ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : perfect crime
บทที่ 3 perfect crime
ฉันกับชูเฮตกใจมาก รีบคลิกไปที่ชื่อ momo รู้สึกฝันร้ายยังไงไม่รู้ ใครกันเอาชื่อของ momo มาเล่นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดี
เลย บางทีอาจจะกลัวนิดหน่อยด้วย ไม่สิ กลัวมาก...
ชูเฮ พิมพ์ ส่งข้อความไป
Chat room:
RYOHEI สมาชิกใหม่ครับ “ใครน่ะ…”
Momo “…….”
RYOHEI สมาชิกใหม่ครับ “ใครเล่นอยู่เหรอครับใช่ โมโม รึเปล่า”
Momo “โรคติดต่อ....”
[Momo has sign out this chat room]
“อะไรเนี่ย !!” ชูเฮร้องออกมาเขาพยายามเข้าไปทักอีกทีแต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา
ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าใครใช้ชื่อ momo ออนไลน์อยู่ ชูเฮ เลยไปเช็คที่ member อีกทีเพราะอาจจะมีคนชื่อ momo ซ้ำ แต่ก็ปรากฏว่า momo มีแค่คนเดียว
ไม่รู้ว่าฉันคนเดียวที่ขนลุกรึเปล่า แต่ฉันว่าชูเฮก็น่าจะเหมือนกัน เราสองคนเริ่มมองหน้ากันเองแล้วฉันก็ถามว่าเอาไงต่อ เพื่อความแน่ใจฉันเลยโทรไปที่บ้าน ของโมโม
“ฮัลโหล คุณป้าเหรอค่ะ ที่บ้านมีใครออนไลน์ internet อยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่มีนี่จ๊ะ อ้าวนั่นโทคิโกะใช่ไหม มีอะไรเหรอจ๊ะ”
ฉันมองหน้าชูเฮก่อนทีนึงแล้วตัดสินใจเล่าเรื่อง funny dead duck ให้แม่ของโมโมฟัง แต่ก็เล่าแค่ส่วนที่จำเป็น รวมถึงเรื่องที่มีคนใช้ชื่อ momo ออนไลน์แล้วก็วางสายเพราะเสียงของคุณแม่โมโมเริ่มสั่นอีกแล้วเธอต้องแอบไปร้องไห้ต่อจากนี้แน่ๆ
“เธอคิดว่าจะมีใครบ้างที่เป็นไปได้ว่าจะรู้พาสเวิ่ดของโมโมบ้างล่ะ” ชูเฮถามขึ้นมา
“โมโมเอง เจ้าของเว็บไซด์ แฮกเก้อ คนที่โมโมบอก” ฉันนึกไม่ออกเริ่มตอบไปส่งๆ
ชูเฮ “ฉันว่าอาจจะมีอีกคนนะ”
“ คนที่อ่านความลับของโมโม…”
ฉันทำท่านึกออกแล้วหันไปหาชูเฮ “ทนาย... ทนายวากะเหรอ”
“ใช่... เค้ามีไดอารี่ของโมโม ซึ่งโมโมอาจจะใส่พาสเวิ่ดหรืออะไรที่ใบ้พาสเวิ่ดไว้ ที่สำคัญเค้ารู้เรื่อง funny dead duck “
“คุณป้าก็ไม่รู้เรื่องนี้เพราะฉันเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคนในบ้านโมโมเอง อาจจะใช่...อาจจะเป็นทนายวากะ คนนั้นเค้ายิ่งฉลาดๆดูสอดรู้สอดเห็นอยู่”
จริงๆพอคิดว่าเป็นทนายวากะฉันก็เลยรู้สึกโล่งขึ้นมานิดนึง อย่างน้อย คนเล่นก็ไม่ใช่ โมโม ตัวจริง แล้วก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นทนายวากะ
(คนๆนั้นก็คงสีบไปตามเรื่องอีกแล้วสินะ) ฉันคิด
แต่เพื่อความชัวร์ฉันเลยโทรไปขอเบอร์ทนายวากะจากคุณแม่ของโมโม
“09-453XXXX ใช่ไหมค่ะขอบคุณค่ะ” พอได้เบอร์มาฉันก็โทรหาทนายวากะทันที
ตรู๊ด---ตรู๊ดดดดดด
“สายว่างแต่ไม่มีคนรับ...” ฉันบอก
“สงสัยกำลังยุ่งๆกะเน็ทอยู่ล่ะมั้ง ฮะๆ” ชูเฮพูด แล้วจู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของชูเฮก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล ชูเฮเหรอ” รู้สึกว่าจะเป็นเสียงเพื่อนชายตัวป่วนทั้งหลายของชูเฮ
“พักนี้ไม่มาให้เห็นหน้าเลยนะเว้ย ได้ข่าวว่าขลุกอยู่กะโทคิโกะ เหรอ ฮ่าๆ ไอ้เสือ”
เพื่อนของชูเฮพูดเสียงดังจนได้ยินออกมานอกโทรศัพท์ ชูเฮ เหมือนจะเขินเลยเดินหนีออกไปโทรศัพท์ที่อื่น ฉันก็เขินเหมือนกัน
(อืมคนนอกชักจะสงสัยเรื่องของเราแล้ว ฉันคงต้องไปอธิบายซะหน่อยแล้วว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ อืมหรือว่ามีนะ)
จริงนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งอยู่ในห้องของชูเฮ คนเดียว ก็เริ่มรู้สึกว่า เอ้อ ฉันนี้กล้ามาได้ยังไงนะ คงเพราะเรื่องโมโมฉันเลยลืมนึกถึงเรื่องอื่นไปเลย
ห้องของชูเฮน่ะดูดี สะอาด จะว่าไปมีเครื่องใช้ ข้าวของเยอะแต่ก็ไม่รกผิดกับห้องฉันเลยแฮะ ก่อนที่จะฟุ้งซ่านฉันเลย กลับไปมองที่หน้าจอคอมเหมือนเดิม และเริ่มดูว่า มีเกมอะไรบ้างที่ member เท่านั้นถึงจะเล่นได้
-วงกตมรณะ อืมเกมที่เข้าไปในเขาวงกตพร้อมฆ่าคู่ต่อสู้แล้วต้องหาทางออกมาให้ได้ภายในเวลาที่กำหนดไม่งั้นตายหมดทั้งเกม
-เกมบาสเกตบอล ชื่อเกมดูใสๆจนทีแรกนึกว่าดูผิด แต่จริงๆแล้ว ลูกบาสมันเป็นหัวคน (อี้)
-เทือกเขา ปีศาจ เกมที่ผู้เล่นรับบทเป็นมัจจุราชคอยตกวิญญาณเร่ร่อนเอาไปขังในเทือกเขาปีศาจ ต้องระวังอย่าให้วิญญาณมาฆ่าเราด้วย แล้วเมื่อครบวันที่กำหนดจะได้กินดวงวิญญาณทั้งหมด
-เกม perfect crime (ไม่มีคำอธิบาย)
เออฉันรู้สึกสงสัยไอ้ perfect crime นี่ขึ้นมาเลยกดเข้าไปเล่น แต่ว่า มันขึ้น login RYOHEI แล้วให้ใส่ พาสเวิ่ดอีกครั้ง
อืม.. ฉันยังไม่รู้ พาสเวิ่ดของชูเฮ เลยอดเล่น
ชูเฮ หน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง
“นี่ โทคิโกะ หลังจากนี้ว่างไหม รีบกลับรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ ถ้าโทรไปบอกพ่อแม่ก่อนก็โอเค”
“แหะๆ เพื่อนฉันชวนไปกินกันที่ TRIPLE ไปด้วยกันมั้ย”
อ่า TRIPLE ร้านอาหารที่ไม่ได้หรูเท่าไหร่แต่โคตรแพง ไม่เข้าใจเหมือนกันรู้แต่ว่ามันดังมาก วัยรุ่นชอบไป
ฉันกำลังจะปติเสธว่า “ไม่” (ไม่มีเงิน) แต่ชูเฮ ก็ลากขึ้นรถบอกว่า ไปกันเถอะ ไปนะๆ
จริงๆก็ดีเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ โมโม ตายฉันดูจะซึมเศร้าลงทุกวัน ลองไปที่ๆรื่นเริงหน่อยเผื่อจะดีขึ้น
ชูเฮดูร่าเริงขึ้นมาเมื่อเจอเพื่อน เขารีบลากฉันเข้าไปแนะนำตัว แต่พอดูคนรอบข้างแล้วฉันอาจจะคิดผิด เหมือนหลุดเข้ามาในวงคนหน้าตาดีเลย แล้วฉันกำลังโทรมมาก อายแฮะ เออ แต่ฉันก็นั่งกินต่อไปเรื่อยๆ ทุกคนก็คงงงเพราะฉันเอาแต่กินๆ ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกะใครเค้าปกติฉันคุยแต่กับโมโม แล้วตอนนี้ฉันก็ร่าเริงไม่ค่อยออกเท่าไหร่ จริงๆพวกเพื่อนชูเฮดูเหมือนจะชอบเฮฮากันมาก พวกเขาสั่งเหล้าเข้ามากินกันใหญ่เลย ชูเฮก็เอาแต่คุยเล่นกับเพื่อน แต่พอเพื่อนเขาเริ่มเมาจนไม่รู้เรื่องแล้วเขาค่อยมาหาฉัน
“โทคิโกะไม่ดื่มเหล้าเหรอ” ปากเขาแดงกว่าปกติเพราะกินเหล้าเข้าไปมั้ง ยิ่งอยู่ในร้านที่ไฟสลัวหน่อยแบบนี้ยิ่งดูเซ็กซี่ดี หึๆ
“ฉันดื่มได้แต่สปาย เอ้อ แต่ฉันว่าพวกนายก็หยุดดื่มได้แล้วมั้งเดี๋ยวจะกลับกันไม่ไหว ฉันขับรถไม่เป็น รถก็ไม่มีช่วยไปส่งไม่ได้หรอกนะ”
ดูเหมือนชูเฮจะเห็นด้วยกับฉันเลยเรียกสติเพื่อนๆกลับมา แล้วขอตัวกลับก่อน เพราะเขากลัวฉันจะกลับดึกเกินไป
เขาจำทางไปบ้านฉันได้แล้ว ก็เลยไม่ต้องบอกอะไรอีก พอฉันจะลงจากรถ เขาก็ลงมาพร้อมฉันอีกแล้ว
ชูเฮ จับไหล่ฉันเหมือนวันก่อนแล้วก้มหน้าลงมาเหมือนเดิมเป๊ะ แต่คำพูดเปลี่ยนไปนิดนึง
“อย่าร้องไห้นะ ฉันเป็นห่วงเธอ...มากกว่าเมื่อวานอีก” ชูเฮตบหัวฉันเบาๆแล้วเดินขึ้นรถ
เออ เมื่อวันก่อนเขายังพูดว่า (อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันเป็นห่วงเธอ) อยู่เลย...
แต่พอเข้าบ้าน ฉันก็นึกถึงเรื่องโมโมอีกแล้ว กลบเรื่อง ชูเฮ ซะมิดเหมือนเคย เพราะบ้านฉันโมโมมาเที่ยวเล่นบ่อย เห็นส่วนไหนก็นึกถึงโมโม
ใช่แล้ว!! พอนึกถึงโมโม ฉันก็นึกถึงuser momo ที่ online แล้วก็นึกถึงทนายวากะขึ้นมาอีก ฉันเลย โทรไปหาทนายวากะอีกครั้ง
-----ตรู๊ดดดดดดดดดดด------
สายว่างแต่ไม่มีคนรับสายเหมือนเดิม.......
คืนนั้น ฉันนอนตาหลับไม่สนิทเท่าไหร่
แล้วฉันก็ฝันเห็นโมโมยืนที่มุมตึก อีกแล้ว...
“โทคิโกะ มันเป็นโรคติดต่อ เธอหยุดได้แล้ว!!”
“อะไรนะ โมโม”
“โรคติดต่อน่ะ โทคิโกะ”
“นี่ๆวันนี้มีคนใช้ชื่อ momo online ด้วย ใช่เธอรึเปล่า”
“มันเป็นโรคติดต่อของความตายนะ!!!”
โมโม ไม่ฟังฉันเลย เธอกระโดดตึกอีกแล้ว ฉันจะวิ่งไปคว้าแต่ไม่ทัน แล้วฉันก็หวีดร้องอีกจนได้ พร้อมกับสะดุ้งตื่น
“แฮ่กๆ ฝันยังงี้เหนื่อยจัง” ฉันบ่นเบาๆกับตัวเอง มันน่ากลัวกว่าโดนไล่ฆ่าอีก
ฉันฝันเห็นเพื่อนตายมา 2 คืนแล้วนะ ยังไม่ทันทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น มันขึ้นชื่อของทนายวากะ ฉันดีใจที่เค้าติดต่อฉันกลับมาซะที
“ฮัลโหลนั่นใครพูดครับ”
“ค่ะ ทนายวากะฉันโทคิโกะน่ะคะ ที่คุณมาสอบสวนเรื่องโมโมน่ะคะ คือว่า”
ฉันยังพูดไม่ทันจบอีกฟากของโทรศัพท์ก็พูดกลับมา
“ขอโทษนะครับ ทนายวากะเสียชีวิตแล้วเมื่อคืนนี้ ทางเราสันนิษฐานว่าเป็นการฆ่าตัวตายน่ะครับแต่ยังไม่พบเหตุจูงใจ แล้วคุณเป็นคนสุดท้ายที่พยายามติดต่อกับคุณวากะเมื่อคืนนี้ ยังไงทางตำรวจขอสอบปากคำด้วยนะครับ เดี๋ยวเราจะโทรนัดอีกทีคุณโทคิโกะใช่ไหมครับ”
“เอ้อ ค่ะ”
-แกร่ก-
เขาตัดสายฉันอย่างรวดเร็ว หัวใจฉันตกลงไปกองกับพื้น
นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น.........
เกิดอะไร.......
หรือจะเป็น........
.............
............โรคติดต่อของความตาย........
ฉันนั่งอึ้งอยู่ในบ้าน นี่มันเรื่องอะไรแต่เช้าเนี่ย จริงๆแล้ว เรื่องการตายทนายวากะฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่าไหร่หรอก อาจจะเพราะฉันเพิ่งรู้จักเขาได้ 2 วันเอง แต่ก็น่าใจหายเหมือนกัน แล้วฉันรู้สึกถึงสิ่งหนึ่ง
............บางสิ่งบางอย่างที่มันคล้ายกับโมโม
1.ทนายวากะกำลังสืบเรื่องของโมโม เค้าไม่น่าจะมาฆ่าตัวตายตอนนี้ถึงฉันจะไม่รู้จักเค้าดีแต่ดูเป็นคนที่ไม่น่าจะฆ่าตัวตายได้เลย
2.เค้าฆ่าตัวตายทั้งที่ไม่มีเหตุจูงใจเลยสักนิดเหมือนโมโม
3.เค้าเล่น funny dead duck เหมือนโมโม
ยิ่งพอฉันคิดหาจุดเชื่อมโยงฉันก็รู้สึกกลัวตายขึ้นมาเพราะฉันก็เล่น funny dead duck เหมือนกัน พอคิดไปแล้วบางทีหรือว่า 2 คนนี้จะถูกฆาตกรรม แต่นี่มันสมบูรณ์แบบเกินไป ไม่มีหลักฐานไม่เหลือเค้าอะไรเลย มัน เพอร์เฟค เกินไป แล้วยังสามารถดำเนินการ ลงมืออย่างรวดเร็ว
ขณะที่ฉันฟุ้งซ่านอยู่ฉันเลยคิดว่าโทรเข้าเบอร์ของทนายนากะเผื่อจะเจอพวกตำรวจสอบถามอะไรได้บ้าง
“ขอโทษค่ะ นั่นเบอร์ของคุณนากะใช่ไหมค่ะ”
“ครับ แต่ตอนนี้ผมเกรงว่าต้องเรียนให้ทราบว่าคุณนากะเสียชีวิตแล้วครับ”
“ค่ะ ดิฉันอยากสอบถามเรื่องนี้แหล่ะค่ะ เขาเป็นอะไรถึงเสียชีวิตเหรอค่ะ”
“คุณวากะกินยานอนหลับเกินขนาดครับ”
“ไม่ทราบว่าเขาเสียชีวิตตอนกี่โมง ที่ไหนเหรอค่ะ”
“ประมาณ 1 ทุ่มครับ ที่ห้องทำงานของเขาเองครับ” ฉันนึกในใจว่า 1 ทุ่ม นั่นมันตอนที่ฉันยังอยู่กับชูเฮเลยนี่นา
“ได้แจ้งใครไปแล้วมั่งค่ะ”
“ผมแจ้งพ่อแม่และญาติผู้ตายเรียบร้อยแล้วครับ”
“เอ้อ ขอถามอะไรแปลกๆหน่อยนะคะ คุณยังอยู่ในห้องทำงานคุณวากะรึเปล่าค่ะ”
“ครับ ใช่ครับ”
“เอ่อ คอมพิวเตอร์....เปิดอยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่นี่ครับ…” แต่แล้วเสียงของตำรวจก็สะดุดไปเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นมาว่า
“คอมพิวเตอร์เปิดอยู่ครับ”
ฉันตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที
“ขอโทษค่ะ ช่วยเช็คดูว่าคุณวากะมีเข้าเว็บ funny dead duck รึเปล่าค่ะ ช่วยทีนะคะ ช่วยเช็คใน history ด้วยนะคะ”
“รอสักครู่นะครับ...”
“มีครับ... เอ้อ ไม่ทราบว่าคุณสอบถามเรื่องนี้ไปทำไมหรือครับ”
“คือเมื่อคืนฉันอาจจะคุยกับคุณวากะอยู่นิดหน่อยน่ะคะ แต่เค้าไม่พูดอะไรเลยน่ะคะ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าใช่คุณวากะรึเปล่านะคะเพราะเค้าคุยกับฉันทาง internet น่ะคะ ดูเหมือนจะใช้ชื่อคนอื่นด้วย”
ตำรวจเริ่มงงกับเรื่องเล่าของฉัน เขาจึงนัดฉันออกไปพบตัวเดี๋ยวนั้นเลย
ก่อนที่ฉันจะออกไป ฉันโทรไปหาแม่ของโมโม เล่าเรื่องการเสียชีวิตของทนายนากะ แม่ของโมโม ตกใจมาก แต่ก่อนฉันจะวางสาย ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ไดอารี่ของโมโม อยู่กับทนายวากะ ฉันอยากอ่านมันเพราะเหมือนกับว่าไดอารี่เล่มนั้นจะกำความลับอะไรบางอย่างอยู่
“เอ้อ คุณป้าค่ะ หนูรบกวนอะไรบางอย่างนะคะ”
“อะไรจ๊ะ”
“คือว่าไดอารี่ของโมโม อยู่กับทนายวากะ หนูอยากให้คุณป้าเอามันคืนมาน่ะคะ หนูอยากอ่านข้างใน หนูอยากรู้ว่า โมโมเป็นอะไร คิดอะไร ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้น”
แม่ของโมโมคงจะงงๆกับการกระทำและคำพูดของฉัน แต่เธอก็รับปากว่าจะเอาไดอารี่ของโมโมมาให้ฉันอ่าน ฉันจึงชวนคุณแม่ของโมโมไปที่บ้านของทนายนากะด้วยกัน
ฉันโดดเรียนคาบเช้า...
บ้านของทนายนากะยังมีเพื่อนบ้าน ญาติและตำรวจอออยู่แต่ก็ลดจำนวนไปบ้างแล้ว ศพของทนายก็ไม่อยู่แล้วด้วย เห็นตำรวจว่าพอมีคนมาพบเข้าก็รีบนำส่งโรงพยาบาลแต่เขาสิ้นใจไปก่อนหน้านั้นนานแล้ว
ฉันโทรเข้าไปหาตำรวจที่ถือมือถือของทนายนากะอยู่ แล้วไปพบกับตำรวจคนนั้น คุณตำรวจดูท่าทางใจดีแล้วพยายามซักถามเรื่องราวจากฉันว่าฉันรู้อะไรบ้าง ในขณะที่คุณแม่ของโมโมก็อยู่กับฉันด้วย เขาทั้ง 2 คนฟังเรื่องราวจากฉันทั้งหมด ว่าเมื่อวานฉันคิดว่าทนายนากะเป็นคนออนไลน์ในชื่อโมโม ฉันเลยโทรหาเขา รวมถึงเรื่อง funny dead duck
คุณตำรวจทำหน้าซับซ้อน ฉันว่าเขาคงจะรู้สึกเหมือนกันว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ คุณตำรวจเริ่มซักถามไปถึงเรื่องการตายของโมโม พอถูกถามมากๆเข้า ทั้งฉันและ คุณแม่โมโมก็ร้องไห้ออกมา....ก็โมโม เพิ่งตายไปแค่ 3 วันเองนี่นา
.......แล้วฉันก็ทำสำเร็จ.....
คุณแม่โมโม เอาไดอารี่ของโมโมกลับคืนมาได้ และยกให้ฉันแต่ฉันเกรงใจ จึงให้คุณแม่เก็บไว้ ส่วนฉันขอถ่ายเอกสารไป พอเสร็จแล้วฉันก็ขอตัวกลับไปเข้าเรียนที่ โรงเรียนต่อ...
พอฉันเข้าไปนั่งที่ ชูเฮ ก็เข้ามาพูดด้วยทันที
“เธอนอนไม่หลับงั้นเหรอ เธอร้องไห้ใช่มั้ย”
“อืม... มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่ฉันจะนอนไม่หลับ หรือฉันจะร้องไห้” เรื่องจริงคือ ความหล่อของชูเฮไม่ค่อยทำให้ฉันสะทกสะท้านเท่าไหร่เลยตอบเขากลับอย่างเย็นชา
“ขอโทษนะ ฉันเข้าใจ แต่เป็นไปได้ ขอให้เธอสดใสขึ้นโดยเร็วนะ” เขายิ้มแห้งๆแล้วกลับไปฟังอาจารย์บรรยายต่อ
จริงๆแล้วตั้งแต่โมโมตายฉันก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเรียนจริงๆนะ แล้วตอนนี้ฉันก็ชอบแอบมองชูเฮด้วย เพราะรู้สึกเหมือนกับว่า เราลงเรือลำเดียวกัน ฉันตัดสินใจส่งกระดาษโน้ตให้เขา
ชูเฮ ทนายนากะตายแล้วฉันไปที่บ้านของเขามาเมื่อเช้านี้เลยมาสายที่สำคัญเมื่อคืนเขาเปิด funny dead duck ด้วย แต่ยังไม่ชัวร์ว่าเขา log in ในชื่อ momo รึเปล่านะ และฉันก็ ซีร่อก ไดอารี่ของโมโม มาแล้ว....
ฉันกับชูเฮตกใจมาก รีบคลิกไปที่ชื่อ momo รู้สึกฝันร้ายยังไงไม่รู้ ใครกันเอาชื่อของ momo มาเล่นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดี
เลย บางทีอาจจะกลัวนิดหน่อยด้วย ไม่สิ กลัวมาก...
ชูเฮ พิมพ์ ส่งข้อความไป
Chat room:
RYOHEI สมาชิกใหม่ครับ “ใครน่ะ…”
Momo “…….”
RYOHEI สมาชิกใหม่ครับ “ใครเล่นอยู่เหรอครับใช่ โมโม รึเปล่า”
Momo “โรคติดต่อ....”
[Momo has sign out this chat room]
“อะไรเนี่ย !!” ชูเฮร้องออกมาเขาพยายามเข้าไปทักอีกทีแต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา
ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าใครใช้ชื่อ momo ออนไลน์อยู่ ชูเฮ เลยไปเช็คที่ member อีกทีเพราะอาจจะมีคนชื่อ momo ซ้ำ แต่ก็ปรากฏว่า momo มีแค่คนเดียว
ไม่รู้ว่าฉันคนเดียวที่ขนลุกรึเปล่า แต่ฉันว่าชูเฮก็น่าจะเหมือนกัน เราสองคนเริ่มมองหน้ากันเองแล้วฉันก็ถามว่าเอาไงต่อ เพื่อความแน่ใจฉันเลยโทรไปที่บ้าน ของโมโม
“ฮัลโหล คุณป้าเหรอค่ะ ที่บ้านมีใครออนไลน์ internet อยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่มีนี่จ๊ะ อ้าวนั่นโทคิโกะใช่ไหม มีอะไรเหรอจ๊ะ”
ฉันมองหน้าชูเฮก่อนทีนึงแล้วตัดสินใจเล่าเรื่อง funny dead duck ให้แม่ของโมโมฟัง แต่ก็เล่าแค่ส่วนที่จำเป็น รวมถึงเรื่องที่มีคนใช้ชื่อ momo ออนไลน์แล้วก็วางสายเพราะเสียงของคุณแม่โมโมเริ่มสั่นอีกแล้วเธอต้องแอบไปร้องไห้ต่อจากนี้แน่ๆ
“เธอคิดว่าจะมีใครบ้างที่เป็นไปได้ว่าจะรู้พาสเวิ่ดของโมโมบ้างล่ะ” ชูเฮถามขึ้นมา
“โมโมเอง เจ้าของเว็บไซด์ แฮกเก้อ คนที่โมโมบอก” ฉันนึกไม่ออกเริ่มตอบไปส่งๆ
ชูเฮ “ฉันว่าอาจจะมีอีกคนนะ”
“ คนที่อ่านความลับของโมโม…”
ฉันทำท่านึกออกแล้วหันไปหาชูเฮ “ทนาย... ทนายวากะเหรอ”
“ใช่... เค้ามีไดอารี่ของโมโม ซึ่งโมโมอาจจะใส่พาสเวิ่ดหรืออะไรที่ใบ้พาสเวิ่ดไว้ ที่สำคัญเค้ารู้เรื่อง funny dead duck “
“คุณป้าก็ไม่รู้เรื่องนี้เพราะฉันเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคนในบ้านโมโมเอง อาจจะใช่...อาจจะเป็นทนายวากะ คนนั้นเค้ายิ่งฉลาดๆดูสอดรู้สอดเห็นอยู่”
จริงๆพอคิดว่าเป็นทนายวากะฉันก็เลยรู้สึกโล่งขึ้นมานิดนึง อย่างน้อย คนเล่นก็ไม่ใช่ โมโม ตัวจริง แล้วก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นทนายวากะ
(คนๆนั้นก็คงสีบไปตามเรื่องอีกแล้วสินะ) ฉันคิด
แต่เพื่อความชัวร์ฉันเลยโทรไปขอเบอร์ทนายวากะจากคุณแม่ของโมโม
“09-453XXXX ใช่ไหมค่ะขอบคุณค่ะ” พอได้เบอร์มาฉันก็โทรหาทนายวากะทันที
ตรู๊ด---ตรู๊ดดดดดด
“สายว่างแต่ไม่มีคนรับ...” ฉันบอก
“สงสัยกำลังยุ่งๆกะเน็ทอยู่ล่ะมั้ง ฮะๆ” ชูเฮพูด แล้วจู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของชูเฮก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล ชูเฮเหรอ” รู้สึกว่าจะเป็นเสียงเพื่อนชายตัวป่วนทั้งหลายของชูเฮ
“พักนี้ไม่มาให้เห็นหน้าเลยนะเว้ย ได้ข่าวว่าขลุกอยู่กะโทคิโกะ เหรอ ฮ่าๆ ไอ้เสือ”
เพื่อนของชูเฮพูดเสียงดังจนได้ยินออกมานอกโทรศัพท์ ชูเฮ เหมือนจะเขินเลยเดินหนีออกไปโทรศัพท์ที่อื่น ฉันก็เขินเหมือนกัน
(อืมคนนอกชักจะสงสัยเรื่องของเราแล้ว ฉันคงต้องไปอธิบายซะหน่อยแล้วว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ อืมหรือว่ามีนะ)
จริงนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งอยู่ในห้องของชูเฮ คนเดียว ก็เริ่มรู้สึกว่า เอ้อ ฉันนี้กล้ามาได้ยังไงนะ คงเพราะเรื่องโมโมฉันเลยลืมนึกถึงเรื่องอื่นไปเลย
ห้องของชูเฮน่ะดูดี สะอาด จะว่าไปมีเครื่องใช้ ข้าวของเยอะแต่ก็ไม่รกผิดกับห้องฉันเลยแฮะ ก่อนที่จะฟุ้งซ่านฉันเลย กลับไปมองที่หน้าจอคอมเหมือนเดิม และเริ่มดูว่า มีเกมอะไรบ้างที่ member เท่านั้นถึงจะเล่นได้
-วงกตมรณะ อืมเกมที่เข้าไปในเขาวงกตพร้อมฆ่าคู่ต่อสู้แล้วต้องหาทางออกมาให้ได้ภายในเวลาที่กำหนดไม่งั้นตายหมดทั้งเกม
-เกมบาสเกตบอล ชื่อเกมดูใสๆจนทีแรกนึกว่าดูผิด แต่จริงๆแล้ว ลูกบาสมันเป็นหัวคน (อี้)
-เทือกเขา ปีศาจ เกมที่ผู้เล่นรับบทเป็นมัจจุราชคอยตกวิญญาณเร่ร่อนเอาไปขังในเทือกเขาปีศาจ ต้องระวังอย่าให้วิญญาณมาฆ่าเราด้วย แล้วเมื่อครบวันที่กำหนดจะได้กินดวงวิญญาณทั้งหมด
-เกม perfect crime (ไม่มีคำอธิบาย)
เออฉันรู้สึกสงสัยไอ้ perfect crime นี่ขึ้นมาเลยกดเข้าไปเล่น แต่ว่า มันขึ้น login RYOHEI แล้วให้ใส่ พาสเวิ่ดอีกครั้ง
อืม.. ฉันยังไม่รู้ พาสเวิ่ดของชูเฮ เลยอดเล่น
ชูเฮ หน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง
“นี่ โทคิโกะ หลังจากนี้ว่างไหม รีบกลับรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ ถ้าโทรไปบอกพ่อแม่ก่อนก็โอเค”
“แหะๆ เพื่อนฉันชวนไปกินกันที่ TRIPLE ไปด้วยกันมั้ย”
อ่า TRIPLE ร้านอาหารที่ไม่ได้หรูเท่าไหร่แต่โคตรแพง ไม่เข้าใจเหมือนกันรู้แต่ว่ามันดังมาก วัยรุ่นชอบไป
ฉันกำลังจะปติเสธว่า “ไม่” (ไม่มีเงิน) แต่ชูเฮ ก็ลากขึ้นรถบอกว่า ไปกันเถอะ ไปนะๆ
จริงๆก็ดีเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ โมโม ตายฉันดูจะซึมเศร้าลงทุกวัน ลองไปที่ๆรื่นเริงหน่อยเผื่อจะดีขึ้น
ชูเฮดูร่าเริงขึ้นมาเมื่อเจอเพื่อน เขารีบลากฉันเข้าไปแนะนำตัว แต่พอดูคนรอบข้างแล้วฉันอาจจะคิดผิด เหมือนหลุดเข้ามาในวงคนหน้าตาดีเลย แล้วฉันกำลังโทรมมาก อายแฮะ เออ แต่ฉันก็นั่งกินต่อไปเรื่อยๆ ทุกคนก็คงงงเพราะฉันเอาแต่กินๆ ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกะใครเค้าปกติฉันคุยแต่กับโมโม แล้วตอนนี้ฉันก็ร่าเริงไม่ค่อยออกเท่าไหร่ จริงๆพวกเพื่อนชูเฮดูเหมือนจะชอบเฮฮากันมาก พวกเขาสั่งเหล้าเข้ามากินกันใหญ่เลย ชูเฮก็เอาแต่คุยเล่นกับเพื่อน แต่พอเพื่อนเขาเริ่มเมาจนไม่รู้เรื่องแล้วเขาค่อยมาหาฉัน
“โทคิโกะไม่ดื่มเหล้าเหรอ” ปากเขาแดงกว่าปกติเพราะกินเหล้าเข้าไปมั้ง ยิ่งอยู่ในร้านที่ไฟสลัวหน่อยแบบนี้ยิ่งดูเซ็กซี่ดี หึๆ
“ฉันดื่มได้แต่สปาย เอ้อ แต่ฉันว่าพวกนายก็หยุดดื่มได้แล้วมั้งเดี๋ยวจะกลับกันไม่ไหว ฉันขับรถไม่เป็น รถก็ไม่มีช่วยไปส่งไม่ได้หรอกนะ”
ดูเหมือนชูเฮจะเห็นด้วยกับฉันเลยเรียกสติเพื่อนๆกลับมา แล้วขอตัวกลับก่อน เพราะเขากลัวฉันจะกลับดึกเกินไป
เขาจำทางไปบ้านฉันได้แล้ว ก็เลยไม่ต้องบอกอะไรอีก พอฉันจะลงจากรถ เขาก็ลงมาพร้อมฉันอีกแล้ว
ชูเฮ จับไหล่ฉันเหมือนวันก่อนแล้วก้มหน้าลงมาเหมือนเดิมเป๊ะ แต่คำพูดเปลี่ยนไปนิดนึง
“อย่าร้องไห้นะ ฉันเป็นห่วงเธอ...มากกว่าเมื่อวานอีก” ชูเฮตบหัวฉันเบาๆแล้วเดินขึ้นรถ
เออ เมื่อวันก่อนเขายังพูดว่า (อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันเป็นห่วงเธอ) อยู่เลย...
แต่พอเข้าบ้าน ฉันก็นึกถึงเรื่องโมโมอีกแล้ว กลบเรื่อง ชูเฮ ซะมิดเหมือนเคย เพราะบ้านฉันโมโมมาเที่ยวเล่นบ่อย เห็นส่วนไหนก็นึกถึงโมโม
ใช่แล้ว!! พอนึกถึงโมโม ฉันก็นึกถึงuser momo ที่ online แล้วก็นึกถึงทนายวากะขึ้นมาอีก ฉันเลย โทรไปหาทนายวากะอีกครั้ง
-----ตรู๊ดดดดดดดดดดด------
สายว่างแต่ไม่มีคนรับสายเหมือนเดิม.......
คืนนั้น ฉันนอนตาหลับไม่สนิทเท่าไหร่
แล้วฉันก็ฝันเห็นโมโมยืนที่มุมตึก อีกแล้ว...
“โทคิโกะ มันเป็นโรคติดต่อ เธอหยุดได้แล้ว!!”
“อะไรนะ โมโม”
“โรคติดต่อน่ะ โทคิโกะ”
“นี่ๆวันนี้มีคนใช้ชื่อ momo online ด้วย ใช่เธอรึเปล่า”
“มันเป็นโรคติดต่อของความตายนะ!!!”
โมโม ไม่ฟังฉันเลย เธอกระโดดตึกอีกแล้ว ฉันจะวิ่งไปคว้าแต่ไม่ทัน แล้วฉันก็หวีดร้องอีกจนได้ พร้อมกับสะดุ้งตื่น
“แฮ่กๆ ฝันยังงี้เหนื่อยจัง” ฉันบ่นเบาๆกับตัวเอง มันน่ากลัวกว่าโดนไล่ฆ่าอีก
ฉันฝันเห็นเพื่อนตายมา 2 คืนแล้วนะ ยังไม่ทันทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น มันขึ้นชื่อของทนายวากะ ฉันดีใจที่เค้าติดต่อฉันกลับมาซะที
“ฮัลโหลนั่นใครพูดครับ”
“ค่ะ ทนายวากะฉันโทคิโกะน่ะคะ ที่คุณมาสอบสวนเรื่องโมโมน่ะคะ คือว่า”
ฉันยังพูดไม่ทันจบอีกฟากของโทรศัพท์ก็พูดกลับมา
“ขอโทษนะครับ ทนายวากะเสียชีวิตแล้วเมื่อคืนนี้ ทางเราสันนิษฐานว่าเป็นการฆ่าตัวตายน่ะครับแต่ยังไม่พบเหตุจูงใจ แล้วคุณเป็นคนสุดท้ายที่พยายามติดต่อกับคุณวากะเมื่อคืนนี้ ยังไงทางตำรวจขอสอบปากคำด้วยนะครับ เดี๋ยวเราจะโทรนัดอีกทีคุณโทคิโกะใช่ไหมครับ”
“เอ้อ ค่ะ”
-แกร่ก-
เขาตัดสายฉันอย่างรวดเร็ว หัวใจฉันตกลงไปกองกับพื้น
นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น.........
เกิดอะไร.......
หรือจะเป็น........
.............
............โรคติดต่อของความตาย........
ฉันนั่งอึ้งอยู่ในบ้าน นี่มันเรื่องอะไรแต่เช้าเนี่ย จริงๆแล้ว เรื่องการตายทนายวากะฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่าไหร่หรอก อาจจะเพราะฉันเพิ่งรู้จักเขาได้ 2 วันเอง แต่ก็น่าใจหายเหมือนกัน แล้วฉันรู้สึกถึงสิ่งหนึ่ง
............บางสิ่งบางอย่างที่มันคล้ายกับโมโม
1.ทนายวากะกำลังสืบเรื่องของโมโม เค้าไม่น่าจะมาฆ่าตัวตายตอนนี้ถึงฉันจะไม่รู้จักเค้าดีแต่ดูเป็นคนที่ไม่น่าจะฆ่าตัวตายได้เลย
2.เค้าฆ่าตัวตายทั้งที่ไม่มีเหตุจูงใจเลยสักนิดเหมือนโมโม
3.เค้าเล่น funny dead duck เหมือนโมโม
ยิ่งพอฉันคิดหาจุดเชื่อมโยงฉันก็รู้สึกกลัวตายขึ้นมาเพราะฉันก็เล่น funny dead duck เหมือนกัน พอคิดไปแล้วบางทีหรือว่า 2 คนนี้จะถูกฆาตกรรม แต่นี่มันสมบูรณ์แบบเกินไป ไม่มีหลักฐานไม่เหลือเค้าอะไรเลย มัน เพอร์เฟค เกินไป แล้วยังสามารถดำเนินการ ลงมืออย่างรวดเร็ว
ขณะที่ฉันฟุ้งซ่านอยู่ฉันเลยคิดว่าโทรเข้าเบอร์ของทนายนากะเผื่อจะเจอพวกตำรวจสอบถามอะไรได้บ้าง
“ขอโทษค่ะ นั่นเบอร์ของคุณนากะใช่ไหมค่ะ”
“ครับ แต่ตอนนี้ผมเกรงว่าต้องเรียนให้ทราบว่าคุณนากะเสียชีวิตแล้วครับ”
“ค่ะ ดิฉันอยากสอบถามเรื่องนี้แหล่ะค่ะ เขาเป็นอะไรถึงเสียชีวิตเหรอค่ะ”
“คุณวากะกินยานอนหลับเกินขนาดครับ”
“ไม่ทราบว่าเขาเสียชีวิตตอนกี่โมง ที่ไหนเหรอค่ะ”
“ประมาณ 1 ทุ่มครับ ที่ห้องทำงานของเขาเองครับ” ฉันนึกในใจว่า 1 ทุ่ม นั่นมันตอนที่ฉันยังอยู่กับชูเฮเลยนี่นา
“ได้แจ้งใครไปแล้วมั่งค่ะ”
“ผมแจ้งพ่อแม่และญาติผู้ตายเรียบร้อยแล้วครับ”
“เอ้อ ขอถามอะไรแปลกๆหน่อยนะคะ คุณยังอยู่ในห้องทำงานคุณวากะรึเปล่าค่ะ”
“ครับ ใช่ครับ”
“เอ่อ คอมพิวเตอร์....เปิดอยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่นี่ครับ…” แต่แล้วเสียงของตำรวจก็สะดุดไปเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นมาว่า
“คอมพิวเตอร์เปิดอยู่ครับ”
ฉันตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที
“ขอโทษค่ะ ช่วยเช็คดูว่าคุณวากะมีเข้าเว็บ funny dead duck รึเปล่าค่ะ ช่วยทีนะคะ ช่วยเช็คใน history ด้วยนะคะ”
“รอสักครู่นะครับ...”
“มีครับ... เอ้อ ไม่ทราบว่าคุณสอบถามเรื่องนี้ไปทำไมหรือครับ”
“คือเมื่อคืนฉันอาจจะคุยกับคุณวากะอยู่นิดหน่อยน่ะคะ แต่เค้าไม่พูดอะไรเลยน่ะคะ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าใช่คุณวากะรึเปล่านะคะเพราะเค้าคุยกับฉันทาง internet น่ะคะ ดูเหมือนจะใช้ชื่อคนอื่นด้วย”
ตำรวจเริ่มงงกับเรื่องเล่าของฉัน เขาจึงนัดฉันออกไปพบตัวเดี๋ยวนั้นเลย
ก่อนที่ฉันจะออกไป ฉันโทรไปหาแม่ของโมโม เล่าเรื่องการเสียชีวิตของทนายนากะ แม่ของโมโม ตกใจมาก แต่ก่อนฉันจะวางสาย ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ไดอารี่ของโมโม อยู่กับทนายวากะ ฉันอยากอ่านมันเพราะเหมือนกับว่าไดอารี่เล่มนั้นจะกำความลับอะไรบางอย่างอยู่
“เอ้อ คุณป้าค่ะ หนูรบกวนอะไรบางอย่างนะคะ”
“อะไรจ๊ะ”
“คือว่าไดอารี่ของโมโม อยู่กับทนายวากะ หนูอยากให้คุณป้าเอามันคืนมาน่ะคะ หนูอยากอ่านข้างใน หนูอยากรู้ว่า โมโมเป็นอะไร คิดอะไร ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้น”
แม่ของโมโมคงจะงงๆกับการกระทำและคำพูดของฉัน แต่เธอก็รับปากว่าจะเอาไดอารี่ของโมโมมาให้ฉันอ่าน ฉันจึงชวนคุณแม่ของโมโมไปที่บ้านของทนายนากะด้วยกัน
ฉันโดดเรียนคาบเช้า...
บ้านของทนายนากะยังมีเพื่อนบ้าน ญาติและตำรวจอออยู่แต่ก็ลดจำนวนไปบ้างแล้ว ศพของทนายก็ไม่อยู่แล้วด้วย เห็นตำรวจว่าพอมีคนมาพบเข้าก็รีบนำส่งโรงพยาบาลแต่เขาสิ้นใจไปก่อนหน้านั้นนานแล้ว
ฉันโทรเข้าไปหาตำรวจที่ถือมือถือของทนายนากะอยู่ แล้วไปพบกับตำรวจคนนั้น คุณตำรวจดูท่าทางใจดีแล้วพยายามซักถามเรื่องราวจากฉันว่าฉันรู้อะไรบ้าง ในขณะที่คุณแม่ของโมโมก็อยู่กับฉันด้วย เขาทั้ง 2 คนฟังเรื่องราวจากฉันทั้งหมด ว่าเมื่อวานฉันคิดว่าทนายนากะเป็นคนออนไลน์ในชื่อโมโม ฉันเลยโทรหาเขา รวมถึงเรื่อง funny dead duck
คุณตำรวจทำหน้าซับซ้อน ฉันว่าเขาคงจะรู้สึกเหมือนกันว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ คุณตำรวจเริ่มซักถามไปถึงเรื่องการตายของโมโม พอถูกถามมากๆเข้า ทั้งฉันและ คุณแม่โมโมก็ร้องไห้ออกมา....ก็โมโม เพิ่งตายไปแค่ 3 วันเองนี่นา
.......แล้วฉันก็ทำสำเร็จ.....
คุณแม่โมโม เอาไดอารี่ของโมโมกลับคืนมาได้ และยกให้ฉันแต่ฉันเกรงใจ จึงให้คุณแม่เก็บไว้ ส่วนฉันขอถ่ายเอกสารไป พอเสร็จแล้วฉันก็ขอตัวกลับไปเข้าเรียนที่ โรงเรียนต่อ...
พอฉันเข้าไปนั่งที่ ชูเฮ ก็เข้ามาพูดด้วยทันที
“เธอนอนไม่หลับงั้นเหรอ เธอร้องไห้ใช่มั้ย”
“อืม... มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่ฉันจะนอนไม่หลับ หรือฉันจะร้องไห้” เรื่องจริงคือ ความหล่อของชูเฮไม่ค่อยทำให้ฉันสะทกสะท้านเท่าไหร่เลยตอบเขากลับอย่างเย็นชา
“ขอโทษนะ ฉันเข้าใจ แต่เป็นไปได้ ขอให้เธอสดใสขึ้นโดยเร็วนะ” เขายิ้มแห้งๆแล้วกลับไปฟังอาจารย์บรรยายต่อ
จริงๆแล้วตั้งแต่โมโมตายฉันก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเรียนจริงๆนะ แล้วตอนนี้ฉันก็ชอบแอบมองชูเฮด้วย เพราะรู้สึกเหมือนกับว่า เราลงเรือลำเดียวกัน ฉันตัดสินใจส่งกระดาษโน้ตให้เขา
ชูเฮ ทนายนากะตายแล้วฉันไปที่บ้านของเขามาเมื่อเช้านี้เลยมาสายที่สำคัญเมื่อคืนเขาเปิด funny dead duck ด้วย แต่ยังไม่ชัวร์ว่าเขา log in ในชื่อ momo รึเปล่านะ และฉันก็ ซีร่อก ไดอารี่ของโมโม มาแล้ว....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น