมไม่เคยรู้เลยว่าแบคฮยอนต้องต่อสู้หรือผ่านอะไรมาบ้าง แค่ผมคิดถึงคนตัวเล็กที่ร้องไห้ท่ามกลางกองเลือดของพ่อและแม่ก็ทำให้ผมปวดหนึบที่หัวใจอย่างห้ามไม่อยู่

ตอนนั้นเองที่ผมนึกถึงเขาตอนที่ยังเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แบคฮยอนที่โดนแกล้งแล้ววิ่งร้องไห้เสียงดังมาฟ้องผมเสมอ ตอนนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา น้ำตามักเป็นสิ่งแรกที่เขาแสดงออก และชานยอล ชื่อของผมก็เป็นสิ่งแรกที่เขาร้องเรียกหา

และในวินาทีนั้นเองที่ผมตระหนักรู้ ว่าแบคฮยอนคงได้รับบทเรียนของชีวิตหลายอย่าง ซึ่งเป็นบทเรียนที่มากพอที่จะเปลี่ยนความอ่อนแอของเขาให้กลายเป็นความเข้มแข็งได้

“ซึ่งนอกจากสมองส่วนอมิกดาลาที่ส่งผลต่อโรคนี้ ยังมีการทำงานของจิตเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย อดีตที่เลวร้ายต่างๆจะถูกกดและกักเก็บไว้ในส่วนที่เรียกว่าจิตไร้สำนึก นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แบคฮยอนแสดงอาการหวาดกลัวออกมาโดยขาดการยั้งคิดหรือไม่มีสติเวลาได้ยินเสียงฟ้าร้อง”

ผมคิดภาพตามเป็นฉากๆ ภาพที่เขาตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงฟ้าคำราม เสียงลมหายใจหอบถี่ราวกับนักวิ่งมาราธอน หรือแม้กระทั่งภาพที่เขาจิกเล็บลงไปบนมือของตัวเองซ้ำๆเพื่อเป็นการระบายความหวาดกลัว

แบคฮยอนดูเปราะบางเสมอยามเมื่อพบเจอกับเสียงฟ้า และสิ่งที่ผมสงสัยเกี่ยวกับเขามาตลอดก็ได้รับคำเฉลยในวันนี้

“แต่โชคดีที่แบคฮยอนแสดงอาการเหล่านี้เมื่ออยู่ในบ้านเท่านั้น เพราะเรื่องราวฝังใจนั้นเกิดขึ้นที่บ้าน ไม่อย่างนั้นหมอไม่อยากจะคิดเลยว่าการใช้ชีวิตของแบคฮยอนจะยากซักแค่ไหน”

“แล้วมีวิธีรักษาให้หายขาดไหมครับ?”

“ความจริงโรคโฟเบียจะใช้เวลารักษานานแค่ไหนนั้นขึ้นอยู่กับผู้ป่วยเพราะโรคเหล่านี้รักษาไม่ได้ด้วยยาเพียงอย่างเดียว ตัวหมอเองก็รักษาแบคฮยอนมาตั้งแต่เขาอายุสิบเจ็ดซึ่งมันก็ผ่านมาห้าปีแล้ว”

หมอจองซูเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบางเบาคล้ายกับคิดไปถึงวันแรกที่ได้รักษาแบคฮยอน ดวงตาของคุณหมออ่อนโยนและแฝงไว้เพียงแค่ความใจดี จากคำบอกเล่าทำให้ผมรู้ว่าหมอจองซูเองคงเห็นแบคฮยอนเติบโตและรู้เรื่องราวชีวิตของแบคฮยอนพอสมควร

“วิธีการรักษาที่ดีที่สุดคือการให้ผู้ป่วยแข็งใจที่จะเผชิญกับความกลัวที่ตนเองมีอยู่หรืออาจจะฉีดสารทางชีววิทยาเพื่อช่วยกระตุ้นปฏิกิริยาทางร่างกายเสริมไปด้วย แต่ว่าด้วยหน้าที่การงานของแบคฮยอนที่ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน จึงไม่เอื้ออำนวยให้หมอได้รักษาอย่างเต็มที่”

ผมเพิ่งรู้ว่าคนตัวเล็กที่พยายามแสดงออกว่าตัวเองเข้มแข็งนั้นน่าสงสารมากแค่ไหน เขาต้องอดทนต่อสู้กับเรื่องราวในอดีต อาการหวาดกลัวหรือแม้กระทั่งภาระอันหนักหน่วงจากหน้าที่การงาน ผมคิดไม่ถึงเลยว่าแบคฮยอนจะมีใจเป็นนักสู้ได้มากถึงเพียงนี้

นอกเหนือจากความสงสาร  ความชื่นชม และความเห็นใจ ความเป็นห่วงก็เข้ามาตีตื้นจนผมแทบสั่นไหวไปทั้งอก

“ที่หมอบอกผมเกี่ยวกับโรคของแบคฮยอน แสดงว่าผมมีส่วนช่วยเขาได้ใช่ไหมครับ?”

หมอจองซูพยักหน้าเป็นการตอบคำถาม เขาประสานมือกันไว้บนโต๊ะก่อนจะมองหน้าผมและส่งสายตาที่คล้ายกับว่าเป็นการคาดหวังถึงบางสิ่ง

“แม้ว่าแบคฮยอนจะดูเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย แต่แท้จริงเขาค่อนข้างจะปิดกั้นตัวเองพอสมควร คุณอาจจะเห็นการต่อต้านจากเขาบ่อยๆใช่ไหมครับ?” ผมพยักหน้าน้อยๆ ราวกับเข้าใจคำว่าต่อต้านเป็นอย่างดี “ผมที่เป็นหมอยังถูกเขาต่อต้านในช่วงแรกเลยครับ บอกว่าไม่จำเป็นต้องรักษาอย่างนู้นอย่างนี้ แต่อย่างว่าล่ะ ตอนนั้นเขาเพิ่งจะสิบเจ็ด จะไปเถียงใครได้”

หมอจองซูพูดพลางยิ้มขำ ในสายตามีแต่ความเอ็นดู “การรักษายากขึ้นอีกระดับเพราะนิสัยของแบคฮยอนนั่นแหละครับ ดังนั้นเราจำเป็นที่จะต้องใช้คนรอบข้างเข้ามาช่วย”

รอยยิ้มหายไปจากสีหน้าของคุณหมอแล้ว ประกายความคาดหวังฉายชัดขึ้นเรื่อยๆในดวงตาของเขา ผมเดาว่าเรื่องต่อไปคงสำคัญมาก มากถึงขนาดเปลี่ยนคุณหมอผู้อ่อนโยนให้กลายเป็นคนจริงจังขึ้นมาได้

“เอาล่ะครับคุณชานยอล สิ่งสำคัญที่หมอจะบอกก็คือ หมอได้ทำการตรวจคลื่นสมองและอาการของแบคฮยอนทุกครั้ง อาการของแบคฮยอนไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลยทั้งๆที่เขาเคยใกล้หายดีมาแล้ว”

“ใกล้หาย? ทำไมล่ะครับ?”

ผมส่งสายตาเป็นคำถาม เสียงเครื่องปรับอากาศแล่นเข้าสู่โสตประสาทของผมแต่นั่นยังดังไม่เท่ากับเสียงของคุณหมอที่เอ่ยประโยคต่อมา

“แบคฮยอนมีความรัก” คุณหมอคลายมือที่ประสานกันออกก่อนจะสบตากับผม ผมเข้าใจในทันทีว่าความรักที่คุณหมอว่านั้นหมายถึงอู๋ อี้ฝาน “แบคฮยอนเคยมีคนรัก อ่า ความจริงหมอไม่น่าเอาเรื่องส่วนตัวของเขามาพูดแต่เป็นเพราะคุณหมอจึงต้องอธิบาย”

“ผม?”

“ใช่ครับ การที่คนรักพาแบคฮยอนฝ่าความกลัวและคอยปลอบประโลมช่วยให้แบคฮยอนมีความกล้าที่จะต่อสู้กับเสียงฟ้าร้องและเข้มแข็งมากขึ้น ในตอนนั้นแบคฮยอนดูสดใสแล้วก็ดูมีกำลังใจในการรักษามากกว่านี้”

“ถ้ามันเกี่ยวกับความรัก แล้วทำไมหมอถึงบอกผมล่ะครับ? ในเมื่อความรักมันอาจจะหมายถึงครอบครัวที่ช่วยให้แบคฮยอนฝ่าความกลัวไปได้เช่นกัน”

ผมโต้แย้งพลางเปลี่ยนอิริยาบถเป็นการนั่งไขว่ห้าง สิ่งที่คุณหมอพูดมันก็มีส่วนที่ถูกต้องแต่ผมไม่เห็นด้วยที่เขาจะพูดถึงความรักในเชิงพิศวาสเพียงอย่างเดียว ครอบครัว เพื่อน สิ่งเหล่านั้นก็ถือว่าเป็นความรักเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือ?

“แล้วคุณคิดว่าครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่กับตัวของแบคฮยอนเองที่ต้องไปทำงานที่โซลจะช่วยเหลือกันได้มากแค่ไหนล่ะครับ?”

ผมนิ่งไปหลังจากคำถามนั้นย้อนกลับมาทำให้ผมมองเห็นความจริง ถ้าป้านาบีอยู่ที่โซลหรือแบคฮยอนออกจากการเป็นสตาส คงมีโอกาสในการรักษามากกว่านี้ แต่มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“แล้วทำไม หมอถึงเจาะจงผม?” แม้ว่าผมจะเข้าใจถึงเหตุผลของคุณหมอแล้วแต่ก็อดไมได้ที่จะตั้งคำถาม ผมกอดอกมองหมอจองซูที่ลบความจริงจังออกไปแล้วแทนที่ด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

“เพราะแววตาที่คุณชานยอลมองแบคฮยอนเหมือนกับที่คนรักของแบคฮยอนเคยมองเขาไงล่ะครับ”

ผมมองหน้าหมอจองซูที่ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นเคยแต่ในเวลานี้เหมือนว่ายิ้มของเขาจะเป็นรอยยิ้มของคนรู้ทันซะมากกว่า

“อะไรทำให้หมอคิดแบบนั้น?”

“สัญชาตญาณของคนเป็นแพทย์น่ะครับ” เขาตอบเพียงเท่านั้นและไม่เปิดโอกาสให้ผมได้โต้แย้ง มือข้างหนึ่งของคุณหมอก็แบไว้บนโต๊ะแล้วเอ่ยอย่างสุภาพซะก่อน “หมอขอดูมือของคุณหน่อยได้ไหมครับ”

ผมชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่าคุณหมอแสนอ่อนโยนที่แฝงไว้ซึ่งความฉลาดจะทำอะไรต่อไป แต่สุดท้ายผมก็ยอมส่งมือไปให้เขา

“หมอไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรอกนะครับ แต่ว่ารอยจิกจางๆที่หลังมือเนี่ยคุณคงไม่ได้จิกตัวเองแน่นอนใช่ไหมครับ?” หมอจองซูหัวเราะน้อยๆซึ่งทำให้ผมคิ้วกระตุก “หมอรู้ดีว่าแบคฮยอนมีนิสัยจิกมือในขณะเผชิญกับความกลัว”

“ทำไมครับ คนรักเก่าของแบคฮยอนก็เคยให้จิกมืองั้นสิ?”

ผมชักมือกลับ รู้สึกไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ที่หมอจองซูเอาผมไปเปรียบกับอี้ฝาน อย่างที่พวกคุณรู้ ว่าอี้ฝานเป็นเพื่อนสนิทของผม และถึงแม้เราจะมีนิสัยคล้ายกันแต่ก็ใช่ว่าจะเหมือนกันไปทุกอย่างในเมื่อเราไม่ใช่คนๆเดียวกัน และผมไม่ชอบใจนักกับการที่ถูกบอกว่าตัวตนของผมเหมือนกับใครซักคนหนึ่ง

“เปล่าครับ เท่าที่หมอรู้ คนรักของแบคฮยอนไม่เคยทำแบบนั้น”

หมอจองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่กลับเหมือนการย้ำเตือนในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป

ราวกับเขากำลังจะย้ำเตือน ว่าผมยอมช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของแบคฮยอนมาที่ตัวเอง แม้จะเป็นแค่การเจ็บปวดทางกายก็ตาม

“ผมก็แค่ไม่อยากให้เขาเจ็บ ผมแค่เป็นห่วงเขาในฐานะเพื่อนร่วมโลกก็เท่านั้น”

“คุณชานยอลอาจจะบอกกับหมอได้ว่าคุณไม่ได้รู้สึกกับแบคฮยอนในเชิงนั้น”

และผมเพิ่งรู้ในวันนี้ว่ารอยยิ้มของหมอ

“แต่คุณชานยอลหลอกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ”

เป็นรอยยิ้มที่ย้ำเตือนถึงความสั่นไหวในใจของผมได้อย่างหนักหน่วง

“การโกหกที่ไม่น่าให้อภัยมากที่สุด ก็คือการโกหกตัวเองนะครับคุณชานยอล”

เป็นรอยยิ้มที่ต้อนให้ผมจนมุมต่อความรู้สึกของตัวเอง

(end chanyeol’s part)

◢◣◥◤◢◣◥◤

ผมโยนแก้วกาแฟในมือลงถังขยะหลังจากที่ดูดมันจนหมดแล้ว นาฬิกาในข้อมือบ่งบอกว่าเวลาผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีที่ชานยอลยังคงอยู่ในห้องกับพี่หมอ ผมไม่รู้ว่าพี่หมอต้องการคุยอะไรกับเขาทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกซึ่งนั่นสร้างความสงสัยและความหงุดหงิดให้แก่ผมไม่น้อย 

ผมตัดสินใจเดินเล่นไปตามทางเดินเพื่อเป็นการคลายกล้ามเนื้อจากการนั่งเป็นเวลานาน แค่ต้องเข้าห้องตรวจร่วมชั่วโมงผมก็เมื่อยล้ามากพอแล้ว ในตอนนั้นเองที่ผมนึกถึงเพื่อนรัก ผมต่อสายหาคิมจงอินหลังจากที่เราคุยกันครั้งสุดท้ายไปเมื่อวานนี้

[โหล..]

น้ำเสียงง่วงๆของมันทำให้ผมเดาไม่ถูกว่ามันยังไม่ตื่นหรือไม่ได้นอนกันแน่ แต่ในช่วงเวลาที่เพิ่งจะผ่านภารกิจค้นหาระเบิดในสนามเบสบอล ผมจึงคิดว่าหัวหน้าอี้ฝานไม่น่าจะเรียกตัวเจ้าหน้าที่ให้เข้าหน่วยแต่เช้า ดังนั้น ผมขอเดาว่ามันคงยังไม่ตื่นก็แล้วกัน

“ตื่นยังวะ กูเบื่อ”

[มึงเบื่อแล้วมันใช่หน้าที่ที่กูจะต้องมารู้ไหม?] มันบ่นกระปอดกระแปดไปตามประสาก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงประกาศลอดออกมาจากปลายสาย นั่นเองที่ทำให้ผมรู้ว่าคิมจงอินตื่นแล้วและไม่ได้อยู่ที่บ้านอย่างที่ผมคิดเอาไว้

“มึงว่างรึเปล่าวะ?”

[ไม่ว่าง แต่คุยได้]

“ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรเว้ย เดี๋ยวกูหาไรทำแก้เบื่อเอง วางละ”

[เห้ยอย่าเพิ่ง! กูมีเรื่องจะเล่าให้ฟังโว้ย] น้ำเสียงตื่นเต้นของจงอินทำให้ผมที่กำลังจะกดวางชะงักค้าง ผมขมวดคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถามถามทั้งๆที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้เห็น

“ไรวะ”

[ตอนนี้กูอยู่โรงเรียนมัธยมปลายว่ะ มึงจำแผนที่เราจะต้องตามสืบจอง อึนจีผู้ต้องสงสัยของไนท์แมร์ได้ไหม?]

“จำได้ เห้ย นี่หัวหน้าอี้ฝานให้เริ่มทำภารกิจเลยเหรอวะ?”

ความฉงนเกิดขึ้นหลังจากจงอินบอกผมแบบนั้น หัวหน้าอี้ฝานไม่เคยเริ่มภารกิจติดต่อกันเช่นนี้มาก่อนเพราะเขามักบอกพวกเราเสมอว่าความเหนื่อยล้าจะทำให้งานเสีย แต่ผมรู้ว่านัยยะแท้จริงที่หัวหน้าอี้ฝานต้องการจะสื่อก็คือเขาเป็นห่วงลูกทีม แต่ครั้งนี้เขากลับเริ่มภารกิจใหม่โดยไม่ปล่อยให้ลูกทีมพักอย่างนั้นน่ะเหรอ?

[เออ ตอนนี้กูกับลู่หานปลอมตัวเข้ามาเนี่ย] จากคำบอกเล่าของจงอินทำให้ผมรู้ว่าลู่หานออกจากโรงพยาบาลและคงหายดีแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกกังวลใจอยู่ดีที่เขาต้องกลับมาทำงานไวถึงเพียงนี้

“มึงอ่ะนะปลอมไปเป็นนักเรียน? เนียนเหรอวะ?”

[ลู่หานอ่ะเป็นนักเรียน ส่วนกู...เป็นภารโรง แม่งเอ๊ย! เดินร่อนไปร่อนมาเนี่ย ไม่งั้นไม่ว่างคุยกับมึงหรอก]

ผมคิดภาพจงอินใส่ชุดภารโรงสีกรมท่าถือไม้กวาดเดินทำหน้าง่วงแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้ นับว่าหัวหน้าอี้ฝานทำร้ายจงอินไม่น้อยที่เลือกบทบาทนี้ให้แก่เขา แต่อย่างที่คุณคงเข้าใจว่าเราเลือกปฏิบัติไม่ได้

“แต่หน้ามึงให้อยู่นะจงอิน มึงเหมาะสุดแล้วว่ะหน้าที่นี้”

[ถ้ากลับมาแล้วช่วยมารับตีนกูด้วยครับเพื่อน]

ผมขำใส่จงอินก่อนตัดสินใจว่าจะกลับไปนั่งรอชานยอลหน้าห้องตามเดิม ภาวนาว่าขอให้พี่หมอคุยกับเขาเสร็จแล้วเพราะผมไม่ชอบการรอคอย ผมคิดเอาไว้แล้วว่าถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่คงได้ทำการซักถามชานยอลถึงเรื่องที่พี่หมอคุยกับเขาอย่างแน่นอน

[พักนี้น้องกูแม่งก็เก็บตัว ไม่ค่อยออกมาคุยกับกูเท่าไหร่ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ สงสัยอกหัก]

“น้องมึง แทมินน่ะเหรอ?”

ผมรู้มาว่าจงอินมีน้องชายต่างนามสกุลอยู่คนหนึ่ง แม้ว่าผมจะยังไม่เคยเจอกับอีแทมินเลยก็ตาม แต่ก็พอจะรู้ว่าเขาเป็นเด็กดีและจงอินเองก็รักน้องชายคนนี้เท่ากับชีวิตของตัวเองเลยทีเดียว

[เออ หรือเครียดที่มีพี่ชายหล่อกว่าก็ไม่รู้มัน]

เชื่อผมเถอะว่าหากจงอินอยู่ตรงหน้าผมคงชูนิ้วกลางให้กับความกวนตีนของมันไปแล้ว ตอนนั้นเองที่ดวงตาของผมสบเข้ากับใครบางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องของพี่หมอจองซู คาดว่าเขาคงออกมาได้ซักพักหนึ่งแล้ว

“เห้ยมึงแค่นี้ก่อนนะ ไว้คุยกัน เรื่องน้องมึงอย่าเพิ่งคิดมาก บางทีแทมินอาจจะแค่เครียดที่พี่ชายมันดำ”

ผมเดินเข้าไปชานยอลช้าๆโดยที่สายตาของเรายังคงมองกันและกันอยู่ ผมสีแดงเพลิงยังคงโดดเด่นรับเข้ากับผิวขาวของเขาได้เป็นอย่างดี วันนี้ชานยอลไม่ได้อำพรางตัวมากนักทั้งๆที่ผมคิดว่าการใส่แมสก์ในโรงพยาบาลก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก

และไม่รู้ว่าวันนี้เป็นคราวซวยหรือเคราะห์ร้ายแต่อย่างใดเมื่อผมเห็นผู้ชายสองคนในชุดเครื่องแบบกำลังเดินตรงมาทางชานยอล

ผมไม่ทราบว่าตำรวจมาทำอะไรที่นี่และดูคล้ายว่าพวกเขากำลังมุ่งความสนใจไปที่ชานยอลซึ่งยังคงมองผมโดยที่ไม่ได้สนใจด้านหลังของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

ผมพยายามส่งสัญญาณให้เขาหนีแต่เขากลับทำเพียงแค่เลิกคิ้วใส่ผมเท่านั้น ตอนนั้นเองที่ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาชานยอลแล้วคว้ามือให้เขาเดินตาม ผมพยายามทำเป็นปกติทั้งๆที่ภายในใจนั้นกลับกังวลจนแทบระเบิด

“ตำรวจสองคนกำลังมองนายอยู่”

ผมบอกชานยอลเพียงสั้นๆแต่เขาเข้าใจภายในเสี้ยววินาที เขาไม่หันไปมองตำรวจสองคนนั้นแต่เลือกที่จะสอดมือใหญ่เข้ากับมือเรียวของผมแทน

“เดินช้าๆไปที่ลิฟท์ ไม่ต้องหันไปมอง”

ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนที่ชานยอลจะจูงมือนำผมไปที่ลิฟท์ ผมรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้มันเสี่ยงมากแค่ไหน ชานยอลเป็นไนท์แมร์และแน่นอนว่าชื่อเสียงของเขาไม่ได้มีเพียงแค่ตำรวจในโซลเท่านั้นที่รู้จัก เขาอาจถูกจับกุมได้ทุกที่นั่นคือข้อเท็จจริง

แต่เพียงแค่เสียงฝีเท้าที่ก้าวไวขึ้นเพื่อตามพวกเรากระทบเข้ามาในโสตประสาทก็เป็นดังสิ่งที่สะบั้นให้ความยั้งคิดของผมขาดลง ผมหันไปมองตำรวจสองคนนั้นที่กำลังก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น และเป็นอีกครั้งที่ความผลีผลามของผมส่งผลให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็ว

“แบคฮยอน อย่า!!”

ชานยอลร้องห้ามเมื่อผมดึงมือเขาให้ออกวิ่งทั้งๆที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงลิฟท์อยู่แล้ว ชานยอลสามารถรั้งผมเอาไว้ได้แต่เหมือนว่าทุกอย่างจะสายเกินไป นายตำรวจสองคนสังเกตเห็นความผิดปกติและวิ่งตามพวกเราทันที ผมพาชานยอลวิ่งลงบันไดหนีไฟโดยที่มือของเรายังคงจับกันอยู่แบบนั้น และเสียงห้าวที่ลอยมาให้ได้ยินก็เป็นดังเช่นตัวกระตุ้นที่ทำให้ผมพาชานยอลวิ่งลงไปตามความลาดชันของบันไดให้เร็วยิ่งขึ้น

“พบผู้ต้องสงสัยคล้ายปาร์คชานยอลที่โรงพยาบาลอันซู กำลังวิ่งไปตามบันไดหนีไฟ ขอกำลังเสริมด่วน!”

แบคฮยอนผลักประตูหนีไฟออกที่ชั้นสาม เขาเลือกที่จะพาคนตัวสูงเข้าไปเดินปะปนกับเหล่าบรรดาผู้คนที่เดินสวนกันไปมา จุดมุ่งหมายของแบคฮยอนคือประตูทางออกหมายเลขสี่ที่อยู่ภายในชั้นหนึ่ง ซึ่งคนตัวเล็กคาดว่าถ้าเขาสามารถออกจากประตูนั้นได้ก็จะไปถึงลานจอดรถก่อนที่ตำรวจจะเจอตัว

“จ่าไปดักที่ทางออกสามนะ ส่วนผมจะไปที่ทางออกสี่ เร็วเข้า!!”

“หมวดครับ แล้วผู้ชายตัวเล็กอีกคนล่ะครับให้ทำยังไง?”

“ถ้าผู้ต้องสงสัยเป็นปาร์คชานยอลจริง จ่าก็จับเขาไว้ด้วย เพราะถือว่าเขามีส่วนช่วยให้คนร้ายหลบหนี ไป เร็วเข้า!”

“ครับ!”

แบคฮยอนไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นมันจะส่งผลต่อเขาอย่างไรบ้าง...

คล้ายว่าเขาถูกความรู้สึกหนึ่งที่มีต่อชานยอลเข้าครอบงำ เขาจึงได้ลืมคิดไปว่าตัวเองนั้นได้ทำการช่วยเหลือคนที่คิดว่าเป็นศัตรูไปเสียแล้ว

“แฮ่ก..แฮ่ก”

เสียงหอบหายใจสะท้อนดังก้องเมื่อแบคฮยอนตัดสินใจพาชานยอลเข้ามาหลบอยู่ตรงบันไดหนีไฟของชั้นสองแทนที่จะไปทางออกหมายเลขสี่ดังที่ตั้งใจไว้ ด้วยความที่เขาคุ้นชินกับโรงพยาบาลนี้เป็นอย่างดีจึงทำให้เขารู้ว่าทางออกมีอยู่ ณ จุดใดบ้างและระหว่างทางที่วิ่งมานั้นทำให้แบคฮยอนตระหนักได้ว่าทางออกสี่ที่ตั้งใจจะไปนั้นคงมีตำรวจดักรอไว้แล้ว

“ฉันคิดว่าเราน่าจะลงไปชั้นหนึ่งแล้วออกทางประตูด้านหลังแทน แฮ่ก นาย คิดว่าไง?” คนตัวเล็กเอ่ยถามทั้งที่ยังหายใจหอบถี่ ดวงตาเรียวมองผ่านกระจกตรงประตูเพราะกังวลว่าอาจจะมีตำรวจตามเจอพวกเขาซะก่อน

แม้แบคฮยอนจะเอ่ยถามด้วยความร้อนรนแต่ชานยอลกลับทำเพียงแค่ยืนนิ่งและไร้คำตอบแก่คนตัวเล็ก พร้อมทั้งยังส่งสายตาเรียบเฉยอย่างที่เคยเป็นมองไปที่ใบหน้าขาวจนแบคฮยอนไม่อาจทนต่อความไม่ยินดียินร้ายนี้ได้

“ชานยอล เรากำลังถูกตำรวจไล่ตามอยู่นะ อย่าทำเป็นเงียบได้ไหม?!”

“นายรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่?”

น้ำเสียงเคร่งเครียดของคนตัวสูงสร้างความฉงนให้กับแบคฮยอนไม่น้อย ชานยอลในเวลานี้ทั้งดูจริงจังและไม่สบอารมณ์จนใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง

“นายคิดว่ามันจะเกิดอะไรต่อจากนี้หลังจากที่นายพาฉันหนีไปได้? แล้วเหตุผลที่นายพาฉันหนีล่ะคืออะไร?” น้ำเสียงของชานยอลทำให้แบคฮยอนคิดหาคำตอบทั้งๆที่ยังคงสับสน ในตอนนั้นเองที่คล้ายว่าแบคฮยอนคิดได้ว่าเขาได้กระทำสิ่งใดลงไป

เขาพาชานยอลหนี ทั้งๆที่ตัวเองควรจะเป็นฝ่ายยื่นชานยอลให้กับตำรวจไม่ใช่หรือ?

แบคฮยอนหาเหตุผลไม่ได้เลยนอกจาก...เขาไม่อยากให้ชานยอลถูกจับ

เขา...กลัวว่าชานยอลจะถูกจับไป

“สิ่งที่นายกำลังทำอยู่มันดีแล้วเหรอแบคฮยอน?”

ชานยอลไม่ได้ต้องการสร้างความกดดันให้คนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขาเพียงแค่รู้สึกหงุดหงิดใจและเป็นห่วงแบคฮยอนที่วู่วามจนทำให้เกิดเรื่อง เขาไม่ได้เดือดร้อนนักถ้าจะต้องถูกจับไปจริงๆเพราะยังไงซะอี้ฟานก็สามารถช่วยเขาได้ แต่กับแบคฮยอนที่เชื่อมั่นว่าเขาเป็นศัตรูมาโดยตลอดล่ะจะทำเช่นไร?

ประกายความสับสนฉายชัดอยู่ในดวงตาของแบคฮยอนและชานยอลรู้ดีว่าเหตุผลที่แบคฮยอนเลือกที่จะช่วยเขาหลบหนีเช่นนี้เป็นเพราะอะไร

แบคฮยอนคนที่ไม่เคยเก็บซ่อนอารมณ์ทางสีหน้าและแสดงความรู้สึกอย่างเถรตรงเสมอมา มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ชานยอลจะรับรู้ได้ว่าสิ่งที่คนตัวเล็กทำลงไปนั้นเป็นเพราะ...ความเป็นห่วง

แบคฮยอนเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของคนตัวสูงทั้งๆที่รู้ดีถึงสาเหตุของการกระทำของตัวเอง ความอุ่นชื้นที่ฝ่ามือทำให้แบคฮยอนรู้ว่าพวกเขายังไม่ได้ปล่อยมือออกจากกัน แต่เพียงแค่จะชักมือกลับชานยอลกลับกุมมือเล็กไว้แน่น

“…”

ท่ามกลางความว้าวุ่นใจ ชานยอลเลือกที่จะนำฝ่ามือของแบคฮยอนมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง แรงเต้นตุบๆทำให้แบคฮยอนหน้าร้อนอย่างช่วยไม่ได้ และฝ่ามือใหญ่ของชานยอลเองก็ทาบทับลงมาที่แผ่นอกเล็ก

เกิดความเงียบเมื่อฝ่ามือของทั้งสองประทับลงตรงตำแหน่งอกข้างซ้ายของกันและกัน

 ตามตำนานได้กล่าวไว้ว่าหากความเงียบเกิดขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายนั่นหมายความว่าได้มีเทวดาซักองค์บินผ่าน ณ ที่นั้น

แบคฮยอนรู้สึกว่าเทวดาได้ร่อนลงสู่พื้นดิน ก่อนจะก้าวเดินผ่านตัวเขา ราวกับว่าเขาได้ยินเสียงจังหวะการก้าวเท้านั้นดังตึกตัก ตึกตักก้องอยู่ในหัว

แต่เพียงแค่วินาทีต่อมาแบคฮยอนก็ได้รู้

ว่ามันไม่ใช่เสียงการก้าวเดินของเทวดาองค์ไหน

แต่เป็นเสียงหัวใจของเขาเอง

“นายคิดว่าที่หัวใจเราเต้นแรง มันเป็นเพราะความเหนื่อยหรือเป็นเพราะอย่างอื่นกันแน่?”

น้ำเสียงทุ้มห้าวของชานยอลเหมือนอะไรซักอย่างที่ซึมเข้าสู่โสตประสาทของแบคฮยอนอย่างช้าๆ คนตัวเล็กรู้ดีว่าชานยอลต้องการสื่อถึงอะไร เขาเข้าใจมาโดยตลอดว่ากำลังมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา แต่เพียงแค่เพราะคำว่าไนท์แมร์จึงทำให้เขาไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกนั้น

แบคฮยอนคิดมาตลอดว่าหัวใจของเขามีผนังแข็งแกร่งเป็นเกราะชั้นดีที่ปกป้องหัวใจของเขาไว้หลังจากถูกทำให้เจ็บปวดโดยความรักครั้งก่อน

แต่ชานยอลกลับเป็นดังเช่นใบมีดที่คมเกินไป

“นายรู้ใช่ไหมแบคฮยอน ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเรา?”

และใบมีดนั้นกำลังกรีดผนังหนาให้ปริออกอย่างช้าๆด้วยความลึกซึ้ง

“ฉัน..ไม่รู้ ล..แล้วก็คิดว่าเราควรจะหนี ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องไร้สาระ”

น้ำเสียงตะกุกตะกักทำให้ชานยอลหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขารู้ดีว่าแบคฮยอนเพียงแค่ต้องการเปลี่ยนเรื่อง และตัวเขาเองไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าตำรวจจะจับตัวเขาได้หรือไม่ เพราะเขารู้ ว่าชั้นเชิงของเขากับตำรวจเหล่านั้นมันต่างกัน

“แล้วนายอยากรู้ไหมล่ะ?”

“ไม่อยาก”

“นายอยากรู้”

แบคฮยอนพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปากเมื่อชานยอลกลายเป็นคนเผด็จการอย่างที่เป็นมาตลอด คนตัวเล็กเบ้ปากแสดงความไม่พอใจพร้อมทั้งยังส่งเสียงจิ๊จ๊ะดังเช่นทุกครั้งเวลาที่ถูกขัดใจ

หารู้ไม่...

ว่าทุกการกระทำของแบคฮยอนอยู่ในสายตาชานยอลทุกอย่าง

แบคฮยอนพยายามดึงมือของตัวเองออกจากมือของชานยอลอีกครั้ง แต่เพียงแค่วินาทีที่ดวงตาเรียวสบเข้ากับดวงตาคมก็คล้ายว่าเวลาได้หยุดหมุนไปชั่วขณะ ความกังวลในการหลบหนีถูกปัดเป่าให้หายไปดังสายลมพัด เพียงแค่ชานยอลบอกผ่านดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นว่าทุกอย่างจะต้องไม่เป็นไร

และไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงโน้มถ่วงของโลกหรืออาจจะเป็นเพราะสัมผัสนุ่มจากเมื่อเช้าที่ยังคงตราตรึง ชานยอลจึงค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แบคฮยอนโดยที่คนตัวเล็กเองก็ได้เห็นทุกความเคลื่อนไหวนั้น

แต่ไม่ได้คิดที่จะเบี่ยงหนี

ใบหน้าของพวกเขาเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนว่า ณ เวลานี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลใจอีกแล้ว

จนกระทั่งสัมผัสนุ่มหยุ่นจะเป็นตัวกระตุ้นให้หัวใจสองดวงทำงานหนัก มันเต้นรุนแรงอย่างบ้าคลั่งคล้ายว่าจะกระดอนออกจากแผ่นอก

ไม่เหลือที่ว่างให้อากาศแทรกผ่านยามเมื่อก้อนเนื้อนิ่มประกบกันจนแนบสนิท

ชานยอลจูบแบคฮยอนอย่างแผ่วเบาแต่กลับหนักแน่นยิ่งนักในความรู้สึก ราวกับโลกทั้งใบของแบคฮยอนได้พังทลายลงแต่กลับถูกสร้างขึ้นใหม่ช้าๆด้วยสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือที่ใครบางคนกอบกุมเอาไว้

ชานยอลจูบแบคฮยอนเพราะแบคฮยอนดึงดูด เพราะแบคฮยอนทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว เขารู้ว่ามีบางความรู้สึกเกิดขึ้นกับเขาและอยากให้แบคฮยอนรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น

แบคฮยอนยอมให้ชานยอลจูบเพราะเขาละสายตาไม่ได้ยามที่ชานยอลโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ คำว่าไนท์แมร์ สตาส หน้าที่กระเด็นหายไปเมื่อสัมผัสหยุ่นทาบทับลงมาบนริมฝีปาก

และเป็นดังความจริงที่ว่า เหตุผลจะค่อยๆจางหายไปยามที่ความรักจะเข้ามาแทนที่

ชานยอลเอนใบหน้าเปลี่ยนองศาก่อนจะรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กให้เข้ามารับสัมผัสที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นและวินาทีที่แบคฮยอนตัดสินใจปิดเปลือกตาลงชานยอลก็ไม่อาจทำเพียงแค่จุมพิตแผ่วเบาได้อีกต่อไป

ราวกับว่าการจูบของทั้งสองก่อให้เกิดแรงดึงดูดอันแสนประหลาด คล้ายว่าแบคฮยอนเองเป็นโลกใบใหญ่ และชานยอลนั้นเปรียบดังดวงจันทร์ที่โคจรรอบโลกในทุกๆวินาที

และในตอนนี้ชานยอลก็ได้โคจรรอบหัวใจของแบคฮยอนแล้ว

รอเพียงวันที่จะเข้าไปอยู่กลางใจ...แค่เท่านั้น

TBC

หมื่นกว่าคำนะแชปเตอร์นี้....

สารภาพว่าช่วงนี้ติดเกม ติดมาก เลยไม่ค่อยมีสมาธิแต่งฟิค แถมกลับไปดูเดอะวอล์คกิ้งเดธอีก ยาว ยาวมาก สันหลังเราเนี่ยยาวมาก ยาวกว่าขาอีก 555555555555555555555555

ถ้าภาษาตอนนี้แปลกเราต้องขอโทษด้วย มันยาวมาก แล้วเราเบลอ เครียด อยู่ๆสมองดับ ทนอ่านกันหน่อยนะ เราขอร้อง 5555555555

ขอโทษที่ช้านะคะ ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ

#ficsee2b

Up : 19/03/2015 (45%) 28/03/2015 (100%)

© themy  butter