ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มีเรื่อง!
"ใครน่ะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ตาเนี่ยมีไว้ให้กลอกลูกตาเล่นเรอะ!"นามิตะโกนเสียงดังฟังชัดกว่าเวลาที่เรียนวิชาภาษาไทยซะอีก
"เธอนั่นแหละ เดินได้ไม่เคยมองว่าใครอยู่ข้างหลังไหม ดูสิ หัวโนหมดแล้วเนี่ย...เธอต้องรับผิดชอบนะ!!!!"เขาตะโกนบอกขึ้นมา
"หึ คนอย่างฉันน่ะ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเว้ยย!! แกนั่นแหละ รับผิดชอบมาซะดีดีเหอะ"นามิพูดพร้อมทำท่าล้อเลียนประกอบไปด้วย
"เธอน่ะแหละ อย่าหวังเลยว่าคนอย่างฉันจะรับผิดชอบเธอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"เขาพูดพร้อมชี้ที่ตัวเอง
"เหอะ แค่นี้ก็กล้วยๆ นายก็เป็น..."
"เป็นใครล่ะ"
"ก็เป็น...คนอ่ะเดะ จะให้เป็นหมีควายเรอะ?"นามิมองด้วยหางตาและไม่คิดที่จะหันมามองอีก
"เธอนี่มัน...."เขาเก็บคำพูดข้างหลังไว้ ก่อนจะประเมิณนามิอีกครั้งหนึ่ง
"อ๋อ รู้แล้วล่ะ ว่าเธอเป็นใคร...เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทใช่ไหมล่ะ"เขาเอ่ยออกมาเบาๆ
"ใช่ แล้วจะทำไม หาเรื่องหรอ"เธอพูดพร้อมทำหน้ากวนบาทาใส่เขา
"พ่อฉันก็เป็นประธานบริษัทในกลุ่มพันธมิตรกับพ่อเธอเช่นกันล่ะว่ะ"เจาพูดพร้อมเกาหัวแกรกๆ
"ไม่จริง พ่อฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้เลยอ่ะ"นามิพูด พร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
"อ้อ ใช่ ที่ฉันมาเนี่ยเพื่อที่จะมารับเธอกลับไปที่บ้านเธอ เพราะพ่อของเธอและแม่เธอทำงานอยู่ ไม่ว่างมารับ ท่านก็เลยวานฉันมาแทน"เขากล่าวซึ่งทำให้น้ำตาของนามิที่ไม่เคยไหลออกมาตั้งแต่ยังเด็ก
"อึก..ฮึก"นามิเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
"เฮ้อ เอาน่า ไปที่รถฉันก่อน...นะ"เขาพูดพร้อมพานามิไปที่รถของเา แต่เพื่อความแน่ใจนามิจึงลองโทรหาคุณพ่อของเธอก่อน
"ฮัลโหล พ่อรึเปล่าคะ"นามิเอ่ยเสียงเบา
[ใช่สิลูก มีอะไรรึเปล่า เอ่อ ลูกของเพื่อนพ่อมารับลูกรึยังล่ะ หือ]
"มารับแล้วค่ะ หนูกำลังจะกลับบ้านค่ะ วันนี้พ่อไม่ว่างมารับหนูเหรอคะ"
[อืม จ้ะ วันนี้พ่อไม่ว่างจริงๆ แม่หนูก็อยู่ที่นี่ด้วยกำลังประชุมอยู่น่ะ สักดึกๆพ่อจะกลับนะจ้ะ อยู่กับแม่นมไปก่อนนะ อย่าร้องไห้ล่ะ]
"ค่ะ คุณพ่อ"
[บายจ้ะ ลูกรัก]
นามิใส่มือถือลงในกระเป๋าอย่างแรง เขาเริ่มรู้สึกว่านามิจะร้องไห้จึงเข้าตบไหล่เธอเบาๆ
"ไปหาอะไรทานกันไหม ยังไงพ่อเธอก็วานพ่อฉันดูแลแล้วนี่"เขาพูดพลางเอียงคอ
"อืม"นามิตอบสั้นๆ
"เอาล่ะ ฉันชื่อ ฮานาสึกะ มิซาราอิ เรียกสั้นๆว่าสึเกะก็ได้ ฉันห่างจากเธอประมาณ 3 ปีคงจะได้ล่ะมั้ง"
"ไปกันเถอะ เร็วๆเข้าสึเกะ ฉันหิวแล้ว"นามิเริ่มด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ครับๆ คุณนายยยยย"สึเกะลากเสียงจนคนฟังอยากจะเบิร์ดกะโหลกด้วยรีโมทเลยนิ
...........................................................................................................................................................................
TBC.
ฮะๆ วันนี้ผมอัพเพิ่มเยอะๆเลยนะครับ ผมชชักจะอยากแต่งต่อเรื่อยๆล่ะสิครับ ช่วยๆกันอ่านเป็นกำลังใจนะครับ ^^
"เธอนั่นแหละ เดินได้ไม่เคยมองว่าใครอยู่ข้างหลังไหม ดูสิ หัวโนหมดแล้วเนี่ย...เธอต้องรับผิดชอบนะ!!!!"เขาตะโกนบอกขึ้นมา
"หึ คนอย่างฉันน่ะ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเว้ยย!! แกนั่นแหละ รับผิดชอบมาซะดีดีเหอะ"นามิพูดพร้อมทำท่าล้อเลียนประกอบไปด้วย
"เธอน่ะแหละ อย่าหวังเลยว่าคนอย่างฉันจะรับผิดชอบเธอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"เขาพูดพร้อมชี้ที่ตัวเอง
"เหอะ แค่นี้ก็กล้วยๆ นายก็เป็น..."
"เป็นใครล่ะ"
"ก็เป็น...คนอ่ะเดะ จะให้เป็นหมีควายเรอะ?"นามิมองด้วยหางตาและไม่คิดที่จะหันมามองอีก
"เธอนี่มัน...."เขาเก็บคำพูดข้างหลังไว้ ก่อนจะประเมิณนามิอีกครั้งหนึ่ง
"อ๋อ รู้แล้วล่ะ ว่าเธอเป็นใคร...เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทใช่ไหมล่ะ"เขาเอ่ยออกมาเบาๆ
"ใช่ แล้วจะทำไม หาเรื่องหรอ"เธอพูดพร้อมทำหน้ากวนบาทาใส่เขา
"พ่อฉันก็เป็นประธานบริษัทในกลุ่มพันธมิตรกับพ่อเธอเช่นกันล่ะว่ะ"เจาพูดพร้อมเกาหัวแกรกๆ
"ไม่จริง พ่อฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้เลยอ่ะ"นามิพูด พร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
"อ้อ ใช่ ที่ฉันมาเนี่ยเพื่อที่จะมารับเธอกลับไปที่บ้านเธอ เพราะพ่อของเธอและแม่เธอทำงานอยู่ ไม่ว่างมารับ ท่านก็เลยวานฉันมาแทน"เขากล่าวซึ่งทำให้น้ำตาของนามิที่ไม่เคยไหลออกมาตั้งแต่ยังเด็ก
"อึก..ฮึก"นามิเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
"เฮ้อ เอาน่า ไปที่รถฉันก่อน...นะ"เขาพูดพร้อมพานามิไปที่รถของเา แต่เพื่อความแน่ใจนามิจึงลองโทรหาคุณพ่อของเธอก่อน
"ฮัลโหล พ่อรึเปล่าคะ"นามิเอ่ยเสียงเบา
[ใช่สิลูก มีอะไรรึเปล่า เอ่อ ลูกของเพื่อนพ่อมารับลูกรึยังล่ะ หือ]
"มารับแล้วค่ะ หนูกำลังจะกลับบ้านค่ะ วันนี้พ่อไม่ว่างมารับหนูเหรอคะ"
[อืม จ้ะ วันนี้พ่อไม่ว่างจริงๆ แม่หนูก็อยู่ที่นี่ด้วยกำลังประชุมอยู่น่ะ สักดึกๆพ่อจะกลับนะจ้ะ อยู่กับแม่นมไปก่อนนะ อย่าร้องไห้ล่ะ]
"ค่ะ คุณพ่อ"
[บายจ้ะ ลูกรัก]
นามิใส่มือถือลงในกระเป๋าอย่างแรง เขาเริ่มรู้สึกว่านามิจะร้องไห้จึงเข้าตบไหล่เธอเบาๆ
"ไปหาอะไรทานกันไหม ยังไงพ่อเธอก็วานพ่อฉันดูแลแล้วนี่"เขาพูดพลางเอียงคอ
"อืม"นามิตอบสั้นๆ
"เอาล่ะ ฉันชื่อ ฮานาสึกะ มิซาราอิ เรียกสั้นๆว่าสึเกะก็ได้ ฉันห่างจากเธอประมาณ 3 ปีคงจะได้ล่ะมั้ง"
"ไปกันเถอะ เร็วๆเข้าสึเกะ ฉันหิวแล้ว"นามิเริ่มด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ครับๆ คุณนายยยยย"สึเกะลากเสียงจนคนฟังอยากจะเบิร์ดกะโหลกด้วยรีโมทเลยนิ
...........................................................................................................................................................................
TBC.
ฮะๆ วันนี้ผมอัพเพิ่มเยอะๆเลยนะครับ ผมชชักจะอยากแต่งต่อเรื่อยๆล่ะสิครับ ช่วยๆกันอ่านเป็นกำลังใจนะครับ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น