คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 3 ริษยาแห่งความงาม
ตอนที่ 3 ริษยาแห่งความงาม
เช้าวันที่สดใสตะวันโด่งในคฤหาสน์ The Seven Sins มีเด็กสาว 2 คนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น คนหนึ่งอุ้มงูเขียวกรีนแมมบ้าและกำลังดูละครที่หล่อนติดนักติดหนา ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังนอนหลับน้ำลายไหลยืดไหลย้อยอยู่ข้างๆ
“กรี๊ด!! ตัวร้ายเรื่องหล้อหล่ออ่ะ” อินวิเดียกำลังหลงใหลตัวร้ายในละครที่เธอชอบ
“ทุเรศ...............” เบลล์เช่ ZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.
“ต๊าย!! เบลลเช่ไม่หล่อตรงไหนฮ่ะ ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ” อินวิเดียชักจะอารมณ์เสีย
“อ้ายหมูป่า...นายแต่งตัวได้ห่วยแตกมัก ทุเรศมะ....zzzzzzzzzzzzzzzzz”เบลล์เช่หลับไปแล่ว
“โธ่เอ้ย!! ที่แท้ก็ละเมอนี่เอง อ่ะ!!” และแล้วอินวิเดียก็ไปเห็นอะไรบางอย่าง!! มันคือ........................... มันคือ............................. มันคือ.......................ผมหยิกหยักศกยุ่งๆและน้ำลายที่ไหลยดย้อยของเบลล์เช่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ตอนนี้อินวิเดียบ้าถึงเข้าขั้นอาการหนัก เธอมัวแต่ไปยุ่งกับผมของเบลล์เช่และจ้องมองน้ำลายที่ไหลยดย้อย “ถูกใจเจ๊ซะจริงจรี๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคุณหนู”เสียงละครโทรทัศน์ทำให้อินวิเดียมีสติกลับมาอีกครั้ง
“ดีมากงั้นก็ทำตามที่ชั้นสั่ง” สีหน้าคุณหนูผู้เลอโฉมในจอทีวีเสยาะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
“อะไรเนี่ย!! ทำไมยัยคุณหนูเรื่องนี้ถึงสวยเกินหน้าเกินตาช้านนนนนนนนนนนนน” อินวิเดียตะโกนออกมาด้วยความอิจฉา
“คอยดูนะชั้นจะสวยกว่ายัยคุณหนูเรื่องนี้ให้ได้” ในตอนนี้รอบตัวของอินวิเดียคงมีแต่ไฟแห่งความมุ่งมั่นที่ลุกโซนมาจากความอิจฉาในตัวของเธอเอง
“เอ๊ะอ่ะโวยวายอะไรกันหนักหนา” เจ้าของผมสีมังคุดอันยาวสลวย เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับความหยิ่งทะนงและกระจกสุดที่รักของตนเอง
“อย่ามาเดินเชิดๆแบบนี้นะยัยวานิตี้ มันทำให้ชั้นหมั่นไส้ อิจฉาโว้ยยยยยยยยยย”
“อะไรกันนะ ที่ทำให้หล่อนเป็นเอามากขนาดนี้” แล้ววานิตี้ก็ไปเห็นตัวร้ายในละครที่อินวิเดียกำลังดู ความงามของเธอสามารถทำให้คนอย่างอินวิเดียอิจฉาได้
“อ๋อ! ที่แท้ก็เรื่องปัญญาอ่อนแค่นี้เองหรอกเหรอ” วานิตี้พูดอย่างไม่สนใจความทุกข์ร้อนของวินวิเดีย
“ปัญญาอ่อนซะที่ไหนกันล่ะเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับชั้นเลยนะจะบอกให้” อินวิเดียพยายามระงับอารมณ์อย่างสุดๆ
“แล้วพวกผู้ชายไปไหนกันหมดล่ะไม่เห็นตั้งแต่ตื่นนอนแล้วเนี่ย” อินวิเดียถามวานิตี้พร้อมมองบรรยากาศรอบๆที่เงียบสงัด
“เหอะ เจ้าพวกนั่นน่ะเหรอ ไปช่วยงานให้กับ.........คนๆนั้น”
เมื่ออินวิเดียได้ยินคำว่า “คนๆนั้น”ก็รู้เลยว่าวานิตี้ไม่ต้องการที่จะพูดถึง “ท่านซานด์”
“นี่ถามหน่อยสิ ทำยังไงถึงจะผิวขาวเหมือนหล่อนได้ล่ะยะ” อินวิเดียมองผิวที่ขาวเนียนของวานิตี้ด้วยความอิจฉา
“คำถามปัญญาอ่อน จะบอกให้เอาบุญล่ะกันวิธีที่ทำให้มีผิวที่ขาวเนียนอย่างชั้นก็คือ..............หึ หึ ฆ่าหญิงสาวที่บริสุทธิ์1,000คน แล้วกินเลือดของสาวๆเหล่านั้นให้ครบ 1,000คน ไม่นานก็จะมีผิวที่ขาวเนียนอย่างชั้นยังไงล่ะ หึ หึ” วานิตี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกและเสยาะยิ้มเหมือนคนโรคจิต
“ยี้!! นี่หรือว่าเธอฆ่าสาวบริสุทธ์ครบ1,000คนแล้ว ยัยฆาตรกรโรคจิต”
“เหอะ แค่พูดเล่นก็เชื่อจนหัวปักหัวปำและ เธอเนี่ยควรจะกินอะไรที่พัฒนาระบบประสาทและสมองซะบ้างนะ”
“กรี๊ด!! ยัยวานิตี้”
“วิธีที่ทำให้ผิวขาวมีอยู่ 3 วิธีคือ 1.ต้องตากแดดตอนบ่าย 2 ชั่วโมง 2.ต้องใช้น้ำอัดลมพอกหน้า 3.ต้องล้างหน้า อาบน้ำด้วยน้ำยาล้างจานและขัดผิดด้วยสก๊อตไบร์ท ถ้าทำครบ3วิธีแค่วันเดียวผิวขาวเนียนเลยล่ะ”
“จิงง่ะ! ตอนนี้ตอนเช้าอยู่งั้นพอกหน้าด้วยน้ำอัดลมก่อนล่ะกัน” แล้วอินวิเดียก็วิ่งเข้าห้องครัวไปทันที ส่วนวานิตี้ก็พูดทิ้งท้ายเอาไว้ว่า “นี่เป็นแค่การหยอกล้อกันเล่นๆเท่านั้น”(หวังว่าอินวิเดียจะได้ยินนะ)แล้วก็เดินไปที่ห้องของตนเอง ทิ้งอินวิเดียที่เข้าใจผิดไว้ที่ห้องครัว
ต่อมาเวลาตอนบ่าย ขณะที่วานิตี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องของตัวเองอย่างสบายใจ
“กรี๊ด!! ยัยวานิตี้” อินวิเดียโผล่มาที่ห้องของวานิตี้ในสภาพที่แบบ....................
“หน้าหล่อนไปทำอะไรมาเนี่ยสิวขึ้นเต็มเลย แล้วทำไมผิวถึงหยาบกร้านอย่างงี้ล่ะ โธ่ น่าสงสารจังเลย” วานิตี้ทำหน้าและพูดจาที่แสดงความรู้สึกสงสารอินวิเดีย(มากกกกกกกกกกกกกก)
“ไม่ต้องมาสงสารเลย ก็เพราะไอ้3วิธีของเธอทำให้หน้าสวยๆและผิวอันเนียนนุ่มของชั้นต้องมาเป็นแบบนี้”
“อุตสาห์บอกทิ้งท้ายไว้แล้วว่าเป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น คนที่มีสมองก็น่าจะรู้นะว่าไอ้3วิธีที่ชั้นบอกมันทำให้หน้าและผิวเสีย แสดงว่าเธอควรจะไปกินอะไรที่พัฒนาสมองที่ไม่มีรอยหยักของเธอดีกว่านะ”
“กรี๊ด!! ยัยวานิตี้ ยังไงเธอก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับช้านนนนนนนนนนนนนนน”
“ชั้นเตรียม สิ่งที่ชั้นต้องชดใช้เอาไว้ให้แล้ว อ๊ะ! รับไปซะ” วานิตี้โยนแคตตาล็อกความงามให้อินวิเดีย
“นี่มัน แคตตาล็อกสินค้าที่เกี่ยวกับความงามเล่มใหม่ล่าสุด กรี๊ด!! นี่เธอมีของแบบนี้ด้วยเหรอ” อินวิเดียร้องออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“อย่าพูดมากรีบสั่งซื้อซะ ถ้าเจ้าพวกนั้นกลับมาคงได้หัวเราะกันไส้แตกแน่!!!!!!!!!!!!”
“รู้แล้วล่ะน่า” อินวิเดียเปิดดูสินค้าภายในแคตตาล็อกซึ่งมีแต่สิ่งที่ทำให้เธอสวยขึ้นทั้งนั้น
“กรี๊ด!! งั้นชั้นจะซื้อ เครื่องดูดสิวภายใน 30 วิ ฟองน้ำที่ทำให้ผิวเนียนนุ่มและก็สายยางสาดผิวและหน้าให้ขาว”
“จ่ายตังค์เองนะ”
“รู้แล้วล่ะน่า แล้วจะสั่งซื้อยังไง”
“กดปุ่มด้านล่างสินค้าแล้วมันจะมีที่หยอดเงิน เอาเงินเสียบเข้าไป ถ้าเกินมันจะมีเงินทอนให้พร้อมกับสินค้าที่สั่งและใบเสร็จ ก็แค่นี้แหละ”
“ว้าว!! สั่งซื้อง่ายจังจะสั่งล่ะน้า”
“ข้อควรระวังเมื่อซื้อสินค้ามาแล้วทำตามวิธีที่ในกล่องมันบอกทั้งหมดถ้าทำขาดหรือเกินแค่นิดเดียวอาจมีผลข้างเคียง”
“โห!! อันตรายชะมัด แต่ไม่เป็นไรหรอกคนอย่างฉันไม่มีทางทำพลาดแม้แต่วิธีเดียว”
“ เหอะ ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นนะ”
อีกด้านหนึ่ง ณ ป่าพุ่งหลาวซึ่งเป็นป่าที่จะนำทางไปที่คฤหาสน์ The Seven Sin หนุ่มหล่อทั้ง 4 คน ที่เหนื่อยจากการทำงานกำลังเดินทางไปในที่แห่งนั้น
“ฮายโฮ ฮายโฮ เสร็จงานขึ้นบ้าบไชโย ฮายโฮ่ ฮายโฮ่ ฮายโฮ่ ฮายโฮ่” 1ใน4คนร้องเพลงอย่างเริงร่า
“เฮ้ย!! ไอ้ราธร้องเพลงอะไรของแก ฮายโฮ่ จะไปโฮ่ไล่รัฐบาลหรือไง” อวาไรซ์ทำหน้างงๆกับเพลงที่ราธร้อง
“ไม่ใช่เว้ย!!มันเป็นเป็นเพลงในการ์ตูนเรื่องสโนไวท์ของดีสนีย์เว้ย!!”
“โตป่านนี้ยังดูการ์ตูนอีกเหรอราธคุง” ลัตล์พูดไปกดเกมจีบสาวไป
“ทำไมอ่ะ! ก็คนมันชอบ คนรักรักการ์ตูนมันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ” ราธซึมขึ้นมาทันที
โป๊ก!! ด้วยความที่เล่นเกมจีบสาวโดยไม่สนใจทางทำให้ลัตล์เดินชนต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าเขา ปึก!! แถมลัตล์ยังเผลอไปเหยียบเท้าอีกข้างตัวเองทำให้ล้มหน้าคะมำ
“อ่าวเฮ้ย!!ตายยัง”ราธเดินเข้าไปดูอาการลัตล์ด้วยความเป็นห่วง(นายพูดเหมือนไม่เป็นห่วงเลยนะ)
“ยังเว้ย!!” ลัตล์ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าเซ็ง
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ แผล่ๆ” กลัตโทนี่พูดอย่างดีใจ พร้อมกับเลียไอติมรสสตอเบอรร์อย่างเอร็ดอร่อย”
กรี๊ด!!
“เฮ้ย!!นั่นเสียงอินวิเดียนี่นา” พอราธพูดจบทุกคนก็รับวิ่งไปตามเสียงกรีดร้องทันที
“บอกแล้วไง ว่าทำผิดแค่วิธีเดียวมันจะมีผลข้างเคียงทันทีเพราะความไม่ระวังของหล่อนเองนะช่วยไม่ได้” ตอนนี้วานิตี้เหนื่อยหนาดใจกับอินวิเดียอย่างสุดจะทน
“ฮือๆ เป็นเพราะสายยางสาดผิวและหน้าให้ขาวแท้ๆเลยที่ทำให้ผิวชั้นดำยังกะถ่านอย่างงี้”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า สินค้าพวกนี้อีกแค่ 1 เดือนก็หาย”
“ตั้ง1เดือนเลยเหรอ ชั้นรอไม่ไหวหรอกนะ”
“เกิดอะไรกันขึ้น!!” พวกผู้ชายที่เพิ่งวิ่งมาถึงรีบถามอย่างเป็นห่วง
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชั้น ถามเจ้าของเสียงร้องเองสิ” วานิตี้พูดอย่างไม่รู้สึกผิดอะไรเลย(ก็เพราะเธอไม่ผิดนี่นา)
“ฮือๆ ชั้นอยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” อินวิเดียตะโกนอย่างสุดเสียง ป่าวนี้เสียงตะโกนของเธอคงทะลุออกนอกดวงดาวไปแล้วล่ะมั้ง ฮิ ฮิ
..............................................................................................................................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
.
.
.
.
ความคิดเห็น