Death Season

ลำดับตอนที่ #4 : Dead Diary

บทที่4  Dead diary



ตอนพักกลางวัน ฉันกับชูเฮนั่งอยู่ด้วยกันในสวนหลังโรงเรียนเรา 2 คนอ่านไดอารี่ของโมโม  ฉันรู้สึกว่าเป็นการกระทำที่แย่จัง แต่ชูเฮมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาคงไม่ยอมเลิกราเรื่องของโมโมเอาง่ายๆหรอก ฉันพลิกไปเจอหน้าเดิมที่เคยมีคำพูดว่า



(“ฉันอาจจะ...ชูเฮ โทมิโกะรอหน่อยนะ ฉันจะรีบบอกเธอแต่ตอนนี้ฉันอาย”)



บางทีชูเฮเองคงจะตกใจแต่ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าเขา...



พอพลิกหน้าถัดไปเรื่อยๆไดอารี่เล่มนี้ก็ยังเขียนแต่เรื่องการเที่ยวเล่นของฉันกับโมโม รวมถึงเรื่องที่เธอแอบมองชูเฮ ฉันรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย



พอพลิกหน้าที่ต่อจาก (“วันนี้ฉันได้คุยกับชูเฮด้วย”) ดูจากวันที่แล้วโมโมเว้นการเขียนไประยะนึงทีเดียว



18/04/200X

ฉันคงไม่มีหวังเรื่องชูเฮแล้ว หลังจากที่ฉันแอบมองเขา ฉันรู้มาตลอดว่าเขามองโทคิโกะอยู่...แต่ถ้าเป็นโทคิโกะ ฉันยอมให้ได้...แต่โทคิโกะไม่รู้เรื่องชูเฮแอบมองเลยนี่สิ



ฉันตกใจ ซีร่อกไดอารี่ของโมโม ตกจากมือของฉันในขณะที่ชูเฮ จ้องมองหน้าฉันอยู่  



ฉันพูดอะไรไม่ออก ชูเฮ ก็ไม่ยอมเปิดปากออกมาเหมือนกันเราสองคนเอาแต่จ้องหน้ากัน แต่ชูเฮ เป็นฝ่ายถอนสายตาไปก่อนเขาหยิบซีร่อกไดอารี่ของโมโมใส่มือของฉัน แล้วก็กุมมือฉันไว้ชั่วครู่ เขายิ้มน้อยๆแล้วพูดออกมานิดหน่อย



“ก็อย่างที่โมโมเขียนแหล่ะนะ” แล้วชูเฮก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น



นี่ตั้งแต่เกิดมาของชีวิตผู้หญิงชื่อ โทคิโกะ ฉันเพิ่งจะเคยถูกบอกรัก (รึเปล่า) นะ แต่ทำไมหัวใจฉันมันไม่ได้อบอุ่นเลยซักนิด ฉันนึกว่าการที่มีคนมารักเรามันจะมีความสุขมากกว่านี้ซะอีก เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันรู้สึกคือ ฉันรู้สึกผิดต่อ โมโม

ฉันกำซีร่อกไดอารี่ของโมโมไว้แน่น ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงแล้วอ่านต่อ แต่อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนของชูเฮ



“โทคิโกะ ไปเที่ยวกันนะ ไปเที่ยวกัน!!” ชูเฮย้อนกลับมา



“อะไรของนายน่ะอย่าตะโกนสิ”



“เธอเขินที่รู้ว่าฉันชอบเธอเหรอ......นี่...โทคิโกะ!!” ชูเฮ ตะโกนดังยิ่งกว่าเดิม จนคนรอบข้างเริ่มหันมาแซว



โอ้ววว หัวใจกับหน้าฉันแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้แล้วนะ ยิ่งพอชูเฮพูดออกมาตรงๆว่าชอบฉัน ใจฉันยิ่งเต้นแปลกๆไม่หยุดเลย ทนไม่ไหวแล้ว สถานการณ์แบบนี้ฉันวิ่งหนีดีกว่า



“อ๊าคคค” ร้องในใจ นายบ้าทำอะไรลงไปเนี่ย ฉันสับสนนะ!!



แต่ชูเฮก็วิ่งตามฉันมาอีก  ทำไมพวกเราวิ่งไล่กันเหมือนหนังอินเดียเนี่ย เมื่อกี้ฉันกำลังเครียดๆอยู่เลยนะแต่ตอนนี้หัวฉันโล่งไปหมดแล้ว ฉันตัดสินใจหยุดวิ่งเพราะชูเฮตะโกนว่าชอบฉันไปวิ่งไป หน้าไม่อายจริงๆ  พอฉันหยุดวิ่งชูเฮเลยรีบเข้ามาจับไหล่ฉันไว้ทั้ง 2 ข้าง



“ไปเที่ยวกันนะ ตอนนี้เลย….”



ไม่รู้ทำไมแต่ฉันไม่ปฎิเสธเพราะตอนนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ชูเฮก็เลยลากฉันขึ้นรถขับออกจาก โรงเรียนเฉยเลย พอพ้นนอกเขตโรงเรียนมาแล้วเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้นมาในรถของเขา ฉันหันไปมองเขาอย่างงงๆ แล้วเขาก็ถามฉันว่าฉันอยากไปไหนฉันเลยตอบไปแบบตรงมากกับความรู้สึกตอนนี้ว่า ไปให้พ้นจากเรื่องร้ายๆ ชูเฮ เปลี่ยนจากท่าทีตลกๆมาเป็นอ่อนโยนแล้ว เขาหยุดรถในสวนสาธารณะแห่งนึง แล้วพาฉันลงจากรถ



เราเดินไปเรื่อยในสวนสาธารณะ แล้วชูเฮก็พาฉันมาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง ตรงนั้นเหมือนมีรูปปั้นเทพีที่สวยงามตั้งอยู่



“อย่ากลัวนะ แล้วอย่าหนีฉันด้วย...”



ชูเฮหันมาจับมือฉันแล้วพูดออกมาก่อนที่เขาโน้มตัวลงมาจนหน้าเราเกือบจะติดกัน ใบหน้าของเขาสวยมาก ไม่คิดว่าจะชอบคนอย่างฉันได้เลย  



ชูเฮมองในลูกตาฉันสักพักนึงแล้วเริ่มจูบหน้าผากฉันเบาๆ ฉันตกใจเลยผละตัวออกไปนิดนึงแต่แล้วชูเฮก็เปลี่ยนจากท่าจับมือเป็นโอบรอบเอวฉันไว้ แล้วก็จูบที่จมูกของฉันเบาๆอีกครั้ง ก่อนที่จะจูบที่สุดท้าย



...ที่ริมฝีปากของฉันเอง...



ตอนนี้เรื่องของชูเฮทับเรื่องของโมโมซะมิดเลย......



เราหยุดเรื่องรักไว้แค่นั้น...



เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียนฉันไปที่บ้านชูเฮอีกครั้ง วันนี้ฟ้ามืดเร็วกว่าทุกวันยังไงไม่รู้



ฉันบอกให้ชูเฮเปิด funny dead duck ขึ้นมา งวดนี้ฉันพุ่งตรงไปที่หน้า dead duck (หน้าgame) แล้ว log in เข้า member ของชูเฮ จากนั้นก็เลือกเข้าเกม  perfect crime ต่อทันที



ยินดีต้อนรับเข้าสู่การเล่น perfect crime ขอให้พึงทำความเข้าใจว่า เกมนี้เป็นเกมมรณะของแท้ ท่านผู้ไม่พึงประสงค์ที่จะ ตาย กรุณา log out ขอย้ำอีกครั้ง ว่านี่เป็นความจริง!!



แค่เปิดมาฉันก็พบขำขู่ทุเรศๆของเว็บนี้อีกจนได้ ฉันเหมือนจะไม่ใส่ใจและบอกให้ชูเฮ  log in เข้าไปเลย



อีกนิดเดียวจะได้เห็นสิ่งที่โมโมและทนายนากะเห็นแล้ว...!!



ฉันรอคอยหน้าจอเว็บไซด์โหลดอย่างลุ้นเต็มที่ ทำไมฉันถึงมั่นใจนักนะว่าจะต้องพบอะไรในเกมนี้ แต่แล้วหน้าจอก็ขึ้นมาว่า



--password denied  สำหรับสมาชิกพิเศษเท่านั้น—



“อะไรเนี่ย เป็นสมาชิกแล้วยังต้องมีสมาชิกพิเศษอีกเหรอเนี่ย” ชูเฮบ่นอย่างเซ็ง ฉันก็ลุ้นแทบตายนึกว่าจะเจออะไรที่ไหนได้ password denied ซะนี่



“ฉันจะลองส่งเมลหาเว็บมาสเตอร์ขอเป็นสมาชิกพิเศษดูนะ” ชูเฮพูดเสร็จก็พิมพ์เมลหาเว็บมาสเตอร์อย่างรวดเร็ว



เหมือนจะเป็นระบบอัตโนมัติ มีเมลตอบรับกลับมาทันทีจากทางเว็บ ชูเฮรีบเปิดเข้าเมล แต่เมลเหมือนแค่ลงลิงค์อะไรสักอย่างไว้เท่านั้น พอเขาคลิกลิงค์ก็เปิดหน้าต่างแปลกๆขึ้นมา



หน้าต่างนั้นเป็นพื้นที่ดำ ที่มีตัวหนังสือสีแดงแสบตา



ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตายตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย



ทั้งฉันทั้งชูเฮตกใจมาก รีบกดปิดหน้าต่างนั้นอย่างรวดเร็ว แต่พอกดปิดทีเดียว หน้าต่างนั้นก็กระเด้งขึ้นมาอีกเป็นร้อยๆหน้าต่าง พร้อมตัวหนังสือสีแดงบนพื้นดำคำเดิม พอกดปิดอีกครั้งก็จะเปิดเพิ่มอีกเป็นร้อยๆ จนเครื่องคอมของชูเฮแฮงก์แล้วส่งเสียงร้อง วี๊ดๆ อย่างโหยหวนผ่าความมืดของค่ำคืนออกมา เขารู้สึกหลอนขึ้นมาเลยดึงปลั๊กคอมออกทั้งอย่างนั้น



-วูบ-



หน้าจอดับวูบลงอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่แค่ไฟของคอมพิวเตอร์เท่านั้นเหมือนไฟทั้งบ้านของชูเฮก็ดับลงพร้อมกันทั้งหลังทันที



-วี๊ดๆๆๆ วี๊ดๆๆๆ-



  ฉันยังได้ยินเสียงเครื่องคอมของชูเฮ ส่งเสียงร้องเบาๆ เหมือนมันจะทำงานอย่างหนัก



“เกิดอะไรขึ้น ทำไมไฟดับ” ฉันพูดฝ่าความมืดออกไป



“กลัวเหรอ” ชูเฮ ถามฉันเสียงแปลกๆแต่ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาหรอกตอนนี้ แต่มือของเขาไม่อุ่นเหมือนอย่างเคย จนฉันรู้สึกกลัว ฉันเริ่มหนาวขึ้นมาบ้างแล้ว รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทั้งที่ปกติห้องชูเฮนั้นอบอุ่นเสมอ ชูเฮ คงรู้สึกได้ว่าฉันสั่นเขาเลยรวบตัวฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆ



“โทคิโกะ ก่อนที่หน้าจอจะดับลงฉันเห็น...” เสียงของชูเฮหายลงไปในลำคออีกครั้ง จริงๆไม่ต้องให้เขาพูดต่อฉันก็พอจะนึกอะไรน่ากลัวๆออกมาได้มากมาย เพราะมือของเขาเย็นลงขนาดนั้น



“ฉันเห็นภาพโมโมยิ้มให้ฉันก่อนตาย……..”



“................”



“..........................”



ฉันเงียบ เขาก็เงียบ เราทั้งคู่ตกอยู่ในความกลัว ฉันนึกอยากทำลายความเงียบขึ้นมา



“โมโมยิ้มยังไงเหรอ” ฉันมันบ้าที่ถามไปแบบนั้น นั่นทำให้ฉันเสียใจภายหลัง...



ชูเฮ นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบออกมา



“เธอยิ้มอย่างเยือกเย็นที่สุดเท่าที่ฉันจะเคยเห็นรอยยิ้มประหลาดแบบนั้นในโลกนี้เลยนะ เหมือนปากของเธอ ยิ้ม แต่ดวงตาของเธอไร้ความรู้สึก ใบหน้าของเธอขาวซีด ผมเกือบทั้งหมดถูกแรงลมพัดลู่ขึ้นบนท้องฟ้าบางส่วนถูกรั้งไว้ใต้คาง มันเหมือนกับศีรษะเธอลอยได้ ร่างกายเธอหันข้างแต่ศีรษะบิดมาทางรถของฉัน แล้วยังมองมาทางฉันด้วย ตอนนี้ฉันพอจะเดาได้แล้วว่าเธอขยับปากพูดอะไรออกมาก่อนจะถูกฉันชนเข้า”



เพราะตาของฉันเริ่มชินกับความมืดทำให้ฉันเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของชูเฮ



“เธอพูดว่า.... โรคติดต่อของความตาย”



“………..”



ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง



จริงๆแล้วตอนนี้ฉันกลัว.........



กลัวจนอยากลุกวิ่งหนีออกไปจากที่นั่นเดี๋ยวนั้นเลยแต่แล้วไฟทั้งบ้านก็สว่างขึ้น...



ขูเฮเปิดคอมของเค้าอีกครั้งก็พบไฟล์แปลกประหลาดตัวใหม่บนหน้าจอของเค้าเป็นไอค่อน มนุษย์ก้างคอหลุดออกจากลำตัว แล้วเลือดนองพื้น  



แต่ตอนนี้สภาพจิตใจของฉันกับเขาไม่ค่อยจะปรกติเท่าไหร่เพราะเรื่องที่ชูเฮเล่าแท้ๆเชียว ฉันกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ฉันเลยขอตัวกลับบ้านก่อนและบอกกับเขาว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเปิดไฟล์นี้พร้อมกัน



------------------------------------------------------------------------

vic: กร๊ากเขิล แอบมีฉากน้ำเน่า