คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานใหม่ [[Rewrite]]
Chapter I : งานใหม่
-----------------------------------------------------------------
ภายในแมนชั่นหลังเล็กที่สภาพเก่าซอมซ่อ ถึงขนาดที่ว่าถ้าถล่มลงมาตอนกลางวันแสกๆแบบไม่ต้องรอแผ่นดินไหวก็ไม่ได้แปลกอะไร มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินแบกร่างกายเข้ามาอย่างเหนื่อยหน่ายราวกับเพิ่งกลับจากศึกสงคราม
เสียงพื้นของรองเท้าหนังกระทบกับเสียงพื้นปูนดังขึ้นเป็นระยะจนเสียงนั้นมาหยุดลงอยู่ที่หน้าห้องพักห้องหนึ่งภายในแมนชั่น เขาล้วงกระเป๋ากางเกงไปมาเพื่อหากุญแจห้อง และก็เป็นอย่างที่เขาคิดอีกเช่นเดิม มันหล่นหายไปอีกแล้ว นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่ที่เขามาอาศัยที่นี่ แล้วทำกุญแจห้องหล่นหายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ช่างเถอะ เขาชินจนทำกุญแจสำรองแปะไว้ตามร่างกายเพียบ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ทำกุญแจสำรองอีกเป็นยวงๆหายไปด้วย
"กลับมาแล้วครับบ"
เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นมาชัดถ้อยชัดคำเมื่อไขประตูและเปิดเข้ามาภายในห้องได้ คำพูดของเด็กที่เพิ่งกลับบ้านที่บอกให้ครอบครัวรู้ว่าตัวเองได้กลับมาจากภารกิจที่แสนเหนื่อยล้าที่ข้างนอกมาแล้ว ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ดี ว่าตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กที่อาศัยอยู่กับครอบครัวอบอุ่นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว
'อาโอโซระ นาโอกิ' เด็กหนุ่มชั้นม.ปลายปี 1 ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของห้องแห่งนี้แทบอยากจะถลาหลังลงพื้นแล้วคลานไปขึ้นเตียงแทน เขาเหนื่อยจากการงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารภายในเมืองอย่างเหนื่อยหน่ายตามเคย
เพราะพ่อแม่ที่มีหนี้สินติดตัวของเขาหนีหนี้ไปที่ไหนสักที่ที่เขาไม่อาจทราบได้ เขาจึงต้องเอาชีวิตรอดด้วยการทำงานพิเศษเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพของตน
แต่สิ่งที่เขาพบในห้องที่โล่งและว่างของเขากลับมีหม้อไฟตั้งอยู่กลางห้องแต่ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะรองเท้าสองคู่ที่ถอดไว้อยู่หน้าบ้านเป็นหลักฐานว่าสองคนนั้นกลับมาแล้ว
...สองคน เจ้าปัญหา...
"กลับมาแล้วหรอนักกี้~~"
"แม่ อย่ากระโดดกอดสิ ถ้าล้มหัวแตกขึ้นมาจะทำไง"
ชายหนุ่มที่เดินมาทางห้องครัวเกือบจะล้มตัวลงไปหัวฟาดกับผนังเพราะรับน้ำหนักของคนเป็นแม่ที่จู่ๆก็กระโดดกอดเขาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
"แหมม ก็แม่คิดถึงนี่นาาา"
"ผมก็อยากจะ แหม ไปดาวเสาร์เหมือนกัน"
เขาพูดจาประชดประชันแม่ที่รักพลางกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ไปด้วย ไม่เจอกันตั้ง 3 ปี คิดถึงจัง เย่ๆๆๆ เขาควรพูดแบบนี้กับพ่อแม่ที่ทิ้งเขาให้ดูแลตัวเองอยู่ตั้งสามปีแล้วก็พากันหนีหนี้ออกไปดาวอังคาร(?)งั้นหรอ? หึ ฝันไปเถอะว่าจะได้เห็นคำนี้ในช่องบทสนทนา!
"โตเป็นหนุ่มแล้วยังน้อยใจง่ายอยู่อีก ทำตัวอย่างกับผู้หญิงเลยนะแกน่ะ หรือสามปีที่ผ่านมาแกจะกลายเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วไปแล้ว!"
เมื่อเขาโดนคำพูดของคนเป็นพ่อ หัวหน้าครอบครัวที่แสนจะไม่เอาไหนคนนี้ดูถูกเหยียดเกียรติศักดิ์แห่งลูกผู้ชายที่รักษามากว่าสิบหกปี ยิ่งทำให้ความเร็วในการกลอกตาเร็วขึ้นอย่างไม่ต้องรอสมองบังคับ เร็วขนาดที่ถ้าลื่นไหลออกมาจากเบ้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแล้ว
"เดี๋ยวนะ แล้วหม้อไฟ..."
เขาดันตัวแม่ออกก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนอย่างทุรนทุราย...
เป็นอย่างที่เขาคาดเดาเอาไว้จริงๆ เขาพบแต่เศษกระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลที่เหมือนจะทำจากหนัง แต่แท้จริงแล้วก็เป็นแค่กระเป๋าสตางค์ย้อมแมวขายธรรมดา แต่กระเป๋าใบนี้กลับว่างเปล่าอย่างไม่น่าแปลกใจ เพราะจากที่เขาเห็นหม้อไฟ ก็เชื่อว่าของที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์จะต้องหายไปอย่างแน่นอน
เงินเดือนทั้งเดือนของเขา จำนวน 23000 เยน... แม้แต่เศษเงินยังไม่คิดจะเหลือให้...
"นานๆทีจะได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตานะ นักกี้~"
"เฮ้อ"
เขาทำได้เพียงแค่ถอดถอนหายใจทิ้งไป ก่อนจะเดินทิ้งตัวมานั่งหน้าหม้อไฟที่ตั้งไว้กลางห้อง ถ้าพวกเขาไม่ใช่คนที่ทำให้เขาได้ลืมตามาเห็นโลกความจริงอันแสนโหดร้าย สาบานว่าจะจับฆ่าหมกส้วมทั้งคู่เลย...
"แล้วก็น้า~ แม่มีข่าวดีกับข่าวร้ายมาบอกด้วย เอาอะไรก่อนดีล่ะ?~"
'ปกติเห็นมีแต่ข่าวร้ายมาฝากทุกครั้ง ทำไมครั้งนี้ถึงมีข่าวดีให้เลือกด้วยล่ะเนี่ย...'
นาโอกิใช้เวลาคิดซักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจได้ เรื่องดีในชีวิตของเขานับว่านี่เป็นครั้งแรก ดังนั้น เก็บเอาไว้เซอร์ไพรส์ทีหลังน่าจะทำให้รู้สึกดีกว่า เพราะฉะนั้น...
"ข่าวร้าย"
"ยัจจังได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา กำลังจะไปพรุ่งนี้น่ะ ต่อจากนี้คงเหงาน่าดูเลย..."
ยัจจังที่แม่ของเขาพูดถึงนั้นเป็นชื่อเล่นของ อาโอโซระ ยาโยย น้องสาวของเขาเอง...
ไม่แปลกเลยที่น้องสาวของเขาจะได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา ก็เด็กคนนั้นนั้นเกิดมาพร้อมกับแววอัจฉริยะตั้งแต่เกิดแล้ว ยาโยยทั้งเก่งและฉลาด ไม่ได้โง่เป็นบัฟฟาโลไถนาอย่างพี่ชายของตัวเอง
ก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อกับแม่คงเหงาที่ต้องจากกับยาโยย ไม่เหมือนกับเขาหรอก ที่จากลากันด้วยรอยยิ้ม นี่ยังไม่รู้เลยว่าได้บอกคนอื่นบ้างรึเปล่าว่าเป็นพ่อแม่ของเขา แต่สำหรับเขา นั่นยังไม่ถือว่าเป็นข่าวร้ายนะ...
"แล้วข่าวดีล่ะ"
"ลูกจะได้ไปเข้าเรียนที่โรงเรียนยูตะคานะในอาทิตย์หน้า"
"อ๋อ........
ฮะ! ยูตาคานะ!!! โรงเรียนคุณหนูนั่นอะนะ!!!" ชายหนุ่มดีดตัวขึ้นมาหลังจากนั่งจกหม้อไฟเพลินไปหน่อย
สาเหตุที่เขาตกใจเป็นเพราะว่าโรงเรียนยูตาคานะที่ว่านั่นเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีแต่ลูกคนรวยหรือลูกคนมีอิทธิพลเท่านั้นแหละที่เข้าไปอยู่ได้ ค่าเทอมก็แพงหูฉี่ แพงกว่าชีวิตเขาด้วยซ้ำ(โธ่ตาหนูลูก--) คนที่เพิ่งจะขโมยตังค์ของเขาไปซื้อของมาทำหม้อไฟมีปัญญาจ่ายค่าเทอมแพงๆอย่างนั้นเพื่อให้เขาไปเรียนโรงเรียนยูตาคานะได้ยังไงกัน!
"ช่ายๆ โรงเรียนที่ลูกเข้าใจอยู่นั่นแหละ~" ผู้เป็นแม่ยังคงหยิบเนื้อในหม้อไฟขึ้นมากินอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใดๆ
"แล้วแม่เอาเงินที่ไหนไปจ่ายให้ผมได้เข้าเรียนที่นั่นล่ะ?"
"โธ่ เงินเยอะขนาดพอที่จะทำให้ลูกได้เรียนโรงเรียนยูตาคานะน่ะ พ่อแม่ไม่มีหรอกนะ" คุณแม่ปัดมือไปมาหันมาหัวเราะแห้งให้กับทั้งพ่อและลูกชาย คำตอบนั่นยิ่งทำให้นากิโอะสงสัย "แต่เป็นเพราะนี่ต่างหาก" ไม่ว่าเปล่า คุณแม่คว้าแฟ้มออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างแสนหรูที่ทำให้ที่บ้านเป็นหนี้และหยิบเอกสารแผ่นนึงออกมายื่นให้
นากิโอะรับเอกสารนั้นมาจากแม่ ก่อนจะค่อยๆอ่านรายละเอียดของเอกสารอย่างตั้งใจ หลังจากเข้าใจเนื้อหาทั้งหมด ชายหนุ่มแทบอยากขยำมันแล้วเขวี้ยงทิ้งลงถังขยะ "แม่ลงชื่อให้ผมไปเป็นทาสคนรวยเพื่อชดใช้หนี้เนี่ยนะ!!!"
"ก็แหม นอกจากจะได้ชดใช้หนี้แล้วลูกก็จะสวัสดิการเป็นห้องพักในคฤหาสน์หรูหรากับมื้ออาหาร 3 มื้อแถมยังได้เรียนโรงเรียนยูตาคานะด้วยนาา"
"โธ่...." แม่ไม่เป็นเขาไม่เข้าใจหรอก....
"อย่ามัวแต่ถอนหายใจสิ เดี๋ยวเนื้อก็หมดก่อนหรอกน้า~" นากิโอะเพิ่งจะหันกลับมาสนใจหม้อไฟที่ตอนนี้เนื้อเริ่มหายไปเรื่อยๆเพราะมีแม่ที่กินเรื่อยๆและพ่อที่จกเนื้อตลอดเวลา
"เหลือให้ผมบ้างสิ!"
ภายในห้องนอนแคบๆราคาถูกมีชายหนุ่มกำลังนอนซุกอยู่ในฟูกไม่มีคุณภาพขาดๆ นอกจากนั้น หน้าต่างกระจกก็มีรอยสกอตเทปแปะเอาไว้ทั่วเพื่อสมานให้มันกลับมาเป็นรูปเดิม แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีรูพอที่จะให้ลมหนาวจากข้างนอกเข้ามาภายในห้อง มันทำให้เขาหนาวจนแทบจะนอนไม่หลับ
ท่ามกลางความมืดของยามกลางคืน มีคู่สามีภรรยาสองคนเดินย่องเข้ามาภายในห้อง ผู้เป็นภรรยานั่งลงด้านข้างลูกชายที่กำลังนอนอยู่ มือบางค่อยๆลูบเส้นผมของชายหนุ่มอย่างทะนุถนอม มืออีกข้างหยิบกระเป๋าสตางค์หนังอันใหม่พร้อมกับเงินที่พวกเขาจะทิ้งไว้ให้ลูกชายลงด้านบนหัวของลูกชาย
ส่วนผู้เป็นสามีเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าห่มอันใหม่ที่ดูมีราคามาให้ห่มร่างกายของลูกชาย และนั่งลงข้างๆภรรยาของตน "หลับสนิทเลยเนอะ" ผู้เป็นพ่อของนากิโอะพูดขึ้นด้วยเสียงเบาที่จะไม่ทำห้ลูกชายตื่นแต่ทำให้หญิงสาวข้างๆได้ยิน เมื่อมองเห็นลูกชายนอนหลับสนิท หน้าตาดูมีความสุข
"ที่ผ่านมาลูกของเราคงจะเหนื่อยมากๆเลยล่ะค่ะ...."
"อืม พวกเรานี่แย่จริงๆนะ"
"นั่นสิคะ ถ้าพวกเราทำงานต่อไปอีกสัก 3 ปี พวกเราอาจจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวอีกครั้งก็ได้นะคะ"
"รอให้ถึงตอนนั้นไม่ไหวแล้วสิ"
"ดังนั้นเราก็ต้องขยันมากกว่าเดิมแล้วล่ะค่ะ ฮะๆ"
"อ๊ะ...ที่รัก ได้เวลาแล้วล่ะ"
"ค่ะ" ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปมอบจุมพิมให้กับหน้าผากมนของลูกชายพร้อมกัน "ฝันดีนะลูก" ก่อนที่พวกเขาจะลุกและแบกสัมภาระทุกอย่างออกไปจากห้องพัก
หลังจากที่พวกเขาออกไปได้สักพัก มือของร่างที่หลับอยู่ก็จับแหมะลงบนหน้าผากของตัวเอง ที่จริงแล้วเขายังไม่หลับหรอกนะ "ทำไมชอบออกไปตอนกลางคืนไม่ให้ได้บอกลากันก่อนตลอดเลยนะ...." นากิโอะยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนที่เขาจะข่มตาหลับลงอีกครั้ง
ลมหนาวในคืนนี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกแแล้ว เพราะผ้าห่มใหม่ที่คลุมตัวอยู่หนาซะจนความหนาวฝ่าเข้ามาไม่ได้ มันอบอุ่น....อบอุ่นจนร้อนเลยล่ะ.....
ความคิดเห็น